289 อาร์คที่ 10 – บทส่งท้าย
◇ภาพสะท้อนของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่โมโมะ◇
“ฟุ่ว้าาา~…” (โมโมะ)
หนูหาวครั้งใหญ่
นี่เป็นบ้านของหนูในเมืองหลวงซิมโฟเนีย
หลังๆมานี้ หนูแค่ตื่นประมาน 2 วัน ใน 7 วันของอาทิตย์นึงเอง
เหตุผลก็เพราะ หนู ในฐานะครึ่งแวมไพร์ ชาร์จมานาเมื่อหนูหลับ
แต่จริงๆแล้วมันจะเร็วว่า ถ้าหนูดื่มเลือดของคนนะ
แต่หนูแค่ให้ตัวหนูยอมดื่มเลือดของคนอื่นอย่างตั้งใจไม่ได้เลย
…นอกจากจากของคนนั้น มาโกโตะ-ซามะ
—{เวลาผ่านไปนานแล้ว ตั้งแต่การกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ อิบลีส}
แอนนา-ซังและจอห์นนี่-ซังที่เป็นมนุษย์ ไม่ได้อยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว
เกือบจะพันปีได้ผ่านเลยไป
มีแค่เผ่าพันธุ์ที่จำนวนจำกัด ที่ใช้ชีวิตอยู่นานขนาดนั้นได้
พี่ต้องเป็นอันเดดแบบหนู หรือมังกร อย่างมาสเตอร์มังกรขาว
แต่ตอนนี้มาคิดๆดูแล้ว หนูไม่ได้เจอกับมาสเตอร์มังกรขาเลย มาเป็น 500 ปีแล้ว
เธอได้ดูแลหนูมา จนหนูเป็นนักเวทย์ที่มีความสามารถ
ในการต่อสู้เมื่อ 1,000 ปีก่อน หนูทำได้เพียงแต่ยืนประหม่าเท่านั้น
หนูคิดว่าหนูแข็งแกร่งกว่าตัวหนูในเวลานั้นแล้ว
เพราะทั้งหมด หนูถูกเรียกว่านักเวทย์ที่แข็งแกร่งที่สุดในทวีป
“ชั้นไม่มีอะไรจะสอนเธอแล้ว จากต่อแต่นี้ไป เรียกตัวเอง ว่าปราชญ์สีขาวนะ” (เมล)
เมื่อมาสเตอร์มังกรขาวได้รับรู้ว่าหนูเป็นนักเวทย์ที่มีความสามารถแล้ว เธอบอกเรื่องนี้กับหนู
‘สีขาว’ ที่ว่า ต้องหมายถึงการที่หนูเป็นลูกศิษย์ของมาสเตอร์มังกรขาว
มันดูเหมือนว่า เมื่อลูกศิษย์ของนักเวย์มีความสามารถแล้ว พวกเขาจะมอบบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับตัวพวกเขาเอง
พูดถึงแล้ว มาสเตอร์มังกรขาว ได้เป็นตำนานของทวีปนี้ มังกรศักดิ์สิทธิ์-ซามะ
แต่มังกรโบรานตัวนั้นเป็นลูกสาวของลอร์ดปีศาจนะ…
และแน่นอนว่า มาโกโตะ-ซามะ ไม่อยู่ที่นี่
พี่เค้าไปสู่ ‘อนาคต’
หลังจากการกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ เราไปรอบโลก และขับไล่ลอร์ดปีศาจรอบๆในพริบตา
มากกว่านั้นในเวลาว่างๆ พี่เค้าจะพยายามไปเคลียร์วิหารทะเลลึก
อะไรทำให้คนคนนั้นรีบมากขนาดนี้?
