284 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มุ่งหน้าไปที่ปราสาทเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่
“โอ้ชั้น เคน-ซัง นายไม่ได้แสดงตัวตลอดเวลานี้ ชั้นเลยกังวลนะรู้มั้ย” (นีเวีย)
ราชินีนีเวียไม่ได้แสดงความตกใจมากกับความจริงที่ว่าเคน ผู้ที่เป็นลอร์ดปีศาจ มาทำงานกับเรา
เธอคุยกับเราอย่างร่าเริง
“…..”
ในทางกลับกัน เคนเงียบต่อไป
ไม่ใช่แค่เคน คนอื่นก็เลี่ยงที่จะสบตากับราชินีแห่งความมืด
เหตุผลคือเสน่ห์ของเธอ
เสน่ห์ของแม่มดแห่งภัยพิบัติที่จะทำให้ทุกสิ่งหลงเสน่ห์
ถ้าคุณคุยกับเธออย่างไม่ระวัง คุณจะหลงใหลไปกับเสียงของเธอ
ในการต่อสู้กับลอร์ดปีศาจก่อนหน้านี้ ทำใหรู้ว่าแม้แต่ฮีโร่แห่งแสง แอนนา-ซังก็ไม่ได้กันเรื่องนี้ได้
ถ้าเป็นอย่างนั้น คนที่คุยกับเธอแน่นอนว่าจะ…
“เราจะอยู่ในความดูแลของเธอวันนี้” (มาโกโตะ)
ผมตอบสั้นๆ
ผมเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของออราเคิลแห่งความมืด ฟูเรีย-ซังดังนั้นผมมีประวัติที่เสน่ห์จะไม่ได้ผลกับผม
“โอ้ งั้นนายก็เป็นคนเดียวที่จะคุยกับชั้น ทากัตซูกิ มาโกโตะ-ซัง ชั้นเสียใจจัง” (นีเวีย)
“ทุกคนอายน่ะ” (มาโกโตะ)
“ฟุฟุฟุ มาใช้วันนี้ให้เป็นโอกาสที่จะสนิทกันเถอะ” (นีเวีย)
“ได้” (มาโกโตะ)
เรามีการคุยเบาๆแบบนี้
“บุคคลนั้นรอโดยความคาดหวังที่จะเจอพวกนายทั้งหมด โปรดตามชั้นมา” (นีเวีย)
พูดคำนี้เสร็จ ราชินีนีเวียขี่หลังมังกรต้องห้าม
เราไม่ได้รู้สึกเหมือนว่าอยากจะไปมังกรเดียวกับเธอ เราจึงให้เมล-ซังในรูปมังกรขนเราไปที่นั่น
เรามุ่งหน้าผ่านท้องฟ้าสลัวๆโดยมีเธอนำทาง
ไม่มีความจำเป็นว่าเราจะไปที่ไหน
เรา {เห็นมันได้แล้ว}
—ปราสาทลอยฟ้า อีเดน
ปราสาทของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่
เกาะลอยฟ้าปรากฏอยู่ในท้องฟ้าของมหานครปีศาจคืนที่แล้ว
มันยากที่จะบอกว่ามันใหญ่แค่ในจากพื้นดิน แต่…
(ใหญ่…) (มาโกโตะ)
คณะที่มังกรขาว-ซังลง ความมโหฬารของมันชัดเจนขึ้น
ผมเฝ้าดูสิ่งนั้นที่ที่มันอยู่ที่ความสูงระดับเดียวกับเมฆสีดำด้วยมองใกล
ผมคิดว่ามันใหญ่เท่าสนามบิน
ทรงของมันเป็นวงรีที่บิดเบี้ยวว และมันสร้างจากแร่ เหล็ก และวัตถุดิบ สีดำบางอย่างที่ผมไม่รู้จัก
มันดูเหมือนสร้างด้วยคน แต่แม้ว่าในโลกเก่าของผม มันจะเป็นไปไม่ได้ที่จะยิงอะไรที่ใหญ่ขนาดนี้ขึ้นไปบนท้องฟ้า
ทันทีที่เราใกล้เข้าไปในระยะ 200-300 เมตรกับปราสาทลอยฟ้า…
ผมรู้สึกว่าบางอย่างแปลกไป
อากาศเปลี่ยน
ผมรู้สึกถึงแรงกดดัน และมันหายใจยาก
บางอย่างที่คล้ายกับหมอกกีดขวางการมองเห็นของผม
นี่คือพิษ…?
มันทำให้ผมนึกได้ถึงบรรยากาศที่ป่าปีเศจมีที่สปริง ล็อก
(บาเรียที่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่วางไว้ หือห์) (ไอรา)
เสียงของไอรา-ซามะสะท้อนมา
เข้าใจแล้ว เราได้เข้าสู่ดินแดนของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่
“ดูเหมือนเราได้เข้ามาในบาเรียของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ทุกคน พวกเธอรู้สึกโอเคกันมั้ย?” (มาโกโตะ)
เมื่อผมถาม ทุกคนพยักหน้าเพื่อบ่งบอกว่าพวกเขาโอเค
ดูเหมือนตัวบาเรียเองไม่มีความสามารถโจมตี
มังกรต้องห้ามของราชินีนีเวียลงพื้นที่เกาะที่ลอยอยู่บนฟ้า
มังกรขาว-ซังตามไป
เราลงพื้นอย่างระวัง
“ที่นี่คือ…” (มาโกโตะ)
มันเป็นที่ที่แปลก
พื้นดินไม่ได้ทำมาจากดิน มันเหมือนแก้วแตกถูกแพร่ไป
ไม่มีต้นไม้หรือใบหญ้า และสี่งที่นอนอยู่ที่เหมือนกระดูกของสัตว์ที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
และอะไรที่ดึงตาผมไปมากที่สุดก็คือ…
“มาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะ…หนูรู้สึกไม่ดีเลย” (โมโมะ)
โมโมะขมวดคิ้ว
แอนนา-ซังข้างๆก็ทำหน้าที่คล้ายกัน
สไลม์ที่มีเส้นเลือดปูดออกมาจากตัว
ออร์คที่มีหลายหัว
ก็อบลินที่ไม่มีผิวหนัง และกล้ามเนื้อเห็นได้ชัดเจน
ยักษ์ที่ลอกเกล็ดและผิวของมันเน่า
มันไม่มีสิ่งมีชีวิตดีๆที่นี่เลย
(มอนสเตอร์ต้องห้าม…) (มาโกโตะ)
มอนสเตอร์ที่มีรูปลักษณ์ที่บิดเบี้ยว เคลื่อนไหวไปทั่วเกาะ
แม้ว่าในหมูมอนสเตอร์ต้องห้ามที่ผมเห็นจนถึงตอนนี้ พวกนี้มัน {น่าเกลียด} เป็นพิเศษ
มันเหมือนดั่งพวกมันเป็นความผิดพลาดในการทดลองที่อมนุษย์อะไรซักอยาง
“อุฟุฟุ น่ารัก ใช่มั้ย? พวกมันถูกสร้างโดยบุคคลนั้น” (นีเวีย)
มีแค่นีเวียที่เห็นว่าสิ่งมีชีวิตที่ประหลาดพวกนี้น่ารัก
เพื่อพิสูจน์เรื่องนั้น เธอลูบสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวพวกนั้นอย่างอ่อนโยน
“อ-อย่างนั้นเหรอ…” (มาโกโตะ)
ผมแค่พูดอย่างนี้ ขณะที่หน้าขอผมแข็ง
แน่นอนว่า ผมไม่คิดว่าพวกมันน่ารักแม้แต่นิดเดียว
ผมเฝ้าดูสภาพของเกาะเพื่อที่จะไม่ไปดูสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาดนั้น ให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
ที่เข้ามาในตาของผม คือหอคอยขนาดยักษ์ตรงกลางเกาะ
หรือเหมือนกับ มันเป็นอาคารเดียวมากกว่า
ผมได้ยินว่ามันเป็นปราสาทของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ แต่ไม่มีที่ที่ดูเหมือนปราสาทที่นี่เลย
เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อยู่ที่นั่น
(แต่…{หอคอย} หือห์… หืมม) (มาโกโตะ)
(นายกังวลเกี่ยวกับบางอย่างเหรอ ทากัตซูกิ มาโกโตะ) (ไอรา)
(ไอรา-ซามะ นี่เป็นกับดักมั้ย?) (มาโกโตะ)
(ยังไงซะ เพราะทั้งหมดเมื่อพูดถึงหอคอย มันปรกติที่จะมี {อุปกรณ์เพิ่มพลัง} เวทมนตร์…) (ไอรา)
นักเวทย์ส่วนใหญ่ถืออุปกรณ์เวทมนตร์ที่เพิ่มพลังเวทมนตร์ของตัวเอง
ลูซี่ถือไม้เท้า
มากกว่านั้น แม่ของลูซี่ ใช้วงกลมเวทมนตร์ที่จะเพิ่มพลังมากขึ้นไปอีก
แล้วก็ เมื่อนักเวทย์จะใช้เวทมนตร์ขนาดใหญ่ พวกเขาจะต้องสร้างหอคอยเพื่อจะใช้งานเวทมนตรที่มโหฬาร
มันทำให้ผมนึกถึงเวลาที่ราชาอมตะใช้ความสามารถระดับพระเจ้าเพื่อเปลี่ยนกลางวันและกลางคืน
ถ้าเราโดนสิ่งนั้นซ้ำแล้วซ้ำอีก มันจะไม่เป็นการต่อสู้เลย
(มันโอเค! จากที่ชั้นเห็น หอคอยนั้นสร้างเพื่อปกป้องสิ่งที่อยู่ข้างใน) (ไอรา)
ไอรา-ซามะปฏิเสธความกังวลของผมโดยที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ
(ผมกังวล…) (มาโกโตะ)
(ทำไมล่ะ?!) (ไอรา)
(เพราะทั้งหมดท่านทำเละหลายครั้ง ไอรา-ซามะ) (มาโกโตะ)
(ม-มันโอเค เชื่อมั่นในชั้น!) (ไอรา)
ยังไงซะ มันไม่มีจุดหมายในการกังวลมากๆ
ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น เราวิ่ง
(พูดถึงแล้ว รู้จักรูปร่างหน้าตาของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่มาก่อนมั้ย ไอรา-ซามะ?) (มาโกโตะ)
ผมอยากจะรู้ก่อนหน้า
แม้ว่าผมจะถามมมังกรขาว-ซัง และเคน พวกเขาจะแค่เลี่ยงมัน
แค่พวกเขาดูเป็นยังไงกัน…?
(แม้ว่าเทพธิดาก็ไม่รู้อย่างมั่นใจ… ในประวัติศาสตร์ดั้งเดิม ฮีโร่อาเบล-จังเสียแขนขวา และขาไปหนึ่งข้าง และกำจัดพวกเค้าในสถานการณ์แบบนั้น มันใกล้กับการที่พวกเค้าโจมตีใส่กันในเวลาเดียวกัน เพราะเมฆสีดำสนิท อัลเธน่า-โอเน่ซามะแทบจะพูดกับอาเบลไม่ได้เลย ดังนั้นเธอไม่ได้ยินอะไรออกจากเค้า เห็นว่า) (ไอรา)
(ผมประทับใจที่เค้าสามารถจะกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิงใหญ่ได้ในสภาพนั้น) (มาโกโตะ)
ผมชำเลืองมองแอนนา-ซัง
ผม…ต้องไม่อนุญาตให้เธอได้รับประสบการณ์อะไรแบบนั้น
“มาโกโตะ-ซัง? มีอะไรเหรอ?” (แอนนา)
เธอต้องประหม่าแน่ เธอยิ้มอย่างกระอักกระอ่วนมาให้ผม
“มันโอเค มาทำอะไรอย่างใจเย็นเถอะ” (มาโกโตะ)
ผมตอบในความแข็งแกร่งเพื่อที่จะทำให้เธอมั่นใจ มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
ผมให้แอนนา-ซังตื่นมาตอนเช้าและชาร์จตัวเธอด้วยแสงอาทิตย์มากพอ
เธอควรจะสามารถที่จะแสดงพลังออกมามากกว่าการต่อสู้กับลอร์ดปีศาจก่อนหน้านี้
งานของผมคือสนับสนุนแอนนา-ซัง เพื่อที่เธอจะแสดงพลังเต็มที่ของเธอได้
(เฮ้ ทากัตซูกิ มาโกโตะ นายจะไปเผชิญหน้ากับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ในไม่นาน ดังนั้นพูดกับคนอื่นด้วย) (ไอรา)
(ครับ ท่านพูดถูก) (มาโกโตะ)
ผมตามคำแนะนำของไอรา-ซามะ
“จอห์นนี่-ซังรู้สึกยังไง?” (มาโกโตะ)
“ไม่มีปัญหา” (จอห์นนี่)
เมื่อผมเรียกจอห์นนี่-ซัง เขาตอบระหว่างที่เดินอย่างถูกต้องโดยที่ {ปิดตาทั้งสองข้าง}
นั่นเป็นเพราะเคนเตือนเราว่าคนที่ได้เจอเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เป็นครั้งและ {จะรักษาสภาพจิตใจปรกติไม่ได้}
เขาก็พูดด้วยว่ามังกรขาว-ซังและแวมไพร์โมโมะน่าจะโอเคเพราะพวกเธอเป็นมอนสเตอร์
แอนนา-ซังมีการปกป้องจากพระเจ้าของฮีโร่แห่งแสง
จอห์นนี่-ซังผู้ที่ไม่ใช้มอนสเตอร์และไม่ได้รับการปกป้องจากพระเจ้าของฮีโร่จะทำอะไรได้
“งั้น ชั้นจะปิดตาจากเริ่มแรก และสปิริตจะบอกสภาพสิ่งแวดล้อม” (จอห์นนี่)
นั่นคือที่เขาพูด
ดูเหมือนจอห์นนี่-ซังสู้ได้แม้ว่าจะปิดตา
ผมพบว่ามันยากที่เขาเป็นปู่ทวดของลูซี่ที่ซุ่มซ่ามในหลายอย่าง
“โมโมะ เป็นยังไงบ้าง?” (มาโกโตะ)
“ห-หนูโอเค…” (โมโมะ)
เธอพูดอย่างนั้น แค่หน้าของเธอบอกอีกเรื่องหนึ่ง
อย่ากดดันตัวเอง” (มาโกโตะ)
“ค่ะ มาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะ” (โมโมะ)
ผมคิดว่ามันลำบากสำหรับโมโมะที่จะเข้าร่วมการต่อสู้นี้
แต่ครั้งนี้ ผมอยากให้โมโมะเข้าร่วม ไม่ใช่ในฐานะสมาชิกที่ไว้ต่อสู้ แต่เป็นในฐานะสมาชิกที่ไว้หนี
คนเดียวที่ใช้เทเลพอร์ตได้คือมังกรขาว-ซังและโมโมะ
ถ้าสิ่งต่างๆมันลำบาก ยิ่งมีผู้ใช้เทเลพอร์ตมากมันยิ่งดีกว่า
ที่สุดของทั้งหมด ตัวโมโมะเอง อยากจะมาด้วยกันกับผม
ผมจับมือของโมโมะอย่างอ่อนโยน
“เมลและเคน เธอ…” (มาโกโตะ)
“ไม่ต้องกังวล” (เมล)
“ชั้นมาที่นี่หลายครั้งแล้ว” (เคน)
ไม่มีปัญหากับสองคนนี้…
(ตัวนายเองโอเคมมั้ย? พื้นที่เวลาของเกาะนี้บิดเบี้ยว และพิษมันค่อนข้างเข้มข้น) (ไอรา)
หลังจากที่ไอรา-ซามะพูดคำนี้ ผมมองดูรอบๆและหายใจลึกๆ
(ไม่ได้รู้สึกถึงอะไรที่ต้องจดนะ) (มาโกโตะ)
(นายมันหัวแข็งอย่างน่าตกใจ) (ไอรา)
ช่างพูดสิ่งที่หยาบคาย
ผมอยากจะให้ท่านชมผมที่สามารถที่จะรักษาสภาพปรกติได
(ยังไงซะ อวดดีแบบั้นทำให้นายพึ่งพาได้มากกว่า เตรียมตัวให้พร้อมที่จะใช้งานเวทมนตร์ระดับพระเจ้าทุกเวลา) (ไอรา)
(มันโอเค ผมให้เดียเตรียมตัวด้วย มันเป็นยังไงเดีย?) (มาโกโตะ)
(ราชาของเรา…ชั้นไม่ชอบที่นี่เลย…) (เดีย)
ผมได้ยินเสียงที่อ่อนแอออกมาจากสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่
ดูเหมือนในบาเรียของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่มันเป็นที่ที่อยู่ยากสำหรับสปิริต
ยังไงซะ นั่นเป็นที่ผมคาดไว้
เวทมนตร์สปิริตพึ่งพาสภาพแวดล้อมของสิ่งที่อยู่ที่นั่น
(เข้าใจแล้ว ชั้นจะเรียกเธอเมื่อเราอยู่ในปัญหา) (มาโกโตะ)
(…ค่ะ ระวังตัวนะ ราชาของเรา) (เดีย)
เสียงของเดียจางหายไป
ด้วยเรื่องนี้ ผมคุยกับทุกคนแล้ว
ที่เหลือคือการไปเผชิญหน้ากับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่
ราชินีแห่งความมืดเดินอยู่ก่อนหน้าเราหันไปข้างหน้าเหมือนเธอไม่ได้ยินการสนทนาของเรา
ผมคิดอย่างมั่นใจว่าเธอจะก่อกวนเราในแบบใดแบบหนึ่ง
(…หืม?) (มาโกโตะ)
ผมสังเกตหลังจากที่ดูวิธีที่ราชินีเดิน…
การเก้าเท้าของเธอหนัก
(บาดเจ็บเหรอ…? ไม่ ชั้นจะพูดว่ามัน…ความเหนื่อยมากกว่า?) (มาโกโตะ)
ผมไม่รู้เหตุผล แต่มันดูเหมือนราชินีแห่งความมืดเหนื่อย
แต่ผมไม่รู้ว่านั่นหมายความว่ายังไงเลยซักนิด
เรามาถึงกลางเกาะที่หอคอยอยู่
มีประตูใหญ่ในหอคอบ
ผมสงสัยว่าจะเปิดมันอย่างไร
*กิ๊… กิ๊กิ๊กิ๊…กิ๊กิ๊กิ๊กิ๊กิ๊…*
ประตูเปิดอย่างช้าๆด้วยตัวเอง
ข้างในดูมืดและผมไม่เห็นอะไรเลยจากข้างนอก
“เข้ามาซิ” (นีเวีย)
ราชินีนีเวียข้ามประตูขนาดยักษ์และเดินเข้าไปข้างใน
เราตามเธอไปหลังจากนั้น
(หืม?) (มาโกโตะ)
ความรู้สึกนี้ที่ว่าบางอย่างมันไม่ชอบมาพากล…ผมรู้สึกมันทันทีที่เราเข้าหาอีเด็นด้วย
—เราเข้ามาในบาเรีย
ดูเหมือนหอคอยก็มีหน้าที่เป็นบาเรียด้วย
มันดูเหมือนว่ามันอย่างที่ไอรา-ซามะพูด หอคอยมันไว้เพื่อการป้องกัน
บาเรียสองชั้น นั่นเป็นการรักษาความปลอดภัยที่ค่อนข้างสูง
มันแทบไม่มีแสงใดๆข้างในหอคอยเลย และมันมืด
แล้วก็ มันมีกลิ่นหวานๆเติมเต็มข้างในอาคาร
(กลิ่นนี้…) (มาโกโตะ)
ผมจำมันได้
มันเป็นกลิ่นของกัญชาที่เติมเต็มบาร์ที่ผมเคยไปมาก่อน
ทำไมที่นี่ล่ะ?
ผมมองดูรอบๆด้วยมองกลางคืน
ข้างในหอคอยมันว่างเปล่า
มันต่างจากเวลาที่ไปหาแอสทารอธ ไม่มีลูกน้องให้เห็นเลย
แทนที่จะเป็นอย่างนั้น มมันมีบางอย่างที่เตะตาผม
บนพื้นทั้งหมด มีวงกลมเวทมนตร์ที่มีลวดลายที่ซับซ้อนและรูปวาดที่เละเทะมากมาย
แค่ดูมันทำให้ผมคลื่นใส้
มันเป็นเหมือนันถูกเขียนในการถ่วง และสูตรเวทมนตร์มันถูกเขียนด้วยวัตถุประสงค์ที่ชัดเจนว่าเพื่อที่จะรวบรวมมานาไปที่ตรงกลางของอาคาร
ตาของผมไปถึงตรงกลางอย่างเป็นธรรมชาติ
“!…”
บางคนกลืนน้ำลาย
ผมได้ยินเสียงของหัวใจผม
มัน…อยู่ {นั่น}
ในที่สุดผมก็ได้เจอผู้ปกครองของโลกนี้ เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ อิบลีส
เป้าหมายเดือน 7/66
ค่าเน็ต 200/200
รับยา ยาหมด 0/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 605/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook