267 มอบความไว้วางใจให้แก่ฮีโร่แห่งแสง
[{คุณจะทำจังหวะเดียวกันกับเทพธิดาแห่งโชคชะตา ไอรา-ซามะ?}]
ใช่
ไม่
มันคือตัวเลือกที่สกิลผู้เล่นอาร์พีจีมอบให้ผม
(นี่มัน…โอเคที่จะทำจริงๆมั้ย…?) (มาโกโตะ)
ในอดีต ผมใช้เวทมนตร์ไฟไม่ได้ ดังนั้นเมื่อผมทำจังหวะเดียวกันกับลูซี่ ผมจบที่ทั้งตัวของผมไหม้ ซึ่งเป็นความทรงจำที่ขมขื่นของผม
ผมเกือบจะไม่รอดจากเรื่องนั้น แต่มันค่อนข้างเป็นการเดินบนเส้นด้าย
ครั้งนี้ ผมมีเวทมนตร์โชคชะตา: ประถม แต่เราพูดเกี่ยวกับเทพธิดาที่นี่
ผมแม้แต่เริ่มจินตนาการยังไม่ได้เลยว่าบทลงโทษของมันคืออะไร
แต่…
ผมฟังเสียงของเวทมนตร์น้ำแข็งที่ถูกทำลาย และมอนสเตอร์ล้อมเรา
ไม่มีเวลาเหลือกับบาเรียมากแล้ว
“พร้อมไว้!” (จอห์นนี้)
“”””《ครับ/ค่ะ!》””””
นักรบของลาเบรินทอสตอบเสียงของจอห์นนี่-ซัง
โวล์ค-ซังและจูเลียตต้า-ซังก็พร้อมสู้ด้วย
เมล-ซังและเหล่ามังกรโบราณก็ไม่แสดงสัญญานว่าจะวิ่งหนี
(ไม่มีทางอื่นแล้วเหรอ…?) (มาโกโตะ)
ทันทีที่ผมกำลังจะจับมือของไอรา-ซามะ คำพูดลอยเข้ามาอีกครั้ง…
[โล่งจิต 100% ไหม?]
ใช่
ไม่
โล่งจิตของผมตอนนี้…อยู่ที่ 99%
มันมอบคำแนะนำให้ผมค่อนข้างเยอะ
แต่โนอาห์-ซามะเตือนผมว่าใช้โล่งจิตที่ 100% มากเกินไปมันไม่ดีนะ
มาทำมันที่นี่เถอะ
ผมเชื่อในผู้เล่นอาร์พีจี
ผมสูดหายใจลึกๆ
ภาพตรงหน้าของผมเปลี่ยนเป็นสีเทา
เสียงที่เข้ามาในหูผมหายไป
อารมณ์ทั้งหมด เหมือนความกลัว ความกระสับกระส่ายและคลื่นทั้งหมดหายไป
โล่งจิต: 100%
ในครั้งนี้ ผมจับแขนของไอรา-ซามะและทำจังหวะเดียวกัน
◇มุมมอง ฮีโร่แห่งแสงแอนนา◇
มาโกโตะ-ซังจับแขนของเอสเธอร์-ซังกระทันหัน
“มาโกโตะ-ซัง มีอะ—” (แอนนา)
หนูพูดที่หนูพูดอยู่จบไม่ได้
การสั่นวิ่งลงมาที่หลังของหนู และหนูสร้างระยะจากมาโกโตะ-ซัง
“ม-มาสเตอร์…” (โมโมะ)
โมโมะ-จังที่ใกล้เหมือนหนูขาของเธอเริ่มอ่อนแอ
แม้ว่าแบบนั้น เธอพยายามจะไปที่ที่มาโกโตะ-ซังอยู่ ดั่งเธอคลานไปที่นั่น
“น-นั่นอันตราย!” (แอนนา)
คำพูดเหล่านั้นออกมาจากหนูอย่างเป็นธรรมชาติ
หนูไม่รู้ว่าทำไมหนูคิดแบบนั้น
หนูรู้สึกโดยสัญชาติญาน ว่าเราต้องไม่เข้าหามาโกโตะ-ซัง
“ท-ทากัตซูกิ มาโกโตะ?! นายทำอะไรน่ะ?!” (เอสเธอร์)
ออราเคิลแห่งโชคชะตาที่ถูกจับแขนตะโกนอย่างลนลาน
มาโกโตะ-ซังไม่พูดอะไร
“XXXXX…” (มาโกโตะ)
ไม่ เขาพูดในเสียงที่เบา
เขาพึมพำในเสียงที่เบาแบบที่ว่ามันจะหายไปในฝูงชน
เมื่อเวลาที่หนูพยายามจะฟังว่าเขาพูดอะไร…
(เอ๋?) (แอนนา)
ในทันทีนั้น ตัวของมาโกโตะถูกปกคลุมในแสงสีรุ้ง
มันไม่แม้แต้จะทันพริบตา ก่อนที่แสงนั้นจะหายไป
แค่อะไรบนโลกนี้กัน…ก่อนที่หนูจะพบคำตอบ สถานการณ์ต่อไปเกิดขึ้น
*ก่ะชั่น!*
บางอย่างแตกที่ด้านบน
เมื่อหนูมองดู หนูเห็นลอร์ดปีศาจไบฟรอนตัดเวทมนตร์บาเรียของมาโกโตะ-ซังด้วยเคียวที่ใหญ่ของเขา
มอนสเตอร์และลอร์ดปีศาจเข้ามาจากช่องเปิดนั้น
“นั่นมันค่อนข้างแข็งแรง แต่มันไม่พอที่จะหยุดเรา งั้นตอนนี้ ต่อไปคือ…หืม?” (ไบฟรอน)
ลอร์ดปีศาจแสดงสีหน้าที่สบายๆอย่างสมบูรณ์ แต่เมื่อเขาเห็นสภาพของมาโกโตะ-ซัง หน้าของเขาเปลี่ยน
“มานาที่แปลก…ไม่มีอีเทอร์…? มันมันเป็นพลังที่ชั้นไม่รู้สึกมาก่อน…” (ไบฟรอน)
ลอร์ดปีศาจมองดูมาโกโตะ-ซังอย่างสงสัย
“ลูกน้องของชั้น เล็งไปที่หนุ่มหน้ากากนั่น” (ไบฟรอน)
มอนสเตอร์เป็นร้อยโจมตีมาโกโตะ-ซังในทีเดียว กับคำสั่งของลอร์ดปีศาจ
มาโกโตะ-ซังยืนเหม่อลอย พร้อมกับเขายังจับแขนของเอสเธอร์-ซัง
จอห์นนี่-ซัง โวล์ค-ซัง และหนูที่เห็นสิ่งนี้ {ขยับไม่ได้}
‘มาโกโตะ-ซัง!’ …หนูพยายามจะตะโกนคำนี้ แ่เมื่อหนูสังเกต…
ห-หนูพูดไม่ได้?!
ไม่เพียงแค่นั้น
หนูขยับตัวไม่ได้
(เกิดอะไรขึ้น?!) (แอนนา)
หนูลน และพยายามที่จะขยับนิ้ว แต่มันไม่ขยับ ดั่งเราถูกกำหนดให้อยู่ที่นั่น
…ไม่ มันขยับช้าๆ
การเคลื่อนไหวของหนูช้า ดังหนูถูกฝังอยู่ในทราย
“ตาย! ฮีโร่!”
“กย้ากย้ากย้ากย้า!”
มอนสเตอร์ที่เร็วจำนวนหนึ่งโจมตีมาโกโตะ-ซัง
ทันทีที่เมื่อกรงเล็บที่คมและเขี้ยวกำลังจะไปถึงเขา…การเคลื่อนไหวของมอนสเตอร์ หยุดในกลางอากาศอย่างสมบูรณ์
…และจากนั้น มอนสเตอร์ที่พุ่งเข้าใส่ หยุดอยู่กับที่ทีละตัว ทีละตัว
ดั่งมันถูกหยุดไว้กลางอากาศ
เหมือนกันกับหนู
ไม่ มันเหมือนกันกับ {เรา}
จอห์นนี่-ซัง โวล์ค-ซัง และคนอื่นทุกคน; ไม่มีแม้แต่คนเดียวเปิดปากของเขา
ไม่มีวัญญานซักหนึ่งดวงสร้างความวุ่นวายในสถานการณ์ที่ผิดปรกตินี้
เมื่อเวลาที่หนูสังเกต ที่ที่เสียงดังเพิ่งจะไม่นาน ตอนนี้เงียบเหมือนความตาย ดั่งมันเป็นเรื่องโกหก
“ท-ทากัตซูกิ มาโกโตะ…นายต้องไม่ทำนะ ปล่อย มากกว่านี้มัน…” (เอสเธอร์)
มีแค่เอสเตอร์-ซังที่อยู่ใกล้กับมาโกโตะ-ซังที่พูดได้
“นี่มันน่าตกใจ…นายไม่ใช่ผู้ใช้สปิริตเหรอ?” (ไบฟรอน)
ลอร์ดปีศาจไบฟรอนพูดออกมา
ลอร์ดปีศาจและมอนสเตอร์ที่รายล้อมอยู่ระวังมาโกโตะ-ซัง และไม่เข้าใกล้
“บาเรียเวทมนตร์กาลเวลา… ยิ่งเข้าใกล้มากเท่าไหล่ การไหลของเวลายิ่งช้าลง มันเป็นเวทมนตร์โบราณหายาก แม้แต่ชั้นก็เห็นนี่เป็นครั้งแรก” (ไบฟรอน)
ลอร์ดปีศาจยกเคียวใหญ่ของเขาอย่างช้าๆ
“แต่มีจุดอ่อนกับเวทมนตร์นี้” (ไบฟรอน)
ในทันทีต่อไป คลื่นใบมีดของลอร์ดปีศาจ {แทงทะลุ} หน้าอกของมาโกโตะ-ซัง
เทเลพอร์ต!
ใช่ ลอร์ดปีศาจมองข้ามระยะทางด้วยคลื่่นใบมีดได้!
(มาโกโตะ-ซัง!!) (แอนนา)
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ?!” (เอสเธอร์)
เสียงกรีดร้องที่หนูปล่อยออกมาไม่ได้ และเสียงกรีดร้องของออราเคิลแห่งโชคชะตา-ซัง ซ้อนทับกัน
“กุห์…!” (มาโกโตะ)
เลือดสีแดงสด ออกมาจากปากมาโกโตะ-ซัง และหน้าอก
(มาโกโตะ-ซัง…! ไม่มีทางน่า!) (แอนนา)
ขยับซี่!
ทำไมร่างกายของหนูไม่ขยับ?!
ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป มาโกโตะ-ซังจะ…!
“นี่มันจบง่ายมาก อาวุธของชั้นมีคำสาปความตายอยู่บนมัน ถ้าใบมีดนั้นโดนหัวใจ นายจะตายโดยไม่ต้องสงสัย นี่คือช่วงเวลาสุดท้ายของนาย ดังนั้นมาดูหน้าจริงของนายกันเถอะอย่างน้อย” (ไบฟรอน)
ในเวลาเดียวกันที่ไบฟรอนพูดอย่างนี้ หน้ากากของมาโกโตะ-ซังแยกเป็นสอง และหล่นลงไป
ดูเหมือนการฟันก่อนหน้านี้ตัดหน้ากากของเขาด้วย
สีหน้าที่ไร้สีหน้าของมาโกโตะ-ซัง แสดงออกมา
“มนุษย์ธรรมดา แต่ชั้นคิดว่ามันจะเป็นความลับที่น่าสนใจภายใต้หน้ากากนั้นนะ งั้นมาตัดหัวนั่น—” (ไบฟรอน)
“{ในที่สุด} ชั้นก็สามารถที่จะทำจังหวะเดียวกันได้” (มาโกโตะ)
มาโกโตะ-ซังพูด
(เอ๋?) (แอนนา)
มันเป็นน้ำเสียงปรกติของเขา
{แม้ว่าหัวใจของเขาถูกแทงทะลุ}
มาโกโตะ-ซังโอเค!
แม้อย่างนั้น…ทำไมหัวใจหนูถูกกระตุ้น?
แม้ว่ามันเป็นเสียงของมาโกโตะ-ซังที่ทำให้หัวใจหนูผ่อนคลายก่อนหน้านี้…
“พอมาคิดว่านายยังพูดได้ นายหนังเหนียวนะสำหรับมนุษย์คนหนึ่ง” (ไบฟรอน)
“หืม? นายพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้?” (มาโกโตะ)
มาโกโตะ-ซังชี้ไปที่รูที่เปิดอยู่ที่หน้าอกของเขา
มีแผลไหญ่ที่แม้แต่มองยังเจ็บปวด
“ไม่มีสิ่งมีชีวิตไหนที่จะหนีความตายได้ เมื่อถูกทำให้บาดเจ็บโดยเคียวแห่งความตายขอชั้น” (ไบฟรอน)
แม้ว่าเมื่อได้ยินเสียงของลอร์ดปีศาจ มาโกโตะ-ซังใจเย็น
“มันโอเค เพราะทั้งหมดชั้น {หยุดเวลา} ของแผลนี้ ชั้นจะไม่ตาย” (มาโกโตะ)
มาโกโตะ-ซังเช็ดเลือดจากปากเขาและพูดอย่างไม่แยแส
ดั่งมันเป็นปัญหาคนอื่น
“…อย่าโง่น่า ไม่ว่านายจะทำให้เวลาช้าลงขนาดไหน นายจะไม่ถูกช่วยจากแผลนั้น” (ไบฟรอน)
ลอร์ดปีศาจหัวเราะกับคำพูดของเขา
แต่สีหน้าสบายๆก่อนหน้าของเขาหายไปแล้วตอนนี้
มากที่สุดของทั้งหมด ท่าทีของมาโกโตะ-ซัง…
แม้ว่าความตายได้ถูกพิพากษาแล้วเขามองไปรอบๆอย่างเมินเฉย
(!) (แอนนา)
ตาของเราสบกันชั่วครู่หนึ่ง
กระนั้น สาตาของเขาผ่านไป ดั่งหนูไม่มีแม้แต่ตัวตน
ความมลึกของสายตามาโกโตะ-ซัง…
พวกมันส่องสว่างเป็นสีรุ้งชั่วพริบตา และการขนลุกวิ่งผ่านทั้งตัวหนู
“นายได้ย้อนตอนเช้าและตอนกลางคืนของทวีปนี้ หือห์… ค่อนข้างเป็นเวทมนตร์ที่ดีนะ ลอร์ดปีศาจไบฟรอน” (มาโกโตะ)
มาโกโตะ-ซังพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบสุข
นี่มันแปลก
เราควรอยู่ในอันตรายแน่นอนที่นี่
กระนั้น หนูไม่รู้สึกนั่นซักนิดจากน้ำเสียงของมาโกโตะ-ซัง
ตอนนี้ มาโกโตะ-ซัง {น่ากลัวกว่า} ลอร์ดปีศาจ
“…มันเป็นปาฏิหาริย์ที่บุคคลนั้นให้ชั้นยืม มันไม่ใช่บางอย่างที่ชั้นใช้ได้ตลดไป… ทำไมนายพูดได้? ทำไมนายไม่ตาย? นายเป็นมนุษย์จริงๆเหรอ?” (ไบฟรอน)
ลอร์ดปีศาจมีตาที่ดั่งมองสิ่งที่น่ากลัว
มันจริงที่ว่ามาโกโตะ-ซังพูดสบายๆมาก แม้ว่ามีแผลฉกรรจ์ที่หัวใจเขามันผิดปรกติ
“ชั้นหยุดเวลาของมัน ไม่ใช่ชั้นบอกนายเรื่องนั้นเหรอ?” (มาโกโตะ)
“…”
ลอร์ดปีศาจเปิดตาของเขากว้าง กับอะไรที่มาโกโตะ-ซังพูด
“เป็นไปไม่ได้… นายหยุดเวลาจริงๆเหรอ? ไม่มีทางที่นายจะหยุดเวลาได้อย่างสิ้นเชิง…” (ไบฟรอน)
“งั้นตอนนี้…” (มาโกโตะ)
มาโกโตะ-ซังยกแขนขวาของเขาาขึ้นอย่างช้าๆ
และจากนั้น…พูดคำนี้…
“{สปิริตแห่งเวลา-ซัง}” (มาโกโตะ)
“อ้าาาาา! อย่า! นั่นมันขัดกับมาตราาที่ 121 ของระเบียบดินแดนสวรรค์—” (เอสเธอร์)
คนที่ส่งเสียงร้องคือเอสเธอร์-ซัง
มาโกโตะ-ซังยิ้มเบาๆ
“แต่ท่านเห็นอนาคตเดีวับผม ใช่มั้ย? งั้น ท่านก็สะบัดมือผมไม่ได้” (มาโกโตะ)
“นั่นจริง…! นั่นจริงแต่…! นั่นจริงแต่…!” (เอสเธอร์)
“ไอ้เวร นายทำอะไร…” (ไบฟรอน)
ลอร์ดปีศาจกระสับกระส่ายจากการสนทนาของมาโกโตะ-ซังและเอสเธอร์-ซัง
หนูก็ด้วย
หนูตามการสนทนาของทั้งสองคนนี้ไม่ได้เลยซักนิด
“สปิริตแห่งเวลา-ซัง ได้โปรดทำการบิดเบี้ยวให้ถูกต้อง” (มาโกโตะ)
มาโกโตะ-ซังชี้ไปทางทิศตะวันตกอย่างช้าๆ
เขาทำอะไร…
“อะ?!” (ไบฟรอน)
ลอร์ดปีศาจสงเสียงของเขาในความตกใจ
{พระอาทิตย์แสดงตัวออกมา}
ท้องฟ้ายามค่ำคืนสว่างขึ้นอย่างช้าๆ
แสงของพระอาทิตย์…
หนูอาบแสงขของพระอาทิตย์ และหนูรู้สึกถึงพลังเอ่อขึ้นมาในหนู
“มา…โกโตะ-ซัง!” (แอนนา)
ในที่สุดหนูก็พูดได้
มาโกโตะ-ซังหันมากับการเรียกของหนู
“อย่างที่คาดกับฮีโร่แห่งแสง ดูเหมือนเธอขยับได้แม้แต่ในบาเรียเวทมนตร์กาลเวลา” (มาโกโตะ)
“ท-ที่สำคัญกว่านั้น เราต้องรักษาแผลนั่น…” (แอนนา)
มีแผลใหญ่ที่หน้าอกของมาโกโตะ-ซัง
แต่หนูถูกเมิน
แม้แต่เวลานั้น พระอาทิตย์ขึ้นมาในความเร็วที่ไม่นาเชื่อ
“”《กย้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!》””
เสียงกรีดร้องดังก้องที่นี่ที่นั่น
ลูกน้องอันเดดของลอร์ดปีศาจ
แสงอาทิตย์เป็นพิษถึงตายกับพวกมัน
อันเดดอยู่ภายใต้แสงแดดไม่ได้
“หยุดมันนะ!!” (ไบฟรอน)
ลอร์ดปีศจปรากฏตรงหน้ามาโกโตะ-ซังและตัดแขนขวาที่มาโกโตะ-ซังยก
“มาโกโตะ-ซัง!” (แอนนา)
หนูกรีดร้องจนเป็นครั้งที่ไม่มีใครรู้ว่ากี่ครั้งเข้าไปแล้ว แต่ตัวมาโกโตะ-ซังเองไมได้เปลี่ยนสีหน้าเลยซักนิด
“แย่หน่อยสำหรับนายนะ แต่ชั้นได้ขอให้สปิริตแห่งเวลาทำปาฏิหาริย์ย้อนเวลา ไม่ว่านายจะตัดชั้นเท่าไหร มันไร้ประโยชน์ แทนที่จะอย่างนั้น มันดูเหมือนนายลุกไหม้ไปด้วยความหลงใหลมากกว่าเดิม ที่ผู้ใช้สปิริตบาดเจ็บ” (มาโกโตะ)
แม้ว่าด้วยรูบนหน้าอกของเขา และแขนหนึ่งหายไป มาโกโตะ-ซังพูดอย่างไม่แยแส และหนูหมดคำพูดกับเรื่องนี้
“…ไอ้เวร…แกบ้ามั้ยวะ?” (ไบฟรอน)
ความกลัวโผล่ขึ้นมาบนหน้าของลอร์ดปีศาจ
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ!! มากไปกว่านี้ งั้นตัวและใจของนนายจะทนไม่ได้!” (เอสเธอร์)
เอสเธอร์-ซังตะโกน
“…จริง…ดูเหมือน…ผมใกล้กับ…ขีดจำกัดของผม…” (มาโกโตะ)
น้ำเสียงของมาโกโตะ-ซังอ่อนแอลงกระทันหัน
—{พระอาทิตย์ยืนอยู่เหนือหัวเราเลย}
“ด้วยนี่ เราเสร็จแล้ว ผมจะถอนทำจังหวะเดียวกัน” (มาโกโตะ)
มาโกโตะ-ซังปล่อยแขนของเอสเธอร์-ซัง
ในทันทีนั้น เลือดออกมาจากหน้าอกของมาโกโตะ-ซัง
{มาโกโตะ-ซังทรุดลงไปอย่างช้าๆ}
“ม-มาสเตอร์!” (โมโมะ)
“มาโกโตะ-ซัง!” (แอนนา)
โมโมะ-จังวิ่งออกไปเร็วกว่าแม้แต่หนู
หน้าของเธอปกคลุมไปด้วยน้ำตา
“โมโมะ…แสงอาทิตย์มันไม่ดีกับร่างกายเธอ…” (มาโกโตะ)
มันไม่น่าเชื่อ แตมาโกโตะ-ซังกังวลเกี่ยวกับโมโมะ-จังมากกว่าตัวเขาเอง
“มาสเตอร์! พี่ต้องไม่นะ…อย่าตาย…ได้โปรดอย่าตาย!!” (โมโมะ)
โมโม-จังร้องไห้ข้างมาโกโตะ-ซัง
ตาที่ไร้ชีวิตของมาโกโตะ-ซังส่งมาทางนี้
หนูสั่น
“มา…โกโตะ…-ซัง?” (แอนนา)
“แอนนา…ชั้นปล่อยที่เหลือไว้ให้เธอนะ……..ได้โปรด” (มาโกโตะ)
พูดคำนี้จบ มาโกโตะ-ซังปิดตาของเขาแล้วไม่ขยับอีกต่อไป
“《มาสเตอร์!!!!》” (โมโมะ)
เสียงกรีดร้องของโมโมะ-จัง ไกลและกว้าง
ม-ไม่มีทางน่าา…..
“เวทย์รักษา: [ชุบชีวิต]!” (เอสเธอร์)
เอสเธอร์-ซังที่อยู่ข้างเขาร่ายเวทมนตร์รักษาไปบนเขา
เลือดหยุดไหล และแผลค่อยๆรักษา
“มันโอเค! เค้ายังมีชีวิตอยู่! ปล่อยมาโกโตะให้ชั้น! เธอไปเติมเต้มหน้าที่ของเธอ” (เอสเธอร์)
หนูกลับมามีสติกับคำพูดของเอสเธอร์-ซัง
‘กำจัดลอร์ดปีศาจ…ได้โปรด’
คำพูดของมาโกโตะ-ซังย้อนขึ้นมา
แสงอาทิตย์ส่องสว่างจ้าจากท้องฟ้า
(ชั้นต้องทำเรื่อนี้…) (แอนนา)
หนูต้องไม่ทำโอกาสที่มาโกโตะสร้างถึงจุดที่ใกล้ความตายสูญเปล่า
หนูยืนยันรอบข้าง
มอนสเตอร์ลูกน้อง รวมไปถึงลอร์ดปีศาจได้เริ่มถอยหนี
(เพราะพวกมัน…มาโกโตะ-ซังได้…!) (แอนนา)
หนูกำดาบอย่างแน่น ดาบที่ส่องแสงสีรุ้ง
เป้าหมายเดือน 7/66
ค่าเน็ต 0/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord