อาจจะเพราะว่าออร่ารอบๆตัวนั้นดูแข็งแกร่งมาก พวกนักข่าวในสตูดิโอ เงียบลงทันที
แต่วารุณีกลับไม่ปล่อยพวกเขาไปแบบนี้ ปิดประตูของสตูดิโอ พูดอีกว่า：“ถ้าต่อไปใครยังไม่เชื่อฟังคำสั่ง เสียงดัง ก็จะยกเลิกสิทธิ์สัมภาษณ์ แล้วฉันจะให้ยามของตึกขึ้นมา ลากเขาออกไป！”
“ไม่แล้วๆ วางใจเถอะคุณวารุณี พวกเราไม่โวยวายแล้ว”ยังไงนักข่าวกลุ่มนี้ก็คิดไม่ถึงว่า เธอจะแข็งแกร่งแบบนี้ จึงหัวเราะคิกคักออกมาทันที
สีหน้าเย็นชาของวารุณีจึงละลายหายไป ก้าวเท้าเดินไปทางปาจรีย์
ปาจรีย์จับมือของเธอ กระซิบอย่างตื่นเต้น：“วารุณี เมื่อกี๊เธอเท่สุดๆ หล่อจริงๆเลย！”
วารุณีวางกระเป๋าไป ตอบกลับด้วยรอยยิ้มไปว่า：“หมดหนทาง กับนักข่าวหัวโบราณพวกนี้ ต้องแข็งใส่หน่อย อย่างแรกออร่า ก็ต้องกดพวกเขาไว้ ไม่งั้นพวกเขาก็จะมีพฤติกรรมดีไม่ได้”
“พูดก็ถูก จะจำไปใช้！”ปาจรีย์ลูบคางแล้วพยักหน้า
“สื่อที่เชิญมา มาถึงกันหมดยัง？”วารุณีหยิบไมค์ตัวหนึ่งจากด้านข้างมาตรวจสอบข้อบกพร่อง
ปาจรีย์ตอบอือ“ถึงหมดแล้ว กล้องที่ฉันเตรียมไว้ก็วางเข้าที่หมดแล้ว ห้องถ่ายทอดสดของแพลตฟอร์มถ่ายทอดสดสองสามที่ก็เปิดแล้ว ผู้ชมถูกดึงดูดเข้ามาด้วยหัวข้อเรื่องจำนวนมาก”
“ฉันดูสิ”วารุณีหันไปมอง
ปาจรีย์อุ้มโน้ตบุ๊กตัวหนึ่งขึ้นมา วางตรงหน้าเธอ
อย่างไรก็ตามพอวารุณีเข้าเลนส์มา ก็ถูกโจมตีด้วยความเห็นที่เลื่อนบนหน้าจอของผู้คนในห้องถ่ายทอดสดอย่างถล่ม ล้วนแต่เป็นคำด่าที่ฟังดูไม่ดี
ปาจรีย์โกรธมาก แต่วารุณีกลับได้แต่ยิ้ม ไม่สนใจ หลังจากปิดความเห็นที่เลื่อนบนหน้าจอพวกนี้อย่างนิ่งๆ ก็ดูจำนวนผู้ชม
ผู้ชมที่เข้ามาในห้องถ่ายทอดสด รวมกันแล้วมีไม่เกินห้าล้านคนได้ ถือว่าไม่เลวเลย
“โอเค”วารุณีโบกมือ แสดงออกว่าเอาคอมออกไป
ปาจรีย์อุ้มคอมไป นั่งไปตรงด้านข้าง เตรียมควบคุมความคิดเห็นอยู่ตลอดเวลา
วารุณีหยิบไมค์ขึ้นมา หลังจากมองสื่อพวกนั้นที่อยู่ด้านล่างเวทีแล้ว จึงเอาไมค์ไปลองเสียงที่ริมฝีปาก แล้วเริ่มพูดว่า：“สวัสดีตอนเช้าค่ะทุกท่าน ยินดีต้อนรับทุกท่านสู่งานแถลงข่าวของฉันนะคะ ที่ฉันจะพูดวันนี้ ก็เป็นข่าวลือในเน็ตพวกนั้น”
ได้ยินคำนี้ เหล่านักข่าวที่อยู่ด้านล่างเวที ดวงตาก็ดูเหมือนหมาป่า ดุร้ายและน่ากลัว แต่ละคนต่างยื่นไมค์ไปข้างหน้า ความเร็วของกล้องที่ถ่าย ก็เร็วขึ้นมาก
ถ้าเปลี่ยนเป็นคนทั่วไป เผชิญหน้ากับแสงแฟลชจำนวนมากกับสายตาที่คึกคักเร่าร้อนมากมายขนาดนี้ กลัวว่าจะตื่นตระหนกจนพูดไม่ออก แต่วารุณียังคงยืนอยู่ด้านบนอย่างใจกว้าง แม้แต่ตาก็ไม่กะพริบบ่อย ดูนิ่งสงบสุดๆ
นัทธีที่ติดตามถ่ายทอดสดงานแถลงข่าวนี้ เห็นวารุณีแบบนี้ ยกมุมปากขึ้นอย่างเกียจคร้าน สายตามีความชื่นชมอย่างแผ่วบาง
แม้แต่มารุตที่ยืนอยู่ด้านหลังเขา ก็อดไม่ได้ที่จะดันแว่น ชื่นชม：“ประธาน คุณวารุณีนั้นปรับตัวเข้ากับสถานการณ์ได้ดีจริงๆ”
“สถานการณ์เล็กๆแบบนี้ถ้าทำให้เธอตื่นตระหนกได้ งั้นความสำเร็จในวันข้างหน้าของเธอ ก็จะจำกัดอยู่แค่ตรงนี้”นัทธีปล่อยมือลง ถามเสียงนิ่งๆ“สื่อของพวกเรามาหรือยัง？”
“ทยอยกันมาแล้วครับ กำลังรออยู่ในห้องรับรองครับ”มารุตพยักหน้าแล้วตอบกลับ
นัทธีเงยคางขึ้นเล็กน้อย“โอเค จัดการให้พวกเขาไปห้องประชุมใหญ่ก่อน รอจนฝั่งวารุณีเสร็จสิ้น ฝั่งพวกเราก็เริ่มได้เลย”
“ครับ”มารุตตอบรับไป แล้วก็ออกไปทำตามทันที
นัทธีปรับท่านั่ง ดูถ่ายทอดสดต่อ
ในห้องถ่ายทอดสด วารุณีหยิบรีโมตอันหนึ่งขึ้นมา เปิดหน้าจอใหญ่ด้านหลัง“ทุกท่านคะ สองวันก่อนคุณสุภัทรผู้เป็นประธานของบริษัท ศรีสุขคํา กรุ๊ป ประกาศว่าฉันยั่วยวนประธานบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ป และพาดพิงว่าฉันทำให้ตระกูลไชยรัตน์กับตระกูลศรีสุขคําทั้งสองตระกูลหยุดการเกี่ยวดอง และเพราะว่าอิจฉาพิชญา จึงแฉพิชญาในการแข่งขัน ในที่นี้ฉันจะทำการชี้แจง ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเรื่องไม่จริง ล้วนแต่เป็นการใส่ร้าย！”
คำนี้พูดออกไป ทุกคนต่างตกใจ
มีนักข่าวถามว่า“คุณวารุณี คุณมีหลักฐานอะไรมาพิสูจน์ว่าพวกนี้เป็นการใส่ร้ายไหม？”
“มีแน่นอนค่ะ！”วารุณีพยักหน้า จากนั้นเหลือบไปมองปาจรีย์ที่อยู่ตรงมุมขวาล่าง
ปาจรีย์พยักหน้า เคาะไปที่โน้ตบุ๊กสองที จอใหญ่ด้านหลังวารุณีก็เปลี่ยนไปอีก
เธอหยิบแท่งชี้ขึ้นมา ชี้ไปที่หน้าจอใหญ่แล้วพูดว่า：“ทุกคนโปรดดู นี่คือประวัติของฉัน ฉันจบจากราชวิทยาลัยการออกแบบซาชิโอ อาจารย์เมอร์เซเดอเป็นอาจารย์ของฉัน ส่วนอาจารย์ Daphne ก็เป็นอาจารย์ย่าของฉัน พิชญาคัดลอกผลงานของอาจารย์ย่าของฉันไป แล้วยังลอกผลงานของฉันในรอบชิงชนะเลิศอีก ฉันจะเปิดโปงเธอผิดตรงไหน！”
มีนักข่าวบางคนพยักหน้า เห็นด้วยกับคำพูดของเธอ
แต่ยังมีนักข่าวบางคนที่ไม่คิดอย่างนั้น ถามไปว่า“เธอลอกผลงานของพวกคุณ แล้วคุณเปิดโปงไปก็สมควรแล้ว แต่นี่สื่อไม่ได้ว่า คุณไม่มีความเห็นแก่ตัวอย่างอื่น การแข่งขันชิงโควตาทุกคนต่างรู้ว่า ระหว่างคุณกับพิชญานั้นไม่ถูกกัน งั้นการไม่ถูกกันของพวกคุณ ใช่เพราะประธานนัทธีหรือเปล่า？”
“ไม่ใช่เลยค่ะ！”วารุณีมองนักข่าวที่พูด ริมฝีปากบางๆขยับเล็กน้อย“ฉันกับพิชญาถูกกัน ไม่เกี่ยวกับประธานนัทธี แต่ตั้งแต่ช่วงที่พวกเราเกิดมา ก็เป็นศัตรูกันแล้ว！”
“คุณวารุณี คุณหมายความว่าอะไร？”พวกนักข่าวมีจิตวิญญาณคืนมา ถึงขนาดว่าบางคนยังยืนขึ้นมา
พวกเขารู้สึกได้ว่า ในนี้เหมือนมีความลับอันใหญ่หลวง
สุภัทรที่ติดตามงานแถลงข่าวนี้เช่นกันเมื่อได้ยินคำพูดของวารุณี มือที่กำเมาส์ก็จับแน่น เนื้อหนังบนใบหน้าแก่ๆก็สั่นเล็กน้อย“ยัยเด็กไม่มีใครสั่งใครสอน เธอคิดจะทำอะไร？”
คงไม่ใช่ว่าจะพูดเรื่องพวกนั้นที่ผ่านมาแล้วหรอกนะ？
คิดไป สุภัทรก็รีบปล่อยเมาส์ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาวารุณี
วารุณีกำลังจะตอบคำถามเหล่านักข่าว โทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้นมา
ปาจรีย์ยืนขึ้นมา ช่วยเธอหยิบโทรศัพท์ออกมาดู มองเห็นเบอร์ที่โชว์ ก็ขมวดคิ้ว“วารุณี สุภัทรโทรมา รับไหม？”
“ไม่ต้องรับ”วารุณีส่ายหน้าทันที
เธอน่าจะรู้ว่าสุภัทรโทรมาทำไม
เธอไม่อยากให้เป็นตามที่เขาหวังไว้！
สุภัทรที่ดูถ่ายทอดสดได้ยินว่าวารุณีบอกไม่รับ ก็โกรธอย่างเดือดดาล โยนโทรศัพท์ของตัวเองออกไป ตบโต๊ะด้วยความโกรธ“ยัยเด็กไม่มีใครสั่งใครสอน ยัยเด็กไม่มีใครสั่งใครสอน！”
วารุณีไม่รู้สภาพของสุภัทรตอนนี้ และก็ไม่อยากรู้ด้วย เธอเอาไมค์ไปไว้ที่ปาก ยิ้มบางๆให้พวกนักข่าว“โอเคค่ะ กลับมาที่คำถามเดิม ทุกคนน่าจะอยากรู้มาก ว่าทำไมเมื่อครู่ฉันต้องบอกว่าฉันกับพิชญาเป็นศัตรูกันมาตั้งแต่เกิดแล้ว”
เหล่านักข่าวพยักหน้า แม้แต่เหล่าผู้ชมในห้องถ่ายทอดสด ตอนนี้ต่างก็เงียบลงหมด ไม่ด่าอย่างรุนแรงอีก
วารุณีรับโทรศัพท์ที่ปาจรีย์ยื่นมือ ปลดล็อกไป พูดไปว่า：“คำตอบอยู่ในการบันทึกเสียงสนทนาสองช่วงที่ฉันจะเปิดต่อไป พวกคุณฟังดีๆนะคะ เพราะว่านี่ไม่ใช่แค่สามารถพิสูจน์ได้ว่าฉันไม่ได้ยั่วยวนประธานนัทธี แต่ยังทำให้รู้อย่างแจ่มแจ้งด้วยว่าประธานสุภัทรทำไมต้องใส่ร้ายฉัน”
พูดจบ เธอก็เปิดเสียงบันทึกออกมา
เสียงบันทึกสองช่วงนั้นแบ่งเป็นสองสายที่สุภัทรโทรหาเธอเมื่อวาน
ตอนที่ปาจรีย์บอกเธอว่า สุภัทรจัดงานแถลงข่าวใส่ร้ายเธอกับนัทธี เธอก็เตรียมพร้อมอย่างดีกับสุภัทรไว้แล้ว ดังนั้นตอนที่สุภัทรโทรมา เธอก็จึงบันทึกเสียงสนทนา ก็เพื่อเวลานี้ในตอนนี้
แป๊บเดียว เปิดเสียงบันทึกจบลง
สุภัทรนั่งคืนกลับไปที่เก้าอี้ ใบหน้าแก่ๆนั่นซีดขาว ในหัวมีคำอยู่สองคำ
แย่แล้ว！
ส่วนทุกคนในห้องถ่ายทอดสด กับนักข่าวในงาน ก็ตกใจจนพูดไม่ออกกันทีละกัน