248 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พูดกับเทพธิดาแห่งโชคชะตา
“ทากัตซูกิ มาโกโตะะะะ!!”
ออราเคิลแห่งโชคชะตา เอสเธอร์-ซามะกอดผม
ออราเคิล-ซามะตัวเล็ก แต่เธอเข้ามาใส่ผมด้วยแรงที่มาก ดังนั้นผมถูกดันลงไปที่พื้น
“ทำได้ดีมากที่ออกมาอย่างปลอดภัย! ชั้นกังวลนะรู้มั้ย!” (เอสเธอร์)
ออราเคิล-ซามะลูบหัวผมด้วยมือที่เล็กระหว่างที่ยังอยู่บนผม
“อืม…ท่านคือไอรา-ซามะ ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
“ฟุฟุฟุ นั่นใช่แล้ว มันเป็นซักพักแล้วนะ ทากัตซูกิ มาโกโตะ” (ไอรา)
หน้าที่เข้มงวดของเธอจนถึงตอนนี้เปลี่ยนเป็นไอรา-ซามะอย่างสมบูรณ์ ตอบผมด้วยรอยยิ้มที่กว้าง
งั้นท่านก็ได้ลงมาสถิตแล้ว หือห์
“ท่าทางที่เย็นชาก่อนหน้านั้นมันอะไรกัน?” (มาโกโตะ)
“เอ๋? ชั้นมีความสุขมากจนชั้นรู้สึกว่าถ้าชั้นไม่ทำอย่างนั้น ชั้นจะจบที่การหัวเราะคิกคัก” (ไอรา)
นั่นเป็นเพราะเธออั้นจากการปลดปล่อยมันออกมา?!
ผมกังวลที่นี่ว่าผมทำอะไรให้เธอโกรธ
“แต่ ผมก็โล่งใจด้วย เพราะทั้งหมดผมไม่มีคนรู้จักที่นี่เลย” (มาโกโตะ)
“…เราได้พานายลงมาในที่ที่ลำบาก ไม่ใช่เหรอ ทากัตซูกิ มาโกโตะ…” (ไอรา)
ไอรา-ซามะกอดหัวผมอย่างแน่น
หน้าอกที่เล็กของเธอดันกับหน้าของผม
มันไม่นุ่มเหมือนโนอาห์-ซามะและเออร์-ซามะ
“ชั้นจะไม่ยกโทษให้การคิดหยาบคายแบบนั้นของนาย” (ไอรา)
“…ผมขอโทษ” (มาโกโตะ)
มันเป็นซักพักแล้วตั้งแต่ที่ผมถูกอ่านใจ
“ผมตกใจที่ท่านบอกได้ว่าเราอยู่ที่นี่” (มาโกโตะ)
“ชั้นบอกไม่ได้เมื่อมันเป็นเรื่องของนาย” (ไอรา)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
“เพราะนายไม่ใช่ผู้ศรัทธาของพวกเรา เทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์นี่ ใช่มั้ย? นั่นทำไมชั้นไม่เห็นอนาคตของนาย แต่ฮีโร่อาเบลเป็นเรื่องที่ต่างออกไป เค้าเป็นฮีโร่ของเทพธิดาแห่งแสงแล้วก็เป็นออราเคิลของเธอด้วย นั่นทำไมชั้นบอกได้ด้วยตาทิพย์ของชั้น ว่าเค้าจะมาที่ประเทศแห่งความมืด แต่ในประวัติศาสตร์ ฮีโร่อาเบลสมควรจะมาที่ประเทศแห่งความมืดช้ากว่านี้ ดังนั้นชั้นเดาว่านายต้องเกี่ยวข้องด้วย ทากัตซูกิ มาโกโตะ” (ไอรา)
