237 ความสงบก่อนพายุจะมา–หรือไม่มา
วันต่อมาจากอาหารค่ำของเรากับทิเนียและคนอื่นๆจากเผ่ากราโด จดหมายมาถึงหน้าประตูของเรา ครั้งนี้ มันจากคนชื่อเน็กจากเผ่ามินฟา พื้นฐานนั้นเนื้อหาของจดหมายพูดว่าเขาอยากแสดงความขอบคุณที่ช่วยเหลือเขาจากเงื้อมมือของโจรสลัดและที่ช่วยชีวิตเขา เน็กพูดว่าเขาอยากแสดงความขอบคุณเป็นการส่วนตัว และขอโทษที่เขาไม่สามารถทำได้เพราะเขายังอยู่ในการรักษาทางการแพทย์ และเขาก็พูดว่าเมื่อเราไปถึงทีต้า เราเสนอจดหมายเขาสู่เผ่ามินฟาได้ จากนั้นเขาจะทำเต็มที่เพื่อบริการเราในฐานะลูกชายคนที่สองของผู้นำเผ่ามินฟา
“ดูนี่สิ พวกเธอ มันเป็นจดหมาย พวก จดหมายอย่างแท้จริง ไม่ใช่มันค่อนข้างแจ๋วที่ได้รับจดหมายกระดาษแบบโบราณในยุคสมัยนี้เหรอ?”
“อื้ม เพราะทั้งหมดกระดาษนั้นเขาพิจารณากันว่าเป็นของหรูหรา ฮิโระซามะ”
“ใช่ มันเป็นของหรูในหมู่ของหรูด้วย”
ผมโบกจดหมายที่ถูกส่งโดยคุณเน็กไปทั่ว และมีมิกับเอลม่าพยักหน้ารับรู้มัน ในมิตินี้ กระดาษไม่ถูกใช้ในชีวิตประจำวันแล้ว และมันไม่ได้พูดเกินจริงที่จะพูดว่าตอนนี้ทุกอย่างถูกทำเป็นดิจิตอลหมดแล้ว
ในความเป็นจริง ผมนึกไม่ออกว่ากระดาษถูกใช้เป็นสื่อการเขียน – ไม่แม้แต่กระดาษจดเล็กๆ – ตั้งแต่มาที่มิตินี้
อืม จนถึงตอนนี้นั้นแหละ แพ็กเกจผลิตภัณฑ์เกือบทั้งหมดถูกทำขึ้นโดยวัสดุสังเคราะห์เช่นพลาสติก และป้ายถูกพิมพ์ลงบนตัวแพ็กเกจเองเลย
“แต่แน่นอนมันดูสง่างาม ไม่ใช่เหรอ บอส?”
“จดหมายกระดาษนั้นมอบความประทับใจอีกแบบเมื่อเทียบกับจดหมายดิจิตอลเนาะ”
“ฉันสงสัยว่าเขาเป็นคนประเภทไหน ฉันแค่เห็นเขาเมื่อฉันรักษาอาการบาดเจ็บของเขาเท่านั้น ฉันเลยไม่ได้อ่านนิสัยเขา”
พูดถึงแล้ว ทิเนียของเผ่ากราโดก็เสนอการนำทางเราไปรอบๆถ้าเราไปเยือนเผ่ากราโดเมื่อเราไปถึงบนทีต้า เธอพูดว่าเผ่ากราโดดจะมอบการต้อนรับที่ดีที่สุดให้กับเรา
“ฉันก็ไม่ค่อยชอบที่อะไรๆทั้งหมดมันทางการไปหมด แต่พวกเขาพยายามขนาดนี้นั้นดูเหมือนค่อนข้างสะดวกสำหรับเราหือ”
วัตถุประสงค์ของเราที่ไปทีต้าหลักๆนั้นเพื่อดูทิวทัศน์ และเหตุผลส่วนตัวของผมคือหาโคล่าหรือสิ่งที่เกี่ยวข้องกับมัน ผมจะใช้ประเด็นเกี่ยวกับการอัดเป็นประเด็นหลักเพื่อถามว่าพวกเขามีเครื่องดื่มคล้ายกับโคล่าอยู่ไหม
จากใจ ผมเชื่อว่ามันไม่เป็นไรที่จะลำบากบ้างเพื่อให้ได้มาซึ่งโคล่า และผมจะไม่ลังเลที่จะใช้วิธีบังคับถ้าสถานการณ์เรียกหา ผมเกือบ ณ ขีดจำกัดของผมในการกินน้ำแทนโคล่าแล้ว
“ไม่ว่ายังไง เราต้องระวังมากๆในการไม่เอาตัวเองเข้าไปเกี่ยวกับการยื้อแย่งอำนาจ เราจะหนีออกจากระบบดาวนี้ทันทีในกรณีฉุกเฉิน มันจะเป็นปัญหาเกี่ยวกับระบบดาวนี้อย่างเดียว หลังจากทั้งหมด ดังนั้นเราควรสามารถเลี่ยงผลลัพธ์ที่ไม่ได้คาดหวังใดๆได้เมื่อเราให้ตัวเราเองห่างไปสองสามระบบดาว”
“ยังไงก็ไม่รู้ หนูสังสัยว่าเราจะไปไม่ได้น่ะสิ บอส”
“เพราะทั้งหมดพี่ใหญ่เป็นแม่เหล็กดูดปัญหา”
“หรือ มันรู้สึกเหมือนเราจะไม่สามารถเลี่ยงมันได้ไม่สำคัญว่าเราระวังมากแค่ไหน”
“อย่าพูดมันมากกว่านี้ วิสเกอร์”
ไม่มีใครจะได้ประโยชน์แม้ว่าเธอพูดความจริงออกมาแบบนั้นรู้ไหม ถ้าเธอเริ่มยอมแพ้เร็วขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้นจะไม่มีจุดหมายในการปรึกษามาตรการป้่องกัน
ผู้คนไม่ควรมีวันยอมแพ้ง่ายๆ ชะตาไม่ใช่บางอย่างที่กำหนดไว้แล้วแน่นอน
มันเป็นบางอย่างให้ก้าวข้าม ผมหมายถึง แม้แต่ในพระเอกมังงะ, อนิเม, และเกมพูดอะไรแบบนั้นตลอดเวลา แต่ผมไม่แน่ใจว่านั่นนับสำหรับบางอย่างไหม
『นายท่าน』
ขณะเราคุยเกี่ยวกับเรื่องโง่ๆต่อไปแบบนั้น เสียงของเมย์ดังออกมาภายในห้องพักผ่อนที่ตอนนี้เรากำลังใช้เวลาของเราอย่างสบายๆ และภาพของเธอกำลังยืนอยู่ข้างในบล็อกห้องนักบินของบัวดำก็ถูกฉายผ่านจอโฮโล
“มีอะไรเหรอ?”
『ดิฉันเพิ่งถูกให้ข้อมูลว่าผู้ที่ทำงานดูแลดาวเคราะห์ได้ยอมรับคำขอการลงดาว เราลงสู่ดาวเคราะห์ได้ทุกเวลาตราบใดที่เราให้ข้อมูลกำหนดการลงดาวของเราก่อน』
“เอ๋? ไม่ใช่มันเร็วเกินไปเหรอ? แต่ฉันคิดว่าพวกเขาจะใช้เวลาเพื่อมอบการยอมรับนะ”
『ค่ะ เห็นว่า มีการกดดันมาจากกองประจำการระบบดาวพร้อมกับจากเผ่ามากราโดและเผ่ามินฟา หรือ มันเป็นผู้นำสหภาพเผ่าแทน』
“เข้าใจแล้ว”
“มันคือบางอย่างที่เราคาดหวังแล้ว”
ผมไม่ชัดเจนเกี่ยวกับรายละเอียดเกี่ยวกับโครงสร้างอำนาจของระบบดาว แต่ทั้งกองประจำการระบบดาวและสหภาพผู้นำเผ่าสุดท้ายติดค้างเรา มันไม่ได้ยากที่จะคิดว่าสององค์กรเหล่านี้มีชื่อเสียงเยอะในระบบดาว ดังนั้นแน่นอนว่ามันอยู่ในเหตุผลถ้าพวกเขาใช้อิทธิพลพวกเขาเพื่อให้แผนกรัฐบาลที่เกี่ยวข้องเร่งขั้นตอนการยอมรับให้เรา
“พูดนั่นแล้ว เรายังต้องซ่อมแซมและปรับแต่งยานโจรสลัดที่เราจับได้ไม่กี่วันก่อนย้อนกลับไป แค่เริ่มเลยและเริ่มการเดินทางของเราทันที”
“นั่นถูกแล้ว เรายังต้องการสามวัน… ไม่ สองวันเพื่อเสร็จทุกอย่าง บอส”
“แต่มันเป็นไปได้ที่จะทำขั้นตอนการขายเสร็จก่อนหน้า เพราะทั้งหมดคุณสมบัติของมันถูกกำหนดมาแล้ว และนอกจากนี้ เรายังทำขั้นตอนการขายเสร็จได้ในระหว่างเที่ยวชมระบบดาว มันจึงไม่เหมือนว่าเราต้องเร่งซ่อมมากมาย ถูกไหม?”
“มันก็เป็นทางเลือกหนึ่งที่จะซ่อมให้เสร็จหลังจากเราเสร็จธุระเราบนทีต้า แต่มันจะใช้เงินมากสำหรับเราเพราะมันจะจอดอยู่ในท่ายานหลายวัน แม้ว่าเราซ่อมเสร็จก่อนลงดดาว มันจะยังต้องการให้ยังคงจอดอยู่จนกว่าเราสามารถขายมันออกไปได้ ดังนั้นนั่นทำไมมันดีกว่าที่จะกำจัดมันก่อนทำอะไรอย่างอื่น”
ทีน่า, มีมิ, และวิสเกอร์แต่ละคนพูดประเด็นของตัวเองเกี่ยวกับการรับมือกับยานโจรสลัดประเภทใหญ่ที่เราจับได้
“ได้เลยถ้าอย่างนั้น เราจะต้องกำหนดการลงดาวเราหลังจากสามวัน ขอโทษเกี่ยวกับนี่ ทีน่า, วิสเกอร์ แต่ถ้ามันเป็นไปได้ ฉันอยากให้พวกเธอทำงานซ่อมเสร็จในสองวัน น้องเริ่มขั้นตอนการขายเลยมีมิ และฉันอยากให้น้องทำงานด้วยกันกับทีน่าและวิสเกอร์เพื่อที่น้องจะทำได้มีประสิทธิภาพมากกว่า”
“ค่ะ!”
“โรเจอร์!”
“รับทราบ”
“ฉันจะปรับกำหนดการลงดาว เราจำเป็นต้องบอกผู้มีอำนาจเกี่ยวกับเส้นทางการเข้าดาวเคราะห์เราในหมู่อย่างอื่น”
“ได้โปรดทำอย่างนั้น เราจะลงดาวด้วยบัวดำ ดังนั้นเธอต้องจัดเตรียมที่ลงจอดเหมาะสมด้วยเหมือนกัน ปรึกษากับเมย์และคิดแผน”
“โรเจอร์”
『รับทราบ』
“และขณะสำหรับฉัน…… เอ่อ จริงๆแล้วฉันควรทำอะไรอยู่ดีล่ะ?”
ผมแต่งตั้งงานให้ลูกเรือของผม ปล่อยผมให้ไม่มีอะไรทำ
“เราจะปรึกษากับเธอถ้ามีอะไรสักอย่างไม่คาดคิดเกิดขึ้น ดังนั้นแค่ไปนั่งเป็นหัวหน้าขี้เกียจอยู่ให้ทั่ว แต่อย่าไปข้างนอกยานถ้าทำได้ เพราะทั้งหมด เธออาจดึงดูดปัญหายิ่งมากขึ้นไปอีก”
“ได้เลย…”
ผมตัดสินใจที่จะแค่เชื่อฟังอะไรที่อัลม่าพูด เพราะทั้งหมดผมเป็นเด็กดี
“ฮึมม ฮึมฮึม ฮึมมม♪”
ผมเป็นเด็กดี ผมเลยตัดสินใจไม่ออกไปนอกยานเหมือนผมถูกบอก อะไรที่เอลม่าน่าจะกังวลถึงคือการเจอกันกับทิเนีย, เน็ก หรือเอลฟ์คนอื่นที่เราช่วยชีวิตถ้าผมเดินไปทั่วโคโลนีและเข้าสู่ปัญหาไม่จำเป็น
ดังนั้น ทางแก้ที่ดีที่สุดคือไม่ออกไปนอกยาน
อุมุ จริงๆแล้วมันมีเหตุผลเยอะเลย
นั่นทำไมผมอยู่ข้างในยานไม่ไปไหน แต่ไม่ใช่ว่ามันจะปลอดภัยที่ไปข้างนอกกับยานแทนหรือ? โดยเฉพาะ ผมคิดว่ามันเป็นไปได้ที่จะออกศึกกับกฤษณะและล่าโจรสลัดนิดหน่อย ถูกไหม?
ใช่ ผมจะออกไปกับกฤษณะและ ต้อนโจรสลัดนิดหน่อย และฆ่าเวลาในระหว่างทำ ผมจะสามารถได้เงินมาบ้างด้วย
และคนของระบบดาวรีฟิลก็พักผ่อนอย่างสบายได้เมื่อจำนวนโจรสลัดลดลง มันสมบูรณ์แบบ เพราะผมแค่จะทำงานในอวกาศนอกที่มีแค่โจรสลัดบินไปทั่ว ผมจะไม่ตกอยู่ในเหตุการณ์แปลกเกี่ยวข้องกับเอลฟ์ ใช่ มันสมบูรณ์แบบ โอเค
ผมมั่นใจทฤษฎีของผมอย่างสมบูรณ์แบบจากก้นบึ้งของหัวใจของผม และมุ่งหน้าสู่ห้องนักบินกฤษณะทันที
“สวัสดีตอนเช้า แน่นอนว่าตื่นเช้านะ”
“หวัดดี จริงๆแล้ว ฉันเพิ่งนึกบางอย่างสำคัญได้”
ผมทักทายเอลม่า ผู้จริงๆแล้วกำลังรอซุ่มโจมตีอยู่ในห้องนักบินกฤษณะ และหันมา โยช ผมไม่เห็นอะไรสักอย่าง ผมไม่ได้เจอใครด้วยเหมือนกัน ผมเป็นเด็กทำตัวดี ดังนั้นผมจะแค่เงียบอยู่ข้างในห้องพักผ่อนบัวดำ เพราะผมเป็นเด็กดี เห็นไหม
อืม ผมเป็นเด็กดี ดังนั้นเธอ เหมือนกับว่า ปล่อยแขนฉันได้แล้วไหม? ห-ไหล่ฉัน! น-นั่นเจ็บ! ได้โปรดยกโทษใหญ่ฉัน เอลม่าซัง! ปรานี!
“นั่นเป็นคร่าวๆของฝันที่ฉันมี”
ผมส่งเนื้อหาฝันแปลกของผมระหว่างจับไหล่ที่ปวดของผม ทีน่าและวิสเกอร์ ผู้เพิ่งกลับมาข้างในยานเพื่อเกินข้าวเที่ยงจ้องผมกลับบนความประทับใจ
“พี่ใหญ่ ไม่เป็นภาระเราอย่างน้อยสักนาทีได้ไหม?”
“หรือ มันดูเหมือนมันไม่ได้เป็นแค่ฝันมากกว่า บอสถูกเฝ้าดูจริงๆ รู้ป่ะ”
เมย์ยืนข้างหลังผมอย่างเงียบๆ
เธอไม่ได้จับตามองผมพวกเธอ เธอทำกิจวัตรประจำวันและตามผม
“หรือ นี่ไม่เหมือนพี่เลย พี่ใหญ่ แค่ไฟหลงใหลนั้นมาจากไหนกัน?”
“พลังบังคับของจักรวาลเหรอ?”
“จริงๆแล้วพี่ไม่ได้กำลังคิดว่าพี่อยากให้บางอย่างน่าสนใจเกิดขึ้น ใช่มั้ย?”
“ฮ่าฮ่า แน่นอนว่าไม่…… มั้ง”
จริงๆแล้ว แทนที่จะกังวลเกี่ยวกับ ‘แม่เหล็กดูดปัญหา’ อะไรทั้งหมดนั้น ผมแค่อยากเตะด้านหลังโจรสลัดและสัตว์ประหลาดอวกาศบ้าง! นั่นทั้งหมด! แต่ตัดสินจากกระแสการสนทนา ผมน่าจะควรแค่ปิดปากผมไว้ ใช่ แม้ว่าผมมีคุณสมบัติ ‘แม่เหล็กดูดปัญหา’ หรือบางอย่าง ไม่ใช่โอกาสเกิดร้อยเปอร์เซ็นต์ฟังดูค่อนข้างไม่มีเหตุผลหรือ?
เอ๋? ตั้งแต่แรกการตั้งพื้นฐานของการกระทำเราไว้บนเรื่องสมมุติหรืออะไรฟังดูอยู่บนไสยศาสตร์นั้นค่อนข้างไร้สาระแล้ว คุณว่า? ไม่ แค่คิดเกี่ยวกับมันพวกคุณ หลังจากถูกโยนมามิตินี้ มันเป็นปัญหาต่อด้วยปัญหา มันเหมือนกับปัญหานั้นไล่ล่าผมรู้ไหม เราไม่ได้คุยเกี่ยวกับบางอย่างที่เกิดครั้งสองครั้ง
มันเกิดขึ้นสี่หรือห้าครั้งแล้ว มีมิและเอลม่าผู้อยู่ด้วยกันกับผมมานานที่สุด ต้องมีความประทับใจเดียวกัน
“แค่อยู่เฉยๆอย่างเชื่อฟัง บอส ไม่ว่าแบบไหน หนูมั่นใจว่าบางอย่างจะเกิดขึ้นเมื่อเราเข้าไปสู่ดาวเคราะห์อยู่ดี”
“อา เธอรู้สึกแบบนั้นเหมือนกันเหรอหือ ทีน่า”
“อืม ตั้งแต่เราออกจากระบบดาวแบรด พี่ได้เอาตัวเองไปเกี่ยวข้องกับอะไรเหมือนสู้กับสัตว์ประหลาดผลึก, ตระกูลจักรวรรดิ, และการยื้อแย่งอำนานระหว่างขุนนาง พี่ใหญ่……”
“แม้ว่าเราสามารถผ่านมาได้ด้วยทักษะของบอสทุกครั้ง ไม่คิดว่ามันยังมากไปเหรอ บอส……?”
พี่น้องดวอร์ฟมอบสายตาเห็นอกเห็นใจจากซ้ายและขวา ฮ่าฮ่าฮ่า ได้โปรดหยุดมองฉันด้วยดวงตาแบบนั้นพวกเธอ มันค่อนข้างเจ็บปวดเห็นไหม แต่ตราบใดที่พวกเธออยู่กับฉัน เราลงเรือลำเดียวกัน ดังนั้นมาทำเต็มที่ด้วยกันเถอะ? ถูกไหม? ผมจะไม่วิ่งหนีจากอะไรทั้งสิ้น! ผมพูดว่าเอามาเลย!
และผมใช้เวลาของผมด้วยกันกับพี่น้องช่างระหว่างถูกเฝ้าดูโดยเมย์
แปลโดย: wayuwayu
tipme : tipme.in.th/wayuwayutl
ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: http://linktr.ee/wayuwayu