บทที่221 น้อยเนื้อต่ำใจ
ตอนที่เจียงหยุนเอ๋อมองข้อความที่ส่งเข้ามา ก็ตกใจจนใบหน้ามีสีซีดลง
มันแน่นอนเลยว่าข้อความนี้ตัวเองไม่ใช่คนส่ง
ก่อนหน้านี้โทรศัพท์ของตัวเองตกอยู่ที่ด้านล่าง แล้วมีคนเอาโทรศัพท์ของตัวเองไป ก่อนจะส่งข้อความให้ลี่หยูนห่วน
เจียงหยุนเอ๋อมองไปทางลี่จุนถิงด้วยความร้อนใจ： “ลี่จุนถิง ฉันเปล่านะ คุณต้องเชื่อฉันนะ”
เจียงหยุนเอ๋อรู้ ว่าคงจะไม่มีใครในตระกูลลี่เชื่อตัวเองเลยแม้แต่คนเดียว ถ้าเกิดในตอนนี้ลี่จุนถิงเองก็ยังไม่เชื่อคำพูดของตัวเอง งั้นเธอคงไม่มีทางพิสูจน์ความบริสุทธิ์นี้ได้อีกแล้ว
เพิ่งจะพูดจบไป โม่เสี่ยวฮุ่ยก็สาวเท้าก้าวไปข้างหน้า ก่อนจะยกมือขึ้นตบหน้าของเจียงหยุนเอ๋อ เสียงนั้นดังมาก แถมยังมีเสียงของโม่เสี่ยวฮุ่ยดังตามมาด้วยความโกรธ: “ทำไมคุณถึงทำเรื่องที่ผิดจนทำลายชื่อเสียงแบบนี้ได้ล่ะ？คุณรู้ไหมว่าตอนนี้คุณเป็นภรรยาของลี่จุนถิง คุณทำแบบนี้รู้สึกผิดกับลี่จุนถิงบ้างไหม？”
แรงตบของโม่เสี่ยวฮุ่ยนั้นไม่เบาเลย เจียงหยุนเอ๋อคิดว่าหน้าของตัวเองเจ็บมาก และหัวก็รู้สึกมึนงง
ในครั้งนี้โม่เสี่ยวฮุ่ยรู้สึกโกรธมากจริงๆ
ก่อนหน้านี้ เธอมีท่าทีสูงส่งอ่อนโยนและสง่างาม แม้แต่ตอนที่บังคับให้เจียงหยุนเอ๋อออกห่างจากลี่จุนถิง ก็ยังคงมีความอ่อนโยน
เพราะว่าเธอรู้ว่าตัวเองเป็นคนที่มาจากตระกูลส่งสูง ไม่ว่าอย่างไรก็จะทำลายภาพลักษณ์ของตัวเองไปไม่ได้เลย
แต่ว่าเรื่องที่เจียงหยุนเอ๋อทำในวันนี้ เธอทนไม่ไหวแล้วจริงๆ เธอโกรธมากๆ
ลี่จุนถิงกลัวว่าโม่เสี่ยวฮุ่ยจะตบอีกครั้งหนึ่ง เลยยื่นมือออกไปเพื่อดึงเจียงหยุนเอ๋อเข้ามา ก่อนจะปกป้องเธอ
คนที่อยู่บริเวณนั้น นอกจากลี่หยูนห่วนที่หลบอยู่เพื่อดูเรื่องตื่นตาตื่นใจแล้ว หน้าของคนอื่นก็ดูไม่ได้เลย
สำหรับพวกตระกูลลี่ ในบ้านเกิดเรื่องแบบนี้มันน่าขายหน้าเป็นอย่างมาก ยังดีที่วันนี้ไม่มีคนนอก ไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว
ลี่จีถองเองก็ยืนขึ้นมา ก่อนจะรีบพูดตอนที่ยังทัน： “ฉันบอกแล้วไง ว่าบางคนก็จอมปลอมมาก ต่อหน้าลี่จุนถิงทำเป็นใสซื่อ แล้วจริงๆ เป็นอย่างไรล่ะ？เหอะ เย้ายวนชายอื่นลับหลัง ไม่รู้ว่ามีความสัมพันธ์กับชายอื่นอีกกี่คน ขนาดน้องชายสามีของตัวเองยังไม่เว้นเลย”
ลี่เจี้ยนหวาหันหลังให้ เพราะไม่อยากมองฉากที่ทำให้น่ารำคาญใจ
คุณท่านลี่โกรธเป็นอย่างมาก พลางมองเจียงหยุนเอ๋อด้วยแววตารังเกียจเป็นอย่างมาก： “อายุน้อยก็ทั่วถึงขนาดนี้แล้ว”
เจียงหยุนเอ๋อก้มหน้า ขบริมฝีปาก ไม่รู้ว่าตอนนี้หน้าแดงเพราะถูกโม่เสี่ยวฮุ่ยตบ หรือแดงเพราะตัวเองอาย
ถึงแม้ว่าตัวเองจะไม่ได้ทำเรื่องแบบนี้
คุณท่านลี่มองลี่จุนถิงด้วยความโกรธ: “คุณดูสิ นี่คือผู้หญิงดีๆ ที่คุณหามาได้เหรอ？มันทำให้ตระกูลลี่เสียหน้ามากเลย”
เจียงหยุนเอ๋อกลายเป็นเป้าสายตาของคนอื่นๆในทันที หลายๆ คนในตระกูลลี่เริ่มนินทาขึ้นมา
เจียงหยุนเอ๋อพูดอะไรไม่ออกเลย เธอรู้ว่าไม่ว่าตอนนี้ตัวเองจะแก้ตัวอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์
ทุกคนเห็นด้วยตาตัวเอง อีกอย่างตระกูลลี่ไม่ได้ทำดีกับตัวเอง เมื่อได้เห็นแบบนี้ เลยยิ่งไม่ชอบและดุด่าตัวเองขึ้นไปอีก
ลี่จุนถิงคอตก เพราะเขาไม่อยากได้ยินคนอื่นมาว่าผู้หญิงของตัวเองแบบนี้
จากนั้นจึงยื่นมือออกไปด้วยความอ่อนโยน จับมือของเจียงหยุนเอ๋อ： “พวกเราไปกันเถอะ”
พูดไปจากนั้นก็พาเจียงหยุนเอ๋อออกไปจากสายตาชอบคนพวกนั้น
โม่เสี่ยวฮุ่ยโกรธจนแทบจะระเบิดออกมา จากนั้นจึงด่าตามเงาของลี่จุนถิง: “ลี่จุนถิง คุณขยี้ให้ตาสว่างหน่อยเถอะ อย่าถูกผู้หญิงหลอกเลย!”
ลี่เจี้ยนหวาจับหน้าผากของตัวเอง เพราะคิดว่าปวดหัวมาก
ลี่จีถองเห็นแบบนี้ก็ดีใจเป็นอย่างมาก แต่ว่าก็ไม่สามารถแสดงออกมาได้อย่างชัดเจน แต่ก็ยังเดินขึ้นไป ก่อนจะพยุงโม่เสี่ยวฮุ่ยเอาไว้: “อาซ้อ คุณไม่ต้องสนใจลี่จุนถิงแล้วล่ะ เขาไม่สนใจคุณก็เพราะผู้หญิงคนนั้น”
โม่เสี่ยวฮุ่ยคิดว่าหัวมันหนักมากขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะหลับตาแล้วเป็นลมไป
ลี่จีถองรีบจับโม่เสี่ยวฮุ่ย ก่อนที่คนรอบๆ หลายๆ คนเข้ามาพยุงโม่เสี่ยวฮุ่ย
คุณท่านลี่เห็นสถานการณ์วุ่นวาย ก็โกรธขึ้นมากกว่าเดิม ก่อนจะเดินมาอยู่ข้างๆ ลี่เจี้ยนหวา เคาะไม่เท้า: “คุณดูลูกแสนดีที่คุณเลี้ยงมาสิ！”
พูดจบก็เดินออกไป
ทางฝั่งนี้ ลี่จุนถิงจูงมือของเจียงหยุนเอ๋อ ก่อนจะเดินขึ้นไปข้างบน
เมื่อเดินเข้าไปที่ห้อง เจียงหยุนเอ๋อกอดเอวของลี่จุนถิง ทั้งสองคนก็ร้องไห้ออกมา ก่อนจะพูดด้วยความ: “ลี่จุนถิง ฉันไม่ได้ทำจริงๆ นะ”
เมื่อครู่ที่ลี่จุนถิงจูงตัวเองขึ้นมา เขาไม่ได้พูดอะไรเลย เจียงหยุนเอ๋อเองก็ไม่เคยเจอเรื่องอะไรแบบนี้ ไม่รู้ว่าลี่จุนถิงจะคิดผิดไปหรือเปล่า และกลับว่าลี่จุนถิงจะไม่เชื่อตัวเอง
ลี่จุนถิงมองแววตาที่มีน้ำตาไหลออกมาของเจียงหยุนเอ๋อ เจ็บปวดใจเป็นอย่างมาก ความโกรธที่มีก่อนหน้านี้เปลี่ยนไปเป็นความอ่อนโยน มือใหญ่ๆ นั้น ลูบหน้าที่เจียงหยุนเอ๋อถูกโม่เสี่ยวฮุ่ยตบจนบวม： “เจ็บไหม？”
เจียงหยุนเอ๋อส่ายหัว จากนั้นน้ำตาก็ไหลอาบแก้ม ขนตาก็สั่นเบาๆ ด้วย
ลี่จุนถิงเอาหัวของเจียงหยุนเอ๋อซบอยู่ตรงอกของตัวเอง： “โง่ ฉันรู้ว่าไม่ใช่คุณ พวกเขาไม่เข้าใจคุณแต่ฉันจะไม่เข้าใจคุณด้วยเหรอ? คุณไม่ใช่คนแบบนั้นอยู่แล้ว”
ลี่จุนถิงเชื่ออย่างไม่มีข้อแม้ มันทำให้เจียงหยุนเอ๋อน้ำตาไหลมากกว่าเดิม ความน้อยใจนั้น ความซึ้งใจและอารมณ์ไร้ทางเลือกมันเพิ่มขึ้นมา
ลี่จุนถิงเพียงแค่คิดว่าผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดนั้นยังสั่นไม่หยุด และรู้ว่าเจียงหยุนเอ๋ออยากจะร้อง แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา: “เด็กดี อย่าเพิ่งร้องไห้เลย ตอนนี้คุณรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็ว เดี๋ยวพวกเราต้องไปแล้ว ฉันจะไปปลุกถวนจื่อ”
เจียงหยุนเอ๋อลุกขึ้น ก่อนจะเช็ดน้ำตาที่เปียกปอน： “ได้ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”
เจียงหยุนเอ๋อเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เสร็จ จากนั้นก็ไปล้างหน้าในห้องน้ำ เธอไม่อยากให้ถวนจื่อมองเห็นตัวเองที่กำลังน้ำตาไหล
ลี่จุนถิงมาที่ข้างเตียงของถวนจื่อ ก่อนจะเขย่าเขาเบาๆ
ถวนจื่อค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ก่อนจะนั่งขึ้นมา แล้วขยี้ตาพลางถาม： “แด๊ดดี้ มีอะไรเหรอ？”
ลี่จุนถิงหยิบเสื้อผ้าของถวนจื่อ จากนั้นก็ใส่เสื้อผ้าให้ถวนจื่อ： “พวกเรากลับบ้านกันเถอะ”
ถวนจื่อมองไปทางลี่จุนถิงอย่างมึนงง จากนั้นก็มองไปที่เจียงหยุนเอ๋อที่กำลังเก็บเสื้อผ้า
ถึงแม้ว่าถวนจื่อจะเป็นเด็กน้อย แต่ก็เข้าใจเรื่องต่างๆ ได้เป็นอย่างดี
เมื่อมองเห็นว่าเจียงหยุนเอ๋อมีสีหน้าไม่ดี แถมหน้าอีกครึ่งด้านยังบวมอีก เลยเปิดปากถามด้วยความเป็นห่วง： “หม่ามี๊ คุณเป็นอะไรเหรอ？”
เจียงหยุนเอ๋อก้มหน้าเก็บของ โดยที่ไม่ได้พูดอะไร
ถวนจื่อมองไปทางลี่จุนถิงอีกครั้ง
ลี่จุนถิงลูบหัวของถวนจื่อ： “ถวนจื่อเด็กดี ตอนนี้แม่อารมณ์ไม่ค่อยดี มีหลายๆ เรื่องที่เดี๋ยวแด๊ดดี้จะบอกเมื่อถึงบ้านนะ”
ถวนจื่อไม่ใช่เด็กที่จะงอแงขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล เขารู้ว่าการที่ลี่จุนถิงทำแบบนี้ก็มีเหตุผลของตัวเอง เลยไม่พูดอะไรต่อไป หยิบเสื้อผ้า จากนั้นตัวเองก็เก็บของ
เพียงไม่นานก็เก็บของเสร็จ
ลี่จุนถิงมองเจียงหยุนเอ๋ออีกครั้ง： “เจียงหยุนเอ๋อ อีกสักพักไม่ต้องกลัวนะ คุณไม่ได้ทำเรื่องแบบนี้ ไม่ต้องรู้สึกผิดเลย”