249 ความต้องการของ ทากัตซูกิ มาโกโตะ
“ผมไปเจอโนอาห์-ซามะได้มั้ย…?” (มาโกโตะ)
คำเหล่านั้นออกมาจากปากผมอย่างไม่ได้ตั้งใจ
ความเหงานี้ที่ผมรู้สึกมาตลอดเวลาตั้งแต่มาที่อดีต
ถ้าผมแค่ได้ชำเลืองมองโนอาห์-ซามะ…
“ว่าแล้ว…” (ไอรา)
ไอรา-ซามะมองดูผมเหมือนสมเพชผม
ผมบอกไม่ได้ว่าคำขอนี้ยากที่จะได้มั้ย
เท่าที่ผมเห็นจากเออร์-ซามะ เธอดูเหมือนสามารถจะเข้าออกที่ของโนอาห์-ซามะได้อย่างง่ายดาย
“…ทากัตซูกิ มาโกโตะ เกี่ยวกับคำขอของนาย…” (ไอรา)
ไอรา-ซามะกอดอกและทำสีหน้าที่ซับซ้อน
มันจะเป็นอย่างไร…?
ผมรู้สึกถึงหัวใจผมเต้นเร็วขึ้นได้ ขณะที่ผมรอคำตอบของไอรา-ซามะ
“…โนอาห์ของยุคนี้…{น่ากลัว}” (ไอรา)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
คำตอบที่คาดไม่ถึงได้ตอบกลับมา
โนอาห์-ซามะที่ใจดีนั้น…น่ากลัวหรือ?
“ไม่ เธอแค่ใจดีกับนายเพราะนายเป็นผู้ศรัทธาของเธอ… โนอาห์ของอานาคตได้มีขวากหนามน้อยลงถึงจุดที่ไม่น่าเชื่อ และเออร์-โอเน่ซามะ ไปอยู่ที่นั่นอย่างเมินเฉย แต่…ยกเว้นว่าชั้นจะมีธุระที่นั้น แน่นอนว่าชั้นไม่อยากไปวิหารทะเลลึก…แต่ชั้นต้องไปไม่ว่ายังไงแม้ชั้นจะไม่อยากไปเวลาก่อนหน้านะ” (ไอรา)
“อ้า ตอนนี้เมื่อท่านพูดถึงมัน ท่านไม่ได้สนิทกับโนอาห์-ซามะ ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
ผมคิดว่าผมได้ยินบางอย่างแบบนั้นมาจากเออร์-ซามะ
เมื่อผมพูดอย่างนั้น ไอรา-ซามะทำสีหน้าที่อธิบายยาก
“นายพูดมันใส่หน้าชั้นตรงๆจริงๆ… นั่นใช่แล้ว ชั้นเป็นลูกคนเล็กที่สุดของโอลิมเปีย และทุกคนจะเอาใจชั้น แต่เมื่อโนอาห์อยู่ พวกเค้าทั้งหมดจะไปหาเธอ… แม้ว่าเธอมีหน้ากากสำหรับคนภายนอกดีเท่านั้น แต่ข้างในเธอแย่ที่สุดเลย…” (ไอรา)
“อืม~…ไอรา-ซามะ?” (มาโกโตะ)
ผมหยุดเทพธิดา-ซามะที่พึมพำเรื่องที่มืดมน
“…ชั้นพูดกับตัวเองที่นี่น่ะ ลืมเกี่ยวกับมันซะ” (ไอรา)
“โอเค….” (มาโกโตะ)
“ยังไงซะ นายพูดได้ว่าเราไม่สนิทกัน แต่ความเป็นพระเจ้าของโนอาห์และชั้นต่างกันอย่างสิ้นเชิง โนอาห์อยู่ในระดับเดียวกันกับอัลเธน่า-โอเน่ซามะ ดังนั้น ชั้นจะเทียบกับเธอไม่ได้เลย” (ไอรา)
“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)
มันไม่คลิกกับผม แต่เธอพูดว่าโนอาห์-ซามะแข็งแกร่งกว่าเหรอ?
“นั่นใช่แล้ว ในยุคนี้ โนอาห์อยู่กับฝั่งเทพเจ้ามาร ดังนั้น ถ้าชั้นติดต่อกับเธออย่างไม่คิด มันอาจจะกลับกันกลายเป็นเธอส่งลอร์ดปีศาจเคนมา และกวาดล้างพวกเราทั้งหมด” (ไอรา)
“…ผมจะไม่ชอบเรื่องนั้น” (มาโกโตะ)
“ถ้านายอยากจะคุยกับโนอหา์ นายต้องพาลอร์ดปีศาจเคนมาเป็นมิตรของนาย แต่…ฮีโร่อาเบลจะไม่อนุญาตเรื่องนั้น…” (ไอรา)
“ทุกทางถูกปิด…” (มาโกโตะ)
งั้นผมคิดต่อกับโนอาห์ไม่ได้ง่ายๆ หือห์…
ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะไปที่วิหารทะเลลึกตรงๆถ้างั้น?
มันทีที่ไหล่ผมตก…
{ไอรา-ซามะเข้าหาผมและลูบแก้มของผมอย่างอ่อนโยน}
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ…ถ้านายปรารถนา ชั้นมอบชื่อของฮีโร่ของเทพธิดาแห่งโชคชะตาให้มั้ย? ไม่ใช่แค่นั้น ชั้นจะใส่ใจและวิญญานทั้งหมดเพื่อสนับสนุนนายในฐานะสาวกของชั้น” (ไอรา)
“อ-ไอรา-ซามะ…?” (มาโกโตะ)
ผมลนจากการเปลี่ยนน้ำเสียงของเธอกระทันหัน และพยายามจะถอยหลังไป
แต่มือของเทพธิดาห่อรอบเอวผม และท่านดึงผมเข้าไปหาท่าน
ลมหายใจที่อุ่นของท่านโดนกับหูของผม
“มันต้องเหงาแน่ๆในยุคนี้ ใช่มั้ย? ชั้น -เทพธิดาแห่งโชคชะตา- เป็นเพียงคนเดียวที่เข้าใจนายนะ รู้มั้ย?” (ไอรา)
“นั่น…” (มาโกโตะ)
นั่นอาจจะจริง
ผมเป็นสิ่งมีชิวิตต่างถิ่นในยุคนี้
พวกผิดปรกติที่มาจากโลกที่สงบสุข
ตั้งแต่ทีแรก ความรู้สึกถึงมูลค่าของเราต่างกัน
แม้ว่าเมื่อผมพูดว่าเราควรจะกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ คนส่วนใหญ่จะไม่คิดว่าผมจริงจัง
นั่นทำไมผมรู้สึกอยู่คนเดียวตลอด
“นายทำได้ดีด้วยตัวนายเอง แต่ไม่ใช่ว่านายไปถึงขีดจำกัดแล้วเหรอ? นายไม่คิดว่ามันจะดีกว่าที่จะพึ่งบางคนเหรอ?” (ไอรา)
“…นั่น…” (มาโกโตะ)
จนถึงตอนนี้ ผมมีโนอาห์-ซามะ ลูซี่ ซา-ซัง…
สหายที่จะช่วยผม และเพื่อนที่จะสนับสนุนผม…
การได้มาในอดีต…ผมรู้สึกเหงานิดหน่อย
“เฮ้ ทากัตซูกิ มาโกโตะ…นายมา {เปลี่ยน} จากโนอาห์มาเป็นชั้นมั้ย?” (ไอรา)
คำพูดเหล่านั้นฟังดูเหมือนน้ำผึ้งหวานๆ
“น-นายต้องไม่นะ! ราชาของเรา!!” (เดีย)
เสียงที่ลนดังสะท้อน
ผู้บุกรุกกระทันหันคือเดีย
“โอ้ชั้น สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ อันไดน์ เธออยู่ที่นี่เหรอ?” (ไอรา)
“ป-ไปไกลๆนะ เทพธิดา! ร-ราชาของเรา…ไม่มีทางที่เค้าจะทิ้งชั้น—” (เดีย)
“ชั้นจะไม่ทำ ไอรา-ซามะเพียงแต่แหย่ชั้น” (มาโกโตะ)
เมื่อผมพูดอย่างนี้ ไอรา-ซามะปล่อยมือของเธอที่ห่อรอบเอวของผม และถอยออกไปจากผม
“ให้ตายสิ ชั้นตรงนี้ทำขนาดว่าล่อนาย…อย่างน้อยลนนิดหน่อยสิ” (ไอรา)
“น่าเศร้าสำหรับท่าน โนอาห์-ซามะเป็นคนเดียวเท่านั้น” (มาโกโตะ)
“…คุห์! เทพธิดานั่น!” (ไอรา)
งั้นเธอก็ล้อเล่นจริงๆ
แม้อย่างนั้น เดีย ที่ปรกติแล้วจะมีท่าทางที่หยิ่ง วานอนสอนง่ายตรงหน้าไอรา-ซานะ
ไอรา-ซามะต้องอ่านใจผม ท่านพูด
“ต้องเป็นความทรงจำของสงครามดินแดนสวรรค์ สปิริตรับมือกับเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้” (ไอรา)
“เข้าใจแล้ว~” (มาโกโตะ)
“ม-มันไม่ใช่ว่าชั้นกลัวนะ! นายต้องไม่ฟังคำสบประมาทของเทพธิดาคนนี้ ราชาของเรา!” (เดีย)
พูดคำนี้ เดียหายไป
มันดูเหมือนเธอรับมือกับไอรา-ซามะไม่ได้
“ได้โปรดอย่ารังแกเดียมากเกินไป โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)
“ชั้นรู้ ยังไงซะ มันจะราบรื่นมากกว่าถ้านายเปลี่ยนศาสนามาเป็นของชั้น แต่ใส่นี่แทนละกัน” (ไอรา)
พูดคำนี้ เธอมอบสร้อยที่ดูเหมือนจะสร้างจากบางอย่างที่ดูเหมือนเงิน
ตอนนี้เมื่อผมมาดูมันใกล้ๆ มันเหมือนนาฬิกา…เดี๋ยว มัน《คือ》นาฬิกา
“นี่มันอะไร? เป็นไปได้มั้ยว่าผมหยุดเวลาได้ถ้าผมใส่น—” (มาโกโตะ)
“ขอโทษที่ต้องบอกนาย แต่มันไม่ใช่อย่างนั้น มันเป็นอุปกรณ์สื่อสารกับชั้น” (ไอรา)
“อุปกรณ์สื่อสาร?” (มาโกโตะ)
ผมเอียงหัวของผมวินาทีหนึ่งกับคำพูดเหล่านั้น ที่ไม่เหมาะกับอิเซไก
อุปกรณ์สื่อสาร…หือห์
พูดอีกอย่าง…
“ผมคุยกับท่านตอนไหนก็ได้ด้วยนี่เหรอ?” (มาโกโตะ)
นั่นใช่แล้ว ชั้นไปด้วยกันกับนายไม่ได้ ดังนั้นถ้ามีปัญหาอะไร ติดต่อกับชั้นด้วยสิ่งนี้” (ไอรา)
“โอออ้!” (มาโกโตะ)
นั่นทำให้มั่นใจ
เพราะทั้งหมดมันเป็นการสนับสนุนจากเทพธิดาแห่งโชคชะตา ที่มองเห็นอนาคต
“ผมรอคอยที่จะได้ทำงานร่วมกับท่านจากตอนนี้ไป” (มาโกโตะ)
“ใช่ เหมือนกัน ทากัตซูกิมาโกโตะ มันได้เวลาที่จะกลับไปหาสหายของนายแล้ว” (ไอรา)
“โอเค” (มาโกโตะ)
ไอรา-ซามะและผมกลับไปที่ห้องโถงบูชาที่ปราญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะอยู่
◇◇
“มาสเตอร์! ดูสิ!” (โมโมะ)
“…โออ้” (มาโกโตะ)
โมโมะเตาะแตะมาทางนี้พร้อมกับผ้าคลุมเชยๆ และอุปกรณ์เวทมนตร์ที่ส่งเสียง
“ไม่ใช่ว่ามันยากที่จะเดินข้างในเหรอ?” (มาโกโตะ)
“อย่างนั้นเหรอ…?” (โมโมะ)
โมโมะที่ดูสลดใจน่ารัก ดังนั้นผมขยี้ผมของเธอ
“มาโกโตะ-ซัง คุยเสร็จแล้วเหรอ?” (อาเบล)
“นั่นมันนานนะ ผู้ใช้สปิริต-คุง” (เมล)
ฮีโร่อาเบลและมังกรขาว-ซังมาทางนี้ด้วย
พวกเขาได้พร้อมอุปกรณ์อย่างดี
“ชั้นคุยเสร็จแล้ว อาเบล-ซัง นายเจอดาบศักดิ์สิทธิ์ดีๆมั้ย?” (มาโกโตะ)
ผมถามสถานการณ์ของวัตถุประสงค์ของเรา ที่จะเอาดาบมา
แต่ฮีโร่อาเบลพบว่ามันยากที่จะพูด
เอ๋?
มันดูเหมือนมีอาวุธเวทมนตร์ที่หลายหลายภายในสิ่งที่ไอรา-ซามะเตรียมมา
“ผู้ใช้สปิริต-คุง อาวุธเวทมนตร์ที่นี่เหนือสุดของเหนือสุด แต่ไม่มีดาบศักดิ์สิทธิ์” (เมล)
“ชั้นได้เอาดาบเวทมนตร์ที่ทำมาจากมิธริลมา มันดีกว่าอาวุธที่ชั้นมีมาก แต่อย่างที่มังกรขาว-ซามะพูด มันไม่ใช่ดาบศักดิ์สิทธิ์” (อาเบล)
“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)
ผมมองดูดาบของฮีโร่อาเบล
แต่ในตาของผม สิ่งนั้นดูเหมือนดาบเวทมนตร์ที่แข็งแกร่งนะ…มันเห็นได้ชัดว่ามันขาดไปสำหรับฮีโร่
เข้าใจแล้ว นี่มีปัญหา
“เราควรจะทำยังไงดี?” (มาโกโตะ)
“ฮึ่ม ปล่อยมันให้ชั้น” (ไอรา)
ออราเคิลเอสเธอร์ -ที่มีไอรา-ซามะอยู่ข้างใน- ดันหน้าอกของเธอออกมาด้วยความมั่นใจ
“มุ่งหน้าไปที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์แอสเครอัส ที่ยอดของภูเขาแอสเครอัสสูงกว่าเมฆสีดำสนิธ; ที่นั่นที่ใกล้กับสวรรค์ มีวิหารแห่งแสงอยู่ ในที่นั้น นายจะได้ยินเสียงของอัลเธน่า-โอเน่—อัลเธน่า-ซามะ ถ้านายทำอย่างนั้น นายจะสามารถได้การสนับสนุนที่จะปราบลอร์ดปีศาจ” (ไอรา)
เธอพูดอย่างเคร่งขรึม
ฮีโร่อาเบล มังกรขาว-ซัง และปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะได้ฟังมันอย่างจริงจัง
แต่ผมกังวลนิดหน่อยที่นี่
ท่านกำลังจะพูดว่า โอเน่-ซามะที่นั่น ไม่ใช่เหรอ?
(…ไอรา-ซามะ นิสัยจริงๆของท่านเล็ดออกมาแล้ว) (มาโกโตะ)
ผมมองดูไอรา-ซามะด้วยการหรี่ตา
(เมินมัน) (ไอรา)
แววตาที่ท่านจ้องมองมาที่ผม
นี่มันจะโอเคจริงๆเหรอ?
เชื่อในคำพูดของเทพธิดาสมองลม…
ผมถอนหายใจเบาๆ
ยังไงซะ แม้ว่าด้วยเรื่องนั้น…นี้มันง่ายกว่าเวลาที่ผมอยู่คนเดียวอย่างสมบูรณ์ในยุคนี้
ดูเหมือนวัตถุประสงค์ของเราจะถูกตัดสินแล้ว
“แต่เราจะออกจากเมืองนี้ยังไง?” (อาเบล)
อาเบลถามระหว่างที่เราเก็บของ
เป้าหมายเดือน 6/66
ค่าเน็ต 200/200
คีย์บอร์ดมือถือ 100/100
พาวเวอร์ซัพพลาย 400/500
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord