241 ห้องแสดงงานศิลปะ– หรือต้องเรียก พิพิธภัณพื้นบ้าน?
หลังจากออกจากพิพิธภัณโบราณคดีแล้ว เรามุ่งหน้าสู่ห้องแสดงงานศิลปะต่อ วิธีเดินทาง แน่นอน บัสที่ขับโดยคุณฮิอิชิ
“รู้มั้ย มันเหมือนกันกับพิพิธภัณโบราณคดีก่อนหน้า แต่ไม่คิดว่าที่นี่มันรู้สึกเหมือนพิพิธภัณพื้นบ้านมากว่าห้องแสดงงานศิลปะเหรอ……?”
“พิพิธภัณพื้นบ้านเหรอ?”
“เอ่อ เพราะ ยังไงก็ไม่รู้มันมีความรู้สึกเก่าๆกับมัน”
มีมิเอียงหัวของเธอในความสับสน บางทีเธอแค่รู้สึกเกี่ยวข้องกับคำพูดผมไม่ได้
พื้นฐานแล้ว อาคารสไตล์เอลฟ์ที่เราเห็นทั้งหมดจนถึงตอนนี้ค่อนข้างคล้ายกับอาคารสไตล์ญี่ปุ่นด้วยเหตุผลบางอย่าง พวกมันส่วนใหญ่ชั้นเดียว และใหญ่ที่สุดที่เราเห็นนั้นขึ้นไปถึงสองชั้น หลังคาพวกมันสร้างจากกระเบื้องสีดำและทีเหลือพื้นฐานแล้วแค่ทำจากไม้ สถาที่นั้นสร้างมาอย่างดีอย่างแน่นอน แต่ผมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าพวกมันคล้ายกับพิพิธภัณพื้นบ้านที่เจอในบ้านนอกห่างไกลกลับไปที่ญี่ปุ่นค่อนข้างมากเกินไป
“มาเร็ว บอส อย่ามาแค่ยืนตรงนั้นแล้วรีบได้แล้ว”
“ได้ได้ ฉันรู้แล้วน่า ดังนั้นหยุดดึงฉันสักที! เธอจะดึงแขนฉันหลุด!”
ทีน่าดึงแขนผมสู่ห้องแสดงงานศิลปะ ให้ตายเถอะ
แค่ทีน่าไปได้พลังทั้งหมดนี้มาจากไหนอยู่ดีเล่า?
เธอตัวเล็กมากกระนั้นแข็งแรงมาก อืม มันไม่ใช่แค่ทีน่า วิสเกอร์ก็เหมือนกันด้วย สมาชิกผู้แข็งแรงที่สุดในหมู่ลูกเรือนั้นเป็นเมย์อย่างไม่ต้องสงสัย แต่คนผู้ตามหลังจากเธอควรเป็นทีน่าและวิสเกอร์ขนาดเล็กสองคน พวกเธอจริงๆแล้วหนักเท่า…… โอ้ฉัน จู่ผมก็รู้สึกเหมือนโดนความกระหายเลือดแรงกล้าจากข้างหน้าและหลัง ผมไม่ได้คิดอะไรหยาบคาย คุณนาย ไม่ครับ คุณนายครับ
“ว้าว… พวกนี้แน่นอนว่าสวย”
“โฮ่ว เครื่องเขิน1หือ?”
สิ่งแรงที่เข้าตาเราหลังจากเข้ามาในห้องแสดงงานศิลปะคือการจัดแสดงกล่องสีดำเงางามคล้ายกับเครื่องเขินตกแต่งด้วยลวดลายสีทอง พวกมันคล้ายกับกล่องอาหารหลายชั้น พร้อมด้วยภายนอกสีดำเต็มไปด้วยลายพืชพันธุ์สีทอง
“เครื่องเขิน?”
“พวกมันทำมาจากการแปรงเรซินซ้ำๆหลายชั้นบนฐานไม้แล้ว โรยผงโลหะเพื่อสร้างการตกแต่งพื้นผิว จากนั้นปล่อยมันให้แห้ง พี่ไม่แน่ใจว่าผลิตภัณฑ์เหล่านี้มันแบบเดียวกันไหม แต่พวกมันดูคล้ายกันอย่างแน่นอน”
หลังจากอ่านรายละเอียดงานจัดแสดง ผมยืนยันว่าพวกมันคล้ายกับงานเครื่่องเขินงานไม้จริงๆ มันดูเหมือนพวกมันทำโดยการทายางไม้ที่มีเฉพาะที่รีฟิล IV สู่กล่องไม้หลายครั้ง และจากนั้นโรยผงทองเพื่อสร้างการตกแต่งลงพื้นผิว
“มันเหมือนที่บอสอธิบายเลยนะ บอส”
“กล่องเหล่านี้สวยมากๆ…… หนูไม่เคยเห็นสีดำเข้มเท่านี้มาก่อน”
“ฟุมุ พวกมันมอบความสง่างามพิเศษไม่เหมือนใคร ฉันว่า”
ไม่ว่าอย่างไร แน่นอนพวกมันอาจดูสวยเมื่อมอง แต่ผมไม่แน่ใจ่ว่าพวกมันใช้ได้จริงขนาดนั้นไหม คุณนายอาจอยากใช้พวกมันเป็นของตกแต่งหรือกล่องเครื่องประดับ แต่คนถึกๆอย่างผมน่าจะไม่พบประโยชน์จากมันมาก
ผมจะมอบมันออกไปเป็นของขวัญมากกว่า ผมอาจสามารถใช้บางอย่างเหมือนหวีเครื่องเขิน…… แต่หวีพลาสติกนั้นมากกว่าพอแล้วสำหรับผมอยู่ดี มันแค่ไม่เหมาะกับผม แต่มันอาจเหมาะกับเมย์และผมดำเงาของเธอ ผมเดาว่าผมจะลองแวะไปดูร้านขายของฝากทีหลังแล้วซื้อสักอันหลังจากทั้งหมด
หลังจากนั้น เราดำเนินการเข้าเข้าไปในห้องแสดงงานศิลปะลึกเข้าไปและพบของอย่างอื่นหลากหลายเพิ่มเติมจากเครื่องเขิน
มีม้วนผ้าไหมทีดูยอดเยี่ยมที่เห็นว่าพวกมันสร้างโดยการสานด้ายเหมือนไหมที่ถูกพ่นออกมาโดยดักแด้ตัวมอธขนาดเท่าสุนัขพันธุ์ใหญ่ เหมือนกันกับเสื้อผ้าคนพื้นเมืองสร้างมาจากผ้าที่กล่าวมา ในหมู่พวกมันมีชุดสไตล์จีนคล้ายอะไรที่ลิเลียมกำลังใส่ ขณะสำหรับคำอธิบาย มันดูเหมือนเสื้อผ้าเหล่านี้เป็นชุดแบบดั้งเดิมใส่โดยคนเผ่าโรสมาเป็นรุ่นๆ
“โอ้ เฮ้ บอส หนูคิดว่าดาบเงินภูติสำหรับล่าอยู่ตรงนั้น”
“โฮ่าว…… มันค่อนข้างดูเหมือนดาบขวานหือ”
มันดูเหมือนมีดคมเดียวค่อนข้างใหญ่ อย่างที่ชื่อมันบ่งบอก มันโอ้อวดใบมีดที่ทำมาจากเงินภูติ
เงินธรรมดาพื้นฐานแล้วเป็นโลหะอันไม่เหมาะสำหรับทำใบมีด แต่มันดูเหมือนมันไม่ใช่อย่างนั้นสำหรับเงินภูติ นั่นหมายถึงมันแข็งแรงและทนทานกว่าเงินอันผมคุ้นเคยไหม? มันมี ‘เงิน’ ในชื่อของมัน แต่บางทีมันเป็นโลหะที่มีคุณสมบัติทางกายภาพต่างกัน
“ไม่ใช่ว่ามันอันตรายที่จะสู้กับสิ่งมีชีวิตดุร้ายด้วยใบมีดสั้นๆอย่างนี้เหรอ?”
“อึน อืม เท่าที่ฉันได้ยิน สัตว์บางตัวที่พวกเขาล่าดูเหมือนค่อนข้างอันตรายเมื่อถูกยั่วยุ ดังนั้นบางทีพวกเขาจัดการพวกมันจากระยะไกลโดยใช้ธนูและลูกธนูแทนเจ้านี่หรือ? พวกเขาอาจแค่ใช้มีดแบบนี้เป็นอาวุธสำรองหรือบางอย่างที่ผลแบบนั้น”
“หรือบางทีพวกเขาใช้มันเป็นอาวุธรองสำหรับบางกรณีเมื่อเหยื่อพวกเขาสามารถเข้าใกล้กับพวกเขา”
“พวกก็อาจใช้พวกมันเพียงแค่ปลิดชีพหรือแยกชิ้นส่วนเหยื่อ”
“อ๊ะ พี่สาว มีมีดเงินถอดฝักที่เราหยิบขึ้นและลองถือตรงนั้นได้”
วิสเกอร์ ผู้กำลังเดินข้างหน้าเรานิดหน่อย เรียกเราออกมากระทันหัน ขณะผมและทีน่ามุ่งหน้าไปสู่ที่ซึ่งวิสเกอร์อยู่ ผมชำเลืองกลับไปและเห็นมีมิ, เมย์ และเอลม่ากำลังคุยอยู่หน้าการจัดแสดงเสื้อผ้าพื้นบ้านเอลฟ์หลากหลาย มนดูเหมือนคนแรกในที่กล่าวมากำลังถามเอลม่าเกี่ยวกับบางอย่าง
“โอ้ บอส สิ่งนี้มันเบากว่าที่มันเห็นเยอะเลย”
“โฮ่ว? ให้ฉันดูหน่อย”
ด้ามเหล็กเงินจริงๆแล้วถูกผูกอยู่กับลวดทนทาน มันน่าจะเป็นมาตรการป้องกันขโมย ตัวใบมีดค่อนข้างหนา ความยาวมันน่าจะประมาณ 30 เซ็นติเมตรหรือประมาณนั้น มันค่อนข้างใหญ่สำหรับมีด มันเป็นใบมีดตรงคมเดียวที่ดูค่อนข้างคม สิ่งนี้น่าจะวิ่งผ่านมุนษย์ค่อนข้างง่าย แม้ว่าจะออกแรงนิดหน่อย จริงๆแล้วมันค่อนข้างคล้ายกับคาตานะญี่ปุ่น หรือ ตันโตะ2
“มันเบามากๆ…… มันเบามากจนมันรู้สึกเหมือนกำลังถือของเล่นแทนเป็นอาวุธอันตราย”
“มันเบามากๆเมื่่อเทียบกับเหล็ก น้องว่ามันเบาเท่าอะลูมิเนียม”
“ถ้ามันแข็งทนทานพอที่จะทำเป็นใบมีด นั้นททำให้มันค่อนข้างมีประโยชน์”
“แต่เหล็ก PAM ไม่ได้ทนความร้อนขนาดนั้นนะ”
“ความสมบูรณ์ของโครงสร้างจะสลายทันทีเมื่อเลเซอร์โดนพวกมัน ดังนั้นพวกมันไม่เหมาะเป็นวัสดุสำหรับสร้างยานอวกาศ พวกมันก็ไม่ได้ดีเยี่ยมในการทำดาบโมเลกุลเดี่ยวด้วยเหมือนกัน นั่นเพราะพื้นฐานแล้วพวกมันไร้ประโยชน์ทันทีเมื่อบอสป้องกันการยิงเลเซอร์ด้วยพวกมันน่ะ”
“เข้าใจแล้ว”
ระหว่างผมกำลังฟังคำอธิบายของสองคน ผมสังเกตบางอย่างแปลกประหลาดเกิดขึ้นกับมีดสำหรับล่าอันผมกำลังตรวจสอบ ไม่ใช่สิ่งนี้สั่นเป็นบ้าไปเลยหรือ?
“เฮ้ มีดนี้จริงๆแล้วมันติดตั้งด้วยระบบสั่นแรงสูงหรือบางอย่างเหรอ? มันสั่นเป็นบ้าไปเลย”
“หนูสงสัย? มันจะไม่แปลกสำหรับบางอย่างแบบนั้นที่จะมีลูกเล่นกับมันเพื่อเพิ่มความคมของใบมีด แต่มันแปลกที่ว่าด้ามเอลฟ์กำลังสั่น ไม่ใ่ชนั่นค่อนข้างไร้ประโยชน์เหรอ?”
“ถ้าแม้แต่ด้ามสั่น ถ้าอย่างนั้นพื้นฐานแล้วมันถูกพิจารณาได้ว่าเป็นของบกพร่องหลังจากทั้งหมด หนูคิดว่ามันดีกว่าที่จะเก็บนั่นไปนะ พี่ชาย มันดูอันตราย”
“เข้าใจแล้ว”
แต่อะไรกับการติดตั้งระบบแบบนั้นสู่มีดที่แสดงไว้สำหรับการจัดแสดง? อืม มันถูกต้องที่มันน่ากลัว ดังนั้นผมพยายามเก็บสิ่งนี้กลับเข้าไปแท่นวางของมัน และจากนั้น–
“““อ๊ะ……”””
ทันทีเมื่อผมวางมีดกลับไปบนแท่นวาง มันแตกเป็นชิ้นๆ มันไม่ได้แค่หักเป็นสองชิ้น มันแตกออกเป็นชิ้นเล็กๆของจริง ดั่งมั่นถูกทำลายเพราะมันทน เอ่อ บางอย่างไม่ได้
“……นั่นความผิดฉันไหม?”
“ไม่รู้สินะ…… แต่มันจริงที่บอสเป็นคนสุดท้ายที่จับมัน บอส”
“พี่ไม่ได้ทำอะไรบางอย่างแปลกๆกับมันก่อนหน้า ใช่มั้ย……?”
ผมไม่คิดว่ามันเป็นความผิดผม ใบมีดแตก แต่มันไม่ดีที่จะเก็บเงียบเกี่ยวกับมันด้วย มันช่วยไม่ได้ ดังนั้นผมตัดสินใจเรียกลิเลียมมาเพื่ออธิบายสถานการณ์
“เอ๋……? นี่คือ–”
ลิเลียมดูค่อนข้างสับสนขณะเธอตรวจดูใบมีดของมีดสำหรับล่าที่แตก ใช่ แน่นอน เธอจะสับสน มันจะค่อนข้างปรกติมากกว่าถ้ามันแค่แยกเป็นสองชิ้น แต่จริงๆแล้วมันแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยหลังจากทั้งหมด แน่นอนว่ามันแปลก
“หนูไม่แน่ใจจริงๆว่าอะไรเกิดขึ้น แต่มันแตกแม้ว่าเราไม่ได้ทำอะไรสักอย่างแปลกๆกับมันเป็นพิเศษ”
“ไม่มีทั้งเราละบอสจับใบมีดโดยตรง”
“ใช่ ฉันแค่จับมันที่ด้ามและดูมันสักพักเดียว พูดตรงๆ”
“ยังไงซะ แต่บอสเป็นคนผู้ดูมันคนสุดท้ายนะ”
“ช่างทรยศกระทันหัน”
“ความจริงคือความจริง บอส บอสต้องซื่อสัตย์ในเวลาแบบนี้”
“ก็ใช่ แต่ก็…”
ขณะเราคุยกันแบบนั้น เจ้าหน้าที่พิพิธภัณวิ่งมาเพื่อตรวจดูสถานการณ์แล้วก็ตกใจที่ได้เห็นใบมีดแตกเป็นชิ้นๆด้วย มันดูเหมือนไม่มีใครรู้เลยว่ามันแตกได้อย่างไรและทำไม
“คุณยิงปืนเลเซอร์บนสะโพกของคุณใส่ใบมีดหรือ……?”
“ไม่ ไม่ แน่นอนว่าไม่ ผมไม่ได้ทำ และนอกจากนี้ ไม่มีเหตุผลสำหรับผมที่จะทำอย่างนั้น ถูกมั้ยครับ?”
“ใช่……”
“เงินภูติแตกแบบนั้นเมื่อยิงปืนเลเซอร์แรงส่งพลังงานต่ำใส่มันเหรอ?”
“มันเป็นไปได้ แต่เราไม่ได้ทำอะไรบางอย่างแบบนั้น ทั้งบอสและเราไม่มีเหตุผลที่ต้องทำอย่างนั้นอยู่ดี”
“ใช่…”
ผมไม่คิดว่าผมเป็นคนที่ทำมันพัง แต่มันน่าสงสัยจริงๆที่ผมเป็นคนสุดท้ายที่จับมันก่อนสิ่งนั้นจะแตกเป็นชิ้น นั่นทำไมผมตัดสินใจที่จะแค่จ่ายสำหรับค่าเสียหาย แต่พวกเขาปฏิเสธที่จะยอมรับเงิน
“เพราะทั้งหมดเหตุที่ก่อเหตุการณ์นี้นั้นไม่เป็นที่รู้และมันไม่เหมือนว่าท่านมีเจตนาพังมันครับท่าน”
เมื่อเราตรวจดูกล้องรักษาความปลอดภัยสำหรับไว้เลี่ยงโจร ผมพ้นความสงสัยเข้าตัวทั้งหมดเพราะพวกเขาไม่สามารถเห็นพฤติกรรมแปลกจากภาพสดที่จับไว้ได้ มันดูเหมือนใบมีดที่แตกเป็นชิ้นนั้นจะถูกส่งไปสถานบันวิจัยเพื่อสืบสวนสาเหตุสำหรับการทำลายของมัน
“เธอมันก่ออะไรมีปัญหาแปลกๆทุกแบบเลย……”
“อ่ะฮ่าฮ่า……”
“มันไม่ใช่ความผิดฉันสักหน่อย……”
เพราะทั้งหมดมันเกิดขึ้นแล้ว ผมถูกจ้องโดยเอลม่าในความเคืองระหว่างมีมิหัวเราะอย่างขมขื่นข้างๆ
ได้ ผมยอมรับว่าผมคือแม่เหล็กดูดปัญหา โอเค แต่มันไม่เหมือนว่าผมคาดการณ์เหตุการณ์ก่อนหน้านั้นได้อยู่ดี ผมหมายถึง ผมจะรู้ได้อย่างไรว่าใบมีดที่ดูทนทนจริงๆแล้วจะมาแตกไปโดยไม่มีเหตุผลเลย?
“อืม มันน่าจะเป็นเวลาที่ดี ถ้าเรากลับไปที่โรงแรมจะดีมั้ยทุกคน? ท่านพักได้นิดหน่อย และจากนั้นเราจะจัดงานเลี้ยงอาหารเย็นต้อนรับ”
“ใช่ ดีมั้ย พวกเธอ?”
เอลม่าเห็นด้วยกับข้อเสนอของลิเลียม และทุกคนเห็นด้วยเหมือนกัน ผมค่อนข้างเหนื่อยหลังเหตุการณ์มีดสำหรับล่า ดังนั้นผมก็เห็นด้วยกับการพัก มาแค่หวังและภาวนาว่าไม่มีอะไรมีปัญหามากกว่านี้เกิดขึ้นระหว่างงานเลี้ยงต้อนรับเรา
[1] วายุ: งานไม้ที่ทาด้วยน้ำมันขัดเงา
[2] ตันโตะ – ดาบสั้นญี่ปุ่นใช้ในศิลปะการต่อสู้ที่ถูกใช้โดยซามูเราเพิ่มเติมจากทาชิ (แบบอย่างของคาตานะ)
แปลโดย: wayuwayu
tipme : tipme.in.th/wayuwayutl
ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: http://linktr.ee/wayuwayu