247 ทากัตซูกิ มาโกโตะ เจอกับพวกเธออีกครั้ง
“ได้โปรดมาทางนี้”
คนที่น่าสงสัยที่คุยกับเรานำเราลึกเข้าไปลึกเข้าไปในเมือง
“มาโกโตะ-ซัง…มันโอเคที่จะตามพวกเค้าไปมั้ย?” (อาเบล)
“ไม่ใช่มันมีโอกาสที่จะเป็น…กับดักเหรอ มาสเตอร?” (มาโกโตะ)
“มันน่าจะโอเคนะ” (มาโกโตะ)
ฮีโร่อาเบลและโมโมะพูดเรื่องนี้ในความกังวล แต่ผมมีตะหงิดๆว่าอะไรเกิดขึ้นที่นี่
ตราที่หลังมือของคนที่ใส่เสื้อคลุมที่คุยกับเรา…{ไม่ได้มาจากเทพธิดาแห่งความมืดเนีย-ซามะ} ที่เป็นศาสนาของลาโฟรเอจ
ตรานั้นคือ…
(เดีย ได้โปรดพร้อมต่อสู้เผื่อไว้) (มาโกโตะ)
(ค่ะ ราชาของเรา) (เดีย)
ผมพูดกับเดียเผื่อไว้ก่อน
“เฮ้ ผู้ใช้สปิริต-คุง ทากัตซูกิหมายถึงนายเหรอ?” (เมล)
“มันเป็นชื่อนามสกุลชั้นน่ะ เมล-ซัง” (มาโกโตะ)
“โฮฮฮ่…งั้นนายก็มีนามสกุล? เป็นไปได้มั้ยว่านายเป็นขุนนางจากทวีปตะวันออก?” (เมล)
“ผิด” (มาโกโตะ)
“มุห์ งั้นไม่ใช่อย่างนั้น หือห์” (เมล)
เธอบอกผมว่าไม่ต้องบอกตัวตนของผมกับเธอ แต่มันดูเหมือนเธอมีความสนใจมัน
โมโมะเข้ามาในการสนทนานั้น
“มาสเตอร์ ทำไมพี่ซ่อนชื่อนามสกุลล่ะ?” (โมโมะ)
“ยังไงซะ หลายสถานการณ์น่ะ เรียกพี่อย่างที่เคยจนถึงตอนนี้แหละ โมโมะ” (มาโกโตะ)
“อ-โอเค…อออุ มาสเตอร์มีความลึกลับหลายอย่างจัง” (โมโมะ)
“…มีข้อมูลที่ถูกซ่อนเกี่ยวกับมาโกโตะ-ซังมากกว่านั้น… ที่ถูกซ่อนน่ะมีมากกว่านั้นอีก…” (อาเบล)
“อาเบล-ซัง? นายพูดอะไรบางอย่างเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ม-ไม่ มันไม่มีอะไร!” (อาเบล)
ระหว่างที่เราคุยกันสบายๆ เราได้มาถึงมุมถนนที่มืด ที่ที่ดูเหมือน -สลัม-
ทุกส่วนในเมืองหลวงลาโฟรเอจมีบรรยากาศที่สดชื่น แต่มันไม่เหมือนกับทุกอย่างจะมั่นใจในแบบนั้น
ที่ที่เราถูกนำทางไปเป็นอาคารที่ดูเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของซากปรักหักพัง
มันเละเทะข้างนอก แต่ข้างในสะอาด
เราเดินหน้าผ่านทางเดินที่ถูกส่องสว่างด้วยเทียน
มีประตูใหญ่สว่างโดยแสงของพระจันทร์
“มาสเตอร์-ซามะรออยู่ที่อีกฝั่ง”
ผู้หญิงใส่ผ้าคลุมพูดอย่างนี้และจากไป
ฮีโร่อาเบลและโมโมะดูประหม่า
มังกรขาว-ซังเหมือนปรกติ
ผมเปิดประตูอย่างช้าๆ
◇◇
“ชั้นได้รออยู่ ฮีโร่ทั้งหลาย”
ที่สะท้อนกับสายตาของเราหลังจากเปิดประตูคือที่ที่ดูเหมือนศาลเจ้า ที่ที่ไว้ให้บูชา และมีผู้หญิงคนหนึ่งที่เวทีพูดในส่วนที่ลึกที่สุดของห้อง
เธออยู่ในปลายวัยรุ่น?