แต่ยังไงซะ ความพยายามของพี่เค้าไปไม่ได้ดีตลอดเลย และพี่เค้าจะไหล่ห่อกลับมาตลอด
อัศวินดำเคน ที่ไปกับพี่เค้าตลอด หายตัวไป เมื่อมาโกโตะ-ซามะจากไป
“เจอกัน โมโมะ แล้วมาพบกันใหม่นะ” (มาโกโตะ)
เสียงของมาโกโตะ-ซามะ สะท้อน อยู่ในความทรงจำของหนู
นั่นเป็นคำพูดที่พี่เค้าพูด ระหว่างที่ลูบหัวหนู เป็นครั้งสุดท้าย
มันใกล้กับ 1,000 ปีเข้าไปแล้ว ตั้งแต่ตอนนั้นมา
(…หนูอยากให้พี่เค้าเรียกชื่อหนูอีกครั้งจัง) (โมโมะ)
หลังๆมานี้ หนูได้เห็นฝันนั้นบ่อยครั้ง
ยุคมืด ที่ปีศาจและมอนสเตอร์ เติมเต็มที่ของเรา
มันน่ากลัว แต่ในวันเหล่านั้น หนูเดินทางด้วยกันกับมาโกโตะ-ซามะ
พวกมันทั้งหมดทำให้รำลึกความหลัง
หนูอยากใช้ชีวิตด้วยกันกับพี่เค้าอีกครั้ง
หนูอยากได้ยินเสียงของพี่เค้า
…แต่มันไม่มีเลย
หนูรู้สึกเหมือนมีก้อนหินถ่วงน้ำหนักวางอยู่บนหัวใจของหนู
ไปสูดอากาศข้างนอกกันเถอะ
หนูออกจากที่อยู่อาศัย
◇◇
ค่ำคืนกลางฤดูหนาว
ความเย็นนี้มันจะเจ็บปวดสำหรับผิวของมนุษย์ แต่โชคร้าย หนูที่เป็นอันเดด ไม่รู้สึกอะไรเลย
ท้องฟ้าแสดงออกถึงพระจันทร์เต็มดวงออกมา
เหตุผลที่เรื่งนี้ถือเป็นลางร้าย มันเป็นเพราะราชินีนีเวียจากประเทศแห่งความมืด
ตอนนี้เธอถูกเรียกว่า แม่มดแห่งภัยพิบัติ
ตอนนี้เมื่อหนูมาคิดดูแล้ว แม่มดคนนั้นบอกว่า เธอมีแผนที่จะเกิดใหมในอนาคต
ช่างเป็นสิ่งที่มีปัญหา
แม้ว่าเธอจะทำให้โลกวุ่นวายไปแล้ว ในอดีต
หนูมีอารมณ์อยู่ทุกแบบอยู่ในหนู ขณะที่หนูเดินไปทั่วในสวนของปราสาทไฮแลนด์
“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-เซ็นเซย์?”
หนูคิดว่าจะไม่มีใครอยู่ที่นี่ในเวลานี้ แต่หนูถูกพูดด้วย
“โนเอล หือห์” (โมโมะ)
ผมสีส่องส่องสว่างกับแสงของดวงดาว และตาสีฟ้าของเธอ
เจ้าหญิงคนที่สองที่งดงามของไฮแลนด์
(พวกเธอดูคล้ายกันเลย…) (โมโมะ)
ออราเคิลแห่งแแสง ที่ดูเหมือนจะเป็นภาพในกระจกของแอนนา-ซัง
หนูเข้าใจได้เลยว่า ทำไมพวกเขาพูดกันว่า เธอเป็นหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ที่เกิดใหม่
“อะไรพาเธอมาที่นี่ในชั่วโมงนี้กัน?” (โมโมะ)
“หนูนอนไม่หลับจริงๆน่ะค่ะ และหนูอธิษฐานอยู่ในโบสถ์ที่ยิ่งใหญ่ ไม่ว่ายังไง…เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะเกิดใหม่ในอีกไม่กี่ปีจริงๆเหรอคะ…? หนูควรจะทำอะไรดีเมื่อเวลานั้นมาถึง…?” (โนเอล)
เธอได้มองมาทางนี้ด้วยความไม่สบายใจ
—{เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อีบลีส ที่ปกครองโลก 1,000 ปีในอดีต}
เหตุการณ์ ที่ออราเคิลของแต่ละประเทศได้คำทำนายในเวลาเดียวกัน
ตั้งแต่นั้น แผนการได้ถูกสร้างขึ้นมา เพื่อต่อต้านเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ โดยมีประเทศแห่งแสง เป็นศูนย์กลางของมัน
การเดินทางทางเหนือ ก็เป็นแผนแบบนั้น
จนถึงถึงตอนนี้ มันมีปัญหาระหว่างประเทศบางครั้งบางครา แต่ตอนนี้ เราจับมือกัน ละเตรียมตัวของเราเพื่อจะเผชิญหน้า กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่
แม้อย่างนั้น…
“เรื่องนั้นมันสำหรับอนาคตน่ะ อย่าไปคิดมันมาก” (โมโมะ)
“โอเค…” (โนเอล)
เจ้าหญิงโนเอลคอตก
เธอต้องประหม่าแน่ๆ
หญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ในปาร์ตี้ของผู้กอบกู้ที่ช่วยโลกไว้
ฮีโร่ในตำนานที่ค้นพบไฮแลนด์
น้ำหนักของการที่ถูกเรียกว่าเป็นผู้มาเกิดใหม่ มันต้องหนักเกินไปแน่ๆ สำหรับสาววัยรุ่น
“อืม…เล่าการกระทำที่กล้าหาญของผู้กอบกู้-ซามะให้หนูฟังได้มั้ยคะ?” (โนเอล)
“อีกแล้วเหรอ…?” (โมโมะ)
หนูถอนหายใจ
คนทั่วไปจะคิดว่าหนูมีสกิลสืบทอด ที่ได้รับพลังและความทรงจำของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่รุ่นก่อนๆ
แต่จริงๆแล้วหนูเป็นเจ้าตัวเอง และหนูเป็นอันเดด
ราชวงศ์และขุนนางจำนวนหนึ่งของไฮแลนด์รู้เรื่องนี้
“ช่วยไม่ได้ ชั้นจะบอกเรื่องเมื่อเรากับจัดราชาอมตะไบฟรอนละกัน” (โมโมะ)
“ค่ะ!” (โนเอล)
เธอมองมาทางนี้ด้วยตาที่เป็นประกาย
(แต่จริงๆแล้ว หนูแค่มองว่ามาโกโตะ-ซามะกับแอนนา-ซังกำจัดเค้ายังไงนะ…) (โมโมะ)
มันทำให้หนูเจ็บปวดเล็กน้อย
แต่ถ้าหนูทำให้โนเอลเบาใจไปได้ หนูจะบอกเธอกี่ครั้งก็ได้ที่เธออยากฟัง
หนูพูดเกี่ยวกับความยิ่งใหญ่นี้ โดยผสมความดราม่าเข้าไปด้วย
หลังจากนั้น เวลาผ่านไปอีกครั้ง และ…
—{ประกาศว่าคนต่างโลกปรากฏตัวขึ้นมาถึงแล้ว}
คนที่ปรากฏขึ้นมาเป็นฮีโร่แห่งแสงคนที่สอง หลังจากแอนนา-ซัง และคนต่างโลกที่มีสกิลที่ทรงพลัง
อย่างไรก็ตาม มาโกโตะ-ซามะไม่ได้อยู่ในหมู่คนต่างโลกที่มาที่ไฮแลนด์
แต่มันโอเค
หนู {ได้ยินเกี่ยวกับมันแล้ว}
วิธีไปเจอมาโกโตะ-ซามะ
◇◇
“อืม…ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ ท่านจะลำบากไปลาเบรินทอสเลยเหรอครับ?”
“นั่นใช่แล้ว มีปัญหาเรอะ?” (โมโมะ)
เมื่อหนู -บางคนที่หายากที่จะออกมาจากที่อยู่อาศัย- ไปที่ปราสาทเพื่อบอกว่าหนูอยากจะทำอะไร ราชาและนายกรัฐมนตรีขมวดคิ้ว
“ไม่ ไม่! มันไม่มีปัญหาเลยซักนิดครับ แม้ว่าถ้ามังกรต้องห้ามปรากฏออกมา ผมไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะต้องไปด้วยตัวเอง…”
“มันเป็นการตัดสินใจของชั้น ถ้าจะต่อต้านมัน มาหยุดด้วยกำลัง” (โมโมะ)
หนูจ้องรอบข้าง และขุนนางกับราชวงศ์เลี่ยงสายตา
คนที่อยู่ที่นี่ รู้ว่าหนูเป็นสมาชิกของปาร์ตี้ของผู้กอบกู้
มันเป็นอำนาจที่นานๆหนูจะใช้ซักที แต่หนูจะใช้มันเมื่อมันมีโอกาสที่ต้องการมัน
“ย-ยินดีที่ได้ร่วมงานด้วยครับ ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ” (ซากุไร)
ฮีโร่แห่งแสงของยุคปัจจุบัน ซากุไร เรียวซูเกะ พูดกับหนูด้วยสีหน้าที่ประหม่า
ฮีโร่ ที่มาจากโลกคู่ขนาน
(…เก่ง) (โมโมะ)
หนูบอกได้เลยจากออร่าทั่วตัวของเขา
หนูบอกได้เลยว่าเขามีศักยภาพ ที่จะก้าวข้ามแอนนา-ซังไปเยอะ
แต่โดยเป็นธรรมชาติที่มาจากบางคนที่เพิ่งมาถึงโลกนี้ เขาไม่รู้ว่าจะใช้พลังของเขายังไง
“นี่จะเป็นแคมเปญแรกของนาย ถ้านายมีปัญหา ชั้นจะช่วยนาย” (โมโมะ)
“ขอบคุณมากๆครับ” (ซากุไร)
เขาเป็นเด็กดีที่สุดภาพ
“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ…จะไปที่ลาเบรินทอสจริงๆเหรอครับ?”
“ท่านเป็นกำลังต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดของไฮแลนด์ ได้โปรดพิจารณามันใหม่เถอะครับ…”
“ชั้นพูดจบแลว” (โมโมะ)
หนูจบการพูดอย่างบังคับ และไปด้วยกันกับกลุ่มที่ไปปราบมังกรต้องห้าม ที่ปรากฏในลาเบรินทอส
—{ครั้งแรกที่พี่เจอหนู โมโมะ คือเมื่อพี่ไปกับฮีโร่แห่งแสงในอนาคต ที่ลาเบรินทอส}
ความรู้ของอนาคตที่มาโกโตะ-ซามะบอกให้หนูฟัง
หนูจะไม่ให้ช่วงเวลานี้หนีไปอย่างแน่นอน
(ในที่สุด ในที่สุด หนูก็…ไปเจอกับพี่เค้าได้…) (โมโมะ)
หนูแม้แต่รู้สึกเลยว่าหัวใจที่หยุดไปของหนูจะกลับมาเต้นอีกครั้ง
และดังนั้น ฮีโร่แห่งแสง-คุงปราบมังกรต้องห้ามในลาเบรินทอสอย่างงดงาม
มันมีช่วงเวลาที่อันตราย แต่มันพอยอมรับได้สำหรับแคมเปญแรกของเขา
และจากนั้น…{หนูก็พบเขา}
◇◇
“ขอโทษที่รบกวน…”
ผมสีดำ ตาสีดำ และผอม
ชายหนุ่มโสด ที่มอบความประทับใจว่าพึ่งพาไม่ได้ และเป็นนักผจญภัยฝึกหัด ได้เข้ามาในเต็นท์ของหนู
(……อาา) (โมโมะ)
หนูรู้สึกอยากร้องไห้
หนูพยาม อย่างสิ้นหวัง พยายามจะไม่ให้เสียงมันออกมา
(เรา…ในที่สุดก็เจอกัน) (โมโมะ)
หนูให้ฮีโร่แห่งแสง-คุง ที่เป็นเพื่อนของเขาเรียกคนต่างโลกทากัตซูกิ มาโกโตะมา
คนที่ถูกตัดสินว่ามีแสตทและสกิลที่อ่อนแอที่สุด ภายในหมูคนต่างโลก
เพราะเรื่องนั้น เขาไม่ถูกชวนไปที่ประเทศแห่งแสง
ไม่เพียงแค่นั้น ทุกประเทศ ตัดสินว่าเขาไม่คู่ควร และไม่รับเขาเข้าไป
เพราะเรื่องนั้น เขาอยู่ภายใต้การดูแลของวิหารและเกือบจะถูกลืมไป
ข้อมูลนี้ มาถึงหูหนูเป็นเวลานานแล้ว หลังากที่คนต่างโลกได้มาถึงที่โลกนี้
เมื่อหนูได้ยินรายงานนี้ หนูสงสัยว่าคนคนนี้ เป็นมาโกโตะ-ซามะคนเดียวกันจริงๆหรือไม่
แต่…
(อาา… มันคือมาโกโตะ-ซามะ…) (โมโมะ)
ไม่ต้องสงสัย
มันคนเดียวกับกับในความทรงจำของหนู
“เข้ามาใกล้กว่านี้ มันยากที่จะพูดจากตรงนี้” (โมโมะ)
หนูพยายามอย่างสิ้นหวัง ไม่ให้เสียงของหนู สั่น
มาโกโตะ-ซามะในความทรงจำของหนู กล้าๆมากกว่านี้ แต่คนที่อยู่หน้าหนู ดูเหมือนจะประหม่า
(เข้าใจแล้ว… มาโกโตะ-ซามะที่นี่ ไม่รู้เกี่ยวกับหนู…) (โมโมะ)
เมื่อจำเรื่องนี้ได้ หนูได้ความใจเย็นมานิดหน่อย
และจากนั้น หนูสังเกตุสาวของคนข้างหลังมาโกโตะ-ซามะ
(อาา เค้ามีสาวๆรอบๆเค้าอีกแล้ว…) (โมโมะ)
นั่น หนูหงุดหงิดนิดหน่อย
เมื่อหนูใช้ประเมิน เพื่อตนวจดูผู้หญิงเหล่านี้ หนูเห็นคนที่เป็นลูกครึ่งปีศาจ และอีกคนที่เป็นมอนสเตอร์ลาเมีย
มากไปกว่านั้นอีก สาวผมแดง เป็นเหลนของจอห์นนี่-ซัง!
หนูปล่อยให้คนนี้ไปไม่ได้…ใช่มั้ย~?
หนูให้ของสาวเอลฟ์ผมแดงที่ควบคุมมานาได้ย่ำแย่ เป็นอุปกรณ์เวทน์มนตร์ และหนูมอบคำแนะนำสาวลาเมีย กับการใช้สกิลเปลี่ยนของเธอ
(…หนูจบที่การส่งเกลือให้ศัตรู) (โมโมะ)
TLN:พื้นฐานแล้วหมายถึงมอบความช่วยเหลือให้ศัตรู
ประโยคที่หนูเพิ่งเรียนรู้มาไม่นานจากคนต่างโลก
เห็นว่ามันเป็นคำพังเพย จากบ้านเกิดของมาโกโตะ-ซามะ
แม้อย่างนั้นมันเป็นพันปีแล้ว ตั้งแต่หนูสามารถคุยกับมาโกโตะ-ซามะ
อาา หนูอยากจะคุยกับพี่เค้ามากกว่านี้
◇◇
หลังจากนั้น หนูจะหาทุกโอกาสเพื่อที่จะเจอกับมาโกโตะ-ซามะ
แม้หนูจะพูดแบบนั้น แต่ในฐานะปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ มันยาก ที่จะสร้างโอกาสนั้น
คนนั้น ทุกครั้งที่หนูเจอเขา เขาจะแข็งแกร่งขึ้น
เขาสามารถที่จะใช้ประโยชน์จากสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ได้ในทันที
ช่วยทุกประเทศที่เขาไป
และแม้แต่กำจัดลอร์ดปีศาจ
เขาได้มาเป็นมาโกโตะ-ซามะที่หนูรู้จัก
และจากนั้น…{ในที่สุดมาโกโตะ-ซามะก็ได้เดินทางไป 1,000 ปีในอดีต}
หนูมั่นใจว่าเขาจะช่วยหนูที่เป็นมนุษย์ในอดีต
และจากนั้น หนูจะตกหลุมรักพี่เค้า
หนูได้รักพี่เค้ามาเป็น 1,000 ปี… ตลอดเวลานี้ ตลอดเวลานี้ ตลอดเวลานี้ ตลอดเวลานี้ ตลอดเวลานี้ ตลอดเวลานี้ ตลอดเวลานี้ ตลอดเวลานี้ ตลอดเวลานี้ ตลอดเวลานี้ ตลอดเวลานี้ ตลอดเวลานี้ ตลอดเวลานี้ ตลอดเวลานี้ ตลอดเวลานี้ ตลอดเวลานี้ ตลอดเวลานี้ ตลอดเวลานี้ ตลอดเวลานี้ ตลอดเวลานี้ ตลอดเวลานี้ ตลอดเวลานี้ ตลอดเวลานี้ ตลอดเวลานี้
ตอนนี้ หนูอยู่ตรงหน้า {โลงศพ} สีดำลึกเข้าไปในที่อยู่อาศัย
“แค่เมื่อไหร่กัน…ที่พี่จะตื่นขึ้นมา…?” (โมโมะ)
หนูพึมพำอย่างไร้เรี่ยวแรง
เมื่อหนูเปิดโลงศพ มีมาโกโตะ-ซามะที่แข็งอยู่ด้วยเวทมนตร์น้ำแข็ง
น้ำแข็งที่ถูกปกป้องโดยสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่
หนูละลายมันไม่ได้
“มันได้เป็น…1,000 ปี พี่รู้มั้ย…?” (โมโมะ)
หนูจับน้ำแข็ง
มันแข็ง ไม่มีมีชีวิต และไม่มีความอุ่นเลยซักนิด
“เมื่อไหร่ที่พี่จะตื่นขึ้นมากัน…?” (โมโมะ
ไม่มีคำตอบ……{หรืออย่างน้อย นั่น คือสิ่งที่มันควรจะเป็น}
“กุ้ง? ร้องไห้อยู่เหรอ?”
“?!”
ผู้หญิงผิวสีฟ้าที่สวยงาม ปรากฏอยู่ตรงหน้าของหนู
หนู ในฐานะอันเดด มองไม่เห็นสปิริต
แต่สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ ที่เป็นมวลของมานา เป็นเรื่องที่ต่างออกไป
“อันไดน์…?” (โมโมะ)
“ใน {เวลาสั้นๆ} ที่ชั้นไม่เจอเธอ ตอนนี้เธอมีรูปลักษณ์ที่ยิ่งใหญ่เลยนะ”
มันดูเหมือนเธอจะพูดเกี่ยวกับชุดของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่
“มัน ‘สั้นๆ’ ตรงไหนกัน?!” (โมโมะ)
หนูจบที่การตะโกน
1,000 ปี มัน ‘สั้นๆ’ เหรอไง?!
นี่ทำไมสปิริตที่ไม่มีความรู้สึกเรื่องเวลามันช่าง…!
ไม่ ตอนนี้ เรื่องนั้นมันไม่สำคัญ
(เดียนั่นโผล่มาต้องหมายถึง…!!) (โมโมะ)
หนูรีบคืนสายตาไปที่โลงศพ
“อา…อาาา…” (โมโมะ)
น้ำแข็งที่ไม่ละลายมา 1,000 ปีหายไปโดยไร้ร่องรอย
หูของหนูได้ยิน *ตุ้บ ตุ้บ* จากการสั่น ในหน้าอกของมาโกโตะ-ซามะ
ช้าๆ…เชื่องช้าที่สุด มาโกโตะ-ซามะ เปิดตาของเขา
◇มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ◇
(ทากัตซูกิ มาโกโตะ สั่งให้สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ แช่แข็งนาย จากนั้น นายแค่ไปตื่น 1,000 ปีให้หลัง)
คำแน่นำของเทพธิดาแห่งโชคชะตา-ซามะเลอะเทะจริงๆ
“หลับแช่แข็ง หือห์…” (มาโกโตะ)
มันไม่เหมือนว่าผมไม่ได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้
หรือเหมือนกับ ผมคิดว่ามันเป็นทางเดียวมากกว่า
สิ่งที่น่ากลัว คือผมไร้การป้องกันระหว่างที่ผมหลับอยู่
แล้วก็ จุดที่ว่า ‘ผมจะตื่นขึ้น 1,000 ปีให้หลังในอนาคตได้ดีๆได้มั้ย?’
(มันโอเค! ให้โมโมะ-จังดูนายระหว่างนายหลับแช่แข็งอยู่) (ไอรา)
“ให้โมโมะเฝ้าดูเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ให้หนู อะไร…?” (โมโมะ)
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ ทำหน้าวิตกกังวลขณะที่ผมพึมพำ
“โมโมะ พี่จะปล่อยตัวเองไว้ให้หนูนะ!” (มาโกโตะ)
“เอ๋ ค-ค่ะ! หนูไม่เข้าใจนั่น แต่ปล่อยให้หนูเลยค่ะ!” (โมโมะ)
น้องเค้าตอบอย่างกระฉับกระเฉง
เธอเป็นเด็กดีจริงๆ……
ผมจะอธิบายกับเธออย่างถูกต้องทีหลัง
“ผมควรทำอะไรเพื่อจะตื่นขึ้นมา 1,000 ปีให้หลัง?” (มาโกโตะ)
(ถามสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่สิ) (ไอรา)
“โมโมะทำไม่ได้เหรอ?” (มมาโกโตะ)
(โมโมะ-จังจะไม่สามารถแก้เวทมนตน์ของสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ ไม่นายตื่นเอง ก็ให้สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ปลุกนาย) (ไอรา)
เข้าใจแล้ว
“เดีย ปลุกชั้น 1,000 ปีในอนาคตได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“ชั้นไม่มีความรู้สึกของเวลา ชั้นเลยไม่ได้มั่นใจขนาดนั้น… 1,000 ปีมันเป็นเวลาที่สงครามดินแดนสวรรค์เกิดขึ้นเหรอ?” (เดีย)
(นั่นมัน 15,000,000 ปีก่อน) (ไอรา)
“…”
“…”
ไม่ไหว
ดูเหมือนมันจะยากสำหรับสปิริตที่จะมีความรู้สึกเรื่องเวลา
15,000,000 ปีก่อน มันเป็นยุคตำนาน
มันจะไม่ตลก ถ้าผมหลับไป 15,000,000 ปี
(ช่วยไม่ได้~ ชั้นจะสอนเวทมนตร์โชคชะตา เรียนเวทมนตร์ตั้งเวลาซะ) (ไอราา)
“มีเวทมนตร์แบบนั้นเหรอ?” (มาดกโตะ)
(ไม่มี ชั้นจะสร้างเพื่อนายเลย ทากัตซูกิ มาโกโตะ) (ไอรา)
“…ขอโทษที่สร้างปัญหาครับ” (มาโกโตะ)
(ฟุฟุฟุ ซาบซึ้งซะสิ!) (ไอรา)
และดันนั้น ผมมถูกสอนเวทมนตร์จากเทพธิดาแห่งโชคชะตา-ซามะโดยตรง
จากนั้น…วันที่ผมจะไปหลับแช่แข็ง
มีจอห์นนี่-ซังและเมล-ซังแน่นอน โวล์ค-ซัง จูเลียตต้า-ซัง และผู้คนของลาเบรินทอส
โมโมะอยู่ในสภาพแห่งน้ำตาถาวร และมันทำให้ผมรู้สึกแย่สุดขีด
และแอนนา-ซัง…โกรธ
“มันจะโอเคนะ ถ้าจะอยู่ด้วยกันนานกว่านี้อีกนิด…” (แอนนา)
เธอพูดด้วยการพองแก้ม
แต่ผมบอกเธอไปนานแล้ว ว่าผมจะกลับไปในอนาคต
เธอก็ยอมรับมันด้วย
เธอมาส่งผมด้วยรอยยิ้ม ในท้ายที่สุด
“ยังไงซะถ้างั้น ชั้นจะไปแล้วนะ” (มาโกโตะ)
ผมจากลาทุกคนในอดีต
แอนนา-ซังที่ฟื้นจากการอารมณ์เสียแล้ว เข้าหาผม
“มาโกโตะ-ซัง… จำสัญญาได้มั้ย?” (แอนนา)
“จำได้” (มาโกโตะ)
“ชั้นจะไม่ยกโทษให้นายเลย ถ้านายลืมมัน โอเคมั้ย?!” (แอนนา)
พูดคำนี้เสร็จ ผมถูกส่งโดยแอนนาซัง
รอยยิ้มที่เศร้าโศก และหน้าที่ร้องไห้ของโมโมะ เป็นความทรงจำสุดท้ายของผม
◇◇
เมื่อผมเปิดตาอย่างช้าๆ ไฟสีส้มเข้ามาในมัน
เพดานมืดๆ แพร่ต่อหน้าผม
ไฟของเทียนไหวอยู่ที่มุมตาของผม
“…ออออุ…”
ผมได้ยินเสียงร้องไห้ของบางคน
มันมาจากข้างผม
บางคนอยู่ใกล้ๆ
“…มา…โกโตะ…-ซามะ…”
สาวผมขาวตัวเล็กๆ
แต่มันไม่ใช่โมโมะในอดีตที่ผมจำได้
มันเป็นปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ที่ส่งผมในโบสถ์ที่ยิ่งใหญ่ของไฮแลนด์
แต่การที่เธอฝังหน้าของเธอไว้ที่อกผม และสั่นเล็กน้อย มันเป็นโมโมะคนนั้นจริงๆ
เธอรอคอยผม
ตลอดเวลานี้ 1,000 ปี
ตัวของผมหนัก
แม้แต่การเปิดปาก มันยังเป็นงานยาก
ผมได้หลับมา 1,000 ปี
แน่นอนว่ามันจะเป็นอย่างนั้น
ผมต้องแสดงออกถึงความขอบคุณ
“โมโมะ…พี่กลับมาแล้ว” (มาโกโตะ)
อย่างไรก็ไม่รู้ ผมสามารถที่จะเค้นคำพูดออกไปได้
“หนูรออยู่… มาตลอด” (โมโมะ)
เสียงของโมโมะแหบไป
“ขอบคุณ” (มาโกโตะ)
ผมขยับแขนที่หนักของผม เพื่อลูบหัวของโมโมะ
และในแบบนี้ ผมสามารถที่จะกลับมาใน 1,000 ปีในอนาคต…ที่ปัจจุบัน
■ข้อความจากผู้แต่ง (คำแถลงส่งท้าย อาร์คที่ 10):
และดังนั้น นี่คือจุดจบของอาร์คที่ 10 ของเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์
มันเป็นอย่างไรครับ?
จำนวนของคำในอาร์ค์นี้มันมากพอ ที่หนึ่งเล่มจะไม่เพียงพอ แต่ผมเสียความรู้สึกของขีดจำกัดของผมในอาร์คที่ 10 และยัดสิ่งที่ผมอยากจะเขียนเข้าไป
แม้ผมจะพูดอย่างนั้น แต่ตอนแรกมันมีพล็อตที่จะกำจัดลอร์ดปีศาจทีละคน ดังน้นผมเล็มเวลาไปได้เยอะ
ในระหว่างกลาง ผมวิตกกังวลและคิดว่า ‘ผมจะเขียนนี่จบได้มั้ย?’ และสามารถที่จะทำให้อดีตสงบสุขไม่มิวิธีใดก็วิธีหนึ่ง
จากตอนนี้ไป ผมจะมอบรายละเอียดเกี่ยวกับตัวตนของอาร์คที่ 10 จำนวนหนึ่ง
[โมโมะ = ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ]
นางเอกหลักอาร์คที่ 10
มันจะไม่เป็นการพูดเกินจริงที่จะพูดว่าผมเขียนอาร์คที่ 10 เพราะผมอยากเขียนบนส่งท้ายของอาร์คที่ 10
แต่ความเป็นนางเอกของแอนนา-ซัง เพิ่มขึ้นในครึ่งหลัง และเธอถูกผลักออกไป
แต่โมโมะจะได้รับสปอตไลต์ในอาร์คสุดท้าย ดังนั้นมันควรจะโอเค
แต่ปัจจุบันมีนางเอกที่ไม่ถูกกันเยอะ ดังนั้นมันอาจจะลำบากนะ
ผมได้อัพโหลดรูปขอโมโมะบนทวิตเตอร์ ดังนั้นได้โปรดไปดูมัน
มันเป็นฉาก ‘เข้ามาใกล้กว่านี้’
ขอบคุณสำหรับเงิน 464 บาท
เป้าหมายเดือน 7/66
ค่าเน็ต 200/200
รับยา ยาหมด 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 928/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook