ตอนที่ 303 เปิดเทอม
ตอนที่ 303 เปิดเทอม
หลิวเสวียข่ายมองฉินมู่หลานที่ยังเป็นวัยรุ่นและหน้าตางดงามที่อยู่ตรงหน้าแล้วยังคงประหลาดใจเล็กน้อย แม้ก่อนหน้านี้เขาจะเคยได้ยินเรื่องของเธอมาแล้ว แต่เมื่อได้พบหน้ากันก็ยังทำให้เขารู้สึกเหลือเชื่อ
“สวัสดีครับ สหายฉิน”
“สวัสดีค่ะ”
หลังจากทั้งสองคนนั่งลง สีหน้าของหลิวเสวียข่ายพลันจริงจัง จากนั้นเอ่ยถามอย่างจริงจังเช่นเดียวกับงานทั้งหมดก่อนหน้านี้ “สหายฉิน ผมได้อ่านแผนธุรกิจทั้งหมดของคุณแล้ว ผมรู้สึกว่ามันดีมาก แต่ผมยังมีข้อสงสัยเล็กน้อยในบางส่วน”
ขณะกล่าวก็หยิบแผนธุรกิจที่ฉินมู่หลานเขียนออกมา
“หัวหน้าหลิว หากมีคำถามอะไร คุณสามารถคุยกับฉันได้เลยค่ะ”
หลิวเสวียข่ายชี้ไปยังประเด็นที่มีความสงสัย
ฉินมู่หลานชำเลืองมองและยิ้มพลางกล่าว “การจัดแสดงหน้างานนี้ก็คือให้เหล่าพนักงานขายทั้งหมดใช้เครื่องสำอางของพวกเราแต่งหน้า ลูกค้าที่เข้ามาเลือกซื้อจะได้เห็นอย่างชัดเจน เพราะเครื่องสำอางเหล่านี้จะได้ผลลัพธ์อย่างไรนั้น มีเพียงแค่การเติมแต่งลงบนใบหน้าเท่านั้นถึงจะสามารถมองเห็นได้”
หลิวเสวียข่ายเห็นด้วยกับเรื่องนี้เป็นอย่างมาก อย่างไรก็ตามเขายังคงกังวลเล็กน้อย
“ถ้าพนักงานขายแต่งหน้าไม่เป็นจะทำอย่างไร?” เมื่อวานนี้คุณอาสะใภ้ดูอ่อนเยาว์และสวยกว่าปกติจริงๆ แต่วันนี้คุณอาสะใภ้ที่เขาเห็นก่อนออกจากบ้านกลับดูยากที่จะอธิบายเป็นคำพูดสั้นๆ ทำได้เพียงกล่าวว่าแตกต่างจากเมื่อวานโดยสิ้นเชิง ทำให้เขากล่าวถึงสิ่งที่กังวลใจออกมา
ฉินมู่หลานส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้เมื่อได้ยินคำพูดนี้
“เรื่องนี้หัวหน้าหลิววางใจได้ค่ะ ฉันหาคนแต่งหน้าไว้แล้ว เมื่อถึงเวลานั้นจะให้หล่อนแต่งหน้าให้กับพนักงานขาย ขณะเดียวกันหากมีลูกค้าเข้ามาและต้องการทดลองก็ให้หล่อนแต่งหน้าให้กับลูกค้าได้ทันที แต่…….” ฉินมู่หลานเอ่ยถามประโยคหนึ่ง “สามารถเพิ่มคนสักคนหนึ่งภายในห้างได้ไหมคะ?”
ก่อนหน้านี้เธอให้หรูฮวนติดต่อเยว่เจินจูแล้ว หากอีกฝ่ายตอบตกลงก็ให้หล่อนไปทำงานที่ห้างได้เลย
หลิวเสวียข่ายเห็นฉินมู่หลานคิดไว้เรียบร้อยแล้ว เขาพยักหน้าอย่างอดไม่ได้และเอ่ย “ได้ครับ เมื่อถึงเวลานั้นให้หล่อนเข้าไปทำงานภายในห้างเลย แต่ว่าคุณจะคำนวณเงินเดือนของหล่อนอย่างไร?”
ฉินมู่หลานเป็นคนจัดหาบุคคลเอง หากขาดช่างแต่งหน้าคนนี้ เครื่องสำอางเหล่านั้นก็จะไม่อาจปรากฏผลลัพธ์ที่ทำให้ผู้คนประหลาดใจได้ ดังนั้นเรื่องเงินเดือนจึงเป็นเรื่องยากที่จะระบุ
เรื่องนี้ฉินมู่หลานเคยคิดมาก่อน โดยวางแผนว่าจะให้เป็นเงินเดือนพื้นฐานบวกกับค่าคอมมิชชั่น จึงเอ่ยความคิดของตนเองออกไป
การคำนวณเงินเดือนแบบนี้ดูแปลกใหม่มาก ขณะเดียวกันก็กระตุ้นความกระตือรือร้นของพนักงานขายได้อีกด้วย ติดเพียงว่าก่อนหน้านี้ไม่เคยมีตัวอย่างเช่นนี้มาก่อน หลิวเสวียข่ายจึงไม่สามารถตัดสินใจอย่างเด็ดขาดได้ “เรื่องนี้ผมยังต้องขอคำแนะนำจากหัวหน้าก่อน”
“ได้เลยค่ะ”
ฉินมู่หลานยิ้มพลางพยักหน้า
จากนั้นหลิวเสวียข่ายก็ถามถึงปัญหาการจัดหาสินค้าที่เขาเป็นกังวลมากที่สุด
“เรื่องนี้คุณสบายใจได้เลยค่ะ ตราบใดที่เครื่องสำอางของฉันเข้าไปวางขายในห้างได้ ฉันก็จะสร้างโรงงานขนาดเล็ก รับรองว่าจะจัดหาสินค้ามาได้เพียงพออย่างแน่นอน”
“แต่ว่า…… ผลิตภัณฑ์เครื่องสำอางที่ผลิตกับโรงงานจะแตกต่างกับเครื่องสำอางที่คุณผลิตด้วยตัวเองหรือเปล่า”
ฉินมู่หลานส่ายศีรษะพลางเอ่ย “วางใจเถอะค่ะ คุณภาพสินค้าจะไม่แตกต่างกัน แต่ถึงอย่างนั้นฉันยังคงอบรมคนกลุ่มหนึ่งทำการผลิตเครื่องสำอางด้วยมือ และสิ่งของที่ทำด้วยมือเหล่านั้นจะแพงกว่าเล็กน้อย”
“ตกลง เรื่องเหล่านี้คุณตัดสินใจได้เลย แต่ผมคิดว่ามีความเป็นไปได้มากที่เครื่องสำอางจะได้เข้าสู่ห้าง ดังนั้นคุณต้องเตรียมตัวล่วงหน้าให้พร้อม ผมหวังว่าเมื่อถึงวันที่สามารถนำเข้าห้างได้ คุณจะเตรียมเครื่องสำอางไว้เพียงพอต่อความต้องการ”
ฉินมู่หลานยิ้มพลางเอ่ยรับรอง “หัวหน้าหลิววางใจได้เลยค่ะ อีกเดี๋ยวเมื่อฉันกลับไปแล้วจะเริ่มเตรียมสินค้า จะไม่ทำพลาดอย่างแน่นอน”
“งั้นก็ดีครับ คุณกลับไปเตรียมตัวก่อน ผมเองก็จะนำแผนธุรกิจนี้ยื่นให้กับหัวหน้า”
หลังจากทั้งสองคนพูดคุยธุระเสร็จสิ้น แต่ละคนก็วางแผนกลับไปทำงานของตนเอง
กระนั้นก็มีสิ่งที่ฉินมู่หลานคาดไม่ถึง ทันทีที่เธอกลับมาถึงบ้าน เสิ่นหรูฮวนก็พาเยว่เจินจูมารออยู่ก่อนแล้ว
“มู่หลาน ในที่สุดก็กลับมาแล้ว พวกเรากำลังรอเธออยู่”
เสิ่นหรูฮวนยิ้มพลางเดินเข้ามา ขณะเดียวกันก็กล่าว “เดิมทีฉันอยากจะนัดเวลากับเธอ แต่เจินจูรอไม่ได้ หลังจากหล่อนเห็นเซ็ตเครื่องสำอางนั้นของฉัน หล่อนก็อยากพบเธอทันที”
ขณะนี้เยว่เจินจูจ้องมองฉินมู่หลานด้วยแววตาเป็นประกายและเอ่ยด้วยสีหน้าตื่นเต้น “คุณฉิน เครื่องสำอางเหล่านั้นคุณทำเองทั้งหมดเลยเหรอ คุณคิดอย่างไรถึงได้ทำสิ่งเหล่านั้นออกมา ทำไมคุณถึงเก่งขนาดนี้ เครื่องสำอางเหล่านั้นใช้อย่างไร คุณช่วยสอนฉันหน่อยได้ไหม คุณเสิ่นอธิบายฉันแล้ว แต่เมื่อฉันลองใช้กับหล่อน กลับไม่สามารถแต่งให้ได้ผลลัพธ์เหมือนกับคุณเลยค่ะ”
ฉินมู่หลานมองสีหน้าร้อนรนของเยว่เจินจู จากนั้นยิ้มพลางเอ่ย “ได้แน่นอนค่ะ”
เธอเห็นว่าเสิ่นหรูฮวนอยู่ในสภาพหน้าสดพอดี จึงยิ้มและกล่าว “หรูฮวน งั้นวันนี้ฉันจะแต่งหน้าให้เธออีกครั้งนะ”
“ได้เลย”
เสิ่นหรูฮวนย่อมตอบรับด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข ใครไม่อยากสวยบ้างล่ะ
ฉินมู่หลานสาธิตเทคนิคการแต่งหน้าให้เยว่เจินจูในทันใด ลงมือไปพลางพูดอธิบายไปพลาง
เยว่เจินจูรับฟังด้วยความตั้งใจเป็นอย่างมาก กระทั่งฉินมู่หลานแต่งหน้าให้กับเสิ่นหรูฮวนเสร็จสิ้น หล่อนเองก็อดไม่ได้ที่อยากจะลองฝีมือดูบ้าง
“งั้นเธอก็ลองแต่งหน้าให้กับตัวเองดู”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เยว่เจินจูก็ลงมือทันที ก่อนหน้านี้หล่อนเคยเห็นประโยชน์ของเครื่องสำอางเหล่านี้มาก่อนแล้ว ขณะนี้จึงได้ลองใช้กับใบหน้าของตนเองจริงๆ จากนั้นก็สัมผัสได้ว่าเครื่องสำอางเหล่านี้ดีมากขนาดไหน “คุณฉิน คุณยอดเยี่ยมมากเลยจริงๆ คาดไม่ถึงว่าคุณจะสามารถผลิตเครื่องสำอางที่ดีขนาดนี้ออกมาได้ แตกต่างจากที่พวกเราใช้กันอยู่ตอนนี้อย่างสิ้นเชิง”
ครีมไวท์เทนนิ่งที่ใช้อยู่ตอนนี้มีเนื้อข้นหนืดเกลี่ยยาก แต่ครีมที่ฉินมู่หลานผลิตขึ้นมากลับซึมซาบเร็วในการปาดเพียงครั้งเดียวและยังเป็นมิตรกับผิวมาก ราวกับผิวของตนเองดีมาแต่เกิดอย่างไรอย่างนั้น
เมื่อสักครู่เยว่เจินจูสังเกตและจดจำขั้นตอนเหล่านั้นของฉินมู่หลานไว้แล้วอย่างละเอียด แม้ตอนแรกจะไม่คุ้นเคยนัก แต่เมื่อลงมือทำเรื่อยๆ เยว่เจินจูก็ลงมือทำได้อย่างราบรื่น
ฉินมู่หลานเห็นการกระทำของเยว่เจินจูแล้วพลันต้องร้องอุทาน หล่อนมองดูเพียงแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวก็สามารถใช้เครื่องสำอางเหล่านี้แต่งหน้าให้กับตนเองได้ดีมาก แม้แต่อายไลน์เนอร์ก็ยังเขียนได้สวยมาก
“ว้าว……เจินจู เธอเก่งมากและเธอก็สวยมากด้วย”
เสิ่นหรูฮวนเห็นแล้วพลันรู้สึกอิจฉา เมื่อวานเธอเห็นมู่หลานแต่งหน้าให้คนมากมาย แต่เธอยังคงทำไม่เป็น ในขณะที่เยว่เจินจูเห็นเพียงรอบเดียวก็สามารถทำได้แล้ว
เยว่เจินจูมองดูตัวเองภายในกระจกและรู้สึกพอใจมาก แต่ถึงอย่างไรหล่อนก็รู้ว่าสิ่งที่มีส่วนช่วยมากที่สุดยังคงเป็นเครื่องสำอางเหล่านี้ “เครื่องสำอางที่คุณฉินผลิตมามีคุณภาพดีมาก ฉันเลยแต่งหน้าตัวเองให้ออกมาสวยมากได้น่ะค่ะ”
“เพราะคุณมีพรสวรรค์ด้วยแหละค่ะ ไม่อย่างนั้นจะทำได้หลังจากที่ดูเพียงครั้งเดียวได้ยังไง”
ฉินมู่หลานยิ้มขณะเอ่ยชมเชย ขณะเดียวกันก็กล่าวถึงเรื่องที่ต้องการให้เยว่เจินจูไปทำงานที่ห้างสรรพสินค้า
เยว่เจินจูได้ยินเช่นนั้นก็มีสีหน้าตื่นเต้น “จริงเหรอคะ คาดไม่ถึงเลยว่าฉันจะมีโอกาสไปทำงานที่ห้างสรรพสินค้า นั่นเป็นอาชีพการงานที่มั่นคงมาก ถ้าฉันไปทำงานที่นั่นได้ก็คงมีความสุขมาก”
เยว่เจินจูตอบตกลงโดยไม่คิดแม้แต่น้อย ฉินมู่หลานเองก็วางใจแล้ว เดิมทีคิดว่าจะต้องโน้มน้าวอีกฝ่ายอยู่นานเสียอีก “งั้นก็ยอดเยี่ยมเลย หากสินค้าเข้าห้างสรรพสินค้าได้ เมื่อถึงเวลานั้นต้องรบกวนให้เธอเข้าไปทำงานที่นั่นแล้ว”
“ไม่รบกวน ไม่รบกวนเลยสักนิดเดียวค่ะ ฉันต้องขอบคุณคุณที่ช่วยเหลือฉันขนาดนี้”
“งั้นก็ดีเลย พวกเราตกลงกันตามนี้” หลังจากนั้นฉินมู่หลานก็เอ่ยถามถึงที่อยู่อาศัยของเยว่เจินจู เพื่อความสะดวกสบายต่อการพบเจอหล่อน
หลังแยกจากเสิ่นหรูฮวนและเยว่เจินจู ฉินมู่หลานก็ไปดูเด็กทั้งสองคน ก่อนจะทุ่มเทแรงใจแรงกายทั้งหมดให้กับการผลิตเครื่องสำอาง เธอต้องเตรียมสินค้าล่วงหน้าจำนวนหนึ่ง หลังจากเข้าสู่ห้างสรรพสินค้าแล้วจะได้ขายออกทันท่วงที
อย่างไรก็ตามฉินมู่หลานทำเพียงคนเดียวและไม่สามารถจัดการได้อย่างว่องไว เพื่อที่จะผลิตให้ได้มากยิ่งขึ้น เธอจึงทำงานจนกระทั่งเวลาล่วงเลยถึงเที่ยงคืน สุดท้ายก็ค่อยไปพักผ่อน
“มู่หลาน ตื่นเร็วเข้า วันนี้คุณต้องไปรายงานตัวแล้ว”
เซี่ยเจ๋อหลี่เขย่าตัวฉินมู่หลานที่ยังคงหลับสนิท อดไม่ได้ที่จะรู้สึกทุกข์ใจเล็กน้อย “หลายวันมานี้คุณเหนื่อยเกินไปแล้ว”
ฉินมู่หลานลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือและนึกขึ้นได้ว่าวันนี้ต้องไปมหาวิทยาลัยแล้ว ทันใดนั้นก็เบิกตาโพลง รีบลุกขึ้นไปอาบน้ำทันที เมื่อเห็นว่าเด็กทั้งสองคนไม่อยู่ที่เตียงแล้วก็รีบเอ่ยถาม “เด็กๆ ตื่นกันแล้วเหรอ?”
“พวกเขาทั้งสองคนตื่นตั้งแต่เช้าแล้ว ตอนนี้แม่ชงนมให้พวกเขาเรียบร้อย จะได้ไม่รบกวนคุณ”
ฉินมู่หลานพยักหน้าเมื่อได้ยินเช่นนั้น ขณะเดียวกันก็ยิ้มและเอ่ย “พวกเขาคงปวดใจกับแม่ไม่น้อยนะคะ พอหย่านมแล้วก็งอแงตั้งสองวัน แต่หลังจากนั้นก็ดื่มนมผงอย่างเชื่อฟัง”
ส่วนตัวเธอเองก็ดื่มนมมอลต์ตลอดทั้งวัน ทำให้การหย่านมเป็นไปอย่างราบรื่น
“ใช่แล้ว เด็กทั้งสองคนเชื่อฟังมากจริงๆ”
หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ไม่ได้เอ่ยอะไรอีก คนหนึ่งไปทำงาน คนหนึ่งไปมหาวิทยาลัย
“พี่ พี่เร็วหน่อย พวกเราต้องรีบออกจากบ้านแล้ว”
ฉินเคอวั่งเห็นว่าฉินมู่หลานมาแล้ว เขาก็รีบเรียก ขณะนี้เขารู้สึกตื่นเต้นมาก ในที่สุดก็ได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว
ฉินมู่หลานได้ยินแล้วก็ตอบกลับ “เสร็จแล้วๆ ฉันรู้แล้ว ให้ฉันกินซาลาเปาก่อน” เธอเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว จากนั้นมองฉินเคอวั่งและกล่าว “เสร็จแล้วเคอวั่ง พวกเราออกเดินทางกันเถอะ”
ฉินเจี้ยนเซ่อและเจี่ยงสือเหิงต่างก็เอ่ยถามอย่างอดไม่ได้ “มู่หลาน เคอวั่ง ให้พวกเราไปส่งพวกเธอไหม”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ พวกเราไปกันเองได้ มหาวิทยาลัยของฉันกับเคอวั่งอยู่ใกล้กันมาก ฉันไปส่งเคอวั่งที่คณะของเขาก่อน จากนั้นฉันค่อยไปรายงานตัวค่ะ” ฉินมู่หลานกล่าวและเอ่ยลาเด็กทั้งสองคน จากนั้นก็ดึงฉินเคอวั่งออกไปอย่างเร่งรีบ
“เฮ้……. ไม่ต้องจริงๆ เหรอ”
ฉินเจี้ยนเซ่อเอ่ยอย่างเสียดายเล็กน้อย เดิมทีเขาอยากจะไปเยี่ยมชมมหาวิทยาลัยของลูกชายและลูกสาวสักหน่อย
เจี่ยงสือเหิงกลับยิ้มพร้อมกับตบไหล่ของฉินเจี้ยนเซ่อและเอ่ย “ครั้งหน้าพวกเราไปเยี่ยมชมมหาวิทยาลัยของพวกเขาสองพี่น้องเองก็ได้”
“ตกลง”
ฉินเจี้ยนเซ่อตอบรับทันที หลังจากนั้นต่างคนต่างก็แยกย้ายไปจัดการธุระของตนเอง
ทางด้านฉินมู่หลานได้ส่งฉินเคอวั่งบริเวณประตูทางเข้ามหาวิทยาลัยชิงหัว ก่อนเอ่ยกำชับเขาว่า “เคอวั่ง ถ้านายเลิกเรียนก่อนก็ไปรอฉันที่ประตูทางเข้ามหาวิทยาลัยของพวกเรา แต่ถ้าฉันเลิกเรียนก่อน ฉันจะมาหานายนะ”
“ตกลงครับ”
ฉินเคอวั่งพยักหน้าอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นเดินเข้าประตูมหาวิทยาลัยด้วยสีหน้าโหยหา
เมื่อฉินมู่หลานเห็นว่าน้องชายเข้าไปแล้ว เธอก็รีบเดินทางไปมหาวิทยาลัยปักกิ่ง หลังจากที่มาถึงก็จ้องมองไปยังประตูมหาวิทยาลัยอันสง่างามตรงหน้าด้วยแววตากระตือรือร้นมีชีวิตชีวา “มหาวิทยาลัยจ๋า ฉันมาแล้ว”
…………………………………………………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
มู่หลานเก่งเทพไปไหนอะ ผลิตเครื่องสำอางเองมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ แล้วมาผลิตก่อนจะรายงานตัวเข้ามหาวิทยาลัยวันแรกอีก
ไหหม่า(海馬)