ตอนที่ 92
—————————————————————
ฮิซูกิ 「มันเป็นตาชั้นแล้ว」
—————————————————————
「กันบัตเตะ คุเระ!」
ทามะมูชิตะโกนใส่ฮิซูกิที่เปลี่ยนเสื้อผ้า
「ขอบคุณมาก ทามะมูชิ-ซัง! ชั้นจะทำเต็มที่!」
ฮิซูกิหันหน้าหาทามามูชิและวันทยาหัตถ์อย่างเข้มงวด ส่งเสียงของเธอในการตอบขณะที่เธอรับเสื้อผ้ามาเปลี่ยน
แม้เสื้อผ้าจะถูกใส่หลังจากอาบน้ำ มันดูเหมือนว่ามันจะน่าทึ่งถ้าฮิซูกิใส่เสื้อผ้าของทามะมูชิ
เพราะมันดูเหมือนจะน่าสนใจ ผมไม่พูดอะไร
「ช-ชั้นไม่เคยคิดว่าวันนี้จะมาถึง ฮิซูกิ เธอต้องทำเต็มที่ในการล้างหลังซูซูฮาระ-ซามะนะ!」
คาซะฮานะพยักหน้าทำเสียง “อึน อึน” ระหว่างที่อยู่ในน้ำตา เหมือนกับเธอเป็นนกพ่อแม่ที่ส่งลูกบินออกไปจากรัง
「ฮิซูกิและโอเน่-ซังตื่นเต้นเต็มที่เลย ชั้นกังวลนิดหน่อยแล้วตอนนี้……」
ริกกะจ้องพวกเธอสองคนแล้วถอนหายใจ
ขณะที่ผมชำเลืองมองข้างไปหาอาซาฮินะ ผมเห็นได้ว่าเธอหลังพิงกำแพงพร้อมกอดอกและมองไปทางอื่น
ผมสงสัยว่อาซาฮินะคิดอะไรอยู่ตอนนี้ เพราะผมอยู่ต่อจากฮิซูกิ ความสามารถผมไม่ได้ทำงานอย่างถูกต้อง ผมไม่สามารถมองเข้าไปในหัวใจเธอได้
อย่างไรก็ตาม แค่โดยการมองเธอ ผมบอกได้ว่าเธอคิดอะไรถึงจุดๆหนึ่ง
มันดูเหมือนเธอพยายามจะดูใจเย็นอย่างสิ้นหวัง แต่เพราะนั่น เธอตื่นเต้นสัญญานของความใจร้อนและวิตกกังวลออกมาแทน
อาซาฮินะมีความแข็งแกร่งทางจิตใจที่ทนทาน โดยไม่มีจุดบอด คือที่ผมคิด แต่ผมสามารถที่จะจับเสี้ยวของความอ่อนแอในมัน
อาา ผมไม่เคยพอกับมันเลย ผมอยากจะต้อนอาซาฮินะจนมุมมากขึ้นมากขึ้นแล้วทำให้เธอร้องไห้
แต่นี่คือนี่ และนั่นคือนั่น
ฮิซูกิโจมตีผมด้วยความรู้สึกที่ตรงมา แต่ผมตัดสินใจจะตอบความรู้สึกนั้น
ดังนั้นอาซาฮินะตอนนี้ไม่เกี่ยวข้อง
ไม่ว่าเราจะไปอาบน้ำด้วยกันกับฮิซูกิหรือไม่ หรือไม่ว่าเราจะกอดกันหรือไม่ ผมแค่จะทำเหมือนอาซาฮินะไม่อยู่ที่นี่กับเรา นั่นเป็นวิธีที่ผมจะพูดขอบคุณกับความรู้สึกของฮิซูกิ
เพิ่มเติมจากนั้น มันจะดีที่สุดสำหรับผมที่จะเมินเธอและปล่อยเธอไว้คนเดียว แทนที่จะยื่นมือไปช่วยเหลืออย่างงุ่นง่านสู่มาโซคิสม์ฮาร์ดคอร์อย่างอาซาฮินะ
พูดอีกอย่าง ผมจะทำตามแผนของฮิซูกิ แสดงฉากที่เธอได้อธิบายก่อนหน้าให้อาซาฮินะดู เพื่อที่จะใส่ความเสียหายไปที่เธอในวิธีที่มีประสิทธิภาพมากที่สุด
「ยังไงซะ ถ้างั้น เราไปกันมั้ย อาซาฮินะ-ซัง?」
จับมือของผม ฮิซูกิเรียกอาซาฮินะ ใส่รอยยิ้มที่ยั่วยุขณะที่เธอยืนอยู่ตรงหน้าอาซาฮินะ
「ฟุนน*」
TLN: ฮึ่ม
ยังมองไปทางอื่น อาซาฮินะปล่อยลมออกมาทางจมูก พยายามจะรักษาท่าทางที่ดื้อดึงอย่างสิ้นหวัง หูเธอได้แดงอย่างสมบูรณ์เพราะสิ่งนั้น
โอ้อาซาฮินะ เธอแพ้ฮิซูกิในการถกเถียงที่มีเหตุผล เธอต้องเคารพฮิซูกิ
「ฟุนน」
อาซาฮินะปล่อยลมออกมาทางจมูกอีกครั้ง และบิดปลายเท้าเข้าไปหากันในทันที เข่าของเธอเริ่มสั่น
เธอได้ยืนเหมือนเป็น บอกผมว่าเธอได้ซ่อนน้ำน้องหนูของเธอที่มันไหลออกมาจากต้นขาด้านใน จากการดูมัน มันดูเหมือนว่าเหตุผลที่ทำไมเข่าเธอสั่นตอนนี้ เพราะเธอคิดเกี่ยวกับการกระทำที่จะได้แสดงให้เธอเห็น และด้วยแค่ความคิดนั้นอยู่ในหัว มันดูเหมือนว่าเธอเกือบจะแตกได้ทุกวินาที
เธอรอคอยที่จะรู้สึกอารมณ์ระหว่างที่เห็นผมโดน เอ็นทีอาร์โดยฮิซูกิเหรอ?
ไม่ ผมพนันว่า การแพ้ฮิซูกิ และเห็นผมโดนเอ็นทีอาร์โดยเธอจริงๆแล้วทำให้อาซาฮินะรู้สึกอารมณ์เสีย แต่นั่นอาจจะเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอมีอารมณ์กระสัน
มาโซคิสม์ฮาร์ดคอร์ของแท้คนนี้
ฮิซูกิดึงมือผมและเราเดินไปทางเดิน อาซาฮินะตามหลังเราอย่างใกล้ชิด
มันมีเหตุผลว่าทำไม่อาซาฮินะเงียบ แต่ฮิซูกิที่ระบายอารมณ์ออกมาในห้องนั่งเล่น ก็เงียบด้วย
「ฮิซูกิ」
「ขา!」
ตกใจจากคำพูดผม ฮิซูกิกระตุกและหยุดกระทันหัน
「เรา……จะเข้าไปในห้องน้ำ ใช่มั้ย?」
「เอ๋!? ม่า ม่าา นั่นคือที่ชั้นมีแผนจะไป!?」
ตอบจากคำพูดผม ฮิซูกิได้แดงทั้งตัวและตกอยู่ในสภาพตื่นตกใจ
เหตุผลที่ทำไมผมเรียกฮิซูกิ มันเพราะว่าเราผ่านประตูห้องน้ำมาแล้ว
เพราะฮิซูกิมีตาแห่งสวรรค์ เธอควรจะรู้ตำแหน่งของห้องน้ำโดยไม่ต้องมีใครบอกเธอว่ามันอยู่ไหน
ถ้าเธอไม่รู้บางอย่างแบบนั้น งั้นนั่นหมายถึงใจเธอมันไม่ปรกติงั้นเหรอ?
ถ้านี่ดำเนินต่อไป มันดูเหมือนว่าเธอจะระเบิด
「นี่คือทำไมสาวที่มีความสามารถทางสังคมเท่ากับศูนย์มัน……คุซุ คุซุ」
「…!?」
อาซาฮินะที่เงียบจนถึงตอนนี้ หัวเราะคิกคักจากข้างหลัง ยัวยุฮิซูกิ ตกอยู่ในการยั่วยุของเธออย่างสมบูรณ์ ฮิซูกิจ้องเธอทันที
「ช-ชั้นรู้มั้ย โอเคมั้ย!? อาซาฮินะ-ซังจริงๆแล้วไม่ได้ถูกกอดโดยโมตะ-คุงมาก!」
「…!?」
ฮิซูกิที่ตกอยู่ในการยั่วยุของอาซาฮินะใช่ตาแห่งสวรรค์ เพื่อนแอบมองเข้าไปในความทรงจำของอาซาฮินะ เอาคืน จากคำพูดของฮิซูกิ อาซาฮินะกระตุกในการตอบสนอง
เมื่อได้ยินเธอพูดอย่างนั้น มันจริงอย่างแน่นอน ผมโอบกอดมารินะและยูกะหลายครั้ง แต่ผมใช่อาซาฮิอนะแค่ประมานสองครั้ง ผมคิดว่านะ? มันเพราะน้องหนูของอาซาฮินะมันแข็ง และสภาพมันไม่ได้ดีมาก
「ฟุ ฟุฟุ ฟุฟุฟุ……ซูซูฮาระ-คุงข่มขืนคนแค่คนเดียว และคนหนึ่งและคนเดียวคนนั้นคือชั้นใช่มั้ยล่ะ~? ชั้นเป็นคนเดียวที่ถูกข่มขืน~ ฮ่าา สำหรับบางคนที่จะต้องการชั้นขนาดนั้นจนข่มขืนชั้นมันค่อนข้างมีปัญหา~ ชั้นไม่ได้คุยกับซูซูฮาระ-คุงโดยเฉพาะ แต่ชั้นถูกข่มขืนด้วยกำลัง แตกใน และเค้าแม้แต่ถ่ายรูปที่ลามกของชั้น ใช้มันเพื่อแบล็คเมล์ชั้น~ เค้าทำมากขนาดนั้นเพื่อให้ได้ชั้น~ ฟุฟุน」
「…!?」
อาซาฮินะโอ้อวดเกี่ยวกับการถูกข่มขืนโดยผมและหายใจออกมาจากจมูกเธอ จากคำพูดของอาซาฮินะ ฮิซูกิกระตุกในการตอบสนองและปิดปากเธอซึ่งตอนนี้ดูเหมือนเกาลัด
「……มะ…แม้ว่าเธอเป็นบ้ากามสุดขีดที่รักทางรูหลัง」
「…!?」
「……แม้ว่าเธอเป็นคนที่ยัดไวเบรเตอร์เข้าไปในรูหลังและไปโรงเรียนทั้งแบบนั้น จนถูกเจอโดยคนคนหนึ่งและเขาข่มขืนเธอ」
「…!?」
อาซาฮินะสั่นจากการได้ยินคำพูดของฮิซูกิที่จ้องเธอ
พูดตรงเป้าเผง มันดูเหมือนเธอได้รับความเสียหายที่สำคัญ
「ห๋า ห๋าา? เธอพูดอะไรน่ะ? อะไรที่เธอพูดตอนนี้ทำให้เธอดูเหมือนอีงี่เง่าอย่างสมบูรณ์เลย」
กอดตัวเธอเอง ดูเหมือนเธอจะไหม้ อาซาฮินะได้แดงทั้งตัวและหันหน้าของเธอไปทางอื่น ดูเหมือนกับเธอจะวิ่งหนี ตาของเธอไปรอบๆอย่างกระสับกระส่ายและส่งเสียงที่สั่น
พยายามจะซ่อนความจริงอย่างสิ้นหวังว่าฮิซูกิพูดเหมือนตะปูตอกหัว แต่แทนที่จะอย่างนั้น การกระทำของเธอบอกผมทุกอย่าง
「ที่นี่เรามีผู้ใช้ความสามารถที่ใช้ตาแห่งสวรรค์ได้ ทุกอย่างมันโปร่งใสกับชั้น!」
ฮิซูกิส่งเสียงของเธอขณะที่เธอส่งเสียงฮึ่มออกมาจากจมูกเธอ และมองดูอาซาฮินะด้วยสีหน้าแห่งชัยชนะ
ผมอยากจะเห็นว่าเธอจะใช้ตาแห่งสวรรค์เต็มๆได้ยังไงในการต่อสู้ทางคำพูดนี้ เพราะจากความรู้ของทามะมูชิ มีแค่นักบุญที่ถึงจุดตรัสรู้ที่สามารถจะใช้ความสามารถนี้ได้
ม่าา ผมพูดไม่ได้มากเกี่ยวกับคนอื่น
「อ-อะไรก็เหอะ ตาแห่งสวรรค์หรืออะไรก็เหอะ ชั้นคืออาซาฮินะ ยู!」
「…!?」
อาซาฮินะที่อยู่ในความเสียเปรียบ แค่อยู่ดีๆก็พูดชื่อเธอออกมา ฮิซูกิที่ดูชนะได้รับความเสียหายได้อย่างไรก็ไม่รู้จากมัน และทำเสียงครวญ *อุกุ*
「ม-ม-ม-แม้ว่าหน้าอกเธอเล็กลงไปอีกจากการใช้วิธีต้องห้าม! แม้ว่ามันแบนมากจนอกเธอดูเหมือนเด็กหนุ่ม!」
「ฮ่ะกุอ่ะะะ-!?」
นั่นตอนนั้นเป็นการโจมตีต้องห้าม
ได้ยินคำพูดนั้นตะโกนออกมาจากปากฮิซูกิ เหมือนเธอได้ถูกฟ้าผ่า อาซาฮินะหล่นไปที่หัวเข่าและคุกเค่าสี่ขา ขณะที่เธอคลานอยู่ที่พื้น
ฮิซูกิหายใจเฮือกและปิดปากเธอด้วยสองมือ
ผมคิดว่าการโจมตีนั้นมันมากเกินไป
「ฟุ ฟุฟุ ฟุฟุฟุ……น-นมเป็นแค่ก้อนไขมัน พ-เพิ่มเติมจากนั้นหน้าอกใหญ่วันนึงจะหย่อนยาน ดังนั้นพูดถึงอนาคตแล้ว หน้าอกที่เล็กมีเสน่ห์มากกว่า」
อาซาฮินะที่คุกเข่าสีขา หัวเราะอย่างกล้าหาญ ยืนขึ้นอย่างไม่มั่นคง และมอบสายตาที่มองฮิซูกิราวกับต่ำต้อยกว่า
ดูอารมณ์เสีย ฮิซูกิครวญออกมา *คุ* มอบจการจ้องที่คมให้อาซาฮินะ และวางมือทั้งสองของเธอไปที่สะโพก ดันหน้าอกเธอไปในอากาศ
「ขนาดของชั้น 89 อี」
「นุก่ะะ-!?」
「มันยังอยู่ระหว่างกำลังโต!」
「ฮิ้กกิ้-!?」
「แม้ว่ามันจะหย่อนยานในอนาคต มันยังไม่หย่อนเลยซักนิด!」
「ฟุกกกุ-!?」
อาซาฮินะที่พลิกกระดานไปบนฮิซูกิได้อย่างไรก็ไม่รู้ ได้ถูกซัดโดยความเป็นจริงที่ท่วมท้น และทรุดลงอีกครั้ง ถูกฟาดโดยสายฟ้า
แม้ว่าเธอมีปมเกี่ยวกับหน้าอกที่เล็กของเธอ เธอจะโดนพลิกกะดานแน่นอนถ้าเธอคิดจะเอาชนะด้วยหน้าอก
นั่นมันเกินไป
อย่างไรก็ตาม――。
「พวกเธอเป็นปัญญาอ่อนรึเปล่า? ถ้าเธอคิดว่าสู้มันสนุกงั้นก็ทำตามใจเลย ชั้นจะไปเล่นบาบะนุกิกับริกกะ, คาซะฮานะ, และทามะมูชิ มันดูเหมือนตรงนั้นมันสนุกกว่า เจอกัน」
คิดว่าผมไม่สามารถที่จะอยู่กับอีงี่เง่านี้ได้อีกต่อไป ผมเริ่มเดินไปก้าวเท้าที่เร่งรีบ
ริกกะเชื่อฟังและเดเระเดเระ ดังนั้นมันอยากให้ผมเอาใจและทำเธอ นอกจากเมื่อเธอคุยกับฮิซูกิ คาซะฮานะ สุภาพ สงบ และสำรวม ที่มีมารยาทและคุยด้วยงาย และแม้ว่าภาพลักษณ์ทามะมูชิเป็นอย่างนั้น เธอเป็นคนที่โต และเป็นบางคนที่อธิบายบางอย่างให้เข้าใจง่ายได้
「กย้าาาาาาาา! เดี๋ยว! เดี๋ยว! เดี๋ยว! เดี๋ยว! ได้โปรดรอเดี๋ยว ได้โปรด!」
ขณะที่ผมเริ่มเดิน ฮิซูกิกรีดร้องในความสิ้นหวัง และกอดผมจากข้างหลังระหว่างที่ถูกลากไปโดยผม
「ฟุ ฟุฟุ……ซูซูฮาระ-คุง นายวิ่งหนีอีกแล้วเหรอ?」
อาซาฮินะที่คุกเข่าสีขาเรีกผมขณะที่ใส่รอยยิ้มที่ยั่วยุ ผมหันไปและจ้องเธอ
「หุบปากหน่าหน้าอกแบน ชั้นไม่ได้วิ่งหนี ชั้นแค่เบื่อมันแล้ว หน้าอกแบนราบเรียบที่คุกเข่าสี่ขาที่สร้างโค้งเว้ายังไม่ได้」
「กุฮ่าา-!?」
จากการรังแกของผม อาซาฮินะอ้วกออกมาเป็นเลือดและไม่สามารถรักษาท่าคุกเข่าสีขาของเธอได้ หล่นไปที่พื้นคว่ำลงไปและเริ่มกระตุก
「และ?」
ยืนยันว่าอาซาฮินะจมไปเหมือนเรือ ผมเอียงหัวของผมและจ้องฮิซูกิ
ผมกำลังจะตอบความรู้สึกของฮิซูกิ แต่ถ้าเธอจะเล่นไปทั่ว ผมรับมือเธอไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
「อ-อ่ะฮ่าฮ่าฮ่า!」
กอดผมอย่างสิ้นวั่ง ฮิซูกิได้มีเหงื่อเย็นพยายามจะหลบการจ้องของผมด้วยการหัวเราะที่ประหม่า
เฮ้อ อย่าไปตกอยู่กับทุกการยั่วยุเหมือนอีงี่เง่าสิ
ถ้าเธอได้ถูกยั่วยุโดยอาซาฮินะอีกครั้ง งั้นผมจะโกรธจริงๆ
เข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมถอดเสื้อโค้ทผมออก
อารมณ์ของผมได้ถูกทำให้เสียโดยการสู้ระดับต่ำของอาซาฮินะและฮิซูกิ ถ้ามันเป็นอย่างนั้น ผมคิดอย่างแท้จริงว่ามันจะสนุกมากกว่าที่จะเล่นบาบะนุกิกับริกกะกับคนอื่นแทน
ผมจ้องไปที่ด้านข้าง ผมเห็นอาซาฮินะที่สิ้นหวังคอตกและนั่งเซสะอยู่ข้างกำแพง และจับหน้าอกเธอเป็นครั้งคราวด้วยสองมองและเล็ดเสียงครวญ *อออุ* ออกมา
แม้ว่าผมคิดว่าหน้าออกของอาซาฮินะราบเรียบและแบน มันได้แบนกว่าเดิมและราบเรียบกว่าเดิม ด้วยผลข้างเขียงของการรักษา
ผมไม่มีความรู้สึกเห็นอกเห็นใจกับเธอ ดังนั้นอย่าไปทำอะไรโง่ๆอย่าง นมปะทะกับฮิซูกิ ไม่มีทางที่เธอจะชนะนมของฮิซูกิ
「อ-อ่ะฮ่า-อ่ะฮ่าฮ่า-อ่ะฮ่าฮ่าฮ่า……」
แยกจากผมที่ถอดเสื้อผ้าอยู่ไปนิดหน่อย ฮิซูกิอยู่ไม่สุขและหัวเราะระหว่างที่ยืนต่อจากผม
เธอยังไม่แม้แต่ถอดชุดนักเรียนของเธอเลย
「เธอจะถอดมันออกมั้ย」
ผมถอดเสือทีเชิร์ตออก เปิดเผยตัวที่เปลือยด้านบนของผม ผมถามฮิซูกิที่หัวเราะและอยู่ไม่สุข
「ช-ชั้นจะถอดมันออก!」
ฮิซูกิกระตุกและส่งเสียงแหลมในการตอบ ดูเหมือนกับเธออยู่ในความตื่นตกใจ เธอเริ่มดิ้นไปรอบๆ จากนั้น―
เสื้อชั้นในเธอตกไปที่พื้น
ฮิซูกิยังใส่เสื้อโค้ทนักเรียน และมันดูเหมือนเธอแค่ถอดเสื้อในในสภาพนั้น มากกว่านั้น ระหว่างที่ยังใส่กระโปรงเธอ เธอดึงกางเกงในลงมา
ในทางที่ ดูลามกอย่างไรก็ไม่รู้ แต่เธอจะทำอะไรของเธอวะ? อย่าบอกนะว่าเธอจะเข้าห้องน้ำระหว่างที่ใส่ชุดนักเรียนของเธอ?
「อะ-อะโน……ซะ นายเข้าไปก่อนได้มั้ย?」
「อ๋าา?」
「ช-ชั้นจะตามเข้าไปหลังจากนั้น」
ถอดแค่เสื้อในและกางเกงในเธอออก ยืนเหมือนเป็ด ฮิซูกิปกปิดหน้าอกของเธอด้วยมือขวาและกระโปรงด้วยมือซ้าย หน้าของเธอไหม้เป็นสีแดงเหมือนเธอกำลังจะร้องไห้ คะยั้นคะยอให้ผมเข้าไปอาบน้ำก่อน
「เธอ อย่าบอกนะว่า……」
ผมกลืนน้ำลายผม เมื่อผมเห็นฮิซูกิที่ไหม้ และหน้าแดงทั้งหน้า
คนนี้ อย่าบอกนะว่าคนนี้ อายอยู่?
ยั่วยุผมอย่างทั่วถึงถึงจุดหนึ่ง แม้ว่าโหยหาผม มันยังอายเกินไปที่จะยืนตรงหน้าผมระหว่างที่เปลือยอย่างสมบูรณ์เหรอ?
แม้ว่าเธอเป็นยันเดเระที่ก้าวร้าวขนาดนั้น?
「ฟุฟุ ช่างไม่น่ามอง」
อาซาฮินะพึมพำ
หุบปากน่ะอีปัญญาอ่อน คือที่ผมอยากพูด แต่ด้วยเธอที่อายในเวลาแบบนี้ ผมจะไม่พูดอะไรแม้ว่าอาซาฮินะจะล้อเธอ
ฮิซูกิที่ดูเหมือนจะรู้ความจริงนี้แล้ว ได้สิ้นหวัง
เฮ้ย เฮ้ย ไม่ใช่ว่าเธอจะแสดงฉากให้อาซาฮินะดูเมื่อเราได้ทำสกปรกกันเหรอ?
ในความเป็นจริง ในสภาวะนี้ ไม่ใช่อาซาฮินะมีอารมณ์กระสันแล้วลืมเราเหรอ?
คิดอย่างนั้น ผมมองฮิซูกิ เธอหันหัวของเธอไปอีกทางอย่างรวดเร็ว และจากนั้น――
「ได้-ได้โปรดรอเดี๋ยวนึง!」
ตะโกนนั่นออกมา ฮิซูกิวิ่งออกไปจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
ผมมองอาซาฮินะและเธอมองกลับมาที่ผมในแบบเดียวกัน
「ย-ยังไงซะ ถ้านายยืนกราน ชั้นจะไม่ถือที่จะรับข้อเสนอว่าจะไปอาบน้ำกับนาย――」
「หุบปากนมเล็ก」
「คคคุ」
อาซาฮินะพยายามจะชุบชีวิตท่าทางที่หยิ่งผยองของเธอ แต่เหมือนกับการซุโคมิ ผมตัดเธอกลางประโยคและโค่นอะไรก็ตามที่เธอพยายามจะสร้างมาทั้งหมด
ถ้าคุณรู้ว่าจะรับมือกับอาซาฮินะยังไง มันอาจจะง่ายอย่างคาดไม่ถึง
หลังจากที่รอในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าซักพัก ผมได้ยินหลายเสียงฝีเท้ามาที่ทางเดิน
「ช-ชั้นไม่รู้ว่าจะบริการเค้ายังไง!」
ผมบอกได้ว่ามันคือฮิซูกิจากเสียง
「เธอจะไม่สามารถได้อะไรจากการที่ถามชั้น เพราะชั้นมีแค่ประสบการณ์ที่ถูกทำให้เละเทะโดยมาสเตอร์」
ริกกะตอบคำพูดของฮิซูกิ
「ถ้าริกกะไม่รู้ ชั้นรู้สึกว่าชั้นทำอะไรไม่ถูกแล้ว」
คาซะฮานะพูดหลังจากริกกะ
เห็นได้ชัดว่า มันดูเหมือนว่าฮิซูกิพยายามจะถามริกกะ และคาซะฮานะสำหรับความช่วยเหลือ
ฮิซูกิมีปมเกี่ยวกับการที่ไม่มีประสบการณ์เหรอ? ผมไม่ถือมันเป็นพิเศษนะ
「ถ้าเราพูดเกี่ยวกับการบริการ งั้นถามยูกะไม่ดีที่สุเหรอ? มาสเตอร์บอกว่าเทคนิคของยูกะ-ซังนั่นอยู่ไปอีกมิตินึงเลย」
「เธอมีแผนจะทำอะไรล่ะถ้าเธอถามคู่แข่งของเธอน่ะ? มันจะเป็นการแพ้ทันทีเมื่อเธอถามนะ!」
「นั่นไม่ใช่อย่างนั้น ไม่ใช่ว่าเธอเก็บข้อมูลได้โดยใช้ตาแห่งสวรรค์เหรอ? ชั้นแค่คิดว่ามันได้หรือไม่ได้ดีเธอจะสามารถขโมยเทคนิคของยูกะ-ซังน่ะ」
「ชั้นมีความรู้! แต่ประสบการณ์ชั้นขาดไปอย่างท่วมท้น! นั่นคือที่ชั้นเป็นห่วง!」
「ไม่ใช่ว่ามันสำคัญมากกว่าที่จะมีความจริงใจมากกว่าเทคนิคเหรอ? ชั้นไม่คิดว่ามาสเตอร์ของชั้นจะสนใจ ว่าเธอไม่มีประสบการณ์นะ」
「ชวนเค้าด้วยความพยายามทั้งหมดนั้น แต่เราจบที่การไม่ทำอะไรเลย นั่นมันน่าอายเกินไปนะ! ริกกะ โนะ บากะะะะะะ!」
ริกกะและฮิซูกิพิพาทกันบนทางเดิน
แม้ว่าฮิซูกิที่กดดันอาซาฮินะอย่างก้าวร้าว มันดูเหมือนเธอไม่สบายใจในนาทีสุดท้าย
มันเหมือนที่ริกกะพูดเลย ผมไม่สนใจถ้าเธอไม่มีเทคนิค
「ฮิ, ฮิซูกิ ทำไมเธอเรียกชั้น? ชั้นไม่รู้ว่าริกกะถูกรักและหวงแหนโดยซูซูฮาระ-ซามะมั้ย แต่ไม่จำเป็นต้องพูด เธอไม่มีประสบการณ์ในการถูกโอบกอดโดยผู้ชายอื่น ดังนั้น เธอจะหมายความว่า……เธออยากให้ชั้นบอกเธอว่าจะบริการซูซูฮาระ-ซามะยังไง เมื่อชั้นก็ไม่มีประสบกาณ์เองด้วยเหมือนกัน? นั่นคือที่เธออยากจะพูดเหรอ?」
คาซะฮานะพูดมันด้วยเสียงสั่นทางจมูก เธอร้องไห้เหรอ
「อ๊ะะะー! มันต่างออกไปคาซะฮานะ! อย่าร้องไห้! เธอเป็นเพียงคนเดียวที่ชั้นพึ่งพาได้!」
กับคาซะฮานะที่ร้องไห้ ฮิซูกิพยายามจะหาข้ออ้างมาอย่างสิ้นหวัง
「นี่มันสิ้นหวัง」
「มันสิ้นหวัง」
อาซาฮินะและผมพึมพำเป็นจังหวะเดียวกัน
「อะไรวะอาซาฮินะ เธอไม่รู้ว่าจะบริการยังไง」
「ห๋าา? ทำไมชั้นต้องมอบบริการ? ชั้นเป็นคนที่ถูกบริการตลอด ดังนั้นชั้นไม่มีความรู้」
ทำเสียง ‘ฮึ่ม’ อาซาฮินะพ่นอากาศออกมาทางจมูกและหันไปทางอื่น
อาา น่ารังเกียจมาก ทำไมอีเหี้ยนี่เก่งในการทำให้ผมหงุดหงิดจังเลย?
มากกว่านั้น แม้ว่าจะถูกสังหารในนมปะทะ พลังใจของเธอนั้นเลยขีดจำกัดไป และนั่นทำไมเธอฟื้นฟูกลับมาได้อย่างรวดเร็ว
ไม่ว่ายังไง ผมอยากจะทุบเธอจนกว่าเธอจะเงียบ แต่มันแค่จะสร้างความรู้สึกดีให้อีงี่เง่านี่
「ทำไมเธอส่งเสียงดังจัง? บางอย่างเกิดขึ้นเหรอ?」
ทำเสียงดัง ‘ว้าาา ว้าาา’ ฮิซูกิและคาซะฮานะได้สร้างความวุ่นวายในทางเดิน และเสียงทามะมูชิปนอยู่ในมัน
「มันดูเหมือนว่าเธอปรารถนาที่จะบริการมาสเตอร์เพื่อเพิ่มชื่อเสียงของเธอ แต่เธอไม่มีประสบการณ์เธอเลยกังวล」
ริกกะตอบคำถามของทามะมูชิ
「บริการ หมายถึงบริการทางเพศให้ผู้ชายเหรอ?」
「อึน」
「ฟุมุ ชั้นก็ไม่มีประสบการณ์กับผู้ชาย แต่นั่นเนื่องจากชั้นทำหลายอย่างกับแมลง ในทางของมัน ชั้นคิดว่ามันต้องการเทคนิคบางอย่าง」
หลังจากเมื่อทามะมูชิได้พูด ทางเดินได้เงียบลง
「เออ๋!? ทามะมูชิ-ซังมีประสบการณ์เหรอ!? แม้ว่าเธอตัวเล็กขนาดนั้น!?」
หลังจากที่เงียบไปซักพัก ฮิซูกิส่งเสียงของเธอ
ฮิซูกิ เรียกเธอว่าเล็กนั้นหยาบคาย ไม่ว่าเธอจะดูเป็นแบบไหน ถ้าเธอปัดมันขึ้น เธออยู่ในช่วงสามสิบ พูดถึงแล้ว ใช้ตาแห่งสวรรค์สิ เกิดอะไรขึ้นกับตาแห่งสวรรค์ของเธอล่ะ?
「อ้า อิย้า ชั้นไม่มีประสบการณ์กับผู้ชาย ด้วยธรรมชาติของการเป็นผู้ใช้แมลง ชั้นไม่ใช่ผู้หญิงอีกต่อไป มากกว่านั้น ผู้ใช้แมลงส่วนใหญ่ ไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง เก็บแมลงไว้ในตัวพวกเธอ ด้วยเหตุผลนั้น พวกเธอจะมีความใคร่สูง แต่มันยากที่จะหาผู้ชายที่อยากจะมีเพศสัมพันธ์กับผู้หญิงที่มีแมลงในตัว ดังนั้นมันถูกพัฒนามาเป็นวัฒนธรรมการช่วยตัวเองโดยใช้แมลง」
ทามะมูชิตอบคำถามของฮิซูกิโดยไม่เปลี่ยนอารมณ์เลย
เอ๋? มีแค่ผู้หญิงในสังคมผู้ใช้แมลงเหรอ? และช่างเป็นสังคมที่น่าเศร้าที่มันพัฒนามา ผู้ชายมีปัญหาถึงจุดนั้นเลยเหรอ?
อย่างน้อยที่สุด ทามะมูชิเป็นโลลิสวย แม้ว่าเธอจะอยู่ฝั่งโลลิมากเกินไป ถ้าคุณมองข้ามความจริงนี้ ด้วยหน้าตาของเธอ เธอโปรยเสน่ห์ใส่ชายคนไหนก็ได้
แมลงที่เธอพูดถึงมันอยู่ในตัวเธอ มันคือตัวที่อยู่ที่คอเธอ?
ผมไม่สนเกี่ยวกับมันมาก แต่มันปรกติสำหรับคนที่จะสนเกี่ยวกับมันเหรอ?
「แมลงบางตัวที่ใช้สำหรับการช่วยตัวเองมีหนวดทรงเอ็น จากการทำงานที่ไม่ขาดสายจากบรรพบุรุษของเรา เราได้พัฒนาแมลง และมันเป็นไปได้สำหรับการน้ำแตกเทียม ชั้นพบว่ามันมีความสุขที่จะใส่หนวดรูปร่างเอ็นเข้าไปในช่องคลอดและรหลังของชั้น แต่ชั้นสามารถฝึกโม๊กเอ็นกับมันได้ด้วย อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าหนวดมันจะดูเหมือนกระดอมากขนาดไหน มันไม่ใช่ของจริง」
ทิศทางของการทำงานหนักของบรรพบุรุษมันมาเป็นทางเดียวเลยนะ เธออยากไดเอ็นมากขนาดนั้น? ถ้าเธอปรึกษามันกับชั้น ชั้นจะให้ยืมของชั้นเมื่อเธอรู้สึกอยากได้มัน
「ไม่ว่าเธอจะมองแบบไหน มันเป็นเพียงกประสบการณ์ของกรระดอปลอม แตะเพื่อทำให้มันน้ำแตก แค่ในนั้นเป็นเรื่องดี」
「อะะ!」
「โอ้ววว!」
กับคำพูดของทามะมูชิ ฮิซูกิและคาซะฮานะตอบสนองอย่างง่ายๆ และส่งเสียงขณะที่ปรบมือในความประทับใจ
「ทา-ทามะมูชิ-ซัง! ได้โปรดมอบคำแนะนำว่าจะทำให้ผู้ชายพอใจได้ยังไง!」
「ถ-ถ้าเธอไม่ถือ ชั้นก็อยากจะฟังมันด้วยอย่างมากเหมือนกัน! เมื่อสมมุติว่าซูซูฮาระ-ซามะกระสันขึ้นมากระทันหันและไม่มีใครยกเว้นชั้นอยู่รอบๆ!」
ฮิซูกิและคาซะฮานะยื่นคำร้องต่อทามะมูชิ
「ช-ชั่นก็จะ ฟังด้วย」
ไม่สามารถจะซื่อสัตย์กับตัวเธอเองได้ต่อหน้าทามะมูชิ ริกกะพึมพำในความลังเล
ไม่นานหลังจากนั้น ทามะมูชิได้เข้ามาสู่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ตามมาด้วยฮิซูกิ คาซะฮานะ และริกกะ
「ซู-ซูซูฮาระ โซโนะ มีหลายอย่างเกิดขึ้น และชั้นตัดสินใจจะสอนพวกเธอเกี่ยวกับวิธีการบริการผู้ชาย นายโอเคกับนั่นมั้ย?」
ทามะมูชิที่ประหม่าเล็กน้อยและแดงที่แก้มถามผม
ยืนอยู่ข้างหลังทามะมูชิ ฮิซูกิและคาซะฮานะได้พยักหน้าอย่างสม่ำเสมอด้วยความแวววาวอยู่ในดวงตา
ยืนไกลขึ้นไปหลังฮิซูกิและคาซะฮานะอีก คือริกกะที่ดูอายจากการถูกลากโดยสองคนนี้ และห้อยหัวของเธออยู่ไม่สุขอยู่ตรงนั้น
มันเป็นเพราะริกกะกังวลเกี่ยวกับการไม่รู้ว่าจะบริการยังไง ได้พูดอย่างนั้น ผมก็ไม่รู้วิธีที่จะบริการบางคน
ถ้าเราพูดเกี่ยวกับสิ่งที่ผมทำได้ งั้นผมสามารถหาจุดอ่อนของสาวผ่านความสามารถของผม และจากนั้นผมเน้นไปที่การโจมตีจุดนั้น และให้พวกเธออาเฮะกาโอะ
เพิ่มเติมจากนั้น ยูกะมีเทคนิคที่ท้วมท้นตั้งแต่ทีแรก ดังนั้นเราไม่จำเป็นต้องสอนเธอ และสำหรับกรณีของมารินะ เธอขโมยเทคนิคของยูกะ
นั่นใช่แล้ว ถ้าคุณบอกว่าทามะมูชิรู้ว่าจะทำมันยังไง งั้นมันอาจจะเป็นโอกาสที่สมบูรณ์แบบที่จะสอนริกกะในทางที่จะมอบการบริการ
「ได้เลย ชั้นไม่มีปัญหากับมันจริงๆ」
「จร-จริงเหรอ?! นายจะให้ชั้นจับกระดอของจริงเหรอ?!」
กับคำตอบของผม ทามะมูชิตอบมาด้วยรอยยิ้มเต็มๆ และมองผมด้วยตาที่แวววาว
ทามะมูชินั้น แม้ว่าเธอจะพูดนี่นั่น ในท้ายที่สุด ไม่ใช่ว่าเธอแค่อยากจะจับและดูดเอ็นผมเหรอ?
มาเก็บซุโคมินั่นไว้กับตัวเองเถอะ
และมันไม่ใช่บางอย่างที่จะสร้างปัญหาให้ผม
โดยการพูดอย่างนั้น ในท้ายที่สุด ทุกคนยกเว้นอาซาฮินะได้เข้ามาที่ห้องน้ำ
ในความเป็นจริง อาซาฮินะนั่งเซสะอยู่ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
อาซาฮินะที่นังเซสะอยู่ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยตัวเธอเองดูเหมือนเธอกำลังจะร้องไห้
เธอสมควรโดน
แม้ว่าเธอจะโดเกสะขอร้อง ผมยังจะไม่ให้เธอมีส่วนร่วมกับเรื่องนี้
—————————————————————
ทามะมูชิ 「แย่หน่อยนะ! มันเป็นตาชั้น!」
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord