287 แม่มดแห่งภัยพิบัติ และฮีโร่แห่งแสง
ฮีโร่แห่งแสงแอนนา-ซังแกว่งดาบของเธอเบาๆ
แค่จากการทำอย่างนั้น มันสร้างพายุที่เข้มข้นพอที่จะพัดผมกระเด็นไป
ใบมีแสงนับไม่ถ้วน ถูกปล่อยออกมาจากดาบศักดิ์สิทธิ์ที่ส่องแสง ที่แอนนา-ซังถืออยู่
แต่ละใบและทุกใบเหล่านั้น มันเทียบได้กับระดับนักบุญ
อากาศสั่น
แม่มดแห่งภัยพิบัตินีเวีย แสดงรอยยิ้มอย่างเงียบๆ
ไม่เพี่ยงแต่ไม้เท้าสีดำในมือของเธอ มันยังมีพิษสีดำสนิทปกคลุมทั้งตัวเธอ
เสียงที่ใส ที่ตรงกันข้ามกับรูปลักษณ์เธอสะท้อนออกมา
—”เวทย์แห่งวามมืด: [สัมผัสแห่งมือสีดำ]”
มือสีดำที่นับไม่ถ้วน งอกออกมาจากไม้เท้าของนีเวีย และขยี้ใบมีด
“เธอเป็นมนุษย์ ใช่มั้ย? ทำไมเธอไปอยู่ข้างเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่?!” (แอนนา)
แอนนา-ซังตะโกน
ผมคิดว่าเธอจะเมินมัน แต่เธอตอบมา อย่างคาดไม่ถึง
“ชั้นเป็นกึ่งปีศาจ ไม่ใช่มนุษย์” (นีเวีย)
เวทมนตร์ถูกใช้งานทีละอย่าง ทีละอย่าง ขณะที่เธอถอนหายใจ
—”เวทย์แห่งความมืด: [วิหกแห่งความตายสีดำ]” (นีเวีย)
เวทมนตร์แห่งความมืดในรูปของนกสีดำขนาดยักษ์
มันคล้ายกับเวทมนตร์ระดับกษัตริย์ของลูซี่ ฟีนิกซ์ แต่มันน่ากลัวมากกว่านั้นมาก
กองทัพใหญ่ของนกสีดำ รุมไปที่แอนนา-ซัง
“ชั้นเกิดขึ้นจากภรรยาลับของราชาของลาโฟรเอจ ชั้นมีพิษตั้งแต่วันที่ชั้นเกิด และพลังของชั้นในฐานปีศาจมันแข็งแกร่ง ชั้นเลยถูกขังทันที ชั้นสมควรจะใช้ทั้งชีวิตในห้องขัง ในฐานะเจ้าหญิงต้องห้าม…” (นีเวีย)
“นั่นทำไม…เธอถึงจบที่การเกลียดมนุษย์และ…” (แอนนา)
แอนนา-ซัง เต็มมือกับการจัดการกับการโจมตีของแม่มดแห่งภัยพัติ
ผมอย่ากจะช่วย แต่การสู้กันนี้มันมีแต่การโจมตีระดับนักบุญ
“แต่ชั้นถูกเลือกเป็นออราเคิลแห่งความมืด ไนอา-ซามะมมอบความสามารถให้ชั้น ที่จะเสน่ห์ใส่สิ่งมีชีวิตทุกอย่าง มันง่าย ที่จะควบคุมประเทศแห่งความมืดด้วยพลังนั้น ชั้นแค่เสน่ห์ใส่ปีศาจที่โจมตีประเทศแห่งความมืดได้ ระหว่างที่ทำมัน ชั้นคิดว่ามันจะดี ที่จะจับคู่มนุษย์และปีศาจ เพื่อที่จะทำให้ทุกคนกลายเป็นกึ่งปีศาจ…” (นีเวีย)
นีเวียพูดอย่างลื่นไหล
แม้อย่างนั้น…พวกกึ่งปีศาจนั้นคือ ‘ระหว่างที่ทำมัน’ หือห์…
“นั่นก็ยังไม่มีเหตุผลพอที่จะเลือกข้างเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่!” (แอนนา)
แอนนา-ซังกระโจนใส่แม่มดแห่งภัยพิบัติ ด้วยดาบศักดิ์สิทธิ์ของเธอ
แต่เธอถูกขัดขวางจากแขนสีดำนับไม่ถ้วน และไปไม่ถึงนีเวีย
“บุคคลนั้นคือคนที่น่าสงสาร” (นีเวีย)
แม่มดแห่งภัยพิบัติพูดคำนี้ด้วยรอยยิ้มที่เศร้า ระหว่างที่ปัดป้องการโจมตีที่ดุดันของฮีโร่แห่งแสงอย่างเบาๆ
(…นี่มันแย่แล้ว) (ไอรา)
แน่นอนว่าแย่ ไอรา-ซามะ
ดูเหมือนแม่มดแห่งภัยพิบัติ ที่ผสมกับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ แข็งแกร่งกว่าแอนนา ที่พลังตื่นขึ้นมา
ตอนนี้มันเป็นการต่อสู้ที่ดุดันเพื่อดูว่าใครเหนือกว่า แต่แม่มดแห่งภัยพิบัติยังดูไม่เต็มที่
(มันเป็นยังไง…เดีย?) (มาโกโตะ)
ผมพูดกับเส้นชีวิตที่ผมพึ่งพา
(ราชาของเรา…ชั้นขอโทษ ชั้นน่าจะไม่สามารถเทียบเธอได้ และน่าจะไปจบที่การโดนเสน่ห์และถูกนำไปแทน…) (เดีย)
เดียจะโดนเสน่ห์เหรอ?!
ผมตกใจในทันที แต่มันจริงที่ผมยืมพลังของเสน่ห์ เมื่ผมขอพลังของสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่
ถ้าอย่างนั้น มันจะไม่ได้ผล
ผมยืมพลังของสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ไม่ได้
“อิบลีส-ซามะเป็นเทพเจ้าที่อ่อนแอ ท่านถูกไล่ไปที่นรก และตกมาสู่ดินแดนมนุษย์ แต่ท่านอยู่โดยไม่มีบาเรียไม่ได้…ท่านไม่มีพวกพ้อง และสิ่งที่ท่านสร้าง เพราะท่านอยากมีครอบครัว คือมอนสเตอร์ต้องห้าม…” (นีเวีย)
“…”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผมสงสายตาไปมอนสเตอร์ทรงแปลกๆมากมาย ที่อยู่ในปราสาทลอยฟ้า
มอนสเตอร์ต้องห้าม เข้ามาที่ขอบของการต่อสู้ ของแม่มดแห่งภัยพิบัติและฮีโร่แห่งแสง
เข้าใจแล้ว ง้้นมอนสเตอร์เหล่านั้นที้เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่สร้าง มันก็เพราะเขาอยากได้สหาย หือห์
“มันโอเค ชั้นมีนีเวีย…”
—คำพูดของท่านนำเกียรติที่ยิ่งใหญ่มาให้หนู อิบลีส-ซามะ…”
ครึ่งแรกคือเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ และครึ่งหลังคือแม่มดแห่งภัยพิบัติ
มันมาจากปากของคนคนเดียวกัน ดังนั้นมันบอกได้ยากจริงๆ
แม่มดแห่งภัยพิบัติได้ยิงเวทมนตร์ระดับนักบุญอย่างไม่จบไม่สิ้น ระหว่างที่เธอพูดในน้ำเสียง ดั่งเธอคุยเล่นๆอยู่
พื้นของปราสาทลอยฟ้าแตกออกจากกัน และบางเวลามันสั่นไหวอย่างหนัก
มันถึงจุดที่ว่า ผมเริ่มกังวล ว่ามันจะร่วงไปทั้งหมดหรือไม่
“ฮ่าาาา…ฮ่าาาา…ฮ่าาาา…” (แอนนา)
แอนนา-ซังหายใจหนักหน่วง
แม้แต่ผม ยังบอกได้เลยว่าเท้าของเธอไม่มั่นคง
(ม-ไม่มีทางน่า… ไม่มีทางที่ฮีโร่แห่งแสงที่พลังตื่นขึ้นมาแล้วจะถูกเอาชนะ…) (ไอรา)
ผมบอกได้ว่าสถานการณ์นี้มันแย่ จากเสียงของไอรา-ซามะ
แต่ผมทำอะไรได้ล่ะ…?
“เธอไม่เก่งเท่าที่ชั้นได้ยินว่าเธอเป็นเลย ถ้างั้น มาทำให้นี่เป็นการจบเถอะ” (นีเวีย)
ไม้เท้าของแม่มดแห่งภัยพิบัติ เริ่มปล่อยพิษที่น่ากลัวมากขึ้นไปอีก
“นี่มันแย่แล้ว ฮีโร่-คุงจะตาย!” (เมล)
“สนับสนุนเธอเถอะ” (จอห์นนี่)
เมล-ซังและจอห์นนี่-ซังกระโดดออกไปในเวลาเดียวกัน
โมโมะยังหมดสติอยู่
“เดีย ชั้นจะปล่อยโมโมะไว้กับเธอนะ!” (มาโกโตะ)
“ค่ะ ราชาของเรา!” (เดีย)
ผมก็มุ่งหน้าไปที่แอนนา-ซังอยู่ หนึ่งจังหวะถัดไป
“ฟุฟุฟุ…กินพวกเธอให้หมด โอเคมั้ย สุนัขที่ดุร้ายของฮาเดส…” (นีเวีย)
เวทย์ของนีเวียเสร็จสมบูรณ์
—”เวทย์แห่งความมืด: [สุนัขสองหัวของฮาเดส ออร์โธส]” (นีเวีย)
แม่มดแห่งภัยพิบัติใช้งานเวทย์
มันเป็นหมาปีศาจที่มีสองหัว
ไม่ ออร์โธสเป็นสัตว์สวรรค์ ที่ว่ากันว่าอยู่ในฮาเดส
น-นี่ไม่ใช่ของจริง ใช่มั้ย?
“กรรรร…”
มันคำรามเสียงต่ำๆและกระโจนใส่แอนนา-ซัง
ในเวลาเดียวกันที่เรื่องนั้นเกิดขึ้น มือหลายร้อยตกลงไปที่แอนนา-ซังเป็นฝน
จำนวนหนึ่งของมัน ห้อมล้อมแขนและขาของแอนนา-ซังง
นี่มันแย่แล้ว!
เรารีบออกไปเพื่อที่จะปกป้องแอนนา-ซังกัน
“”《อุโออออออออออออออ้น!!!》””
สองหัวของออร์โธสคำราม
ขณะที่มันทำแบบนั้น ขาของมังกรขาว-ซังแลจอห์นนี่-ซังหยุด
(…มันอาจจะเป็นสิ่งมีชิวิตเวทย์ชั่วคราว แต่มันสร้างสัตว์สวรรค์ในฮาเดสจริงๆ… มันเป็นพลังเกือบระดับพระเจ้า สำหรับคนที่ดินแดนมนุษย์ แค่การได้ยินมันคำราม จะทำให้พวกเค้าขยับไม่ได้…) (ไอรา)
งั้นมันเป็นแรงกดดันระดับพระเจ้า หือห์
คนที่เคลื่อนไหวได้คือผมและ…
“วิ่ง!”
คนที่เตะมือสีดำที่จับแอนนา-ซังและดันเธอออกไปคือลอร์ดปีศาจ เคน
“กุอ้าาาาาาา!” (เคน)
เกราะของเคนทำเสียงปริแตกที่น่ากลัว และถูกขยี้
นั่นเป็นสมบัติศักดิ์สิทธิ์ที่สร้างโดยโนอาห์-ซามะ
ไม่มีทางที่มันจะถูกทำลาย…
“โอ้ชั้น เคน-ซัง พอมาคิดว่านายจะปกป้องฮีโร่แห่งแสง นายเป็นกึ่งปีศาจแบบชั้น ชั้นเลยคิดว่านายจะเข้าใจชั้นซะอีก…” (นีเวีย)
“หยุดนะ!” (แอนนา)
แอนนา-ซังตะโกน
—”[ดาบแห่งแสง]!” (แอนนา)
เธอยิ่งใบมีดแสงที่แข็งแกร่งที่สุดจนถึงตอนนี้
การโจมตีที่เหมือนเลเซอร์ขนาดยักษ์นี้ ไปกระแทกบนออร์โธส และระเบิดออกมาเป็นกางเขนแสง
(นั่นเป็นเทคนิคที่ซากุไร-คุง ใช้กำจัดราชาสัตว์) (มาโกโตะ)
แอนนา-ซังก็เก็บไพ่ตายของเธอไว้ด้วย
ถ้ามันเป็นการโจมตีนั้น มันควรจะสามารถ…
หลังจากที่การระเบิดจางลง คือตัวของออร์-โธสที่หายไปหนึ่งหัว และแม่มดแห่งภัยพิบิตที่ไม่มีรอยขีดข่วนปรากฏขึ้น
หัวที่กัดเคนอยู่ ตกลงไป
เขาอยู่ข้างเกราะที่พังเป็นชิ้นของเขา
แขนที่เกือบจะหลุดออกมาของเขา มองแล้วมันเจ็บปวด แต่มันรักษาอยู่ระหว่างที่ปล่อยแสง
มันดูเหมือนการปกป้องจากพระเจ้าของเกราะของโนอาห์-ซามะ ยังไม่หายไป
แต่มันไม่ได้ดูเหมือนว่า เขาจะเข้าร่วมการต่อสู้ได้อีกแล้ว
“กรรรร…”
ออร์โธสจ้องในความโกรธ ด้วยหัวที่เหลือของมัน
“เวทย์แสง: [ไฟศักดิ์สิทธิ์]!” (เมล)
“สปิริตลม: [พายุลม]” (จอห์นนี่)
เวทย์ของมังกรขาว-ซังและจอห์นนี่-ซังโจมตีออร์โธส
แต่มันแค่รอยขีดข่วน
“แขนสปิริต – เวทย์น้ำ: [น้ำแข็งแยกเดียวดาย]” (มาโกโตะ)
บาเรียเวทย์ที่ผมใช้งาน จับตัวออร์โธส
แต่กรงน้ำแข็งไม่นานก็ปริแตก และกำลังจะถูกทำลาย
—”[ดาบแห่งแสง]!” (แอนนา)
การโจมตีของแอนนา-ซังทำให้หัวที่เหลือของออร์โธสตกลงไป
หมาดุร้ายสีดำทรุดลง และสลายไปกับอากาศ
เรา…กำจัดมัน?
ในเวลาเดียวกันเมื่อแอนนา-ซังและผมมองหน้ากัน…
“เวรเอ้ย…” (เมล)
“ขอโทษ” (จอห์นนี่)
ในเวลาเดียวกัน มังกรขาว-ซังและจอห์นนี่-ซังถูกจับโดยมือสีดำ
(สองคนถูกจับไปเป็นตัวประกัน…) (มาโกโตะ)
สถานการณ์มันแย่ลงไปทุกวินาที
“โอ้ชั้น โอ้ชั้น ออร์โธสมันไพ่ตายของชั้น…นั่นน่าเสียดาย” (นีเวีย)
แม่มดแห่งภัยพิบัติไม่ได้ดูเหมือนจะมีปัญหากับมัน
เป็นอีกครั้งที่เธอยิงเวทย์ระดับพระเจ้ามาอย่างต่อเนื่อง
แอนนา-ซังสกัดกั้นพวกมัน ระหว่างทที่ยังไม่มั่นคง
ผมก็สู้ด้วยแขนสปิริต แต่เราขาดจำนวน ไปถึงระดับที่ท่วมท้น
(แม้อย่างนั้น…) (มาโกโตะ)
(นี่มันแปลก ทำไมเธอไม่ใช้ตัวประกันเพื่อข่มขู่นาย?) (ไอรา)
ชีวิตของมังกรขาว-ซัง และจอห์นนี่-ซัง อย่างในมือของนีเวีย
มันควรจะง่ายที่จะข่มขู่เรา
ดั่งแม่มดแห่งภัยพิบัติได้อ่านอารมณ์ของเรา
“ชั้นจะไม่ฆ่าตัวประกัน เพราะทั้งหมดนั่นจะแค่ทำให้ฮีโร่แห่งแสงแข็งแกร่งขึ้น” (นีเวีย)
แม่มดแห่งภัยพิบัติยิ้ม
เธอรู้
เธอรู้เกี่ยวกับตัวตนพิเศษของสกิลฮีโร่แห่งแสง
“ฮ่าาาา…ฮ่าาาา…ฮ่าาาา…” (แอนนา)
มันดูเหมือนแอนนนา-ซังไม่มีพลังงานแม้แต่ที่จะพูด
ในทางกลับกัน แม่มดแห่งภัยพิบิตยิ้มอย่างงดงาม
“พูดถึงแแล้ว ทากัตซูกิมาโกโตะ-ซัง ชั้นจะไม่ย่งกับนายแม้แต่นิ้วเดียว เพราะทั้งหมด นายเป็นคนที่ฮีโร่แห่งแสงรัก มันจะเป็นเรื่องย่ำแย่ถ้าชั้นไปฆ่านายโดยบังเอิญ” (นีเวีย)
“…”
ความคิดถึงการพุ่งเข้าไปเลยมันเข้ามาในใจผม แต่มันดูเหมือนเธออ่านผมตรงนั้น
“คนที่ชั้นจะฆ่าก่อนคือเธอ ฮีโร่แห่งแสง จนกว่าจะถึงตอนนี้ ชั้นจะไม่ฆ่าคนอื่น ได้โปรดเป็นเครื่องสังเวยแรก โดยไม่ต้องกังวลใดๆ” (นีเวีย)
แม่มดแห่งภัยพิบัติประกาศออกมาเรีนบๆ
เธอไม่ได้ประเมินแอนนา-ซังต่ำไปที่นี่ ในทางตรงกันข้าม เธอใช้วิธีทที่ดีที่สุดที่จะกำจัดแอนนา-ซัง
แม่มดที่ผสมกับเทพเจ้าตกสวรรค์
ไม่มีจุดอ่อน
เธอไม่ได้ลดการป้องกันเลยซักนิด
(แข็งแกร่ง…) (มาโกโตะ)
“มาโกโตะ-ซัง…” (แอนนา)
เมื่อผมมองกลับมัน มีหน้าของแอนนา-ซังที่เหนื่อย
มันเป็นความผิดผม…
เพราะผมผลักดันเธอให้เข้ามาในการต่อสู้นี้
—”สปิริต{แขนซ้าย}” (มาโกโตะ)
(ทากัตซูกิ มาโกโตะ!) (ไอรา)
เสียงที่น่าหงุดหงิดของไอรา-ซามะสะท้อนออกมา แต่ผมเมินมัน
ผมเปลี่ยนรูปทั้งสองแขนเป็นรูปสปิริต
ถ้ามันมากเท่าที่ มันจะเกือบโอเค
มานาไหลเข้ามาในผมเพิ่มขึ้นสองเท่า ในทันที
มันยากที่จะควบคุมมัน ผมเลยยิงออกไปอย่างรุนแรง
มานาจำนวนมหาศาลอาละวาดอยู่ในทั้งตัวของผม
ผมให้โล่งจิดถูกตัดออกไปไม่ได้ แม้แต่ชั่วพริบตา
แอนนา-ซังและผมสกัดกั้นชุดของเวทย์แห่งความมืดอย่างต่อเนื่อง
มานาของผม มาจากสปิริตน้ำ
แอนนา-ซังมีต้นทางของพลังที่ไม่จบสิ้น จากแสงอาทิตย์
แต่พระเจ้าที่ผสมกับแม่มดแห่งภัยพิบัติ มานาจะหมดไป
เราอยู่ในการกินกันไม่ลง
“ไม่จบซักที~” (นีเวีย)
มีแค่น้ำเสียงสบายๆที่ไม่เหมาะกับสถานที่ ของแม่มดแห่งภัยพิบัติสะท้อนออกมา
“รู้มั้ย? มีหลายครั้งในประวัติศาสตร์ที่ออราเคิลแห่งแสง และออราเคิลแห่งความมืด จะต่อต้านกัน” (นีเวีย)
การสนทนาเปลี่ยนกระทันหัน
อะไร?
“แล้วทำไมมันเป็นอย่างนั้น” (มาโกโตะ)
มันดูเหมือนแอนนา-ซังไม่มีพลังงานแม้แต่จะเปิดปาก ผมเลยถามแทนเธอ
“มันมีหลายกรณี ที่ไนอา-ซามะ จะเลือกกึ่งปีศาจเป็นออราเคิลของเธอ… นั่นคือทั้งหมด เพราะเรื่องนี้ ออราเคิลแห่งความมืด ถูกแยกออกไปจากคนที่เหมือนกัน มันก็เหมือนกันด้วยกับชั้น แม้แต่ตอนนี้ ชั้นกำลังสู้ทั้งหมดด้วยชั้นที่เหงาๆคนเดียว” (นีเวีย)
“ทำไมเทพธิดาแห่งความมืด เลือกออราเคิลจากกึ่งปีศาจ แทนที่จะเป็นมนุษย์ล่ะ?” (มาโกโตะ)
มันมีเหตุผลเฉพาะที่ทำไมท่านทำอย่างนี้มั้ย?
“…ชั้นซาบซึ้งกับเทพธิดาไนอา-ซามะ ถ้าชั้นเกิดเป็นมนุษย์ ชั้นอาจจะกำจัดปีศาจและกึ่งปีศาจอย่างไม่คิด และไปให้ค่าภาพลวงตาของโลกที่ ‘สันติ’ อย่างหน้ามืดตาบอด มันเป็นเพราะที่ชั้น เป็นกึ่งปีศาจที่ถูกกดขี่ในคนจำนวนน้อย จนชั้นมีเป้าหมายไปที่ {สันติของโลกที่แท้จริง} ได้…” (นีเวีย)
“สันติที่แท้จริง…” (มาโกโตะ)
แม่มดแห่งภัยพิบัติปรารถนาสันติเหรอ?
“นั่นใช่แล้ว ชั้นจะเสน่ห์ใส่คนทุกคนบนโลก และสร้างโลกที่สงบสุข ที่ปกครองโดยอิบลีส…” (นีเวีย)
“…ไม่ใช่นั่นคือการครอบงำเหรอ?” (มาโกโตะ)
พื้นฐานแล้วมันคือยึดครองโลก
นั่นมันเหมือนเป็นเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จริงๆ
“งดงาม ใช่มั้ย? ถ้านายบอกคนที่หลงเสน่ห์ชั้นว่า ‘นายมีความสุขตอนนี้’ พวกเค้าจะสามารถที่ระรู้สึกมีความสุข ไม่ว่าพวกเค้าจะโดนปฏิบัติยังไง ไม่มีโชคร้าย ไม่คิดเหรอ ว่านั่นมันเป็นโลกที่ดีที่สุดน่ะ?” (นีเวีย)
“ถ้างั้น ทำไมทุกคนที่บ้านเกิดเธอต้องทนทุกข์มากขนาดนั้นล่ะ?!” (แอนนา)
แอนนา-ซังตะโกนดังความโกรธของเธอระเบิดออกมา
มันจริงที่นั่นเป็นครั้งแรก ที่ผมเจอแอนนา-ซัง มาสเตอร์ได้ถูกฆ่า และเธอสิ้นหวัง
ทวีปทิศตะวันตกมันไกลจากความสงบสุข
“ขออภัย ชั้นจะเสน่ห์ใส่ทุกคนในทวีปทิศตะวันตกด้วยในท้ายที่สุด” (นีเวีย)
“ตลกน่า!” (แอนนา)
“เธอขาดสมาธิ…เห็นมั้ย? {จับได้แล้ว}” (นีเวีย)
“อ้าก!” (แอนนา)
“แอนนา-ซัง!” (แอนนา)
การสนทนาอาจเบี่ยงความสนใจเรา
มือสีดำหลายมือ ห่อหุ่มรอบๆดาบศักดิ์สิทธิ์ของแอนนา-ซัง
*กิ๊กิ๊กิ๊*
ผมได้ยินเสียงเหล็กที่ย่ำแย่จากมัน
“ดาบศักดิ์สิทธิ์มัน…!” (แอนนา)
การกรีดร้องของแอนนา-ซังสะท้อนออกมา
ดาบศักดิ์สิทธิ์บัลมุงงอเป็นทรงตัว V
(อีกแล้ว?!) (มาโกโตะ)
ในประเทศแห่งไฟ มันก็งอโดยซา-ซังด้วย ดาบศักดิ์สิทธิ์นี้พังบ่อย!
ไม่ใช่อย่างนั้น ตอนนี้ แอนนา-ซังมือเปล่าอยู่
เธอต้องการของทดแทน
ใช่ แล้วอาวุธเค้าล่ะ
ผมมองดูเคนที่หมดสติ
เค้าไม่ได้ถือดาบศักดิ์สิทธิ์ของโนอาห์-ซามะ
งั้นก็ไม่ได้
“ถ้าอย่างนั้น มันจะเป็นจุดจบจริงๆแล้วตอนนี้” (นีเวีย)
พิษรวมกันรอบๆแม่มดแห่งภัยพิบัติ
มันมากเท่าเวลาที่เธอใช้เวทย์แห่งความมืด: สุนัขสองหัวของฮาเดส ออร์โธส หรือแม้แต่มากกว่าตอนนั้นอีก
(นี่มันแย่แล้ว นี่มันแย่แล้ว นี่มันแย่แล้ว) (มาโกโตะ)
เมล-ซังและโมโมะ ไม่มีดาบ และคาตานะของจอห์นนี่-ซัง มันเป็นเพียงดาบเวทย์
ตั้งแต่ทีแรกมังกรขาว-ซังและจอห์นนี่-ซังถูกจับโดยมือสีดำ
ผมทำอะไรได้?
บางอย่างที่เทียบได้กับดาบศักดิ์สิทธิ์
—– “{เฮ้! ลืมเกี่ยวกับชั้นไปแล้วเหรอ มาโกโตะ?}”
มันเป็นดั่งหยดน้ำตกใส่ปากของผม หลังจากหลายวันที่ไม่ได้ดื่มอะไรในทะเลทราย
เสียงที่งดงามที่ซึมเข้ามาในหัวใจที่แห้งเหี่ยวอย่างสมบูรณ์ของผม
มันรู้สึกเหมือนผมไม่ได้ยินเสียงนี้มาหลายปี…เสียงของ โนอาห์-ซามะ
(เอ๋?) (ไอรา)
เสียงที่สับสนของไอรา-ซามะมาถึงผม แต่ผมรีบทำอย่างไม่รู้ตัว
“แอนนา-ซัง! ใช้สิ่งนี่!” (มาโกโตะ)
ผมมอบมีดสมบัติศักดิ์สิทธิ์ของเทพธิดา ให้ฮีโร่แห่งแสง-ซัง
“ได้ มาโกโตะ-ซัง!” (แอนนา)
แอนนา-ซังรับสมบัติศักดิ์สิทธิ์ ที่ผมให้เธอ และตั้งท่ายืน
มันอาจจจะเป็นสมบัติศักดิ์สิทธิ์ แต่มันดูเหมือนมีดธรรมดา
จากใจแล้วมันดูน่าเศร้า เมื่อเทียบกับดาบศักดิ์สิทธิ์
“…เธอจะสู้ด้วยนั่นน่ะเหรอ?” (นีเวีย)
แม่มดแห่งภัยพิบัติพูดดั่งเธอกังวลเกี่ยวกับเรา
— “เวทย์แห่งความมืด: [สุนัขเฝ้าระวังแห่งฮาเดส เซอร์เบอรัส]” (นีเวีย)
ที่ปรากฏคือหมาปีศาจขนาดใหญ่ดำเป็นนิล
สัตว์สวรรค์อีกแล้ว…
“งั้นตอนนี้ ได้โปรดฆ่าฮีโร่แห่งแสง เซอร์เบอรัส” (นีเวีย)
หมาบ้าคลั่งสสีดำ พุ่งเข้ามาหาเราด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ -ไปหาแอนนา-ซัง
“คุห์!” (แอนนา)
แอนนา-ซังห่อมานารอบมีด และยิง [ดาบแห่งแสง]
คลื่นใบมีดมันเล็ก
และนั่นมันส่องสว่างสีรุ้งพริบตาหนึ่ง
“””เอ๋?”””
หลายเสียงแห่งความตกใจ ซ้อนทับกัน
ดาบแห่งแสงที่ถูกปล่อยออกมาจากบัลมุง กำจัดหัวไปหนึ่งหัวก่อนหน้า
มันสร้างแผลให้แม่มดแห่งภัยพิบัติไม่ได้เลยซักนิด
และในครั้งนี้…
ใบมีดแสงที่ยิงออกมาจากมีดของโนอาห์-ซามะ…
ระเบิด {ทั้ง 3 หัว} ของเซอร์เบอรัส
มือฦสีดำที่ปกป้องแม่มดแห่งภัยพิบัติที่ผสม ถูกตัดดั่งมันเป็นกระดาษ
และจากนั้น ตัวของแม่มดแห่งภัยพิบิต {แยกออกเป็นสอง}
“ค่ะฮ่าา!” (นีเวีย)
แม่มดแห่งภัยพิบัติที่อาเจียนเลือดสีดำออกมา และล้มลงไปอย่างช้าๆ
—————————————————————
■ข้อความจากผู้แต่ง:
เราจะจบอาร์คที่ 10 ในอีกไม่กี่ตอนต่อไป มันนานแล้วนะครับ
เป้าหมายเดือน 7/66
ค่าเน็ต 200/200
รับยา ยาหมด 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 464/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook