บทที่253 ยาที่ลืมทุกอย่าง
ตระกูลลี่ไม่พอใจเป็นอย่างมาก เพราะการกระทำของลี่จุนถิง
ตอนแรกตกลงกันเอาไว้เสียดิบดี คนของทั้งสองครอบครัวเลยพูดเรื่องวันแต่งงานขึ้นมา แต่ตอนนี้ลี่จุนถิงทำเหมือนไม่ได้สนใจด้วย ทำให้คนของทั้งสองครอบครัวลำบากใจ
“คุณบอกมาสิ ว่าตอนนี้จะทำอย่างไรดี？ตอนแรกจุนถิงตกลงจะแต่งกับหวั่นหวั่นฉันก็ดีใจ ท่าทีของเขาตอนนี้ ทำให้คนของตระกูลส้งไม่พอใจพวกเราแล้ว”
คฤหาสน์เก่าของตระกูลลี่ โม่เสี่ยวฮุ่ยพูดขึ้นมาด้วยความร้อนใจ
ความสัมพันธ์ของตระกูลลี่กับตระกูลส้งมีมานาน และดีมาโดยตลอด โม่เสี่ยวฮุ่ยเองก็ไม่อยากทำให้ทั้งสองครอบครัวพังเพราะเรื่องนี้
“เห้อ จุนถิงตอบตกลงในตอนแรกแล้วไม่ใช่เหรอ？ยังดีๆอยู่ ทำไมจู่ๆ ถึงเป็นแบบนี้ล่ะ？” ลี่เจี้ยนหวาเองก็หนักใจเพราะเรื่องนี้เป็นอย่างมาก
ท่านปู่ลี่พึมพำเสียงเย็นชาออกไป ก่อนจะพูด： “ก่อนหน้านี้ฉันเคยไปหาเขาเพื่อเรื่องนี้แล้ว ดูเหมือนเขาจะเชื่อฟังอยู่ไม่น้อยเลย”
มีหลายคนกำลังถกเถียงกันว่าจะเอาอย่างไรกับเรื่องนี้ จู่ๆ ประตูของคฤหาสน์ก็ถูกเคาะ หลังจากที่คนรับใช้เปิดประตู ก็พบว่าเป็นคนของตระกูลส้งมาหา
ไม่ต้องคิดเลย ตระกูลลี่เองก็รู้ ว่าตระกูลส้งมาหาตอนนี้ทำไม ถึงแม้ว่าในใจจะรู้สึกไม่ดีอยู่บ้าง แต่ก็ทำได้แค่ฝืนออกไปต้อนรับ
“พวกคุณมาที่นี่ในวันนี้เพื่ออะไรเหรอ？” โม่เสี่ยวฮุ่ยฝืนออกไปต้อนรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พลางถาม
เจ้าหญิงส้งมองเธอด้วยสายตาเย็นชา เพราะลี่จุนถิงปฏิเสธที่จะเจอหน้าพวกเขามาหลายรอบแล้ว ในใจของเธอนั้นสะสมความไม่พอใจมานาน ตอนนี้อยากจะมาถามให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
“ฉันว่า ก่อนหน้านี้ที่เสนอเรื่องแต่งงานออกมาก็คือพวกคุณ ตอนนี้ลี่จุนถิงมีท่าทีแบบนี้ มันหมายความว่าอย่างไร？” เจ้าหญิงส้งขมวดคิ้วถาม
“เรื่องนี้พวกเราเองก็เคยพูดกับจุนถิง……” โม่เสี่ยวฮุ่ยฝืนยิ้มต่อไป พลางพูดออกมา
เมื่อเจ้านายส้งได้ยินแบบนั้น ก็มีสีหน้าดูไม่ดีเลย： “ดังนั้น ตอนนี้พวกคุณหมายความว่าอย่างไร ลี่จุนถิงไม่ยินยอมจะแต่งงานกับหวั่นหวั่นของพวกเราแล้วเหรอ？”
“ไม่ ไม่ พวกเราไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นเลย เอาแบบนี้ ตอนนี้ฉันเรียกให้จุนถิงกลับมา พวกเราต้องมาคุยกันหน่อย พวกคุณว่าอย่างไรดี？” หน้าผากของลี่เจี้ยนหวามีเหงื่อแตกพลั่ก พลางพูด
เรื่องนี้พวกเขาเสียเปรียบอย่างแน่นอน ดังนั้นเลยทำได้แค่อดทนเอาไว้
ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ ท่านปู่ลี่แอบฟังอยู่เงียบๆ พวกเขาตระกูลลี่นั้นสูงส่งมาโดยตลอด จะต้องมาเคารพนบน้อมคนอื่นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？
เป็นเพราะลี่จุนถิงทำเองทั้งนั้น！
หลังจากที่ได้รับโทรศัพท์ ลี่จุนถิงไม่อยากจะกลับมาอยู่แล้ว แต่เมื่อได้ยินเสียงที่ร้อนรนของลี่เจี้ยนหวา ก็ต้องกลับไปสักหน่อย
หลังจากที่ลี่จุนถิงไปถึงที่คฤหาสน์หลังเก่าแล้ว ก็เห็นมีคนนั่งอยู่ในห้องรับแขกบ้าง เลยเข้าใจได้ในทันทีว่าที่ให้กลับมาเพราะอะไร เลยหันหลังจะออกจากที่นี่ไป
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ！” สีหน้าของท่านปู่ลี่นั้นดูไม่ได้เลย เลยต้องเรียนลี่จุนถิงที่กำลังจะออกไป
ลี่จุนถิงหันมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะพูดออกไป： “ฉันรู้ว่าวันนี้พวกคุณเรียกฉันมาทำอะไร แต่ขอโทษ ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะมาคุยอะไรกับพวกคุณ”
ในตอนนั้นเอง ทางฝั่งส้งหวั่นหวั่นเองก็ได้รับข่าวจากพ่อแม่ เลยรีบมา แต่เดินเข้ามาก็ได้เห็นลี่จุนถิงที่มีสีหน้ามืดมน
“จุนถิง” ส้งหวั่นหวั่นเรียกเบาๆ แต่กลับไม่ได้ยินเสียงตอบรับเลย
เมื่อเห็นว่าลูกสาวของตัวเองถูกลี่จุนถิงทำแบบนี้ใส่ พ่อแม่ตระกูลส้งก็ไม่พอใจในตัวเขามากขึ้นกว่าเดิม
“ลี่จุนถิง ในเมื่อในใจคุณมีหญิงอื่น ทำไมถึงตอบตกลงเรื่องแต่งงานล่ะ？ถ้าเกิดคุณจะไม่รับผิดชอบหวั่นหวั่น พวกเราไม่มีทางปล่อยคุณไปแน่” เจ้านายส้งพูดด้วยความจริงจัง
ตอนแรกคิดว่าหลังจากที่ลี่จุนถิงได้ยินพวกเขาพูดแบบนั้นแล้ว จะใจอ่อนลง คิดไม่ถึงเลยว่าลี่จุนถิงจะมองอย่างเย็นชา พลางพูด： “หาเจียงหยุนเอ๋อกับถวนจื่อไม่เจอ งานแต่งนี้ก็ไม่ต้องแต่งแล้ว”
พูดจบ ลี่จุนถิงก็ไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นในที่นี้แล้ว เลยเดินออกมาจากที่นี่ คนที่อยู่ตรงนั้นก็มองตากัน สีหน้าก็เปลี่ยนไป
“นี่เป็นท่าทางของตระกูลลี่เลย？” เจ้าหญิงส้งเองก็โกรธเป็นอย่างมาก ก่อนจะจับมือส้งหวั่นหวั่นแล้วออกไป “ถ้าเกิดเป็นแบบนี้ ไม่ต้องแต่งก็ไม่แต่ง！”
หลังจากถึงบ้าน ในใจของส้งหวั่นหวั่นก็หนักใจเป็นอย่างมากเหมือนเดิม ผู้ช่วยเลยถาม： “คุณผู้หญิง เป็นแบบนี้ต่อไปทำอย่างไร？พวกเราปล่อยเด็กนี่ออกไปดีไหม วันนี้คุณชายลี่เองก็บอกแล้ว ว่าถ้าเกิดหาไม่เจอก็ไม่แต่ง”
ส้งหวั่นหวั่นขมวดคิ้ว พลางส่ายหัว： “ไม่ได้ๆ เด็กคนนั้นเคยเจอฉันแล้ว ถ้าเกิดปล่อยเขาออกมาตอนนี้ เรื่องทั้งหมดก็จบเห่กัน ฉันแต่งงานไม่ได้แล้วงั้นสิ”
ถึงส้งหวั่นหวั่นจะพูดแบบนั้น แต่ในใจก็ร้อนรนเป็นอย่างมาก
ตอนนี้เธอขึ้นหลังเสือแล้ว ทำตัวไม่ถูกเลยล่ะ
ถ้าเกิดเรื่องนี้ถูกเปิดเผยออกไป ชื่อเสียงของเธอก็จบเห่กันพอดี แต่ถ้าเกิดไม่ปล่อย ลี่จุนถิงก็ไม่แต่งกับตัวเอง จะทำอย่างไรดี
ผู้ช่วยคิดอยู่สักพัก ก่อนจะพูดขึ้นมาในทันที: “คุณหนู ฉันรู้จักเพื่อนอยู่คนหนึ่ง เขามียาตัวหนึ่ง กินเข้าไปแล้วจะลืมทุกอย่างเลย พวกเราลองดูไหม”
ส้งหวั่นหวั่นเงยหน้าขึ้น มองผู้ช่วย แววตามีแต่ความเซอร์ไพรส์： “คุณพูดจริงเหรอ？”
“อือ ก่อนหน้านี้ฉันได้ยินเพื่อนฉันพูดนะ แต่ตอนแรกฉันเองก็คิดว่าตัวเองไม่ได้ใช้ เลยไม่ได้สนใจมาก แต่ฉันลองถามดูก็ได้” ผู้ช่วยพยักหน้า
“มีเรื่องน่าแปลกใจขนาดนั้นด้วยเหรอ？” ส้งหวั่นหวั่นใช้นิ้วลูบที่คาง “ใช้แล้วจะไม่เกิดปัญหาอะไรใช่ไหม？”
“ไม่หรอก แต่จะลืมไปหมด ไม่มีอะไรกระทบหรอก” ผู้ช่วยพูดด้วยความมั่นใจ
ส้งหวั่นหวั่นคิดอยู่สักพัก ถ้าเกิดบอกว่าจะไม่เกิดอะไรขึ้น งั้นให้ถวนจื่อลืมอะไรก็ดี ถึงอย่างไรความลำบากในช่วงนี้ เธอก็อยากให้ถวนจื่อลืมไปเหมือนกัน
“โอเค งั้นคุณไปถามเพื่อนคุณหน่อย พวกเราจะลองดู” ส้งหวั่นหวั่นกัดฟัน ถึงแม้จะคิดว่ามันไม่ง่ายเลยที่จะจับถวนจื่อมา ปล่อยเขาไปง่ายๆ แบบนี้ไม่ดีเท่าไหร่ แต่เพื่อจะแต่งงานกับลี่จุนถิง เลยต้องทำแบบนี้เท่านั้น
วันนี้ลี่จุนถิงมาทำงานที่บริษัท
ถึงแม้ว่าเจียงหยุนเอ๋อกับถวนจื่อก็หาไม่เจอเลย แต่เขายังต้องทำงานต่อไป
แต่เขาพบว่าตัวเองไม่มีจิตใจจะทำอะไรเลย สุดท้ายเลยหลับตาอยู่บนโซฟา เขาไม่เคยทำงานตอนที่รู้สึกว่าจะทำออกมาได้ไม่ดี
ในตอนนั้นเอง ซู่จี้งยี้ก็เคาะประตูเดินเข้ามา
“คุณชายลี่”
“พูดมา” ลี่จุนถิงหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้น หวังว่าจะได้ยินข่าวดี