บทที่ 238 กลับมาอีกครั้ง
บทที่ 238 กลับมาอีกครั้ง
“เหอะ ๆ แม่นาง เราเคยรังวัดโฉนดส่วนตัวนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง แต่โฉนดทางการก็ต้องรังวัดด้วย” ข่งฟางอธิบายต่อ “ทางการจะส่งคนไปรังวัดที่ดิน เมื่อถึงเวลานั้นพวกเขาจะเขียนระยะทางและพื้นที่ ตราบใดที่การรังวัดเสร็จสิ้น ขั้นตอนนี้สามารถทำได้ภายในสามวัน!”
เมื่อเห็นท่าทางที่ผ่อนคลายของข่งฟาง กู้เสี่ยวหวานก็รู้ว่าข่งฟางคงคุ้นเคยกับการจัดการโฉนดทางการ ในฐานะผู้ค้ำประกันที่ดิน คาดว่าเขาอาจเคยติดต่อกับทางการหลายครั้งและคุ้นเคยกับเรื่องนี้ดี นางจึงพยักหน้าและยิ้ม “ตกลง!”
ป้าจางที่อยู่ด้านข้างยังพูดคำสุภาพ โดยขอให้ข่งฟางช่วยจัดการโฉนดทางการ
ข่งฟางรีบตกลงทันที “ไม่ต้องห่วง ข้าทำมาหลายสิบปีแล้ว แม่นางซื้อที่ดินจากข้า ข้าก็ต้องทำให้แม่นางมีความสุข”
กู้เสี่ยวหวานยิ้มและพยักหน้า แม้ว่าจะไม่รู้ว่าที่ว่าการอำเภอในยุคนี้ทำงานกันอย่างไร แต่คาดว่าคงไม่ต่างจากชาติก่อนมากนัก
ถ้านางต้องไปที่ที่ว่าการอำเภอในยุคนี้ด้วยตนเอง นางจะไม่รู้ว่าที่ว่าการอำเภอเปิดที่ไหนและทำการอย่างไร
คาดว่าคงไปผิดไม่รู้เท่าไร ที่สำคัญคือต้องมองสีหน้าผู้อื่น บางทีแม้แต่คนจากที่ว่าการอำเภอก็อาจทำให้ลำบากได้ แต่ถ้าข่งฟางไปก็คงจะต่างออกไป เพราะเขาเป็นนายหน้าขายที่ดินมาหลายปี ทุกคนก็รู้จักเขา ดังนั้นจึงจัดการได้ง่ายขึ้น
กู้เสี่ยวหวานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหยิบเงินสิบตำลึงเงินจากห่อผ้าของนางแล้วยื่นให้ข่งฟาง “นี่เป็นค่าเหนื่อยของท่านลุงข่ง”
กู้เสี่ยวหวานใช้เงินเป็นจำนวนมาก และแน่นอนว่ามันจบลงแล้ว ค่านายหน้าสำหรับการซื้อและขายที่ดินเกือบสองตำลึงเงิน เงินสองร้อยกว่าตำลึงเงินเพื่อซื้อที่ดินจะมีค่าภาษีโฉนดประมาณหกตำลึงเงิน ข่งฟางผู้นี้อาจใช้เงินเพียงเล็กน้อยในที่ว่าการอำเภอ อย่างไรก็ตาม อยู่ที่เขาจะตัดสินใจ ข่งฟางอาจได้เงินตำลึงเงินสองตำลึงเงินนอกเหนือจากค่าแรงของเขา
ข่งฟางยินยอมอย่างนอบน้อม จากนั้นก็รับเงินอย่างมีความสุขและคำนวณอย่างรวดเร็วในใจว่า ไม่รวมภาษีโฉนดก็สามารถได้ส่วนต่างประมาณสี่ตำลึงเงิน นอกจากค่าแรงเดิมสองตำลึงเงินและค่าใช้จ่ายในที่ว่าการอำเภอแล้ว ก็ยังสามารถได้เงินส่วนต่างอีกสองตำลึงเงิน ในใจของเขาเบิกบานเป็นอย่างมากและพอใจกับแม่นางผู้นี้ ทั้งนางที่ยังเด็ก แต่นางก็สามารถทำสิ่งต่าง ๆ ได้ เขาจึงสัญญาทันทีว่า “ไม่ต้องกังวล แม่นางกู้ ข้าจะจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด”
กู้เสี่ยวหวานมีความสุขมากเมื่อได้ยินคำสัญญาของข่งฟาง เงินหนึ่งกว่าตำลึงเงินนี้เป็นเงินที่ควรให้ ถ้าให้เงินเพิ่มอีกสักเล็กน้อยคนจะเห็นว่าเป็นประโยชน์ที่จะรับมัน และพวกเขาจะให้บริการด้วยความเต็มใจอย่างเป็นธรรมชาติ
ยิ่งไปกว่านั้น นอกจากที่ดินห้าสิบหมู่แล้ว ในอนาคตกู้เสี่ยวหวานก็จะมาซื้อที่ดินเพิ่มอย่างแน่นอน ตอนนี้นางมีความสัมพันธ์ที่ดีกับข่งฟางแล้ว ในอนาคตมันจะสะดวกมากขึ้นที่จะพูดคุยเกี่ยวกับธุรกิจ
เมื่อทั้งสองทำข้อตกลงกันเสร็จแล้ว เดิมทีข่งฟางจะนำโฉนดที่ดินส่งไปยังบ้านของกู้เสี่ยวหวาน แต่กู้เสี่ยวหวานไม่ต้องการที่จะโอ้อวดเกินไป จึงไม่ตอบอะไร และกล่าวเพียงว่าจะมาในอีกสามวัน
ข่งฟางไม่ได้คัดค้าน สามวันหลังจากข้อตกลง กู้เสี่ยวหวานจะไปที่บ้านของข่งฟางและหลังจากนั้นก็จะจบเรื่อง
ระหว่างทางกลับ ใบหน้าของป้าจางมีรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา ถ้าคนอื่นไม่รู้ พวกเขาคงคิดว่าป้าจางเป็นผู้ซื้อที่ดินเอง
ป้าจางดีใจแทนกู้เสี่ยวหวาน ที่ดินห้าสิบหมู่นี้จะได้รับประกันในอนาคต นางดึงกู้เสี่ยวหวานและกล่าวไม่หยุด “สาวน้อยเสี่ยวหวาน เมื่อมีที่ดินพวกนี้แล้ว ชีวิตของพวกเจ้าก็จะมีหลักประกันแล้ว”
กู้เสี่ยวหวานยิ้มและรู้สึกมีความสุขอย่างมากในใจ เมื่อคิดว่าจะได้โฉนดทางการในสามวันไม่ต้องพูดถึงว่ามีความสุขแค่ไหน นี่เป็นอสังหาริมทรัพย์แห่งแรกในอีกโลกหนึ่ง และมันทำให้รู้สึกปลอดภัยเล็กน้อย
ป้าจางยิ้มตลอดทางกลับบ้าน เมื่อเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของภรรยา ลุงจางก็กล่าวติดตลกว่า “ข้ารู้ว่าสาวน้อยผู้นั้นซื้อที่ดิน แต่ถ้าไม่รู้คงคิดว่าเจ้าเป็นคนซื้อที่ดินเสียเอง”
ป้าจางจ้องที่ลุงจางอย่างโกรธเคือง “ก็ข้ามีความสุขกับสาวน้อยเสี่ยวหวานนี่!”
ลุงจางรีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ข้ารู้ ข้ารู้ ในที่สุดเด็ก ๆ ของครอบครัวนี้ก็มีที่พึ่งพาแล้ว”
“ใช่แล้ว ที่ดินห้าสิบหมู่นี้ ถ้าในอนาคตมีคนมาเช่าก็จะมีเงินหลายสิบตำลึงเงินต่อปี เช่นนี้ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารและเสื้อผ้าอีกต่อไป” ป้าจางถอนหายใจ แม้จะไม่มีกินมีใช้อย่างหรูหรา แต่ก็ไม่ต้องทนหิวอีกต่อไป เมื่อนางคิดว่าชีวิตของเด็ก ๆ เหล่านี้ค่อย ๆ ดีขึ้น ป้าจางก็รู้สึกมีความสุขมาก
ลุงจางก็ยิ้มอย่างมีความสุขเช่นกัน “ในอนาคตพวก เราก็จะมีเช่นกัน พวกเราจะค่อย ๆ ดีขึ้น”
เมื่อมองดูกล่องไม้ไผ่ที่วางเรียงรายอยู่บนพื้น ป้าจางก็กล่าวอย่างตื่นเต้นว่า “ใช่แล้ว พวกเราก็มีรายได้ที่มั่นคงแล้ว เมื่อถึงเวลาที่เรามีเงินเพียงพอ พวกเราก็ไปซื้อที่ดินกัน ถ้าข้าทำได้ หากเพาะปลูกได้ พวกเราก็จะทำการเพาะปลูก แต่ถ้าไม่สามารถเพาะปลูกได้ เราก็ให้ผู้อื่นเช่า และพวกเราก็คอยเก็บค่าเช่า”
ลุงจางพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า “ใช่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะสาวน้อยเสี่ยวหวาน เราจะมีวิธีหาเงินมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร ในอนาคตของสาวน้อยเสี่ยวหวานผู้นี้ เกรงว่ามันจะไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน”
ทั้งสองคุยกันสักพัก ก่อนป้าจางจะแยกไปทำอาหารเย็น
เมื่อกลับมาถึงบ้าน กู้เสี่ยวหวานไม่ได้บอกกู้หนิงผิงเกี่ยวกับการซื้อที่ดิน โดยคิดจะบอกพวกเขาเมื่อมีโฉนดอย่างเป็นทางการอยู่ในมือ
ขณะเตรียมอาหารเย็น กู้เสี่ยวหวานก็ได้ยินคนมาเคาะประตู เมื่อกู้เสี่ยวหวานมองออกไป ใบหน้าของนางพลันบิดเบี้ยวไม่น่าดู
คนผู้นี้ช่างหน้าไม่อาย!
กู้เสี่ยวหวานถือทัพพีไม้ชี้ไปที่ฉินเย่จือ และเอ่ยถามอย่างไม่พอใจว่า “ทำไมเจ้าถึงมาที่นี่อีก”
ฉินเย่จือยิ้มอย่างขมขื่น แม่นางผู้นี้ไม่ต้อนรับเขามากแค่ไหน แต่เพื่อประโยชน์ของเขาเอง เขาจึงกล่าวอย่างขมขื่นทันทีว่า “ข้าหิวแล้ว”
กู้เสี่ยวหวานได้แต่ด่าอยู่ในใจ คนผู้นี้มาที่นี่เพื่อกินและดื่ม
ทันทีที่ครอบครัวของนางทำอาหาร คนผู้นี้จะปรากฏตัวขึ้นมา
ฉินเย่จือแสดงท่าทางน่าสงสาร ลูบท้องของเขาอย่างไม่สบายใจพลางกล่าวว่า “ข้าไม่ได้กินอะไรมาหนึ่งวันแล้ว”
กู้เสี่ยวหวานมองไปที่คนผู้นี้อย่างหมดคำพูด เดิมทีคิดว่าหลังจากที่นางไล่เขาไปแล้ว แต่นางไม่ได้คาดคิดว่าเมื่อกลับบ้านมาจะพบคนผู้นี้จะปรากฏตัวเพื่อหลอกหลอนนางไม่หยุด
รูปลักษณ์ของคนผู้นี้ไม่มีใครเทียบได้ และการที่เขากินและดื่มก็ไม่ได้ทำให้ผู้อื่นเสียดาย เมื่อเห็นท่าทางที่หิวโหยของฉินเย่จือที่ราวกับเด็กน้อยที่น่าสงสาร กู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกใจอ่อนเล็กน้อย นางเดินไปข้างเขาแล้วกล่าวอย่างปลอบใจว่า “เอาล่ะ เอาล่ะ เลิกทำหน้าไว้ทุกข์ได้แล้ว อาหารยังทำไม่เสร็จ เจ้ารอสักครู่”