ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 68
“ไม่ยอมพูดอย่างนั้นเหรอ? หมดข้อแก้ตัวอย่างนั้นสิ?” เจย์ อาเรส กล่าวเย็นชา
น้ำเสียงต่อต้านของโรส ลอยล์ นั้นบางลงมาก “ฉันว่าฉันมีสิ่งที่ต้องคิดว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้”
เจย์โดนวางสายกะทันหัน
โรส ลอยล์ คำรามใส่ร็อบบี้น้อยในที่เล่น “มาหาแม่เดี๋ยวนี้ โรเบิร์ต ลอยล์”
ร็อบบี้น้อยพุ่งเข้ามาหาแม่ของเขาอย่างเร็วที่สถุดและยืนเหมือนทหารตรงหน้าโรส “โรเบิร์ต ลอยล์ รายงาน มีคำสั่งอะไรเหรอครับผู้บัญชาการ?”
โรส ลอยล์ถามพร้อมใช้มือเท้าสะเอว “บอกแม่มาตามตรงเลยนะ ลูกไปทำอะไรกับเจนสัน อาเรส มา?”
“ผมผิดไปแล้วครับคุณแม่” ร็อบบี้น้อยก้มหัวของเขาอย่างขอโทษเมื่อเห็นว่าแม่ของเขากำลังโกรธ
“หยุดนอกเรื่อง แม่จริงจังนะ บอกแม่มาให้หมด”
ร็อบบี้น้อยไม่กล้าซ่อนความจริงจากแม่ของเขาเมื่อเธอบอกว่าเป็นเรื่องจริงจัง “อย่าโกรธผมเลยครับคุณแม่ ผมจะบอกทุกอย่าง ไม่กี่วันก่อน ผมสลับตัวตนกับเจนสัน ผมไปที่โรงเรียนเขาแล้วสอนบทเรียนให้พวกเด็กเกเร ผมไปที่บ้านเขา เจอพ่อของเขา และใช้ชีวิตอยู่กับเขาสองวัน พ่อของเขาเป็นคนดี เขาทำอาหารเป็นและมีเงินมาก และเขายังหล่อมากด้วย…”
ร็อบบี้น้อยสังเกตเห็นความมืดดำในดวงตาของแม่เขา เขารีบเบี่ยงประเด็นทันที “แต่สำหรับผม แม่ดีที่สุดแล้วครับ…”
โรส ลอยล์ไม่รู้ว่าต้องตอบสนองยังไง “รู้ไหมว่าตัวเองกำลังมีปัญหามากแค่ไหน เจ้าเด็กแสบ? ลูกก้าวเข้าไปในโลกของเจนสัน และตอนนี้พ่อของเขาก็คิดว่าเขามีหลายบุคลิก เขาถึงกับตามหมอให้มารักษา!”
เจนสัน อาเรส ปรากฏตัวที่หน้าประตู “ผมไม่อยากพบหมอ” เขากล่าวอย่างหม่นหมอง
ร็อบบี้น้อยรวบรวมความกล้าทั้งหมดก่อนจะตบไปที่อกของตัวเอง “คุณแม่ ผมสร้างปัญหาเอง ผมไม่อยากให้เจนสันต้องมารับปัญหาเพราะผม ในกรณีที่แย่ที่สุด ผมจะกลับไปที่โฮไรซอน คอลเลอร์ แล้วกินยาของเขาทั้งหมดเอง”
โรส ลอยล์ ซึ้งเมื่อเห็นว่าร็อบบี้น้อยมีความกล้ามากแค่ไหน
เธอรู้จักโรเบิร์ต ลูกชายของเธอดี เขาหัวแข็งและเป็นเด็กรักอิสระตั้งแต่เด็ก เขามีมุมมองที่ดีต่อการเผชิญหน้ากับเรื่องเครียด และรู้ว่าต้องทำอย่างไรกับความยากลำบาก เขารักการผจญภัยมากทีเดียว
ในขณะเดียวกัน เจนสัน อาเรส นั้นอ่อนไหว ละเอียดอ่อน และเก็บตัว เขาไม่เก่งนักในการสื่อสาร
ถ้าเธอส่งเจนสันไปที่โฮไรซอน คอลเลอร์ คนแบบเจย์ อาเรส ด้วยบุคลิกเอาแต่ใจของเขา เขาจะต้องบังคับให้เจนสันรับการรักษาทางจิตเวชแน่ เจนสันเองก็ต้องยอมรับการรักษาทางจิตเวช หรือไม่ก็ต้องสูญเสียการควบคุมอารมณ์และพังทลายลงในที่สุด ผลที่ตามมานั้นสร้างความเสียหายให้เจนสันมากเกินไป ร็อบบี้นั้นต่างไป เขามีไหวพริบและฉลาด เขามีวิธีมากมายในการหลบหลีกปัญหา
โรส ลอยล์ ประจองหน้าของเจนสันอย่างกะทันหัน “เจนสัน ลูกอยากอยู่กับแม่ไหม?” เธอกล่าว ด้วยอารมณ์เล็กน้อย
เจนสันพยักหน้า
โรสหันไปมองร็อบบี้ “ร็อบบี้น้อย ลูกอยาก…” เธอรู้สึกจุกอก เธอไม่อยากส่งร็อบบี้น้อยของเธอไปหาเจย์
ร็อบบี้น้อยเห็นดวงตาแดง ๆ ของแม่เขา เขาจึงรู้ว่าเธอไม่ได้อยากให้เขาไป เขาจับหัวของแม่อย่างอ่อนโยนแล้วกล่าว “ไม่ต้องห่วงนะคุณแม่ ผมจะแอบโทรหาแม่ และผมจะแอบออกมาหาแม่ด้วย”
โรส ลอยล์กอดโรเบิร์ตแล้วจูบแก้มเขา
“ขอบคุณนะ ร็อบบี้!” เจนสันเดินไปอย่างสุขุมแล้วขอบคุณโรเบิร์ต
“เราเป็นพี่น้องกันใช่ไหมล่ะ? คำพวกนั้นไม่จำเป็นสำหรับพวกเราหรอก!” ร็อบบี้น้อยกล่าวอย่างกล้าหาญ
โรส ลอยล์ มองไปที่พี่น้องทั้งสองแล้วยิ้มออกมา เหมือนกับดอกไม้ที่ผลิดอก