ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 33
เจนสันมองไปยังร่างสูงตรงหน้า “แล้วพ่อจะให้เธอมาไหมครับ?”
เจย์ลุกขึ้นพลางเดินเข้าไปหาลูกชาย เขาอธิบายกับเจนสัน “เจนสัน คุณลอยล์เธอมีลูกที่ต้องดูแล เพราะฉะนั้นเป็นเด็กดีเจนสัน พ่อจะหาพี่เลี้ยงที่ดีกว่านี้ให้ลูก โอเคไหม?”
เจนสันส่ายหัวด้วยความโกรธ “ผมไม่ต้องการแบบนั้น” ดวงตาของเด็กน้อยเริ่มคลอไปด้วยหยดน้ำตา
ร่างสูงกอดเด็กน้อยไว้อย่างปรอบโยนจิตใจและความรู้สึกของเจนสันที่กำลังใกล้จะพังลง “เจน พ่อจะหาแม่ให้ลูก ตกลงไหม?”
“ไม่เอา” เจนสันตอบอีกครั้ง ทว่าเด็กชายกลับผลักเจย์ออกไปก่อนจะเดินหันกลับไปทางสวนที่เขาได้เจอกับร็อบบี้
ตลอดชีวิตของชายหนุ่ม นี่เป็นครั้งแรกที่เจย์ผู้ยิ่งใหญ่รู้สึกตกต่ำถึงเพียงนี้
เจนสันต้องการแม่ ถ้าโรสคือคนที่เหมาะสมจริง ๆ บางทีเขาคงจะโน้มน้าวตัวเองให้เลือกแค้นเคืองเพื่อเติมเต็มสิ่งที่เจนสันต้องการ แต่ว่าโรสนั้นคือจอมโกหกหลอกลวงที่เต็มไปด้วยมลทิน เขาจะปล่อยให้ผู้หญิงแบบนั้นเข้าใกล้เจนสันได้อย่างไร?
เจนสันนั่งลงบนชิงช้าอย่างเฉื่อยชา น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าค่อย ๆ ไหลผ่านแก้มลงเรื่อย ๆ ไม่หยุด
เมื่อเห็นสภาพที่น่าสงสารของลูกชาย ร่างสูงได้แต่ถอนหายใจอย่างแผ่วเบา
ขณะเดียวกันที่เมืองสเปลนดิด
หลังจากที่หญิงสาวเดินเข้ามาในบ้านของเธอ ตอนนี้อย่างกับไร้วิญญาณไปเสียแล้ว ทุกสิ่งอย่างที่เธอทำไปนั้นสูญเปล่าไปหมดสิ้นทั้งความรู้สึก
ในขณะที่ทำอาหารให้เด็ก ๆ เธอลืมใส่เกลือลงไป
และในขณะที่ล้างจาน เธอลืมแม้กระทั่งเปิดน้ำ
เด็กน้อยมองไปยังคุณแม่ที่กำลังเหม่อลอย ร็อบบี้น้อยตัดสินใจในทันที เขาจะต้องช่วยให้เธอกลับไปยังคฤหาสน์โฮไรซอน คอลเลอร์ ให้ได้
เด็กน้อยค่อย ๆ หาที่ซ่อนตัว ก่อนจะแอบส่งข้อความไปหาเด็กหน้าเหมือนที่คฤหาสน์ต่างเมือง “เจนสัน ฉันต้องการพบคุณพ่อ ขอให้เขารับคุณแม่กลับเข้าทำงาน นายช่วยเปลี่ยนตัวกับฉันหน่อยได้ไหม?”
เมื่อเจนสันได้รับข้อความจากร็อบบี้ ประโยคเชกเช่นเดิมที่พวกเขาเคยทำกันมาก่อน ใบหน้าของเจนสันจึงผ่อนคลายขึ้น “ได้เลย” เจนสันตอบกลับ
ถ้าเด็กน้อยร็อบบี้สลับตัวกับเขา เขาก็จะได้เจอแม่ และร็อบบี้ก็จะได้เจอพ่อ
“พรุ่งนี้ประมาณแปดโมงเช้า ฉันจะไปรอนายที่ห้างสรรพสินค้าคาเดใกล้ ๆ บ้านนาย เจอกัน”
“เจอกัน”
เจย์ยืนกอดอกจ้องมองไปยังลูกชายที่ตอนนี้เริ่มมีรอยยิ้มบาง ๆ แทนที่คราบน้ำตา
ก่อนที่สายตาจะเปลี่ยนทิศมองไปที่สมาร์ทโฟนของเจนสันแทน หรือว่าเจนสัน … กำลังติดต่อกับโรส? เพราะแบบนั้นเจนสันถึงมีความสุขเหรอ?
ดังนั้นร่างสูงจึงก้าวเดินออกไปเพื่อค้นหาคำตอบของความลับที่เจนสันไม่ยอมบอกเขา เจนสันรีบลบบันทึกการโทรของเจ้าตัวกับร็อบบี้ทันที เมื่อเห็นว่าพ่อของเขาจ้องมองนาฬิกาบนแขนไม่เลิก เจนสันจึงเลื่อนมือออกไปพลางโชว์นาฬิกาให้ดูเสมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เจย์ยกยิ้มพร้อมเอ่ยแผ่วเบา “เจนสัน อยากให้พ่อกู้คืนบันทึกการโทรพวกนั้นไหม?”
เด็กน้อยลนลานดึงมือและนาฬิกากลับมาไว้ในกระเป๋ากางเกงอย่างรวดเร็ว ก่อนเอ่ย “ไปนอนแล้ว” หลังจากนั้นเด็กน้อยก็พุ่งตัวกลับเข้าไปนอนตามที่พูด
การกระทำของเจนสันเป็นตัวยืนยันความคิดของเจย์ได้อย่างดี
แสดงว่า เจนสันคุยกับโรสจริง ๆ สินะ?
อาการกระวนกระวายใจมากมายเกิดขึ้นในใจของร่างสูง เขาเลี้ยงดูเจนสันมานานตั้งห้าปี แต่กลับแพ้ให้แม่ที่เจอกันไม่ถึงห้าวันเนี่ยนะ?
ไม่นานร่างสูงก็เดินกลับเข้ามาในห้องนอนของเจนสัน เด็กน้อยหลับไปพร้อมฝันที่แสนหวานเสียแล้ว
คิ้วเข้มย่นขมวดอย่างขัดใจ เด็กน้อยที่มีท่าทางต่อต้านเขาเมื่อครู่ก่อนหน้า กลับโดนเกลี้ยกล่อมให้เชื่อฟังเป็นเด็กดี เพียงเพราะแค่ได้รับข้อความจากโรส?
เจย์ส่ายหัว พรุ่งนี้ เขาจะทำให้เจนสันเข้าใจถึงความหมายของ “ความมั่งคั่งอยู่เหนือสิ่งอื่นใด ความยากจนนั้นยากไซ้ ไร้ซึ่งอำนาจต่อกร”！
วันต่อมา
ในขณะที่เจย์กำลังครวญคิดไตร่ตรองว่าจะให้ใครเป็นคนทำหน้าที่ไปรับส่งทายาทตัวน้อยที่รักของตระกูลไปโรงเรียน เขามองเห็นเจนสันเดินออกมาจากห้องพร้อมสะพายกระเป๋านักเรียนไว้บนหลัง เด็กน้อยรายงานต่อผู้เป็นพ่อเปรียบเสมือนตนโตแล้ว “ตั้งแต่วันนี้ ผมจะไปโรงเรียนเอง”
ก่อนที่ร่างสูงจะได้สติ เจนสันก็เปิดประตูเดินออกไปเสียแล้ว