รูปลักษณ์ที่เล็กแต่แกะสลักมาอย่างดีเหมือนตุ๊กตาที่งดงาม
ตาของเธอมอบความประทับใจว่าเธอเย็นชา มันได้มองลงมาหาเรา
มันชัดเจนว่าเป็นครั้งแรกที่เราเจอกัน แต่ผมรู้สึกว่าเธอคล้ายกับบางคน
“ชั้นคือทากัตซูกิ มาโกโตะ” (มาโกโตะ)
ผมเข้าหาคนนั้นอย่างช้าๆและแนะนำตัวเอง
“ใช่ ชั้นรู้ ชั้นได้ยินมาจากเทพธิดาแห่งโชคชะตา ไอรา-ซามะ ชั้นเป็นออราเคิลแห่งโชคชะตา เอสเธอร์”
““?!””
อาเบลและโมโมะทำหน้าที่ตกใจ
มังกรขาว-ซังดูเหมือนจะตกใจเล็กน้อยด้วย
ออราเคิลแห่งโชคชะตา…เอสเธอร์-ซามะ…หือห์
งั้นชื่อของออราเคิลเมื่อ 1,000 ปีก่อนก็เหมือนกัน
มันเป็นพวกที่สืบทอดชื่อในแต่ละรุ่นหรือ?
“เอาเลยและนั่ง” (เอสเธอร์)
ผมได้ถูกเสนอให้นั่ง และผมนั่งที่เก้าอี้หน้าเวทีพูด
โมโมะที่นั่งข้างผมตัวแข็งจากความตึงเครียด
งันตอนนี้ ในที่สุดเราก็ได้เจอกัน ดังนั้น ผมมีสิ่งต่างๆเป็นภูเขาให้ถาม
“อืม…พูดถึงแล้ว ชั้นอยากจะพูดกับไอรา-ซามะ…” (มาโกโตะ)
“รอเดี๋ยว มาเริ่มที่ฮีโร่ก่อน” (เอสเธอร์)
เธอกวาดตาชำเลืองมองเรา
ออราเคิล-ซามะลงมาจากเวที และเข้าหาฮีโร่อาเบล
“ฮีโร่อาเบล มันต้องเป็นการเดินทางที่ลำบาก มันเป็นความสุขที่ได้เห็นนายมาตลอดทางถึงที่นี่” (เอสเธอร์)
“ค-ครับ…มาโกโตะ-ซังช่วยผมเมื่อชั้นอยู่ในปัญหา” (อาเบล)
“ได้โปรดดนำมือออกมา” (เอสเธอร์)
ฮีโร่อาเบลทำอย่างที่ถูกบอก และยื่นมือเขาออกไป
ไม่กี่วินาทีหลังจากที่ออราเคิลเอสเธอร์สัมผัสมัน
เธอทำอะไรกัน?
“ฟุมุ เข้าใจแล้ว” (เอสเธอร์)
“อืม…ออราเคิล-ซามะ?” (อาเบล)
เอสเธอร์-ซังเมินอาเบลที่มีหน้าตาสงสัย
“ต่อไปคือปราชญ์น้อยตรงนั้น เธอก็ต้องลำบากด้วย” (เอสเธอร์)
“ค-ค่ะ! แต่มาสเตอร์อยู่กับหนู!” (โมโมะ)
“มาสเตอร์?” (เอสเธอร์)
“อืม มาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะและมังกรขาว!” (โมโมะ)
ออราเคิล-ซามะมองทั้งผมและมังกรขาว-ซังในความสงสัย
ไม่นานเธอก็พยักหน้าดั่งเธอเข้าใจ
“ดูเหมือนเธอได้ถูกนำโดยมาสเตอร์ที่ดี” (เอสเธอร์)
พูดอย่างนี้ เธอจับหัวของโมโมะเบาๆ
“{สุดท้าย} มังกรขาวเฮเลเมอร์ค” (เอสเธอร์)
“ค่ะ ออราเคิล-ซามะ” (เมล)
มันหายากที่จะเห็นมังกรขาว-ซังประหม่า
หืม?
แล้วผมล่ะ?
“ออราเคิล-ซามะ หนูถูกช่วยโดยไอรา-ซามะเมื่อในอดีต” (เมล)
“ใช่ ไอรา-ซามะจำเรื่องนั้นได้ เทพธิดามีความสุขที่มังกรเด็กได้เป็นมังกรที่งดงามแล้วตอนนี้” (เอสเธอร์)
“หนูเหมือนได้พรเมื่อได้ยินเรื่องนั้น…” (เมล)
เสียงของมังกรขาว-ซังสั่นเล็กน้อย
เข้าใจแล้ว มังกรขาว-ซังเป็นคนรู้จักกับไอรา-ซามะ หือห์
ถ้าเป็นอย่างนั้น ผมคุยเกี่ยวกับไอรา-ซามะได้
ออราเคิลเอสเธอร์จับมือของมังกรขาว-ซังพริบตาหนึ่งเหมือนอาเบล
และจากนั้น เธอขึ้นไปที่เวทีพูดอีกครั้ง
เธอไม่ได้มาหาผม
“อืม~ เอสเธอร์-ซามะ?” (มาโกโตะ)
“แค่ใจเย็น นาย” (เอสเธอร์)
“อ-โอเค…” (มาโกโตะ)
เธอโกรธ
ไม่มีความจำเป็นต้องพูดมันในน้ำเสียงรำคาญเลย…
“งั้นตอนนี้ พวกนายทั้งหมดจะไปเผชิญหน้ากับลอร์ดปีศาจ ดังนั้นอุปกรณ์ปัจจุบันไม่ทำให้มั่นใจมาก ชั้นได้เตรียมอาวุธให้พวกนายที่นี่ เลือกอะไรก็ได้” (เอสเธอร์)
หลังจากพูดอย่างนั้น คนใส่เสื้อคลุมจำนวนหนึ่งเข้ามาและเริ่มเรียงอาวุธ โล่ และชุดเกราะ
โออ้…การพัฒนาที่ไม่ธรรมดานี้มันอะไรกัน?
มีอาวุธที่ดูเหมือนจะทำจากมิทริล และเกราะที่มีวัตถุดิบที่ทนทานส่องสว่างอยู่ที่นั่น
“อุว้าาา…” (อาเบล)
“ว้าว้า! มันเป็นประกายอ่ะ มาสเตอร์!” (โมโมะ)
“โฮฮฮ่…นี่คือ…” (เมล)
ฮีโร่อาเบล ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะและมังกรขาว-ซังเปิดตาของพวกเธอกว้าง
นั่นมันดีมากเลย มันโอเคที่ผมจะเลือกด้วยมั้ย?
ทันทีที่ผมจะเดินไปที่นั่นด้วยก้าวเท้าที่ไม่มั่นคง แขนเสื้อของผมถูกดึง
เมื่อผมมองกลับไป คนที่อยู่ที่นั่นคือ…
“เอสเธอร์-ซามะ?” (มาโกโตะ)
“…ทากัตซูกิ มาโกโตะ ชั้นมีบางอย่างที่จะคุยกับนายแยกกัน มาที่นี่” (เอสเธอร์)
“แค่ชั้นเหรอ?” (มาโกโตะ)
“นั่นใช่แล้ว แค่นาย มาได้แล้ว” (เอสเธอร์)
พูดอย่างนี้ ออราเคิลแห่งโชคชะตา-ซามะออกไปที่ห้องที่ลึกเข้าไปข้างใน
“ว้าว ผ้าคลุมนี้มีการป้องกัน 4 ธาตุ!” (อาเบล)
“นี่ถูกสร้างมาจากแผงขนของสิงโตสวรรค์ รับมัน ฮีโร่-คุง” (เมล)
“น-นี่คือ…?!” (อาเบล)
“มาสเตอร์มังกรขาว หนูรู้สึกถึงมานาที่ท่วมท้นมาจากไม้เท้านี้…” (โมโมะ)
“อันนี้ถูกทำมาจากกิ่งของต้นไม้ของโลกคนที่มีมานาครึ่งๆกลางๆจะไม่สามารถใช้มันได้ แต่ชั้นคิดว่าเธอจะโอเค ตัวน้อย” (เมล)
“ท-ที่พูดถึงต้นไม้ของโลก เธอพูดถึงต้นนั้นที่โผล่มาในตำนานเหรอ?!” (อาเบล)
“ต้นอ่อนของต้นไม้ของโลกอยู่ในทวีปลอยฟ้า ดังนั้นมันไม่ใช่ของหายากนะ รู้มั้ย? ชั้นจะพูดว่าการผลิตมันจะยากกว่า” (เมล)
“เธอรู้ทุกอย่างเลย มาสเตอร์มังกรขาว!” (โมโมะ)
“ชั้นไม่ได้รู้ทุกอย่าง” (เมล)
ผมได้ยินเสียงที่มีความสุขได้
เมล-ซังได้ลงรายละเอียดทุกอย่าง
จำนวนข้อมูลที่เธอมีนั้นโดดเด่น
ผมก็อยากจะไปดูอาวุธและชุดเกราะกับพวกเขาด้วย
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ-ซามะ ทางนี้ ออราเคิล-ซามะรออยู่”
“…ครับ” (มาโกโตะ)
คนใส่เสื้อคลุมผลักผม
ผมไม่มีทางเลือกนอกจากจะไปที่ห้อง
มันเป็นห้องเล็กๆที่ไม่มีหน้าต่าง
ผมเห็นหลังของออราเคิลแห่งโชคชะตาที่ยืนอยู่ที่นั่น
“ปิดประตู” (เอสเธอร์)
ออราเคิล-ซามะพูด
“ครับ”
คนใส่เสื้อคลุมปิดประตู
เสียงดังถูกทำจากการที่ประตูปิด
ด้วยสิ่งนี้ ห้องนี้ถูกผนึกอย่างสมบูรณ์
มิดชิดจัง…
มันไม่ใช่กับดัก ใช่มั้ย?
ผมรู้สึกไม่สบายใจที่นี่
“อืม ออราเคิล-ซามะ เธออยากจะพูดเกี่ยวกับอะไร…?” (มาโกโตะ)
“ทากัตซูกิ มาโกโตะะะะะะ!!” (เอสเธอร์)
ในทันทีต่อมา ออราเคิลแห่งโชคชะตา {กอดผม}
ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท
ขอบคุณสำหรับเงิน 50 บาท
ขอบคุณสำหรับเงิน 250 บาท
TLN: ตอนนี้ใช้มือถือแปลครับ และจะโพสได้ที่เนโกะโพสที่เดียว
ผมเอา 100 แรกไปซื้อคีย์บอร์ดบลูทูธก่อนครับแผื่อซ่อมมาแล้วยังใช้ไม่ได้จะได้ไม่มีติดขัด
เป้าหมายเดือน 6/66
ค่าเน็ต 200/200
คีย์บอร์ดบูลทูธ 100/100
เปลี่ยนพาวเวอร์ซัพพลาย 300/500
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord