262 การต่อสู้กับลอร์ดปีศาจ 2
◇มุมมอง แอนนา◇
หนูทำได้แค่มองปรกฏการณ์ที่แปลกประหลาดอย่างเหม่อลอย
นั่นอะไร…?
ปราสาทลอร์ดปีศาจไม่ได้ยืนอยู่ที่เหวแต่เป็นที่ราบ
กระนั้น ทำไมเมืองรอบปราสาทจมอยู่ในน้ำ และส่วนล่างของปราสาทลอร์ดปีศาจอยู่ใต้น้ำ…?
“โอ้ ทุกคนดูโอเค!”
เสียงเบาๆถูกสร้างและสาวน้อยปรากฏ
มันเป็นโมโมะ-จัง
เธอได้เชี่ยวชาญเทเลพอร์ตอย่างสมบูรณ์
“ม-มาโกโตะ-คุงทำนี่เหรอ?” (จูเลียตต้า)
“ค่อนข้างเป็นสิ่งที่น่าสนุก นี่ถูกทำโดยผู้ใช้สปิริต-คุง ใช่มั้ย?” (เมล)
โมโมะ-จังสร้างรอยยิ้มที่กว้างกับคำถามของจูเลียตต้า-ซัง และมังกรขาว-ซามะ
“มันน่าทึ่ง ไม่ใช่เหรอ?! มาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะทำให้มันดูเหมือนน้ำจากแม่น้ำเอ่อล้นและท่วมปราสาทลอร์ดปีศาจ! ขอบคุณเรื่องนั้น มอนสเตอร์ของเมืองอพยพไป และมากกกว่าครึ่งของกองทัพลอร์ดปีศาจได้ไปแก้ปัญหาแม่น้ำ” (โมโมะ)
“””……”””
เราหมดคำพูดกับที่โมโมะ-จังพูด
พวกเธอพูดว่าพวกเธอสามารถที่จะแบ่งกองทัพลอร์ดปีศาจได้ด้วยแค่พวกเธอสองคน
“‘คนเหล่านั้นที่ใช้น้ำเพื่อช่วยการต่อสู้เป็นคนที่แข็งแกร่งกว่า’…หือห์ ชั้นได้ตั้งคำถามว่ากลยุทธ์ตีเมืองโดยใช้น้ำจะมีผลมั้ย แต่ถ้าเป้าหมายคือแบ่งกองกำลัง งั้นชั้นเข้าใจได้” (จอห์นนี่)
ดูเหมือนมีแค่จอห์นนี่สามารถที่จะวิเคราะห์สถานการณ์อย่างใจเย็น
เขาเป็นคนเดียวที่ใจเย็น
ผู้เชี่ยวชาญเวทมนตร์และผู้เชี่ยวชาญดาบ
มากกว่านั้น แม้แต่การต่อสู้ตีเมือง…จอห์นนี่-ซังก็เป็นคนที่ลึกลับด้วย
“ด้วยนี่…” (โวล์ค)
หนูบอกได้ว่าเสียงของโวล์ค-ซังมีความตื่นเต้นอยู่ข้างใน
หนูก็รู้สึกเหมือนกัน
ครั้งนี้แน่ๆ…
“เดี๋ยว! ในเวลานั้นทีเราเข้าใกล้ปราสาทลอร์ดปีศาจ เราถูกโจมตีโดยลอร์ดปีศาจเคน… เราต้องไม่ลดการป้องกันลง” (จูเลียตต้า)
หนูกลับมามีสติหลังจากที่จูเลียตต้า-ซังพูดอย่างนั้น
ใช่ เราถูกกวาดล้างโดยนั่นมาก่อน
ลอร์ดปีศาจชุดเกราะสีดำเอาแน่เอานอนไม่ได้
ใครจะรู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขาจะปรากฏมาในสถานการณ์แบบนี้
“ถ้านั่นเป็นสิ่งที่เธอกังวล งั้นมันไม่จำเป็น”
เสียงดังก้อง และทุกคนหันไปที่นั่น
“เอสเธอร์-ซามะ?”
ออราเคิลแห่งโชคชะตามากับเราจากลาเบรินทอส
มังกรขาว-ซามะคัดค้านโดยพูดว่า ‘มันอันตราย!’ แต่เอสเธอร์-ซามะแค่พูดว่า ‘ไม่มีปัญหา’ และมาด้วย
เธอพูดออกมาตรงๆ ‘ลอร์ดปีศาจเคนจะไม่มา’
เห็นว่าเธอบอกได้ด้วยตาทิพย์
“ไม่ใช่แค่นั้น ลอร์ดปีศาจเซเตคก็ไม่อู่ด้วย แน่นอนว่า มีลูกน้องลอร์ดปีศาจที่ทรงพลังคนอื่น แต่การที่พวกเค้าสองคนไม่อยู่มันใหญ่นะ ใช่มั้ย?” (เอสเธอร์)
“””โออออ้!”””
เราส่งเสียงเชียร์กับคำพูดเหล่านั้น
ว-ว้าว!
นี่มันจะโอเคจริงๆ ที่สิ่งต่างๆมันราบรื่นขนาดนี้?
“อืม…มันโอเคจริงๆที่จะบอกอย่างนั้นอย่างแน่นอนเหรอ?” (เมล)
“น-นั่นอะไร? เธอสงสัยชั้นเหรอ มังกรขาว-จัง?!” (เอสเธอร์)
“ม-ไม่! ไม่ใช่อย่างนั้น…พื้นฐานของตาทิพย์คือมันไม่มี 100% ใช่มั้ย? ตัวไอรา-ซามะเองพูดเรื่องนี้มาก่อน…” (เมล)
หนูได้ยินการกระซิบคุยกันของเอสเธอร์-ซามะและมังกกรขาว-ซามะ
เอสเธอร์์-ซามะก็เป็นบุคคลที่ลึกลับด้วย
ครั้งแรกที่เราเจอเธอในเมืองหลวงของประเทศแห่งความมืด
และตอนนี้เธอมาที่ลาเบรินทอส
นี่ควรจะเป็นครั้งที่สองที่เจอเรา… มันควรจะเป็นอย่างนั้น กระนั้น เธอใกล้ชิดกับมาโกโตะ-ซังมากๆ
“ยังไงซะ แค่เชื่อใจชั้น ข้อมูลนี้แน่นอน…หรือเหมือนกับ คนนั้นได้ให้สัญญาแล้วมากกว่า…” (เอสเธอร์)
“ขอโทษ ตอนสุดท้ายท่านว่าอะไรนะ?” (เมล)
หนูไม่ได้ยินตอนที่พูดด้วยเสียงพืมพำเบาๆจากเอสเธอร์-ซามะ
“ไม่มีอะไร! ที่สำคัญกว่าน้น ทากัตซูกิ มาโกโตะ อยู่ไหน?” (เอสเธอร์)
จริง หนูไม่เห็นมาโกโตะ-ซังเลย
“ผมอยู่ที่นี่”
“อะ?!” (แอนนา)
หนูเกือบหล่นไปที่ก้นจากเรื่องนั้น
บางคนจู่ๆก็ปรากฏมาข้างหนูจากข้างในหมอก
ไม่ {หมอกเปลี่ยนเป็นคน}
“มาโกโตะ-ซัง! อย่าทำให้ชั้นกลัวแบบนั้นสิ!” (แอนนา)
“อ้า ขอโทษ แอนนา-ซัง” (มาโกโตะ)
นั่นทำให้หนูกลัวจริงๆ
มาโกโตะ-ซังหัวเราะโดยไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความรู้สึกผิด
เขาดูโอเค
แม้ว่ามันเป็นแค่ไม่กี่วัน หนูรู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นหน้าเขา
“นั่นค่อนข้างเป็นเวทย์ที่แปลกนะที่ใช้นั่น ผู้ใช้สปิริต-คุง นายทำมันยังไง?” (เมล)
“ชั้นใช้เวทย์น้ำเพื่อเปลี่ยนตัวเป็นหมอกและเคลื่อนไหวแบบนั้น มันไม่ได้อยู่ในระดับของเทเลพอร์ตของโมโมะ แต่มันค่อนข้างมีประโยชน์” (มาโกโตะ)
“นาย วิธีเคลื่อนไหวแบบนั้น นั่นคือที่แวมไพร์เก่ง… ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องใช้เวทมนตร์แบบนั้น ใช่มั้ย?” (เอสเธอร์)
มังกรขาว-ซามะดูสนใจอย่างลึกซึ้ง และเอสเธอร์-ซามะดูงงงัน
“ผมไม่มีอะไรจะทำเมื่อเรารอ ผมเลยให้โมโมะสอนผม ไม่ว่ายังไง หลายคนนะที่มา ขอบคุณนายสำหรับความร่วมมือของนาย จอห์นนี้-ซัง” (มาโกโตะ)
“อย่าถือมัน ทุกคนที่นี่มีเจตนาที่จะสู้กับลอร์ดปีศาจ… เราจะพุ่งเข้าตีที่คำพูดของนาย มาโกโตะ-โดโนะ… เรามอบความไว้วางใจชีวิตของพวกเราให้กับนาย” (จอห์นนี่)
บรรยากาศรอบๆเปลี่ยนกับคำพูดขอจอห์นนี่-ซัง
เราพยักหน้าอย่างเด็ดขาด
ในที่สุดมันก็เป็นการสู้กับกองทัพลอร์ดปีศาจ
ความตึงเครียดอยู่ทั่วพื้นที่นี้
“ได้เลย มีหลายอย่างที่ต้องทำก่อนหน้านั้น… จูเลียตต้า-ซัง มีของที่ชั้นขอเธอมั้ย?” (มาโกโตะ)
“อืม มาโกโตะ-คุง นี่ดีพอมั้ย?” (จูเลียตต้า)
จูเลียตต้า-ซังส่งอะไรบางอย่างที่ทำจากไม้ ให้มาโกโตะ-ซัง
นั่น…หน้ากากไม้?
“โอ้ มันเท่ ขอบคุณ” (มาโกโตะ)
“แต่ชั้นคิดว่าชั้นทำบางอย่างได้ดีกว่าถ้าชั้นมีเวลามากกว่านี้นิดหน่อยนะ…” (จูเลียตต้า)
“นี่ก็พอแล้วแหละ ตราบใดที่มันซ่อนหน้าชั้น” (มาโกโตะ)
มาโกโตะ-ซังใส่หน้ากากที่ถูกแกะมาในรูปร่างของสัตว์
“มันเป็นยังไง โมโมะ เดีย?” (มาโกโตะ)
“ค่ะ ดูเท่ มาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะ!” (โมโมะ)
“อาา…นายดูน่ารัก ราชาของเรา” (เดีย)
ทั้งสองคนตอบกลับมาในต่ำกว่าวินาที
(เออ๋…) (แอนนา)
จากใจหนูคิดว่ามันแปลก
เขาดูเท่กว่าถ้าไม่มีหน้ากาก…
ตาของโมโม-จังและเดีย-จังขุ่นมัวหรือ?
“อุว้า นั่นเฉิ่ม นั่นอะไร ทากัตซูกิ มาโกโตะ?” (เอสเธอร์)
เสียงที่ไม่ยั้งมือจากเอสเธอร์-ซามะ
ไม่ใช่ว่านั่นพูดมากไปหรือ…?
“ฟังนี่นะ ไอรา-ซามะ เราจะไปเผชิญหน้ากับลอร์ดปีศาจไบฟรอน รู้มั้ย? งั้น ไม่ใช่มันจะแย่ถ้าเค้าเห็นหน้าผมเหรอ? นี่มันเป็นผมเห็นอกเห็นใจท่านนะ ไอรา-ซามะ” (มาโกโตะ)
“ชั้นเอสเธอร์!…อา นั่นจริง ถ้ามันเป็นเหตุผลนั้น มันช่วยไม่ได้” (เอสเธอร์)
“แล้วก็ ไม่ใช่หน้ากากสุนัขจิ้งจอกนี้เท่เหรอ?” (มาโกโตะ)
“ชั้นบอกนายแล้ว่ามันเฉิ่ม แล้วก็ พิธีที่ใช้หน้ากากหมาจิ้งจอกสำหรับให้เก็บเกี่ยวดี นั่นอยู่ภายใต้อำนาจของเฟรย่า-โอเน่ซามะ” (เอสเธอร์)
“อ้าา อิจฉา หือห์” (มาโกโตะ)
“ผิด!” (เอสเธอร์)
“อย่าเตะผม! ผมเห็นกางเกงใน!” (มาโกโตะ)
“ถ้านายจะดู คายเงินออกมา!” (เอสเธอร์)
“ไม่มีเหตุผลมาก!” (มาโกโตะ)
เอสเธอร์-ซามะและมาโกโตะ-ซังจีบกันอีกแล้ว
ทำไมพวกเขาพูดเกี่ยวกับอะไรบางอย่าง ที่มีแค่สองคนเท่านั้นที่เข้าใจ
นั่นไม่แฟร์เลย
“งี้ นายใส่หน้ากากนั่นหมมายถึง…เวลาคือตอนนี้เหรอ?” (จอห์นนี่)
แม้แต่จอห์นนี่-ซังก็หวั่นไหวนิดหน่อยกับเรื่องนี้ เมื่อเขาเข้าร่วมการสนทนา
“ไม่ ไม่ใช่ออย่างนั้น ชั้นได้คิดเกี่ยวกับการลดจำนวนของกองทัพลอร์ดปีศาจ มากกว่านี้อีกนิด… มันจะมา” (มาโกโตะ)
“ผู้ใช้สปิริต-คุง…นายควรเรียนรู้ที่จะมอบคำอธิบายที่มีรายละเอียดมากกว่านี้นะ…หืม?” (เมล)
มังกรขาว-ซามะดูเหมือนจะสังเกตบางอย่างระหว่างที่เธอพูดอยู่ และมองขึ้นไป
หลายคนถูกดึงดูดไปด้วยเรื่องนี้ และมองขึ้นไป
และจากนั้น สิ่งที่สะท้อนเข้ามาในตาหนูก็คือ…
—-{ก้อนน้ำแข็งที่ขนาดใหญ่เท่าภูเขา ที่มันแทงทะลุเมฆโผล่ขึ้นมา}
“น-น-น-นั่นอะไร มาโกโตะ-ซัง?!”
“[ดาวหางตก] เวทมนตร์ของราชาของเรา ฮีโร่” (เดีย)
คนที่ตอบคำถามหนูระหว่างที่หนูลนคือเดีย-ซัง
ว-เวทมนตร์?!
ภาพที่เหมือนโลกกำลังจะแตกเป็นเวทมนตร์ของมาโกโตะ-ซัง?!
มันเหมือนท้องฟ้าได้ตกลงมา…
“ช่างเป็นขนาดที่อุกอาจ…… ชั้นไม่เคยได้้เห็นเวทย์แบบนี้มาก่อน…” (เมล)
“ยังไงซะ นั่นไม่น่าตกใจ มังกรขาว-จัง ดาวหางตกเป็นเวทมนตร์สังหารหมู่ขนาดใหญ่ ที่ใช้ทำลายเมือง เป็นหนึ่งในเวทมนตร์ที่เทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ห้าม มันเป็นเวทมนตร์ที่ขาดมนุษยธรรมที่เปลี่ยนทั้งที่เป็นตินแดนว่างเปล่า… ทากัตซูกิ มาโกดตะ เราจะโอเค ใช่มั้ย?” (เอสเธอร์)
เราตกใจกับคำพูดของเอสเธอร์-ซามะ
มันจริงที่ว่ามันมีระยะ ระหว่างเรากับปราสาทลอร์ดปีศาจ แต่ด้วยขนาดนั้น หนูรู้สึกว่าคลื่นกะแทกของการทำลายล้าง จะมาตลอดทางถึงที่นี่
“ยังไงซะ แค่ดู มันเล็กกว่าลูกที่กำลังจะตกไปที่ประเทศแห่งไฟมาก ถ้ามันเป็นขนาดนี้ ผมควบคุมมันได้” (มาโกโตะ)
พูดเรื่องนี้ด้วยน้ำเสียงที่เมินเฉย มาโกโตะ-ซังดันมือขวาออกไปข้างหน้า
“เปลี่ยนร่าง” (มาโกโตะ)
ทันทีที่มาโกโตะ-ซังพึมพำคำนี้
*{ปัง}*
อากาศเปลี่ยนเป็นหนัก
(ม-ไม่ได้…หายใจไม่ได้!) (แอนนา)
มานาที่มีแรงกดดันพลังมากเกินไป จนมันรู้สึเหมือนลมหายใจของหนูจะหยุด รวมกันในแขนขวาของมาโกโตะ-ซัง
เมื่อหนูมองไปรอบๆ หนูเห็นนักสู้ของลาเบรินทอสหลายคนหล่นไปที่ก้น
“[{แขนสปิริต}]” (มาโกโตะ)
เสียงของมาโกโตะ-ซังสะท้อน และแขนขวาทั้งแขนส่องแสงสีฟ้าและเหมือนโปร่งใส
“นายเปลี่ยนตัวนายเองเป็นสปิริตเหรอ…?” (เมล)
“นั่นก็เป็นเทคนิคที่ถูกห้ามด้วย…ชั้นจะทำเป็นตาบอด” (เอสเธอร์)
หนูได้ยินเสียงของมังกรขาว-ซามะและเอสเธอร์-ซามะได้อย่างไรก็ไม่รู้
มานาช้าอยู่ในอากาศเหมือนน้ำโคลน
หนูรู้สึกเวียนหัว…
หนูสามมารถที่จะรักษาสติได้อย่างไรก็ไม่รู้ และไม่มึนมานา ขณะที่หนูมองสิ่งที่อยู่ต่อหน้าต่อตาของหนู
ตอนนี้มีก้อนน้ำแข็งขนาดยักษ์ ที่ถูกเรียกว่าดาวหาง กำลังจะกระแทก
ปราสาทลอร์ดปีศาจถูกบดขยี้เหมือนไข่
ไม่นานหลังจากนั้น ตัวดาวหางเองก็แตกออก
“คลื่นกระแทกมาแล้ว! ทนคนตั้งตัว!” (จอห์นนี่)
ทุกคนทำให้ตัวพวกเขาเล็กลงจากการตะโกนของจอห์นนี่-ซัง
หนูก็ทำตาม
“มันโอเค จอห์นนี่-ซัง จะไม่มีคลื่นกระแทกมา” (มาโกโตะ)
“มาโกโตะ-ซัังหัวเราะเบาๆ และยกแขนส่องแสงสีฟ้าขึ้น
“เวทย์น้ำ: [ลำธารไหล]” (มาโกโตะ)
ทันีต่อมา การระเบิดของดาวหางแพร่ไปสู่ท้องฟ้า
“”””เอ๋?””””
ทุกคนตกตะลึงกับเรื่องนี้ยกเว้นเอสเธอร์-ซามะ
แม้แต่มังกรขาว-ซามะและจอห์นนี่-ซังก็ตกตะลึงจนพูดไม่ออก
ระเบิดขนาดยักษ์ปกคลุมทั้งทองฟ้า
ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีแดงที่สว่างไสวและเสียงระเบิดที่ทำให้แก้วหูแตกได้ คำรามออกมา
ภาพที่หนูเห็นเปลี่ยนเป็นขาวโพลน และไม่นาน มันก็มั่นคง
หนูสังเกตว่านั่นเป็นเพราะตาหนูปิดอยู่
หนูสูดหายใจลึกๆ และเปิดตาอย่างปรระหม่า
(อา…) (แอนนา)
หนูได้มองภาพนั้น ดั่งหนูอยู่ในความฝัน
ปราสาทลอร์ดปีศาจได้ถูกขยี้
และลมที่สดชื่นที่ไม่สมกับสถานที่พัดมา
ท้องฟ้า{ชัดเจน}
“ใช้คลื่นกระแทกของแรงระเบิดของดาวหาง เพื่อเป่าเมฆดำสนิทไป ไม่ใช่การเคลื่อนไหวที่แย่นะ” (เอสเธอร์๋)
ตรงกันข้ามกับเราที่ตกใจจนใบ้กิน เอสเธอร์-ซามะกอดอกคุยกับมาโกโตะ-ซัง
“มันไปได้ดี พูดถึงแล้วการทายของอนาคตคืออะไร ไอรา-ซามะ?” (มาโกโตะ)
หนูบอกสีหน้าของมาโกโตะ-ซังไม่ได้เพราะหน้ากาก แต่มันดูเหมือนเขาสนุกมาก
“อย่าพูดเกี่ยวกับมันเหมือนมันเป็นการทายดินฟ้าอากาศ ทากัตซูกิ มาโกโตะ หืมม….. ดูเหมือนเมฆสีดำสนิทได้หายไปในรัศมีร้อยกิโลเมตร มันจะเป็นมากกว่าครึ่งวันก่อนพวกมันจะกลับเป็นปรกติ แม้แต่ชั้นก็สงสารลอร์ดปีศาจที่นี่เมืองของเค้าจม ปราสาทถูกทำลายโดยดาวหาง และอยู่ใต้แสงของพระอาทิตย์ ที่อันเดดเกลียดที่สุด และพวกเขาจะถูกโจมตีโดยฮีโร่” (เอสเธอร์)
การคุยกันของมาโกโตะ-ซังและเอสเธอร์-ซามะเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา
“งั้น การเตรียมการก็เสร็จแล้ว ไปกำจัดลอร์ดปีศาจกันเถอะ แอนนา-ซัง” (มาโกโตะ)
“อ-โอเค…” (แอนนา)
หนูทำได้แค่พยักหน้าอย่างกระอักกระอ่วน
…ไม่ใช่นายคนเดียวก็โอเคหรือ มาโกโตะ-ซัง?
เป้าหมายเดือน 6/66
ค่าเน็ต 200/200
คีย์บอร์ดมือถือ 100/100
พาวเวอร์ซัพพลาย 140/140
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord