มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง บทที่ 256 มั่นใจเก้าสิบเปอร์เซ็นต์
“คิดไม่ถึงว่า มีอยู่วันหนึ่ง ฉันจะต้องจงใจแกล้งปลอมตัวเป็นคนแก่ด้วย”
มู่เฉินเทียนนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย และถอนหายใจไม่หยุด
เดิมทีผมของเขาก็ขาวขึ้นแล้วเล็กน้อย แต่ในตอนนี้ กลับต้องมาจงใจย้อมสีขาวไปเกินกว่าครึ่ง
นอกจากเรื่องกินแล้ว ก็ถือว่าร่างกายของเขาฟื้นฟูกลับคืนเป็นปกติอย่างสมบูรณ์แล้ว แต่ก็ยังไม่เคยลงมาจากเตียงเพื่อเดินเคลื่อนไหว ตรงกันข้ามกลับต้องมาแกล้งทำเป็นเจ็บป่วยซ้ำแล้วซ้ำเล่า นอนอยู่บนเตียง ราวกับว่าเป็นคนชราที่ใกล้จะตายลงอย่างไรอย่างนั้น
เขามีอายุสี่สิบกว่าปี และในฐานะที่เป็นถึงปรมาจารย์บู๊ ดูเหมือนว่าควรจะมีอายุเพียงแค่สามสิบปีเท่านั้น แต่ในตอนนี้ ดูเหมือนเป็นชายชราที่อายุเกือบจะหกสิบปีแล้ว
ต้องจำยอม เพราะในสายตาของทุกคนในตระกูลมู่ตอนนี้ เขาเจ็บป่วยมานานหลายปีแล้ว ถึงขนาดที่แม้แต่ผู้อาวุโสในตระกูลมู่ต่างก็รู้สึกว่ามู่เฉินเทียนคงจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว ดังนั้นจึงตกลงให้มีการเลือกตั้งผู้สืบทอดรับช่วงต่อตำแหน่งของเจ้าบ้าน
เพราะว่าอาการป่วยนี้ พูดกันว่าเป็นโรคที่รักษาไม่หาย ต่อให้เป็นหมอเทวดาฉินก็ทำได้แค่ยืดเวลาชีวิตออกไปเล็กน้อยเท่านั้น
ตอนนี้หมอเทวดาฉินไปจากเมืองเยียนจิงแล้ว อาการป่วยของมู่เฉินเทียน ก็ไม่มีใครสามารถรักษาได้
เวลานี้ แม้ว่ามู่เฉินเทียนจะบอกว่าตนเองหายดีจากอาการป่วยแล้ว ก็คงจะไม่มีใครเชื่อ นอกจากจะเห็นกับตาว่าเขาลุกยืนขึ้น
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ อย่างนั้นเขาก็แสดงละครตบตาไปจนถึงที่สุดเลย
จงใจแสดงสภาพร่างกายที่อ่อนแอของเขา ต่อหน้าของทุกคนในตระกูล
หนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ เขานอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยโดยตลอด แทบจะไม่ได้กลับไปที่ตระกูลมู่เลย ถึงขนาดที่ว่าลูกหลานของตระกูลมู่ ก็เกือบที่จะลืมชื่อมู่เฉินเทียนนี้ไปกันหมดแล้ว
แน่นอนว่า เรื่องของตระกูลที่สำคัญมากมาย ก็ยังต้องมอบให้กับมู่เฉินเทียนเป็นคนจัดการ
“เจ้าบ้านมู่ เรื่องนี้ได้จัดการเรียบร้อยแล้ว คุณมู่จงหยุนให้ฉันนำมามอบให้ท่านตรวจทาน” ลูกหลานของตระกูลมู่ที่อยู่หน้าประตูพูดขึ้นโดยถือหนังสือสัญญาอยู่ในมือ
“เอ่อ” มู่เฉินเทียนกวาดสายตามองดูหนังสือสัญญาที่อยู่ในมือ
ยังดีที่ตอนนี้เขาแกล้งทำเป็นป่วย ไม่สามารถโมโหได้ ไม่อย่างนั้นแล้ว เขาคงจะโมโหลูกหลานตระกูลมู่อย่างหนักแน่ ปัจจุบันนี้มู่จงหยุนยิ่งแสดงท่าทางกำเริบเสิบสานมากขึ้น ถึงขนาดที่เริ่มลงมือดำเนินการในเรื่องที่เกินกว่าขอบเขตรับผิดชอบของตนเองแล้ว โดยที่ไม่เห็นมู่เฉินเทียนอยู่ในสายตาอีกต่อไป
โธ่ สภาพสังคมในปัจจุบันนี้ยิ่งย่ำแย่ลงไปทุกที
ผู้คนในทุกวันนี้ ช่างยึดติดกับสภาพความจริงกันเกินไปแล้ว ในตอนที่ลุงหรานเข้าสู่การเป็นนักเสวียนนั้น ทุกคนในตระกูลมู่ต่างก็ปฏิบัติตามและเชื่อฟังคำสั่ง ตอนนั้นมู่เฉินเทียนโดดเด่นเป็นที่ยอมรับมากขนาดไหน?
ทั้งการก้าวกระโดดขึ้นมาเป็นเจ้าบ้านตระกูลมู่ และยังให้มู่เซิ่งกลับมาที่ตระกูลด้วย
แล้วตอนนี้ล่ะ?
เขาป่วยหนักอยู่บนเตียง พวกลูกหลานในตระกูล ก็เริ่มที่จะไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาแล้ว
มู่จงหยุนกับมู่คู่คือสองคนที่หนักหนาที่สุด เพราะลูกชายของพวกเขาก็คือตัวแทนที่ลงสมัครเข้าร่วมเลือกตั้งเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งเจ้าบ้านในครั้งนี้ หากว่าลูกชายของพวกเขาได้รับตำแหน่งเป็นผู้สืบทอดเจ้าบ้านของตระกูลแล้ว พวกเขาก็สามารถที่จะบังคับให้ถ่ายทอดอำนาจ ให้มู่เฉินเทียนลงจากตำแหน่งของเจ้าบ้านโดยสิ้นเชิง
แต่ว่า ตอนนี้ในสายตาของพวกเขา มู่เฉินเทียนจะลงจากตำแหน่งหรือไม่นั้นมันไม่สำคัญแล้ว
เพราะว่า เขาใกล้จะตายแล้ว
ตอนนี้พูดเลยว่า มู่เซิ่งต่างหากที่กลายมาเป็นตัวปัญหาของมู่จงหยุนกับมู่คู่ทั้งสองคน เพราะมู่เซิ่งได้ล่วงเกินลูกชายของพวกเขาทั้งสองคนอย่างหนัก ถึงขนาดที่ได้บิดแขนข้างหนึ่งของมู่เฟิงจนหักไปแล้ว
สำหรับเรื่องนี้ พวกเขาแอบรู้สึกได้ถึงภัยคุกคามจากมู่เซิ่ง ดังนั้นจะต้องรีบกำจัดให้โดยเร็วที่สุด
แต่ตอนนี้ไม่สามารถลงมือได้ พวกเขายังต้องรอหลังจากการเลือกตั้งเจ้าบ้านในครั้งนี้ให้เสร็จสิ้นเสียก่อน ถึงจะกำจัดมู่เซิ่งทิ้ง ไม่อย่างนั้นแล้ว จะมีคนกังวลว่าพวกเขาเกรงกลัวมู่เซิ่ง แล้วกำจัดเขาทิ้ง หากได้รับตำแหน่งผู้สืบทอดเจ้าบ้านมาโดยวิธีการนี้แล้ว ก็ยากที่จะหลีกเลี่ยงต่อการถูกครหา
ทั้งตระกูลมู่ พูดได้ว่าผู้คนส่วนใหญ่เกินครึ่งต่างก็ถูกมู่จงหยุนกับมู่คู่สองคนนี้ถูกกว้านซื้อเข้ามาเป็นพวกเดียวกันหมดแล้ว
เหลือเพียงแค่ลุงหรานและอีกไม่กี่คน ที่ยังคงอยู่ฝ่ายเดียวกับมู่เฉินเทียน
วันนี้ คือวันสุดท้ายของการเลือกตั้งผู้สืบทอดตำแหน่งเจ้าบ้าน
แม้ว่าจะยังไม่ถึงเวลาอย่างเป็นทางการ แต่ทุกคนต่างก็มารวมตัวกันที่กลางบ้านตระกูลมู่กันหมดแล้ว เพื่อต้องการประจักษ์และเป็นสักขีพยานในหน้าประวัติศาสตร์ครั้งนี้ด้วยตนเอง
มู่เซิ่งก็มาด้วยเช่นกัน แต่เขามาที่ห้องผู้ป่วยในโรงพยาบาลก่อน
ฉินหลินได้อุ้มมู่เฉินเทียนอย่างระมัดระวังขึ้นไปบนรถเข็น ราวกับไม่รู้เลยว่าเขานั้นฟื้นฟูกลับมาเป็นปกติดีแล้ว โดยหลังจากที่พบกับมู่เซิ่ง ก็ถอยห่างออกมาด้านข้าง และพูดขึ้นอย่างเคารพว่า: “คุณมู่ คุณมาแล้วเหรอ”
“ลูกชาย ครั้งนี้ นายมีความมั่นใจมากแค่ไหน? ” มู่เฉินเทียนเงยหน้า มองไปที่มู่เซิ่งและสอบถามขึ้น
หากว่าคำตอบของมู่เซิ่งมีไม่ถึงห้าสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว อย่างนั้นเขาก็จะดำเนินวิธีการที่ตนเองได้เตรียมการเอาไว้ โดยโอนเงินเข้าไปยังบัญชีธนาคารของมู่เซิ่ง
ไม่ว่าอย่างไรก็ตามตำแหน่งผู้สืบทอดตระกูลมู่นั้น ห้ามเกิดความผิดพลาดขึ้นอย่างเด็ดขาด!
“ถ้าหากคำนวณไม่ผิด ก็มีถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์” มู่เซิ่งยิ้มและพูดขึ้น
หนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ เขาได้จัดการเรื่องราวอย่างมากมาย
เพียงแค่ผลิตเครื่องประดับเกรดพรีเมี่ยม ภายในหนึ่งเดือนก็จำหน่ายไปได้พันกว่าล้านแล้ว นอกจากนี้ ยังมีโครงการเครื่องประดับในต่างประเทศ รวมถึงอั่งเปาที่พวกผู้ยิ่งใหญ่มีอิทธิพลของบริษัทในเมืองเยียนจิงมอบให้กับเขา และแม้แต่ผลประโยชน์ที่พวกเขานำกลับคืนมาจากตระกูลต้วน ล้วนก็นำมามอบให้กับฉันเสียเป็นส่วนใหญ่
เพราะว่า ในสายตาของพวกเขาแล้ว หากไม่มีมู่เซิ่ง ครั้งนี้ก็คงไม่สามารถทำให้ตระกูลต้วนยอมแพ้ ดังนั้นผลกำไรที่ตระกูลต้วนมอบออกมาให้นั้น ส่วนใหญ่ก็จะต้องนำมามอบให้กับมู่เซิ่ง
ด้วยเหตุนี้ ผลกำไรที่รวมกันมากมาย ทำให้ผลประกอบการของบริษัทเครื่องประดับมู่เหม่ยของมู่เซิ่งนี้ มีจำนวนตัวเลขที่สูงน่าสะพรึงกลัวอย่างที่สุด
สามแสนห้าหมื่นล้าน
นั่นเป็นถึงผลกำไรประกอบการของช่องทางการค้าต่างประเทศ ที่ต้องใช้เวลาสะสมนานหลายปีเลย
แม้ว่าทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลมู่ จะมีไม่กี่ล้านล้าน ซึ่งจำนวนนี้รวมไปถึงพวกอสังหาริมทรัพย์ของตระกูลมู่ด้วย ดังนั้นในตอนนี้ที่มู่เซิ่งบอกว่ามีความมั่นใจเก้าสิบเปอร์เซ็นต์นั้น ก็ถือว่าต่ำมากแล้ว
“ไปกันเถอะ”
ได้ยินมู่เซิ่งตอบกลับมาอย่างมั่นใจ มู่เฉินเทียนก็พยักหน้า
ในเมื่อลูกชายบอกว่ามีความมั่นใจ นั่นก็คือมีความมั่นใจ
สุดท้ายถ้าไม่ได้จริง ๆ แล้ว ก็หักหน้าทำเป็นไม่สนใจไปเลย!
ถึงอย่างไรอาการป่วยของเขาก็หายเป็นปกติแล้ว ต่อให้ไม่สละลงจากตำแหน่งเจ้าบ้าน แล้วจะทำอะไรเขาได้?
ฉินหลินค่อย ๆ เข็นมู่เฉินเทียน ออกมาจากโรงพยาบาล
หน้าประตูของตระกูลมู่!
ลูกหลานของตระกูลมู่ได้มาถึงกันเกือบจะทุกคนแล้ว หลังจากที่พวกเขามองเห็นมู่เฉินเทียน ต่างก็แสดงความเคารพอย่างนอบน้อม และตะโกนขึ้นว่า: “สวัสดีเจ้าบ้านมู่ ยินดีต้อนรับเจ้าบ้านมู่กลับมา”
มู่เฉินเทียนเองก็ตะโกนตอบรับอยู่ด้านข้าง
เรื่องนี้ เขาเป็นคนวางแผน คิดจงใจที่จะให้มู่เฉินเทียนเห็นสถานะของเขาในตระกูลมู่ รวมถึงความสามารถในการควบคุมทุกคนในตระกูลมู่ ดูว่าเขาจะทำให้มู่เฉินเทียนอับอายขายหน้าอย่างไร
มู่จงหยุนยื่นมือออกมาและกำมือขึ้น พวกลูกหลานตระกูลมู่เหล่านั้น ก็เงียบเสียงลงอย่างพร้อมเพรียง
ความรู้สึกที่พร้อมเพรียงนี้ ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะอมยิ้มที่มุมปาก ราวกับว่าเขาเป็นเจ้าบ้านตระกูลมู่อย่างไรอย่างนั้น
มู่เฉินเทียนพยักหน้า และพูดว่า: “ไม่ต้องพิธีรีตองอะไรมาก ลุกขึ้นเถอะ”
ผู้นำของกลุ่มลูกหลานตระกูลมู่ได้ยืนขึ้น และพูดว่า: “เจ้าบ้านมู่ การประชุมของตระกูลในวันนี้กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว ท่านจะไปเข้าร่วมจริง ๆ ใช่ไหม? ”
“ฉันเป็นเจ้าบ้านตระกูลมู่ ทำไมจะไม่ไปร่วมล่ะ? ” มู่เฉินเทียนสอบถามขึ้น
เวลานี้ เขาสวมใส่เสื้อนวมที่หนามาก ตัวของเขาราวกับว่าเป็นกิ่งไม้ที่ผอมแห้ง เปราะบางไร้เรี่ยวแรง
ผู้นำของกลุ่มลูกหลานตระกูลมู่ได้พูดขึ้นอีกว่า “แต่ ร่างกายของท่าน……”
“ร่างกายของฉันนี้เป็นอย่างไรเหรอ? ตอนนี้หายดีเป็นปกติแล้ว! ” มู่เฉินเทียนทนฝืนพูดออกมา ซึ่งในขณะที่พูดนั้น ก็ได้ไออย่างหนัก ใบหน้าซีดเซียวอย่างที่สุด
มู่จงหยุนเห็นเหตุการณ์ดังกล่าว ก็ดีใจจนตัวสั่นเทา
มู่เฉินเทียน นายเองก็มีวันนี้เหมือนกัน
อย่ารีบร้อน อย่ารีบร้อนเด็ดขาด เวลาในวันนี้ยังมีอีกมาก ฉันอยากจะดูว่าเจ้าบ้านคนก่อนนี้ จะถูกขับไล่ออกไปจากตระกูลมู่ ราวกับสุนัขเร่ร่อนโดยวิธีการอย่างไร!