271 หญิงสาวศักดิ์สิทธิ์แอนนาสื่อความรู้สึกของเธอ
◇มุมมอง แอนนา◇
ไม่กี่ปีก่อน
ที่บ้านเกิดของแม่ของหนู หมู่บ้านถูกโจมตีด้วยกองทัพลอร์ดปีศาจ นี่เป็นเรื่องราวเมื่อเวลาที่หนูอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆในทวีปทิศตะวันตก ที่เป็นบ้านเกิดของพ่อของหนู
พ่อแม่ของหนูได้เสียไปแล้ว และคนที่ดูหนูคือเพื่อนของแม่ของหนู ฮีโร่ไฟและมาสเตอร์ของหนู โอลก้า
“อาเบล ให้การฝึกอยู่ในระดับพอดีๆ พักซักหน่อย ชั้นเห็นว่าเธอเหนื่อย” (โอลก้า)
มาสเตอร์ขงหนูที่มีกายที่มีกล้ามเนื้อจริงๆ สำหรับผู้หญิง เรียกผมด้วยความเห็นอกเ็นใจ
มันจริงที่ว่าผมเริ่มมึนจากการเหวี่ยงดาบ
มาสเตอร์ที่ทำการฝึกด้วยกันกับผม กระนั้น เธอไม่มีแม้แต่เหงื่อหยดเดียว
“…ไม่ ผมอยากจะเป็นฮีโร่ที่แข็งแกร่งเหมือนท่าน มาสเตอร์ และแก้แค้นพ่อแม่ของผม! นั่นทำไมผมจำเป็นต้องฝึกหนักขึ้น” (อาเบล)
“นายเป็นคนที่ทำงานหนักจริงๆอาเบล นายเหมือนแม่ของนาย” (โอลก้า)
มาสเตอร์โอลก้าลูบหัวของผมอย่างมีเมตตา
มือนั้นมอบความสบายใจให้ผม ในเวลาเดียวกัน ผมก็รู้สึกไม่พึงพอใจที่ถูกปฏิบัติเป็นเด็ก
ผมดูแขนของตัวเอง
มันต่างจากมาสเตอร์; มันเป็นแขนบางๆ
พึ่งพาไม่ได้เลย
“อย่าคิดเกี่ยวกับมันมาก ตั้งแต่ทีแรก นายมีเลือดของคนปีกสวรรค์วิ่งอยู่ในเส้นเลือด ซึ่งเป็นเผ่าที่มีแค่ผู้หญิง ชั้นเป็นลูกผสมของมนุษย์และกึ่งสัตว์ ดังนั้นตัวชั้นใหญ่และแข็งแรง มันเป็นเพียงความต่างของเผ่า” (โอลก้า)
“…แต่…” (อาเบล)
“ฝึกโดยไม่ใจร้อน ชั้นมั่นใจว่านายเป็นตัวตนที่ {พิเศษ}” (โอลก้า)
โดยการพูดถึงความพิเศษ เธอต้องพูดถึงร่างกายของผมแน่
ผมมีทั้งสกิลฮีโร่และออราเคิล
เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครแบบนั้นมาก่อน
นั่นทำไมมาสเตอร์วางความหวังของเธอไว้ในผม
“ผมจะแข็งแกร่งมากพอที่จะปกป้องท่าน มาสเตอร์!” (อาเบล)
“ฟุฟุ เข้าใจแล้ว นั่นสบายใจ นายจะปกป้องชั้นเหรอ?” (โอลก้อง)
เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่ยิ้มของมาสเตอร์ หนูรู้สึกเศร้าใจ
มาสเตอร์มีคนรักที่ถูกฆ่าโดยกองทัพลอร์ดปีศาจในอดีต
เห็นว่าเขาตายระหว่างที่ปกป้องมาสเตอร์ในการต่อสู้
ตั้งแต่นั้นมา มาสเตอร์โอลก้าได้อยู่คนเดียว
เธอไม่ทำอะไรกับฮีโร่คนอื่น และสู้ด้วยตัวคนเดียว
เหตุผลที่เธอรับผมเป็นลูกศิษย์ นั่นก็เพราะความป็นเพื่อนกับแม่ของผม และเพราะผมเป็นเด็กกำพร้า
