276 ฮีโร่แห่งแสงแอนนาเป็นพยานมัน
◇มุมมอง ฮีโร่แห่งแสงแอนนา◇
“เฮ้ย ผู้ใช้สปิริต-คุง! นายพูดเรื่องอะไรอยู่?!” (เมล)
“มาโกโตะ-โดโนะ นี่มันบุ่มบ่าม นายจะแค่ไร้ความหมาย” (จอห์นนี่)
“มาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะ…ได้โปรดหยุดเถอะ!” (โมโมะ)
เฮเลเมอร์ค-ซามะและคนอื่นๆ ลนลาน
ทั้งสามคนนั้นัดเจนว่าพยายามที่จะหยุดมาโกโตะ-ซัง
ในทันทีนั้น…
“{[โล่งจิต]}”
หนูได้ยินเสียงพืมพำเบาๆ
“มาโกโตะ-ซะ—” (แอนนา)
หนูกำลังจะพูดกับเขา แต่จากนั้นหนูสังเกตบางอย่าง…
อากาศมัน…หนาวเหมือนกลางฤดูหนาว
ลมหายใจของหนูเป็นสีขาว
เมื่อหนูมองไปรอบๆ หนูเห็นได้ว่าเท้าของอีสามคนหยุุด และพวกเขาตกตะลึง
นั่นก็เป็นเหมือนกันสำหรับหนู
มาโกโตะ-ซัง แปลกไปอย่างชัดเจน
มันแค่เหมือนเวลาที่เขาสู้กับลอร์ดปีศาจไบฟรอน เขาเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นไป
“งั้นตอนนี้ แอนนา-ซัง จะมาด้วยกันกับชั้นมั้ย?” (มาโกโตะ)
มาโกโตะหันมา และมีรอยยิ้มดั่งมันถูกแปะอยู่ที่นั่น
แต่ตาของเขาไม่ยิ้ม
ในความลึกของตาของเขาที่มองดูหนู มันส่องสว่างเป็นสีรุ้ง
“……”
หนูถูกท่วมท้นโดยสภาพของมาโกโตะ-ซัง และตอบไม่ได้
“ราชาของเรา นายจะออกเดินทางไปข้างหน้ามั้ย?”
“ในที่สุด”
“ชั้นรอจนเหนื่อยแล้ว”
คนสวยผิวสีฟ้าปรากฏดั่งจะล้อมมาโกโตะ-ซัง
…สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ อันไดน์
และจำนวนมาก
มันไม่ใช่แค่เดียที่อยู่กับเขาตลอด
มากกว่าสิบอันไดน์ ล้อมมาโกโตะอยู่
หนูคิดว่ามานาของอันไดน์ ก้าวข้ามมังกรขาว-ซามะ และเทียบได้กับลอร์ดปีศาจ
“แอนนา-ซัง?” (มาโกโตะ)
“ค-ค่ะ! เข้าใจแล้ว…มาโกโตะ-ซัง” (แอนนา)
ระหว่างที่หนูถูกท่วมท้นโดยมานาของอันไดน์หนูพยักหน้าเบาๆและจับมือของมาโกโตะ-ซัง
“น-หนูด้วย!” (โมโมะ)
โมโมะ-จังรีบพูด
“ขอโทษ โมโมะ เวทย์ที่ชั้นจะใช้จะโดนทุกคน ดังนั้นชั้นพาเธอไปด้วยกันกับชั้นด้วยไม่ได้” (มาโกโตะ)
“ม-ไม่มีทางน่า…!” (โมโมะ)
โมโมะ-จังส่งเสียงของเธออย่างขมขื่น
หนูรู้สึกบางอย่างแปลกไปกับคำพูดของมาโกโตะ-ซัง
“งั้น แอนนา-โดโนะจะทำอะไร?” (จอห์นนี่)
จอห์นนี่-ซังถาม
นั่นใช่แล้ว มันอย่างที่มาโกโตะ-ซังพูด หนูจะไปติดกับมันด้วย เพราะหนูจะไปด้วยกันกับเขา
“แอนนา-ซัง ได้โปรดปกป้องตัวเธอเอองด้วยสกิลฮีโร่แห่งแสง ถ้ามันเป็นสกิลฮีโร่แห่งแสง เวทย์สปิริตจะไม่มีผล” (มาโกโตะ)
“ข-เข้าใจแล้ว…” (แอนนา)
มาโกโตะ-ซังพูดอย่างง่ายๆว่ามันจะโดนหนูด้วย
แต่…ถ้ามันเป็นมาโกโตะ-ซังปรกติ เขาจะไม่พูดบางอย่างแบบนั้น
มาโกโตะ-ซังปัจจุบันมันค่อนข้าง…น่ากลัว
“เฮ้ย ผู้ใช้สปิริต-คุง พวกเค้าสังเกตเราแล้ว” (เมล)
มังกรขาว-ซามะชี้ไปที่กองทัพลองลอร์ดปีศาจ
กลุ่มที่ดูเหมือนจะเป็นผูคุ้มกันแนวหน้าของกองทัพลอร์ดปีศาจมุ่งหน้ามาทางนี้
มันช่วยไม่ได้ที่พวกเขาจะสังเกตเรา
จำนวนมานาที่ท่วมท้นจากอันไดน์
ไม่ว่าคุณจะไกลแค่ไหน คุณจะสังเกตุมัน
“เมล-ซัง พาโมโมะและจอห์นนี่-ซังไปไกลที่สุดเท่าที่ทำได้และหาอะไรป้องกัน” (มาโกโตะ)
“…อย่าไปตายซะล่ะ ผู้ใช้สปิริต-คุง” (เมล)
พูดดคำนี้ มังกรขาว-ซามะให้โมโมะ-จังและจอห์นนี่-ซังขี่หลังของเธอ และแยกไปจากเรา
แม้ว่าในเวลานั้น กองทัพลอร์ดปีศาจพยายามจะล้อมเรา
มอนสเตอร์บางตัวพยายามที่จะไล่ตามมังกรขาว-ซามะ
หนูกังวลนิดหน่อย แต่หนูมั่นใจว่ามังกรขาว-ซามะจะโอเค
ปัญหาคือเรา
“แอนนา-ซัง พาเราไปรอบๆที่นี่ด้วยเวทย์บิน” (มาโกโตะ)
“……!” (แอนนา)
หนูมองดูตำแหน่งที่มาโกโตะ-ซังชี้ และตกใจ
มันเป็น…{ตรงกลางของกองทัพลอร์ดปีศาจ}
นายจะบอกชั้นว่าไปตรงกลางสุดๆของกองทัพล้านตัวที่รวมตัวกันเหรอ
หนูประทับใจที่พูดอย่างนั้นได้อย่างเมินเฉย
เนินเขากำลังจะถูกล้อมโดยกองทัพของลอร์ดปีศาจ
แต่ไม่มีใครเข้าหาเรา
พวกเขาอาจจะกลัวมานาจากอันไดน์ที่มาโกโตะ-ซังเรียก
แต่ไม่มีใครรู้ ว่าเมื่อไหร่ที่พวกเขาจะโจมตีเรา
“แอนนา-ซัง?” (มาโกโตะ)
มาโกโตะ-ทำสีหน้าตกใจ ดั่งจะพูดว่า ‘มีอะไรเหรอ?’ และมันทำให้หนูรำคาญ
(เห้อ! คนๆนี้เห็นแก่ตัว…มาก!) (แอนนา)
เขาดูเหมือนจะเป็นคนระวัง แต่เมื่อถึงเวลา เขาจะกระโจนเข้าหาอันตรายดั่งไม่มีอะไรเลย
และจากนั้น เขาจะเกือบตาย และทำให้ทุกคนรอบเขากังวลเกี่ยวกับเขา!
เขาชอบเข้าหาอันตรายจนหนูดูไม่ไหว
นั่นทำไม หนูต้องอยู่ข้างเขา
“มาโกโตะ-ซัง ชั้นต้องการแสงอาทิตย์เพื่อที่ชั้นจะใช้สกิลฮีโร่แห่งแสงได้ ชั้นขอนายเรื่องนี้ได้มั้ย?” (แอนนา)
หนูชี้เรื่องนี้ออกมา
ตัวหนูเองทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่ได้
“อ้าา ใช่” (มาโกโตะ)
มาโกโตะ-ซังพูดบางอย่างกับอันไดน์
เมฆสีดำสนิทหายไป และท้องฟ้าสีครามแพร่ออกมา
(เวทยมตร์ของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ เมฆสีดำสนิท หายไปง่ายๆอย่างนี้…)
เขาเป็นคนที่น่าตกใจจริงๆ
หนูอาบในแสงของพระอาทิตย์ และหนูรู้สึกได้ถึงพลังที่เอ่อขึ้นมาภายในหนู
แสงได้เปลี่ยนเป็นออร่า
และหัวใจหนูสงบ
นี่มันก็เป็นผลของสกิลฮีโร่แห่งแสง
(แต่เทียบกับมาโกโตะ-ซัง ชั้นไม่ใจเย็นเลยซักนิดนะ) (แอนนา)
แม้แต่ตอนนี้ การเต้นของหัวใจหนูหนวกหู
แต่ตัวของหนูหยุดสั่นแล้ว
คนที่ตื่นตกใจเป็นกองทัพลอร์ดปีศาจ
พวกเขาต้องตกใจจากที่เมฆสีดำสนิทได้หายไป
รูปแบบของพวกเขาพังทลาย และหนูได้ยินเสียงเอะอะใหญ่
พวกเขาต้องสังเกตว่าเราเป็นคนที่สร้างความผิดปรกตินี้
แม้อย่างนั้น กองทัพลอร์ดปีศาจไม่พุ่งเข้าตีมาทางนี้
มานาของอันไดน์ต้องน่ากลัวแน่ๆ
“แอนนา-ซัง ไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)
“ค่ะ มาโกโตะ-ซัง” (แอนนา)
หนูจับมือของมาโกโตะ-ซัง และกางปีกของหนูออก
เราลอยอย่างอ่อนโยนในอากาศ
เหมือนแบบนั้น เรามุ่งหน้าไปที่ตรงกลางของกองทัพลอร์ดปีศาจ
◇◇
“ไอ้เวรตะไล แกเป็นใครกัน!”
ปีศาจที่ดูเหมือนจะเป็นผู้นำของกองทัพลอร์ดปีศาจตะโกนสิ่งนี้
“หยุดนะ!! ถ้าแกเข้าหามากกว่านี้ ชั้นจะฟันแกตาย!”
มีแม้แต่พวกนั้นที่กระโจนใส่เรา
“”《กุโออออออออ้!》””
มอนสเตอร์เกาะกันเป็นกลุ่ม และพุ่งเข้าตีใส่เรา
กองทัพลอร์ดปีศาจโจมตีเราอย่างไม่จบไม่สิ้น ขณะที่เราเดินหน้าไปอย่างช้าๆ
จำนวนที่น่าเวียนหัว
แต่ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่แตะต้องเราได้
“เวทย์ระดับนักบุญ: [น้ำแข็งแยกเดียวดาย]” (มาโกโตะ)
เวทมนตร์บาเรียที่มาโกโตะ-ซังสร้างด้วยอันไดน์
ตอนแรกมันเป็นบาเรียกลมๆเล็กๆ
กระนั้นมันขยายออกอย่างช้าๆ
ตอนนี้ บาเรียมันพอที่จะมีหมู่บ้านอยู่ในมัน
ทุกคนที่เข้ามาในบาเรีย จะมีทั้งตัวถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ และแข็งไป
ข้อยกเว้นเดียวคือพวกเรา
หนูปกป้องตัวเองด้วยสกิลฮีโร่แห่งแสง
งั้นนี่ก็เป็นเวทมนตร์ที่มาโกโตะ-ซังพูดว่าจะลากทุกคนไปด้วย…
“ตาย ฮีโร่!!”
ปีศาจที่ห่อหุ้มไปด้วยพิษที่เข้มข้นพุ่งเข้าตีมาทางนี้
หนูมั่นใจว่าต้องเป็นปีศาจที่มีชื่อเสียง
หนูพร้อมดาบเพื่อเผชิญหน้ากับมัน
ใบมีดของดาบเวทมนตร์ของปีศาจจะมาถึงเราในประมาณ 2 วินาที
หนูห่อหุ้มดาบที่หนูมีในมือขวาด้วยออร่าแห่งแสง
ถ้าหนูเหวี่ยงนี่ หนูควรจะสามารถตัดหัวเขาอย่างง่ายดาย
แต่ช่วงเวลานั้น ไม่มาถึง
แม้ว่าปีศาจนี้ที่หนูคิดว่าทรงพลัง ยังถูกแช่แข็งไปไม่กี่ก้าวก่อนจะมาถึงเรา
หนูถอนหายใจ และลมหายใจเป็นประกาย
โลกของความเย็นที่เข้มข้น
อากาศมันเย็นอย่างน่ากลัว
ถ้าหนูไมมีสกิลฮีโร่แห่งแสง หนูจะไม่สามารถยืนได้
หนอยากจะขยับตัวหนูถ้าเป็นไปได้
แต่หนูเป็นอิสระ
“มาโกโตะ-ซัง ชั้นไม่มีอะไรให้ทำเลย” (แอนนา)
“ตาของเธอจะมาถึง แอนนา-ซัง” (มาโกโตะ)
ต่างจากหนูที่ความตึงเครียดถูกนำออกไปจากหนูอย่างสิ้นเชิง สีหน้าของมาโกโตะ-ซังดูจริงจัง
แต่ไม่มีแม้แต่คนเดียวของกองทัพลอร์ดปีศาจมาถึงระยะดาบของหนู
“ไม่ใช่ว่านายเอาชนะพวกเค้าได้ด้วยตัวเองเหรอ มาโกโตะ-ซัง?” (แอนนา)
หนูพูดสิ่งนี้ และความตึงเครียดของหนูลดลงเล็กน้อย
บาเรียของมาโกโตะ-ซังย้อมทุกอย่างไกลสุดลูกหูลูกตาเป็นสีขาว
โลกสีเทา
มันสวยงาม แต่…มันเป็นโลกแห่งความตายที่แช่แข็งทุกคนที่รุกรานมัน
เขามีแผนจะรั้งกองทัพหนึ่งล้านแบบนี้เหรอ?
มาโกโตะ-ซังอยู่เหนือโลกนี้จริงๆ
มันเป็นทันทีที่หนูคิดเรื่องนี้…
“แอนนา-ซัง พวกมันมาแล้ว” (มาโกโตะ)
คำพูดของมาโกโตะ-ซังพาหนูกลับมามีสติ
ตัวตนที่ต่างจากปีศาจก่อนหน้าอย่างชัดเจน
พิษที่เข้มข้น
มาโกโตะ-ซังมองไปทางท้องฟ้า
เมื่อหนูมองไปที่นั่น มีเงาจำนวนหนึ่งมองลงมาที่เรา
“เธอเป็นฮีโร่แห่งแสงอาเบล-คุง ที่บุคคลนั้นพูดถึงเหรอ? เธอเป็นคนที่น่ารักนะ”
เสียงที่ราเริงที่ไม่เหมาะกับช่วงเวลานี้
ผู้หญิงยิ้มมอย่างงดงามดั่งบาเรียของมาโกโตะ-ซังไม่มีปัญหาเลยซักนิด
ความสวยที่เย็นไปถึงกระดูก และตาสีแแดงเหมือนทับทิม
เมื่อมองผ่านๆ หนูคิดว่าเธอเป็นคนปีกสวรรค์เหมือนหนู แต่ออร่าที่ร้ายกาจรอบๆเธอบอกหนูว่าเธอเป็นอย่างอื่นที่ต่างออกไป
“มองใกล้ๆ เออนี่ นั่นเป็นผู้หญิงคนปีกสววรรค์ ฮีโร่แห่งแสงอาเบลสมควรจะเป็นผู้ชาย ใช่มั้ย?”
ชายตอบผู้หญิงที่เรียกเออนี่ เป็นชายที่มีความงดงาามไม่แพ้ไปจากเธอ
ใส่เสื้อผ้าของพวกนั้นที่เป็นขุนนาง และมีการวางตัวที่งดงาม
แม้อย่างนั้น เมื่อหนูมองดูตัวนั้นของเขา หนูรู้สึกขยะแขยงจนมันทำให้หนูขมวดคิ้ว
“แต่ชั้นรูสึกถึงการปกป้องจากรพเจ้าของอัลเธน่าจากเธอ ไม่ต้องสงสัยวาเธอเป็นฮีโร่แห่งแสง” (เออนี่))
“แต่…นั่นต้องหมายถึง การทำนายของบุคคลนั้นไม่ถูกต้อง”
“มันไม่สำคัญไม่ว่ามันจะเป็นยังไง เราแค่ต้องฆ่าพวกเค้าและยืนยัน มาทำมันอย่างเร็วเถอะ ที่นี่มันหนาวมันทนไม่ได้
ชายที่แทรกเข้ามาในการสนทนาของพวกเขาเป็นชายแก่หลังค่อม
เสียงของเขาฟังยาก และทุกครั้งที่เขาพูด มีเสียงของฟันกระทบกัน
และ แม้ว่าเขาเป็นชายแก่ พิษที่ปกคลุมเขาเป็นอะไรที่กระหายเลือดมากที่สุดในหมู่ 3 คน
“ราชาแมลงผู้ยิ่งใหญ่รู้สึกหนาวกับเวทมนตร์ของแค่มนุษย์ธรรมดาเหรอ? ไม่รู้สึกน่าสมเพชกับเรื่องนั้นเลยเหรอ?”
“หุบปากน่า เจ้าเด็กปีศาจร้าย ตั้งแต่ทีแรก ดูนั่น นั่นคืออันไดน์ที่ชั้นไม่เห็นมาเป็นหลายพันปี ทำไมบางอย่างแบบนั้นเคารพแค่มนุษย์ธรรมดา?”
“แน่นอนว่ามันแปลก สาวกของเทพธิดาแห่งสปิริตควรจะเป็นเคน-โดโนะ”
“ตอนนี้เมื่อนายพูดถึงมันแล้ว ชั้นไม่เจอเคน-จังเลยหลังๆ~ เค้าไปดิ้นรนอยู่ที่ไหนเหรอ?” (เออนี่)
พวกเขาพูดต่อโดยไม่ได้ให้ความสนใจเรา
หนูเข้าร่วมการสนทนาไม่ได้เลยซักนิด
แค่ปีศาจ 3 ตัว
กระนั้น พวกเขาแต่ละคนมีตัวตนที่ระดับเดียวกว่าไบฟรอนหรือแข็งแกร่งมากกว่านั้น
เออนี่
ปีศาจที่เรียกว่าราชาแมลง
เป็นไปไม่มั้ยว่า…พวกเขา
ในช่วงเวลานั้น เสียงที่ใหญ่ดังก้อง
เมื่อหนูหันไปทางนั้น…
(ต-ตั้งแต่เมื่อไหร…?!) (แอนนา)
มอนสเตอร์ทรงมนุษย์ที่ใหญ่กว่าแม้แต่มังกรขาว-ซามะ และมอนสเตอร์สี่ขาที่ใหญ่กว่านั้นอีก
ไม่ พวกนั้นไม่ใช่มอนสเตอร์…
อาร่าที่มุ่งร้ายรอบๆพวกเขา…มันแม้แต่ใหญ่กว่า 3 คนในท้องฟ้า
คนตัวยักษ์และปีศาจขนาดยักษ์ดูเหมือนจะสนทนากัน
หนูไม่เข้าใจว่าพวกเขาพูดอะไร
“ซากัน-คุง และโกไลแอธ-คุง สวัสดี~” (เออนี่)
ผู้หญิงปีกสีดำโบกมือของเธอด้วยน้ำเสียงที่สบายๆ
ได้ยินชื่อเหล่านั้น ตัวของหนูแข็งไป
ชื่อของคนที่ปกครองโลกนี้
ไม่มีทางที่หนูจะพลาดชื่อเหล่านั้นไป
“โฮฮฮ่ มีลอร์ดปีศาจ 5 คน หือห์…”
หนูได้ยินมาโกโตะ-ซังพึมพำคำนี้
หนูรู้สึกว่าจะสลบเมื่อหนูได้ยินแบบนั้น
ได้โปรดให้เรื่องนี้เป็นความผิดพลาด
แต่ตัวหนูเองปฏิเสธเรื่องนี้
ราชานางฟ้าตกสวรรค์ เออนี่
ราชาแมลง วาลัค
ราชาปีศาจร้าย บาร์บาทอส
ราชายักษ์ โกไลแอธ
ราชาสัตว์ ซากัน
{ลอร์ดปีศาจทั้ง 9 ที่ปกครองโลกนี้}
ครึ่งหนึ่งได้มารวมกันต่อหน้าต่อตาเรา
เป้าหมายเดือน 7/66
ค่าเน็ต 200/200
รับยา ยาหมด 0/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook