274 ทากัตซูกิ มาโกโตะ สำรวจทวีปปีศาจ
ถ้าผมต้องอธิบายทวีปปีศาจในไม่กี่คำ มันจะเป็น ‘โลกสีเถ้าถ่าน’
พื้น ป่า แม่น้ำพวกมันมืด
“มันไม่ได้ดูเป็นแบบนี้ในอดีตนานมาแล้วนะ…” (เมล)
“จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)
ผมถาม และได้คำตอบมาเป็นคำพูดที่ขมขื่นจากเมล-ซัง
“ตั้งแต่ตัวตนนั้นที่เรียกพวกเขาว่าเทพเจ้าของปีศาจ อิบลีสโผล่ขึ้นมา ดินแดนนี้กลายเป็นดินแดนที่ไม่มีแสง” (เมล)
“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)
ดูเหมือนทวีปปีศาจ เปลี่ยนเป็นสภาพแบบนี้เพราะอิทธิพลจากอิบลีส
ในทันทีนั้น จอห์นนี่-ซังขยับหัวของเขาและจ้องไกลออกไป
“เราถูกมองอยู่” (จอห์นนี่)
“ใช่ ชั้นรู้สึกถึงสายตา” (แอนนา)
คนที่พูดในความตึงเครียดอยู่ในเสียง คือจอห์นนี่-ซังและแอนนา-ซัง
โมโมะดูเหมือนจะเป็นเหมือนกัน หน้าเธอแข็ง
แต่สกิลตรวจจับของผมไม่ตอบสนองเลยซักนิดนะ…
ผมมองดูไปรอบๆอย่างกระสับกระส่ายด้วยมองไกล แต่ผมบอกไม่ได้ซักนิด ว่าจากที่ไหนที่เราถูกมองดูอยู่
ในทันทีนั้น ที่ผมคิดว่านี่มีปัญหา…
“ไม่ต้องกังวล คนที่ปกครองดินแดนนี้อยู่คือเรา มังกรโบราณ ถ้าพวกนายอยู่ด้วยกันกับชั้น เราจะไม่ถูกโจมตีโดยปีศาจ” (เมล)
“อย่างที่คาดกับมังกรขาว-ซัง” (มาโกโตะ)
พึ่งพาได้อะไรขนาดนี้
“งั้นตอนนี้ นายจะทำยังไงจากตอนนี้ไป ผู้ใช้สปิริต-คุง ปราสาทเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ อีเดน ไม่ได้อยู่ในที่เดียว; มันเป็น {ปราสาทลอยฟ้า} แม้ว่าเราจะหาอย่างหน้ามืดตาบอด เราจะไม่เจอมัน” (เมล)
“ได้โปรดรอเดี๋ยว” (มาโกโตะ)
จากหนังสือภาพของตำนานของอาเบล ปราสาทเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ อีเด็น ลอยไปทั่วในท้องฟ้า ของทวีปปีศาจแบบสุ่มๆ
ถ้าเราบินไปรอบๆโดยไม่มีแผน เราจะจบที่เสียพลังกายเราโดยเปล่าประโยชน์
(ไอรา-ซามะ~ ได้ยินผมมั้ย? ผมอยากให้ท่านบอกว่าปราสาทเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อยู่ที่ไหน) (มาโกโตะ)
เมื่อมีปีญหา ถามพระเจ้า!
ผมจะพึ่งพาเธอมากเท่าที่จำเป็น คือที่ผมคาดถึง แต่…
(…มูน…โกโตะ…ที่นั่นคือ…เล…วี…)*
TLN: (…พระจันทร์…โกโตะ…ที่นั่นคือ…หนี…ไป…)
TLN: ที่ไอรา-ซามะพูดจะขาดๆไม่เต็มคำนะครับ ดังนั้นที่แปลเสริมอาจจะไม่ใช่ที่จะพูด
เอ๋?
สัญญานมัน…ผมหมายถึง สื่อสารผ่านใจไม่ทำงานอย่างถูกต้อง?
เฮ้ยย ไอรา-ซามะ~ ได้ยินผมมั้ย?
(……!………..)
ไม่ดีเลย
เสียงของเธอไกลขึ้นไปอีก
“มีอะไรเหรอ ผู้ใช้สปิริต-คุง?” (เมล)
“ตั้งแต่เข้ามาในทวีปปีศาจ มันได้ยินเสียงของไอรา-ซามะยากขึ้น” (มาโกโตะ)
“เอ๋? ไม่ใช่ว่านั่นแย่เหรอ มาสเตอร์?!” (โมโมะ)
โมมโมะลนลาน แต่เรื่องนี้มันก็อยู่ในอะไรที่คาดการณ์ไว้
ทวีปปีศาจ มันอยู่ที่บริเวณของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เลย
ไอรา-ซามะบกผมว่า มันมีบาเรีย ที่ปกคลุมทวีป
ตอนนี้ไอรา-ซามะต้องทำเต็มที่ของท่าน เพื่อเทียบสัญญานสื่อสารความคิด (อุปมา)
“ไปบางที่เถอะ มีเรื่องหลายอย่างที่ชั้นอยากจะยืนยัน” (มาโกโตะ)
มังกรขาว-ซัง ลงพื้นในพื้นที่เปิดใกล้ๆ
เราลงจากหลังของมังกรขาว-ซัง และก้าวลงไปที่พื้นดินสีเถ้าถ่าน
“นี่คือ…” (มาโกโตะ)
ทวีปปีศาจ หือห์
อีกครั้ง โลกสีเทาไกลสุดลูกหูลูกตา
มันเหมือนดั่งตาของผม เสียความสามารถที่จะรับรู้สีไป
แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ…
“เดีย” (มาโกโตะ)
ผมเรียกสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ อันไดน์
“ค่ะ ราชาของเรา” (เดีย)
“ที่นี่….เป็นไง?” (มาโกโตะ)
กุญแจใหญ่ของที่นี่สำหรับผม คือสกิลผู้ใช้สปิริตโดนผลของมันหรือไม่
“ไม่เลว สปิริตน้ำกระฉับกระเฉง” (เดีย)
“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
ผมถอนหายใจโล่งใจ
มันไม่เหมือนบาเรียบ้าบอที่วิหารทะเลลึก ที่มัน {ปฏิเสธทุกตัวตนของสปิริต}
ผู้ใช้สปิริตไม่มีปัญหาในทวีปปีศาจ
งั้นตอนนี้ แล้วคนอื่นๆละ
“ดูเหมือนจะไม่มีปัญหากับ สปิริต ลม ดิน และไฟ” (จอห์นนี่)
จอนนี่-ซังพูดพร้อมกับผมยาวของเขาส่าย
เขาใช้สปิริตทั้งหมด 4 ธาตุได้
ผมอิจฉา…
“หนูรู้สึกขึ้นพลังมันเอ่อขึ้นมามากขึ้นในตัวหนู!” (โมโมะ)
โมโมะเหวี่ยงแขนของเธอไปรอบๆ
สาวคนนี้เป็นครึ่ง-แวมไพร์ ดังนั้น ผมเข้าใจได้ว่าอากาศของทวีปปีศาจเหมาะกับเธอ
และำหรับเมล-ซัง เห็นว่าดั้งเดิมเธอใช้ชีวิตอยู่ในทวีปปีศาจมา ดังนั้นไม่มีปัญหาเลยซักนิด
และดังนั้น ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดคือ…
“ชั้นไม่ชอบที่นี่มากจริงๆ…” (แอนนา)
แอนนา-ซัง เข้ากันไม่ค่อยได้กับทวีปปีศาจ
สีหน้าของหน้าเธอไม่ดี
“มาพักซักหน่อยรอบๆนี้ มันจะดีกว่าที่จะชินกับสภาพแวดล้อม ของทวีปปีศาจถึงระดับนึง” (มาโกโตะ)
ผมเสนอ
เราจำเป็นต้องให้แอนนา-ซัง ที่เป็นอำนาจการทำลายล้างหลักของเรา ให้อยู่ในสภาพที่สมบูรณ์แบบ สำหรับการต่อสู้
“งั้น มาหาที่ที่เหมาะกับการตั้งแคมป์—” (จอห์นนี่)
ในเวลาที่จอห์นนี่ -แคมป์มาสเตอร์- หาที่รอบๆเพื่อตั้งแคมป์…
“มังกรของเฮเลเมอร์ค-ซามะ!!”
เสียงดังที่เรียกเมล-ซัง สะท้อนมา
“””?!”””
พวกเราทั้งหมดหันไปว่าเสียงมาจากไหน
คนที่ยืนอยู่ที่นั่นคือ
(ผี…?) (มาโกโตะ)
เด็กชายที่มีตัวโปร่งใส…
“ศัตรู?!” ผมพูดขณะที่ผมตั้งท่ายืน แต่เมื่อผมดูสีหน้าของเขา เขาไม่ได้ดูเหมือนจะมีเจตนาไม่ดี
“นาย…ชั้นได้เจอนายที่ไหนมาก่อนเหรอ?” (เมล)
เมล-ซังเอียงหัวของเธอ
ดูเหมือนเธอจะจำไม่ได้
ผีเด็กชายทำสีหน้าเศร้าใจ
“ฮ่าฮ่า…แน่นอนว่าท่านจะจำไม่ได้ มันเป็น 200 ปีมาแล้ว ท่านช่วยพี่สาวของผมเมื่อผมยังมีชีวิตอยู่ พวกเราผู้ที่เป็นครอบครัวของกึ่งปีศาจไม่มีที่ไหนให้อยู่เลย และแม้แต่มอนสเตอร์โจมตีเรา ไม่มีใครช่วยเรา กระนั้น เฮเลเมอร์ค-ซามะช่วยเรา ผมจะไม่ลืมหนี้ก้อนนั้น!”
“ข-เข้าใจแล้ว…” (เมล)
เมลซังรู้สึกจะกระอักกระอ่วนกับเรื่องนี้
ผมคิดว่ามันช่วยไม่ได้ ที่เธอจะจำอะไรบางอย่างที่เกิดขึ้น 200 ปีก่อนไม่ได้
“ได้โปรดมาที่หมู่บ้านผมได้มั้ย? ตั้งแต่เวลานั้นที่ {บุคคลผู้ยิ่งใหญ่} ปกครองโลก ทวีปนี้ได้สงบสุข แม้แต่ผีอ่อนแออย่างเรา ใช้ชีวิตอยู่ได้อย่างสงบสุข เราจะต้อนรับท่าน”
“โฮฮฮ่…” (เมล)
เมล-ซังชำเลืองมองมาทางนี้
‘นายจะทำยังไง?’ สายตาของเธอพูดเช่นนั้น
ในทันทีนั้น คำพูดขึ้นมาตรงหน้าผม
ผู้เล่นอาร์พีจี
[คุณจะไปที่หมู่บ้านในทวีปปีศาจไหม?]
ใช่
ไม่
(…หืม ชั้นควรทำยังไงดี?) (มาโกโตะ)
มีโอกาสที่มันจะเป็นกับดัก
เพราะทั้งหมด มันเป็นหมู่บ้านของปีศาจ
ผีนั้นกล่าวกันว่าอ่อนแอ แต่ถ้าถูกโจมตีโดยหลายๆตัว มันก็ยังอันตราย
แม้อย่างนั้น…
“ไปกันเถอะ เมล-ซัง” (มาโกโตะ)
“ถ้าผู้ใช้สปิริต-คุงพูดอย่างนั้น ไปกันเถอะ” (เมล)
จอห์นนี่-ซัง แอนนา-ซัง และโมโมะ ดูเหมือนจะลนลาน
แต่พวกเธอยังเห็นด้วยกับผมในท้ายที่สุด
เพราะทั้งหมด ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น เราแค่ขี่เมล-ซัง และหนีได้
“คนที่อยู่นั่นเป็นสหายของท่านใช่มั้ย มังกรขาว-ซามะ? ได้โปรดตามผมมา”
เราถูกนำทางไปโดยผีเด็กชาย และมุ่งหน้า ลึกเข้าไปในป่าที่สลัวๆ
◇◇
“ทางนี้ครับ มังกรขาว-ซามะ”
ที่ที่เรามาถึง เป็นเมืองที่เรียบร้อย ที่ถูกล้อมด้วยรั้วที่เรียบง่าย
ผมคิดอย่างแน่นอนว่าจะเป็นเมืองผี แต่เผ่าของชาวบ้าน มีหลากหลาย
ออร์ค ก็อบลิน โครงกระดูก ละปีศาจ
แต่พวกเขาทั้งหมดมีบางอย่างที่เหมือนกัน
“คนที่นี่ ทั้งหมดไม่ใช่นักสู้” (จอห์นนี่)
ผมพยักหน้ากับการกระซิบของจอห์นนี่-ซัง
คนที่อยู่ในหมู่บ้านเป็นเด็กๆ คนแก่ และผู้หญิง
ไม่มีปีศาจที่ดูแข็งแกร่ง
ดูเหมือนมันจะไม่ใช่กับดัก
เมื่อเราเริ่มเดินเพื่อตรวจดูหมู่บ้าน
“ม-มาโกโตะ-ซัง”
เสื้อของผมถูกจับ
มันคือแอนนา-ซัง
“มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)
“มีอะไร นายถามเหรอ…?” (แอนนา)
‘นี่เป็นหมู้บ้านปีศาจนะรู้มั้ย? นี่มันไม่ระวังเลย!’ คือที่เธอกระซิบกับผมอย่างโกรธเคือง
โมโมะมองมาทางนี้อย่างไม่สบายใจ
แต่มันมีเพียงสองคนนี้เท่านั้นที่ลนลาน
เมล-ซังทักทายปีศาจ ที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน
ชาวบ้านของหมู่บ้าน มองดูเมล-ซังด้วยความเคารพและความชื่นชม ดังนั้น ผมบอกได้เลยว่ามังกรโบราณ แน่นอนว่าเป็นตัวตนที่พิเศษ
จอห์นนี่-ซัง ต้องตัดสินว่าหมู่บ้านนี้ไม่อันตรายอย่างแน่นอน เขาไปเดิน
นี่เป็นครั้งแรกในทีปปีศาจ ดังนั้นผมอยากจะสำรวจด้วย
ทวีปใหม่มันหน้าตื่นเต้นจริงๆ
(……โตะ!! …….อัน!!)*
TLN: (……โตะ!! ……วิ่ง!!)
ในทันใดนั้น เสียงดังในหัวของผม
มันน่าจะเป็นไอรา-ซามะ แต่ผมได้ยินไม่ชั้ดเจน
ดูเหมือนการจูนเป็นเป็นไปไม่ค่อยดี
สู้ต่อไป ไอรา-ซาะ
(….เฮ้!! ……โตะ!!)
ผมคิอว่าไอรา-ซามะโกรธ
แต่มันช่วยไม่ได้ที่ผมไม่ได้ยินเธอ
“แอนนา-ซัง โมโมะ ถ้าระวังตัวอยู่ตั้งแต่แรกเริ่ม พวกเธอจะทำให้ตัวเองเหนื่อยนะ อย่างแรกเลย พักกายและใจซะ” (มาโกโตะ)
“…ฮ่าาา มาโกโตะ-ซัง ผ่อนคลายมากเกินไปแล้ว” (แอนนา)
“…ประสาทของพี่มันทำมาจากอะไรกัน?” (โมโมะ)
ผมพยายามจะเห็นอกเห็นใจที่นี่นะ แต่ทั้งสองคนส่งสายตาที่เย็นชามาให้ผม
เศร้าจัง
ผมมองไปรอบบๆหมู่บ้าน
พวกเขาเป็นสหายของเมล-ซัง ดังนั้นปีศาจในหมู่บ้านนี้น่าจะเป็นมิตร
มังกรโบราณดีจังเลย
ผมมองรอบๆว่ามีอาหาร อาวุธ หรือชุดเกราะมั้ย แต่ไม่มีร้านที่มีเป้าหมายที่คนนอก
มันเป็นหมู่บ้านจนๆ ดังนั้นเห็นว่าพวกเขาเลี้ยงตัวเองทุกอย่าง
ดูเหมือนสิ่งเดียวที่เราทำได้คือรวบรวมข้อมูลดังนั้นผมคุยกับปีศาจเด็กที่คุยกับเรา
ผมพูดอย่างนั้น แต่หมู่บ้านเล็กๆนี่อยู่ขอบของทวีปปีศาจ
“มันเป็นยังไงหลังๆ?” (มาโกโตะ)
แม้ว่าเมื่อผมถามอย่างนี้ มันดูเหมือนพวกเขาไม่มีการแลกเปลี่ยนระหว่างถิ่นฐาน ดังนั้นผมถูกบอกว่าพวกเขามีวันที่ไม่เปลี่ยนไป
จุดที่กวนใจผมคือ…
บางครั้งบางคราในการสนทนา พวกเขาจะพูดว่า ‘เราอยู่ในความสงบสุขเพราะต้องขอบคุณเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ’
ดูเหมือนก่อนหน้าเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะปรากฏ แม้ว่าเมื่อปีศาจแข็งแกร่ง มันจะมีการสู้ระหว่างลอร์ดปีศาจ และมันเป็นโลกที่อยู่ยากสำหรับปีศาจที่อ่อนแอ
และดังนั้น ประมาณ 100 ปีก่อน เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ปรากฏตัว ให้เหล่าลอร์ดปีศาจทั้งหมดเคารพเขา และรวมโลกเป็นหนึ่งเดียว
เพราะเรื่องนี้ มันเป็นสังคมที่สงบสุข สำหรับปีศาจ
เมื่อผมมองไปข้างๆ แอนนา-ซังและโมโมะ ทำหน้าดั่งพวกลำบากที่จะพูดอะไรทั้งสิ้น
เราจะไปกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่
สำหรับพวกเขา เราเป็นตัวร้าย ที่จะนำพาความวุ่นวายมาสู่โลก
สำหรับสองคนนี้ที่เคร่งไปถึงแกนกลาง เรื่องนี้ต้องกวนใจพวกเธอแน่
แต่มีอีกอย่างที่กวนใจผม
มันรู้สึกว่าบางอย่างไม่ชอบมาพากล เมื่อผมคุยกับชาวบ้านของหมู่บ้านนี้
มันเ็นการตอบสนองที่มีเพียงเล็กน้อย ดังนั้นผมไม่สังเกตมันตอนแรก
แต่เมื่อผมดูใกล้ๆ มัน ‘นั่น’
พวกเขา…{โดนเสน่ห์}
ผมสามารถที่จะสังเกต ต้องขอบคุณสกิลเสน่ห์ที่ผมได้ เมื่อผมเป็นอัศวินผู้คุ้มกัน ของฟูเรีย-ซัง
เสน่ห์ ทางเทคนิคจะเรียกว่า ‘ล้างสมอง’ ในโลกเก่าของผม
นั่นทำไม ไม่มีอะไรรับประกันว่าที่คนพวกนี้พูด เป็นเรื่องจริงมั้ย
และที่สุดของทั้งหมด ถ้าพวกเขาโดนเสน่ห์ มันน่าสงสัย ว่าจริงๆแล้วหมู่บ้านนี้สงบสุขมั้ย
ผมอยากจะอยู่คืนหนึ่ง แต่การพักที่นี่ จะเป็นเรื่องอันตราย
ผมก็มีประสบการณ์กับประเทศแห่งความมืด ลาโฟรเอจ
ตอนนี้เมื่อผมคิดดูแล้ว ราชินีที่เราเจอนั้นสบายดีมั้ย?
ผมได้ยินมาว่าเธอจะใส่เสน่ห์ชาวบานของหมู่บ้านเล็กๆ…
แต่นี่เป็นเสน่ห์ ที่เหมือนท่าเอกของออราเคิลแห่งความมืด
มันกวนใจผมว่าเธอเกี่ยวข้องกับมันหรือไม่
ผมจะถามความคิดเห็นเมล-ซังที่หลัง
(ไม่ว่ายังไง เราไม่ควรจะอยู่ที่นี่นาน…) (มาโกโตะ)
นั่นคือที่ผมสรุป
เราควรจะออกเดินทาง ในที่สุด
ในท้ายที่สุด ผมถามสิ่งนี้ไปอย่างสบายๆ
“พูดถึงแล้ว ไม่ได้ดูเหมือนว่าจะมีชายหนุ่มมากที่นี่ และมีเด็กและคนแก่เยอะ มีเหตุผลสำหรับเรื่องนั้นมั้ย?” (มาโกโตะ)
มันเป็นเป็นหมู่บ้านจนๆ ดังนั้นพวกเขาอาจจะออกไปหากิน มันเป็นที่ผมคิดอยู่ เมื่อผมถามสิ่งนี้ไป
“อ้าา…จริงๆแล้ว มีปัญหา มันดูเหมือนลอร์ดปีศาจ-ซามะถูกฆ่าด้วยบางอย่างที่เรียกว่าฮีโร่ของทวีปทิศตะวันตก…”
“…”
ที่ตอบกลับมามันเป็นบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับเรา
มันดูเหมือนแม้แต่หมู่บ้านเล็กๆที่อยู่มุมของทวีป ได้ข้อมูลมากขนาดนี้
เราต้องระวังเพื่อที่ว่าแอนนา-ซังจะไม่ถูกเปิดเผย
แต่คำพูดต่อไปเป่าความคิดนั้นของผมไป
“ขอบคุณเรื่องนั้น นักรบของทั้งวีปได้ถูกเรียกให้รวมกันโดยคำพูดของราชามังกร-ซามะ เห็นว่าพวกเขาจะลบล้างมนุษย์ที่อยู่ในดินแดนของราชาอมตะไบฟรอน ด้วยกองทัพ 1,000,000 คน”
“”เอ๋?!””
ฮีโร่แห่งแสง-ซัง และปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเปิดปากกว้าง
ระหว่างที่สองคนแข็งเป็นน้ำแข็ง ที่ขึ้นมาในหัวของผมเป็นส่วนหนึงของ ‘ตำนานแห่งฮีโร่อาเบล’
—1,000,000 ของกองทัพลอร์ดปีศาจ ปรากฏขึ้นจากทวีปปีศาจ และผู้กอบกู้-ซามะสังหารพวกเขา ที่ที่ชัยชนะเกิดขึ้นเป็นพื้นที่เมืองหลวงของไฮแลนด์ ซิมโฟเนีย เกิด
มันเป็นหนึ่งในตำนาน ของตำนานของผู้กอบกู้อาเบล
(สิ่งหนึ่งตามด้วยอีกสิ่ง…) (มาโกโตะ)
ผมรู้สึกเหมือนอยากจับหัว
ดูเหมือนพวกเขาจะไมให้ผมพักที่นี่เลย
เหตุการณ์ในตำนานต่อไปได้เคลื่อนไหวแล้ว
เป้าหมายเดือน 7/66
ค่าเน็ต 200/200
รับยา ยาหมด 0/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook