261 การต่อสู้กับลอร์ดปีศาจ 1
◇มุมมอง โมโมะ◇
“อืม ม-มาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะ มันโอเคจริงๆเหรอว่าที่มีเราแค่สองคน?” (โมโมะ)
หนูถามด้วยความไม่แน่ใจในเสียงของหนู
ปราสาทลอร์ดปีศาจที่ราชาอมตะไบฟรอนอยู่
มีแค่เราสองคนที่มุ่งหน้าไปที่นั่น
มาสเตอร์มังกรขาว แอนนา-ซัง จูเลียตต้า-ซัง และนักรบคนอื่นๆของลาเบรินทอสจะมาภายหลัง
แม้อย่างนั้นหนูยังรู้สึกไม่สบายใจแค่สองคน
เพราะทั้งหมดคนที่รอเราอยู่ที่นั่นคือลอร์ดปีศาจที่ปกครองทวีปนี้
“เราพักผ่อนอย่างดีในลาเบรินทอส {สภาพอากาศดี} และไม่มีมอนสเตอร์โผล่มาเลย ไม่มีอะไรต้องกังวล ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
ชิ้นส่วนที่เป็นศูนย์กลางของมาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะได้ดูห่างเหินอย่างน่าเกลียดขณะที่เขาตอบ
เขาเป็นคนที่หนูรัก แต่…ทำอะไรไม่ได้เกี่ยวกับความต่างในมุมมองเลยหรือ
“ส่วนไหนกันที่บอกว่าอากาศดี? …มันฝนตกอย่างหนักนะรู้มั้ย?” (โมโมะ)
เสียงของน้ำฝนนั้นเสียงดัง และวิสัยทัศน์นั่นแย่
หนูไม่เข้าใจว่าเขาเรียกมันว่าอากาศดีได้อย่างไร
“ชั้นที่เป็นสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่คือคนที่ทำให้ฝนนี้ตก รูัมั้ย กุ้ง” (เดีย)
“หนูรู้ เดีย” (โมโมะ)
คนที่ปรากฏข้างมาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะคืออันไดน์ เดีย
เธอมีทัศนคติที่ใหญ่ แต่ความแข็งแกร่งที่ท่วมท้นของเธอสมส่วนกับนั่น
แม้ว่ามาสเตอร์มังกรขาว-ซามะยังพูดว่า ‘ชั้นเทียบกับนั่นไม่ได้’
จะไม่มีแม้แต่ฝุ่นผงเหลือกับหนู
แต่หนูไม่ชอบที่เธอทำสีหน้าอวดดีที่ข้างๆมาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะ
“มาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะ ทำไมพี่ทำให้มันมีฝนล่ะ” (โมโมะ)
หนูโอบแขนของเขา และเดีย ทำอย่างเดียวกันที่ฝั่งตรงกันข้าม
“ยังไงซะ ชั้นจะอธิบายเมื่อเราอยู่ที่นั่น โดยพื้นฐานแล้วมันเป็นการเคลื่อนไหวเบื้องต้นเพื่อเคลียร์ปราสาทลอร์ดปีศาจ
มาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะดูเหมือนจะสนุก
พูดอีกอย่างมันเหมือนเดิม
แม้ว่าเราจะไปสู้กับลอร์ดปีศาจ…เขาเหมือนเดิมถึงระดับที่ยุ่งเหยิง
“มมมมุ… ยังไงซะ หนูเข้าใจเรื่องนั้น แต่หนูเห็นด้วยไม่ได้เกี่ยวกับที่หนูไม่ถูกอนุญาตให้สู้!” (โมโมะ)
หนูบ่นด้วยน้ำเสียงที่เข้มแข็งสำหรับเรื่องนี้
นั่นใช่แล้ว แม้ว่าหนูจะฝึกมามากขนาดนั้น หนูได้ถูกบอกว่าไม่ให้เข้าร่วมในการต่อสู้กับลอร์ดปีศาจ
นั่นไม่น่าเชื่อ
“มันช่วยไม่ได้ จากไอรา-ซามะ ถ้าเธอเข้าไปหาไบฟรอนในฐานะแวมไพร์ มีความกลัวที่ว่าจะตกอยู่ในการควบคุมของเค้าอีกครั้ง” (มาโกโตะ)
“แต่…แม้ว่ามันจะเป็นอย่างนั้น…” (โมโมะ)
“ถ้าหนูกลายเป็นศัตรู อาเบล-ซัง เมล-ซัง และพี่จะไม่สามารถสู้ได้ อย่างน้อยที่สุด พี่จะทำไม่ได้ นั่นทำไม เป็นหน่วยสนับสนุนสำหรับเรื่องนี้ โมโมะ ถ้ามีใครที่สู้ไม่ได้อีกแล้ว พี่อยากให้หนูแบกพวกเค้าออกจากบริเวณการต่อสู้ด้วยเทเลพอร์ต” (มาโกโตะ)
“ออออุ… เข้าใจแล้ว” (โมโมะ)
หนูพยักหน้าอย่างสลดใจ
ถ้าเขาพูดแบบนั้น หนูไม่มีทางเลือกนอกจากเคารพ
“ฟฟฟู่! ชั้นจะดูแลราชาขอเรา มันเลยจะไม่มีอะไรให้เเธอทำ กุ้ง” (เดีย)
“อะไรกันพี่?! พูดใหญ่โตที่นี่ แม้ว่าพี่ไม่มีประโยชน์เลยในวิหารทะเลลึก!” (โมโมะ)
“น-นั่น…! ทุกที่นอกจากวิหารทะเลลึก ชั้นมีประโยชน์สุดยอด ชั้นจะให้เธอรู้ไว้!” (เดีย)
“ฮ๋าา?! แม้ว่าหนูรู้ว่าวิหารทะเลลึกเป็นที่ที่มาโกโตะ-ซามะอยากจะไปที่สุด! (โมโมะ)
“ห-หุบปาก เจ้ากุ้ง พูดใหญ่โตด้วยตัวกุ้งแห้งแบบนั้น” (เดีย)
“อะ?! พูดจากคนที่เป็นน้ำทั้งตัว พี่ทำอะไรไม่ได้ด้วยตัวนั้น!” (โมโมะ)
“ฟุฟุ ถ้าชั้นทำจังหวะเดียวกันกับราชาของเรา เราทำนั่นนี่ได้…” (เดีย)
“แม้ว่าหนูก็ทำได้ถ้าหนูพยายาม…” (โมโมะ)
“โอเค หยุดเถอะ มอนสเตอร์ได้โผล่มาแล้ว เธอทั้งสองคน” (มาโกโตะ)
มาโกโตะ-ซามะปิดปากของเราทั้งหนูและเดียที่เถียงกันอยู่
หนูรีบชี้สายตาไปข้างหน้า
มีอันเดดโอนิขนาดยักษ์อยู่ที่นั่น
แต่มันเปลี่ยนเป็น {รูปปั้นน้ำแข็ง}
ดูเหมือนมาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะแช่แข็งเขา
“อย่าทำเสียงมากขนาดนั้น” (มาโกโตะ)
“”โอเค…””
เราพยักหน้าเงียบๆหลังจากที่โดนดุ
หนูชำเลืองมองมอนสเตอร์ที่ถูกแข็ง
มีบางอย่างที่นหนูไม่เข้าใจตรงๆ เพราะหนูได้ฝึกเวทมนตร์ภายใต้มาสเตอร์มังกรขาว
มาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะใช้งานเวทมนตร์ของเขาได้อย่างไร?
ปรกติแล้วคุณจะต้องเตรียมการก่อนที่จะใช้งานเวทมนตร์
ก่อนอื่นคือการร่าย
คนที่ไม่คุ้นกับเวทมนตร์ใช้งานเวทมนตร์ได้ด้วยการร่าย
มันเป็นหลังจากที่ทำซ้ำๆอย่างนับไม่ถ้วน ที่คุณจะสามารถข้ามปัญหาของการร่ายและได้การไม้ต้องร่ายเวทมนตร์นั้น
หนูไปถึงขั้นนั้น
หนูรวมมานา เลือกเป้าหมาย และใช้งานเวทมนตร์
มันใช้เวลา 2-3 วิ
มาสเตอร์มังกรขาวชมหนูพูดว่า: ‘พอมาคิดว่าหนูจะไปถึงขั้นนั้นในครึ่งปี หนูเป็นพรสวรรค์หนึ่งในศตวรรษ’
หนูมีความสุข
หนูคิดว่า ‘ด้วยนี่ หนูเป็นประโยชน์กับมมาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะได้!’
หนูมองไปรอบๆ
ฝนเทลงมาจากฟ้า
กระนั้น ฝน {ไม่โดนเรา}
ฝนหยดใหญ่หลบเราดั่งเป็นสิ่งมีชีวิต
พื้นก็เหมือนกัน
แม้ว่าในโคลนนี้ มีแค่ที่ยืนใต้หนูและมาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะง่ายสำหรับการเดิน
ไม่ มันเหมือนกับตัวน้ำเองขนเราไปมากกว่า
มันเป็นสถานการณ์ที่แปลก
แต่หนูรู้เหตุผลสำหรับเรื่องนั้น
มาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะควบคุมฝนและน้ำด้วยเวทมนตร์น้ำ
นั่นทำไมเราไม่เปียกจากฝน และเดินบนพื้นโคลนได้เหมือนว่ายไป
ไม่มีแม้แต่ฝนซักเม็ดที่ตกมาไม่เลือกที่โดนหนู
ตั้งแต่ทีแรก ฝนนี้เองเป็นเวทมนตร์ของมาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะ
เมฆฝนไกลเท่าที่ตาเห็น
จนถึงไกลขนาดไหนที่เป็นเวทมนตร์ของมาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะ
หนูบอกไม่ได้
คนหนึ่งต้องทำอะไรเพื่อที่จะถึงระดับนี้ได้?
อย่างไรก็ตาม มีอย่างหนึ่งอย่างเดียวที่หนูบอกได้
หนูไม่รู้สึกว่าหนูจะทำเหมือนกันได้…
“มีอะไรเหรอ โมโมะ?” (มาโกโตะ)
มาสเตอร์-มาโกโตะ-ซามะถามหนูอย่างกังวล
“มันไม่มีอะไร… ยังไงก็ตาม ชื่อของเวทมนตร์ที่ทำให้ฝนตกนี้คืออะไรกัน?” (โมโมะ)
“หืมม พี่ไม่คิดว่ามันมีชื่อนะ ถ้ามันแค่ทำให้มีฝน แม้แต่หนูก็ทำได้ ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
“ขนาดที่ใหญ่ขนาดนี้นั้นเป็นไปไม่ได้! แล้วก็ สูตรเวทมนตร์ที่ซับซ้อนแบบนี้ที่มันทำให้มีแค่เราที่ไม่เปียก…” (โมโมะ)
“บางอย่างแบบนั้น ถ้าหนูแค่คิดว่า ‘อย่าโดนชั้น’ น้ำจะหลบหนูด้วยตัวเอง ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
ไม่ดีเลย หนูไม่เข้าใจ
แนวคิดของเวทมนตร์ที่มาสเตอร์มังกรขาวสอนหนูพังทลาย
มันเป็นอย่างที่คิดด้วยการคิดที่เรียบง่ายหรือ?
นั่นคือเวทมนตร์ที่มนุษย์ใช้หรือ?
ไม่ใช่มันเป็นเวทมนตร์ปาฏิหาริย์ของพระเจ้าหรือ?
หนูมองหลังของมาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะที่ไม่ใช่ว่าใหญ่ แต่มันเป็นหลังที่ให้ความอบอุ่นหนูได้มากที่สุดในโลกนี้
(…ชั้นต้องตามไป เพื่อที่ชั้นจะไม่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง) (โมโมะ)
ความคิดของคนที่หนูรักที่หนูไม่เข้าใจเลยซักนิด
หนูอยากจะพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อที่จะเข้าใจมัน
◇มุมมอง แอนนา◇
มันเป็น 3 วันต้องแต่มาโกโตะ-ซังเดินทางไปกับโมโมะ-จัง
เราออกจากลาเบรินทอส
หมอกหนา และวิสัยทัศน์แย่
เราเดินหน้าอย่างระวังข้างในนั้น
คนที่นำทางคือจอห์นนี่-ซังที่เป็นผู้นำของเมืองดันเจี้ยน
มีโวล์ค-ซัง จูเลียตต้า-ซัง ฮีโร่เหล็ก-ซัง และนักรบของลาเบรินทอส
บนนั้น มีเฮเลเมอร์ค-ซามะ และแม้แต่สหายมังกรโบราณของเธอ
เรามีใกล้กับพันคน
ไม่ต้องสงสัยว่านี่เป็นองกำลังต่อสู้ที่ใหญ่ที่สุดที่มันเคยมี
หนูไม่เคยทำอะไรร่วมกันกับกำลังการต่อสู้ที่พร้อมขนาดนี้
เราได้ซ่อนจากตาของปีศาจและเคลื่อนไหวเป็นจำนวนน้อยตลอด
แต่เวลานี้มันต่างออกไป
เราได้พักผ่อนมามาก จัดเตรียมกองกำลังของเรา และเผชิญหน้ากับลอร์ดปีศาจ
เราไปเผชิญหน้ากับลอร์ดปีศาจได้ในสภาพที่สมบูรณ์แบบ
(มาสเตอร์ฮีโร่ไฟ…ครั้งนี้ อย่างแน่นอน เราจะไปกำจัดลอร์ดปีศาจ) (แอนนา)
หนูได้ยินการสนทนาจากข้างๆระหว่างที่หนูทำให้เสริมความแข็งแกร่งความมุ่งมั่น
“หมอกนั้นหนา ด้วยนี่ ไม่ควรจะมีความกังวลที่จะไปถูกปีศาจเจอ” (เมล)
“สปิริตน้ำมีความสุข เวทมนตร์สปิริตของมาโกโตะ-โดโนะเหมือนเคยเลย” (จอห์นนี่)
“ชั้นกังวลเกี่ยวกับว่า เราจะเข้าหายังไงโดยไม่ให้กองทัพลอร์ดปีศาจสังเกต…แต่พอมาคิดว่าเค้าจะสร้างหมอกที่ปกคลุมทั้งป่าที่ยิ่งใหญ่ได้…” (เมล)
“แต่นี่เป็นการใช้ที่ดี มันเป็นการใช้ที่ทำได้แค่มาโกโตะ-โดโนะที่ควบคุมสภาพอากาศได้อย่างอิสระนะ” (จอห์นนี่)
“เค้าเป็นแค่ผู้ใช้สปิริตคนเดียวที่ควบคุมสภาพอากาศได้ใหญ่ได้กว้างขนาดนี้” (เมล)
“มีผู้ใช้สปิริตหลายคนอยู่ในหมู่เอลฟ์ แต่…มาโกโตะ-โดโนะอยู่อีกมิตินึงไปเลย” (จอห์นนี่)
มันเป็นการสนทาของมังกรขาว-ซมะและจอห์นนี่-ซัง
พวกเธอทั้งสอคนชมเวทมนตร์ของมาโกโตะ-ซัง
แต่…
“อืม…เธอสองคนไม่กังวลเกี่ยวกับมาโกโตะ-ซัง และโมโมะ-จังเหรอ? พวกเค้าจะมุ่งหน้าไปที่ปราสาทลอร์ดปีศาจด้วยัวเอง รู้มั้ย?” (แอนนา)
จริงๆแล้วหนูอยากจะไปด้วย… แต่มาโกโตะ-ซังไม่ให้หนูไป
‘หน้าที่ของนายคือไปสู้กับลอร์ดปีศาจ ดังนั้นไปกับทุกคน ได้โปรด ทำให้มั่นใจว่าอย่าสู้ระหว่างทาง พึ่งพามังกรขาว-ซังและจอห์นนี่-ซังโอเคมั้ย?’
‘ด-ได้’
ปรกติแล้วมาโกโตะซังไม่พูดอะไรละเอียดเมื่อคุยกับหนู แต่ครั้งนี้ เขาเตือนหนูด้วยน้ำเสียงที่เข้มงวด
ทำไมเขาคุยมากขนาดนั้นกับหนู?
เขากังวลหรือ…?
ไม่ คนที่ควรถูกกังวล คือมาโกโตะ-ซังและโมโมะ-จัง
มอนสเตอร์ที่ใกล้กับปราสาทลอร์ดปีศาจนั้นแข็งแกร่ง
มีโอกาสน้อยๆที่บางอย่างอาจจะเกิดขึ้น
“กังวลเกี่ยวกับผู้ใช้สปิริต-คุงเหรอ? นั่นไม่จำเป็น” (เมล)
“ชั้นบอกได้โดยการดูสปิริตน้ำ นี่เหมือนเดินเล่นสำหรับเขา” (จอห์นนี่)
มังกรขาว-ซามะและจอห์นนี่-ซังไม่กังวลเกี่ยวกับมาโกโตะ-ซังเลยซักนิด
พวเขาเตือนให้หนูกังวลเกี่ยวกับตัวเอง
อออุ…
หนูควรจะไปกับพวกเขาจริงๆ
◇◇
ไม่กี่วันหลังจากนั้น…
ปราสาทสีดำที่ตั้งตระหง่านมาสู่สายตา
ปราสาทของลอร์ดปีศาจไบฟรอน
ครั้งสุดท้ายที่หนูมาที่นี่ หัวหน้าปาร์ตี้ ฮีโร่ไฟถูกฆ่าและเราถูกจับระหว่างที่เราหวั่นไหว
มาโกโตะ-ซังช่วยเราแค่ก่อนที่เรากำลังจะถูกประหาร
แต่ครั้งนี้…
หนูสูดหายใจลึกๆ รู้สึกประหม่า
“อะ?! นั่นอะไร…?” (จูเลียตต้า)
“เฮ้ย จูเลียตต้า เธอเสียงดังเกินไปแล้ว”
“โฮฮฮ่…งี้นี่ก็เป็นที่ผู้ใช้สปิริต-คุงทำ หือห์ งั้นี่คือสิ่งที่เขาหมายถึงเมื่อเขบอกว่าเขามีแผน”
“มันเป็นพื้นฐานของการโจมตีปราสาท แต่…นั่นเป็นเรื่องกล้าที่จะทำ”
หนูได้ยินคนอื่นส่งเสียงดัง
มีอะไรเกิดขึ้นงั้นหรือ…?
หนูขเ้าหาคนที่คุยกันอยู่
หนูโฟกัสตาไปที่ทิศทางที่ปราสาทลอร์ดปีศาจอยู่และ……
“เอ๋?” (แอนนา)
เสียงที่ตกตะลึงออกจากปากหนู
น-นายต้องล้อเล่น มาโกโตะ-ซัง
ที่อยู่ที่นั่นคืือ…ปราสาทลอร์ดปีศาจ {จม} อยู่ใต้ทะเลสาบขนาดยักษ์
เป้าหมายเดือน 6/66
ค่าเน็ต 200/200
คีย์บอร์ดมือถือ 100/100
พาวเวอร์ซัพพลาย 140/140
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord