ทันใดนั้นหานเฟยก็รู้สึกตื่นเต้นและความคิดบางอย่างก็เกิดขึ้น สัตว์จิตวิญญาณที่ถูกเรียกออกมาแล้วนั้นจะมองไม่เห็นในมหาสมุทรวิญญาณและสัตว์วิญญาณเดิมในมหาสมุทรวิญญาณก็จะไม่สามารถมองเห็นพวกมันได้
เพื่อยืนยันความคิดนี้หานเฟยวิ่งไปหานากและไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เขารวบรวมความกล้าอีกครั้งและวิ่งไปรอบๆปลาอื่นๆและก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเช่นกัน
ในท้ายที่สุดเขาไล่ตามอโรวาน่าสีทองเป็นเวลานานและไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ อย่างไรก็ตามหางของหานเฟยสัมผัสกับดวงตาของมันโดยไม่ได้ตั้งใจและมันก็โบกหัวและที่เขาออกไป
ฮาฮา! เยี่ยม…เนื่องจากสัตว์วิญญาณดึกดําบรรพ์อื่น ๆ มองไม่เห็นฉันฉันอาจจะกินมันก็ได้นี่นา!
หานเฟยกลับคืนสู่ร่างเจ้าด่าทันที
คราวนี้เขาเริ่มกัดปลาที่ผ่านไปมา
ในตอนแรกสัตว์วิญญาณที่ถูกแทะเพียงแค่หนีไปอย่างเร่งรีบ ในท้ายที่สุดการตายอย่างกะทันหันของสัตว์ทางวิญญาณจํานวนมากในที่สุดก็ดึงดูดความสนใจของสัตว์ จิตวิญญาณอื่น ๆ ในน้ํานี้ ทันใดนั้นสัตว์จิตวิญญาณทั้งหมดในบริเวณนี้ก็เริ่มตื่นตระหนก
แต่หานเฟยไม่รู้สึกอะไร เขาเพียงรู้สึกว่าสมองของเขาถูกล้างด้วยน้ําเย็นอย่างกะทันหันและจากนั้นเขาก็รู้สึกได้ถึงความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นอย่างมากโดยส่วนใหญ่ ก็คือแรงกัดของเขาที่เพิ่มขึ้นฉันพัฒนาหรอเนีย
หานเฟยรู้สึกตื่นเต้นอย่างที่สุด ในอดีตเขาต้องเลี้ยงเจ้าด่าทุกวันเพื่อช่วยในการพัฒนาของมัน เขาจะพัฒนาเจ้าดําได้ในแต่ละระดับก็จะใช้เวลาเป็นเดือนๆ แต่ตอนนี้ในมหาสมุทรวิญญาณเขาได้รับการพัฒนาขึ้นหนึ่งระดับหลังจากกินสัตว์วิญญาณดึกด่าบรรพ์เพียงไม่กี่ตัว แล้วถ้ากินต่อไปจะเป็นยังไงล่ะ?
เมื่อหานเฟยกินสัตว์วิญญาณดึกดําบรรพ์อีกประมาณ 30 ชนิดจนกระทั่งเขาได้รับการพัฒนาอีกครั้ง
ในเวลานี้พื้นที่นี้อยู่ในความโกลาหล สัตว์วิญญาณดึกดําบรรพ์ทั้งหมดกําลังหนีด้วยความตื่นตระหนก
แต่มันไม่ได้ส่งผลกระทบต่อหานเฟยเลย! ไปไหนได้บ้างนะ คุณมองไม่เห็นฉัน แต่ฉันมองเห็นคุณนะ คุณจะหนีฉันไปได้อย่างไรกัน?
คราวนี้หานเฟยเริ่มกัดสัตว์วิญญาณที่แปลกใหม่และหายาก
ปลาไข่มุกกุ้งไล่วิญญาณปูแซฟไฟร์และปลาหมึกสายฟ้า…
แม้ว่าจะใช้เวลานานกว่าเล็กน้อยในการจับสัตว์วิญญาณที่หายากเหล่านี้ แต่เขาก็พัฒนาอีกครั้งหลังจากกินไปเพียง 12 ตัวเจ้าดาและเจ้าขาวก็ถึงระดับ 20
จากนั้นเขาก็พูดต่อ …
เขาไม่รู้ว่าใช้เวลานานแค่ไหน เมื่อเจ้าดาและเจ้าขาวถึงระดับ 22 หานเฟยมองไปรอบ ๆ พบว่าไม่มีปลาเลย ปลาทั้งหมดหนีไปแล้ว
หานเฟยเริ่มสงสัยว่ามีสัตว์วิญญาณดึกดําบรรพ์น้อยเกินไปในมหาสมุทรวิญญาณรึเปล่า! ฉันต้องเปลี่ยนจุดมั้ย?
หลังจากว่ายน้ําเป็นเวลานานหานเฟยก็เห็นแสงวาบต่อหน้าต่อตาเขาและปลาหมึกที่มีหนวดเหมือนตะขอทั่วตัวก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา
<ชื่อ> ปลาหมึกตะขอเหล็ก (สัตว์วิญญาณของซุนหยาง)
<บทนํา> หนวดของมันเหมือนตะขอและตะขอมีพิษ ถ้ามันจับได้ก็จะยากที่จะหลบหนีมัน
<ระดับ> ระดับ 27
<คุณภาพ> หายาก
<พลังวิญญาณที่มีอยู่> 362 จุด
ฮะ? สัตว์ทางวิญญาณของใครบางคนงั้นหรอ?
หานเฟยกําลังลังเล ฉันจะกินสัตว์วิญญาณของใครบางคนได้ไหมเนี่ย? ฉันสามารถกินได้หรือเปล่า? ทําไมฉันถึงเห็นมันได้?! หมายความว่าสัตว์วิญญาณที่ถูกเรียกมาที่นี่สามารถมองเห็นกันและกันในมหาสมุทรวิญญาณหรอ?
หานเฟยคิดชั่วขณะ บางทีฉันอาจลองกัดมันดูดีมั้ยนะ?
เห็นได้ชัดว่าปลาหมึกตะขอเหล็กเห็นเจ้าขาวและจู่โจมเขาด้วยตะขอของมัน
หานเฟยประหลาดใจ อะไก้นร?! ฉันแค่คิดว่าจะกินคุณเฉยๆ แต่คุณเริ่มที่จะโจมตีฉันเลยหรอ?
เจ้าขาวหลบอย่างรวดเร็ว แต่หานเฟยโกรธ ฉันไม่ได้วางแผนที่จะกินคุณ แต่คุณเป็นคนเริ่มเองนะ
หานเฟยรีบพ่งและดึงหนวดปลาหมึกออก ในขณะที่เขากําลังจะโจมตีอีกครั้งสัตว์จิตวิญญาณก็พุ่งออกไปและหลบหนีไปอย่างรวดเร็ว
หานเฟยไล่ตามเขาไปเรื่อย ๆ แต่น่าเสียดายเพราะมันสามารถมองเห็นเจ้าขาวได้ มันจึงว่ายเร็วมาก
หลังจากนั้นไม่นานหานเฟยก็ยอมแพ้ สัตว์ที่ถูกอัญเชิญนั้นมีสติสัมปชัญญะอยู่แล้ว มิฉะนั้นมันจะไม่หนีไปเร็วขนาดนี้
หลังจากว่ายน้ําไปสักพักเมื่อสัตว์วิญญาณดึกดําบรรพ์จํานวนมากปรากฏตัวรอบตัวเขาอีกครั้งเขาก็เริ่มกัดกินพวกมันอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง หานเฟยรู้สึกว่าเขาอาจพัฒนาได้ตลอดเวลา
ทันใดนั้นเขารู้สึกเวียนหัวและเมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าเขานอนอยู่บนดาดฟ้า
“ฮะ? ฉันออกมาจากมหาสมุทรวิญญาณหรอ? ทําไมล่ะ?”
ทันใดนั้นหานเฟยก็เด้งขึ้นจากดาดฟ้าและโยนมีดสองเล่มในมือออกทันที
“ใคร?!”
หานเฟยหลบไปและลูกศรก็ปักไปที่ที่เขาเพิ่งนอน
“ใคร? เผยตัวออกมา?!”
ห่างออกไปไม่กี่สิบเมตรเรือประมงกําลังแล่นเข้ามา บนหัวเรือมีคนหนึ่งถือธนูยาว และยิงลูกศรสามดอกอีกครั้งโดยตั้งใจจะฆ่าหานเฟย
แซ่บ! แซ่บ! แซ่บ!
ลูกศรทั้งสามถูกหานเฟยป้องกันไว้อย่างง่ายดาย หานเฟยบิดข้อมือเล็กน้อย ปรมาจารย์การตกปลาผู้ยิ่งใหญ่หรอ?
ชายคนนั้นดูประหลาดใจ ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ถูกฆ่าโดยการลอบโจมตีของฉันเหรอ?…
ผู้ที่สามารถเข้ามาในการประมงระดับสองได้อย่างน้อยก็ต้องเป็นปรมาจารย์ตกปลา ผู้ยิ่งใหญ่ความคิดแรกที่ชายคนนี้คิดคือวิ่งหนีเมื่อการลอบโจมตีล้มเหลว
“ตอนนี้คุณต้องการที่จะหนีงั้นหรอ? คุณคิดว่าฉันตายแล้วเหรอ”
หานเฟยเดินไปในอากาศโบกเบ็ดตกปลาและมัดชายคนนี้ด้วยสายเบ็ดในพริบตา จากนั้นมีดสองเล่มในมือของเขาก็เหวี่ยงออกไปในอากาศ
แครง…
ชายคนนั้นยกคันธนูขึ้นเพื่อสกัดกั้น แต่ในวินาทีถัดมาธนูยาวที่อยู่กับเขามาหลายปีก็ถูกตัดออกเป็นสองท่อน
“อาวุธวิเศษหรอ?”
ชายคนนั้นร้องอุทานดังกริชออกมาและพยายามตัดสายเบ็ดที่ผูกมัดเขาไว้ อย่างไรก็ตามสายเบ็ดก็คลายออกอย่างรวดเร็วและกลับไปหานเฟย
มีดสองเล่มบินกลับมาอยู่ในมือของเขาและหานเฟยก็ก้าวขึ้นไปบนเรือของชายคนนั้น
“น้องชายฉันขอโทษ โปรดไว้ชีวิตของฉันเถอะ ฉันจะตอบแทนคุณแน่ๆ”
หานเฟยแสยะยิ้ม “ยังไง”
“ฮัม…”
ในขณะที่หานเฟยยิ้มเขาก็ขยับตัวอีกครั้งและหานเฟยเห็นปลาหมึกที่หลอมรวมกับเขาทันที
หานเฟยประหลาดใจ “ปลาหมึกตะขอเหล็ก?”
หานเฟยแน่ใจว่านี่เป็นปลาหมึกตะขอเหล็กที่เขาเห็นในตอนนั้น
“ประทับ…”
กลางอากาศเงาของตราประทับขนาดใหญ่เผยออกมา ตราประทับนวนปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็วทําให้ห้องโดยสารแตกเป็นเสี่ยง ๆ และทุบชายคนนั้นลงไปในน้ํา
จากนั้นหานเฟยเอาตราประทับนวนออกไป ดูเหมือนเขาจะตีเขาแรงเกินไป ชายคนนี้ถูกฆ่าแล้วหรือเปล่านะ?
หานเฟยยืนอยู่บนเรือและดูสักพัก หลังจากผ่านไปหลายนาที่จู่ๆก็มีศีรษะโผล่ขึ้นมาจากทะเลใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเลือด
“ช่วยด้วยช่วยฉันด้วย…”
หานเฟยไม่ขยับ เขายืนอยู่บนหัวเรือเขาถามว่า “คุณคือซุนหยางหรือเปล่า?”
“ใช่ ช่วย…”
ในช่วงเวลาต่อมาซุนหยางดูเหมือนจะถูกลากลงไปด้วยอะไรบางอย่างในน้ําและเขาก็ไม่ขึ้นมาอีกเลย
หานเฟยไม่แปลกใจ หลังจากที่ซูเย่ไปโดนตราประทับน้ําวนเขาก็หมดสติไป ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ซุนหยางนี่จะอยู่ใต้น้ําได้
อย่างไรก็ตามชื่อของเขาคือซุนหยาง.. ไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่หานเฟยได้พบกับเขา ที่นี่เขาเพิ่งได้พบกับปลาหมึกตะขอเหล็กของซุนหยางในมหาสมุทรวิญญาณ!
หานเฟยรู้สึกว่าเขาได้ค้นพบความลับที่ยิ่งใหญ่ซึ่งเป็นความลับที่น่ากลัวอย่างยิ่ง เมื่อมีคนอยู่ใกล้เขาระยะห่างระหว่างสัตว์วิญญาณของพวกเขาในมหาสมุทรวิญญาณก็ใกล์ด้วยเช่นกัน
แต่ประเด็นคือทําไมเขาถึงเข้าไปในโลกที่สัตว์วิญญาณอยู่ได้ล่ะ? เนื่องจากเขาสามารถเข้าไปได้คนอื่นก็สามารถเข้าไปได้หรือเปล่า? ถ้าทุกคนทําได้มันก็จะไม่ปลอดภัยสําหรับสัตว์วิญญาณของเขาในมหาสมุทรวิญญาณใช่หรือเปล่า?
เกี่ยวกับปัญหานี้เขาตัดสินใจที่จะรอและทดลองใช้เมื่อทั้งห้าคนได้พบกันอีกในสามวันต่อมา
จากนั้นหานเฟยพยายามเข้าไปในมหาสมุทรวิญญาณอีกครั้ง แต่ล้มเหลว ไม่ว่าเขาจะนอนอยู่หลับหรืองุนงงเขาก็ไม่สามารถเข้าไปได้เจ้าดาและเจ้าขาวก็ไม่เข้าใจความหมายของเขาเลย หรืออาจไม่รู้ด้วยซ้ําว่าเพิ่งถูกเขาเข้าสิ่งไป
แต่หานเฟยพบว่าเจ้าดาและเจ้าขาวถึงระดับ 22 แล้วจริงๆซึ่งมันใช้เวลาเพียงไม่ถึงชั่วโมง!
และก่อนหน้านี้กว่าพวกเขาจะพัฒนาได้ระดับนึงก็ใช้เวลาเป็นเดือนๆเลยด้วยซ้ํา
หานเฟยตกใจมาก ในหนึ่งชั่วโมงพวกเขาพัฒนาจากระดับ 17 เป็นระดับ 22 โดยการกิน
ความเร็วในการพัฒนานี้น่าตกใจมาก..