“น่าจะเป็นเพราะว่าคุณผู้หญิงคนนั้นสงสัยว่าตอนนั้นตัวเองเข้าผิดห้อง ดังนั้นเลยมาเช็กครับ”ผู้จัดการตอบ
“เข้าห้องผิด หมายความว่าไง？”นัทธีหรี่ตาลงทันที
ผู้จัดการเกาหัว“คือแบบนี้ครับ ตอนนั้นห้องของคุณผู้หญิงท่านนั้น เลขท้ายคือเลข６ ส่วนเลขท้ายห้องของประธานนัทธีคือเลข９ แต่ว่าเลข９ตอนนั้นหลวม จึงกลายเป็น６ ดังนั้นคุณผู้หญิงท่านนั้นดูผิด เลยเข้าห้องของคุณครับ”
มารุตกลับประหลาดใจคาดไม่ถึง“แต่ก็ไม่ถูกนะ ในเมื่อเข้าห้องผิด เป็นผู้มีพระคุณที่แท้จริงของประธาน งั้นทำไมต่อมาคุณตื่นขึ้นมาแล้วถึงมองเห็นเป็นพิชญา？คงไม่ใช่ว่าพิชญาก็เข้าผิดห้องหรอกนะ？”
“สุภัทรบอกว่าพิชญาเข้าผิดห้อง แต่เป็นอย่างไรกันแน่นนั้น ต้องเห็นเท่านั้นถึงจะรู้ ไปห้องวงจรปิด！”นัทธีเงยคางไปที่ผู้จัดการ
ผู้จัดการรีบนำทางไป
ทั้งสามคนมาที่ห้องวงจรปิด ผู้จัดการให้คนเปิดกล้องในตอนนั้น
อย่างไรก็ตามหลังจากเจ้าหน้าที่พิมพ์ค้นดู สีหน้าก็ดูสงสัยขึ้นมา“ผู้จัดการ กล้องวงจรปิดในตอนนั้นถูกลบไปครับ！”
“อะไรนะ？”ผู้จัดการเบิกตาโตขึ้นมาอย่างตะลึง“ถูกคนลบไป？”
“ครับ ถูกคนลงไปจริงๆ และลบทำลายทิ้งเลย ไม่สามารถเอาคืนกลับมาได้ น่าจะเป็นแฮกเกอร์ที่ลงมือ”เจ้าหน้าที่พยักหน้าตอบ
สีหน้าผู้จัดการมองไปที่นัทธีอย่างดูแย่“ประธานนัทธี เอ่อ……”
นัทธียิ้มกลับด้วยความโกรธ“ดีมาก ดูเหมือนจะมีคนไม่อยากให้ผม สืบถึงคนที่ช่วยผมอย่างแท้จริงในตอนนั้นได้”
“ผมก็คิดแบบนี้ แต่ว่าทำไมกันนะ ก็แค่คนที่มีพระคุณเท่านั้น สืบหาได้แล้วจะไปเป็นอุปสรรคกับใครกัน？หรือว่าข้างในนี้ ยังเกี่ยวโยงไปถึงอย่างอื่นที่เราไม่รู้？”มารุตลูบคางแล้วเดา
นัทธีได้ยินคำพูดของเขานี้ ดวงตามีประกายแวบมา เม้มริมฝีปากบางๆพูดว่า：“อาจจะเป็นอย่างที่คุณพูด ข้างในนี้ยังมีเรื่องที่พวกเราไม่รู้เกิดขึ้นจริงๆ ยิ่งคนในความลับนั้นอยากปกปิดเรื่องทั้งหมดนี้ ผมก็จะยิ่งสืบเรื่องนี้ให้ชัดเจน คุณให้พนักงานต้อนรับค้นบันทึกการเข้าพักของห้อง３６０６ในตอนนั้นหน่อย ดูว่ายังอยู่ไหม？”
นัทธีมองไปที่ผู้จัดการ
ผู้จัดการตอบรับ หยิบวิทยุสื่อสารออกมาเรียกพนักงานเต้อนรับ
ประมาณสองสามนาทีถัดมา คำตอบของพนักงานต้อนรับก็เข้ามา พูดไปว่า：ไม่อยู่แล้ว！
ถูกคนลบเหมือนกัน
สำหรับสิ่งนี้ นัทธีไม่แปลกใจมากนัก เขาเดาได้อยู่แล้วว่าจะต้องเป็นแบบนี้
กระทั่งว่าสองเดือนก่อน ร่องรอยของหญิงสาวที่ปรากฏในโรงแรม ที่มาดูกล้องวงจรปิดเหมือนกัน และสงสัยผู้มีพระคุณของเขา ก็เป็นไปได้ว่าจะถูกลบไปแล้ว
“ประธาน ตอนนี้พวกเราควรจะทำอย่างไร ร่องรอยทั้งหมดถูกทำลายหมดแล้ว”มารุตถอนหายใจถามออกมา
ลูกกระเดือกของนัทธีขยับไปมา“ไม่ถูกทำลายไปหมดหรอก ตอนนั้นที่วางยาผมคือนิรุตติ์ ตอนตื่นมาข้างกายเป็นพิชญา และยังมีสุภัทรที่เป็นคนรู้ สามคนนี้จะต้องมีคนรู้เรื่องในตอนนั้นแน่ ไม่แน่ว่าที่ลบล้างทั้งหมดนี้อาจจะเป็นหนึ่งในสามคนนี้ก็เป็นได้ คุณส่งคนไปจับตาดูดีๆ มีข่าวอะไรก็ส่งมาบอกผมได้ตลอดเวลา”
“เข้าใจแล้ว”มารุตพยักหน้า
นัทธีถูคิ้วอย่างเหนื่อยล้า
ตอนนี้เอง จู่ๆโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา
นัทธีวางมือลง หยิบโทรศัพท์ออกมาดู แล้วกดรับ“มีอะไร？”
“นัทธี วารุณีฟื้นแล้ว แกจะมาดูหน่อยไหม？”เสียงหัวเราะอย่างร่าเริงของพิชิตดังขึ้นมา
คิ้วของนัทธีคลายลงทันที เสียงก็ไม่เย็นชามากขนาดนั้นแล้ว“โอเค ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”
พูดจบ เขาก็ตัดสายไป ยกเท้าก้าวออกไปจากโรงแรม ส่วนตัวเองขับรถไปโรงพยาบาล
ส่วนมารุต หัวเราะเรียกรถกลับไปบริษัทอย่างขมขื่น จัดแจงให้คนไปเฝ้าดูพวกนิรุตติ์
มาถึงโรงพยาบาล ก็หนึ่งชั่วโมงต่อมา
นัทธีผลักประตูห้องคนไข้เข้ามา สองคนในห้องที่นอนและนั่งอยู่นั้น มองไปที่หน้าประตูทันที
“ไง มาแล้วเหรอ”พิชิตเห็นเขาเข้ามา ก็ยืนขึ้นมาจากเก้าอี้อย่างไม่รีบร้อน ทักทายไปว่า
วารุณีก็ยันตัว นั่งขึ้นมาจากเตียง เรียกออกไปว่า“ประธานนัทธี”
นัทธีพยักหน้าเบาๆให้เธอ มองสำรวจเธอ
สีหน้าของเธอยังซีดขาวเล็กน้อย แต่ดีขึ้นเยอะกว่าก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ในบ้านของชาวบ้าน ทำให้หัวใจที่ตีงเครียดของนัทธี ผ่อนคลายลงไปบ้าง
“แกยังจะอยู่นี่ทำอะไรอีก？”นัทธีละสายตาจากตัววารุณี มองไปที่พิชิตอย่างไม่พอใจ
พิชิตเลิกคิ้วดันแว่นพูดหยอกล้อไปว่า：“ได้ ไม่ชอบที่ฉันขวางหูขวางตาใช่ไหมล่ะ ฉันไปละ ไม่รบกวนโลกของคนสองคนของพวกแกละ”
พูดไป เขาก็จัดชุดกาวน์ ถือแฟ้มระเบียนคนไข้เดินออกไป
ในห้องคนไข้ก็เหลือแค่วารุณีกับนัทธีเพียงสองคน
วารุณีเขินกับคำว่าโลกของคนสองคนของพิชิต บวกกับที่จู่ๆก็คิดถึงจูบที่นัทธีให้เธอไม่นานก่อนหน้านี้ ทำให้ใบหน้าเล็กๆของเธอแดงขึ้นมา ละสายตาลงไม่กล้ามองเขา
ถึงแม้เธอจะเคยจูบกับเขาแล้ว และยังเคยมีค่ำคืนที่สนิทใกล้ชิดกันแล้ว แต่นั่นเป็นอุบัติเหตุทั้งนั้น
แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน ครั้งนี้เป็นนัทธีที่จูบเธอก่อน เธอไม่รู้ว่าเขาหมายความว่าอย่างไรกันแน่
“ร่างกายดีขึ้นหรือยัง？”จู่ๆนัทธีก็พูดออกมา ทำลายความคิดของวารุณี
วารุณีพยักหน้าอย่างรีบร้อน“ดีขึ้นแล้วค่ะ”
นัทธีเดินไปนั่งลงตรงจุดที่พิชิตเพิ่งนั่งลงไป“งั้นก็ดี สองวันนี้ก็พักผ่อนเยอะๆ ทางด้านศาลก้คุยกับประธานวรวีแล้ว เลื่อนไปอีกสองวันค่อยพิจารณาคดี”
ได้ยินอย่างนั้น วารุณีก็กะพริบตาอย่างแปลกใจ“เป็นประธานนัทธีที่บอกประธานวรวีเหรอคะ？”
นัทธีเงยคางขึ้นไม่ปริปากพูดอะไร
“ขอบคุณค่ะประธานนัทธี”วารุณียิ้มอย่างรู้สึกขอบคุณ“และก็ขอบคุณประธานนัทธีที่คุณช่วยฉันไว้ทัน ถ้าไม่ใช่คุณ ฉันก็ไม่รู้ว่าจะถูกคนพวกนั้นพาไปไหน และก็ไม่รู้ว่าต่อไปจะเจออะไร ขอบคุณคุณจริงๆนะคะ”
พูดจบ เธอก็เปิดผ้าห่มออก อยากจะลงจากเตียงแล้วโค้งคำนับนัทธี
นัทธีเห็นความตั้งใจของเธอ ก็ยื่นมือกดไหล่ของเธอ กดเธอกลับไปเตียงคนไข้“คุณไม่ต้องทำแบบนี้เถอะ พักผ่อนให้เยอะเถอะ”
เขาแข็งกร้าวแบบนี้ วารุณีหมดปัญญา ได้แต่กลับไปนอนอีกครั้ง
จากนั้น เธอก็คิดอะไรได้ ถามไปอีกว่า“ใช่สิประธานนัทธี คนพวกนั้นเป็นไงบ้างคะ？”
นัทธีรู้ว่าที่เธอถามคือคนพวกนั้นที่ลักพาตัวเธอ สายตาร้ายกาจนั้นหรี่ลง“ตายแล้ว มีแค่คนเดียวที่รอด ซึ่งยังไม่รู้ว่าจะช่วยกลับมาได้ไหม”
ได้ยินคำนี้ วารุณีเบิกตาโต ก็แปลกใจดูไม่เชื่อ
จู่ๆก็ตายแล้ว……
อยู่ในรถตู้เหมือนกัน คนอื่นๆตาย มีแค่เธอที่รอดออกมาอย่างไม่บาดเจ็บ จะเห็นว่าเธอโชคดีแค่ไหน
“สุภัทรจบเห่แล้ว！”วารุณีกำฝ่ามือแน่น พูดอย่างเย็นชา：“ไม่ใช่แค่ก่ออาชญากรรมลักพาตัว แต่ยังทำให้คนสองสามคนนั้นตายไปด้วย ไม่โดนทำโทษตลอดชีวิตก็ประหาร”
“ไม่หรอก”นัทธีส่ายหน้าปฏิเสธคำพูดของเธอ
วารุณีมองไปที่เขาอย่างตะลึง
เขาสบตาในระดับเดียวกับเธอ“สองสามคนนั้น เป็นสุภัทรส่งไปจริง แต่ความตั้งใจเดิมของสุภัทรไม่ได้จะลักพาตัวคุณ แต่จะขัดขวางคุณไปศาล หมายความว่า ขณะที่คนพวกนั้นรับเงินของสุภัทร ก็รับเงินของคนอื่นจับตัวคุณไปด้วย”
“ดังนั้นความหมายของคุณคือ ที่ลักพาตัวฉันไม่ใช่สุภัทร แต่เป็นอีกคน？”ร่างวารุณีเกร็งขึ้นมา รู้สึกเสียวสันหลัง
นัทธีพยักหน้าเล็กน้อย“ถูกต้อง ผมหมายถึงอย่างนี้แหละ”
วารุณีก้มหน้าลง“หรือว่าเป็นเธออีก？”
“ใคร？”นัทธีได้ยินคำนี้ สายตาก็เพ่งออกไป ถามทันที
วารุณีกัดริมฝีปาก“ผู้หญิงที่ชนอารัณกับพงศกรจนบาดเจ็บ และเผาคลังของฉัน และยังซื้อแอคหลุมปั่นกระแสกับบัญชีปล่อยข่าวเสียหายในเน็ตมาทำลายฉัน”
นอกจากผู้หญิงคนนั้น เธอก็คิดถึงคนอื่นไม่ออก
นัทธีเม้มปาก“อาจจะเป็นเธอ”
“น่ารังเกียจมาก ฉันไปมีความแค้นอะไรกับเธอกันแน่ เธอถึงต้องจัดการฉันขนาดนี้！”วารุณีโกรธจนทุบเตียง
ทารีนาคนเดียวยังไม่พอ โผล่ออกมาอีกคนแล้ว
เพราะอะไรกันแน่นะ？