268 เมื่อเวลาที่ ทากัตซูกิ มาโกโตะ ตื่นขึ้น…
ผมเปิดตาขึ้นอย่างช้าๆ
ผมเห็นเพดานที่สลัว
ตัวของผมหนัก
ความทรงจำของผมขุ่นมัว
ผมได้สู้กับบางอย่าง แต่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายมาก…
“นายตื่นแล้ว ทากัตซูกิ มาโกโตะ-ซัง”
บางคนเรียกชื่อของผม
เมื่อผมมองที่นั่น ผมเห็นสาวผมเงินตัวเล็กยืนอยู่ที่นั่น
เธอเป็นเทพธิดาแห่งโชคชะตา พูดอีกอย่าง…
“…ไอรา-ซามะ?” (มาโกโตะ)
“ไม่ ชั้นไม่ใช่ ตอนนี้ชั้นเป็น {เอสเธอร์}”
“…เอสเธอร์-ซัง?” (มาโกโตะ)
ผมมองอย่างตั้งใจที่สาวที่เรียกตัวเองว่าอย่างนั้น
ผมไม่เคยได้คุยตรงๆกับออราเคิลแห่งโชคชะตาเอสเธอร์-ซัง เพราะไอรา-ซามะสถิตอยู่ในเธอตลอด
“ตอนนี้เมื่อชั้นคิดดูแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เราคุยกัน ใช่มั้ย ทากัตซูกิ มาโกโตะ-ซัง ขอบคุณงานหนักในการต่อสู้กับลอร์ดปีศาจ” (เอสเธอร์)
เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ ผมพูด ‘อ้า!’ และรีบลุกขึ้น
แต่ตัวของผมหนักมาก
“กุห์!” (มาโกโตะ)
“ไม่ นายต้องไม่ผลักดันตัวเอง เพราะทั้งหมด หัวใจของนายถูกแทงทะลุ และแขนถูกตัด” (เอสเธอร์)
ผมเริ่มจำได้อย่างช้าๆ
เราเผชิญหน้ากับลอร์ดปีศาจไบฟรอน
เราสมควรจะสู้ในตอนกลางวัน ที่เราจะมีความได้เปรียบ แต่เพราะเวทมนตร์ของพวกเขา เราจบที่การตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตราย และจากนั้น…
(…ถ้าชั้นจำไม่ผิดหัวใจและแขนของชั้นควรจะถูกตัดด้วยเคียวของลอร์ดปีศาจ) (มาโกโตะ)
ผมยืนยันร่างกายของผมเอง แต่หัวใจผมเต้น และทั้งสองแขนยังติดอยู่
ผมโล่งใจจากเรื่องนี้ แต่มีหลายจุดที่กวนใจผมที่มันเด้งขึ้นมาทีละจุดในหัวผม
“…เอสเธอร์-ซัง เกิดอะไรขึ้นหลังจากที่ชั้นหมดสติ เราอยู่ที่ไหน? แล้วก็ ไอรา-ซามะอยู่ไหน?” (มาโกโตะ)
เอสเธอร์-ซังยิ้มให้กับคำถามเป็นชุดของผม
สีหน้าเธอนั้นอ่อนโยน
มันค่อนข้างต่างจากไอรา-ซามะ
“ชั้นจะตอบมันทีละข้อ โอเคมั้ย? อย่างแรก ต้องขอบคุณนายที่นำแสงอาทิตย์กลับมา ลอร์ดปีศาจไบฟรอนได้ถูก {กำจัด} อย่างปลอดภัยโดยฮีโร่แห่งแสง เหมือนในประวัติศาสตร์” (เอสเธอร์)
วินาทีหนึ่ง ผมไม่เข้าใจความหมายของคำพูดเหล่านั้น และผมย่อยมันอย่างช้าๆ
ลอร์ดปีศาจ…ถูกกำจัดแล้ว?
“…เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
ผมหายใจออกและรู้สึกเหมือนกำลังกายหายออกไปจากตัวผม
ดูเหมือนผมสามารถที่จะเติมเต็มภารกิจของผมได้อย่างปลอดภัย
นั่นโล่งใจ…
(แต่ชั้นอยากจะได้ดูช่วงเวลาที่สำคัญนั้น) (มาโกโตะ)
ผมได้ยินถึงเรื่องราวของผู้กอบกู้ในตำนานอาเบล กำจัดลอร์ดปีศาจหลายต่อหลายครั้งในวิหารแห่งน้ำ
แม้ว่าผมจะอยู่ที่เวลานั้น… ช่างน่าอาย
มันจะเป็นเรื่องราวที่ดีที่จะพากลับไปหาลูซี่และซา-ซัง
“ไม่ใช่นายคิดถึงเรื่องสบายๆอยู่ที่นี่เหรอ? นายอยู่ในสภาพสาหัส และไม่ตื่นขึ้้นมา 3 วันนะ รู้มั้ย?” (เอสเธอ)
เอสเธอร์-ซังตอบโต้ด้วยความทึ่งกับตัวผม
“3 วัน?!” (มาโกโตะ)
มันนานขนาดนั้น?
ไม่ตองสงสัยเลยว่าทำไมตัวผมรู้สึกทื่อ
“ชั้นจะตอบคำถามต่อไปของนาย โอเคมั้ย? เราอยู่ในเมืองในลาเบรินทอส มังกรโบราณที่นำโดยมังกรขาว-ซามะ ขนทุกคนมาที่นี่ ชาวเมืองอยู่ในอารมณ์เทศกาล ที่กำจัดลอร์ดปีศาจได้” (เอสเธอร์)
“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)
ตอนนี้เมื่อเธอมาพูดถึงมัน ผมได้ยินว่าสิ่งต่างๆเสียงดังข้างนอกนั่น
นั่นอะไรกัน? ทุกคนมีปาร์ตี้กันระหว่างที่ผมหลับ?
ผมรู้ศึกเศร้านิดหน่อยกับเรื่องนั้น แต่มันคงจะเป็นเรื่องแปลก ที่ไม่ฉลองหลังจากกำจัดลอร์ดปีศาจ
ผมควรแสดงตัวเองที่นั่นด้วย
“เกี่ยวกับคำถามที่สาม เทพธิดาแห่งโชคชะตา ไอรา-ซามะ ตอนนี้…” (เอสเธอร์)
{*ก่ะชั่น*}
ผมได้ยินเสียงบางอย่างแตก
“ม-มาสเตอร์…?” (โมโมะ)
“มาโกโตะ-ซัง…?” (แอนนา)
โมโมะและแอนนา-ซังได้ปากของพวกเธอเปิดกว้าง
ดูเหมือนพวกเธอนำน้ำมาที่นี่
แต่แก้วที่มีน้ำ แตกไปแล้วนะ
ดูเหมือนพวกเธอสองคนคอยดูแลผม
“แอนนา-ซัง โมโมะ ขอโทษที่ทำให้กัง—” (มาโกโตะ)
“ว้าาาาาาา!” (โมโมะ)
“มาโกโตะ-ซัง! ช่างโล่งใจ! นายฟื้นแล้ว!” (แอนนา)
พวกเธอสองคนกระโดดใส่ผม ก่อนผมจะพูดเสร็จ และผมถูกดันลงบนเตียง ไปแบบนั้นเลย
การมีน้ำหนักของสองคน บนตัวที่อ่อนแอของผมนั้นลำบาก แต่ผมบ่นไม่ได้
เมื่อเห็นสีหน้าของสองคนนี้ ผมบอกได้ว่าพวกเธอสองคนกังวลเกี่ยวกับผมอยู่ตลอดเวลา ตอนที่ผมยังไม่มีสติ
ไม่ว่าอย่างไร การมีโมโมะ ที่ไม่ต้องสงสัยว่าเป็นสาวสวย และแอนนา-ซัง ที่สวยเหมือนเจ้าหญิงโนเอล กอดผมเป็นเวลานานๆ ทำให้ผมประหม่า
หน้าของพวกเธอใกล้มาก…
ผมรอให้สองคนใจเย็นลง ระหว่างที่ยังถูกกอด
“ฮ่าาาาา… ชั้นขอโทษ ชั้นลืมตัวไปน่ะ ชั้นจะไปเรียกมังกรขาว-ซามะและจอห์นนี่-ซัง เพราะทั้งหมดพวกเธอกังวล” (แอนนา)
แอนนา-ซังออกจากห้องไป
โมโมะยังกอดผมอยู่
“อออุ…หนูดีใจมาก… มาสเตอร์ยังมีชีวิตอยู่…” (โมโมะ)
ผมลูบหัวของโมโมะ)
“มาคุยกันต่อภายหลังเถอะ” (เอสเธอร์)
เอสเธอร์-ซังพูดอย่างนี้ ขณะที่เธอมองดูสภาพของเรา
“ไม่ชั้นอยากได้ยินเกี่ยวกับเรื่องอะไรที่เกิดขึ้น เมื่อชั้นหมด—” (มาโกโตะ)
ผมอยากได้ยินรายละเอียด
แต่ผมจบประโยคของผมไม่ได้
“มาโกโตะ-คุง!”
“ผู้ใช้สปิริต-คุง!”
“มาโกโตะ-โดโนะ!”
ชาวเมืองของลาเบรินทอส มาทีละคน
จอห์นนี่-ซังและมังกรขาว-ซังก็อยู่ที่นี่ด้วย
“ทุกคนกังวลนะ รู้มั้ย? ได้โปรดคุยกับพวกเค้า” (เอสเธอร์)
เอสเธอร์-ซังยิ้ม
ดูเหมือนผมจะต้องคุยกับทุกคน ที่ผมทำให้กังวลก่อน
ผมเซนิดหน่อย แต่แผลในร่างกายผมฟื้นเต็มทีแล้ว ผมเลยออกจากห้องมา พร้อมกับการพร้อมการฟื้นฟูสมรรถภาพอยู่ในใจด้วย
เมื่อผมออกมาที่เมืองดันเจี้ยน เสียงเชียร์ดังขึ้น
“ฮีโร่-ซามะตื่นแล้ว!”
“ผู้กอบกู้-ซามะ!”
“คนที่กำจัดลอร์ดปีศาจ!”
(ไม่ แต่ชั้นไม่ได้กำจัดเค้านะ…) (มาโกโตะ)
เมื่อผมมองกลับไป แอนนา-ซังมีแต่รอยยิ้ม
แต่ผมไม่ใช่แม้แต่ฮีโร่เลยนะ
ผมรู้สึกเหมือนผมขโมยเครดิตที่นี่ นั่นมันโอเคมั้ย?
“ผู้ให้ความร่วมมือมากที่สุดครั้งนี้คือนาย ทากัตซูกิ มาโกโตะ-ซัง นั่นเป็นความคิดเห็นของทุกคนในเมืองนี้” (เอสเธอร์)
เอสเธอร์-ซังกระซิบในหูของผม
เธออ่านที่ผมคิดหรือ?
“ชั้นแค่ทำอะไรที่ชั้นทำได้” (มาโกโตะ)
“แต่ชีวิตของผู้คนที่นี่ถูกช่วยโดยการกระทำของนาย” (เอสเธร์)
ดูเหมือนทุกคนซาบซึ้งกับผมมากกว่าที่ผมคิด
ผู้คนมากขึ้นแะมากขึ้นเริ่มรวมกันรอบๆผม
เมื่อผมบอกพวกเขาว่าผมหิว จากการที่ตื่นขึ้นมาหลังจาก 3 วัน พวกเขานำอาหารมาให้ผมเป็นภูเขา
มันเป็นอาหารที่หายากและสำคัญนะ รู้มั้ย…
พวกเขาแม้แต่นำแอลกอฮอล์มาทีละคนทีละคน
ผมจบที่การเป็นศูนย์กลางของปาร์ตี้ในทันที
ผมได้ถูกถามเกี่ยวกับเวทมนตร์โชคชะตา ที่ผมใช้เพื่อเผชิญหน้ากับลอร์ดปีศาจ
ถ้าผมพูดว่าผมทำจังหวะเดียวกัน กับเทพธิดาแห่งโชคชะตาไอรา-ซามะ พวกเขาจะคิดว่าผมบ้า ผมเลยแค่พูดว่า ‘ชั้นจำไม่ได้’ และไหลตามน้ำไป
ผมจะถูกท่วมด้วยคำถาม ถ้าผมอยู่ในจุดๆเดียว ผมเลยไปรอบๆ และทักทายสหายของผม
ผมไปที่ที่หัวหน้าของเมืองนี้ จอห์นนี่-ซังอยู่ก่อน
เขาได้ถูกล้อมโดยนักรบกึ่งสัตว์และคนสวย
“มาโกโตะ-โดโนะ! ผู้หญิงอายุน้อยทั้งหมดของเมืองนี้หลงนายหัวปักหัวปำ นายทำสาวคนไหนเป็นภรรยาของนายก็ได้” (จอห์นนี่)
“ฮ่าฮ่าฮ่า…”
มันหายากที่จะเห็นจอห์นนี่-ซังพูดมากมาก
ผมบอกไม่ได้ว่าที่เขาพูดจริงจังหรือไม่ ดังนั้นผมแค่หัวเราะอย่างคลุมเครือ
ที่ต่อไปที่ผมไป คือเก้าอี้ของมังกรขาว-ซัง
“ผู้ใช้สปิริต-คุง นายมันอุกอาจพวก! ใน 10,000 ปีของชีวิตที่ผ่านมา นี่เป็นเรื่องตื่นเต้นที่สุดที่ชั้นเคยมี!” (เมล)
“ชั้นรู้สึกได้รับเกียรติ ที่ได้ยินอย่างนั้น” (มาโกโตะ)
มังกรขาว-ซังได้กินอาหารกับมังกรโบราณอื่น
เธอก็อยู่ในกำลังใจที่ดีด้วย
“เฮ้ พวกนายควรจะเป็นเหมือนผู้ใช้สปิริต-คุงนะ!” (เมล)
“ได้โปรดอย่าถามอะไรที่ไม่มีเหตุผล แม่-ซามะ…”
“นั่นมันเวทมนตร์ระดับพระเจ้า…”
มังกรโบราณได้ล้างสิ่งไร้เหตุผลที่มังกรขาว-ซังพูด
เมล-ซังน่าจะเมา
ที่ที่สามที่ผมไป เป็นที่ที่ฮีโร่รวมกัน
มันดูเหมือนโมโมะก็อยู่กับพวกเขาด้วย
“ขอบคุณนาย ชั้นสามารถที่จะรักษาสัญญา ขอบคุณ มาโกโตะ-โดโนะ
“ชั้นอยากจะฉลองด้วยกันกับโอลก้า-ซัง…” (จูเลียตต้า)
เมื่อผมไปเพื่อทักทายโวล์ค-ซังแะจูเลียตต้า-ซัง พวกเขาเคร่งขรึมอย่างคาดไม่ถึง
“นั่นมันไม่ดีเลยนะ พวกนายสองคน เราฉลองอยู่ที่นี่นะ” (แอนนา)
แอนนา-ซังร่าเริง
เธอต่างจากเวลาที่ผมเจอเพิ่งเจอเธออย่างสิ้นเชิง
“ฮ่าาา…หนูยังไม่เชื่อมันเลย” (โมโมะ)
โมโมะนั่งเหม่อลอย
เธอดูแลผมตลอดเวลา และมันดูเหมือนตอนนี้เธอได้ผ่อนคลายอย่างสมบูรณ์หลังจากที่ผมตื่นขึ้น
ผมรู้สึกแย่ ดังนั้นผมนั่งข้างเธออย่างเงียบๆ
“มาโกโตะ-ซัง…อืม…เมื่อนายมีเวลาอยู่บ้างทีหลัง มีบางอย่างที่ชั้นอยากจะคุยด้วยกับนาย…” (แอนนา)
แอนนา-ซังกระซิบในหูของผม
“โอเค” (มาโกโตะ)
มันคืออะไร
ผมคิดว่ามันน่าจะเป็น เธอจะขอบคุณผมที่กำจัดลอร์ดปีศาจ
เธอมองผมด้วยสายตาที่มีความหมาย แต่ผมบอกไม่ได้ว่ามันคืออะไร
หลังจากที่ทักทายเสร็จ ผมเหนื่อยนิดหน่อย ผมเลยลุกขึ้นจากเก้าอี้ของผม
การฉลองยังดำเนินไปอย่างแข็งแกร่ง
ผมออกจากที่นั่นโดยใช้ซ่อน
เมืองเวลาที่ผมเดินช้าๆ สู่ทะเลสาบใต้ดินที่มันไม่มีผู้คนมาก…
{*ซ่า*}
เสีงของน้ำกระจาย และ ‘คย้าา!’ สะท้อน
(เอ๋? บางคนตกเหรอ?) (มาโกโตะ)
บางคนอาจจะลื่นจากที่พวกเขาเมา
ผมมองกลับไปเพื่อจะเรียกบางคนทันที แต่คนอื่นๆทั้งหมดอยู่ในงานปาร์ตี้
มากที่สุดของทั้งหมด ถ้าบางคนตกลงไปในทะเลสาบใต้ดิน -ในน้ำ- ผมควรจะไ่มีปัญหาที่จะช่วยพวกเขา
ผมรีบมุ่งหน้าไปที่ทะเลสาบใต้ดิน
มันมืดและมองไม่ค่อยเห็น
“เดีย” (มาโกโต)
ผมเรียกสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่
“ค่ะ ราชาของเราา ชั้นรอให้นายตื่นอยู่” (เดีย)
สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่แสดงตัวขึ้นมา พร้อมรอยยิ้มบนหน้าของเธอ
“บางคนตกลงไปในทะเลสาบใต้ดิน! ค้นหาพวกเค้าทันที ได้โปรด!” (มาโกโตะ)
“ค่ะ …โอ้? แต่จากที่ชั้นเห็น ไม่มีใครอยู่นะ?” (เดีย)
มันดูเหมือนเธอบอกสภาพของทะเลสาบใต้ดินได้ในทันที ในฐานะของสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่
แต่ผมได้ยินบางคนตกจริงๆนนะ
“หื้นน…ชั้นดื่มมากไป~”
เอลฟ์ที่ดูเหมือนลูซี่
ถ้าผมจำไม่ผิด เธอเป็นลูกสาวของจอห์นนี่-ซัง
แม้อย่างนั้น เธอทนฤทธิแอลกอฮอล์ไม่ได้ เธอยังจบที่การดื่มมากไป นั่นทำให้ผมนึกได้ถึงลูซี่
ผมกังวล ผมเลยเข้าไปใกล้เพื่อคุยกับเธอ แต่…
“คย้า!”
เธอลื่น
“เวทย์น้ำ: [เดินบนพื้นน้ำ]!” (มาโกโตะ)
ผมร่ายเวทมนตร์ไปบนเธอทันที และหยุดเธอจากการตกลงไปในน้ำ
“เธอโอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)
“เอ๋? อ-อะไร…? มาโกโตะ-ซามะ? โอ้ ไม่ หนูได้แสดงฝั่งที่ไม่น่าดูของหนู…”
“นั่นมันอันตราย ระวัง” (มาโกโตะ)
พูดคำนี้เสร็จ ผมกำลังจะไปรอบๆทะเลสาบใต้ดิน
“…มาโกโตะ-ซามะ”
แต่สวเอลฟ์จับแขนของผม และดันร่างกายเธอ (ส่วนใหญ่เป็นนมของเธอ) ใส่มัน
“อืม…ไปส่งหนูที่ห้องได้มั้ย…?”
“เออ๋…” (มาโกโตะ)
ผมสั่น
สายตาที่แฉะของเธอ มันรู้สึกเหมือนลูซี่จริงๆ
(ชั้นรู้สึกคิดถึงบ้านเหรอ…?) (มาโกโตะ)
มันมีส่วนของผมที่หัวใจผมหวั่นไหวมากกว่าก่อนหน้า
ถ้าโนอาห์-ซามะอยู่ที่นี่ ท่านจะพูดว่า ‘ไม่ยอมกินข้าวต่อหน้านายจะเป็นผู้ชายที่น่าอับอาย!’
“หนู…ไม่ดีพอเหรอ?”
ผมอ่อนแอกับตาเหล่านั้น
ผมพูดด้วยปฏิกิริยาตอบสนองว่า ‘ไม่ใช่อย่างนั้น’ และเธอแก้มแดงอย่างมีความสุข
“งั้น ได้โปรดมาตรงนี้…”
เธอห่อแขนของเธอรอบผม และผมกำลังจะถูกลากไป…
“มาโกโตะ-ซา~ง”
“มาสเตอร์~?”
แอนนา-ซังและโมโมะยืนอยู่ข้างผมเลย เมื่อเวลาที่ผมสังเกต
เทเลพอร์ต?
“อ-โอ้ ชั้น ฮีโร่-ซามะและโมโมะ-ซามะ…นี่มัน…”
“ชั้นกำลังคุ้มกันเธอกลับไปที่ห้องของเธอ เพราะเธอกำลังจะตกลงไปในทะเลสาบใต้ดินในสภาพเมาของเธอ” (มาโกโตะ)
ผมอธิบายสถานการณ์
“งั้น ชั้นจะไปกับเธอเอง” (แอนนา)
“อ้าา หนูอยากให้มาโกโตะ-ซามะ…”
“ไม่ได้! มาโกโตะ-ซังเหนื่อยอยู่!” (แอนนา)
สาวเอลฟ์ละแอนนา-ซังจากไป
“มาสเตอร์ พี่เป็นพวกไหลตามน้ำไปง่ายๆเหรอ?” (โมโมะ)
โมโมะมองดูผมด้วยการจ้องตรงๆ
ดูเหมือนเนื้อหาของการสนทนา ถูกได้ยินอย่างสมบูรณ์
“ที่สำคัญมากกว่านั้น บางคนอาจจะตกลงไปในทะเลสาบใต้ดิน” (มาโกโตะ)
“เอ๋?! นั่นแย่อ่ะ” (โมโมะ)
ผมพยายามจะเปลี่ยนหัวเรื่อง โดยคุยเกี่ยวกับเสียงก่อนหน้ากับโมโมะ
เดียปรากฏที่นั่น
“ราชาของเรา ชั้นหาทุกซอกทุกมุมของทะเลสาบใต้ดิน แต่ไม่มีใครอยู่ ไม่ต้องสงสัยเกี่ยวกับมัน” (เดีย)
“…เข้าใจแล้ว ขอบคุณ เดีย” (มาโกโตะ)
ผมขอบคุณเดีย
ไม่มีคนที่ตกลงไปในทะเลสาบใต้ดิน
งั้นผมได้ยินอะไรล่ะ?
มีความเป็นไปได้เดียวมาในใจของผม
—คนที่ {สมควรจะ} ตกลงไปในทะเลสาบใต้ดินคือสาวเอลฟ์
(เวทมนตร์โชคชะตา…ตาทิพย์…) (มาโกโตะ)
ผมดไดิยินเกี่ยวกับมันจากฟูเรีย-ซังมาก่อน
ภาพของอนาคต แสดงขึ้นมาได้ไม่ว่าจะตั้งใจอย่างไร
แต่เวทมนตร์โชคชะตาที่ผมใช้ได้ เป็นระดับประถม ดังนั้นผมไม่ควรจะมมีความสามารถนั้น
บางอย่างเกิดขึ้นกับร่างกายของผมหรือ?
“อืม…มาสเตอร์?” (โมโมะ)
“โมโมะ พี่เหนื่อยแล้ววันนี้ พี่เลยจะพักในห้องพี่” (มาโกโตะ)
“หนูจะไปด้วย!” (โมโมะ)
โมโมะและะผมใช้เวลากลางคืนในห้องของเรา ที่ลาเบรินทอส ซึ่งเราไม่ได้อยู่มาซักพักแล้ว
ผมจะหลับบนพื้นเหมือนก่อนหน้านี้ แต่โมโมะต่อต้านมัน
เธอบอกผมให้ใช้เตียง เพราะผมเพิ่งฟื้น
แต่ผมให้เธอนอนที่พื้นไม่ได้ ระหว่างที่ผมนอนบนเตียง
มันน่าปวดหัว ดังนั้นเราทั้งสองคนนอนในเตียงเล็กๆเตียงเดียวกัน
มันอึดอัด แต่ไม่นานผมก็หลับไป
◇◇
ผมตื่นขึ้น
(ไม่…ชั้นยังไม่ตื่น ชั้นยัง…ฝันอยู่) (มาโกโตะ)
แต่นี่มันไม่ใช่ฝันธรรมดา
มันไม่ใช่ที่ของโนอาห์-ซามะ
มันเป็นที่ที่ผมไม่มีความทรงจำเลย
พื้นที่ขนาดยักษ์ที่ยืดไปปไกลเท่าที่ตาเห็น พร้อมกับพรมที่ดูคุณภาพดี
มันเป็นที่แปลกที่มีประตูและชั้นวางหนังสือ ลอยอยู่ในบริเวณที่กว้างขวาง
มีหนังสืออยู่มากมาย กระจายอยู่ที่เท้าของผม
ผมแม้แต่พูดว่ามันสะอาดไม่ได้แม้จะเป็นการเยินยอ
มันมีตุ๊กตาน่ารักหลากหลายที่นั่นที่นี่ และพวกมัน {ขยับอยู่}
ตุ๊กตาไม่ธรรมดาเหมือนหมี กระต่าย แมว และสุนัข
มันมันเคลื่อนไหวไปรอบๆอย่างยุ่งวุ่นวาย เหมือนพวกมันมีชีวิต
ผมได้มองของเหล่านั้นอย่างเหม่อลอยอยู่ซักพัก
ในทันทีนั้น ตุ๊กตากระต่ายเข้ามาหาผม
มันคำนับและเริ่มนำทางผม พร้อมกับส่งท่าทาง ดั่งจะพูดว่า ‘ทางนี้ได้โปรด’
หลังจากที่คิดเกี่ยวกับมันเล็กน้อย ผมตามตุ๊กตากระต่ายไป
ผมผ่านตุ๊กตาหลายตัว ที่ทำงานอย่างไม่พักผ่อน
ในที่สุดผมก็เห็นที่ที่เรามุ่งหน้าไป
ที่ที่ผมมถึง มีโต๊ะและเก้าอี้ ที่ดูสง่างาม
ดูเหมือนลอร์ดของพื้นที่นี้ อยู่ในที่นี้ด้วย
มีสาวตัวเล็กๆนอนอยู่ที่นั่น
ผมได้ยินเสียงลมหายใจที่มั่นคง
มีขวดเล็กๆมากมาย กระจายไปทั่วอยู่ที่เท้าของท่าน
ผมหยิบมันและตรวจดู
ป้ายบนขวดบอกว่า ‘ยู**เคล’
พูดอีกอย่าง ดั้งเดิมจากโลก
หรือเหมือนกับ ท่านดื่มมากเกินไปมากกว่า
ท่านเป็นมนุษย์เงินเดือนที่ทำงานกับบริษัทมืด*เหรอ?
TLN: บริษัทที่ให้พนักงานทำงานหนักเกินไปในท่าทีที่ผิดจรรยาบรรณ
กระต่ายที่นำทางผมเสร็จจากไป
มันช่วยไม่ได้ ผมเลยพูดกับสาวที่หลับอยู่
“อืม…ไอรา-ซามะ?” (มาโกโตะ)
“ฮ่าา! มันไม่ใช่! ชั้นไม่ได้หลับ! ดังนั้นอย่าบอกอัลเธน่า-โอเน่ซามะ! …เดี๋ยว ทากัตซูกิ มาโกโตะเหรอ?” (ไอรา)
ไอรา-ซามะลุกขึ้นค่อนข้างเร็ว หลังจากมองไปรอบๆอย่างกระสับกระส่าย ท่านเห็นหน้าผม และถอนหายใจเฮือกใหญ่
แต่เธอทำสีหน้าที่จริงจังทันที
“ด-ดีที่ได้เห็นนายมา ทำได้ยอดเยี่ยมในการปราบอร์ดปีศาจ ชั้นเรียกนายมาที่นี่เพราะชั้นมีอะไรจะบอกนาย” (ไอรา)
ไอรา-ซามะ ขัดสมาธิอย่างสง่างาม และลอยอยู่บนอากาศเพื่อมองลงมาหาผม
ผมอยู่ต่อหน้าเทพธิดา ผมเลยคุกเข่าแล้วก้มหัว
แต่จากนั้นผมครุ่นคิดเล็กน้อย
ผมควรจะชี้เรื่องน้ำลายรอบๆปากท่านมั้ย?
เป้าหมายเดือน 7/66
ค่าเน็ต 0/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord