ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 31
เด็กน้อยเซ็ตตี้ผงะถอยหลังด้วยความตกใจ มือเล็กกำเงินเหล่านั้นไว้อย่างงุนงง
“ฉันรวยมาก” เจย์เอ่ยพลางโมโห พร้อมแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ใช่พวกต้มตุ๋นหลอกเด็ก
เซ็ตตี้ยื่นเงินคืนให้ร่างสูง ก่อนจะเอ่ยปากขอโทษแผ่วเบา “หนูขอโทษค่ะ หนูจะไม่เรียกคุณว่าแก๊งลักเด็กอีกแล้ว และหนูก็ไม่ต้องการเงินพวกนี้”
ชายหนุ่มแปลกใจ ถึงแม้เด็กน้อยจะยังเด็ก แต่ว่าเธอกลับรู้ที่จะไม่รับของจากคนแปลกหน้าหรือสิ่งที่จะส่งผลเสียต่อเธอ
การปรากฏตัวของเจย์ต่อหน้าโรสและลูกของเธอทำให้เธอรู้สึกหายใจแทบไม่ออก “เซ็ตตี้จ๊ะ คุณผู้ชายคนนี้คือเจ้านายใหม่ของแม่” เธอกระแอมบอก “ลูกไปเล่นรอแม่ก่อนนะ แม่ขอคุยกับเขาก่อน”
เมื่อเด็กน้อยรู้ถึงสถานะของชายตรงหน้ากับแม่ของเธอ เซ็ตตี้น้อยเริ่มต่อรองเจรจาทันที “คุณผู้ชายคะ คุณช่วยลดงานให้คุณแม่ได้ไหมคะ? คุณแม่เหนื่อยมากเลยนะ”
ถึงจะไม่อยากยอมรับเธอ เจย์ก็หยุดตัวเองไม่ให้รู้สึกอิจฉาหญิงสาวตรงหน้าไม่ได้ โรสมีลูกสาวที่คอยเป็นห่วงเป็นใยเธอ ช่างหน้าอิจฉาจริง ๆ
อย่างไรก็ตาม อารมณ์ครุกกรุ่นที่มีอยู่ในใจกลับเป็นสิ่งที่ไม่เคยลดลง ชายหนุ่มปฏิเสธคำขอของเซ็ตตี้น้อยอย่างไร้เยื้อใย “จำนวนของงานที่ได้ไปมันเหมาะสมแล้ว”เขาโต้ “เป็นที่แม่ของเธอต่างหากที่ขี้เกียจเกินไป”
เด็กน้อยไม่ชอบคนที่ต่อว่าแม่ของเธอแบบนี้ ก่อนจะกรอกตาพร้อมจ้องมองไปที่เจย์ “คุณแม่พูดถูก ธรรมชาติของคนในเมืองหลวงคือการดูถูกขู่เข็ญคนที่ด้อยกว่า”
เจย์เริ่มหน้าชา
แต่ทว่า เขากลับนิ่งไปเมื่อเห็นท่าทีการกรอกตาของเด็กน้อยเซ็ตตี้
เขาคิดว่าเขาเคยเห็นท่าทางแบบนี้จากใครบางคน
คน ๆ นั้นมีชื่อว่า แองเจลีน เซเวียร์
ทุกครั้งที่แองเจลีนทำท่าทางแบบนี้ จะทำให้เธอดูเหมือนเด็กทะเล้นคนหนึ่ง และนั้นสามารถทำให้เจย์ใจละลายได้ทุกครั้งไป
โรสดึงลูกน้อยของเธอกลับมาข้างตัวก่อนเอ่ย “เซ็ตตี้ หนูจะพูดแทรกท่านแบบนี้ไม่ได้นะคะ คุณแม่มีเรื่องสำคัญที่ต้องคุย หนูจะรบกวนเวลาที่ผู้ใหญ่คุยกันไม่ได้นะ”
ครั้นอยู่ต่อหน้าผู้เป็นแม่ เซ็ตตี้น้อยก็แปลงร่างกลับมาเป็นตุ๊กตานางฟ้าตัวน้อยดังเดิม ก่อนจะพยักหน้าเข้าใจอย่างว่าง่าย
หญิงสาวหันกลับไปจัดการธุระของเธอกับชายหนุ่ม สีหน้าไม่สู้ดีของเธอทำให้เจย์สังเกตได้ เธอดูแย่ลงเพราะความรู้สึกผิดบางอย่างในใจ
“โรส เด็กคนนั้นคือลูกสาวของเธอเหรอ?” ริมฝีปางหนาเอ่ยพลางกระตุกยิ้ม
โรสไม่เคยคิดฝันว่าผู้ชายที่ยุ่งอยู่ตลอดเวลาอย่างเจย์จะมาตรวจสอบเธอด้วยตัวเองแบบนี้ หรือนายสมองกลับกันแน่นะเจย์?
เธอพยักหน้ากลับไปตามจริง
ร่างสูงโน้มกายลงมายังหญิงสาวพลางกระซิบที่ข้างหูของเธอ
โรสกังวลใจแทบบ้า ร่างทั้งร่างของเธอเหยียดตึงเกร็งแน่นยิ่งกว่าสายธนูเสียอีก ก่อนที่เสียงทุ้มดั่งเสียงปีศาจจะกระซิบลงมาแผ่วเบาแต่สะท้านไปทั้งกาย “โรส เธอเคยสัญญาต่อหน้าพระเจ้าไว้ใช่ไหมว่าเธอจะรักแค่ฉันคนเดียว? แต่งงานใหม่ทันทีหลังจากที่หย่ากัน แถมยังมีลูกสาวออกมาอีกหนึ่งคน… เธอนี่มัน ไม่รู้จักพอจริง ๆ”
หญิงสาวจ้องมองไปยังชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่ย้อนแย้งกันในใจ เจย์เป็นคนที่ฉลาดนะ ทว่าเสียดายที่สายตาไม่ดีเท่าสมอง
ลูกสาวของตนยืนอยู่ตรงหน้าแท้ ๆ แต่กลับไม่รู้เสียนี่
แต่ก็…
จะโทษเจย์เรื่องเซ็ตตี้น้อยที่แทบจะเลียนแบบเธอออกมาแบบนั้นไม่ได้หรอก ใครบอกให้เด็กน้อยไม่ได้เชื้อพ่อตนเองมาล่ะ? มันก็เป็นแบบเดียวกับกรณีของร็อบบี้กับเจนสันที่แทบไม่มีเค้าโครงจากแม่อย่างเธอเลย ลูก ๆ ไม่ได้เหมือนเธอหรือเจย์ฝ่ายใดฝ่ายเดียว
“ช่างน่ารังเกียจ”
ร่างสูงใส่อารมณ์เกรี้ยวโกรธมาที่เธอ ริมฝีปากที่ชวนหลงไหลเริ่มพ่นคำพูดร้ายกาจดั่งพิษร้ายออกมา
หยิงสาวหดร่างเล็กของเธอลงเช่นนกกระทาน้อย พยายามเงียบและไม่โต้ตอบอะไรเสีย
เธอเกรงกลัวว่าสิ่งที่เธอจะพูดออกไปนั้นจะทำให้ทุกอย่างเลวร้ายกว่าเดิมน่ะสิ!
เจย์ปรายตามองเธออย่างเยือกเย็นพร้อมเอ่ยปากบอกแกมบังคับ “จากนี้ไป ไม่ต้องมาให้เจนสันเห็นหน้าเธออีก”
ก่อนหน้านี้โรสอาจจะดูเหมือนคนขี้ขลาดตาขาว แต่ตอนนี้กลับต่างไป เจนสันต้องมีเธอ หญิงสาวเลือกที่จะเอื้อมมือไปจับมือของชายหนุ่มก่อนเอ่ย “ท่านอาเรสคะ— เจนสันต้องการแม่ของเขานะคะ—”
เจย์ปัดมือของเธอออกด้วยความรังเกียจ “ไม่ เจนสันไม่ต้องการแม่!” เสียงเข้มคำรามดัง หลังจากนั้นร่างสูงก็ก้าวเดินจากไปโดยปราศจากคำพูดใด ๆ