ตอนที่ 263 กตัญญูไม่ลดทอน
ขึ้นเขาไปหนึ่งวัน กลับมาอย่างสิ้นหวัง
ไม่เพียงแต่จะไม่เจอหญ้าร้อยรส แม้แต่สมุนไพรหายากก็ยังไม่เจอ
มู่เถาเยากับลู่จือฉินไม่รีบ
พวกเธอไม่ได้เดินเร็ว เพื่อให้ลู่หันซูพอตามทัน
วันแรกให้ลู่หันซูปรับตัวก่อน วันอื่นๆ จะได้ยังไหว
อันที่จริงฝีเท้าการเดินกับความอดทนของลู่หันซูถือว่าดีมากแล้ว ก็แค่ถ้าเทียบกับมู่เถาเยาและลู่จือฉินจะเห็นความแตกต่างได้ง่าย
เดินบนเขามาทั้งวัน ถ้าบอกว่าไม่เหนื่อย ลู่หันซูคงไม่เชื่อตัวเอง แต่สภาพจิตใจยังสดชื่นอยู่ เพราะมีความหวัง
ตอนอาหารเย็นลู่หันซูบอกย่าเรื่องพรุ่งนี้ขึ้นเขา จะกลับมาตอนหาหญ้าร้อยรสเจอหรือไม่ก็กลับวันศุกร์
มีมู่เถาเยากับลู่จือฉินอยู่ ย่าลู่ก็ไม่เป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของหลานสาว ก็แค่เรื่องกินข้าว…ของที่เอาขึ้นเขาได้ก็มีแต่อาหารแห้ง
“ถ้าไม่กลับมากัน ระหว่างนั้นก็ต้องกินนม ขนมปัง และก็พวกขนม จะมีเรี่ยวแรงกันเหรอ”
มู่เถาเยายิ้ม “ย่าลู่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ แค่ไม่กี่วันเอง พวกเราเจอสมุนไพรถอนพิษเมื่อไรก็จะกลับมา…ถ้าไม่เจอจะกลับมาวันศุกร์ก่อนเย็นค่ะ”
เช้าวันเสาร์จะล้างความทรงจำแม่ลู่ ถ้าสองย่าหลานยินยอม
“…จ้ะ พรุ่งนี้เช้าย่าจะช่วยเตรียมของให้”
“ขอบคุณค่ะย่าลู่”
ย่าลู่ส่ายหน้า ยิ้มพูด “น่าเสียดายที่ก่อไฟในป่าไม่ได้ ไม่อย่างนั้นพกข้าวสารไปหุงคงดี”
“ไม่เป็นไรค่ะ นอกจากขนมปังกับนมแล้ว พวกเราจะเอาเนื้อวัวแห้งไปด้วยค่ะ บนเขามีผลไม้ป่า ช่วยเติมน้ำในร่างกายได้ เพียงพอแล้วค่ะ”
“อืม”
เฉิงอันนั่ว “ย่าลู่ครับ นับแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปพวกเราก็จะไม่กลับมาตอนกลางวันแล้วครับ เปลี่ยนเส้นทางทุกวัน”
“จ้ะ อาหารกลางวันของพวกเธอเตรียมพกไปจากบ้านก็แล้วกันเนอะ”
นับเวลาจากอาหารเช้าไปถึงอาหารกลางวันแค่ไม่กี่ชั่วโมง ไม่มีทางเสีย อย่างมากก็แค่ส่งผลต่อรสชาติ
ลู่หันซูมองแม่ด้วยความเป็นห่วง
มู่เถาเยา “หันซู ไม่ต้องเป็นห่วง พรุ่งนี้ก่อนออกไปฉันจะคุยกับคุณน้าให้ดี ถ้าไม่ไหวพาคุณน้าไปด้วยก็ได้”
เธอกับอาจารย์พาเหาะได้สบายมาก ทางนี้ไม่ใช่ป่าเซียนโหยว อันตรายน้อยมาก
ย่าลู่ส่ายมือ “ทิ้งแม่เสี่ยวซูไว้กับย่านี่แหละ”
รบกวนอาจารย์ลู่กับเสี่ยวมู่ดูแลหลานสาวก็เกรงใจมากแล้ว จะให้ดูแลเพิ่มอีกคนได้ยังไง
ลู่จือฉินยิ้มพูด “ไม่รีบค่ะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน”