เข้าใจแล้ว… แต่…
“ถ้าเป็นอย่างนั้น ท่านก็ติดต่อเราได้เร็วกว่านี้…” (มาโกโตะ)
มันจบที่การบ่นออกมาจากปากของผม
“อย่ามาขออะไรที่ไร้เหตุผลที่นี่สิ…ในยุคนี้ ชั้นเกือบจะไม่มีผู้ศรัทธา แม้อย่างนั้น ชั้นบอกได้ว่าฮีโร่อาเบลมาที่เมืองหลวงของประเทศแห่งความมืด ดังนั้นชั้นรอนายในการหลบๆซ่อนเพื่อที่จะไม่ให้ถูกค้นพบ รู้มั้ย? ชั้นเดินอยู่บนเส้นด้ายแค่โดยการสร้างฐานอยู่ที่นี่” (ไอรา)
“นั่น…ขอบคุณมากครับ” (มาโกโตะ)
ผมอายกับคำพูดของตัวผมเอง
เข้าใจแล้ว เราได้อยู่ในดินแดนของศัตรูเลย
แค่ความจริงที่ว่าท่านรอเราที่นี่ มันควรค่าแก่คำขอบคุณแล้ว
“ตราบใดที่นายเข้าใจมัน” (ไอรา)
“สำหรับตอนนี้ ท่านได้โปรดยืนได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
ตอนนี้ ผม {ยังอยู่ที่พื้น} โดยมีไอรา-ซามะอยู่บนผม
ถ้าโมโมะเห็นสิ่งนี้ ใครจะรู้ว่าเธอจะพูดอะไร
“โอ้ชั้น จริงด้วย” (ไอรา)
เมื่อผมพูดอย่างนี้ ไอรา-ซามะแยกจากผมดั่งเธอเพิ่มสังเกตมันเมื่อกี้นี้
อีกครั้งที่ผมมองดูไอรา-ซามะที่ลงมาสถิตตัวเล็กๆของออราเคิลของท่าน
มีหลายสิ่งที่ผมอยากจะคุยเกี่ยวกับมัน แต่…
“พูดถึงแล้ว…ไอรา-ซามะ ท่านมีความทรงจำของ 1,000 ปีในอนาคต ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
“นั่นใช่แล้ว ชั้นรู้เกี่ยวกับที่นายเป็นสาวกของโนอาห์ และความจริงที่ว่านายเป็นฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ โรเซส” (ไอรา)
นั่นทำให้มั่นใจ
ในทันทีนั้น หนึ่งคำถามขึ้นมาในใจของผม
“เมื่อไหร่กันที่เราเจอกันครั้งแรก ไอรา-ซามะ? เป็นไปได้มั้ยว่า ท่านรู้เกี่ยวกับผมก่อนที่จะเจอกันในอนาคตที่ไฮแลนด์?” (มาโกโตะ)
ผมนึกถึงเวลาที่ผมเจอไอรา-ซามะที่สถิตลงบนเอสเธอร์-ซังครั้งแรก
เธอไม่ได้ดูเหมือนเธอรู้จักกับผมในเวลานั้น…
“อ้าา…นายกังวลถึงความขัดแย้งของเวลา หือห์ ไม่ใช่อย่างนั้น การเจอกันครั้งแรกของเราคือในปราสาทไฮแลนด์ 1,000 ปีในอนาคต เข้าใจมันแบบนั้น ชั้นแบ่งปันความทรงจำของอดีตและอนาคต แต่ชั้นเพียงแค่แอบมองความเป็นไปได้นับไม่ถ้วนในอนาคต แต่ตอนนี้โดยการส่งนายมาในอดีตประวัตศาสตร์จริงๆ และการเปลี่ยนในประวัติศาสตร์ผสมกัน คนเดียวที่เฝ้าดูประวัติศาสตร์ทั้งหมดได้ในหมู่เทพธิดาคือชั้น เทพธิดาแห่งโชคชะตา มีอนาคตมากมาย และอดีตไม่แน่นอน; การไหลของเวลาในโลกคลุมเครือ” (ไอรา)