ผมอยากจะแข็งแกร่งพอที่จะสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับมาสเตอร์โอลก้า
นั่นเป็นเป้าหมายของผม
ผมฝึกดาบต่อโดยไม่พัก
“ชั้นอยู่คนเดียวมาตลอด แต่…ชั้นหวังว่าวันหนึ่ง นายจะได้สหายที่นายเปิดหัวใจด้วย…ได้คนรัก” (โอลก้า)
ผมได้ยินเธอพึมพำคำนี้
มันเป็นหัวเรื่องที่กระทันหัน
“คนรักมันเป็นไปไม่ได้ ด้วยร่างกายแบบผม…” (อาเบล)
ผมหัวเราะอย่างขมขื่น
ผมมีร่างกายที่พิเศษ ที่ทำให้ผมเป็นทั้งคนปีกสวรรค์ (ผู้หญิง) และมนุษย์ (ผู้ชาย)
บางทีเพราะเรื่องนี้ ผมไม่เคยตกหลุมรักใครซักคน
ผมมั่นใจว่ามันจะเป็นต่อไปแบบนั้นในอนาคต
ถ้าผมต้องพูดอะไรสักอย่าง คนเดียวที่ผมรู้สึกดีด้วยคือมาสเตอร์โอลก้าคนเดียว
แต่มันใกล้กับการรักเพราะความคุ้นเคยมากกว่านะ
“นายไม่เคยรู้ แม่ของนายเป็นคนเจ้าหลงใหล และเธอเอาชนะบาเรียของเผ่า และแต่งงานกับพ่อของนาย แม้ว่าคนปีกสวรรค์นั้นต่อต้านการแต่งงานกับเผ่าอื่น ชั้นมั่นใจว่านายจะเจอคนในโชคชะตาบางคน เพราะนายมีเลือดแม่คนนั้นอยู่ในนาย” (โอลก้า)
“อย่างนั้นเหรอครับ…” (อาเบล)
ผมตอบอย่างไม่กระฉับกระเฉงและทำการเหวี่ยงดาบต่อ
“ว่าแต่ เงื่อนไขของคนที่จะเป็นคู่แต่งงานของนายคืออะไร อาเบล?” (โอลก้า)
มาสเตอร์ถามผมอย่างแหย่ๆ
เธอมีฝั่งของเธอที่ชอบการคุยแบบนั้น
แต่การแต่งงาน…เป็นบางอย่างที่ผมไม่แม้แต่จะจินตนาการ
“เงื่อนไขแรก ต้องแข็งแกร่งกว่ามาสเตอร์” (อาเบล)
“นั่นจะลำบากนะ” (โอลก้า)
มาสเตอร์หัวเราะ
“แต่ถ้านายเจอบางคน ทำให้มั่นใจว่าบอกเค้าดีๆนะรู้มั้ย? เราอยู่ในเวลาแบบนี้ ดังนั้นไม่มีวันรู้ว่าเมื่อไหร่นายจะแยกไปจากเค้า” (โอลกก้า)
“ถ้ามันเป็นบางคนที่แข็งแกร่งกว่ามาสเตอร์ พวกเค้าจะโอเคไม่สำคัญว่าศัตรูจะเป็นแบบไหน” (อาเบล)
ในเวลานั้น ผมมีการคุยเบาๆแบบนั้น
แต่…แม้แต่มาสเตอร์ที่แข็งแกร่งก็เทียบกับลอร์ดปีศาจไม่ได้
นั่นทำไมผมถึง…
◇◇
“อ-อืม…” (แอนนา)
เสียงของหนูกายเป็นเสียงสูง ขณะที่หนูพูดกับมาโกโตะ-ซัง
“ค-ครับ มีอะไร แอนนา-ซัง” (มาโกโตะ)
คนที่ปรกติใจเย็นอย่างมาโกโตะ-ซังลนลานอย่างแปลกประหลาด
(ฟฟฟฟู่…ใจเย็น เธอเพียงแค่บอกความรู้สึกของเธอกับเค้า) (แอนนา)
“มาโกโตะ-ซัง…ช้้น อืม…ช-ชะ…” (แอนนา)
“แอนนา-ซัง?” (มาโกโตะ)
หนูพูดมันไม่ได้
ทำไมนั่นหนูแม้แต่พูด ‘ชั้นชอบนาย’ ยังไม่ได้?