“จ้ะ พวกเรากินข้าวกันก่อนเถอะ คืนนี้รีบพักผ่อน”
ทุกคนพยักหน้า พร้อมใจกันกินข้าว
หนึ่งชั่วโมงต่อมาทุกคนก็ช่วยเก็บล้างทำความสะอาดห้องครัว ดื่มชาอีกคนละถ้วย จัดการกับสมุนไพรป่าที่หามาได้วันนี้
สมุนไพรที่หากันมาได้เป็นสมุนไพรทั่วไป ยกเว้นโสมอายุไม่กี่ปีที่มู่เถาเยาขุดมาได้
พวกเขายกสมุนไพรให้ย่าลู่ทั้งหมด
ย่าลู่กล้ารับไว้ที่ไหนกัน
ลู่จือฉิน “คุณน้ารับไว้เถอะค่ะ มันไม่ใช่สมุนไพรราคาแพงอะไร พวกเรากินพักที่นี่ไม่ได้ให้เงินเลยด้วยซ้ำ”
ย่าลู่ “พวกอาจารย์ลู่มาช่วยรักษาแม่เสี่ยวซู ย่ากับเสี่ยวซูก็รู้สึกขอบคุณมากแล้ว เรื่องการกินการอยู่เป็นสิ่งเราควรดูแล พวกเราควรให้ค่ารักษาค่าแรงด้วยซ้ำ…วันที่เหลือทุกคนเก็บสมุนไพรได้มาก็เอากลับไปด้วยนะ ระหว่างนี้ย่ากับแม่เสี่ยวซูจะช่วยเอาไปตากให้”
มู่เถาเยา “ย่าลู่คะ วันที่เหลือไว้ค่อยว่ากัน ตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าจะเก็บได้สมุนไพรอะไร เก็บได้เท่าไร ถ้าเป็นสมุนไพรทั่วไป จำนวนน้อย ขายได้เงินไม่เท่าไรหรอกค่ะ”
ทุกคนพยักหน้า
คุยกันอีกสักพัก จัดการสมุนไพรเสร็จ เฉิงอันนั่วกับพ่อบ้านจงก็กลับบ้านเพื่อนบ้าน
คนอื่นๆ ก็แยกย้าย ขึ้นชั้นบนเตรียมล้างหน้าแปรงฟันพักผ่อน
แม่ลู่พามู่เถาเยาไปที่ห้องตัวเอง จะปักดอกไม้ให้เจ้าหญิงน้อยดู
ทำพูดไป แม่ลู่ปักดอกไม้ฝีมือดีทีเดียว!
ไม่เพียงแต่จะงดงามมาก ยังดูมีรสนิยมอีกด้วย
ทั้งๆ ที่ไม่มีความทรงจำ แต่กลับทำตามสัญชาตญาณออกมาได้ดีขนาดนี้
มู่เถาเยาชมเธอ “คุณน้าเก่งมากเลยค่ะ!”
แม่ลู่ยิ้มอย่างมีความสุข
ย่าลู่ “เหมียวเหมียว เจ้าหญิงน้อยขึ้นเขาเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว มีอะไรค่อยคุยพรุ่งนี้ดีไหม ให้เธอไปพักผ่อนก่อน”
แม่ลู่รีบดึงมือมู่เถาเยาเดินไปที่เตียงตัวเอง “เจ้าหญิงน้อยเหนื่อย ต้องนอนก่อน”
“คุณน้าคะ ที่นี่ห้องของคุณน้า หนูพักอยู่ชั้นสามค่ะ”
ห้องพักแขกทั้งสองห้องอยู่ชั้นสาม ชั้นสองเป็นห้องเจ้าของบ้าน
ลู่หันซูรีบเข้าไปดึงมือแม่ออก “ใช่ค่ะแม่ เมื่อคืนเจ้าหญิงน้อยนอนอยู่บนชั้นสาม”
ย่าลู่ “เหมียวเหมียว เจ้าหญิงน้อยต้องพักผ่อนแล้ว เธอเองก็ไปอาบน้ำนอนเถอะ”
แม่ลู่ตอบอ่อ มองมู่เถาเยาแล้วพูด “เจ้าหญิงน้อยขึ้นไปนอน”
มู่เถาเยายิ้มบางพลางพยักหน้า “ค่ะ พวกเราขึ้นไปนอนแล้วนะคะ คุณน้าก็รีบนอน ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”
“ราตรีสวัสดิ์เจ้าหญิงน้อย”
แม่ลู่ยังแถมยิ้มกว้างให้ด้วย
ตอนนี้เธอไม่กังวลว่าเจ้าหญิงน้อยจะไปแล้ว จึงไม่เกาะติดแบบก่อนหน้านี้
พอมู่เถาเยาขึ้นไปแล้วย่าลู่ก็ให้หลานสาวไปพัก
“ย่าคะ หนูรอแม่หลับก่อนค่อยไปค่ะ”
“ย่าดูเอง เราน่ะไปพักเถอะ วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”
“งั้นหนูอยากคุยกับย่าอีกเดี๋ยวค่ะ”
ลู่หันซูเหนื่อยมากจริงๆ เธอไม่เคยเดินทางไกลแบบนี้นานแล้ว แต่ก็อยากบอกความคิดของตัวเองให้ย่ารู้
ย่าลู่มองแม่ลู่ที่มองสองย่าหลานด้วยความสงสัย “เหมียวเหมียว ไปอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันก่อนเถอะ”
“อ่อ”
แม่ลู่เชื่อฟังย่าลู่อย่างดี
ถึงแม้ในความทรงจำของเธอจะเหลือเพียง ‘เจ้าหญิงน้อย’ แต่ย่าลู่คือคนที่อยู่กับเธอทุกวัน ย่อมไม่เหมือนคนอื่น
สองย่าหลานมองแม่ลู่หยิบชุดนอนเดินเข้าห้องน้ำ จากนั้นถึงพากันไปนั่งที่โซฟา
“เสี่ยวซู ฝากตัวเป็นศิษย์กับอาจารย์ลู่เถอะ ย่ามองออก อาจารย์ลู่กับเสี่ยวมู่ไม่ธรรมดา หลานอยู่กับสองคนนี้ต้องเจริญก้าวหน้าไปไกลแน่”
“ย่าคะ เลิกพูดเรื่องนี้ก่อน หนูอยากให้เสี่ยวมู่ล้างความทรงจำของแม่ จากนั้นพวกเราออกไปดูโลกข้างนอกกัน…”
ลู่หันซูพูดๆ อยู่ก็สะอื้น
เตรียมใจมาแล้วมันก็เรื่องหนึ่ง ทำใจยากก็อีกเรื่องหนึ่ง
ย่าลู่เข้าใจความคิดของหลานสาวแล้ว
ถ้าหาสมุนไพรถอนพิษไม่เจอ…งั้นก็พา ‘เด็กน้อย’ ออกไปดูโลกข้างนอกบ้างดีกว่า
“…ได้ เราไปเจียงตูกันก่อน ไปเยี่ยมอาของหลาน เล่าสถานการณ์ให้ฟัง ทางนั้นจะได้รับรู้ไว้” เดี๋ยวถึงตอนนั้นจะได้หาเวลากลับมา
พวกเธอเตรียมแผนรับมือในสถานการณ์เลวร้ายที่สุด
สองย่าหลานคือคนที่ไม่อยากให้แม่ลู่จากไปมากที่สุด แม้จะเป็นวาระสุดท้ายของชีวิต พวกเธอก็ไม่อยากยอมแพ้ แต่ก็ต้องยอมรับความจริง
อย่างน้อยนี่ก็ไม่ใช่เรื่องกะทันหัน
“หนูอยากพักการเรียนค่ะย่า”
“เสี่ยวซู! หลานมีความคิดแบบนี้ได้ยังไง”
“หนูอยากมาอยู่เป็นเพื่อนแม่ค่ะ”
น้ำตาของลู่หันซูไหลออกมาพร้อมคำพูด
ถ้าเธออยู่ที่มหาวิทยาลัย…เธอจะไม่ได้เห็นหน้าแม่เป็นครั้งสุดท้าย เธอคงเสียใจไปตลอดชีวิต
ย่าลู่เห็นหลานสาวร้องไห้ก็อดไม่ได้ กอดคอกันร้องไห้
มู่เถาเยากับลู่จือฉินที่อยู่ชั้นบนไม่ได้มีเจตนาแอบฟัง แต่เนื่องจากหูไว จึงได้ยินบทสนทนาของสองย่าหลานอย่างชัดเจน
“ย่าลู่กับหันซูไม่ง่ายเลยนะ”
“ใช่ค่ะ เห็นๆ อยู่ว่าย่าลู่ไม่ชอบแม่ของหันซู แต่กลับดูแลให้เป็นอย่างดี ส่วนหันซูก็ไม่ได้รังเกียจสภาพแม่ตัวเอง กตัญญูอย่างเต็มที่…ทั้งสองคนทำได้มากพอและเต็มที่แล้ว…”
เฮ้อ!
อาจารย์กับศิษย์ถอนหายใจพร้อมกัน
สงสารแต่จะทำไงได้