“ข-เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
ผมไม่เข้าใจ
“ชั้นได้บอกมันไปแล้ว ใช่มั้ย? นายไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้น นั่นเป็นงานของชั้นในฐานะเทพธิดาแห่งโชคชะตา
ผมตัดสินใจที่จะแค่ยอมรับคำพูดของเทพธิดา
ใช่ ที่ผมต้องมีสมาธิคือการช่วยโลกด้วยกันกับฮีโร่อาเบล
ในทันทีนั้น ไอรา-ซามะต้องสังเกตบางอย่าง เธอมองผมด้วยความสงสัย
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ…ตัวหนังสือของค่าสถานะของนายบัก” (ไอรา)
“ค่าสถานะ?” (มาโกโตะ)
“มีส่วนตรงนี้ตรงนั้นที่มันอ่านไม่ได้… มันเป็นเพราะชั้นใช้การวาร์ปข้ามเวลาเหรอ?” (ไอรา)
“นั่น…จะมีผลที่ไม่ดีกับตัวผมมั้ย?” (มาโกโตะ)
ผมรีบตรวจโซลบุคของผม
ผมไม่เห็นอะไรแปลกๆที่ฝั่งของผม
“ใช่…ถ้าชั้นต้องพูดอะไรเกี่ยวกับมัน มันจะเป็นว่าข้อมูลของนายถูกอ่านไม่ได้จริงๆ แม้ว่าจะใช้สกิลประเมิน แม้ว่ามันจะถูกใช้ มันจะแสดงขึ้นว่าการประเมินถูกกีดกัน” (ไอรา)
งันไม่มีปัญหาจริงๆสิ” (มาโกโตะ)
เพราะทั้งหมดผมยืนยันมันด้วยตัวเองได้ด้วยโซลบุค
หรือเหมือนกับ ผมได้มองแต่ความเชี่ยวชาญของผมหลังๆมากกว่า
หืม? ถ้าเป็นอย่างนั้น มีบางอย่างที่แปลก
“เดี๋ยว…แต่เมล-ซังและอาเบลเห็นข้อมูลส่วนตัวของผมด้วยประเมินนะ…” (มาโกโตะ)
“ส่วนตัว?” (ไอรา)
“ไม่ อืม…ความจริงที่ว่าผมไม่มีประสบการณ์กับผู้หญิง…” (มาโกโตะ)
ผมอายพึ่งไม่นานมานี้
ไอรา-ซามะได้ยินคำนี้และส่งเสียงทางจมูก
“ส่วนนั้นไม่ติดบัก มันแสดงอย่างชัดเจนว่า 0 คน หนุ่มซิง-คุง” (ไอรา)
“ได้โปรดท่านอย่างพูดมันเรียบๆทุกครั้งไปได้มั้ย?!” (มาโกโตะ)
“นาย แม้ว่านายมีคนรักมากมาย 1,000 ปีในอนาคต…นายทำอะไรอยู่? สัตว์กินพืชไม่ได้เท่หรืออะไรเลยนะ รู้มั้ย?” (ไอรา)
“…”
ผมได้ฝึกอยู่ตลอดเวลาและพลาดจังหวะเวลาไป
ใครจะรู้ว่าจู่ๆผมจะถูกโยนเข้ามาในอดีตล่ะ?!
ไอรา-ซามะต้องได้อ่านใจผมแน่ เธออ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย
“โมโมะ-จังดูเหมือนจะชอบนายนะ รู้มั้ย?” (ไอรา)
“ผมไม่ใช่โลลิค่อน*” (มาโกโตะ)
«TLN: ชอบเต็ก»
“นายถูกกวนใจโดยรายละเอียดเล็กๆจริงๆ” (ไอรา)
“อายุไม่ใช่เรื่องเล็กๆนะ!” (มาโกโตะ)
เราคุยกันเกี่ยวกับอะไรที่นี่
เราตกรางไปถึงชั้นสตราโตสเฟียร์ที่นี่
“กลับไปที่หัวข้อหลัก เราควรจะทำอะไรจากตอนนี้ไป?” (มาโกโตะ)
“ใช่ มากลับไปที่หัวข้อหลัก ขอบคุณนาย ฮีโร่อาเบลยังมีชีวิตอยู่ ด้วยสิ่งนี้ เราเลี่ยงอนาคตที่ถูกกำจัดโดยเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ได้ ที่เหลือคือการหาเวลาโจมตี แต่…มีการเปลี่ยนแปลงมากในอดีตไปแล้ว ดังนั้นประวัติศาสตร์ดั้งเดิม เชื่อถือไม่ได้อีกแล้ว…” (ไอรา)
“จริงๆเหรอ?” (มาโกโตะ)
ผมนำหนังสือภาพตำนานของฮีโร่อาเบลออกมา
ผมเปิดหน้าและดูมันคร่าวๆ
“อืม…มันเกี่ยวกับเวลาที่กำจัดราชาอมตะเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ในความเป็นจริง ราชาอมตะควรจะถูกกำจัดไปแล้ว” (ไอรา)
“ผมสังเกตเรื่องนั้น นั่นทำไมมันจะดีที่สุดที่จะกำจัดเค้าไวที่สุดเท่าที่ทำได้…” (มาโกโตะ)
“และสหายของนายหยุดนาย ใช่มั้ย? ชั้นแอบมองความทรงจำของฮีโร่อาเบล แต่นั่นเป็นตัวเลือกที่ถูกต้อง” (ไอรา)
“จริงๆเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ราชาอมตะถูกกำจัดยังไงในประวัติศาสตร์ดั้งเดิม?” (ไอรา)
ถูกถามอย่างนี้ ผมอ่านหนังสือภาพ
–{ผู้กอบกู้อาเบลรวมพลังกับฮีโร่มากมายเพื่อที่จะกำจัดราชาอมตะ}
{แต่การเสียสละนั้นยิ่งใหญ่}
{อาจารย์ของเขา ฮีโร่ไฟโอลก้า ฮีโร่ดิน ฮีโร่ไม้ ฮีโร่เหล็ก และนักรบผู้กล้าหาญของป่า…ไม่มีพวกเขาซักคนที่กลับมา}
{ฮีโร่อาเบลที่รอดชีวิตมาด้วยการดิ้นรนระหว่างความเป็นกับความตายกับลอร์ดปีศาจ ปราชญ์สีขาว และนักธนูเวทมนตร์ จอห์นนี่ต้องซ่อนตัวเองในลาเบรินทอส เพื่อที่จะเลี่ยงการตามของอัศวินดำเคน}
{มังกรศักดิ์สิทธิ์ในตำนานอยู่ที่ส่วนลึกของลาเบรินทอส…}
“หนังสือภาพไม่ได้ลงรายละเอียดมาก ไม่มีคำอธิบายที่ละเอียด…”
“นายพูดถึงเรื่องอะไรกัน? ความต่างถูกเขียนอย่างชัดเจน” (ไอรา)
“จริงๆเหรอ?” (มาโกโตะ)
ผมเอียงหัวของผม
ความต่างที่ใหญ่ที่สุดคือราชาอมตะยังไม่ถูกกำจัด
ในทางกลับกัน ฮีโร่ดิน-ซัง และฮีโร่ไม้-ซังยังมีชีวิตอยู่
นั่นทำไม ในแง่ของความต่าง มันจะเป็นที่ฮีโร่ไฟโอลก้า-ซังตาย แต่ราชาอมตะยังไม่ถูกกำจัดเลย
ผมคิดว่าผมควรจะเป็นตัวแทนที่นี่
“ฟังทางนี้ ประวัติศาสตร์ดั้งเดิม ในจุดนี้ของเวลา ฮีโร่ทุกคนนอกจากอาเบล และนักสู้ของลาเบรินทอสท้องหมดนอกจากจอห์นนี่ถูก {กวาดล้าง} -โดยน้ำมือของลอร์ดปีศาจเคน มันเป็นอย่างนั้น” (ไอรา)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
“ไม่เพียงแค่นั้น มังกรโบราณทั้งหมดของลาเบรินทอสนอกจากมังกรขาวถูกฆ่าโดยเคน นั่นเป็นประวัติศาสตร์ดั้งเดิม” (ไอรา)
“…”
หน้าของฮีโร่ทั้งหลาย และเอลฟ์ที่ดูเหมือนลูซี่ในลาเบรินทอส ด้วยกันกับมังกรโบราณ ขึ้นมาในใจของผม
ดั้งเดิมแล้วพวกเขา…ตาย?
แต่พวกเขายังมีชีวิตอยู่ในเวลาปัจจุบัน
ถ้าเป็นอย่างนั้น ประวัติศาสตร์ได้เปลี่ยนไปค่อนข้างมากแน่นอน
แต่…
“สถานการณ์ดีขึ้น…ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
ฮีโร่นั้นเป็นเรื่องที่แน่นอน แต่ยังมีกึ่งสัตว์และเอลฟ์ที่จอห์นนี่-ซังนำ; พวกเขาทั้งหมดเป็นนักสู้ที่เก่ง
มันไม่ต้องพูดสำหรับมังกรโบราณ
นั่นทำไมสถานการณ์ปัจจุบันควรจะพัฒนาไปดีกว่า
…ทำไมท่านทำหน้าแบบนั้นล่ะ?
“อืม…ฮีโร่อาเบล ปราชญ์-จัง จอห์นนี่ และมังกรขาว จะมีแรงจูงใจที่จะกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่…การแก้แค้นความตายของครอบครัวของพวกเค้า…” (ไอรา)
“…แก้แค้น?!” (มาโกโตะ)
ผมจบที่การตะโกนออกมาอย่างดัง
ปาร์ตี้ในตำนานกระหายเลือดขนาดนั้น?!
“นั่นใช่แล้ว ความแค้นที่คนที่เหมือนแม่ -ฮีโร่ไฟ- ถกฆ่า ความแค้นที่แม่ถูกกินต่อหน้าต่อตาของเธอ ความแค้นที่ครอบครัวที่เขานำทางถูกฆ่า ความแค้นที่ครอบครัวมังกรโบราณถูกฆ่า…นั่นเชื่อมต่อกับการกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่…” (ไอรา)
เทพธิดาแห่งโชคชะตาไอรา-ซามะเหลือบมองผม
“เป็นไปได้มั้ยว่า…การช่วยพวกเค้า…เป็นอะไรที่แย่?” (มาโกโตะ)
“ไม่ใช่อย่างนั้น! ชั้นก็คิดว่ามันดีกว่าที่ทุกคนรอดชีวิต! …แต่นายเห็นมั้ย…เมื่อเวลาที่ชั้นจับพวกเค้าเพื่อยืนยันความทรงจำของพวกเค้า…” (ไอรา)
“ยืนยันความทรงจำของพวกเค้า…” (มาโกโตะ)
“พวกเขารู้สึกสบายกว่าประวัติศาสตร์…มันเหมือนพวกเขาขาดแรงขับเคลื่อน…” (ไอรา)
“…นั่นจะโอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)
จู่ๆผูมก็รู้สึกไม่สบายใจ
“ม-มันโอเค! ชั้นมีความคิด ดังนั้นโปรดปล่อยมันให้ชั้น!” (ไอรา)
ไอรา-ซามะดันหน้าอกเธอออกมาอย่างภาคภูมิใจ
รู้สึกไม่สบายใจภาค 2…
“ทำไมกัน?!” (ไอรา)
“ท่านทำเละหลายครั้งก่อนหน้า…” (มาโกโตะ)
“อึก…ชั้นจะไม่ทำเละอีกแล้ว!” (ไอรา)
“ไม่มีลูกของราชาเทพเจ้า-ซามะซ่อนอยู่นะ?” (มาโกโตะ)
“ชั้นพยายามหา แต่…ไม่มีในยุคนี้” (ไอรา)
ดูเหมือนเธอได้พยายามหาแล้ว
ไม่มี หือห์
แย่หน่อยนะ
แต่ยังไงซะ มันจะเป็นปัญหาที่จะมีคนเหมือนอเล็กซ์ปรากฏตัวนะ
“งั้นท่านอยากจะบอกผมว่าเรื่องของแต่ละคนได้เปลี่ยนไปแล้วเหรอ?” (มาโกโตะ)
“นั่นใช่ นั่นก็ส่วนนึง เพราะทั้งหมดชั้นให้คนอื่นได้ยินเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์ไม่ได้” (ไอรา)
ยังไงซะ ใช่
“พูดถึงแล้ว มันจะดีกว่ามั้ยที่จะไม่บอกพวกเค้าว่าผมมาจากอนาคต? ตอนนี้ผมเก็บมันเป็นความลับ” (มาโกโตะ)
“ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น ชั้นคิดว่ามันโอเค ที่จะบอกพวกเค้าว่านายมาจากอนาคต แต่…ความจริงที่ว่านายเป็นผู้ศรัทธาของเทพเจ้าเดียวกับเคนควรจะถูกเก็บเป็นความลับจากฮีโร่อาเบล เพราะทั้งหมดอาเบลค่อนข้างมีความแค้นกับคนที่ฆ่าคนที่เหมือนแม่ของเขา” (ไอรา)
“…ผมจะเก็บมันเป็นความลับ” (มาโกโตะ)
ตอนนี้ผมมีความสัมพันธ์ที่ดีกับฮีโร่อาเบล
ไม่จำเป็นต้องไปสร้างรอยแยกในนั้นด้วยตัวเอง
“ยังไงซะ ทั้งหมดนั่นไว้ข้างๆ ชั้นอยากจะชมนาย นายทำได้ดี ทากัตซูกิ มาโกโตะ” (ไอรา)
รอยยิ้มของเธอเหมือนของเทพธิดา…ใช่ เธอเป็นเทพธิดา
“ผมจะทำเต็มที่ต่อไป” (มาโกโตะ)
“อย่าใจร้อนเกินไปนะ รู้มั้ย? สหายของนายกังวลเกี่ยวกับนาย พูดถึงแล้ว มีบางอย่างที่นายต้องการมั้ย?” (ไอรา)
“บางอย่างที่ผมต้องการ?” (มาโกโตะ)
“ใช่ พลังของชั้นปัจจุบันนี้น้อย ดังนั้นชั้นทำอะไรที่น่าประทับใจไม่ได้ แต่ เราดันหลายเรื่องมาหานาย ชั้นอยากจะเติมเต็มอะไรก็ตามที่นายต้องการด้วยพลังของชั้น” (ไอรา)
“…อะไรก็ได้เหรอ?” (มาโกโตะ)
ท่านพูดอะไรอะไรก็ได้เมื่อกี้นี้ ใช่มั้ย?
ท่านทำ ใช่มั้ย?
“ม-ไม่…ชั้นเป็นลูกคนเล็กที่สุดในหมู่เทพธิดา ดังนั้นชั้นอ่อนแอ โอเคมั้ย? อะไรที่ใหญ่เกินไปมันจะค่อนข้าง…” (ไอรา)
เธอต้องอ่านใจของผม เธอถอยหลังไป
ดูเหมือนคำขอที่ไม่มีเหตุผลจะไม่ดี
งั้น…ทำอะไรดี
ผมวางมือไว้บนปากและครุ่นคิดเล็กน้อย
และจากนั้น ผมคิดบางอย่างออก
“ให้ผม…เจอโนอาห์-ซามะได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
คำเหล่านั้นออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจจากปากของผม
TLN: ตอนนี้ติดต่อได้แต่ทาง facebook นะครับ line ยังใช้ไม่ได้
มือถือพิมพ์ยากมากครับอาจจะมีการล่าช้าไปเกินวันหนึ่ง ต้องขออภัยอย่างสูงครับ
ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท
เป้าหมายเดือน 6/66
ค่าเน็ต 200/200
คีย์บอร์ดมือถือ 100/100
พาวเวอร์ซัพพลาย 400/500
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord