Chapter 165: เซียเสี่ยวจ้านกับริบบิ้น
บนยอดเขาเหวินเหรินยูมองไปที่เฒ่าไป “เฒ่าไปู่มรดกทางจิตวิญญาณของหานเฟยเป็นมรดกทางจิตวิญญาณสายฟ้าหรือเปล่า”
เฒ่าไปส่ายหัวเล็กน้อย “ฉันไม่รู้ ในจักรวาลอันไร้ขอบเขตมีมรดกทางจิตวิญญาณมากมายหลายล้านชนิดแต่เนื่องจากเขาสามารถทนต่อสายฟ้าได้ฉันจึงคิดว่าน่าจะเป็นไปได้นะ”
เหวินเหรินหยขมวดคิ้ว “หานเฟยเป็นศิษย์ของเฒ่าเจียง เราสามารถเชื่อใจเขาได้ แต่เซียเสียวจ้านเนี่ยสิ? คุณพบเธอที่ไหน? สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้จะเกิดขึ้นอีกไหม? แม้ว่าสถาบันอันธพาลของเราจะไม่สนใจที่มาของนักเรียนหรือภูมิหลัง แต่อย่าลืมว่าเราถูกปฏิเสธได้อย่างไร…”
เฒ่าไปถอนหายใจ “เธอเป็นลูกสาวของเพื่อนเก่า พ่อของเธอขอให้ฉันดูแลเธออย่าคิดมากน่า”
เหวินเหรินหยูถามว่า “เพื่อนเก่าของคุณคือใครกัน? มรดกทางจิตวิญญาณและความสามารถของนักเรียนคนอื่น ๆ ล้วนมีต้นกําเนิด แต่ของเซียเสี่ยวจ้านไม่มี…”
เฒ่าไปพูดอย่างอ่อนโยน “อย่างที่ฉันพูดไปว่าในจักรวาลอันไร้ขอบเขตมีมรดกทางจิตวิญญาณมากมายหลายล้านชนิด คุณแน่ใจได้อย่างไรว่าหานเฟยมีมรดกทางจิตวิญญาณสายฟ้าคุณแน่ใจได้หรือไม่ว่าพลังที่แปลกประหลาดของเซียเสี่ยวจานนี้ไม่ได้เกิดขึ้นโดยบังเอิญ? มีอะไรมากมายในมหาสมุทรที่ไม่มีที่สิ้นสุดใครจะรู้?”
ทันทีที่หานเฟยและเซี่ยเสี่ยวจ้านกลับมาเลอเหรินกวงก็กรีดร้อง
เลอเหรินกวงเบิกตากว้าง “เฮ้คุณเป็นใคร คุณเอาหานเฟยไปไหนแล้ว”
หานเฟยกลอกตา “กวงกวงหุบปากเลยนะ!”
เลอเหรินกวงตะลึง “ให้ตายเถอะคุณลดน้ําหนักได้มากขนาดนี้ได้ยังไง? แค่ 2 ชั่วโมงก็ผอมลงได้ขนาดนี้เลยเหรอ? คุณจะผอมกว่าฉันได้เลยใช่ไหมถ้ามีเวลาอีกสองชั่วโมงน่ะ”
หานเฟยพูดอย่างโกรธ ๆ ว่า “ฉันผอมกว่าคุณ ถ้าคุณต้องการผอมคุณสามารถขึ้นไปบนยอดเขาและลองถูกฟ้าผ่าดูก็ได้นะ!”
เลอเหรินกวงตะลึง “ฮะ? คุณถูกฟ้าผ่าหรอ?”
หานเฟยยื่นมือออกมาและในขณะที่เขาผสานนิ้วโป้งและนิ้วชี้เข้าด้วยกันเส้นโค้งสีน้ําเงินก็กระพริบระหว่างนิ้วทั้งสอง
“เห้ย…คุณโดนฟ้าผ่าจริงๆเหรอเนี่ย”
เซียเสี่ยวจ้านบ่น “ใช่เขาเกือบจะถูกฆ่าแล้ว”
จางซวนหยูตกตะลึง “โห? เป็นแบบนั้นจริงหรอเนี่ย? อย่าโกหกฉันน่า ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าฟ้าผ่าสามารถช่วยให้คนลดน้ําหนักได้และฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าจะมีใครรอดจากฟ้าผ่าได้”
ลู่เสี่ยวไปกล่าวอย่างเย็นชา “มันอาจจะเป็นเรื่องจริงก็ได้ เขาเปลี่ยนเสื้อผ้า
ทันใดนั้นทุกคนก็เงียบลง พวกเขาพบว่าไม่ใช่แค่หานเฟย แต่ เซียเสี่ยวจ้านยังเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอด้วยเซียเสี่ยวจ้านถูกฟ้าผ่าด้วยงั้นหรอ?
ตอนนี้ไม่มีใครกังวลเกี่ยวกับสาเหตุที่หานเฟยลดน้ําหนัก เพราะหานเฟยเคยพูดมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนว่าเขา จะผอมในไม่ช้า แต่ทั้งสองอยู่บนยอดเขาตามลําพังและเมื่อพวกเขาลงมาเสื้อผ้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไปซึ่งน่าสงสัย
เลอเหรินกวงกลืนน้ําลาย “พวกเขาสองคนออกไปข้างนอกมาสักพัก…”
จางซวนหยดูตกใจยกมือขึ้นชี้ไปที่หานเฟยอย่างสั่นเทา “คุณคุณช่างไร้ยางอาย!”
โครม…
จากนั้นจางซวนหยูก็บินออกจากบ้านต้นไม้เหมือนสายฟ้า ในเวลาต่อมาบ้านต้นไม้ถูกแบ่งครึ่ง
จางซวนหยูหลบหนีในขณะที่ตะโกน “เซียเสี่ยวจ้านฉันจะเก็บมันเป็นความลับฉันจะปิดปาก…ฉัน…ไม่อย่าฟาดฉัน…”
ลู่เสี่ยวไปในที่สุดก็รู้ว่าเธอทําผิดพลาด “ดูเหมือนฉันจะพูดอะไรผิดไป”
เลอเหรินกวงตบหน้าอกของเขา “มันแย่มาก ฉันรู้สึกหนาวสั่นลงไปถึงกระดูกสันหลัง ฉันไม่รู้ว่าทําไม แต่ฉันไม่กล้าถาม”
จางซวนหยูถูกไล่ล่าและเฉือนเป็นเวลาประมาณหนึ่งชั่วโมง หานเฟยนอนอยู่ในบ้านต้นไม้ด้วยความกระวนกระวายใจและสงสัย ตอนนี้ความแข็งแกร่งของเซียเสี่ยวจานเพิ่มขึ้นมากทําไมแสงสีแดงบนร่างกายของเธอจึงรู้สึกเหมือนพลังงานชนิดหนึ่ง? เหมือนกับที่เขาดูดซับเลือดมังกร?
จากนั้นหานเฟยก็หยุดคิดถึงเรื่องนี้ ทั้งเซียเสี่ยวจ้านและเฒ่าไปไม่เปิดเผยอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ ต้องเป็นความลับที่พวกเขาบอกคนอื่นไม่ได้
ในตอนนี้เขาพบว่าข้อมูลของเขาเปลี่ยนไปมาก
เจ้าของ : หานเฟย
ระดับ : ปรมาจารย์ตกปลาผู้ยิ่งใหญ่ขั้นแรก
พลังวิญญาณ : 66245 (2099)
มรดกทางจิตวิญญาณ : ระดับสี่คุณภาพต่ํา (อัพเกรดได้)
สัตว์วิญญาณ : ปลากลืนวิญญาณคู่หยิน – หยาง
อววุธ : เบ็ดไผ่สีม่วง
ความสามารถหลัก ทักษะสายน้ำลําดับที่สามของการตกความว่างเปล่า (ระดับวิญญาณคุณภาพศักดิ์สิทธิ์)
หานเฟยประหลาดใจเมื่อพบว่าขีดจํากัด สูงสุดของพลังวิญญาณของเขาทะลุไปแล้ว ก่อนหน้านี้มันติดอยู่ที่ 1899 จุดตอนนี้หลังจากที่เขาถูกฟ้าผ่าในที่สุดมันก็เพิ่มขึ้น มรดกทางจิตวิญญาณของเขายังได้รับการอัพเกรดเป็นระดับสี่คุณภาพต่ํา
นอกจากนี้หานเฟยยังรู้สึกเต็มไปด้วยพลังเหมือนกับว่าเขาเพิ่งชาร์จเสร็จ ยังคงมีกระแสไฟฟ้าระหว่างนิ้วของเขา
ทันใดนั้นหานเฟยก็ลุกขึ้นนั่งและตะโกนที่หน้าต่าง “ลู่เสี่ยวไปพลังวิญญาณของคุณมีขีด จํากัดไหม สูงสุดเท่าไหร่หรอ?”
ลู่เสี่ยวไปเหลือบมองไปที่หานเฟย “เกือบ 1400ทําไมหรอ”
“ไม่มีอะไร แล้วคุณล่ะกวงกวง”
เลอเหรินกวง “มากกว่า 1400 นิดหน่อยแล้วคุณล่ะ?”
หานเฟยแสร้งทําเป็นมีความสุข “ฮ่าฮ่าของฉันคือ 1700…”
ลู่เสี่ยวไปขมวดคิ้ว “เป็นไปได้อย่างไร? ในทางทฤษฎีขีด จํากัด ของนักตกปลาที่เก่งกาจสามารถเข้าถึงได้คือ 1,500 จุดนายจะไปไกลขนาดนี้ได้ยังไง?”
หานเฟยพูดอย่างไร้เดียงสาว่า “เพราะฉันถูกฟ้าผ่า! หลังจากนั้นขีดจํากัด ของฉันก็เพิ่มขึ้นโดยตรงจาก 1,400 เป็น 1,700”
เลอเหรินกวงยังคงส่ายหัว “คุณบ้าหรือเปล่า? ฉันไม่อยากลองโดนฟ้าผ่าหรอกนะ! ผู้คนเสียชีวิตเมื่อถูกฟ้าผ่า คุณเป็นเพียงข้อยกเว้นเท่านั้น”
หานเฟยเดาะลิ้นของเขา เรื่องนี้ไม่สามารถปกปิดได้ ผู้เฒ่าไปและครูต้องรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนี้ สําหรับเซียเสี่ยวจานเธอเฝ้าดูมันตลอดทาง เขาต้องหาข้ออ้างว่าเธอจะเชื่อ
แน่นอนว่าในไม่ช้เฒ่าไป,เสียวฉาน และเหวินเงินยูก็ลงมา
เสี่ยวฉานถามอย่างตรงไปตรงมา “หานเฟยเมื่อกี้นี้เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?”
“ฉันไม่รู้! ฉันเพิ่งไปฝึกฝน แต่ทันทีที่ฉันนั่งลงฉันก็ถูกฟ้าผ่า”
เหวินเหรินหยูถอนหายใจอย่างโล่งอก “อย่างน้อยคุณก็ยังมีชีวิตอยู่!”
หานเฟยกล่าวด้วยความเสียใจ “คุณต้องการให้ฉันตายหรอไง?”
เหวินเหรินหยูมองไปด้านข้างหานเฟย “ตอนนั้นคุณรู้สึกอย่างไร”
“ขีดจํากัดสูงสุดของพลังวิญญาณของฉันพุ่งสูงขึ้นและความแข็งแกร่งของร่างกายก็เพิ่มขึ้นมากเช่นกันโอ้ ใช่…และมรดกทางจิตวิญญาณของฉันดูเหมือนจะดีขึ้นเล็กน้อย…”
ทุกคน: “???”
เสี่ยวฉานขมวดคิ้ว “คุณแน่ใจหรอ? ความแข็งแรงของร่างกายของคุณเพิ่มขึ้นเนื่องจากสายฟ้ามีผลวิเศษในการกลั่นสิ่งสกปรก แต่ทําไมพลังทางวิญญาณและมรดกทางจิตวิญญาณของคุณถึง…”
เฒ่าไป์เอ่ยปากแทรก “เนื่องจากความแข็งแกร่งของร่างกายของเขาเพิ่มขึ้นอย่างมากขีดจํากัดของร่างกายก็เพิ่มเช่นกัน นี่เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ แต่มรดกทางวิญญาณของคุณดีขึ้นมากแค่ไหนล่ะ?”
หานเฟยยิ้ม “ดูเหมือนว่าจะพัฒนาจากระดับสามคุณภาพสูงเป็นระดับสี่..”
เฒ่าไปมองไปที่เหวินเหรินหยู “ขอหินทดสอบมรดกทางวิญญาณหน่อย”
ไม่นานเหวินเหรินหยูก็นําหินมา ในสายตาที่อยากรู้อยากเห็นของทุกคนหานเฟยวางมือบนหิน ทันใดนั้นแสงสีฟ้าอ่อนกระเบิดออกมา
ทุกคนหายใจออกและเฒ่าไปกล่าวว่า “ระดับสี่คุณภาพต่ํา…”
ทุกคนรวมถึงจางซวนหยูซึ่งในที่สุดก็หนีออกมาจากเซียเสี่ยวจ้านได้ก็หายใจเข้ายาวๆ ผู้ชายคนนี้ได้รับมรดกทางจิตวิญญาณที่แปลกใหม่หลังจากถูกฟ้าผ่า มันน่าอิจฉาจริงๆ
เฒ่าไปนั่งสมาธิครู่หนึ่งและอธิบายว่า “มันอาจจะเป็นผลมาจากสายฟ้าที่บริสุทธิ์ซึ่งช่วยให้คุณข้ามขีดจํากัดมาได้ ถ้าฉันเดาถูกเมื่อพลังสายฟ้าในร่างกายของคุณหมดลงความแข็งแกร่งทางกายภาพและขีดจํากัดของพลังวิญญาณของคุณก็จะหยุดลงและจะอยู่ไม่นาน”
เสี่ยวฉานตบไหล่หานเฟย “เข้าใจมั้ย? จงฝึกฝนให้ดีในวันนี้เพื่อดูดซับพลังของสายฟ้านี้”
หานเฟยยิ้ม มาเถอะฉันไม่เคยหยุดฝึกฝนอยู่แล้ว คุณไม่รู้อะไรเลย! ฉันใช้หินวิญญาณคุณภาพเยี่ยมจนหมด และครึ่งหนึ่งของหินวิญญาณคุณภาพต่ําของฉันเพื่อไปให้ถึงจุดที่ฉันอยู่ในวันนี้
มีเพียงเซียเสี่ยวจ้านที่มีผมกระเชิงเท่านั้นที่มองไปที่หานเฟย อย่างสงสัย มันง่ายอย่างที่อาจารย์พูดจริงหรอ? เธอเฝ้าดูหานเฟยถูกฟ้าผ่าและอาเจียนเป็นเลือด ตอนนี้เขาบอกทุกคนว่าเขาปกติดีและไม่บาดเจ็บเลย? เธอไม่เชื่ออย่างแน่นอน!
เมื่อทุกคนจากไปหานเฟยแอบใช้พลังวิญญาณหนึ่งพันจุดเพื่อทําริบบิ้นสีแดงด้วยไหมทะเลและทับทิม
หานเฟยถือริบบิ้นสีแดงและพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ
หานเฟยตะโกนที่หน้าต่าง “เซียเสี่ยวจ้านมาที่นี่หน่อย”
วินาทีถัดมามีหัวสามหัวออกมาจากบ้านต้นไม้และมีดวงตาหกดวงจ้องมองมาที่เขา
หานเฟยทําอะไรไม่ถูก “ฉันไม่ได้เรียกพวกคุณ!”
เซียเสี่ยวจานพูดด้วยเสียงอู้อี้ “ฉัน…ไม่อยากไปที่นั่น”
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปบ้านต้นไม้ของคุณ?
หานเฟยกระโดดลงจากบ้านต้นไม้ของตัวเองปืนเข้าไปในบ้านต้นไม้ของเซียเสี่ยวจานแล้วพูดว่า “อย่าพึ่งแทงฉันนะ ฉันมีบางอย่างมาให้คุณ”
ในบ้านต้นไม้ เซียเสี่ยวจานจ้องมองเขาอย่างดุร้าย “อะไร?”
หานเฟยโบกริบบิ้นสีแดงในมือและพูดว่า “หันหน้าไปทางอื่นก่อน”
เซียเสี่ยวจาน: ???”
“หันหน้าไปทางอื่น..”
ขณะที่เซียเสี่ยวจานหันหน้าหนีหานเฟยก็จับผมของเธอและพูดว่า “นี่คือริบบิ้นสีแดงที่ฉันเพิ่งทําให้ใช้มัด ผมก็ได้นะคะ มันดูดีกว่าของคุณก่อนหน้านี้แน่นอน”
เซียเสี่ยวจ้านกัดฟันถือมีดไว้ในมือ ฉันจะเฉือนเขาดีไหมนะจะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันไม่สามารถเอาชนะเขาได้ล่ะ?
ในท้ายที่สุดเซียเสี่ยวจ้านก็ไม่ได้เฉือนเขา แต่หานเฟยทําผมของเธอขึ้นและผูกโบว์ขนาดใหญ่ไว้บนนั้น
จากนั้นหานเฟยก็พูดอย่างจริงจังว่า “อย่าบอกใครเกี่ยวกับสายฟ้านะตกลงมั้ย…งั้นไปส่องกระจกสิ ฉันจะไปฝึกแล้ว”
เซียเสี่ยวจานหรี่ตา “นายมีความลับอะไรที่ยิ่งใหญ่อยู่ใช่มั้ย”
หานเฟยส่ายหัว “ไม่ ไม่มีอะไรหรอก”
แววตาเจ้าเล่ห์วูบวาบไปทั่วดวงตาของเซียเสี่ยวจ้านและทันใดนั้นเธอก็ตบไหล่ของหานเฟยแรงๆ “ไม่ต้องกังวล ฉันจะเก็บความลับของคุณ”
หลังจากหานเฟยจากไปเซียเสี่ยวจ้านก็สั่นสะท้านขณะที่เธอนึกถึงฉากที่สายฟ้าที่ฟาดเธอและหานเฟย ดูเหมือนว่าไม่เพียง แต่เธอเท่านั้น แต่คนอื่น ๆ ก็มีความลับที่ไม่ได้บอกอีกนั่นทําให้เธอรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย!
เซียเสี่ยวจ้านร่าเริงขึ้น เธอใช้กริชเป็นกระจกเอียงศีรษะและมองไปที่ริบบิ้นสีแดง ดวงตาของเธอสว่างขึ้นเพราะเธอคิดว่ามันสวยมากเลย