ตอนที่ 224 สังหาร
เลือดสดไหลทะลักออกมาจากแขนของไป๋จิ่นจื้อไม่หยุด ลำแขนของหญิงสาวชาวาบไปทั้งข้าง สั่นไหวอย่างรุนแรงโดยไม่มีความรู้สึกใดๆ ทั้งสิ้น ทว่า นางยังคงกำหอกเงินในมือแน่น เพราะอย่างไรซะ…การคุ้มครองไป๋ชิงอวิ๋นให้หนีออกจากไปที่นี่อย่างปลอดภัยคือสิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้!
“ท่านแม่ทัพ!” ทหารยอดฝีมือของค่ายหู่อิงสังหารทหารหน่วยกล้าตายคนสุดท้ายที่เฝ้าอยู่ที่ประตูข้างของโรงเตี้ยม เขาบุกออกไปสำรวจเส้นทางก่อน จากนั้นตะโกนเรียกเสิ่นเหลียงอวี้
“ถอย!” เสิ่นเหลียงอวี้นำทุกคนถอยกลับไปยังประตูด้านข้างของโรงเตี้ยมท่ามกลางลูกธนูมากมายที่พุ่งตรงเข้ามา ถอยหนีอย่างสุดกำลัง
หัวหน้าทหารหน่วยกล้าตายของหลี่จือเจี๋ยตะโกนขึ้น “ให้ทหารคุ้มกันเมืองขวางพวกมันเอาไว้!”
ประตูข้างของโรงเตี้ยมถูกเปิดออก เสิ่นเหลียงอวี้รั้งท้ายขบวนปล่อยให้เซียวรั่วไห่ เสิ่นชิงจู๋และไป๋จิ่นจื้อออกไปก่อน ทว่า เมื่อพวกเขาออกมาจากโรงเตี้ยมกลับถูกทหารคุ้มกันเมืองชูคบเพลิงสูงล้อมไว้เสียก่อน พลธนูเล็งธนูไปยังกลุ่มของเสิ่นเหลียงอวี้
ลำคอของไป๋จิ่นจื้อตีบตัน มือข้างหนึ่งจับตัวไป๋ชิงอวิ๋นไว้อย่างปกป้องทันที อีกมือหนึ่งกำหอกเงินแน่น ดวงตาทั้งสองข้างแสบร้อนจากแสงของคบเพลิงที่มากมาย
“คนต้าจิ้นอย่างนั้นหรือ!” แม่ทัพคุ้มกันเมืองซีเหลียงที่นั่งอยู่บนหลังม้าใช้ดาบโค้งยาวชี้ไปทางเสิ่นเหลียงอวี้ ขบกรามแน่นราวกับมีความแค้นกับทหารต้าจิ้นมาเป็นสิบชาติ
“พวกเจ้าคือทหารต้าจิ้นอย่างนั้นหรือ พวกเจ้าคือทหารต้าจิ้นที่สังหารทหารนับแสนของซีเหลียงใช่หรือไม่!”
ไป๋จิ่นจื้อกัดฟันแน่น จ้องไปยังแม่ทัพคุ้มกันเมืองที่นั่งอยู่บนหลังม้าเขม็ง ท่าทีราวกับพร้อมสู้ตายทุกเมื่อ
เสิ่นเหลียงอวี้บ้วนน้ำลายที่มีแต่เลือดออกมา มือที่ไขว้อยู่ทางด้านหลังส่งสัญญาณให้ทุกคนเตรียมคุ้มกันไป๋ชิงอวิ๋น ในใจตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะคุ้มกันให้ไป๋ชิงอวิ๋นและไป๋จิ่นจื้อหนีรอดออกไปด้วยชีวิต เขากล่าวเสียงเย็น
“ข้าคือเสิ่นเหลียงอวี้แห่งค่ายหู่อิงของกองทัพไป๋!”
ทหารกล้าของค่ายหู่อิงแข็งแกร่งไม่เกรงกลัวสิ่งใด ชูดาบเดินไปด้านหน้า
ทหารหน่วยกล้าตายของตระกูลต่งถอยมายืนอยู่เคียงข้างไป๋จิ่นจื้อ ใช้ร่างกายของพวกเขาปกป้องหญิงสาวเอาไว้
ดวงตาของแม่ทัพคุ้มกันเมืองผู้นั้นแดงฉาน ตวาดเสียงดัง “สังหารสุนัขรับใช้ของต้าจิ้นที่กล้าบุกรุกแคว้นซีเหลียงให้ราบเรียบ แก้แค้นให้ทหารซีเหลียงของพวกเรา!”
“ฆ่า!” สิ้นเสียงคำสั่งของเสิ่นเหลียงอวี้ ทหารยอดฝีมือที่มีประสบการณ์เฉียดตายในสนามรบมามากมายของค่ายหู่อิงลงมือพร้อมกับลูกธนูที่พุ่งตรงมาของซีเหลียง…ทหารยี่สิบกว่าคนพุ่งตัวไปด้านหน้าอย่างรวดเร็วราวกับสายลม พลิกกายกลางอากาศ คมดาบอันเยือกเย็นตวัดลงบนลำคอของพลธนูของซีเหลียง บุกเข้าไปในวงล้อมของศัตรู
เสิ่นชิงจู๋และไป๋จิ่นจื้อคุ้มกันอยู่ข้างกายของเซียวรั่วไห่ ทั้งสองกำอาวุธในมือแน่น
ดาบของทหารหน่วยกล้าตายของตระกูลต่งและทหารของซีเหลียงปะทะกันจนเกิดเสียงดังของเหล็ก ดาบยาวฟันลงบนเนื้อ เลือดสดไหลทะลักออกมาต่อหน้าต่อตา ไป๋จิ่นจื้อเลือดร้อนอยากบุกเข้าไปร่วมสังหารศัตรู ทว่า นางต้องปกป้องไป๋ชิงอวิ๋นที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส
ภายใต้การนำทัพของเสิ่นเหลียงอวี้ ทหารหน่วยกล้าตายของตระกูลต่งและทหารยอดฝีมือของค่ายหู่อิงใช้ร่างของตัวเองต้านทานทหารซีเหลียง ถ่วงเวลาให้เซียวรั่วไห่ซึ่งแบกไป๋ชิงอวิ๋นอยู่บนหลัง เสิ่นชิงจู๋และไป๋จิ่นจื้อมีเวลาถอยหนี
“เมื่อไปถึงเนินเขา เจ้าคุ้มกันคุณหนูใหญ่และคุณชายเก้าหนีไปก่อน! ระวังลูกธนูให้ดี ข้าจะถ่วงเวลาให้พวกเจ้าเอง!”
เสิ่นชิงจู๋กล่าวด้วยสีหน้าตึงเครียด คุ้มกันเซียวรั่วไห่และไป๋จิ่นจื้อให้ถอยหนีอย่างรวดเร็วพลางกล่าวออกมา
“ล้อมพวกมันเอาไว้ อย่าให้รอดไปได้แม้แต่คนเดียว!”
แม่ทัพซีเหลียงที่นั่งอยู่บนหลังม้าตะโกนสั่งเสียงดังลั่น ดวงตาคมกริบราวกับเหยี่ยวของเขาจ้องไปยังไป๋ชิงอวิ๋นที่ถูกเซียวรั่วเจียงแบกอยู่บนหลังโดยที่ร่างทั้งร่างชุ่มไปด้วยเลือด เขาเข้าใจได้ในทันทีว่าที่กองทัพไป๋เหล่านี้บุกเข้ามาอย่างไม่เสียดายชีวิตก็เพื่อช่วยเหลือคนผู้นั้น!
แม่ทัพซีเหลียงตวัดแส้ไปที่ท้องของม้า ม้าศึกส่งเสียงร้องออกมา เขานำทหารยอดฝีมือของซีเหลียงไล่ตามเซียวรั่วเจียงไปอย่างรวดเร็ว ยกดาบโค้งที่อยู่ในมือขึ้นสูง รอบกายเต็มไปด้วยไอสังหาร
“เซียวรั่วไห่! พาคุณหนู คุณชายหนีไปก่อน!” เสิ่นชิงจู๋กัดฟันแน่น ถือดาบพุ่งเข้าไปหาแม่ทัพซีเหลียงผู้นั้น
เสิ่นชิงจู๋ใช้เท้าเหยียบกำแพง ยกดาบยาวพุ่งตรงไปยังแม่ทัพผู้นั้น แม่ทัพผู้นั้นรีบยกดาบโค้งของตัวเองขึ้นมาป้องกันตัว ผู้ใดจะคิดว่าเสิ่นชิงจู๋จะหยิบมีดสั้นออกมาจากหลังด้วยมือซ้ายอย่างรวดเร็ว มือหนึ่งถือดาบยาว มือหนึ่งถือมัดสั้นเช่นเดียวกับเซียวรั่วไห่ มีดคมพุ่งตรงไปยังลำคอของแม่ทัพซีเหลียง
แม่ทัพซีเหลียงเบิกตาโพลง เอนกายไปทางด้านหลังเพื่อหลบการจู่โจมของเสิ่นชิงจู๋ ทว่า ไม่ได้ต่อสู้กับเสิ่นชิงจู๋ต่อ ม้าศึกพุ่งทะยานไปยังเซียวรั่วไห่ที่กำลังหลบหนีไป แม่ทัพซีเหลียงชูดาบโค้งของตัวเองขึ้นสูง…แค่ตวัดลงก็สามารถตัดศีรษะของเซียวรั่วไห่หรือไป๋ชิงอวิ๋นได้แล้ว
เซียวรั่วไห่ใช้ดาบยาวพยุงร่างกายเอาไว้ พลิกตัวกลับไปอย่างแรง หวังใช้มีดสั้นต้านทานคมดาบของศัตรูที่พุ่งตรงเข้ามา
ไป๋จิ่นจื้อเบิกตาโพลง ชูหอกยาวขึ้นมาพร้อมแทงไปที่ลำคอของม้าศึก
ทันใดนั้นเอง ลูกธนูดอกหนึ่งพุ่งตรงมาทางใดก็ไม่รู้…แทงทะลุลำคอของแม่ทัพซีเหลียงผู้นั้นอย่างรุนแรง จากนั้นลอยไปปักอยู่บนหลังคาของโรงเหล้า ลูกธนูสั่นไหวเล็กน้อยพลางหยุดลง
ม้าศึกที่ถูกไป๋จิ่นจื้อแทงที่ลำคอร้องออกมาเสียงแหลมอย่างเจ็บปวด
ดาบโค้งที่แม่ทัพซีเหลียงผู้นั้นชูขึ้นสูงยังไม่ทันจะตวัดลง เขาเบิกตาโพลงจ้องมองไปยังดวงจันทร์กลมโตบนท้องฟ้า ร่างที่อยู่ในชุดเกราะสีเงิน เสื้อคลุมกันลมสีแดงนั่งเล็งธนูอยู่บนหลังม้าศึก ไอสังหารรอบกายรุนแรงราวกับปีศาจที่ผุดขึ้นมาจากขุมนรก
ไม่รอให้แม่ทัพซีเหลียงร้องอุทานออกมา เลือดสดไหลทะลักออกมาจากลำคอที่โดนลูกธนูแทงทะลุ เขาไม่มีโอกาสแม้แต่จะอ้าปากร้องเตือน กระอักเลือดออกมาทีหนึ่งจากนั้นล้มจมอยู่บนกองเลือดพร้อมกับม้าศึกที่ถูกแทงจนเสียชีวิตแล้ว
โทสะในใจของไป๋ชิงเหยียนเดือดพล่าน หากนางมาช้ากว่านี้อีกก้าวเดียว…นางไม่อยากจะคิดถึงผลลัพธ์เลย
ดวงตาของหญิงสาวเยือกเย็นจนน่าสะพรึงกลัว ชูธนูเซ่อรื้อขึ้นสูง กัดฟันแน่น ตวาดออกมาเสียงดังลั่น
“สังหารให้หมด!”
บนเนินเขาที่โดนแสงจันทร์ส่องกระทบจนเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง ทหารซีเหลียงได้ยินเสียงจึงหันไปมอง พวกเขาไม่รู้ว่าด้านหลังของไป๋ชิงเหยียนที่มีไอสังหารที่น่าสะพรึงกลัวมีพลทหารม้ากว่าร้อยนายโผล่มาตั้งแต่เมื่อใด
เสียงม้าร้องดังกระหึ่มไปทั่งบริเวณ พลทหารม้าเกือบร้อยนายไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใด พวกเขาพุ่งลงมาจากเนินเขาราวกับสายฟ้าฟาด ท่าทีดุดัน ห้าวหาญจนทหารซีเหลียงแผ่นหลังชาวาบ ขนลุกซู่ไปทั้งร่าง
เมื่อไป๋จิ่นจื้อเห็นว่าผู้ที่นำทัพมาท่ามกลางแสงจันทร์ที่หนาวเหน็บคือไป๋ชิงเหยียน เลือดร้อนในกายของสาวน้อยเดือดพล่าน น้ำตาไหลออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่ ตะโกนเรียกทั้งน้ำตา “พี่หญิงใหญ่!”
นางนึกว่า…วันนี้นางจะตายอยู่ที่นี่พร้อมกับกับพี่ชายเก้าเสียอีก!
ใช้ชีวิตอย่างอิสระมาเป็นสิบปี ในเมืองหลวงไม่มีผู้ใดกล้าเป็นศัตรูกับไป๋จิ่นจื้อ สงครามที่เมืองเวิ่งก็มีพี่หญิงใหญ่คอยอยู่ข้างกาย มีสหายร่วมกองทัพคอยปกป้อง นางไม่เคยรู้สึกโดดเดี่ยวดังเช่นวันนี้มาก่อน ไม่เคยรู้สึกเข้าใกล้ความตายขนาดนี้มาก่อน
ขณะที่กำลังหวาดกลัว นางมองเห็นพี่หญิงใหญ่ นางรู้สึกราวกับเห็นเสาหลักของชีวิต ตื่นเต้นจนควบคุมน้ำตาเอาไว้ไม่ได้
พี่หญิงใหญ่มาแล้ว นางไม่มีสิ่งใดต้องหวาดกลัวอีกแล้ว!
เสียงรบราฆ่าฟันบนเนินเขาดังกระหึ่มไปทั่วทุกทิศ
เลือดร้อยในกายของไป๋จิ่นจื้อพุ่งพล่านขึ้นอีกครั้งราวกับได้เติมพลัง สาวน้อยกัดฟันแน่น ใช้แขนเสื้อปาดน้ำตาทิ้ง เหยียบหัวม้าพลางกระชากหอกของตัวเองออกมา กัดฟันถือหอกบุกเข้าไปร่วมสังหารทหารของซีเหลียง
“มาเลย ไอ้พวกสวะซีเหลียง!”
เซียวรั่วไห่คุ้มกันไป๋ชิงอวิ๋นที่อยู่บนหลังของเขา มือของชายหนุ่มกำแน่นอย่างเตรียมพร้อมอยู่ตลอดเวลา
พลทหารม้าบุกเข้าไปในวงล้อม ดาบที่อยู่ในมือตัดศีรษะทหารของซีเหลียงได้มากมาย ไล่ทหารที่ห้อมล้อมเซียวรั่วไห่จนกระจัดกระจายไปหมด เมื่อทหารซีเหลียงเห็นท่าทีที่ดุดัน แข็งแกร่งของทหารต้าจิ้นต่างกำดาบไว้ในมือแล้วพากันถอยหนีไปอย่างหวาดกลัว