270 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มุ่งมั่นตั้งใจตัวเขาเอง
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ…อยากจะกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่มั้ย?” (ไอรา)
ที่ออกมาจากไอรา-ซามะ เป็นบางอย่างที่ไม่คาดคิด
“กำจัด…เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่? แต่เราอยู่ใน {สภาพนั้น} แม้ว่าจะกับลอร์ดปีศาจนะ?” (มาโกโตะ)
จริงๆแล้ว ผมก็มีเจตนาที่จะตรงไปหาเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ขึ้นอยู่กับว่าเจอผู้กอบกู้อาเบลมั้ย
แต่ยังมีความร้อนใจของผม ที่อยากจะหาทางเพื่อที่จะกลับไปที่จะกลับไปที่ยุคของลูซี่ และซา-ซังอยู่นะ
แต่ตอนนี้…จากใจเลย ผมไม่มั่นใจเกี่ยวกับมัน
ราชาอมตะไบฟรอนเป็นคู่ต่อสู้ที่น่ากลัว
ผมไม่คิดจริงๆว่าเราเอาชะเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ได้ ที่มีลูกน้องลอร์ดปีศาจ 9 คน ด้วยกำลังการต่อสู้ปัจจุบัน
ไอรา-ซามะต้องอ่านใจของผม ท่านยิ้มอย่างอ่อนโยน
“ชั้นเข้าใจความรู้สึกนั้น ทากัตซูกิ มาโกโตะ แต่นั่นไม่ใช่ นี่เป็น {เวลาที่ดีที่สุด}” (ไอรา)
“…ผมไม่เข้าใจว่า—” (มาโกโตะ)
ก่อนที่ผมจะพูดได้ว่า ‘ว่าท่านหมายความว่าอะไร’ มือของไอรา-ซามะวางอยู่ที่แก้มของผม
มันอุ่น
“ปาฏิหาริย์แห่งโชคชะตา: [เสียงสะท้อน]” (ไอรา)
เสียงที่งดงามสะท้อนมา
ตัวของผมและไอรา-ซามะ ส่องสว่างเป็นสีรุ้ง
“นี่มัน…?”
“นี่เป็นการตอบสนองบางอย่าง ที่คนที่มีความเป็นพระเจ้าจะมีได้เท่านั้น มันหมายถึงนายมีพลังของพระเจ้าใจตัวของนาย ทากัตซูกิ มาโกโตะ” (ไอรา)
“เอ๋?!” (มาโกโตะ)
ผมมีความเป็นพระเจ้า?
ผมไม่รู้สึกอย่างนั้นเลยซักนิด
“ชั้นบอกนายแล้ว ใช่มั้ย? ถ้ามนุษย์ทำจังหวะเดียวกับกับเทพธิดา พวกเค้าปรกติจะบ้าไป หรือไม่ก็พิการ อย่างน้อย มันควรจะมีความเสียหายอยู่ที่ตัวหรือใจ… แม้อย่างนั้น ชั้นไม่เห็นสัญญานของเรื่องนั้นเลยซักนิดในนาย ทากัตซูกิ มาโกโตะ” (ไอรา)
“นั่นต้องขอบคุณตราประดับของโนอาห์-ซามะ—” (มาโกโตะ)
“นั่นใช่แล้ว มันเป็นการกระทำของโนอาห์ และผลข้างเคียงของเวทมนตร์ปาฏิหาริย์ที่โนอาห์-ซามะร่ายไปบนนาย ตอนนี้ นายมีความเป็นพระเจ้าอยู่ในตัวนาย ทากัตซูกิ มาโกโตะ” (ไอรา)
“…นั่นมันโอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)
ท่านได้พูดถึงผลข้างเคียงและพิการ และคำแย่ๆมากมายเลย
“มันโอเค มันน่าเดือดดาล แต่มันเป็นที่คาดได้กับเวทมนตร์ปาฏิหาริย์ของโนอาห์ มันมีความเป็นพระเจ้าในแบบที่ว่ามันไม่ทำให้มีผลเสียบนตัวนายเลยซักนิด” (ไอรา)
โฮ่ะโฮ่
โนอาห์-ซามะไม่พลาดอะไรเลย
“ผมเข้าใจว่าตอนนี้ ผมมีความเป็นพระเจ้า แต่เรากำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ด้วยนั่นได้เเหรอ?” (มาโกโตะ)
เมื่อผมได้ยินคำว่าความเป็นพระเจ้า มันฟังดูแข็งแกร่ง แต่ผมไม่คิดว่าผมเป็นบางอย่างเหมือนซากุไร-คุง หรือแอนนา-ซัง
“ฮ่าาาา…” (ไอรา)
ไอรา-ซามะส่ายหัวของเธอ ดั่งพูดว่า ‘ให้ตายซี่’
“นายมีความเป็นพระเจ้าอยู่ในตัว ดังนั้นคิดกับตัวเองเหมือนมีชีวิตไม่มีสิ้นสุด และเนื้อไม่มีสิ้นสุด” (ไอรา)
ชีวิตไม่มีสิ้นสุด?
เนื้อไม่มีสิ้นสุด?
นั่นฟังดูน่าประทับใจ
“…ผมเห็นภาพที่ถูกต้องไม่ได้จริงๆ” (มาโกโตะ)
ผมเอียงหัวโดยไม่ชัดเจน
“คิดถึงเวลาที่เอาชนะไม่ได้ของอายะ-จังดำเนินต่อไปตลอดเวลา ตอนนี้ นายจะสามารถสู้ดีๆกับฮีโร่แห่งพระอาทิตย์อเล็กซ์ได้นะ รู้มั้ย?” (ไอรา)
“นั่นแข็งแกร่งอย่างบ้าไปเลย!” (มาโกโตะ)
เวลาที่เอาชนะไม่ได้ของซา-ซัง ที่น็อคโอลก้า-ซังในทีเดียว
ฮีโร่แห่งพระอาทิตย์อเล็กซานเดอร์ที่เอาชนะ ฮีโร่แห่งแสงซากุไร-คุงได้ในทันที
มันเหมือนกันกับนั่นเหรอ?!
“มันช่วยไม่ได้ที่นายเชื่อมันไม่ได้ เพราะทั้งหมดเจ้าตัวเองมีความเป็นพระเจ้า อยู่ข้างในเค้าโดยที่เค้าไมรู้เลย… ทำไมโนอาห์ทำบางอย่างแบบนี้…? มันเพื่อ… ซ่อนมันจากเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์และมารเหรอ…? แต่นั่นจะสร้างความเป็นไปได้ที่จะไม่มีใครรู้ถึงมันเลย… เธอคำนวนความจริงที่ชั้นจะสังเกตเหรอ…? ไม่มีทางน่า…” (ไอรา)
ผมฟังไอรา-ซามะ ที่ขมวดคิ้วของท่านระหว่างที่ผมองที่มือตัวเอง…..
แต่ผมไม่รู้สึกว่าผมแข็งแกร่งเลยนะ…
ผมรู้สึกกวนใจเกี่ยวกับเรื่องนั้น ดังนั้นผมนำโซลบุคของผมออกมา
สแตทของผมทั้งหมดเปลี่นเป็น [ไม่ทราบ]
น-นี่มันอะไรกัน?!
“โซลบุค เป็นบางอย่างที่วัดพลังคนจากดินแดนมนุษย์ ดังนั้นมันวัดความเป็นพระเจ้าไม่ได้” (ไอรา)
ไอรา-ซามะบอกผม
ข-เข้าใจแล้ว
ดูเหมือนตัวของผมได้เปลี่ยนไปจริงๆ
“ด้วยนี่…” (มาโกโตะ)
ผมกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ได้จริงๆเหรอ…?
ขอบคุณ โนอาห์-ซามะ!
“แน่นอน มันก็มีบางอย่างที่ชั้นต้องเตือนนายด้วย” (ไอรา)
ไอรา-ซามะหยุดการขี่ความสุขของผม
“สภาพนั้นจะอยู่ไม่ได้ตลอดกาล ที่มนุษย์มีความเป็นพระเจ้ามันไม่ปรกติอยู่แล้ว ถ้าให้เริ่มพูด มันจะอ่อนแอลงเมื่อเวลาผ่านไป” (ไอรา)
“เข้าใจแล้ว… และแม้ว่าผมอยากจะเติมความเป็นพระเจ้า มันเกิดขึ้นแล้วที่ไอรา-ซามะได้…” (มาโกโตะ)
“ชั้นลงไปสถิตไม่ได้” (ไอรา)
“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
ผมเข้าใจแล้วตอนนี้ที่ว่าท่านหมายถึงอะไร ที่บอกว่าเวลานี้เป็นเวลาที่ดีที่สุด ที่จะไปสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ
“ผมชนะได้มั้ย…?” (มาโกโตะ)
“นายต้องไม่พุ่งเข้าไปคนเดียวนะ โอเคมั้ย? อย่างน้อย นายควรจะพาฮีโร่แห่งแสงแอนนาไปด้วยกันกับนาย” (ไอรา)
“นั่นทำไมท่านมอบคำแนะนำนั้นให้ผมก่อนหน้า…” (มาโกโตะ)
งั้น นั่นก็ทำไมที่ผมต้องไม่ปฏิเสธแอนนา-ซัง หือห์
“ชั้นก็ได้เก็บดาบศักดิ์สิทธิ์บัลมุงจากปราสาทของลอร์ดปีศาจไบฟรอน ดั้งเดิมแล้วมันเป็นอาวุธของฮีโร่ไฟ ให้แอนนาถือสิ่งนั้น และถ้านายไปด้วยกันกับเธอพร้อมกับความเป็นพระเจ้าของนาย ชั้นมั่นใจว่านายจะชนะ!” (ไอรา)
ไอรา-ซามะชี้มาตรงๆที่ผม
ผมรู้มันเมื่อกี้นี้ แต่มันดูเหมือนเราได้ดาบศักดิ์สิทธิ์จากปราสาทลอร์ดปีศาจ
แม้อย่างนั้น ดาบศักดิ์สิทธิ์บัลมุง…หือห์
“มันเป็นดาบศักดิ์สิทธิ์นั้นที่ซา-ซังหักมันมาก่อน ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
ผมนึกถึงเวลานั้นที่เกรท คีธ
มันไม่ได้มอบความประทับใจว่ามันแข็งแกร่งขนาดนั้น
“น-นั่นเพราะสหายของนายมันแปลก! เวลาที่เอาชนะไมม่ได้อะไรนั่นกัน?!” (ไอรา)
“ยังไงซะ แต่ผมก็คิดว่าสกิลนั้นมันโกงตรงๆด้วยนะ…” (มาโกโตะ)
“ม-ไม่ว่ายังไง! ดาวได้เรียงตัวกันแล้ว และตอนนี้นายมีความเป็นพระเจ้า เราควรจะใช้มัน!” (ไอรา)
“เข้าใจแล้วครับ…” (มาโกโตะ)
ผมเข้าใจแผนของไอรา-ซามะ
ในเวลานั้น ความคิดขึ้นมาในหัวของผม
“จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าผม…ท้าทายวิหารทะเลลึกในสภาพนี้?” (มาโกโตะ)
“เอ๋?” (ไอรา)
ไอรา-ซามะเปิดตาของท่านกว้าง กับที่ผมพึมพำ
“ท่านคิดยังไง ไอรา-ซามะ?” (มาโกโตะ)
“ม-มันจริงที่ว่ามีโอกาสที่นายเคลียร์ววิหารทะเลลึกได้ด้วยความเป็นพระเจ้า แต่…อ้า! เป็นไปได้มั้ยว่านั่นเป็นเป้าหมายของโนอาห์?!” (ไอรา)
ไม่ใช่มันโอกาสครั้งเดียวในชีวิตหรือ?
วิหารทะเลลึกที่ลอดปีศาจเคนและผมยกนิ้วใส่ยังไม่ได้
แต่ถ้ามันพร้อมกับฮีโร่แห่งแสงแอนนา-ซังที่ตื่นมาสู่พลังแล้ว บางที…
“ฮ-เฮ้…ทากัตซูกิ มาโกโตะ นายจริงจังเหรอ? นายจะไม่ได้สู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ถ้าเราล้มเหลวที่นี่นะ…” (ไอรา)
ไอรา-ซามะจับแขนเสื้อของผม พร้อมหน้าที่ดูเหมือนเกือบจะร้องให้
น้ำตาในตาของคนสวยเหนือโลก
ตาเหล่านั้นมันไมยุติธรรมเลย…
ไปเพื่อเจอกับโนอาห์-ซามะ หรือสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่
ระหว่างที่ผมครุ่นคิดกับเรื่องนี้…
{[คุณจะทำอะไร?]}
{ท้าทายวิหารทะเลลึก}
{ท้าทายเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่}
คำพูดลอยอยู่ข้างหน้าผม
สกิลผู้เล่นอาร์พีจี
ไปอยู่ตำแหน่งแต่พอดีเลย ที่ไอรา-ซามะจะไม่เห็น
ผมควรทำอะไรดี…?
มันอาจจะไม่ใช่ครั้งแรก แต่มันโยนคำถามที่ยากตลอดเลย
ไอรา-ซามะมองมาทางนี้ เหมือนลูกสุนัขถูกทิ้ง
กลับกลอกมาก
ผลของการคิดเกี่ยวกับมันซักพัก ผมเลือกท้าทายเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่
“ผมจะไม่รู้เกี่ยวกับความเป็นพระเจ้า ถ้าท่านไม่บอกผม ไอรา-ซามะ ผมจะเคารพคำทำนายของท่านและไปสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ผมจะเคลียร์วิหารทะเลลึกอย่างช้าๆ” (มาโกโตะ)
ผมตอบอย่างชัดเจน
ผมให้ความสำคัญกับความต้องการของผมไม่ได้
นี่เป็นสถานการณ์ที่ชะตาของทั้งโลกนี้ขึ้นอยู่กับมัน
ผมคิดว่าการตัดสินใจของผมจะทำให้ไอรา-ซามะดีใจ แต่ตัวเทพธิดาเองทำสีหน้าสงสัยกับผม
“นาย…แค่นายทำอะไรกันเมื่อกี้นี้?” (ไอรา)
เธอโยนคำถามแปลกๆมาใส่ผม
“เรื่อง?” (มาโกโตะ)
“อืม…หืม? หืมม มันไม่มีอะไร ชั้นคิดว่ามองไม่เห็นอนาคตวินาทีนึงนั่น แต่…ดูเหมือนมันเป็นจินตนาการของชั้น ใช่! นายจะสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่! นั่นโล่งใจ…” (ไอรา)
ท่านเปลี่ยนไปสู่สีหน้าโล่งใจในทันที วางมือของทนไว้บนไหล่ของผม และมองความไว้วางใจน้ำหนักของท่านมาบนผม
กลิ่นที่หอมเหลือเชื่อมาถึงจมูกของผม
…ไอรา-ซามะมีกลิ่นดอกไม้กับตัวท่าน
ไม่ใช่พื้นที่ส่วนตัวของเทพธิดาองค์นี้ใกล้เกินไปหรือ?
ท่านต้องอ่านใจของผมแน่ และเปิดตาของท่านกว้าง
“นายหิวผู้หญิงเรอะ…? นายมีสาวน่ารักมากมายเข้าสู่นายนะ รู้มั้ย?” (ไอรา)
“ผมซื่อสัตย์” (มาโกโตะ)
“นายพูดอย่างนั้น แต่ชั้นรู้สึกถึงสายตาของนายบนหน้าอกของชั้นนะ รู้มั้ย~” (ไอรา)
“หน้าอกที่ดูเหมือนที่ราบที่ชัดเจนนั่นหน่ะเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ฮ๋าา?” (ไอรา)
ไอรา-ซามะส่งเสียงต่ำพร้อมแรงกดดันอยู่ในมัน
ตุ๊กตาที่อยู่ใกล้กับเตียงมีสายตาที่ส่องสว่างในตาของพวกมัน
พวกมันส่งเสียงกรรไกรยักษ์
ผมไปเหยียบกับระเบิดเข้าแล้ว
“นั่นมันโกหกน่ะ ผมตะลึงกับผิวที่สวยของไอรา-ซามะ” (มาโกโตะ)
“ดี” (ไอรา)
ท่าน ‘ฮึ่ม’ และดันหน้าอกของท่านออกมา
อะไรที่ใหญ่ก็คืออีโกของท่าน…
ไม่ ท่านเป็นเทพธิดา ดังนั้น นั่นต้องอยู่ในธรรมชาติของท่านแน่
เพราะทั้งหมดโนอาห์-ซามะเป็นคนประเภทที่ว่า ‘ชั้นน่ารักกว่า’
ระหว่างที่ผมมีการสนทนานั้น ทิวทัศน์เริ่มเบลอ
มันจะได้เวลาที่ตื่นขึ้นแล้ว
มีข้อมูลหลายอย่างในการคุยกันนี่ด้วย
ผมต้องจัดเรียงความคิดของผม
“งั้น ชั้นจะปล่อยมันให้นาย ทากัตซูกิ มาโกโตะ” (ไอรา)
“ครับ ไอรา-ซามะ” (มาโกโตะ)
และในแบบนี้ ผมรับคำทำนายและคำขอของไอรา-ซามะ
◇◇
โมโมะ ไม่ได้อยู่รอบๆเมื่อผมตื่นขึ้น
เราอยู่ข้างในลาเบรินทอส ดังนั้นมันยากที่จะบอกเวลา แต่มันน่าจะผ่านเที่ยงมาแล้ว
“ชั้นหลับเกิน…” (มาโกโตะ)
ผมพูดนี้ด้วยตัวเอง และมุ่งหน้าไปที่ทะเลสาบใต้ดิน คิดเกี่ยวกับการล้างหน้าของผม
บนทางไป ชาวบ้านของลาเบรินทอส เชฺิญผม บอกว่าพวกเขาจะเลี้ยงอาหาร แต่ผมบอกพวกเขาว่า ผมจะไปจับปลาด้วยตัวผมเอง เพื่อการฟื้นฟูสมรรถภาพด้วย
และระหว่างที่ทำมัน ผมอยากจะยืนยันความเป็นพระเจ้านี้ ที่ไอรา-ซามะบอกผม
ผมสงสัยเกี่ยวกับเรื่องที่จะมีคนเห็นผม ดังนั้น ผมไปที่หลังน้ำตกของทะเลสาบใต้ดิน
เสียงคำรามของน้ำที่ตกลงมา สะท้อนที่ข้างหลังน้ำตก
เมื่อผมมองไปรอบๆ ผมเห็นสปิริตมากมายเล่นไปทั่วอยู่
ผมได้คิดเกี่ยวกับ การจะใช้เวทมนตร์อะไรดี แต่…
“มาโกโตะ-ซัง”
ผมถูกเรียก
เสียงที่ผมคุ้นเคยด้วย…ฮีโร่แห่งแสงแอนนา-ซัง
—{หญิงสาวศักดิ์สิทธิ์แอนนาจะสารภาพรักกับทากัตซูกิ มาโกโตะ}
เสียงของไอรา-ซามะเล่นซ้ำในหัวของม
อย่างที่คาดกับตาทิพย์ของเทพธิดาแห่งโชคชะตา
ผมไม่คิดว่าผมเลี่ยงเรื่องนี้ได้
(นายเข้าใจ ไม่ใช่เหรอ ทากัตซูกื มาโกโตะ?! โอเคกับเธอซะ!) (ไอรา)
เสียงของท่านสะท้อนอยู่ในหัวของผม
บุคคลที่ผมคุยด้วยเพิ่งจะเมื่อกี้นี้เอง
ท่านดูอยู่หรือ ไอรา-ซามะ?
มันยากที่จะทำ ถึงระดับที่มันไม่น่าเชื่อ
(เหมือน ถ้าท่านจะป่อยมันให้ผม งั้นก็ได้โปรดอย่าดูสิ) (มาโกโตะ)
(พ-เพราะนายรู้มั้ย ชั้นไม่มั่นใจว่านายจะทำมันได้ดี!) (ไอรา)
เทพธิดานี่…
ดูเหมือนท่านรู้สึกผ่อนคลายไม่ได้ นอกจากท่านจะมีทุกอย่างอู่ในการตรวจดู
มันไม่ดีที่ไม่สามารถปล่อยงานให้คนอื่นได้นะ รู้มั้ย?
(ง-เงียบน่า! เกี่ยวกับชั้นมันพอแล้วน่ะ มีสมาธิกับแอนนาตรงหน้านาย!) (ไอรา)
ฮ่าาา…เข้าใจแล้ว
ผมถอนหายใจในใจของผม
“ม-มีบางอย่างที่ชั้นอยากจะคุยกับนายย” (แอนนา)
แอนนา-ซังพูดคำนี้ด้วยหน้าที่แดงสด
น่ารัก…แต่หน้านั้นทำให้ผมนึกถึงเจ้าหญิงโนเอลไม่ว่ายังไง
สาวคนนี้จะสารภาพรักกับผม เห็นว่า
“ค-ครับ…?” (มาโกโตะ)
ผมตอบอย่างประหม่าเล็กน้อย
(ตอนนี่ ฮีโร่ทากัตซูกิ มาโกโตะ! เอาชนะแอนนาซะ!) (ไอรา)
ข้างในหัวของผมเสียงดัง
ผมมีสมาธิไม่ได้!
และในแบบนี้ อีเว้นท์การสารภาพรัก โดยมีไอรา-ซามะเฝ้าดูได้เริ่มขึ้น
เป้าหมายเดือน 7/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord