275 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ทำการตัดสินใจ
“กองทัพ 1,000,000 คนจะเหยียบย่ำดินแดนของเราเหรอ…?” (จอห์นนี่)
จอห์นนี่-ซังที่ผมบอเรื่องนี้ด้วย ขึ้นเสียงของเขาในความตกใจ
เราออกจากหมู่บ้านปีศาจมา และตอนนี้อยู่ที่หลังของเมล-ซัง
“เราจะไปที่ไหน มาโกโตะ-ซัง?” (แอนนา)
“ม-มาสเตอ์ มาโกโตะ-ซามะ เราควรจะทำยังไงดี?!” (โมโมะ)
แอนนา-ซังและโมโมะ ดึงเสื้อผ้าของผม
แต่ยังไงซะ มันไม่เหมือนว่าผมมีแผนหรืออะไรบางอย่างนะ
อย่างไรก็ตาม ได้ยินเกี่ยวกับกองทัพล้านของลอร์ดปีศาจ ผมรีบออกมา เพราะมันไม่ใช่เวลาที่จะมาสบายๆ
ผมอยากจะพึ่งพาไอรา-ซามะ แต่เสียงของท่านไม่มาถึง แม้แต่ตอนนี้
ผมควรทำยอย่างไรดี ตั้งแต่ตอนนี้ไป…?”
“ผู้ใช้สปิริต-คุง ถ้ากองทัพล้านรวมตัวกัน งั้นมันน่าจะเป็นดินแดนของราชาสัตว์” (เมล)
คนที่พูดเมื่อผมหวั่นไหวคือเมล-ซัง
“บอกได้ยังไง?” (มาโกโตะ)
“ไม่มีที่มาก ที่กองทัพขนาดนั้นจะไปรวมตัวกันได้ คนที่ปกครองดินแดนนี้คือมังกรโบราณ แต่ที่อยู่อาศัยของพวกเขา อยู่ในที่สูง มันไม่เหมาะกับการให้กองทัพรวมตัวกัน” (เมล)
“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
ถ้าเมล-ซัง ที่รู้เกี่ยวกับภูมิประเทศของทวีปปีศาจพูดอย่างนั้น มันไม่มีความผิดพลาด
“งั้น เราจะไปที่นั่นมั้ย มาโกโตะ-โดโนะ?” (จอห์นนี่)
“ไม่ ไม่! นายพูดอะไรน่ะจอห์นนี่-ซัง?!” (แอนนา)
คนที่ตอบสนองกับสิ่งที่จอห์นนี่พูดคือแอนนา-ซัง
“ม-มาสเตอร์ เราควรจะกลับไปที่ลาเบรินทอส และให้ทุกคนลี้ภัย” (โมโมะ)
“มันไม่มีที่ไหนที่จะลี้ภัยไป ใช่มั้ย? แทนที่มันจะเป็นอย่างนั้น ลาเบรินทอสจะเป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุด” (จอห์นนี่)
“…เอ่ออ…” (โมโมะ)
จอห์นนี่-ซัง โต้ตอบอย่างใจเย็นกับสิ่งที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูด
มันจริงที่ว่าเมืองดันเจี้ยนนั้น เป็นป้อมปราการไปแล้ว
มันจะปลอดภัยกว่าสำหรับพวกเขา ที่จะแค่อยู่ที่นั่น
ปัญหาคือเรา
เราเดินทางไปทั่วทวีปนี้ ด้วยปาร์ตี้ 5 ค เมื่อกองทัพล้านรวมตัวกัน
ถ้าเราถูกเจอ เราจะถูกขยี้ในทันที
“เมล-ซัง เฝ้าดูที่ที่กองทัพลอร์ดปีศาจรวมตัวกัน จากไกลๆได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“นั่น…ชั้นทำได้ แต่…เราจะไปจริงๆเหรอ?” (เมล)
แม้แต่เมล-ซัง ก็ไม่ได้ดูเหมือนจะชอบความคิดนี้
แต่ตอนนี้เมื่อผมได้ยินเกี่ยวกับมันแล้ว ผมเมินมันไม่ได้
เรามุ่งหน้าไปที่ที่กองทัพลอร์ดปีศาจรวมตัวกัน
◇◇
“น-นั่นอะไร…?” (แอนนา)
“…เราทำอะไรบางอย่าง เกี่ยวกับอะไรแบบนี้ไม่ได้…” (โมโมะ)
“……พอมาคิดว่ามันจะมาถึงจุดนี้…” (จอห์นนี่)
เสียงของแอนนา-ซัง และโมโมะ สั่น
แม้แต่จอห์นนี่ ที่พูดว่าสอดแนมการเคลื่อนไหวของศัตรู เป็นพื้นฐานของสงคราม ยังแข็งอยู่ที่นี่
ที่ราบที่กว้างขวางจนเกินไป ของดินแดนราชาสัตว์
เราไต่เนินเขา ที่มันมอบการมองที่ดีจกไกลๆ และเราเห็น {ภาพนั้น}
—{กองทัพลอร์ดปีศาจ ที่แพร่ออกไป ไกลเท่าที่ตาเห็น}
ไม่แม้แต่มอนสเตอร์อาละวาด ของกองทัพราชาสัตว์ที่ผมเผชิญหน้ามาก่อน เทียบกับสิ่งนี้ได้
ผมเข้าใจเรื่องนั้น เมื่อเห็นบางอย่างที่ขนาดมันเป็นสิ่ง ที่คนไม่เข้าใจ สมองของเรา มันแค่ไม่ยอมรับความจริง
นี่มัน…พูดยังไงดีล่ะ…มันสิ้นหวัง
“นี่ไม่ดีเลย… นี่เป็น {กองทัพพันธมิตร} ผู้ใช้สปิริต-คุง” (เมล)
เมล-ซังครวญ
มันแน่นอนว่าตอนนี้เธออยู่ในรูปมนุษย์
“กองทัพพันธมิตร?” (มาโกโตะ
ผมบอกได้จากการชำเลืองมอง ว่ามันมีปีศาจและมอนสเตอร์หลากหลาย
นั้นก็พูดได้ กับราชาอมตะไบฟรอน
แล้วอะไรที่ ‘ไม่ดี’ เกี่ยวกับเรื่องนี่ล่ะ?
นั่นทำไมผมถามว่ามันหมายถึงอะไร
“ดั้งเดิมมแล้ว คนที่มีดินแดนบนทวีปนี้ คือราชามังกร ราชาสัตว์ ราชามอนสเตอร์ทะเล; ลอร์ดปีศาจ 3 คนนั้น นายรู้เรื่องนั้น ใช่มั้ย?” (เมล)
“ใช่ แน่นอนว่าชั้นรู้” (มาโกโตะ)
นั่นก็เหมือนกันในอนาคต
ผมได้ถูกบอกครั้งแล้วครั้งเล่า เกี่ยวกับลอร์ดปีศาจ 3 คน ที่ปกครองทวีปปีศาจ
“แต่คนที่อยู่ที่นี่ ชั้นเห็นลูกน้องของราชายักษ์ ราชาแมลง ราชานางฟ้าตกสวรรค์ และราชาปีศาจร้าย มมันดูเหมือนที่เหลือของราชาอมตะ ก็ได้ไหลมาทางนี้ด้วย” (เมล)
“พูดอีกอย่าง…” (มาโกโตะ)
ผมเข้าใจความหมายของกองทัพพันธมิตร
แล้วก็ ความจริงว่ามันไม่ใช่สถานการณ์ที่ดี
“มีความเป็นไปได้ว่า {ลอร์ดปีศาจทั้งหมด} รอบโลกได้รวมกัน” (เมล)
“แก้แค้นให้ราชาอมตะไบฟรอน หือห์” (จอห์นนี่)
“สงสัยเกี่ยวกับเรื่องนั้น…ลอร์ดปีศาจ ไม่ได้ให้ความร่วมมือเคียงบ่าเคียงไหลกัน เห็นว่าพวกเค้าไม่ค่อยสนิทกันดี” (มาโกโตะ)
ผมบอกจอห์นนี่-ซังเกี่ยวกับข้อมูลที่ไอรา-ซามะบอกผม
นั่นทำไม แม้ว่าราชาอมตะได้ถูกกำจัด ผมไม่คาดว่าพวกเขาจะแก้แค้นทันที…
“ถ-ถอยก่อนเถอะ มาโกโตะ-ซัง…” (แอนนา)
“มาสเตอร์ เราจะถูกเจอ…” (โมโมะ)
แอนนา-ซังและโมโมะ กลัวอย่างสมบูรณ์
“มาโกโตะ-โดโนะ วัตถุประสงค์ของเราคือป้อมปราการด้านในของขศัตรู -ปราสาทของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ มาไปจากที่นี่กันเถอะ” (จอห์นนี่)
แม้แต่จอห์นนี่-ซังที่ไร้ความกลัว ก็แนะนำให้ถอยที่นี่
“ออกไปกันเถอะ ผู้ใช้สปิริต-คุง” (เมล)
มังกรขาว-ซังเรียกผม
แอนนา-ซังและโมโมะมองผมแล้วพูด ‘เร็วๆเข้า!’
ไม่ว่าจะคิดยังไงเกี่ยวกับมัน เราควรจะออกไป
ผมบอกเรื่องนั้นได้ด้วย
ผมบอกได้ แต่…
{[คุณจะสู้กับกองทัพลอร์ดปีศาจ 1,000,000 หรือไม่?]}
{ใช่}
{ไม่}
(ถ้าแค่มันไม่มีเจ้านี่…) (มาโกโตะ)
ผมมองดูคำ ที่ลอยอยู่กลางอากาศ
{ผู้เล่นอาร์พีจี}
สกิลที่ให้คำแนะนำผมตลอด ในจุดแยกที่สำคัญของการผจญภัยของผม
เจ้าคนนี้ถามผมที่นี่
ถามผมว่า ‘โอเคที่จะออกไปทั้งแบบนี้หรือ?’
และในเวลานั้น ที่ผมมีปัญหาโดยเรื่องนี้ ระหว่างที่รู้สึกถึงสายตาของ 4 คน…
(…โกโตะ! …ทากัตซูกิ มาโกโตะ!!) (ไอรา)
เสียงที่เหมือนระฆัง สะท้อนอยู่ในหัวของผม
ไอรา-ซามะ?
ดูเหมือนในที่สุดท่านก็จูนเสร็จ
นั่นโล่งใจ
(เฮ้…! เฮ้…! นาย…!) (ไอรา)
ไอรา-ซามะ?
เอ๋? การสื่อสารทางความคิด ยังไม่ดีหรือ?
(คิดอะไรอยู่ที่เข้าไปใกล้กองทัพลอร์ดปีศาจด้วยตัวเองน่ะ?!!) (ไอรา)
เสียงตะโกนที่โกรธของไอรา-ซามะ ดังอย่างดังในหัวของผม
“…ดัง” (มาโกโตะ)
ผมขมวดคิ้ว
“มาสเตอร์? มีอะไรเหรอ?” (โมโมะ)
โมโมะถามอย่างกังวล หลังจากเห็นหน้าของผม
“ตอนนี้ชั้นได้ยินเสียงของไอรา-ซามะแล้ว” (มาโกโตะ)
“นั่นยอดเยี่ยม เราจะให้เทพธิดา-บอกเราว่าเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อยู่ที่ไหนและเราจะออกเดินทางทันที
เมล-ซังเร่งผม
“ทำอย่างนั้นกันเถอะ มาโกโตะ-ซัง” (แอนนา)
“ใช่ กองกำลังของศัตรูมาเน้นรวมอยู่ที่นี่ นี่เป็นโอกาสที่ดีท่สุดสำหรับเรา ที่จะจัดการกับผู้นำ” (จอห์นนี่)
แอนนา-ซังและจอห์นนี่-ซัง มีความคิดเห็นเดียวกัน
แต่มีบางอย่างที่ผมต้องถามไอรา-ซามะก่อน
“มีบางอย่างที่ผมอยากถาม ไอรา-ซามะ” (มาโกโตะ)
ผมจงใจพูดมันออกมาดังๆ
เพื่อสื่อสารกับคนอื่น 4 คนด้วย
(เข้าใจแล้ว ปล่อยให้การบอกที่ของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ให้ชั้น ชั้นสืบมันระหว่างที่ชั้นปรับสื่อสารความคิด ดังนั้น ชั้นได้ตำแหน่งของปราสาทเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ไว้แล้ว! มันทางเหนือจากที่นี่—) (ไอรา)
“ไม่ใช่อย่างนั้น คำถามของผมไม่เกี่ยวกับที่ของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่” (มาโกโตะ)
(เอ๋?) (ไอราา)
“””””เอ๋?”””””
เสียที่ตกใจของ 5 คนสะท้อน แต่ผมพูดต่อโดยไม่ถือ
“กองทัพลอร์ดปีศาจที่นี่ {เจอเมืองในลาเบรินทอสของทวีปตะวันตกได้มั้ย}?” (มาโกโตะ)
ทั้ง 4 คนเปิดตากว้างกับคำพูดของผม
ผม ตัวผมเอง คิดว่าโอกาสที่พวกเขาจะถูกเจอนั้นสูง
ไม่ใช่ว่านั่นเป็นเหตุผลที่สกิลผู้เล่นอาร์พีจะแสดงตัวเลือกให้ผมดูหรือ?
เมืองที่มีขนาดเท่านั้น
ด้วยการกำจัดลอร์ดปีศาจไบฟรอน ชาวเมืองเพิ่ม มากขึ้นไปอีก
ถ้ากองทัพล้านคนหาทุกที่ มันจะยากที่จะซ่อนต่อไป
และเมื่อพวกเขาถูกเจอ มันจะเป็นจุดจบ…ไม่มีใครจะรอดชีวิต
เราพูดถึงกองกำลังทั้งหมดของกองทัพลอร์ดปีศาจ
พวกเขาจะถูกขยี้ โดยที่ทำอะไรไม่ได้
(……)
ไอรา-ซามะไม่ตอบ
นั่นต้องเป็นคำตอบในตัวมันเอง
“มาโกโตะ-โดโนะ เทพธิดาพูดว่ายังไง…?” (จอห์นนี่)
คนที่วิตกกังวลที่สุดเกี่ยวกับเมืองในลาเบรินทอส ถามอย่างนี้
“ไอรา-ซามะ เมืองดันเจี้ยนจะถูกพบโดยกองทัพลอร์ดปีศาจ…ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
ผมถามอีกครั้งเพื่อเทปูนใส่มัน
“…คุห์!” (จอห์นนี่)
หน้าของจอห์นนี่-ซังบิดเบี้ยวในความเจ็บปวด
“ไม่มีทางน่า…มาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะ…” (โมโมะ)
“มาโกโตะ-ซัง กลับไปเพื่อบอกคนในลาเบรินทอสเถอะ!” (แอนนา)
“แต่วิ่งไปที่ไหน? ที่ที่ซ่อนคนจำนวนเท่านั้นได้มันแค่…” (จอห์นนี่)
“พวกเรามังกรโบราณจะให้ยืมความช่วยเหลือ แต่ทุกคนมันจะเป็นไปไม่ได้” (เมล)
“ถ้าเราเข้าลึกลงไปในลาเบรินทอสอีก…” (แอนนา)
“บรรยากาศในชั้นที่ต่ำกว่านั้น มันโหดร้าย ขึ้นอยู่กับว่าจะเป็นใคร มันจะเป็นไปไม่ได้ ที่จะใช้ชีวิตอยู่ในมัน” (จอห์นนี่)
“เข้าใจแล้ว…” (แอนนา)
“ไม่มีเวลาแล้ว เราต้องกลับไป” (เมล)
“ใช่ มาโกโตะ-โดโนะ กลับไปกันเถอะ” (จอห์นนี่)
“มาโกโตะ-ซัง!” (แอนนา)
“มาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะ!” (โมโมะ)
เสียงของทุกคนมาถึงหูของผม
ผมพยายามจะนึกถึงเนื้อหาของตำนานฮีโร่อาเบลอีกครั้ง
—กองทัพล้านคนรวมตัวกันในทวีปปีศาจ และผู้กอบกู้ สังหารพวกเขา
ผมถอนหายใจ
ดูเหมือนชะตามันบรรจบกัน
ในท้ายที่สุด มันเกี่ยวกับว่ามันจะเกิดขึ้น เร็วขึ้นหรือช้ากว่านี้
(รอเดี๋ยวก่อน ทากัตซูกิ มาโกโตะนายคิดอะไรอยู่…? …เป็นไปได้มั้ยว่า…) (ไอรา)
ไอรา-ซามะอ่านที่ผมคิด
นั่นใช่แล้ว เทพธิดา-ซามะ
(เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว ฟังชั้นนะ นั่นมันไม่ดี ไม่ดีอย่างจริงจังเลย) (ไอรา)
เสียงของไอรา-ซามะ สะท้อนในหัวผมมากกว่าเดิม
การนำทางของไอรา-ซามะน่าจะถูกต้อง
ถ้าเราเลือกทางที่ปลอดภัย เราควรจะทิ้งลาเบรินทอส
แต่นั่น…
(เฮ้…ทากัตซูกิมาโกโตะ คิดมันใหม่…) (ไอรา)
เสียงที่เกาะหัวใจของไอรา-ซามะ ปวดหัวใจ
แต่ได้โปรด…ให้ผมยืมกำลังของท่านได้ไหม?
(………นายมันไอ้งี่เง่ายุ่งเหยิง เมื่อเรื่องนี้จบลง นายจะโดนเทศน์ 24 ชั่วโมง) (ไอรา)
ขอบคุณมากๆครับ
ผมสามารถได้การเห็นชอบจากเทพธิดา
แต่ผมจะถูกเทศน์นะ
(…..ไอบื้อ) (ไอรา)
ผมคุยกับ 4 คน
◇มุมมอง ฮีโร่แห่งแสงแอนนา◇
“เอ๋?”
หนูสงสัยหูตัวเอง
อะไรที่มาโกโตะ-ซังพูดเมื่อกี้นี้?
‘{มากำจัดกองทัพลอร์ดปีศาจล้านนั่นกันเถอะ}’
“ม-มาโกโตะ-ซัง…” (แอนนา)
“มีอะไรเหรอ แอนนา-ซัง?” (มาโกโตะ)
ต่างจากเสียงที่สั่นของหนู เสียงของเขาคือเสียงใจเย็นที่ปรกติ
“น-นายจะ…..สู้นั่นจริงจังเหรอ? …นาย…ไม่กลัวเหรอ?” (แอนนา)
ขาของหนูสั่น
หนูกลัว
แม้ว่าหนูถูกบอกว่าคนของลาเบรินทอสที่ช่วยเราจนถึงตอนนี้อยู่ในอันตราย แม้ว่าหนูจะถูกบอกว่า ฮีโร่ดิน-ซังและคนอืน่ๆอยู่ในอันตราย…การเผชิญหน้ากับกองทัพมโหฬารเรียกอะไรไม่ได้นอกจากฆ่าตัวตาย
‘มาโกโตะ-ซัง ได้โปรดคิดมันใหม่’ ก่อนที่หนูจะพูดอย่างนั้นเขาตอบกลับมา
“แน่นอนว่า ชั้นกลัว…” (มาโกโตะ)
“ถ้างั้น…!” (แอนนา)
‘อย่าทำเรื่องนี้เถอะ!’ …หนูพูดคำนั้นไม่ได้
“ส่วนที่เจ็บปวดคือ ฮีโร่ เลือกคู่ต่อสู้ไม่ได้” (มาโกโตะ)
เขาพูดด้วยน้ำเสียงดั่งว่ามันช่วยไม่ได้
หนูไม่รู้สึกถึงความกลัวหรือลังเลเลยซักนิดจากหน้าของมาโกโตะ-ซัง
‘{ไม่ว่าศัตรูจะแข็งแกร่งแค่ไหน ฮีโร่เลือกศัตรูไม่ได้}’
พวกนั้นคือคำพูดของมาสเตอร์ ฮีโร่ไฟ
หนูอยากจะเป็นแบบนั้นด้วย
หนูอยากจะเป็นเหมือนฮีโร่ไฟ
ทำไมมาโกโตะ-ซังพูดสิ่งเดียวกัน…?
ทำไมตัวของหนูหยุดสั่นเมื่อหนูได้ยินเสียงของมาโกโตะ-ซัง…?
“ไม่ใช่ว่ามันโอเคที่จะทำเท่นิดหน่อยเหรอ ไอรา-ซามะ…? อาา ใช่ ใช่ ผมรู้” (มาโกโตะ)
มาโกโตะ-ซังทำสีหน้าที่มีปัญหาเล็กน้อย
“อืม…เทพธิดา-ซามะพูดอะไรบางอย่างเหรอ…?” (แอนนา)
“ชั้นได้ถูกดุโดยไอรา-ซามะนิดหน่อย” (มาโกโตะ)
“…!” (แอนนา)
เห็นว่าเขาพูดอย่างล้อเล่น ความรู้สึกแปลกแพร่อยู่ในอกของหนู
หนูจับมือของมาโกโตะ-ซังอย่างแน่น และอยากจะพูดบางอย่าง
“ชั้นจะไปด้วยกันกับนาย…” (แอนนา)
นั่นเป็นสิ่งเดียวที่หนูพูดได้
“มาทำดีที่สุดด้วยกันเถอะ” (มาโกโตะ)
มาโกโตะ-ซังตอบเรื่องนี้ และจับมือหนูอย่างอ่อนโยน
ที่แพร่อยู่ตรงหน้าหนูคือกองทัพล้านคน ที่ปกคลุมทั้งพื้น
แม้ว่าอย่างนั้น แค่โดยการที่อยู่ข้างมาโกโตะ-ซัง หนูสามารถจะลืมความกลัวได้นิดหน่อย
เป้าหมายเดือน 7/66
ค่าเน็ต 200/200
รับยา ยาหมด 0/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook