283 ทากัตซูกิ มาโกโตะ บอกทุกอย่าง
“อาา นั่นมันเหนื่อยจริง” (มาโกโตะ)
ผมออกจากปราสาทของแอสทารอธคนเดียว
เมล-ซังเห็นว่าจะอยู่ต่อ
มันดูเหมือนมันมีบางเรื่องระหว่างพ่อลูก แต่มันเป็นซักพักแล้วตั้งแต่พวกเธอได้เจอกัน ดังนั้น มันต้องมีสิ่งที่พวกเธออยากจะพูด
ผมอยากให้พวกเธอสสนิทกันเองหลังจากนี้
ถ้าเป็นไปได้ ผมไม่อยากในราชามังกรโบราณเป็นศัตรูในจุดเวลานี้
แต่ผมสัญญาว่าในท้ายที่สุดจะสู้กับเขานะ
ผมเดินสบายๆ ผ่านมหานครปีศาจนี้ ที่เต็มไปด้วยปีศาจ
ผมรู้ทางกลับไปยังโรงแรม ต้องขอบคุณ [แผนที่]
มันน่ากลัวนิดหน่อยเมื่อเราเพิ่งมา แต่เมื่อเดินในถนนแบบนี้ ผมรู้สึกเหมือนเดินเล่นนิดหน่อย
(นาย…นายจะไปสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่พรุ่งนี้นะ รู้มั้ย ไปพักซะ) (ไอรา)
ไอรา-ซามะคุยกับผม
มันเหมือนอย่างที่เธอพูด แต่มันมีบางอย่างที่กวนใจผม
ไอรา-ซามะ ทำไมทวีปปีศาจมันสงบสุขขนาดนี้?
ในเมืองนี้ และแม้แต่ในหมู่บ้านก่อนหน้า เราไม่ถูกโจมตีเลย
(นั่นเป็นเพราะ…แม่มดแห่งภัยพิบัติได้เสน่ห์ใส่พวกเขา) (ไอรา)
ผมเข้าใจเรื่องนั้น
นั่นทำไมผมช่วยไม่ได้นอกจากจะคิดมันแบบนี้
—ไม่ใช่ว่ามันจะมีสันติของโลกถ้า {คนทุกคนโดนเสน่ห์} แบบนี้เหรอ?
(น-นั่นไม่ดีเลยนะ! ไม่ดีแน่นอน!) (ไอรา)
เสียที่กระสับกระส่ายของไอรา-ซามะสะท้อนออกมา
(ผมล้อเล่นน่ะ ไอรา-ซามะ) (มาโกโตะ)
(เอ๋…? จริงอ่ะ? แต่ชั้นได้ความรู้สึกของความจริงจังจากความคิดของนายยนะ) (ไอรา)
ผมจะไม่เปลี่ยนนโยบายของผม หลังจากที่ได้สร้างปัญหาในการมา 1,000 ปีในอดีต
แต่ราชินีนีเวียนั่น ไม่ได้ดูเหมือนตัวร้ายอย่างที่ถูกเขียนอยู่ในหนังสือประวัติศาสตร์เลย
(เจ้างีทเง่า ไม่มีทางที่ผู้หญิงที่เสน่ห์ใส่คนอื่นที่ไม่เคารพเธอจะเป็นผู้หญิงที่ดี) (ไอรา)
หืม แต่มันมีผู้คนในประเทศแห่งความมืดที่โดนเสน่ห์จากราชินี และใช้ชีวิตอย่างมีความสุข
มันเป็นเวลาเมื่อผมมีความรู้สึกขัดแย้งแบบนี้…
(…หืม?) (มาโกโตะ)
(มมีอะไร ทากัตซูกิ มาโกโตะ?) (ไอรา)
“XXXXXX (มาที่นี่)”
ผมถูกเรียกในภาษาสปิริต
สปิริตน้ำ
แต่มันไม่มีมารยาทอย่างแปลกประหลาด
(ไอรา-ซามะ ผมถูกเรียกโดยสปิริตน่ะ) (มาโกโตะ)
(มันโอเคมั้ย? …ไม่ใช่ว่ามันกับดักเหรอ?) (ไอรา)
(ไม่ มันน่าจะเป็น {คนนั้น}) (มาโกโตะ)
สัญญาที่เราจะเจอกันอีกครั้ง จนกว่าการต่อสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะจบลง แต่มีบางอย่างที่คาดไม่ถึงเกิดขึ้นเหรอ?
“XXXXX (ที่นี่ เร็วๆ)”
สปิริตน้ำที่มีเสียงที่มืดมนและเย็นชา ที่ผมจะคิดไม่ได้ว่าจะมาจากสปิริตน้ำที่ปรกติผมจะคุยด้วยกับเดีย
ผู้ใช้สปิริตนี้ไม่สามารถที่จะสนิทกับสปิริตซักนิด
ผมเดินหน้าโดยไม่มีอุปสรรคมาก
ผมตามไปด้วยก้าวท้าวที่รวดเร็ว เพื่อที่ผมจะไม่หลงกับมัน
ผมถูกนำลึกเข้าไปไกลขึ้น และไกลขึ้น ถึงชานเมือง และผมถูกพามาที่ที่ดูเหมือนซากปรักหักพัง ที่มันไม่มีใคร
ตำแหน่งคือที่นี่?
(คนที่มาที่นี่เป็นลอร์ดปีศาจอัศวินดำ ใช่มั้ย?) (ไอรา)
(ใช่ น่าจะอย่างนั้นครับ) (มาโกโตะ)
คนเดียวที่ผมจะเจอที่นี่ที่เป็นผู้ที่ใช้สปิริตได้ คือเคนและจอห์นนี่-ซัง
จอห์นนี่-ซังจะไม่ทำอะไรบางอย่างที่อ้อมค้อมแบบนี้
นั้นทำไมผมคิดว่ามันเป็นเขา
ผมรอ และรอ และรอ แต่ไม่มีใครมา
เฮ้ย ถ้านายจะเรียกฉัน รอฉันดีๆสิครับ
(เค้าไม่มา ชั้นจะกลับไปทำงานแล้ว ถ้ามีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น ติดต่อชั้น) (ไอรา)
ผมตอบด้วย ‘ครับ~’ และการสื่อสารถูกตัด
ลอร์ดปีศาจเคน เป็นผู้ศรัทธาของโนอาห์-ซามะ ดังนั้นไอรา-ซามะไม่เห็นอนาคตที่เขาจะมา
(ชั้นควรจะรออย่างใจเย็น…) (มาโกโตะ)
“มาโกโตะ! ดีใจที่เห็นนายยังมีชีวิต!”
ชายที่เกราะสีดำทั้งตัวปรากฏ
เขาเป็นลอร์์ดปีศาจเคนอย่างที่คาด
เขาไม่ได้ใส่หมวกเกราะเต็มหน้า น่าจะเพื่อที่เขาจะได้ไม่โดดเด่น
แม้อย่างนั้น เกราะดำทั้งตัวของเขามอบตัวตนออกมาสูง
“บางอย่างเกิดขึ้นเหรอ?” (มาโกโตะ)
“อะไรเกิดขึ้นน่ะ นายถาม? เวทมนตร์ระดับพระเจ้าโคไซทัสถูกใช้งาน นายโอเคมั้ย?!” (เคน)
อาา มันดูเหมือนเขามาตลอดทางที่นี่อย่างกังวล
“ชั้นโอเค ตั้งแต่ทีแรก ชั้นเป็นคนที่ร่ายเวทมนตร์นั่น” (มาโกโตะ)
“อ-อะไร…?” (เคน)
เคนตกใจ
ยังไงซะ โคไซทัสเป็นเวทมนตร์ของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์
มันช่วยไม่ได้ที่เขาจะตกใจ
ผมคิดเกี่ยวกับว่าจะอธิบายกับเขายังไง แต่…
“《มาโกโต-ซัง!!!》”
การตะโกนที่เต็มไปด้วยความกระหายเลือดสะท้อนออกมา
มันทำให้ผมตกใจ
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
ผมรีบหันหลังไปและแข็งตัว
“หืม” (เคน)
เคนยืนตรงหน้าผมและพร้อมดาบ
คนที่อยู่ที่นั่นคือ…
“แอนนา-ซัง…” (มาโกโตะ)
มันไม่เหมือนเธอคนเดิม
เธอมีตาที่เบิกกว้าง และพร้อมดาบของเธอ พร้อมกับหายใจแรง
(นี่มันแย่แล้ว)
ผมไม่ระวัง
ทำไมผมไม่สังเกต?
แม้ว่าผมยืนยันทุกด้านผ่านผู้เล่นอาร์พีจีแล้ว
“มาโกโตะ-ซัง… ได้โปรดอธิบายเรื่องนี้กับชั้น…ทำไมนายคุยกับลอร์ดปีศาจเคนในท่าทีที่คุ้นเคยแบบนั้น…?” (แอนนา)
“…”
“พูดอะไรออกมาบ้าง!” (แอนนา)
เสียงของแอนนา-ซัง รู้สึกเหมือนมันจะระเบิดได้ทุกวินาทีแล้วตอนนี้
ไม่ ความโกรธของเธอน่าจถึงขีดสุดไปเป็นเวลานานแล้ว
ผมได้ยินเสียงกัดฟันตลอดทางมาถึงตรงนี้
“เค้าฆ่ามาสเตอร์ของชั้น ฮีโร่ไฟ” (แอนนา)
พูดคำนี้เสร็จ มานาเริ่มรวมที่ดาบศักดิ์สิทธิ์ด้วยพลังที่เหลือเชื่อ
มันเทียบได้กับเวลาที่เธอฟันลอร์ดปีศาจตาย
อากาศสั่น และพื้นสั้น
มันรู้สึกดั่งเธอจะกระโดดได้ทุกเวลา
ในทางกลับกัน ลอร์ดปีศาจเคนก็พร้อมดาบของเขา แต่เขาไม่ปล่อยออร่าออกมาเลยซักนิด
“มาโกโตะ-ซัง! …ทำไมนายไม่พูดอะไรเลย?” (แอนนา)
“…”
ผมควรจะพูดอะไร
ผมควรจะทำอะไรดี เพื่อที่จะหนีไปจากเรื่องนี้?
“…มาโกโตะ-ซัง หลอกชั้นเหรอ?” (แอนนา)
ตาของเธอแดงสด และเห็นน้ำตาเอ่อล้นออกมาได้
ผมสำลักคำพูดของผม เมื่อเห็นตาเหล่านั้น
มันไม่ใช่บรรยากาศที่ผมพูดได้ว่า ‘ใจเย็นก่อนตอนนี้’ หรือ ‘เธอต้องไม่เสียมานาเปล่าไปที่นี่เพราะเราจะสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่พรุ่งนี้’
แค่เมื่อผมกำลังจะพูด…
“เข้าใจแล้ว เธอเป็นฮีโร่แห่งแสง หือห์” (เคน)
ลอร์ดปีศาจเคนคืนดาบของเขาไปที่เอว
และจากนั้น เขาพูดคำต่อไปในเสียงที่อ่อนโยน
“ได้โปรดตัดหัวของชั้นด้วยดาบศักดิ์สิทธิ์นั่น” (เคน)
◇มุมมอง แอนนา◇
“เอ๋?” (แอนนา)
เสียงที่ตกตะลึงออกมาจากหนู
“เคน…นาย…” (มาโกโตะ)
มาโกโตะ-ซังพูดกับลอร์ดปีศาจเคนด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน
“มันโอเค มาโกโตะ สาวกที่ไร้ความสามารถแบบชั้นทำอะไรไม่ได้เพื่อโนอาห์-ซามะ นอกจากจะเสนอชีวิตของชั้นที่นี่ โดยการถูกฆ่าโดยฮีโร่แห่งแสงที่นี่ เราจะเข้าหาประวัติศาสตร์ดั้งเดิม ใช่มั้ย?” (เคน)
ชายคนนี้พูดอะไรกัน?
ความโกรธและความสับสน ผสมปนเปความคิดในหัวหนู
“ตอนนี้ ฮีโร่แห่งแสง ฟันชั้น และจากนั้น ช่วยโลกนี้” (เคน)
ลอร์ดปีศาจเคนเข้าหาหนูด้วยหน้าที่อ่อนโยน
“…!”
หนูจบที่การถอยหลังจากภาพที่ไม่ปรกตินี้
หัวใจหนูเริ่มที่จะให้กำลังใจกายที่ลังเลของหนู…
{ฆ่าเขา!}
{เขาเป็นคนที่ฆ่ามาสเตอร์!}
หนูกัดฟัน จับด้ามดาบแน่น และยกดาบของหนู
ลอร์ดปีศาจเคน ไม่ขยับ
เขามีสีหน้าที่สงบสุข
หนูชำเลืองมองมาโกโตะ-ซัง
เขายังทำสี่หน้าที่ซับซ้อนอยู่
นายจะไม่หยุดฉันเหรอ?
นายไม่ใช่มิตรของลอร์ดปีศาจเคนเหรอ?
หนูไม่เข้าใจ…
แค่เมื่อหนูคิดสิ่งต่างๆให้ถูกที่นี่
“《อุวววววววววววว้าาาาาา!!》”
หนูพุ่งเข้าใส่ลอร์ดปีศาจเคน ขณะที่หัวหนูยังเละเทะอยู่
เขาไม่หลบดาบหนู
การฟันเฉือนคอของลอร์ดปีศาจเคน
เลือดพุ่งออกมา และเคนล้มลงไปที่เข่า และทรุดไป
พื้นเปื้อนในสีแดงสด
“อา…อาาา…ชั้น…” (แอนนา)
ในที่สุดหนูก็แก้แค้นให้มาสเตอร์ของหนู…
มันควรจะเป็นความต้องการของหนู…
ตั้งแต่เวลาที่มาสเตอร์ของหนูตาย หนูสาบานกับการแก้แค้น
หนูทำมันสำเร็จ
กระนั้น ไม่มีความรู้สึกถึงความสำเร็จเลยซักนิด
เสียงทื่อๆของดาบตกที่พื้นสะท้อนมา
“เคน…” (มาโกโตะ)
มาโกโตะ-ซังเข้าหาลอร์ดปีศาจอัศวินดำพร้อมสีหน้าที่เศร้าใจ
ทำไมนายทำหน้าแบบนั้น?
งี้เขาก็เป็นมิตรของนายจริงๆ
นายทรยศฉันเหรอ?
แต่เขาไม่หยุดหนูจากการฟันเคน
“มีอะไร มาโกโตะ?
“หืม?”
“เอ๋?”
ลอดปีศาจเคน {ยืนขึ้น}
ตอนนี้เมื่อหนูดูดีๆ รอยแผลถูกฟัน มันปิดไปแล้ว
“อะ…อะ…?!” (แอนนา)
ทำไม?!
หนูฟันเขาแน่นอน
ด้วยทั้งหมดของหนู
ทำไมเขายังยืนอยู่ได้ ดั่งไม่มีอะไรเกิดขึ้น?
“นายยังมีชีวิตเหรอ เคน?” (มาโกโตะ)
“ดูเหมือนชั้นจะตายไม่ได้ โดยต้องขอบคุณเกราะของโนอาห์-ซามะ” (เคน)
“ใช่ มันมีเวทมนตร์รักษาอย่างสมบูรณ์อยู่บนมัน” (มาโกโตะ)
“แน่นอน อย่างที่คาดกับการปกป้องจากพระเจ้าของโนอาห์-ซามะ” (เคน)
“นั่นเป็นเกราะที่ดีจริงๆ ชั้นจะอยากได้ซักชุดนึง เมื่อชั้นเป็นสาวกของเธอ” (มาโกโตะ)
“ถ้าชั้นตาย ชั้นจะส่งมันต่อให้นาย มาโกโตะ” (เคน)
“ขนาดมันไม่พอดี” (มาโกโตะ)
“อย่ากังวล มันเป็นสมบัติศักดิ์สิทธิ์ที่สร้างโดยโนอาห์-ซามะ รู้มั้ย? เมื่อนายใส่มัน มันจะพอดีกับผู้ใส่เลย” (เคน)
“เข้าใจแล้ว… แต่ยังไงชั้นก็ใส่อะไรที่หนักกว่ามีดของชั้นไม่ได้” (มาโกโตะ)
“ไม่ใช่ว่านั่นพูดเกินจริงไปเหรอ?” (เคน)
“ชั้นจริงจัง” (มาโกโตะ)
“นายควรจะฝึกร่างกายนายมากกว่านี้หน่อย” (เคน)
“แม้ว่าเมื่อชั้นฝึก สแตทกำลังกายของชั้นไม่ขึ้นเลยซักนิด” (มาโกโตะ)
มาโกโตะ-ซังและลอร์ดปีศาจเคนพูดกันอย่างไร้กังวลทั้งหมด
(อะไรของสองคนนี้?!) (แอนนา)
อาา หัวของหนูว่างเปล่าอย่างสมบูรณ์
ความโกรธของหนู มันหายไปที่ไหนซักแห่ง
“ได้โปรดอธิบายมันกับชั้น!” (แอนนา)
หนูเรียกคำตอบจากมาโกโตะ-ซัง
หน้าที่มีปัญหาของมาโกโตะ-ซังมันยังอยู่ตรงนี้
หน้าเดิมของเขา
“มาโกโตะ-ซัง!” (แอนนา)
“…จริงๆแล้ว…” (มาโกโตะ)
เขาเริ่มพูดเหมือนพบว่ามันยากที่จะพูด
—และในแบบนี้ หนูเรียนรู้ตัวตนของมาโกโตะ-ซัง
“นายมาจาก 1,000 ปีในอนาคต…?” (แอนนา)
หนูนั่งบางอย่างที่ดูเหมือนจะลาดยาง และจับหัวที่มึนงงของหนู
หนูยืนอยู่ต่อหลังจากที่ได้ยินความจริงไม่ได้
และดังนั้น ชั้นมาที่นี่เพื่อช่วยผู้กอบกูอาเบะ—แอนนา-ซัง ภายใต้คำทำนายของอัลเธน่า-ซามะ” (มาโกโตะ)
มาโกโตะยืดตัวอย่างกว้างและพูด ‘ในที่สุดชั้นก็พูดมันแล้ว~’
ไม่ อย่ามาทำสีหน้าที่สดชื่นด้วยตัวนายเองที่นี่นะ
“…”
ลอร์ดปีศาจเคนหันหน้าไปที่ไหนไม่มีใครรู้ ด้วยหน้าที่เหม่อลอย
หนูไม่รู้สึกถึงแรงกดดันที่เขามี เมื่อเขาโจมตีที่ลาเบรินทอสเลยซักนิด
เขารอให้การสนทนาของเราจบ
“และงั้น ความสำพันธ์ของนายกับลอร์ดปีศาจเคนล่ะ…?” (แอนนา)
“สาวกของเทพเจ้าเก่าแก่ โนอาห์-ซามะ เคนเป็นคนของยุคนี้ ระหว่างที่ชั้น เป็นคนจาก 1,000 ปีในอนาคต” (มาโกโตะ)
“เทพธิดานั้น เป็นเทพมาร ใช่มั้ย?” (แอนนา)
“เธอเป็นพระเจ้าที่แพ้ในสงครามดินแดนสวรรค์ ดังนั้นเธอถูกปฏิบัติเป็นเทพมร แต่ในความเป็นจริง เธอเป็นเทพเจ้าที่อ่อนแอ ที่ถูกขังอยู่ในวิหารทะเลลึก และมีผู้ศรัทธาได้เพียง 1 คน” (มาโกโตะ)
มาโกโตะ-ซังพูดอย่างนี้ขณะที่เขายักไหล่ของเขา
อีกครั้งที่หนูมองทั้งมาโกโตะ-ซังและลอร์ดปีศาจเคน
ทั้งสองคนเป็นผู้ศรัทธาของเทพเจ้าองค์เดียวกัน และมันไม่เหมือนว่าเขาทรยศหนู
สถานการณ์นี้มันก้าวข้ามจินตนาการของหนูไป
“งั้น ชั้นควรทำยังไงดี? ชั้นจะมีความสุขที่จะมอบชีวิตชั้นเพื่อโนอาห์-ซามะ” (เคน)
หนูกระตุกกับคำพูดของเคน
ทำไมง่ายอย่างนี้…?
แทนที่จะเป็นความโกรธ หนูรู้สึกขัดใจกับเรื่องนี้
“นายอยากทำอะไร มาโกโตะ-ซัง?” (แอนนา)
มาโกโตะ-ซังตกใจกับที่หนูพูด
ซักพักหลังจากที่สร้างปัญหาให้ตัวเองว่าเขาจพูดอะไรดี เขาพึมพำออกมา
“โนอาห์-ซามะจะเสียใจ ถ้าท่านเสียผู้ศรัทธาคนเดียวของท่านไป” (มาโกโตะ)
เขาพูดด้วยสีหน้าที่เศร้าโศก
นั่นคือทั้งหมด
เขาไม่ได้บอกให้หนูว่าอย่าแก้แค้น
เขาไม่ได้บอกหนูว่าอย่าฆ่าเคน
พูดอีกอย่าง เขาจะปล่อยมันให้หนู
บอกหนูว่าให้หนูทำอย่างที่หนูหวัง
มันเป็นเหมือนก่อนหน้านี้
หนูมั่นใจว่าเขาจะไม่หยุดหนูจากการฟันเคนตาย
เพราะทั้งหมดนั่นเพราะมาโกโตะ-ซังมาที่นี่เพื่อหนู
เพราะหนูเป็นภารกิจของอัลเธน่า-ซามะ
มาโกโตะ-ซังจะอยู่ข้างหนูตลอด
เขามาจากอนาคตเพื่อเรื่องนั้น
ทั้งหมดโดยตัวเขาเอง
“มาโกโตะ-ซัง นายจะกลับไปที่อนาคตซักวันหนึ่งมั้ย?” (แอนนา)
หนูถามอย่างกังวล
“ชั้นอยากจะทำ แต่ชั้นต้องหาทางก่อน” (มาโกโตะ)
เขาหัวเราะและพูด ‘เพราะทั้งหมด เวทมนตร์ของไอรา-ซามะเป็นตั๋วทางเดียว’
หนูหัวเราะไม่ได้
(คนนี้สู้ต่อในอดีตที่เขาไม่รู้จักคนซักคน ทั้งหมดด้วยตัวเขาเอง…) (แอนนา)
หนูไม่รู้อะไรเลย
หนูพึ่งพาเขาอย่างต่อเนื่องโดยไม่รู้อะไรเลย
หนูได้ถูกช่วยโดยเขาตลอดเวลา
และถ้าหนูฟันลอร์ดปีศาจเคนตายมาโกโตะ-ซังจะเสียเพื่อนผู้ศรัทธาคนแรกที่เขาเจอไป
หนูยังเกลีบดเขาที่ฆ่ามาสเตอร์ของหนูอยู่
แม้อย่างนั้น เมื่อได้ยินว่ามาโกโตะ-ซังเสียสละทุกอย่างเพื่อที่จะมาเพื่อช่วยโลก หนูไม่รู้สึกอยากทำการแก้แค้นส่วนตัว
(…อาา มาสเตอร์ ได้โปรดยกโทษให้หนูด้วย) (แอนนา)
“ลอร์ดปีศาจเคน ถ้านายเป็นมิตรกับมาโกโตะ-ซัง ได้โปรดช่วยเราในการต่อสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่พรุ่งนี้” (แอนนา)
หนูยอมแพ้กับการแก้แค้น
“…นั่นมันโอเคเหรอ?” (เคน)
“มันโอเคกับเธอเหรอ แอนนา-ซัง?” (มาโกโตะ)
มาโกโตะ-ซังแแลลอร์ดปีศาจมองมาที่นี่ในความสงสัย
“มันโอเค! ไปอธิบายมันกับทุกคนเถอะ!” (แอนนา)
หนูดึงมือของมาโกโตะ-ซังก่อนที่หนูจะเปลี่ยนใจ
◇◇
เรากลับไปที่โรงแรม และเราอธิบายกับทุกคนว่าลอร์ดปีศาจเคนได้มาเป็นพวกเราแล้ว
มังกรขาว-ซามะและโมโมะ-จังเปิดปากของพวกเธอกว้างในความตกใจ และมันรู้สึกเหมือนพวกมันตกลงสู่พื้นได้
เหนือสิ่งนั้น มาโกโตะ-ซังบอกพวกเธอว่าเขามาจาก 1,000 ปีในอนาค และสองคนนั้นเกือบจะสลบไป
“นั่นมัน…ไม่คาดคิด” (เมล)
เสียงของมังกรขาว-ซามะสั่น
“พี่จะกลับไปที่อนาคตมั้ย มาโกโตะ-ซามะ?!” (โมโมะ)
โมโมะ-จังถามคำถามเดียวกับหนู
และจากนั้น เมื่อเธอได้ยินการตอบ ‘ชั้นอยากจะทำ แต่ชั้นไม่มีวิธีทำ’ เธอทำสีหน้าที่ซับซ้อน
หลังจากนั้น หนูฟังเรื่องราวต่างๆมากายของมาโกโตะ-ซัง เกี่ยวกับยุคที่เขาอยู่
ลอร์ดปีศาจเคนพูดว่า ‘ชั้นจะขอตัว’ และหายไปที่ห้องว่าง
เรื่องราวเกี่ยวกับมาโกโตะ-ซัง ที่จริงๆแล้วเป็นคนต่างโลก และไม่ใช่คนของโลกนี้ตั้งแต่ทีแรก
เรื่องราวที่เขาเป็นฮีโร่ในที่ที่เรียกว่าประเทศแห่งน้ำ
เรื่องราวเกี่ยวกับการสู้กับลอร์ดปีศาจในอนาคตด้วยกันกับสหายของเขา
เรื่องราวเกี่ยวกับคนรักที่เขาทิ้งไว้ที่อนาคต
……และเรื่องราวเกี่ยวกับการถูกส่งมาทีอดีตโดยที้ไม่มีทางให้กลับไป
ได้ยินเรื่องนี้ เราหายใจเฮือก
มันท่วมท้น
หนูอยากจะได้ยินมากกว่านี้
แต่เราตัดสินใจจะไปนอนให้เร็วเพื่อเตรียมตัวสำหรับพรุ่งนี้
พูดถึงแล้ว จอห์นนี่-ซังไม่อยู่ที่นี่
อย่างที่เขาพูด เขาจะกลับมาพรุ่งนี้เช้า
เมื่อเราบอกสถานการณ์เมื่อเข้าวันต่อมา จอห์นนี่-ซังหัวเราะและพูดว่า ‘นั่นเหมือนมาโกโตะ-โดโนะเลย’
คนนี้ใจเย็นเกินไปแล้ว
แต่เขาหวั่นไหวเล็กน้อย เมื่อเขาเห็นลอร์ดปีศาจเคนนะ
มาโกโตะ-ซัง โมโมะ-จัง มังกรขาว-ซามะ จอห์นนี้-ซัง…และลอร์ดปีศาจเคน
เรารอพวกเขาเรียกด้วยการรวมตัวที่แปลกประหลาดนี้
หลังเที่ยงมาถึงและ…
“ทุกคน ชั้นมาเพื่อรับพวกนาย ชั้นจะนำทางพวกนายไปหาบุคคลนั้น” (นีเวีย)
มีอัศวินลาโฟรเอจเรียงรายกันข้างหน้าโรงแรม
จากข้างในพวกเขา ราชินีนีเวียแสดงตัวเธอเองด้วยรอยยิ้ม ที่เต็มไปด้วยความหลงใหล
ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท
ขอบคุณสำหรับเงิน 45 บาท
เป้าหมายเดือน 7/66
ค่าเน็ต 200/200
รับยา ยาหมด 0/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook