Chapter 164: เซียเสี่ยวจานคลั่งอีกแล้ว
หานเฟยเบิกตากว้าง เซียเสี่ยวจ้านมาทําไมกัน? ฉันไม่ได้บอกให้เธอไม่มารบกวนฉันเหรอ?
ในขณะนั้นหานเฟยรวบรวมกําลังทั้งหมดและจู่ ๆ เซี่ยเสี่ยวจ้านก็มาอยู่ใต้ร่างของเขา
ครืน…
สายฟ้าฟาดลงมาและหานเฟยที่โดนมันก็อาเจียนออกมาเป็นเลือดบนใบหน้าของเซียเสี่ยวจาน
เซียเสี่ยวจานตะลึง แม้ว่าพลังส่วนใหญ่ของสายฟ้าจะถูกขัดขวางโดยหานเฟยแต่ร่างกายของเซียเสียวจ้านก็ได้รับผลกระทบและเลือดไหลออกมาจากมุมปากของเธอ
เซียเสี่ยวจ้านรู้สึกประหลาดใจ และเธอรู้สึกว่าเมื่อพลังของสายฟ้าเข้าสู่ร่างกายของเธอร่างกายของเธอดูเหมือนจะแข็งแกร่งขึ้นเล็กน้อย
ผ่านไปหลายนาทีในที่สุดเซียเสี่ยวจานก็สามารถขยับร่างกายได้และเธอก็พูดทันทีว่า “ไปกันเถอะ เร็วเข้า…”
อย่างไรก็ตามหานเฟยขยับไม่ได้ ในขณะนี้เขาดูเหมือนก้อนถ่านหินและเสื้อผ้าของเขาเปื้อนเลือดและสิ่งสกปรกจากร่างกายของเขา หานเฟยพูดด้วยความยากลําบาก “เรา..หนีไม่พ้น”
เซียเสียวจ้านพยายามลุกขึ้น “ทําไมเราจะหนีไม่พ้น…”
ครืน…
ฟ้าผ่าลงมาอีกครั้ง พร้อมกับหานเฟยที่กระอักเลือดอีกครั้ง
ร่างกายของเซียเสี่ยวจานชาสะท้าน
หานเฟยจ้องมองเธอฉันบอกว่าเราหนีไม่พ้น! ทําไมคุณไม่ฟังฉันแล้วต้องมาที่นี่เนี่ย?
พวกเขาจ้องหน้ากัน ทุกๆนาทีมีสายฟ้าฟาดลงมา อย่างไรก็ตามทุกครั้งที่เซียเสียวจ้านกําลังจะขยับสายฟ้าก็ผ่าลงมา
เซียเสี่ยวจ้านถามว่า “คุณทําอะไรที่ชั่วร้ายอยู่หรือเปล่าเนี่ย? ทําไมสายฟ้าถึงผ่าคุณไม่หยุดเลย”
“ไม่มีอะไรชั่วร้ายสักหน่อย ฉันแค่นั่งอยู่ที่นี่ยังไม่ได้เริ่มฝึกฝนอะไรเลย..”
เซียเสียวจ้านกล่าวอย่างใจเย็น “อย่าขยับสิ”
หานเฟยทําอะไรไม่ถูก “ฉันไม่ได้ขยับ!”
เซียเสี่ยวจ้านหน้าแดง หานเฟยเกือบจะเปลือยเปล่าและมีเพียงเปลือกสีดําปกคลุม และเสื้อผ้าของเธอก็ขาดจากฟ้าผ่าและผิวหนังของเธอก็เผยให้เห็นออกมา
“อย่ามองที่ฉันนะ”
ครืน…
หลังจากผ่านไปหนึ่งนาที
หานเฟยเบิกตากว้างมองร่างกายที่เกือบเปลือยเปล่าของเซียเสี่ยวจ้าน
“อย่ามองฉันอะไรกัน เราก็ยังเป็นแค่เด็กอยู่เลย”
ใต้ภูเขา
เลอเหรินกวงและจางซวนหยูกําลังกระวนกระวาย
เลอเหรินกวงสงสัย “เซียเสี่ยวจานใช้เวลานานจัง นี่ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้วนะ”
จางซวนหยูยักไหล่ “เซี่ยเสี่ยวจานต้องลอบโจมตีหานเฟยอยู่แน่ๆ เธอชอบมันนะ ครั้งสุดท้ายตอนที่ฉันกําลังฝึกจู่ๆเธอก็ฟันฉันด้วยมีดและเกือบจะเฉือนหน้าฉัน”
ในเวลานี้ลู่เสี่ยวไปกลับมาจากห้องสมุดและปีนเข้าไปในบ้านต้นไม้ของเธอ เมื่อเธอเห็นทั้งสองคนเธอจึงถามว่า “เสี่ยวจ้าน อยู่ที่ไหน”
เลอเหรินกวงพูดอย่างช่วยไม่ได้ “ไปที่ภูเขาเพื่อต่อสู้กับหานเฟยน่ะ”
ลู่เสี่ยวไปขมวดคิ้ว “ฉันจําได้ว่าหานเฟยบอกเราว่าอย่าไปรบกวนเขานี่”
จางซวนหยูหัวเราะ “ฮ่าฮ่า คุณไม่รู้จักเซียเสี่ยวจานหรอไงเธอจะฟังเขาหรอ? ในหมู่พวกเราเธอชอบต่อสู้ มากที่สุดเลยนะ”
ทว่าพวกเขาไม่รู้ว่าบนยอดเขาในขณะนี้เซียเสี่ยวจานแทบจะเป็นบ้าเสื้อผ้าของเธอหายไปเกือบหมด
หานเฟยพยายามพูด “ใจเย็นๆ ฟ้าผ่าน้อยลงเรื่อย ๆ ฉันจะ…”
ครืน…
“อั๊ก!”
หนึ่งนาทีต่อมา
“หานเฟยเจ้าไร้ยางอาย!”
“ฉันไม่ได้มองสักหน่อย”
“ฉันจะฆ่านาย”
“ได้สิฉันจะปล่อยให้คุณฆ่าฉันหลังจากที่เรากลับลงไปได้น่ะนะ”
“ขยับสิ”
“ฉันขยับไม่ได้!”
“ฉันจะกัดนายให้ตายเลย…”
เซียเสียวจ้านกัดชิ้นส่วนของเปลือกแข็งบนไหล่ของหานเฟย
หานเฟยเตือนเธอ “ระวังนะ ระวังฟันจะหักเอา”
เซียเสี่ยวจานโกรธและกัดอีกครั้ง
“โอ้ย…”
หานเฟยทําอะไรไม่ถูก “เปลือกแข็งเกินไปสําหรับฟันของคุณ ดูสิมันเหมือนเกราะของฉันเลยเนี่ย”
เซียเสี่ยวจ้านจ้องมองเขาด้วยความโกรธ “หุบปาก! ฉันสาบานว่าฉันจะฆ่านายให้ได้”
“ฉันไม่ได้ทําอะไรเลยนะ”
เซียเสี่ยวจ้านกัดพร้อมถาม “แล้วทําไมสายฟ้าถึงฆ่านายไม่ได้ล่ะฮิ!”
เซียเสี่ยวจ้านถามเพียงแค่หวังว่าสายฟ้าอีกสองสามสายจะผ่าลงมาที่หานเฟยและทําลายสมองของเขา
แต่ฝนก็ค่อยๆลดลงและดูเหมือนว่าฟ้าผ่าจะน้อยลงมาก มีฟ้าผ่าทุกๆนาทีหรือสองนาทีในตอนนี้ แต่ตอนนี้ เป็นเวลานานแล้วที่ไม่มีฟ้าผ่าลงมา และในที่สุดพวกเขาก็ขยับร่างกายได้
โครม!
หานเฟยถูกเซียเสี่ยวจ้านผลักออกไป จากนั้นเธอก็มองไปที่ตัวเองและซ่อนตัวอยู่หลังหินก้อนใหญ่ด้วยความอับอาย
เซียเสี่ยวจานยื่นหัวออกมาและพูดอย่างโกรธๆว่า “เสื้อผ้า
“ที่ไหน”
“ก็ในเปลือกหอยกลืนทะเลไง! เราซื้อเสื้อผ้ามาตั้งเยอะ”
หานเฟยหยิบชุดจากเปลือกหอยทันทีและส่งให้เซียเสี่ยวจ้านหลังก้อนหิน
หานเฟยสั่งว่า “เซียเสี่ยวจานอย่าออกมานะให้กําจัดเปลือกของฉันก่อน”
เซียเสี่ยวจ้านไม่ได้พูดอะไร หานเฟยลงมือแกะทําความสะอาดร่างกายเปลือกสีดําชิ้นใหญ่ตกลงมา หานเฟยพบว่าเขาลดน้ําหนักอีกครั้ง ตอนนี้เขามีน้ําหนักเพียง 300 ปอนด์เท่านั้น แม้ว่าเขาจะยังอ้วน แต่เขาก็แตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง
หานเฟยรู้สึกแข็งแรงกล้ามเนื้อไม่เจ็บอวัยวะภายในได้รับการซ่อมแซมและกระดูกของเขาไม่ปวดแล้ว
ทันใดนั้นหานเฟยรู้สึกว่ามีลมอยู่ด้านหลังเขา เขามองย้อนกลับไปและเห็นเซียเสี่ยวจานพุ่งมาแทงเขาด้ว ยมีดสองเล่ม เธอใช้ทักษะการแทงขั้นสูงและสามารถมองเห็นไฟได้แม้ในที่ว่างเปล่าของดวงตาของเธอ
หานเฟยหันกลับมาและหลบมัน เซียเสี่ยวจ้านปิดตาของเธอกลางอากาศและกําลังจะตกหน้าผา
หานเฟยคว้าเซียเสี่ยวจานไว้ “คุณจะกระโดดไปไหน”
เซียเสี่ยวจ้านกลายเป็นเงากระจายไปทั่วพื้นและซ่อนตัวอยู่หลังก้อนหิน “หานเฟยเจ้าช่างไร้ยางอายไร้มารยาทน่ารังเกียจ…เร็วเข้าใส่เสื้อผ้าของคุณสักที”
เซียเสี่ยวจานยังคงสาปแช่งอยู่หลังก้อนหินในขณะที่หานเฟยยืนอยู่ท่ามกลางสายฝนและมองไปที่เกาะที่ลอยอยู่โดยรอบ
เสียงของเซียเสี่ยวจานค่อยๆหายไป แต่ไม่มีใครออกมา หานเฟยหันกลับไปมอง “เซี่ย…”
วินาทีต่อมาใบหน้าของหานเฟยเปลี่ยนไปอย่างมาก
แม้ว่าเซี่ยเสี่ยวฉานมักจะโจมตีเขามาตลอด แต่หานเฟยไม่เคยจริงจังกับมัน แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าหัวใจของเขาแทบจะหยุดเต้น
บนหิน ร่างของเซียเสี่ยวจานเปล่งแสงสีแดงที่น่าขนลุกพร้อมกับกระแสไฟฟ้า
“เอ้ย…”
หานเฟยรู้ทันทีว่าเซียเสียวจ้านกําลังคลั่งแล้ว
“เสี่ยวจาน”
หานเฟยเรียกเบา ๆ
อย่างไรก็ตามเซียเสี่ยวจานหายตัวไปจากหินในพริบตา เกือบจะในทันทีที่เธอเจาะเข้าที่หน้าอกของหานเฟย หานเฟยดีดตัวกลับไปอย่างรวดเร็ว แต่เธอยังคงเฉือนเขาทันและผิวหนังของเขาก็ฉีกขาด
หานเฟยปกป้องตัวเองทันทีด้วยเกราะป้องกันพลังวิญญาณและมีดสองเล่มปรากฏในมือของเขา ในทันทีทันใดพวกเขาก็แลกเปลี่ยนการโจมตีหลายสิบครั้ง
แซ่บ! แซ่บ! แซ่บ!
ฉีก…
ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีเกราะป้องกันพลังวิญญาณของเขาก็แตกเป็นเสี่ยง ๆ
ในไม่ช้หานเฟยก็มีบาดแผลห้าหรือหกแห่งบนร่างกายของเขา แม้ว่าพวกมันจะไม่ลึก แต่เขาก็ยังตกใจ เขาเพิ่งพัฒนาร่างกายที่ทําลายไม่ได้ของเขา และพลังงานในร่างกายของเขาก็เพิ่มสูงขึ้น แต่เขาก็ยังไม่สามารถป้องกันการโจมตีของเธอได้
“ผสาน”
บนยอดเขาอีกลูกเฒ่าไป์และอีกสองคนกําลังดูการต่อสู้ ใบหน้าของเสี่ยวฉานเปลี่ยนไปเล็กน้อยและเขากําลังจะหยุดพวกเขา
เฒ่าไปหยุดเสี่ยวฉาน “เดี๋ยวก่อน คุณไม่สามารถอยู่ช่วยพวกเขาได้ตลอดเวลา ให้หานเฟยจัดการมันด้วยตัวเอง”
เสี่ยวฉานและเหวินเหรินหยูขมวดคิ้วและพร้อมที่จะหยุดพวกเขาได้ทุกเมื่อ
และในด้านนี้ความแข็งแกร่งของหานเฟยก็พุ่งสูงขึ้นหลังจากการผสาน ในที่สุดร่างที่รวดเร็วของเซียเสี่ยวจ้านก็ถูกตามทันและทั้งสองก็เริ่มต่อสู้กันอย่างเมามัน
แม้แต่ก้อนหินก็ยังถูกบดขยี้ด้วยพลังของการโจมตีของพวกเขา หานเฟยกระโดดขึ้นฟ้าและยิงสายน้ําใส่เซียเสี่ยวจ้านมือของพวกเขาไม่สามารถมองทันได้และสามารถมองเห็นเพียงแสงวาบแวววาวของมีดในมือของพวกเขา
หานเฟยใช้ทักษะการต่อสู้หลายประเภท อย่างไรก็ตามเซียเสี่ยวจานใช้เทคนิคเงาและมีดของเธอได้อย่างเชี่ยวชาญและไม่อ่อนแอไปกว่าเขา
สิ่งที่แย่ไปกว่านั้นอาจเป็นเพราะการโจมตีของเซียเสี่ยวจานรุนแรงเกินไปหรือด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบสาเหตุหานเฟยพบว่าการผสานรวมของเขาอาจถูกบังคับให้ยุติได้ทุกเมื่อ
“เชื่อม”
“โซ่เจ็ดดวงดาว…”
แครง! แครั้ง! แครั้ง!
ด้วยความเร็วเท่ากันในที่สุดหานเฟยก็สามารถมัดเซียเสี่ยวจานได้ เธอไม่สามารถเปลี่ยนเป็นเงาได้ตลอดเวลาซึ่งทําให้เธอมีจุดบอดใในช่วงนั้น
ครึ่งชั่วโมงผ่านไปจนกระทั่งเซียเสี่ยวจานทรุดลงอย่างกะทันหัน
หานเฟยรีบพยุงเธอ “นี่คุณได้ยินฉันไหมเซี่ยเสี่ยวจ้าน…”
“ฉันเหนื่อยมาก…”
หานเฟยรู้สึกโล่งใจและยุติการผสานและการเชื่อมจากนั้นเขาก็นั่งลงบนพื้นหายใจหอบ
หลังจากนั้นสักครู่
เซียเสียวจ้านมองไปที่หานเฟยด้วยดวงตาสีแดงและพูดด้วยความรู้สึกผิด “ฉัน …”
หานเฟยโบกมือและยิ้ม “ไม่เป็นไรๆ”
เซียเสี่ยวจ้านกลอกตาไปที่หานเฟย “รีบลงจากภูเขาอย่าบอกใครว่านาย…แล้วก็ใส่เสื้อผ้าด้วย”
หานเฟยมองลงไปที่ผ้าขี้ริ้วบนร่างกายของเขาและพูดไม่ออก ฉันซื้อเสื้อผ้าพวกนี้มาตั้งแพงและตอนนี้พวกมันกลายเป็นผ้าขี้ริ้วไปแล้ว? เงินของฉัน!