มาโกโตะ-ซังมองมาทางนี้ดั่งจะรอคำพูดของหนู
ถูกเปิดเผยโดยสายตาของเขา ตัวหนูร้อนขึ้น
อะไรกันที่บอกว่าไม่สามารถที่จะตกหลุมรักได้?
หัวใจหนูเต้นแรงมากที่นี่
ใจเย็น
ตั้งแต่ทีแรก มาโกโตะ-ซังมี ‘คนสำคัญ’ ให้เขากลับมาที่บ้านเกิด
นั่นทำไมเขาจะไม่ตอบแทนความรู้สึกของหนู
ใช่ หนูได้ยินมาจากโมโมะ-จัง
เมื่อหนูจำเรื่องนั้นได้ หัวหนูใจเย็น
ใช่ หนูรู้คำตอบ
หนูเพียงแต่จะสื่อความรู้สึกของหนูให้เขา
ได้เลย พูดมัน!
“ด-ได้โปรด {แต่งงาน} กับชั้น!” (แอนนา)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
ตาของมาโกโตะ-ซังเบิกกว้าง
เขาทำหน้าที่ตกใจมากที่สุดที่เขาเคยทำมาจนถึงตอนนี้
“อ้า” (แอนนา)
และหนูสังเกตว่าหนูพูดบางอย่างที่โง่ๆที่นี่
หนูพูดอะไรกัน?!
ไม่ นี่ไม่ใช่สิ่งที่หนูอยากจะพูด!
หนูไปจำการสนทนาที่มีกับมาสเตอร์ ดังนั้นคำพูดแปลกๆมันเลยออกมา
“แต่งงาน…แต่งงาน หือห์…นั่นคาดไม่ถึง… หืมม…” (มาโกโตะ)
อ-เอ๋?
มาโกโตะ-ซังครุ่นคิด
ป-เป็นไปได้มั้ยว่า…มีโอกาส?
“…เฮ้ ท่านหนวกหู ไอรา-ซามะ…ตอนนี้ผมคิดเกี่ยวกับคำตอบ” (มาโกโตะ)
“มาโกโตะ-ซัง?” (แอนนา)
หนูก้าวเข้าใกล้ใกล้กับมาโกโตะก้าวหนึ่ง มาโกโตะผู้ที่พึมพำบางอย่าง
“แอนนา-ซัง” (มาโกโตะ)
“คะ?!” (แอนนา)
หนูวางมือลงบนอกที่เต้นดุ้บๆ และรอคำพูดต่อไป
“ชั้น…มีบางคนที่รอชั้นให้กลับไปอยู่ นั่นทำไมชั้นแต่งงานกับเธอไม่ได้” (มาโกโตะ)
“…ค่ะ” (แอนนา)
หัวใจหนูถูกบีบอย่างเจ็บปวดด้วยคำพูดเหล่านั้น
ใช่
มาโกโตะ-ซังมีคนรัก
มัน…ไม่มีทางที่หนูจะสามารถสร้างความสัมพันธ์โรแมนติกกับเขาได้
หนูแม้แต่คาดหวังถึงอะไรกัน?
“เฮ้ ไอรา-ซามะ จริงจังนะ หุบปาก…ผมจะตัดการสื่อสารสำหรับตอนนี้
หัวหนูว่างเปล่าไป จากการสารภาพรักที่ล้มเหลวนี้ และหนูคิดว่าหนูได้ยินบางอย่าง แต่ มันไม่เข้ามาอยู่ในใจของหนู
อาา…มาสเตอร์…
หนูสื่อความรู้สึกของหนูแล้ว แต่มันเจ็บปวดที่โดนปฏิเสธ
หนูรู้สึกอยากจะร้องไห้…
“แอนนา-ซัง” (มาโกโตะ)
“ค-คะ?” (แอนนา)
มาโกโตะ-ซังวางมือลงบนไหล่ของหนู
หน้าของคนที่หนูชอบอยู่ตรงหน้าหนู
“แต่ชั้นคิดกับเธอว่าเป็นคนที่มีค่ามากของชั้น” (มาโกโตะ)
“เอ๋?” (แอนนา)
เป็นอีกครั้งที่หัวใจของหนูเต้นด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อ
“นั่นทำไม…ชั้นจะปกป้องเธอ ไม่ว่าศัตรูจะเป็นแบบไหน” (มาโกโตะ)
“?!”
หนู-หนูมีความสุขมาก
นี่เป็นครั้งแรกที่บางคนพูดคำนั้นกับหนู
“มาโกโตะ-ซัง…” (แอนนา)
เมื่อเวลาที่หนูสังเกต แขนของหนูห่อรอบหลังหัวของมาโกโตะ-ซัง
มาโกโตะ-ซังตกใจนิดหน่อย แต่ไม่นานหลังจากนั้น ยิ้มให้หนู
มันโอเคเหรอ…?
“หนูเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้อย่างช้าๆ…”
“เดี๋ยว! แอนนา-ซัง?! พี่ทำอะไรอยู่น่ะ?!”
“เอ๋?”
“อะ!”
มาโกโตะ-ซัง หายไปจากตรงหน้าของหนู
มันเป็นแค่ ณ ตอนนี้โมโมะ-จังเทเลพอร์ตมา
“แอนนา-ซัง!! พี่จะเกินหน้าเกินตาไปแล้วนี่ ไม่ใช่เหรอ?! หนูไม่ได้ยินอะไรเรื่องที่พี่จะไปไกลขนาดนั้นเลย!” (โมโมะ)
“ม-โมโมะ-จัง…หนูฟังอยู่เหรอ?!” (แอนนา)
โมโมะ-จังขู่ ‘ฟ่อออออออ!’ เหมือนแมว
แต่ไหล่ของเธอไม่นานก็ห่อลงด้วยความสลดใจ
“ม-มาสเตอร์… หนูเข้าใจแล้ว… หนูคิดว่าพี่ตอบความรู้สึกของหนูไม่ได้เพราะพี่มีคนรักที่บ้านเกิด แม้อย่างนั้น…มันโอเคถ้ามันเป็นแอนนา-ซัง? หนูไม่ดีเหรอ…?” (โมโมะ)
“ม-ไม่ นั่นไม่ใช่แบบนั้น หนูก็มีค่ามากสำหรับพี่ โมโมะ!” (มาโกโตะ)
“จริงๆเหรอ?” (โมโมะ)
โมโมะ-จังส่งสายตาสงสัยเมื่อมองหนูและมาโกโตะ-ซัง
งี้ มันเหมือนกันกับโมโมะ-จัง…หือห์
มันจริงๆเหรอ
แต่เมื่อกี้นี้ หนูรู้สึกว่าเขาจะปล่อยให้หนูจูบเขานะ
เป็นไปได้มั้ยว่า เขาง่ายๆขนาดนั้น?
ไม่ ไม่ ไม่มีทางน่า
มาโกโตะ-ซังเป็นคนเคร่ง
…อาา หัวของหนูหมุน
ระหว่างที่หัวของหนูหมุนอยู่ โมโมะ-จังเข้าหามาโกโตะ-ซัง
“ว่าแต่ คนแบบไหนที่คนรักของพี่เป็นกัน มาสเตอร์? หนูกลัวจนถึงตอนนี้ หนูเลยไม่ได้ถาม” (โมโมะ)
“ของพี่เหรอ? ไม่ นั่น…” (มาโกโตะ)
“ชั้นก็สนใจด้วย มาโกโตะ-ซัง!” (แอนนา)
“แม้แต่แอนนา-ซัง?!” (มาโกโตะ)
แน่นอนว่าหนูก็สนใจในคนรักของมาโกโตะ-ซัง
เธอเป็นคนแบบไหนกัน?
หนูมั่นใจว่าเธอเป็นคนที่มหัศจรรย์
“เออ๋…” (มาโกโตะ)
มาโกโตะ-ซังดูเหมือนจะมีปัญหาที่จะพูดมันกับหนูและโมโมะ-จัง ที่เข้าใกล้เขาเข้าไป
“มาสเตอร์!” (โมโมะ)
“มาโกโตะ-ซัง!” (แอนนา)
โมโมะ-จังผลักดันมากยิ่งกว่าเคย
หนูก็ผลักดันแรงเหมือนกันด้วยวันนี้
มาโกโตะ-ซังเริ่มพูดดั่งเขายอมแพ้
◇มุมมอง มาโกโตะ◇
มันเปลี่ยนเป็นบางอย่างที่แปลกประหลาด
ผมเตรียมสสำหรับการสารภาพรักของแอนนา ต้องขอบคุณคำแนะนำของไอรา-ซามะ ผมคาดไม่ถึงการบุกรุกของโมโมะ และความสัมพันธ์ กับผู้หญิงของผมถูกตั้งคำถามที่นี่
(นายจะทำยังไง? อย่าโง่พูดจากใจและคุยเกี่ยวกับความรักหวานๆของนายที่นี่นะ อย่างน้อยพูดว่า ‘แอนนา เธอน่ารักกว่า’) (ไอรา)
ผมไม่พูด!
ไอรา-ซามะเตือนผมโง่ๆ
แม้อย่างนั้น แอนนา-ซังนั้นสวยเพียงพอด้วยตัวเธอเอง และไม่ต้องสงสัยว่าเธอน่ารัก
โมโมะ และ แอนนา-ซัง มองผม
ดูเหมือนผมจะไม่ถูกปล่อยจนกว่าผมจะพูด
ช่วยไม่ได้ถ้าอย่างนั้น
“อืม…คนรักของชั้นเป็นนักเวทย์เอลฟ์ผมแดงและ…” (มาโกโตะ)
ผมพูดเกี่ยวกับลูซี่
เรื่องที่ผมช่วยเธอเมื่อเธอถูกโจมตีโดยมอนสเตอร์ และที่ผมสู้กริฟฟอนกับมอนสเตอร์ต้องห้ามยังไง
มันเป็นการผจญภัยของ 1,000 ปีในอนาคต ดังนั้น เมื่อเทียบมันกับยุคนี้มีความสื่อไม่ถึงกันถึงกัน แต่โมโมะและแอนนาไม่ได้ดูเหมือนจะสังเกต
“นักเวทเอลฟ์ หือห์…” (แอนนา)
“พี่ดูเหมือนว่าพี่สนุกที่ได้คุยเกี่ยวกับคนนั้น มาสเตอร์…” (โมโมะ)
ทั้งสองคนครวญในความสลดใจ
นี่มันแย่แล้ว! ผมอธิบายมากเกินไปเหรอ?!
ผมปิดบังได้มากกว่านี้
พวกเธอถามผมมากมาย ดังนั้นผมจบที่การตอบออกมาจากใจ
ป-ไปที่คนต่อไปเถอะ
“ขณะที่คนที่สอง…” (มาโกโตะ)
“เอ๋?!” (แอนนา)
“ค-คนที่สอง?!” (โมโมะ)
(ฮ๋าา?! ทากัตซูกิ มาโกโตะ! นายพูดอะไรน่ะ นายงี่เง่าเหรอ?!) (ไอรา)
(แต่ ผมจะรู้สึกแย่สำหรับซา-ซังถ้าผมแค่พูดเกี่ยวกับลูซี่) (มาโกโตะ)
และดังนั้น ผมอธิบายเกี่ยวกับซา-ซังด้วย
“เพื่อนจากโรงเรียนเหรอ…?” (แอนนา)
“มาสเตอร์…พี่อยู่ประเทศไหนกัน?” (โมโมะ)
(เห็นมั้ย?! จากทุกเรื่อง นายดันพูดเกี่ยวกับเรื่องของก่อนที่นายถูกส่งตัวมา นายได้ทำให้สองคนสับสน!) (ไอรา)
“แล้วก็ เกี่ยวกับคนที่ 3…” (มาโกโตะ)
“……หือห์?” (โมโมะ)
“…อืม…มาโกโตะ-ซัง?” (แอนนา)
ครั้งนี้ผมพูดเกี่ยวกับเจ้าหญิงโซเฟีย
ในทันทีนั้น โมโมะมองผมอย่างสัย
นั่นอะไร?
ผมไม่ได้โกหกที่นี่
“คนสุดท้ายคนที่ 4…” (มาโกโตะ)
การอธิบายเกี่ยวกับฟูเรีย-ซังนั้นลำบาก
ระหว่างที่ผมคิดว่าจะพูดมันอย่างไร…
“อา มาสเตอร์ พี่ไม่ต้องพูดอีกแล้ว” (โมโมะ)
“ชั้นฟังต่อไปไมได้” (แอนนา)
ทั้งสองคนหยุดผม
“มันโอเคที่จะไม่ฟังเกี่ยวกับคนที่ 4 เหรอ?” (มาโกโตะ)
มันช่วยผมที่นี่ แต่ผมรู้สึกว่าเรามาไกลขนาดนี้แล้ว ผมอยากจะพูดเกี่ยวกับเธอด้วย
(นาย…โง่ขนาดนี้เหรอ?) (ไอรา)
การใส่ความของไอรา-ซามะสะท้อนอยู่ในหัวของผม
นั่นหยาบคายนะ; ที่เรียกผมว่าโง่
ผมไม่ได้พูดอะไรแปลกๆที่นี่…
“มาสเตอร์ พี่ไม่ควรจะ {แต่ง} เรื่องขึ้นนะ” (โมโมะ)
“คนที่ 4 มันมากเกินไป ถ้านายอยากจะดูน่าเชื่อถือ นายควรจะหยุดที่ 2” (แอนนา)
โมโมะและแอนนา-ซัง มองดูผมด้วยความสงสาร
“เดี๋ยวก่อน! ชั้นไม่ได้โกหก…” (มาโกโตะ)
ผมรีบปฏิเสธมัน
“ฮ่าาา… มาสเตอร์น่ารักด้วย ดังนั้นพี่ทำเป็นเหมือนว่าพี่มีคนรักในบ้านเกิด หือห์” (โมโมะ)
“ชั้นโล่งใจ มันโอเค เพราะทั้งหมดเราชอบมาโกโตะ-ซัง” (แอนนา)
“อ้า! พี่เพิ่งสารภาพไปในความสับสน ไม่ใช่เหรอ แอนนา-ซัง?! หนูรักมาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะมากกว่า!” (โมโมะ)
“ร-รัก?! น้องพูดแรงนะ โมโมะ-จัง…” (แอนนา)
“หนูไม่อยากได้ยินมันจากแอนนา-ซัง ที่พยายามจะเกินหน้าเกินตาด้วยจูบ!” (โมโมะ)
โมโมะและแอนนาเครื่องร้อนด้วยตัวเองที่นั่น
“เดี๋ยว ทำไมเธอคิดว่าเรื่องของพี่โกหกล่ะ?!” (มาโกโตะ)
ผมจบที่การขึ้นเสึยงของผม
เมื่อผมทำอย่างนี้ ทั้งสองคนมองผมด้วยสีหน้าที่ตกตะลึง
“เพราะ รู้มั้ย พี่เป็นหนุ่มบริสุทธิ์ ใช่มั้ย มาสเตอร์?” (โมโมะ)
“มาโกโตะ-ซัง นายไม่มีประสบการณ์กับผู้หญิง ใช่มั้ย?” (แอนนา)
“…”
ตอนนีพวกเธอพูดถึงมันแล้ว พวกเธอรู้เกี่ยวกับเรื่องนั้น
(อ่ะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!) (ไอรา)
ผมจบที่การเงียบ และมีเพียงเสียงหัวเราะจากไอรา-ซามะเท่านั้น ที่สะท้อนอยู่ในหัวผม
เงียบน่า
“คนที่มีคนรัก 4 คนจะไม่เป็นหนุ่มบริสุทธิ์” (โมโมะ)
“ไม่ เดี๋ยว โมโมะ…” (มาโกโตะ)
นั่นจริง!
เมื่อเธอพูดมันแบบนั้น มันจริง แต่…!
“เธอต้องไม่นะ โมโมะ-จัง แม้แต่มาโกโตะ-ซังก็มีเหตุผลของเค้า ใช่มั้ย?” (แอนนา)
“แอนนา-ซัง! ได้โปรดหยุดกับสายตาเห็นอกเห็นใจที่เหลือเชื่อนั่นได้มั้ย?!” (มาโกโตะ)
ผมไม่ต้องการความเมตตาเหมือนหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ที่นี่นะ!
แต่เธอเป็นหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์นะ!
(ไม่ใช่ว่านั่นยอดเยี่ยมเหรอ ทากัตซูกิ มาโกโตะ? คนรักของนายได้ถูกมองเห็นเป็น {จินตนาการ} ขอบคุณเรื่องนั้น แอนนาอยู่ในอารมณ์ที่ดี สิ่งต่างๆเป็นไปได้ด้วยดี) (ไอรา)
เวรเอ้ย! ผมไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้!
หลังจากนั้น ผมพยายมจะอธิบายกับโมโมะและแอนนา-ซัง แต่พวกเธอไม่เชื่อผมจนถึงตอนจบ
และบนเรื่องนั้น…
“มาสสเตอร์ จากวันนี้ไป แอนนา-ซังและหนูจะเป็นคนรักของพี่ โอเคมั้ย?” (โมโมะ)
“ถ้ามาโกโตะ-ซังปรารถนามัน ชั้นพร้อมตอนไหนก็ได้…” (แอนนา)
“แอนนา-ซัง พี่ค่อนข้าง หละ—” (โมโมะ)
“อะ?! น้องนอนกับมาโกโตะ-ซังในเตียงเดียวกันเมื่อวานนะ โมโมะ-จัง!” (แอนนา)
“พี่มองจากข้างในห้องเหรอ?!” (โมโมะ)
“ด้วยตาของพี่ พี่มองเห็นทะลุกำแพง” (แอนนา)
“นั่นอะไร? นั่นน่ากลัว!” (โมโมะ)
ดูเหมือนสองคนได้เป็น ‘คนรัก’ ของผมเพื่อที่จะทำการแก้ไข
(อ่ะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ผลนั้นยอดเยี่ยม ทากัตซูกิ มาโกโตะ! อ้าา ชั้นหัวเราะมากจนเจ็บท้อง) (ไอรา)
ไอรา-ซามะหัวเราะตลอดเวลา
…และในแบบนี้ ความสัมพันธ์ของผมและฮีโร่แห่งแสงลึกซึ้งขึ้น และหนึ่งความกังวลเรื่องการปราบเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่นั้นถูกเคลียร์ไป
เป้าหมายเดือน 7/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord