บทที่ 348 จิ๊กซอว์
บทที่ 348 จิ๊กซอว์
ทั้งสองรู้สึกว่ามันชักจะแปลก ๆ แล้วจึงเตรียมที่จะถอยออกมาแล้วคิดใหม่ หรือว่าเมื่อกี้ตัวเองจะตาฝาดไป?
แต่ตอนที่พวกเขาตัดสินใจจะถอย กลับพบว่าตอนนี้ตัวเองยืนอยู่กึ่งกลางของภูเขาแล้วจะถอยออกไปนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ตอนนี้พวกเขาน่าจะเข้ามาในสถานที่ต้องห้ามเข้าแล้วซะแล้ว พวกเขาคิดถึงตอนที่ตัวเองอยู่ข้างนอก พวกเขาเห็นคนเหล่านั้นกำลังทำอะไรอยู่กันแน่
กลายเป็นว่าคนพวกนั้นกำลังหาทางออกไปจากภูเขาลูกนี้! งั้นพวกเขาก็ต้องหาทางออกเหมือนกัน ฉู่เหินหวนคิดถึงเมื่อกี้ที่อยู่ข้างนอกเขาเห็นอะไรกัรแน่ หลังจากที่เขารวบรวมข้อมูลเสร็จ เขาก็พบว่า 100 คนเมื่อกี้เมื่อเอามารวมกันก็จะได้ข้อมูล 5 อย่าง
ที่นี่มันคืออะไรกันแน่ และพวกเขากำลังหาอะไรอยู่ ฉู่เหินจำได้ว่าคนที่ตามหาส่วนมากจะหาตามก้อนหินกับใต้ต้นไม้ อีกอย่าง คือการขุดเจาะ ดูเหมือนว่าพวกเขาขุดเพื่อหาของบ้างอย่าง
เขาเดินไปดูหินก้อนใหญ่ 10 ก้อนข้าง ๆ ตัวก็แถวนี้มีหินที่ขนาดเหมาะ ๆอยู่มาก! แต่หินก้อนพวกนี้เหมือนไม่เป็นไปตามธรรมชาติ เห็นได้ชัดว่ามันถูกทำลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย! แววตาของฉู่เหินเปล่งประกาย เพราะเขารู้ว่าตอนนี้เขาต้องหาก้อนหินแบบนี้ให้เจอ
ฉู่เหินบอกเสี่ยวชิงอย่างละเอียดและทั้งสองก็เริ่มค้นหาก้อนหินแบบนี้ทั่วทั้งภูเขา แต่ว่ากำลังของทั้งสองก็มีจำกัด ผ่านไปนานพวกเขาก็หาเจอแค่ 4 ก้อน จากนั้นฉู่เหินก็โบกมือให้สัตว์ทั้งหลายในแหวนออกมาช่วยกันหาด้วยกัน
เจ้ากระต่ายส่งหินที่มีเครื่องหมายจาง ๆ เต็มไปด้วยพลังงานพิเศษบางอย่างมาให้ เมื่อสังเกตจุดสีแดงเล็ก ๆ มันก็ทำให้ดวงตาของเขาเบิกกว้าง เพราะเมื่อกี้เขาเพิ่งเจอก้อนหินแบบนี้ไป บริเวณแถวนี้ก็มีอีก 4-5 ก้อน หลังจากเก็บมันด้วยความปิติยินดีแล้ว ฉู่เหินก็ชื่นชมเจ้ากระต่ายมากที่ช่วยเขาเอาไว้
ก้อนหินเหล่านี้มีเครื่องหมายสลักเอาไว้ เห็นถึงรอยตัดบนก้อนหินได้อย่างชัดเจน ดังนั้นฉู่เหินจึงคิดว่ามันน่าจะเอามารวมกันได้! แม้ตอนเด็กเขาจะไม่ค่อยได้เล่นเกม แต่ถ้าเป็นตัวต่อจิ๊กซอว์เขาเล่นบ่อยมาก มันเป็นของเล่นที่เขาชอบเล่นมากที่สุด!
หลังจากที่เขาให้เหล่าสัตว์ทั้งหลายออกค้นหาก้อนหิน เขาก็เริ่มจะต่อหินทั้งหมด ก้อนหินยิ่งต่อก็ยิ่งเยอะมากขึ้นเรื่อย ๆ ความยากในการต่อก็ยิ่งยากมากขึ้นเท่านั้น กวาดสายตามองก็พบว่าในมือของเขามีก้อนหินอยู่เกือบพันก้อน เขาหยิบหินเหล่านี้มาเพ่งมองอย่างพินิจ
หินเหล่านี้มีทั้งเล็กทั้งใหญ่ รูปร่างแตกต่างกัน การจะต่อให้เป็นจิ๊กซอว์หนึ่งภาพนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ฉู่เหินยังไม่เริ่มต่อจิ๊กซอว์แต่กลับนำจิ๊กซอว์ทั้งหมดมาถือไว้ในมือแล้วเพ่งมองอย่างละเอียดหนึ่งครั้ง ตอนนี้ความสามารถในการจดจำของเขาถือว่าเหนือมนุษย์ การจะจำให้ได้ทั้งหมดนั้นไม่ใช่เรื่องยากเลย
หลังจากที่เขาจำภาพทุกอย่างไว้ในหัวแล้ว เขาก็เริ่มสรุปและจัดเรียงลำดับ หลายต่อหลายครั้งที่เขาทำพลาดต้องเริ่มใหม่ทั้งหมด จนผ่านไปหนึ่งชั่วโมงในที่สุดรูปภาพในหัวของฉู่เหินก็คล้ายจะเป็นรูปเป็นร่าง! ขาดแค่ตรงกลางชิ้นเดียวเท่านั้น
ฉู่เหินคาดว่าหินก้อนนี้น่าจะเป็นลักษณะวงกลม แต่พวกสัตว์ทั้งหลายออกค้นหาทั่วทุกที่อีกหนึ่งครั้งก็หาไม่เจอหินก้อนกลมเลย และก็ไม่เห็นหินที่มีเครื่องหมายอีกแล้วด้วย เมื่อเป็นแบบนี้เห็นทีว่าเจ้าหินก้อนกลมนี้น่าจะถูกอำพรางเอาไว้ หรือเขาควรที่จะเอาของอย่างอื่นมาแทนที่
หลังจากฉู่เหินยืนผ่อนคลายความคิดจู่ ๆ ก็มีพลังล้อมรอบร่างของเขาเอาไว้ ฉู่เหินมองรอบ ๆ อย่างตกใจมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ตอนนี้เขากำลังหาของที่จะใช้แทนอะไรกลม ๆ ตรงกลาง ตามความคิดของเขา มันต้องเป็นก้อนหินกลมใหญ่ ๆ แต่ดูก้องหินที่เขาต่อออกมามันไม่ใช่วงกลมจริง ๆ การจะหาหินที่มีลักษณะกลมมน ๆ มาแทนที่นั้นเป็นเรื่องยากมากจริง ๆ
เขาใช้เวลานานมากในการค้นหาทั่วบริเวณอีกครั้ง แต่เขาก็ต้องแปลกใจว่าไม่มีสิ่งใดเหมาะเลยสักชิ้น เมื่อเป็นเช่นนี้เขาก็ขมวดคิ้วแล้วครุ่นคิด
หรือว่าวงกลมนี้จะไม่ได้หมายถึงสิ่งของจริง ๆ แต่เป็นของที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่ากันนะ? เมื่อคิดถึงตรงนี้เขาก็รู้สึกว่ามันอาจจะเป็นไปได้ เขากรอกตาหนึ่งครั้งเดินไปดูจิ๊กซอว์ก้อนหิน เมื่อตัดสินใจแล้วก็ไม่ต้องรออะไรอีก เขาให้เสี่ยวชิงมาเป็นลูกมือช่วยกันต่อให้เสร็จเพราะตอนแรกเขาแค่ร่างแบบยังไม่ได้ต่อกันจริง ๆ หลังผ่านไปครึ่งชั่วโมงก็ต่อเสร็จ
สายตาของเขาเห็นเป็นรูปภาพแปลก ๆ ตรงกลางที่เป็นรูวงกลมขนาด 2 เมตร ฉู่เหินรู้สึกมึนงง
เขาสัมผัสได้ว่าในวงกลมนั้นมันไม่ต้องใส่ของลงไป แต่เหมือนเป็นห้อง ๆ หนึ่งมากกว่า เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจก้าวเดินเข้าไปในวงกลมนั่น
หลังจากที่เขาเข้าไปยังจุดศูนย์กลางของวงกลมแล้ว สิ่งแวดล้อมรอบด้านก็เปลี่ยนไปราวฟ้ากับเหว เขาคิดเลยว่าจิ๊กซอว์หินเหล่านั้นจะทำให้เขามาเจอกับเมืองโบราณที่ใหญ่โตและหรูหราตรงหน้า
ขณะที่เขากำลังตกตะลึงกับทัศนียภาพอยู่นั้น เสี่ยวชิงกับสัตว์ต่าง ๆ ก็เดินตามเข้ามา เดิมทีพวกเขาจะรออยู่ข้างนอก แต่หลังจากเห็นฉู่เหินเดินเข้าไปในวงกลมแล้วหายตัวไปเลย ทุกคนก็รีบร้อนวิ่งตามเข้ามา
พอพวกเขามองรอบข้างก็ตกตะลึงไปตาม ๆ กัน พวกเขาไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมแค่เอาก้อนหินไม่กี่ก้อนมาต่อกันจนเป็นรูปเป็นร่างจะสามารถพามายังเมืองโบราณได้ เรื่องนี้ทำให้พวกเขาตกใจมาก เขารู้สึกอย่างกับอยู่ในหนังสือแฟนตาซียังไงอย่างงั้น
“พี่เหิน สรุปว่าที่นี่คือที่ไหนเหรอคะ เมืองโบราณนี้สวยเหลือเกิน” ฉู่เหินมองท่าทานเหม่อลอยของเสี่ยวชิงก็ยิ้มออกมา
“ไม่ว่าจะเป็นสถานที่แบบไหน ตอนนี้พวกเรามาถึงแล้ว” สิ้นเสียงฉู่เหินก็พาเสี่ยวชิงเข้าไปยังเมืองโบราณ ที่นี่กว้างใหญ่มาก พื้นที่แห่งนี้เทียบได้กับเมืองขนาดกลางเมืองหนึ่ง ภายนอกของเมืองโบราณไร้นามแห่งนี้เป็นขั้นบันไดหินไล่ลงไปเรื่อย ๆ
หินพวกนี้แข็งแก่รงจนน่าประหลาด ฉู่เหินลองเอาดาบวงพระจันทร์มาฟันก้อนหินเหล่านั้นแต่กลับไม่ปรากฏแม้แต่ร่องรอย แค่นี้ก็รู้แล้วว่าหินชนิดนี้มีแข็งแรงทนทานจนไร้ที่ติ ฉู่เหินแอบคำนวณในใจว่าถ้าเอาหินชนิดนี้มาทำเป็นอาวุธล่ะก็จะต้องเป็นอาวุธในตำนานอย่างแน่นอน
ประตูทางเข้านั้นใหญ่จนสูงเทียมฟ้า เกือบจะถึงก้อนเมฆคล้ายกับว่าเทพเซียนเป็นคนสร้างไว้ ซึ่งไม้ที่เอามาทำประตูเป็นไม้หอมพันปีหมดทั้งบาน! ทั้งยิ่งใหญ่และก็ส่งกลิ่งอายที่ไม่ธรรมดาออกมาอย่างชัดเจน
ประตูถูกปิดเอาไว้ เมื่อเดินเข้าไปใกล้แล้วใช้มือดันเบาๆ ไม่รู้ว่าทำไมไม้หอมพันปีถึงสามารถเปิดได้อย่างง่ายดาย มันส่งเสียงออกมาทันทีระหว่างที่เปิดประตูเข้าไป พวกฉู่เหินก็ได้เห็นภายในเมืองโบราณที่มีความหรูหราพร้อมทั้งสองข้างทางที่เต็มไปด้วยร้านค้าต่างๆ
ทางเดินก็มีสีสัน คนเดินขวักไขว่ส่งเสียงขายของกันสนั่นทำให้เมืองแห่งนี้ดูมีชีวิตชีวามากยิ่งขึ้น