266 การต่อสู้กับลอร์ดปีศาจ 6
{มีพระจันทร์เต็มดวงอยู่บนท้องฟ้า}
(…ทำไมกัน…?) (มาโกโตะ)
แม้ว่าใจผมจะเย็นด้วยโล่งจิต สมองผมประมวลเรื่องนี้ไม่ได้
มันไม่ต้องสงสัยว่าเราบุกปราสาทลอร์ดปีศาจที่ตอนลางวัน
เรายืนยันตัวตนของพระอาทิตย์ด้วยตัวเราเองแค่ไม่กี่นาทีที่ผ่านมา
งั้นทำไมมันกลางคืนตอนนี้ล่ะ?
วงกลมเวทมนตร์สีแดงก่อนหน้านี้…สำหรับเรื่องนี้หรือ?
แต่มันเป็นไปได้จริงๆที่จะเปลี่ยนกลางวันเป็นกลางคืนหรือ?
“ช่างเป็นพระจันทร์ที่งดงาม พวกนายไม่คิดอย่างนั้นด้วยเหรอ?” (ไบฟรอน)
เรารีบตั้งท่ายืนด้วยอาวุธของเรา กับคำพูดของไบฟรอน
แต่ลอร์ดปีศาจไม่ส่งสายตามาทางเรา และออกไปข้างนอก จากรูที่ถูกสร้างในปราสาท
“เดี๋ยว! ลอร์ดปีศาจ!” (จอห์นนี่)
จอห์นนี่-ซังไล่ตามเขาไป และจูเลียตต้า-ซังและโวล์ค-ซังตามเขาไป
“ไปกันเถอะ มาโกโตะ-ซัง!” (แอนนา)
ผมใช้เวทมนตร์บินไม่ได้ แอนนา-ซังเลยดึงผมไป และเราไล่ตามลอร์ดปีศาจไป
เมื่อเราออกมาข้างนอกจากรู มีท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว พร้อมด้วยแสงของดาวและพระจันทร์
ไม่ต้องสงสัยว่ามันเป็นตอนกลางคืน
มีกลุ่มที่ตรงมมาทางเรา
ผมคิดว่ามันเป็นกองทัพลอร์ดปีศาจ แต่ไม่นานผมก็สังเกต ว่ามันไม่ใช่อย่างนั้น
“หัวหน้าโอเคมั้ย?!”
“โวล์ค-โนะ มีอะไรเกิดขึ้น?!”
“ผู้ใช้สปิริต-คุง…” (เมล)
นักรบของลาเบรินทอส ฮีโร่เหล็ก-ซั และเมล-ซังอยู่ที่นี่
ทุกคนมีสีหน้าที่ลนลาน
“เมล-ซังเกิดอะไรขึ้นข้างนอก?” (มาโกโตะ)
“ชั้นไม่รู้ รอบข้างอยู่ดีๆก็มืด” (เมล)
เมล-ซังตอบคำถามผมด้วยความสับสนด้วย
ดูเหมือนคนข้างนอกก็ไม่เข้าใจสถานการณ์ด้วย…
“ไอรา-ซามะอยู่ไหน?” (มาโกโตะ)
“ที่นั่น แต่ชั้นอยากให้เธออพยพไปถ้าเป็นไปได้นะ…” (เมล)
มีออราเคิลแห่งโชคชะตาอยู่ที่หลังของเมล-ซัง
ผมพึ่งพาเทพธิดานี้ได้
แต่เธอซีดอย่างสมบูรณ์
“ไม่มีทาง…ไม่มีทางที่บางอย่างแบบนี้เป็นไปได้…” (ไอรา)
“ไอรา-ซามะ?” (มาโกโตะ)
คำถามของผมไปถึงแต่คนหูหนวก และท่านพึมพำต่อไป
ไม่ได้ดูเหมือนว่ามันจะถูกตอบ
(นี่มัน…ลำบาก) (มาโกโตะ)
“จอห์นนี่-ซัง มาถอยกันเถอะ เมล-ซัง ได้โปรดช่วยเราขนทุกคนไป” (มาโกโตะ)
“มาโกโตะ-ซัง?!” (แอนนา)
“มาโกโตะ-โดโนะ… แต่…” (จอห์นนี่)
“เข้าใจแล้ว ผู้ใช้สปิริต-คุง” (เมล)
แอนนา-ซังหันมาทางนี้ในความตกใจหลังจากที่ได้ยินผม และจอห์นนี่แสดงความไม่เห็นด้วย
มีแค่เมล-ซังที่ดูไม่เหมือนว่าจะคัดค้านความคิดเห็นของผม
มันเป็นความน่าอับอายที่ยิ่งใหญ่ ที่เราจะถอยหลังจากที่มาไกลขนาดนี้ แต่มันไม่ใช่แผนที่ดีที่จะอยู่ที่นี่นานเกินไป
กลับมาเวลาอื่นกันเถอะ
“ไม่มีความจำเป็นต้องไปในความรีบ ใช่มั้ย?”
เสียงสะท้อนมาจากด้านบน
คนที่พูดคือคนตัวผอมเพรียวผมสีขาว ลอร์ดปีศาจไบฟรอน
ตัวนั้นมองลงมาหาเราพร้อมกับพระจันทร์ที่หลังของเขา…และตัวตนที่ท่วมท้น ที่เทียบไม่ได้แม้แต่ที่เวลาที่อยู่ในปราสาทลอร์ดปีศาจ
ไม่ พิษรอบๆราชาอมมตะได้ทวีคูณกับกลางคืน
นักรบของลาเบรินทอสโดนแรงกดดันนั้นของเขา และก้าวถอยไป
“ชั้นได้เรียกลูกน้องมาเพื่อต้อนรับพวกนาย ดังนั้นใช้เวลาที่นี่” (ไบฟรอน)
ทันทีที่เขาพูดคำนั้น พระจันทร์มืดลง
(เมฆ…?) (มาโกโตะ)
ผมคิดว่ามันเป็นเมฆสีดำสนิท แต่มันไม่ใช่
มันเครื่อนไหวผิดปรกติมากกว่าก้อนเมฆ
ดั่งมันเป็นตั๊กแตนฝูงใหญ่
มันใช้เวลาสำหรับผมซักพักก่อนที่จะสังเกตว่า เหล่านั้นทั้งหมดคือมอนสเตอร์
“พวกนั้น…ทั้งหมดคือมอนสเตอร์”
“เราถูกล้อมเหรอ…?”
“ไม่มีทางน่า…”
ผมได้ยินเสียงของคนที่ตกไปอยู่ในความสิ้นหวัง
จุดเล็กๆพวกนั้นเคลื่อนไหวดังล้อมเราถ้าพวกนั้นทั้งหมดคือมอนสเตอร์ งั้นมันมีหลายพัน…จนไปถึงหมื่นมอนสเตอร์รวมตัวกัน
“เพราะทั้งหมดชั้นใช้พลังไปเยอะกับการเรียกกลางคืน ชั้นจะปล่อยที่เหลือให้ลูกน้องของชั้น” (ไบฟรอน)
“เดี๋ยว ไบฟรอน!”
คนที่ตัดคำพูดของลอร์ดปีศาจคือไอรา-ซามะ
“เธอเป็นออราเคิลเหรอ…? ชั้นได้ยินมาจากเคนว่าออราเคิลทั้งหมดถูกฆ่าแล้ว แต่ยังมีผู้รอดชีวิต หือห์” (ไบฟรอน)
“ทำไม…ทำไมเธอใช้นั่นได้?! เวทมนตร์ปาฏิหาริย์นั่นมันเกินไปสำหรับคนของดินแดนมนุษย์!” (ไอรา)
การตะโกนของไอรา-ซามะทำให้ลอร์ดปีศาจหัวเราะคิกคัก
“ที่เป็นพลังที่บุคคลที่ยิ่งใหญ่มอบให้ชั้น เป็นการคืนกฎของดินแดนมนุษย์ -ที่โอลิมเปียนตัดสินใจด้วยความสะดวกของพวกเค้าเอง- ไปหาต้นกำเนิดโบราณของมัน การมีชีวิตอยู่ 1,000,000 ปีที่น่าเบื่อไม่ได้เป็นการเสียเวลา ขอบเขตระหว่างดินแดนสวรรค์และดินแดนนี้ที่พระเจ้าเรียกว่าดินแดนมนุษย์และดูถูกจะหายไป… ไม่มีความจำเป็นสำหรับพระเจ้าที่จะกักขังเรา” (ไบฟรอน)
“มันเป็นไปไม่ได้! ไม่สำคัญว่าจะเป็นเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อิบลีสมั้ย การทำให้เปลี่ยนกลางวันและกลางคืนจะเป็นไปไม่ได้ ยกเว้นว่าจะเป็นชะ—มันจะเป็นเทพธิดาแห่งโชคชะตา!” (ไอรา)
“…ฟฟฟู่” (ไบฟรอน)
ลอร์ดปีศาจเพียงแต่มอบรอยยิ้มที่มีความหมายให้กับคำพูดของไอรา-ซามะ
ตรงกันข้ามกับเวลาเมื่อเขาอธิบายทริกหลักคลื่นใบมีดเทเลพอร์ต มันดูเหมือนว่าเขาไม่มีเจตนาจะเปิดเผยทริกหลังเรื่องนี้
แต่มีบางอย่างที่กวนใจผมจากที่ไอรา-ซามะพูด
“ไอรา-ซามะ ไอรา-ซามะ” (มาโกโตะ)
ผมโค้งตัวเพื่อไปหาออราเคิล-ซามะตัวเล็กๆ และกระซิบใส่หูท่าน
“ท- ทากัตซูกิ มาโกโตะ?” (ไอรา)
ในที่สุดท่านก็สังเกตผม
“ถ้ามันเป็นท่าน ท่านเปลี่ยนกลางคืนเป็นกลางวันได้ ใช่มั้ย ไอรา-ซามะ? งั้น ได้โปรดทำอย่างนั้น” (มาโกโตะ)
“เอ๋?” (ไอรา)
“ไอรา-ซามะเปิดตาของท่านกว้างกับคำพูดของผม
“ท่านทำได้ ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
“ช-ชั้นทำไม่ได้!” (ไอรา)
ไอรา-ซามะส่ายหัวของท่านอย่างรุนแรง
“ท่านเพิ่งพูดว่าท่านทำได้เพิ่งเมื่อกี้นี้เอง…” (มาโกโตะ)
“นั่น…!” (ไอรา)
ไอรา-ซามะเข้ามาใกล้หูของผมและกระซิบกับผมในเสียงเบาและน้ำเสียงหยาบๆ
“ถ-ถ้าเทพธิดาแทรกแซงตรงๆกับความขัดแย้งของดินแดนมนุษย์ มันจะไม่ใช่แค่โอลิมเปียน มาร และเทพเจ้าไททัน และแม้แต่เทพเจ้านอก จะแทรกแซง และถ้ามันเปลี่ยนเป็นการต่อสู้ระหว่างพระเจ้า คนที่ดินแดนมนุษย์ทั้งหมดจะพินาศ!” (ไอรา)
“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
พูดอีกอย่าง นั่นไม่ดี
พูดอีีกอย่าง เราต้องจัดการบางอย่างด้วยตัวของเราเอง
แม้แต่ระหว่างที่เราคุยกันอยู่ มอนสเตอร์เข้าหาเรา
ลูกน้องของลอร์ดปีศาจ น่าจะมาที่นี่ในประมาณ 1 นาที
ฝูงของมอนสเตอร์ ที่คิดกับเราว่าเราเป็นอาหาร
เมื่อผมมองไปรอบๆ ผมเห็นทุกคนทำสีหน้ากลัว
แอนนา-ซังกับแขนเสื้อของผมอย่างแน่น
(มีเวลาน้อยเกินไป…) (มาโกโตะ)
ผมไม่มีทางเลือกนอกจากต้องซื้อเวลา
ผมมองดูแขนขวาที่ส่องแสงสีฟ้า
(นี่จะเป็นสุดท้ายแล้ว…) (มาโกโตะ)
ผมถอนหายใจเบาๆ
“เดีย หวังพึ่งเธอนะ” (มาโกโตะ)
“มันโอเคเหรอ ราชาของเรา? มานาของนาย…” (เดีย)
“มันโอเค ได้โปรดทำมัน” (มาโกโตะ)
“เข้าใจแล้ว” (เดีย)
เดียได้แสดงสีหน้าที่ประหม่าขณะที่เธอดันสองมือไว้ข้างหน้า
“{XXXXXXXXXX (บาเรียน้ำแข็งอันยิ่งใหญ่)}
ในทันทีต่อมา กำแพงน้ำแข็งขนาดยักษ์ปรากฏจากทุกด้าน และกำแพง ดั่งจะปิดล้อมเรา
ความหนาของพวกมันมากกว่าหลายเมตร
กำแพงที่ถูกสร้างด้วยมานาของอันไดน์จะไม่ถูกทำลายอย่างง่ายๆ แม้ว่ามันจะเป็นลูกน้องของลอร์ดปีศาจ
แม้อย่างนั้น มันเป็นมาตรการชั่วคราว
บาเรียนี้จะอยู่ได้
“ประมาณ 30 นาที ก่อนบาเรียจะแตก…” (ไอรา)
เทพธิดาที่ใจเย็นแล้วตอนนี้พึมพำคำนี้
คำพูดของเทพธิดาที่เห็นอนาคต
นั่นเป็นเวลาจำกัดของเรา
“งั้น มาสร้างแผนเพื่อหนีเถอะ…” (มาโกโตะ)
ทันทีที่ผมพูดคำนี้ออกไป ภาพที่ผมเห็นเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท
ผมเสียสมดุลย์
“เอ๋…?” (มาโกโตะ)
เมื่อเวลาที่ผมรู้ตัวว พื้นอยู่ตรงหน้าผม และแอนนา-ซังช่วยผมอยู่
“มาโกโตะ-ซัง!”
“มาสเตอร์!”
ผมได้ยินเสียงของสองคนนั้น
(ชั้น…หมดสติ…?) (มาโกโตะ)
โชคดี มันเป็นเพียงแค่ชั่วครู่
“ราชาของเรา…มานาในตัวนายเกือบจะหมดแล้ว…” (เดีย)
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ นายไม่มีอายุขัยเหลืออยู่ นายจะตายในไม่กี่วัน…” (ไอรา)
สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ และไอรา-ซามะชี้เรื่องนี้ออกมา
(ตาย… ชั้นใช้อายุขัยมากเกินไป) (มาโกโตะ)
ถ้าผมอยู่ในอนาคต โนอาห์-ซามะจะดุผมแน่ ไม่ต้องสงสัยเลย
มันน่าเศร้านิดหน่อย ที่มันไม่มีเรื่องแบบนั้น เกิดขึ้นที่นี่
ระหว่างที่ผมเศร้ากับความรู้สึกเหล่านี้ ผมรู้สึกถึงสายตา
จอห์นนี่-ซัง
โวล์ค-ซัง จูเลียตต้า-ซัง
นักรบของลาเบรินทอส
เมล-ซังและมังกรโบราณคนอื่นๆ
และแอนนา-ซังกับโมโมะ ที่เกือบจะร้องไห้
ดูเหมือนผมทำให้ทุกคนกังวล
“มาวางแผนเพื่อหนีกันเถอะ” (มาโกโตะ)
ผมพูดคำที่พูดไม่ได้ต่อ
“ร่างกายของนายโอเคมั้ย?” (จอห์นนี่)
แม้แต่จอห์นนี่-ซังที่ปรกติไม่เปลี่ยนสีหน้า ก็ได้พูดกับผมในความกังวล
“ดูเหมือนอายุขัยของชั้นจะอยู่ได้ไม่กี่วัน ดังนั้นมันโอเคอย่างสมบูรณ์ สำหรับตอนนี้ เราต้องคิดวิธีที่จะรอดวันนี้” (มาโกโตะ)
ผมพยายามยิ้มด้วยถังพลังงานที่ว่างเปล่า
ผมสามารถจะทำสีหน้าได้อย่างถูกต้องมัย
“จอห์นนี่-ซัง ได้โปรดนำทุกคนไป มังกรขาว-ซัง ได้โปรดสั่งมังกรโบราณ แล้วก็…” (มาโกโตะ)
“หนูจะอยู่กับมาสเตอร์! หนูจะไม่แยกจากพี่อย่างแน่นอน!” (โมโมะ)
โมโมะเกาะผม
ผมมองดูโมโมะที่ผมสีขาวตาสีแดง
โมโมะเป็นแวมไพร์
เธอควรจะสามารถที่จะปนไปกับกองทัพลอร์ดปีศาจและหนีไป
เธอยังใช้เทเลพอร์ตได้ด้วย
ถ้าสิ่งต่างๆวุ่นวาย เธอหนีด้วยตัวเธอเองได้
“ขอโทษ โมโมะ ได้โปรดช่วยพี่ที” (มาโกโตะ)
“แน่นอนค่ะ! หนูจะอยู่กับมาสเตอร์ไปจนตาย!” (โมโมะ)
ตอนนี้ผมได้ใช้อายุขัยของผมจนหมด และมานาหมดแล้ว
ผมไม่มีทางเลือกนอกจากยืมมานาของสปิริตน้ำ และใช้ทริกทุกอย่างที่เป็นไปได้เพื่อสู้ แต่ใครจะรู้ว่าผมจะอยู่ได้นานแค่ไหน…
ถ้ามันไม่ใช่เพราะโล่งจิต สถานการณ์นี้จะทำให้ใจผมสลายไปนานแล้ว
ทันทีที่ผมมองขึ้นไป…
จอห์นนี่-ซังเข้าหาผม
“ดูเหมือนเราพึ่งพานายมากเกินไป มาโกโตะ-โดโนะ ชั้นจะป้องกันด้านหลัง คนที่อยากตายด้วยกัน อยู่ที่นี่” (จอห์นนี่)
“หัวหน้า ชั้นจะไปด้วยกับนาย!”
“ชั้นบอกแล้วว่าชั้นจะตายด้วยกันกับนาย!”
นักรบของลาเบรินทอสหลายคนเข้าร่วม
เดี๋ยว นั่นมันแย่!
จอห์นนี่-ซังยังมีงานที่ต้อสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่กับผู้กอบกู้
ผมให้เค้าตายในการตายที่มีศักดิ์ศรีที่นี่ไม่ได้
“นายต้องไม่ทำอย่างนั้นนะ! หนะ—” (มาโกโตะ)
คำพูดของผมถูกตัด
“สิ่งที่สำคัญสำหรับนักรบคือนายปกป้องใครและนายตายยังไง” (จอห์นนี่)
“จอห์นนี่-ซัง…” (มาโกโตะ)
ผมรู้สึกถึงพลังของความมุ่งมั่นในสีหน้าของเขา
“เมืองในลาเบรินทอสได้เป็นเมืองที่ดี แล้วจากความช่วยเหลือจากมังกรโบราณ เมืองจะเป็นเมืองที่งดงาม ที่คนมากมาย จะใช้ชีวิตอยู่ได้อย่างปลอดภัยโดยไม่ถูกพบโดยกองทัพลอร์ดปีศาจ แม้ว่าชั้นจะตายไปที่นี่ เด็กๆจะสามารถโตอย่างแข็งแรงได้
ชั้นได้นำคนมามากกว่าศตวรรษ แต่ชั้นเห็นคนนับไม่ถ้วนเรียกตัวเองว่าฮีโร่และท้าทายลอร์ดปีศาจเพื่อแค่จะสิ้นไป ไม่ พวกเค้าไม่แม้แต่ไปถึงลอร์ดปีศาจ…
แต่ในสงครามนี้ เราทำลายปราสาทลอร์ดปีศาจ และปะทะดาบตรงๆกับลอร์ดปีศาจ เราขาดไปก้าวเดียวสู่ชัยชนะ แต่… นี่ควรจะเป็นของขวัญจากลามากพอแล้ว ไม่ใช่ว่านั่นถูกแล้วเหรอ ทุกคน?!” (จอห์นนี่)
“”””《ใชชชชชชชชช่!!》””””
เสียงของนักรบดังสะท้อนกับคำพูดของจอห์นนี่-ซัง
จิตวิญญานจองนักรบของลาเบรินทอสสูงขึ้น
ไม่ ผมอยากให้นายหนี…
“เราปล่อยมันไว้ให้จอห์นนี่-โดโนะและมาโกโตะ-โดโนะ แล้วให้ฮีโร่วิงหนีอย่างเดียวไม่ได้”
“ฮ่าาา งั้นนี่ก็เป็นที่ที่ชั้นตาย หือห์… ชั้นอยากจะอยู่ให้นานมากกว่านี้อีกหน่อย” (จูเลียตต้า)
“จูเลียตต้า เธอวิ่งหนีด้วยกันกับแอนนาได้ รู้มั้ย?” (โวล์ค)
“พูดอะไรน่ะ?! ชั้นก็จะสู้จนถึงจุดจบด้วย!” (จูเลียตต้า)
“แอนนา…เธอยังเด็ก เธออยู่ในการดูแลของเราโดยฮีโร่แห่งไฟ และไม่มีความจำเป็นต้องผลักดันตัวเองที่นี่” (โวล์ค)
“ชั้นไม่อยาก! ชั้นจะไม่เป็นฮีโร่ถ้าชั้นวิ่งหนีที่นี่! แม้ว่าชั้นใช้พลังของฮีโร่แห่งแสงไม่ได้ ชั้นสู้จนถึงจุดจบได้ด้วยพลังของฮีโร่แห่งสายฟ้า!” (แอนนา)
“แอนนา-จัง เธอได้โตเป็นคนที่งดงาม” (จูเลียตต้า)
“เข้าใจแล้ว อย่างนี้ชั้นไม่มีอะไรที่ให้พูดมากกว่านี้” (โวล์ค)
เมื่อเวลาที่ผมรู้ตัว แม้แต่เหล่าฮีโร่ก็มุ่งมั่น
ไม่ นั่นมีปัญหา!
แอนนาา-ซังเป็นประเด็นหลักของการช่วยชีวิตนี้ ดังนั้นเธอต้องรอดไม่ว่าอย่างไร!
“ทุกคนยังไม่เสียกำลังใจในการต่อสู้!” (โมโมะ)
“เฮ้ย เฮ้ย เจ้าตัวน้อย เธอยังเด็ก เธอวิ่งหนีได้นะ รู้มั้ย?” (เมล)
“มาสเตอร์มังกรขาวก็ด้วย มันโอเคที่จะไม่วิ่งหนีโดยเร็วเหรอ?” (โมโมะ)
“เรามังกรโบราณแข็งแกร่งกว่ามนุษย์มาก เราจะไม่ตายง่ายๆ” (เมล)
“ถ้าพี่พูดอย่างนั้น หนูก็เป็นแวมไพร์! หนูจะไม่แพ้ในตอนกลางคืน! หนูจะแสดงผลของการฝึกกับพี่ มาสเตอร์มังกรขาว!” (โมโมะ)
“ฮึ่ม เจ้าตัวน้อยพูดอย่างยิ่งใหญ่ ถ้าอย่างนั้น แสดงให้ชั้นดู” (เมล)
“ดู!” (โมโมะ)
แม้แต่มังกรขาว-ซังและโมโมะ?
บรรยากาศนี้มันอะไรกัน?!
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ…ดูเหมือนทุกคนจะถูกแผดเผาไปด้วยจิตวิญญานของการต่อสู้ หลังจากที่เห็นสภาพที่จะตายของนาย…” (ไอรา)
“ไม่ แผดเผาด้วยจิตวิญญานการต่อสู้นั้นมีปัญหา…” (มาโกโตะ)
คนเดียวที่เข้าใจความรู้สึกของผม ไอรา-ซามะ พูดกับผม
(ไม่ใช่ว่าสถานการณ์นี้ย่ำแย่เหรอ?)
มอนสเตอร์หลายพันตัว กับ 100 สหาย
มากว่านั้น สู้กับกองทัพอันเดดตอนกลางคืน
มันไม่ใช่สถานการณ์ที่คุณทำบางอย่างได้ด้วยจิตวิญญาณของการต่อสู้อย่างเดียว
ผมควรทำอย่างไรดี…?
“นี่มันแย่แล้ว เราจบเห่แล้ว… อัลเธน่า-ซามะจะโกรธชั้นอย่างสุดยอด…” (ไอรา)
“ร-เราควรทำยังไงดี ราชาขอเรา…? ชั้นอยากจะช่วย แต่ชั้นควรทำยังไง…?” (เดีย)
ไอรา-ซามะ ผู้ที่ผมพึ่งพา จับหัวของเธอ และไพ่ตายของผม เดีย หวั่นไหวเต็มที่
บาเรียน้ำแข็งที่ผมสร้างถูกทำลายทีละน้อย ทีละน้อย
(เราโดนเช็คเมทแล้วที่นี่…) (มาโกโตะ)
ผมรู้สึกเหมือนจะจับหัวผมด้วยกันกับไอรา-ซามะ
ทันใดนั้น คำพูด จู่ๆ ก็ได้ปรากฏอยู่ตรงหน้าผม
—{สกิลผู้เล่นอาร์พีจี}
สกิลแปลกที่ช่วยผมหลายต่อหลายครั้งจนถึงตอนนี้
ที่นำตัวเลือกมาในสถานการณ์ที่อันตราายนี้
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
ผมอ่านตัวเลือกและขมวดคิ้วของผม
ผมอ่านมันอีกครั้งและอีกครั้ง
นี่มัน…{นี่มันโอเคสำหรับผมที่จะทำอย่างนี้หรือ?}
ผมชำเลืองมองไอรา-ซามะข้างผม
ไอรา-ซามะจับหัวของท่าน และไม่ได้สังเกตตัวเลือกของผม
ถ้าเธอรู้ เธจะต่อต้านมันอย่างแน่นอน
ไม่มีเวลาที่จะมีคิดเรื่องนี้ซ้ำแล้ว
ไม่มีทางเลือกอื่น
ผมไม่มีทางเลือกนอกจากทำอย่างนี้…ใช่มั้ย?
แต่ผมไม่อยากทำจริงๆนะ
(โนอาห์-ซามะ…ได้โปรดมอบการปกป้องของท่านให้ผม…) (มาโกโตะ)
ผมอธิษฐานกับภาพของโนอาห์-ซามะ ที่นอนอย่างขี้เกียจในวิหารทะเลลึก
—ผมจับแขน {เธอ} อย่างเงียบๆ
เป้าหมายเดือน 7/66
ค่าเน็ต 0/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord