277 ลอร์ดปีศาจทั้ง 5
◇มมุมอง ฮีโร่แห่งแสงแอนนา◇
ราชานางฟ้าตกสวรรค์เออนี่ แสดงรอยยิ้มที่แปลก
ราชาแมลง วาลัค มองลงไปข้างล่าง ดั่งรำคาญ
ราชาปีศาจร้าย บาร์บาทอสส่งสายตาสนใจที่ลึกซึ้ง
ราชายักษ์ โกไลแอธ มีหน้าที่อ่านยาก
ราชาสัตว์ ซากัน จ้องมาทางนี้ด้วยตาที่คม ดั่งจ้องมองเหยื่อ
{เราถูกล้อมโดยลอร์ดปีศาจ 5 คนที่ปกครองโลกนี้}
“ม-มาโกโตะ-ซัง…” (แอนนา)
“ใจเย็น” (มาโกโตะ)
หนูจับมือของมาโกโตะ-ซัง และพูดด้วยเสียงที่สั่น
มันไม่มีความกระวนกระวายใจจากเสียงของมาโกโตะ-ซัง
เขาเฝ้าดูลอร์ดปีศาจ และวางมือไว้บนคาง ดั่งเขาคิดอะไรบางอย่างอยู่
ใช่ หนูต้องใจเย็น
หนูหายใจเบาๆ
อากาศเข้มข้น
สิ่งที่ทำลายความเงียบ เป็นเสียงเบาๆที่เดินทางได้ดี
“ฮีโร่ที่เห็นได้ชัดว่ากำจัดราชาอมตะ ตายที่นี่ซะ”
หนูสับสน เพราะมันเป็นเสียงที่ต่างกันจากเสียงที่เขามีเมื่อเขาพูดมาก่อนหน้านี้
ในเวลาเดียวกันที่หนูสังเกตว่านั่นเป็นเสียงของราชาสัตว์…
“《กุโอออออออออออออ้!!》”
ราชายักษ์คำราม
แผ่นดินไหวครั้งใหญ่ที่รู้สึกดั่งมันจะพลิกพื้นดินเกิดขึ้น
มันสั่นโดยมีเหตุมาจากราชายักษ์ที่พุ่งเข้าตีมาหาเรา
“เดีย” (มาโกโตะ)
“ค่ะ ราชาของเรา” (เดีย)
“หยุดขาของราชายักษ์” (มาโกโตะ)
“รับทราบ” (เดีย)
พูดคำนี้เสร็จ เดีย-ซังและอันไดน์คนอื่นโจมตีราชายักษ์
{ใบมีดน้ำแข็งหนึ่งพันเล่ม}
{ทะเลของมังกรน้ำ}
ใบมีดน้ำแข็งตกลงไปเป็นห่าฝน และมังกรน้ำอาละวาดดั่งมันเป็นซึนามิ
มันเป็นภาพที่เหมือนโลกมาถึงจุดจบ
ที่มันมุ่งหน้าไปหาราชายักษ์
“《อุโอออออออออ้!!》”
ราชายักษ์คำรามอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ มันเป็นเสียงที่เจ็บปวดผสมอยู่ในเสียงของเขา
“ว-ว้าว…” (แอนนา)
“แอนนา-ซัง นี่มันจะไม่อยู่นาน ได้โปรดใช้ดาบแห่งแสง โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)
“ค-ค่ะ…” (แอนนา)
หนูจับของดูต่างหน้าของมาสเตอร์ ฮีโร่ไฟ ดาบศักดิ์สิทธิ์บัลมุง
หนูเปลี่ยนแสงอาทิตย์เป็นออร่า และใช้มันเพื่อเวทมนตร์ดาบ
มานาที่หนูใช้ได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด ตราบใดที่มันมีแสงอาทิตย์
โดยใช้ความสามารถนี้ หนูเตรียมรับการโจมตีจากศัตรู
“คนนี้มันอะไรกัน? เค้าควบคุมสปิริตผู้ยิ่งใหญ่อย่างสมบูรณ์แบบ?” (วาลัค)
“ฟุมุ น่าสนใจ ชั้นไม่รู้มากเกี่ยวกับโลกนี้ แต่มนุษย์ที่นี่สามารถใช้เวทมนตร์สปิริตได้ด้วยความง่ายดาย หือห์ สงสัยว่าชั้นเพิ่มเค้าไปเป็นลูกน้องของชั้นได้มั้ย” (บาร์บาทอส)
ราชาแมลงและราชาปีศาจร้ายคุยกันอย่างสบายๆ
พวกเขาไม่โจมตีเราเหรอ?
ในทันทีนั้น แสงสีแดงสว่างปกคลุมพื้นที่นี้
ความร้อนที่มันเหมือนจะแทงทั้งตัวของหนู มันโจมตีหนู
“!”
ก้อนไฟยิงมาจากปากของราชาสัตว์
มันเป็นขนาดของระดับกษัตริย์
“ฮ่าห์!” (แอนนา)
หนูผ่าก้อนไฟด้วยดาบแห่งแสง
เวทมนตร์ของมาโกโตะ-ซังอ่อนแอกับไฟ
มันเพราะหนูตัดสินว่าอย่างนั้น หนูเลยทำลงไป
“โฮฮฮ่… งั้นถ้าแบบนี้ล่ะ?” (เออนี่)
ราชานางฟ้าตกสวรรค์กระพือปีกดำข้างหลังเธอ
ทอร์นาโดยักษ์สร้างจากสิ่งนั้น
“[บาเรียน้ำแข็ง]” (มาโกโตะ)
เวทมนตร์ที่มาโกโตะ-ซังร่าย ปะทะกับทอร์นาโด และทั้งสองอย่างสลายไป
“…นั่นอะไร? ไม่แฟร์เลย” (เออนี่)
ราชานางฟ้าตกสวรรค์มุ่ยหน้า แต่รอบข้างเปลี่ยนเป็นอุกอาจ
ก้อนหินยักษ์บินไป และพื้นถูกควักออกมา
“เวทมนตร์แห่งความมืด: [คมมีดสีดำ]” (บาร์บาทอส)
เวทมนตร์ที่ยิงโดยราชาปีศาจร้าย เติมเต็มท้องฟ้าด้วยใบมีดสีดำ
ถ-ถ้านั่นตกเป็นฝนลงมาใส่เรา…
“แอนนา-ซัง บาเรีย” (มาโกโตะ)
“ค-ค่ะ!” (แอนนา)
หนูรีบใช้งานเวทมนตร์แห่งแสง
“เวทย์แห่งแสง: [บาเรียเขตศักดิ์สิทธิ์]” (แอนนา)
วงกลมแสงระเบิดออกไปโดยมีหนูเป็นแกนกลาง
ชั่วพริบตา เราถูกห่อหุ้มไปด้วยแสงที่แทบทำให้ตาบอด
เมื่อแสงหายไป เวทมนตร์ของราชาปีศาจร้ายก็หายไปด้วย
“นั่นเป็นฮีโร่แห่งแสง หือห์ ศัตรูทางธรรมชาติของชั้น” (บาร์บาทอส)
แม้ว่าเวทมนตร์ถูกลบไป ราชาปีศาจร้ายหัวเราะดั่งสนุก
“เฮ้ย อีหนูนางฟ้าตกสวรรค์ เธอมาจากดินแดนสวรรค์ ทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนั้นสิ” (บาร์บาทอส)
“เออ๋~? ตอนนี้ชั้นเป็นนางฟ้าตกสวรรค์ ดังนั้นชั้นไม่เก่งกับเวทมนตร์แห่งแสง~ อาา ช่างน่าปวดหัว~” (เออนี่)
ลอร์ดปีศาจพูดอะไรตามใจ
ราชายักษ์และราชาสัตว์ น่าจะระวังสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ พวกเขาไม่ประชิดระยะ
“มาโกโตะ-ซัง คิดยังไง?” (แอนนา)
“พวกเค้าไม่ได้ทำเรื่องนี้กันอย่างจริงจัง” (มาโกโตะ)
“งี้พวกเค้าก็ไม่ได้ใช้พลังเต็มที่สิ ถ้านายว่างั้น…?” (แอนนา)
“น่าจะอย่างนั้น” (มาโกโตะ)
แต่สำหรับหนู แต่ละการโจมตีของพวกเขา เป็นเรื่องของชีวิตและความตายนะ
ไม่ใช่ว่ามันจะดีกว่า ที่จะวิ่งหนีไปจากที่นี่เหรอ…?
“มันโอเค แอนนา-ซัง” (มาโกโตะ)
ความใจเย็นของหนูกลับมา จากเสียงของมาโกโตะ-ซัง
หนูตั้งท่ายืนด้วยดาบศักดิ์สิทธ์ และทำให้ลมหายใจมั่นคง
“ราชาของเรา…โอเคมั้ย?” (เดีย)
เมื่อเวลาที่หนูสังเกตุ เดีย-ซังได้กลับมาแล้ว
แม้แต่อันไดน์อื่น
ช- ใช่
เรามีแม้แต่พวกเธอ
“ไอ้พวกเวร พวกแกจะขี้เกียจแค่ไหนกัน” (ซากัน)
เจตนาฆ่าของราชาสัตว์แรงขึ้น
มานาและพิษที่ปกคลุมตัวลอร์ดปีศาจเดือดขึ้นมาเหมือนไอน้ำ
“ช่วยไม่ได้”
“เห้อ จบมมันได้แล้ว เสียเวลาจัง”
“เฮ้ย มันเป็นคำสั่งของซากัน-โดโนะที่เราเคารพอยู่”
“…”
เทียบได้กับคำพูดขาราชาสัตว์ พิษรวมกันนรอบๆลอร์ดปีศาจทั้ง 4
พื้นดินสั่นไหว
พายุพัดอย่างรุนแรง
ไฟโหมกระหน่ำ
(…พวกเค้าเอาจริงแล้ว) (แอนนา)
การโจมตีจากลอร์ดปีศาจทั้ง 5 มันกำลังมา
ไม่ดีเลย
ไม่มีทางที่จะกันสิ่งนี้
(…เอ๋?) (แอนนา)
ในทันทีนั้น หนูรู้สึกว่าแสงมนเข้มข้นถึงจุดที่ว่ามันร้อนจนไม่สบาย
น-นี่คือ…?
“แอนนา-ซัง ชั้นรวมแสงมา นี่พอมั้ย” (มาโกโตะ)
มาโกโตะ-ซัง โดยไม่เปลี่ยนอะไรซักอย่างบนใบหน้า ชี้ไปที่ท้องฟ้า
ท้องฟ้าที่ไม่มีเมฆซักก้อน
มีสิ่งใสๆ ลอยอยู่ที่นั่น
แสงมารวมกัน
มันมีวิธีแบบนี้…?
“แอนนา-ซัง ได้โปรดอธิษฐานกับเทพธิดา” (มาโกโตะ)
“ด-ได้…เทพธิดาแห่งแสงอัลเธน่า-ซามะ ได้โปรดให้หนูยืมพลัง…” (แอนนา)
“แอนนา-ซัง หยุด” (มาโกโตะ)
มาโกโตะ-ซังหยุดหนูระหว่างหนูเสนอการอธิษฐาน
“ทำไมหยุดชั้นล่ะ?” (แอนนา)
“มาหยุดการอธิษฐานแบบอ้อมค้อมเถอะ” (มาโกโตะ)
“เอ๋?” (แอนนา)
ทันใดนั้น มาโกโตะ-ซังจับแขนของหนู
“{เวทย์แสง: [จังหวะเดียวกัน]}” (มาโกโตะ)
“ม-มาโกโตะ-ซัง ทำอะไรน่ะ?” (แอนนา)
“ยังไงเราก็จะตายถ้าเราแพ้ ดังนั้น ถ้าเธอจะอธิษฐาน มันควรจะเป็นแบบนี้” (มาโกโตะ)
มาโกโตะ-ซัง ที่ไร้สีหน้าตลอดเวลานี้สร้างรอยยิ้มที่หนูไม่เห็นมาเป็นเวลานานแล้ว
(เธอ! เธอมีเจตนาจะทำอะไรน่ะ?!)
เอ๋?
เสียงของผู้หญิงที่ไม่คุ้นเคยดังอยู่ในหัวของหนู
ค-ใครกัน?!
“อัลเธน่า-ซามะ ได้โปรดมอบชัยชนะให้เราในการแลกเปลี่ยนของอายุขัย” (มาโกโตะ)
ทันทีที่มาโกโตะ-ซังพูดอย่างนี้ หนูรู้สึกว่าตัวของหนูร้อนจนไหม้
ไม่เพียงแค่นั้น ตัวของหนูส่องแสงเป็นสีรุ้ง
น-นี่คือ…
“แอนนา-ซัง ข้างหน้า การโจมตีของลอร์ดปีศาจจะมาแล้ว” (มาโกโตะ)
“ด-ได้!” (แอนนา)
หนูพร้อมดาบโดยที่สมองของหนูยังเละเทะโดยสิ้นเชิง
“…นี่มันไม่ดีเลย นั่นเป็นแสงระดับพระเจ้า” (วาลัค)
“เจ้าผู้ใช้สปิริตนั้นใช้เทคนิคเสียสละโดยไม่ลังเลเลย เขาบ้าไปแล้วเหรอไง?” (บาร์บาทอส)
“สกิลนั้นมันอะไรกัน? มันไม่ขัดต่อระเบียบดินแดนสวรรค์เหรอ?” (เออนี่)
ราชานางฟ้าตกสวรรค์ที่สบายๆจนถึงตอนนี้ ทำสีหน้าที่ไม่พึงพอใจจเป็นครั้งแรก
“ยิงมันก่อนที่มันจะทำ!” (ซากัน)
ลอร์ดปีศาจโจมตีในเวลาเดียวกันที่ราชาสัตว์ให้สัญญาน
การโจมตีที่โจมตีจากทุกทิศทางดั่งซึนามิถูกดันมาใส่เรา
มันไม่มีทางหนี
ดั่งกำแพงสีดำเข้าหาเราเพื่อที่จะขยี้เรา
“สปิริตน้ำผู้้ยิ่งใหญ่” (มาโกโตะ)
“ค่ะ!”
มาโกโตะ-ซังใช้งานเวทมนตร์ระดับนักบุญ
“{[น้ำแข็งแยกเดียวดาย]}” (มาโกโตะ)
ตามนั้นมา หนูรวมทุกอณูของพลังงานและใช้งานเวทมนตร์ดาบ
“{ดาบเปลวเพลิงแห่งเซราฟ ไมเคิล}” (แอนนา)
ไฟสีรุ้งหุ้มใบมีดของบัลมุง
(ช-ชั้นทำมันได้…) (แอนนา)
การโจมตีของลอร์ดปีศาจมันอยู่ที่จมูกเราแล้ว
“ดาบแห่งแสง!” (แอนนา)
หนูเหวี่ยงดาบศักดิ์สิทธิ์ โดยเป็นอิสระจากสิ่งที่กีดขวางทางความคิด
◇◇
หนูเกือบจะหมดสติกับการโจมตีของหนูเอง
“แค่ก…”
ระเบิดสงบลง และหนูมองดูไปรอบๆ ที่นี่ได้เปลี่ยนเป็นพื้นที่รกร้างที่เกลี้ยงเกลา
ใจของหนูว่างเปล่าไปวินาทีหนึ่ง และหนูสังเกตหลังจากนั้น
“มาโกโตะ-ซัง?!” (แอนนา)
“…แอนนา-ซัง น่าประทับใจเหมือนเคย” (มาโกโตะ)
เสื้อผ้าของเขารุ่งริ่งนิดหน่อย แต่เขาโอเค
น-นั่นโล่งใจ
“พวกนายสองคน มันยังไม่จบ” (เดีย)
เดีย-ซังดุเรา
หนูหันไป มี {ลอร์ดปีศาจ 4 คน}
คนที่เราสามารถจะกำจัดคือราชายักษ์ หือห์…” (มาโกโตะ)
เหมือนที่มาโกโตะ-ซังพูด ราชายักษ์ไม่อยู่ให้ตาเห็น
ดาบของหนูกำจัดเขา…?
แต่ยังมีลอร์ดปีศาจ 4 คนเหลืออยู่
หนูตั้งท่ายืนพร้อมดาบของหนูระหว่างที่หายใจหนัก
ลอร์ดปีศาจไม่โจมตี
แนที่จะอย่างนนั้น หนูดได้ยินพวกเขาพูด
“เราทำยังไงดี…? ชั้นไม่ได้รู้สึกว่าเราชนะได้” (เออนี่)
ราชานางฟ้าตกสวรรค์ปัดฝุ่นออกจากปีกสีดำของเธอ
“ฮีโร่แห่งแสงไปถึงความเป็นกึ่งพระเจ้าแล้ว เราควรจะฆ่าเธอให้เร็วกว่านี้” (วาลัค)
ราชาแมลงจ้องเราอย่างรำคาญ
กึ่งพระเจ้า…หนูเหรอ?
“ไม่มีความจำเป็นต้องมองโลกในแง่ร้าย บางอย่างแบบน้นต้องเป็นทุกอย่างที่พวกเค้ามีในการโจมตีครั้งสุดท้าย พวกเค้าจะโจมตีอีกไม่ได้” (บาร์บาทอส)
มันเหมือนที่ราชาปีศาจร้ายที่ใจเย็นพูด
หนูพยายามมเต็มที่ที่จะไม่แสดงออกมมาทางสีหน้า แต่หนูอยู่ที่ขีดจำกัดของหนูทั้งแรงกายและมานา
หนูชำเลืองมองมาโกโตะ-ซัง และหนูเห็นว่าเขายังใจเย็นอยู่ แต่หนูบอกได้ว่าเขาเหนื่อย
เขาต้องอยู่สภาพเดียวกันกับหนู
หนูทำยังไงดี…?
“เห็นมั้ย เราใช้เวลาหวานๆของเราตอนนี้ {ราชามังกร-ซามะ} มาแล้ว” (เออนี่)
ได้ยินคำพูดของราชานางฟ้าตกสวรรค์ มาโกโตะ-ซังและหนูรีบมองไปทางนั้น
คนที่มุ่งหน้ามาที่นี่เป็นมังกรดำตัวเดียว
มันใหญ่กว่าแม้แต่ราชาสัตว์ๆ
แต่ละครั้งที่มันกระพือปีก ลมที่คล้ายกับพายุ มาถึงแม้แต่ตรงนี้
“นั่น…” (แอนนา)
“ราชาของมังกรโบราณ…” (มาโกโตะ)
หนูกลืนน้ำลายกับที่มาโกโตะ-ซังพูด
ราชามังกรโบราณ แอสทารอธ
สิ่งมีชีวิตท่พูดว่แข็งแกร่งที่สุดในหมูลอร์ดปีศาจ…ไม่ สิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก
หนูบอกได้แม้จากไกลๆ
มันอยู่บนระดับที่ต่างออกไป
มันส่งแรงกดดัน ที่ทำให้ลอร์ดปีศาจที่เราสู้จนถึงตอนนี้ ดูน่ารักไป
“พอมาคิดว่าราชามังกร-ซามะเอง…” (บาร์บาทอส)
“ช่างโล่งใจ มันจบแล้วตอนนี้” (เออนี่)
ลอร์ดปีศาจส่งบรรยากาศที่เหมือนมันจบแล้ว
แต่…นี่เป็นสถานการณ์ที่ {มาโกโตะ-ซัง หวังไว้}
เมื่อเราสู้กองทัพล้าน หนูฟังแผน
ถ้ามังกรโบราณแอสทารอธปรากฏตัว มาโกโตะ-ซังบอกหนูว่า ‘ปล่อยมันไว้ให้ชั้น’
“มาโกโตะ-ซัง…” (แอนนา)
เมื่อหนูเรียกเขา ตาที่ส่องแสงสีรุ้งมองมาทางนี้
เขาได้ใช้งานมันแล้ว
หนูได้ยินคอหนูส่งเสียง
“แอนนา-ซัง ถอยไปหน่อย แล้วก็ตั้งบาเรียเพื่อปกป้องตัวเองด้วย” (มาโกโตะ)
“…รับทราบ” (แอนนา)
หนูได้ยินชื่อของเวทมนตร์ที่มาโกโตะ-ซังจะใช้
ไม่มีอะไรที่หนูทำได้ที่นี่
แม้ว่าหนูได้ยินมันมาก่อน หนูเชื่อมันไม่ได้
บางอย่างแบบนั้นมันเป็นไปได้ด้วยเหรอ?
“เดี๋ยว! เค้ามีแผนจะทำอะไรบางอย่าง!” (เออนี่)
ราชานางฟ้าตกสวรรค์พูดอย่างลนลาน
“ฮึ่ม เค้าพยายามจะทำอะไรที่จุดที่มันสายนาดนี้…” (วาลัค)
“ไม่ มานา…นั่น? ไม่ มันก็ไม่ใช่นั่นด้วย…” (บาร์บาทอส)
“ไม่มีทางน่า…มนุษย์ที่ห่อหุ้มไปด้วยอนิมาเหรอ…?” (เออนี่)
พวกเขาสังเกตุ
แต่มันสายเกินไปเสียแล้ว
มาโกโตะ-ซังสร้างแผลให้ตัวเองอย่างช้าๆด้วยมีด
เลือดไหนออกมาผ่านใบมีด และมันย้อมเป็นสีแดง
“ไอรา-ซามะ…ได้โปรดให้ปาฏิหาริย์ชั่วคราวกับมนุษย์โง่ๆคนนี้…” (มาโกโตะ)
(กุห์…) (แอนนา)
ห-หนูรู้สึกดั่งลมหายใจหนูจะหยุด
อาการขนลุกวิ่งผ่านตัวตัวของหนู และหัวใจของหนูรัวเป็นกลอง
เย็น
แม้ว่าท้องฟ้ามันชัดเจน มันเย็นถึงตาย
หนูนำบาเรียขึ้นมาอย่างสิ้นหวัง
ลอร์ดปีศาจ -โดยเฉพาะราชานางฟ้าตกสวรรค์- มีหน้าซีดขาว
มาโกโตะ-ซังดันแขนสปิริตไว้ข้างหน้า และพูดชื่อของเวทมนตร์ปาฏิหาริย์ในน้ำเสียงที่เบา
“เวทย์น้ำ{ระดับพระเจ้า}: [โคไซทัส]” (มาโกโตะ)
เป้าหมายเดือน 7/66
ค่าเน็ต 200/200
รับยา ยาหมด 0/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook