290 ทากัตซูกิ มาโกโตะ เรียนรู้เกี่ยวกับโลก 1,000 ปีในอนาคต
“อาา…ผิวของมาโกโตะ-ซามะที่หนูไม่ได้รู้สึกมานานมาก…ฮ่าาา… ฮ่าาา…”
ตอนนี้ผมโดยตรวจดูร่างกายในที่อยู่อาศัยของปราชญผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ โมโมะ
แต่มันกวนใจผมที่โมโมะหายใจแรงที่นี่นะ
“อืม ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ มันมีความจำเป็นที่ต้องถอดเสื้อเหรอ?” (มาโกโตะ)
เมื่อผมถามเรื่องนี้ โมโมะจ้องผม
“เมื่อเราอยู่กันตามลำพัง มันเป็นเรื่องต้องห้ามที่จะเรียกหนูว่าปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ!” (โมโมะ)
ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น
ตอนนี้ผมกลัวว่าผมจะจบที่การเรียกชื่อเธอโดยบังเอิญ เมื่อมันมีคนสำคัญๆอยู่
ตอนนี้โมโมะเป็นบางคนที่ใกล้กับการเป็นคนที่มีอิทธิพลที่สุดในไฮแลนด์ ผมแค่บังเอิญพูดสิ่งที่มีปัญหาไม่ได้
“ได้ ได้…โมโมะ งั้น ร่างกายพี่เป็นยังไง?” (มาโกโตะ)
“หืมม มาดูกัน…” (โมโมะ)
มือที่เย็นของโมโมะสัมผัสผมทั้งเนื้อทั้งตัวของผม
ผมแค่ปล่อยให้เธอทำตามใจ
มันจั๊กจี้ แตมันช่วยไม่ได้
ผมได้หลับไป {1,000 ปี}
แน่นอนว่า ผมต้องการการฟื้นฟูสมรรถภาพร่างกายก่อน
“มันเป็นร่างกายที่สุขภาพดี ที่ไม่มีปัญหาที่ไหนเลยค่ะ”
“เข้าใจแล้ว… ตัวพี่รู้สึกหนักนิดหน่อย แต่อย่างน้อยพี่ก็ขยับได้ปรกติ” (มาโกโตะ)
ผมโอคมากกว่าที่ผมคิด
(มันแน่นอน เพราะทั้งหมด ชั้น เป็นคนที่นำทางเวทมนตร์เวลาของนาย!) (ไอรา)
เสียงของไอรา-ซามะสะท้อนอยู่ในหัวของผม
การหลับแช่แข็งของผมไม่ใช่เวทมนตร์น้ำทั่วไป
มันได้มีการจัดเตรียมเวทมตร์เวลาที่เทพธิดาแห่งโชคชะตา-ซามะสอนผม
เห็นว่ามันแช่แข็งเวลาด้วยเช่นกัน…มันเป็นเวทมนตร์ที่น่าประทับใจ
“ไอรา-ซามะ สวัสดีตอนเช้าครับ ผมสามารถที่จะตื่นได้อย่างปลอดภัย” (มาโกโตะ)
ผมคำนับเบาๆ
“เอ๋? มาโกโตะ-ซามะ…พี่คุยกับเทพธิดาแห่งโชคชะตา-ซามะเหรอ?” (โมโมะ)
โมโมะทำหน้าสงสัย
(อะไร มีปัญหาเหรอ?) (ไอรา)
“เพราะทั้งหมด ท่านช่วยพี่ว่านะหลับแช่แข็งยังไงน่ะ” (มาโกโตะ)
ถ้าผมคนเดียวมันจะไม่สามารถกลับมาที่เวลานี้ได้
โมโมะยังทำหน้างงงวย
“แต่หนูคิดว่าคนที่พี่จะคุยก่อนเป็นเทพมารที่พี่บูชาแน่ๆซะอีกนะ” (โมโมะ)
“!”
ผมตกตะลึงโดยคำพูดของโมโมะ
เวร
ผมกลับมาที่ปัจจุบันแล้ว กระนั้น มีเทพธิดาองค์หนึ่งที่ผมควรจะทักทายก่อน
“น-โนอาห์-ซามะ!” (มาโกโตะ)
ผมรีบหา
แต่ไม่มีการตอบกลับมา
ผมถือมีดในสองมือ และคุกเข่า
ผมอธิษฐานกับเทพธิดา
แม้อย่างนั้น ผมไม่ได้ยินเสียงของโนอาห์-ซามะเลย
“อ-เอ๋…?” (มาโกโตะ)
เป็นไปได้มั้ยว่าผมถูกลืม
หรือท่านงอนอยู่?
ทั้งสองอย่างฟังดูเป็นไปได้
(ม-มันโอเคน่า! โนอาห์ต้องยุ่งๆอยู่แน่!) (ไอรา)
“มาโกโตะ-ซามะ! ไม่เห็นจำเป็นต้องทำหน้าตาน่ากลัวอย่างนั้นเลยนะพี่…” (โมโมะ)
ไอรา-ซามะและโมโมะกังวลเกี่ยวกับผมมากๆ
“อื้ม เพราะทั้งหมดท่านเป็นเทพธิดาที่ทำอะไรตามใจ” (มาโกโตะ)
ท่านควรจะปรากฏตัวออกมาเหมือนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้น ข้างในฝันของผม
“เฮ้ โมโมะ พี่อยากจะตรวจดูสภาพของภายนอกน่ะ ดังนั้นบอกพี่ได้ม้ยได้โปรด ว่าเกิดอะไรขึ้นจนถึงตอนนี้ ระหว่างที่ไปเรากินข้าวกัน? พี่อยากจะรู้ว่ามันมีความแตกต่างอะไรอยู่ในความรู้ของพี่มั้ย” (มาโกโตะ)
“เข้าใจแล้ว! มันโอเคที่จู่ๆจะออกไปเดินเหรอ?” (โมโมะ)
(นาย มันจะดีกว่านะถ้าพักนิดหน่อยน่ะ รู้มั้ย) (ไอรา)
โมโมะแลไอรา-ซามะงงงันกกับผม
มันดีกว่าที่จะพักจริงๆ
แต่มันกวนใจผมอยู่
ผมอยากจะรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นในปัจจุบั
แล้วก็ ความหิวที่เข้มขนมันโจมตีผม
ผมอยาจะกินบางอย่าง
ผมผลักดันโมโมะและเราออกไปที่เมืองหลวงของประเทศแห่งแสง
◇◇
“มันไม่ได้ดูจะเปลี่ยนไปมากขนาดนั้นนะ…มั้ง? เมืองหลวงซิมโฟเนนีย” (มาโกโตะ)
ไม่ใช่ว่าผมรู้จักประเทศแห่งแสงมาก แต่ความมีชีวิตชวามันเหมือนที่ผมจำได้
“ไม่ใช่ว่ามีแค่มนุษย์ แต่ยังมีเผ่าอื่นด้วย” (มาโกโตะ)
ซิมโฟเนียในอดีตมีการแบ่งแยกเชื้อชาติที่เข้มงวด
มนุษย์อยู่บนสุด และคนอื่นๆเหมือนเอลฟ์และกึ่งสัตว์ถูกเลือกปฏบัติอย่างชัดเจน
สิ่งนั้นเปลี่ยนไป
หรือผมพูด แต่ความสำพันธ์ระหว่างกึ่งปีศาจและมนุษย์ยังแย่อยู่
ดูเหมือนชื่อเสียงที่แย่ของแม่มดแห่งภัยพิบัติยังอยู่ดีอยู่
แต่ตอนนี้เมื่อมาคิดๆเกี่ยวกับมัน ประเทศแห่งความมืดลาโฟรเอจ ได้ฟื้นตัวกลับมาแล้ว ใช่มั้ยครับ?
(ใช่ เมื่อพูดถึงอดีต ออราเคิลแห่งความมืดที่นายเป็นอัศวินผู้คุ้มกัน -ฟูเรีย-จัง- ทำเต็มที้ที่สุดเพื่อที่จะนำกึ่งปีศาจ พวกเค้าเป็นเผ่าที่มีทักษะเรื่องเวทมนตร์ถ้าให้เริ่มพูดถึง ดังนั้น พวกเค้าได้โตเป็นประเทศใหญ่ในหนึ่งปี) (ไอรา)
แค่ในหนึ่งปีเหรอ?!
“โฮฮฮ่…อย่างที่คาดกับเจ้าหญิง” (มาโกโตะ)
ฟูเรีย-ซังต้องลำบากแน่ๆ
ผมถูกบอกสถานการณ์อื่นของปัจจุบันโดยโมโมะ ขณะที่เราเดิน
“{1 ปี} ได้ผ่านไปแล้วตั้งแต่ที่ผมไปในอดีตเหรอ หือห์…”
แผนคือตื่นขึ้นทันที ที่เวลามันเปลี่ยนไปที่อดีต
(ม-มันช่วยไม่ได้น่ะ! สำหรับเทพธิดาที่มีชีวิตอยู่ตลอดกาล 1 ปีมันอยู่ในขอบเขตความผิดพลาดได้!) (ไอรา)
ยังไงซะ ผมขอแต่ทุกสิ่งทุกอย่างให้เป็นอย่างหวังไม่น่าจะได้
ผมสามารถที่จะกลับมาได้อย่างปลอดภัย
จุดนั้นมันสำคัญที่สุด
และสิ่งที่ผมสนใจมากที่สุด…
“โมโมะ เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อิบลีส ยังไม่ถูกกำจัด ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
ผมมองดูท้องฟ้า ที่ถูกปกคลุมไปด้วย {ก้อนเมฆสีเทา}
“พวกนั้นไม่ดำสนิท ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
“พวกมันไม่ดำ… ดูเหมือนพลังของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ที่ฟื้นคืนชีพ ไม่ได้แข็งแกร่งเท่าอดีต” (โมโมะ)
“หรือบางที่นั่นเป็นที่เค้าให้เราลดการป้องกันลง” (มาโกโตะ)
เรามองงโลกในแง่ดีไม่ได้
ในเวลานั้น บางอย่างจับตาผม
“อืม…เป็นไปได้มั้ยว่านี่คือ…” (มาโกโตะ)
มมมองดูรูปปั้นทองแดง ที่ตรงกลางของถนนหลัก และจบที่การปล่อยเสสียงออกมา
ก่อนหน้านี้ มันมีแค่ผู้กอบกู้อาเบลคนเดียว
แต่ตอนนี้ มันเปลี่ยนเป็นรูปปั้นของหลายคน
ฮีโร่แห่งแสง – อาเบล
หญิงสาวศักดิ์สิทธ์ – แอนนา
ปราชญผู้ยิ่งใหญ่ – โมโมะ
นักธนูเวทมนตร์ – จอห์นนี่-ซัง
มังกรศักดิ์สิทธิ์ที่สยายปีกกว้าง – เมล-ซัง
มันโอเคจนถึงตอนนี้
มันมีอีกคน… คนลึกลับที่ {ถือมีดขึ้นมา}
“เฮ้ โมโมะ คนนี้เป็นใคร?” (มาโกโตะ)
“เอ๋? พี่พูดอะไรน่ะ? นั่นมันชัดเจนว่าเป็น…” (โมโมะ)
(ชัดเจนว่าเป็นนาย ทากัตซูกิ มาโกโตะ) (ไอรา)
ผมขมวดคิ้ว
ไม่ไม่ ประวัติศาสตร์ได้เปลี่ยนไปโคตรเยอะถ้าอย่างนั้น…
(มากขนาดขนาดนั้นมันโอเคน่า มันดีกว่าที่จะให้อาเบลถูกฆ่า และยุคมืดดำเนินต่อไป) (ไอรา)
“นั่นก็จริง แต่…” (มาโกโ๖ะ)
ผมทำเกินไปจริงๆเหรอ?
แต่เราทำการพยายามอย่างสิ้งหวังในอดีต
เราเดินไปรอบซิมโฟเนีย ระหว่างที่คิดเรื่องนั้น
บางทีมันเป็นเพราะมันเป็นเวลาทานอาหาร กลิ่นหอมได้มาจากร้านบนถนน
“โมโมะ ไปกินไรหน่อยมั้ย?” (มาโกโตะ)
“ค่ะ มาโกโตะ-ซามะ!” (โมโมะ)
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะปัจจุบัน ใส่ชุดผ้าคลุมนักเวทของเด็ก
ไม่มีใครจะคิดดว่าเธอเป็นคนที่มีอิทธิพลมากที่สุดในประเทศแห่งแสง ถ้าเป็นแบบนี้
นั่นทำไม เธอคุยปรกติ
ที่ที่เราเข้าไป เป็นร้านอาหารที่เต็มไปด้วยผู้คน
โมโมะและผมนั่งที่เคาน์เตอร์ข้างกัน
และจากนั้น ผมสังเกต
(อ๊ะ…ชั้นไม่มีเงินเลยนี่หว่า) (มาโกโตะ)
ผมไม่มีเงินในยุคปัจจุบัน
ระหว่างที่ผมคิดว่าจะทำอะไรดี
“เอาจานแนะนำมาให้เรา ไม่ต้องทอน” (โมโมะ)
โมโมะพูดะหว่างที่เธอจ่ายด้วยเหรียญเงินจำนวนหนึ่ง
“ค่ะ! หนูจะเอาอาหารมาทันที”
เหมือนที่พนักงานที่เป็นมิตรพูด อาหารเรียงรายกันต่อหน้าเราในทันที
สลัดสีต่างๆ
เนื้อนกมีกระดูกทอด
พาสต้าที่ปกคลุมไปด้วยซอสมะเขือเทศและชีส
ผมจับส้อมและนำมันเข้าปากอย่างประหม่าๆ
“อร่อยอ่ะ…” (มาโกโตะ)
ผมชิมรสชาติอาหารอย่างช้าๆที่ผมไม่ได้กินมา 1,000 ปี
ทันใดนั้น ผมสังเกตุว่ามือของโมโมะหยุด
“จะไม่กินเหรอ?” (มาโกโตะ)
“…เพราะทั้งหมดมันไม่มีอะไรที่หนูอยากกินไปมากกว่านี้” (โมโมะ)
โมโมะมองดูผมอย่างมีความหวัง
เขี้ยวเล็กๆโหม่ออกมาจากรอยยิ้มของเธอ
“…ทีหลังนะ” (มาโกโตะ)
“ค่ะ~☆” (โมโมะ)
ให้เธอดื่มเลือดในร้านอาหารไม่ได้
เธอรอ มา 1,000 ปี
ถ้าเลือดผมมันดีพอสำหรับเธอ ผมจะให้เธอมากเท่าที่เธอต้องการ
ผมมองดูรอบๆร้านอาหาร ระหว่างที่กินเนื้อนกติดกระดูก และสังเกตุรูปวาดที่ถูกแขวนอยู่
คนในรูปวาดคือ {เทพธิดาทั้ง 7}
ในอดีต มีแค่ 6 เทพธิดา
มมันดูเหมือนประวัติศาสตร์ที่นี่ก็เปลี่ยนแปลงด้วย
ผมตรวจดูเทพธิดา
เทพธิดาแห่งแสง อัลเธน่า-ซามะ
เทพธิดาแห่งไฟ โซล-ซามะ
เทพธิดาแห่งน้ำ เออร์-ซามะ
เทพธิดาแห่งไม้ เฟรย่า-ซามะ
เทพธิดาแห่งดิน เซเรส-ซามะ
เทพธิดาแห่งโชคชะตา ไอรา-ซามะ
และเทพธิดาแห่งความมื—เอ๋?
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
ผมลุกขึ้นจากเก้าอีกของผมและมองอีกครั้งอย่างไม่ได้ตั้งใจ
มันต่างจากรูปลักษณ์ปรกติของท่าน แต่รูปนี้ ไม่ต้องสงสัย
“โนอาห์-ซามะ?” (มาโกโตะ)
มันไม่ต้องสงสัยว่าเป็นเทพธิดาที่ผมบูชา
“โอ้ ลูกค้า-ซังคะ เป็นผู้ศรัทธาของโนอาห์-ซามะเหรอคะ? ท่านเป็นที่นิยมหลังๆมานี้ อย่างที่คาดกับเทพธิดาแห่งความงดงาม”
“ข-เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)
พนักงานที่เป็นมิตรก่อนหน้า
พวกเขาพูดเรื่องนี้ด้วยรอยยิ้ม
และจากไป
(ด้วยความทุ่มเทของนาย โนอาห์ได้เป็นเทพธิดาคนที่ 8 นะ ลืมไปแล้วเหรอ?) (ไอรา)
ผมจำได้!
มันเพื่อการนั้นเอง ผมไปที่อดีต คนเดียว
ไม่ แต่…
ผมไม่คาดว่าท่านจะถูกแขวนอยู่ในรูปวาดนี้ อย่างไม่ลังเล
แม้ว่าท่านถูกปฏิบัติเป็นเทพมารในอดีต…
มากกว่านั้น ท่านเป็นที่นิยมเหรอ?
“โมโมะ โนอาห์-ซามะมีผู้้ศรัทธาเยอะเลยเหรอ?” (มาโกโตะ)
“มันทำให้หนูโกรธนิดหน่อยนะที่นี่เป็นรอยยิ้มที่สุด ที่พี่ยิ้มออกมาตั้งแต่ตื่นขึ้นมา…ทานเป็นเทพธิดาที่ขึ้นมาดังอยู่ ดังนั้น ท่านยังเป็นเทพธิดาที่มีจำนวนผู้ศรัทธาน้อยที่สุด แต่ตอนนี้ท่านได้มีจำนวนผู้ศรัทธาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วว มันดูเหมอนมีผู้ศรัทธาอยู่ในประเทศแห่งน้ำโรเซสเยอะ มันมีข่าวลือที่ว่าเทพธิดาแห่งน้ำกับเทพธิดาโนอาห์สนิทกันดี และออราเคิลแห่งน้ำก็ยืนยันเรื่องนี้ด้วย” (โมโมะ)
“โออ้…” (มาโกโตะ)
ผู้ศรัทธาของโนอาห์-ซามะเพิ่มขึ้นในประเทศแห่งน้ำ
เมื่อผมมาที่โลกนี้ครั้งแรก มันมีแค่ผมเพียงเท่านั้น
ผมรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่คม ในหน้าอกของผม
“มาโกโตะ-ซามะ ถ้าพี่กินเสร็จแล้ว อยากจะไปกันเลยมั้ย?” (โมโมะ)
ระหว่างที่ผมดื่มด่ำกับการเอ่อขึ้นมาของอารมณ์ โมโมะดึงแขนเสื้อของผม
“ใช่…” (มาโกโตะ)
ผมได้จัดการกับความหิวของผมแล้ว และเขาใจสถานการณ์ของยุคปัจจุบันนิดหน่อย
ผมอยากจะไปเจอสหายที่รอผมอยู่ต่อไปแต่ผมจะติดต่อพวกเธอยังไงกันดี?
เราไม่มีโทรศัพท์มือถือที่นี่…
ไปที่ประเทศแห่งน้ำกันเถอะ
ลูซี่และซา-ซัง อาจจะอยู่ที่นั่น
ไม่ มันมีโอกาส การที่พวกเธออยู่ที่ประเทศแห่งความืด ที่ฟูเรีย-ซังอยู่ มันจะเป็นไปได้มากกว่ามั้ย
ทันใดนั้นที่ผมเปลี่ยนเกียร์ใจผม…
“ทักกิ-โดโนะ!!”
ชื่อของผมถูกเรียกออกมาดังๆ
บางคนวิ่งมาที่ผม
มีสาวหูกระต่ายข้างๆเขา
ไม่มีทางที่ผมจะจำพวกเขาผิดไป
“ฟูจิ-ยัง!” (มาโกโตะ)
ผมวิ่งไปที่ททิศทางที่เสียงนั้นมา
คนที่อยู่ที่นั่นคือเพื่อนสนิทของผม ที่มาด้วยกันกับผม ในโลกคู่ขนานนี้
“นายกลับมาแล้ว! นั่นโล่งใจ ช่างเป็นความโล่งใจที่ยิ่งใหญ่-เดสุ โซ” (ฟูจิ)
“ใช่เพิ่งเมื่อกี้นี้เอง ชั้นกลับาแล้ว ฟูจิ-ยัง” (มาโกโตะ)
“ทาากัตซูกิ-ซามะ! ชั้นดีใจที่เห็นว่านายโอเค!” (นีน่า)
“นีน่า-ซัง มันเป็นซักพักแล้วนะ” (มาโกโตะ)
ผมฉลองการกลับมาพบเจอกันอีกครั้งกับเพื่อนสนิทของผม และภรรยาของเขา
“ชั้นประทับในที่นายรู้ว่าชั้นอยู่ที่นี่นะ” มาโกโตะ)
“เพราะทั้งหมด ชั้นคุยกับออราเคิลแห่งโชคชะตา เอสเธอร์-ซามะบ่อยๆน่ะ” (ฟูจิ)
เอสเธอร์-ซัง หือห์… พูดอีกอย่าง เธอเป็นคนที่ชักใยตอนผมไม่อยู่ข้างหลัง…
(มันเป็นชั้น! ชั้นได้บอกเหล่าสหายของนายไปแล้วว่านายจะกลับมา) (ไอรา)
(ขอบคุณครับ ไอรา-ซามะ) (มาโกโตะ)
ผมคิดว่าการคิดล่วงหน้าแบบนี้มันมหัศจรรย์
〈เฮ้ย นั่นมันประธานของบริษัทฟูจิวาระ ใช่มั้ย?〉
〈ที่เค้าคุยด้วยเป็นใครกัน ชั้นไม่เคยเห็นเค้ามาก่อนเลย〉
〈ไม่ใช่ว่าเค้าเป็นขุนนางกระเป๋าตุงจากที่ไหนบางแห่งเหรอ?〉
〈เค้าให้เด็กที่เค้าพามาด้วยจ่ายบิล แค่ก่อนหน้านี้เอง〉
〈งั้นก็เป็นหนุ่มรวยๆ ที่ขาดสามามัญสำนึก หือห์〉
ผมได้ยินการกระซิบเหล่านั้นด้วยสกิลเงี่ยหู
มันดูเหมือนฟูจิ-ยังได้มีชื่อเสียง แม้ว่าในประเทศแห่งแสง
“อยากจะเปลี่ยนที่มั้ย เราเด่นที่นี่” (โมโมะ)
น้ำเสียงต่ำที่ต่างออกไป เมื่อเทียบกับเมื่อเธอคุยกับผม
โหมดปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ ของโมโมะ
“โอ ขอภัยที่แนะนำตัวช้า ทักกิ-โดโนะ—!!” (ฟูจิ)
“ดันนะ-ซามะ มีอะ—เอ๋?” (นีน่า)
ฟูจิ-ยังและนีน่า-ซังเปิดตาพวกกว้าง
ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่สังเกตว่าคนที่มาด้วยกันกับผม คือปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ
“ชั้นจ่ายบิลแล้ว ชั้นจะเคลื่ฟ
อนไหวพวกนายด้วยเทเลพอร์ด อยากให้ชั้นพานายไปที่ไหน? ปราสาทมั้ย? (โมโมะ)
“ร-เราจะเตรียมห้องรับแขกในบิรษัทฟูจิวาระ นั่นโอเคมั้ยครับ” (ฟูจิ)
ฟูจิ-ยังเสนอเรื่องนี้
“ได้” (โมโมะ)
ทันทีที่โมโมะพูดอย่างนี้ ภาพที่เห็นเปลี่ยนไป
◇◇
โมโมะและผม ตอนนี้นั่งอยู่บนโซฟาที่นุ่มและดูหรูหรา เคี้ยวบรรยากาศที่ฟุ่มเฟือยที่ที่นี่ปล่อยออกมา ระหว่างที่ดื่มชาที่ฟุ่มเฟือย
ฟูจิ-ยังและนีน่า-ซังบอกผมหลายสิ่งเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบัน
มันดูเหมือนธุรกิจจะไปได้ดี
แต่ตัดสินจากเนื้อหาของการสนทนา นี่ไม่ใช่หัวเรื่องหลัก
“ฟูจิ-ยัง นายรอบางคนอยู่เหรอ?” (มาโกโตะ)
“ชั้นคิดว่ามันจวนจะได้เวลาแล้ว-เดสุ โซะ” (ฟูจิ)
เขาไม่ได้บอกมว่าใคร แต่ผมค่อนข้างที่จะบอกได้ว่ามันเป็นใคร
เครือข่ายข้อมูลของฟูจิ-ยังมันน่าประหลาดใจ
เขาไต่เต้ามาแบบนี้ในประเทศแห่งน้ำ
เรียนรู้เกี่ยวกับข้อมูลเร็ว หมายถึงพวกเขาส่งข้อมูลได้เร็วเช่นกัน
คนที่ฟูจิ-ยังบอกเกี่ยวกับการกลับมาของผม…จะเป็น…
ในทันใดนั้น ห้องถูกเติมเต็มด้วยแสงที่พราวตา
ผมสังเกตว่ามันเป็นแสงของเทเลพอร์ต
บางคนได้บุกรุกห้องนี้
“…มาโกโตะ?”
“…ทากัตซูกิ-คุง?”
เสียงที่รำลึกความหลังเรียกชื่อของผม
“ลู—” (มาโกโตะ)
ก่อนที่ผมจะพูดชื่อของพวกเธอได้ ผมถูกผลักลงโดยสองสาว
คนหนึ่งคือสาวเอลฟ์ผมแดง
มันเป็นซักพักแล้ว ตั้งแต่ที่ผมได้รู้สึกถึงอุณหภูมิของเธอ มันสูงจริงๆ
และผมเธอส่องสว่างสีแดง มากกว่าที่ผมจำได้
อีกคนคือสาวที่มีผมน้ำตาล มัดเป็นผมเปีย
ในอดีต ผมของเธอไปยังไม่ถึงไหล่ แต่ผมของเธอยาวขึ้น
เธอดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเดิม
แต่สิ่งที่จับสายตาของผมมากกว่าความเปลี่ยนแปลงของรูปลักษณ์ของพวกเธอ คือสีหน้าของพวกเธอ
หน้าของพวกเธอแดงเละเทะ
ตาของพวกเธอมมีน้ำตาเอ่อล้นออกมา
และน้ำตาเหล่านั้น ตกลงนที่หน้าของผม จากตาของพวกเธอทั้งสองคน เป็นสายฝน
“ชั้นกลับมาแล้ว ลูซี่ ซา-ซัง” (มาโกโตะ)
“คนงี่เง่า! นายทำให้เรารอมากเกินไปแล้ว!” (ลูซี่)
“…ยินดีต้อนรับกลับมา ทากัตซูกิ-คุง!” (อายะ)
และในแบบนี้ ผมพบกันใหม่กับสหายของผมอีกครั้ง
เป้าหมายเดือน 7/66
เป้าค่าเน็ต 200/200
รับยา ยาหมด 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 928/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook