293 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มาพบกันใหม่อีกไม่ได้
“ฮ่าฮ่า ขอโทษ ทากัตซูกิ-คุง ชั้นลืมตัวไปนิดหน่อยน่ะ” (ซากุไร)
“มันเป็นซักพักแล้วนะ ซากุไร-คุง ชั้นกลับมาแล้ว” (มาโกโตะ)
“แม้ว่าท่านอัลเธน่า-ซามะพูดเองว่ามันจะยากจริงๆที่จะกลับมา… จริงๆเรื่องนี้… มันโล่งใจจริงๆ…” (ซากุไร)
ตาของซากุไรแดง ขณะที่เขาพูดมันอย่างสดชื่น
การแหย่เขาสำหรับเรื่องนี้ มันจะไม่มีไหวพริบ
“มาโกโตะ-ซัง…ผมมีความสุขมาก…ที่ผมเห็นพี่ได้อีกครั้ง…” (เลนเนิร์ด)
“เจ้าชายเลนเนิร์ด มันเป็นซักพักแล้วนะ พี่บอกไม่ได้เลยว่ามันเป็นน้องตอนแรก” (มาโกโตะ)
เจ้าชายเล็นเนิร์ดูเหมือนแค่สาวสวยก่อนหน้านี้
หลังจาก 1 ปี เขาได้โตขึ้น และตอนนี้ดูเหมือนชายหนุ่มหล่อเหลาที่ลังเลอยู่ระหว่างผู้ชายและผู้หญิง
“ไม่ ผมยังคงต้องไปอีกไกล แต่ตอนนี้ผมใช้ดาบศักดิ์สิทธิ์เก่งขึ้นแล้ว! มาดูมันทีหลังกันนะ” (เลนเนิร์ด)
“ได้ แน่นอนว่าพี่จะอยากเห็น” (มาโกโตะ)
“ชั้นได้ฝึกดาบกับเลนเนิร์ด-คุงน่ะ” (ซากุไร)
“ผมพัฒนาเรื่องดาบเพราะต้องขอบคุณเรียวซูเกะ-ซัง” (เลนเนิร์ด)
ดูเหมือนพวกเขาสองคนสนิทกัน
เมื่อชายหนุ่มหล่อสองคนเหล่านี้เรียงรายกัน ผมเริ่มสงสัยว่านี่เป็นกลุ่มไอดอลมั้ย
“ทากัตซูกิ-คุง ยินดีต้อนรับกลับมา”
ไหล่ของผมถูกตีเบาๆ
เมื่อผมมองกลับไป ผมเห็นอัศวินหญิงที่ผอมเพรียว
“โยโกยามะ-ซัง มันเป็นซักพักแล้วนะ” (มาโกโตะ)
หนึ่งในภรรยามากมายของซากุไร-คุง โยโกยามะ ซากิ-ซัง
เธอถูกเรียกว่าคนสวยในชั้นเรียนหมายเลขหนึ่ง
“เฮ้ ได้เจอกับอายะแล้วยัง?! ทุกครั้งที่ชั้นเจอเธอ เธอจะร้องไห้เรื่องนายตลอดเลย!” (ซากิ)
“ใช่ เจอแล้วน่ะ เธอร้องไห้จริงแหละ” (มาโกโตะ)
“ใช่มั้ยล่ะ?! อย่าไปทิ้งเธอไปอีกนะ เคมั้ย?!” (ซากิ)
“ได้ ชั้นจะไม่ทำ” (มาโกโตะ)
ผมถูกท่วมท้นโดยความเข้มข้นของโยโกยามะ-ซัง
“เธอดูเหมือนจะสบายดีนะ โยโกยามะ-ซัง” (มาโกโตะ)
เมื่อผมพูดอย่างนี้ เธอสร้างรอยยิ้มกว้าง
“ฟุฟุฟุ ดูนี่ สวย ใช่ป่ะ? เรียวซูเกะซื้อให้ชั้นน่ะ” (ซากิ)
เธอโชว์แหวนที่มือซ้ายให้ผมดู และที่นั่นมีแหวนหมั้นใหญ่ส่องประกายอยู่
เธอดูโตกว่าก่อนหน้านี้เล็กน้อย
ดังนั้นนี่เป็นเสน่ห์ของภรรยาเหรอ หือห์
“มันเหมาะนะเนี่ย” (มาโกโตะ)
“ขอบคุณ นายไปซื้อให้อายะด้วยนะ โอเคมั้ย?!” (ซากิ)
“ด-ได้ ชั้นจะทำ” (มาโกโตะป
การสนทนาจากโยโกยามะ-ซังไม่มีเบรคเลย
“ซากิ ทากัตซูกิ-คุง เพิ่งจะกลับมา และต้องเหนื่อยแล้วแน่” (ซากุไร)
“โอเค~ เข้าใจแล้วจ้ะ เรียวซูเกะ” (ซากิ)
ซากุไร-คุง ส่งมือมาช่วยผมที่นี่
ผมถูกช่วยแล้ว
ไม่ว่าเรื่องอะไร ที่ไหนที่เขาขายแหวนหมั้นกัน?
ผมไม่รู้สึกว่าพวกเขาจะขายของเหล่านี้ในร้านชุดเกราะ หรือร้านอุปกรณ์
ให้ฟูจิ-ยังสั่งให้ผมได้มั้ยถ้าผมขอเขาน่ะ?
(นายมัน…อย่างน้อยไปหาด้วยเท้าตัวเองเลยนะ สำหรับบางอย่างแบบแหวนหมั้นน่ะ) (ไอรา)
เสียงที่งงงันสะท้อนอยู่ในหัวของผม
ไม่ได้เหรอ ไอรา-ซามะ?
(ไม่ได้ ไม่ได้ ฟังนะ ของแบบนั้นมันเป็นช่วงเวลาที่อยู่ตลอดชีวิต ดังนั้นมันเป็นเหตุการที่สำคัญสำหรับสาวจริงๆและ…) (ไอรา)
ผมโดนไอรา-ซามะดุ
ตอนนี้เมื่อผมคิดเกี่ยวกับมันแล้ว เทพธิดาแห่งโชคชะตา-ซามะ ก็เป็นเทพธิดาแห่งความรักด้วย ใช่มั้ย?
ระหว่างที่ผมฟังหูซ้ายทะลุหูขวา…
(เฮ้ย อย่ามาไม่สนใจชั้นนะ) (ไอรา)
ผมฟังอยู่ครับ~
“โอ้? ไม่ใช่คนนี้เป็นฮีโร่มาโกโตะ-โดโนะเหรอ?”
“มุห์…ไม่ใช่ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ-โดโนะ บาดเจ็บสาหัสในการต่่อสู้กับลอร์ดปีศาจราชาสัตว์เหรอ?”
“ไม่ จากที่ชั้นได้ยิน เข้าเสียแขนขาไปนะ”
“ชั้นได้ยินว่าเค้าตายไปแล้ว”
“แต่ไม่ว่าจะดูยังไง เค้าดูสบายดีนะ?”
“เราจำผิดคนกับคนอื่นเหรอ?”
“แต่เค้าสนิทกับฮีโร่แห่งแสงซากุไร-ซามะนะ… ไม่ใช่มันแน่นอนว่านั่นเค้าเหรอ?”
คนเริ่มมารวมกันเป็นฝูง
แทนที่จะพูดว่าพวกเขามารวมกันเพราะผม มันเหมือนกันพวกเขารวมกันเพราะผมเป็นใครมากกว่า เพราะผมคุยอย่างเป็นมิตรกับฮีโร่แห่งแสงซากุไร-คุง
เอาเรื่องอาการบาดเจ็บสาหัสไว้ก่อน ข่าวลือมันแพร่ไปว่าผมเสียแขนขา หรือตาย
ดูเหมือนการคาดเดามันขึ้นมา หลังจากที่ฮีโร่หายไปจากหน้าเวที
หลังจากนั้น ผมถูกล้อมโดยคนเป็นตันๆในปราสาท และถูกยิงคำถามมาเป็นชุด
ระหว่างที่ผมสงสัยว่าจะตอบพวกเขายังไงดี เจ้าหญิงโซเฟียพูดแทนผมระหว่างนั้น และรับมือกับพวกเขา
ผมไม่เก่งเลยเมื่อถูกล้อมโดยผู้คน ดังนั้นเธอช่วยผมที่นี่น
มันใช้เวลา 2 ชั่วโมง เพื่อทักทายคนที่มีอิทธิพลทั่วๆ ในปราสาทไฮแลนด์
ดูเหมือนนั่นจะเป็นวัตถุประสงค์ที่เรามา
แต่มันจะใช้เวลาซักพักก่อนที่ผมจะกลับไปที่แนวหน้าได้นะ
ตอนนี้ผมเป็นฮีโร่ที่ได้รับบาดเจ็บในการต่อสู้กับลอร์ดปีศาจ และเกษียณ เป็นฮีโร่กิติมศักดิ์
ตอนนี้เจ้าหญิงโซเฟียคุยกับคนที่ดูเหมือนจะเป็นนายกรัฐมนตรีในที่ที่แยกออกไปเล็กน้อย
“เพราะเจ้าหญิงโนเอลไม่ว่างเพราะเรื่องอื่น เราอนุญาติคนเข้าเฝ้าไม่ได้ในวันนี้” คือที่ผมได้ยิน
ดูเหมือนผมจะไม่สามารถเจอกับเจ้าหญิงโนเอล
เธอเป็นบางคนที่มีจุดยืน ดังนั้นมันช่วยไม่ได้
ผมสีบลอนด์ส่องสว่างและตาสีฟ้าดุจอัญมณี
ทันใดนั้นผมนึกถึงหน้าของเธอ…
—”มาโกโตะ-ซัง ได้โปรด อยู่กับชั้นนานๆกวานี้นะ”
หน้าของแอนนา-ซังที่ผมพูดด้วย เมื่อ 1,000 ก่อน ขึ้นมาในใจของผม
มันรู้สึกเหมือนเป็นเมื่อวาน แต่เธออยู่ใน 1,000 ปีก่อน
อดีตที่ไกลออกไป
ผมสามารถที่จะพบกันใหม่กับโมโมะ
แต่มันเกิดขึ้นแล้วที่แอนนา-ซังได้…
ผมจบที่การอารมณ์มากมายเอ่อขึ้นมาไม่ว่ายังไง
ไม่ดีเลย ต้องทำให้ใจเย็น
โล่งจิต โล่งจิต
เจ้าหญิงโซเฟียกลับมาจากการสนทนาของเธอ
ดูเหมือนเธอได้ทำการนัดกับเจ้าหญิงโนเอล
“ขอโทษที่ให้รอ กลับไปที่บริษัทฟูจิวาระกันเถอะ” (โซเฟีย)
“ขอบคุณสำหรับการทำงานหนักนะ โซเฟีย” (มาโกโตะ)
“ชั้นไม่ได้ทำมากขนาดนั้นหรอก” (โซเฟีย)
เธอยิ้มพร้อมสีหน้าที่เหนื่อยเล็กน้อย
ผมที่รู้สึกแย่ที่ให้เธอทำให้เธอทำทั้งหมดนี้ มันต้องขึ้นมาบนหน้าผม
“ถ้านายจะคิดเกี่ยวกับชั้น เอาใจชั้นเยอะๆสิ” (โซเฟีย)
เธอกระซิบในหูของผม เพื่อที่ไม่มีใครจะได้ยินมัน
ผมเอาใจเธอมากมาย แม้แต่บนทางกลับในรถม้า
หลังจากที่เราไปที่บริษัทฟูจิวาระ เจ้าหญิงโซเฟียบอกว่าเธอมีธุระบางอย่างที่ต้องไปทำ และจากไป
เธอเป็นคนทำงานหนักจริงๆ
แต่เธอพูดว่าเธอจะกลับมาสำหรับงานเลี้ยงฉลอง
“เฮ้ เฮ้ มาโกโตะ ไปหาฟูริกัน!” (ลูซี่)
“ใช่ ฟู-จังน่ะ เธออยากเจอนายจริงๆนะ!” (อายะ)
ลูซี่และซา-ซังบอกเรื่องนี้กับผม ทันทีที่ผมกลับมา
“ได้ ไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)
งานเลี้ยงฉลองที่ฟูจิ-ยังจัดเพื่อการกลับมาของผม มันเป็นตอนกลางคืน ดังนั้นมันยังมีเวลา
และที่สุดของทั้งหมด ผมอยากจะคุยกับฟูเรีย-ซัง
เพราะทั้งหมดผมทำให้เธอกังวล ที่จากไปยังอดีต
“ถ้างั้น จับมือชั้น” (ลูซี่)
ลูซี่ยื่นมือขวาออกมา
“หืม?”
ผมจับมมือเธอโดยไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้น
ซา-ซังจับมืออีกข้างของลูซี่ เหมือนเธอชินกับมัน
“โฮ่ย [เทเลพอร์ต]” (ลูซี่)
“เอ๋?” (มาโกโโตะ)
ภาพที่เห็นเปลี่ยนไปต่อหน้าต่อตาผม และทุกสิ่งกลายเป็นสีขาวโพลน
ทันทีต่อมา ทิวทัศน์เมื่องที่งดงามแผ่อยู่หน้าสายตาของผม
“ล-ลูซี่…” (มาโกโตะ)
“เอ่อเฮะเฮะ ชั้นใช้เทเลพอร์ตเก่งขึ้นแล้ว ใช่มั้ยล่ะ?” (ลูซี่)
จากใจ ผมคิดว่ามันน่าประทับใจ
เมื่อผมประทับใจกับสิ่งนี้อยู่ ผมตรวจดูรอบๆ
อาคารที่ไม่คุ้นเคยมากมาย ที่ผมไม่เห็นในเมืองหลวงของไฮแลนด์
ผู้คนเดินไปทั่ว และทั้งหมดใส่ผ้าคลุม
เมืองนี้มีนักเวทย์เยอะเหรอ?
“ที่นี่ที่ไหน?” (มาโกโตะ)
“{เขต 9}” (ลูซี่)
ลูซี่ตอบคำถามผม
“เขตกะ—เอ๋? นี่มันสลัมนั่นเหรอ?” (มาโกโตะ)
มันต่างจากก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง
เขตที่อาชญากร มาเฟีย และกึ่งปีศาจอยู่
อาคารที่เสื่อมโทรม
คนเร่รอนที่นอนกันอยู่บนถนนไม่มีให้เห็นได้เลย
“น่าประทับใจ ใช่ป่ะล่ะ? มันเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ในแค่ปีเดียว” (ลูซี่)
“ฟู-จังทำเต็มที่ที่สุด เพื่อที่มันจะทำให้กึ่งปีศาจในเขต 9 อาศัยอยู่ง่ายขึ้น” (อายะ)
“โฮฮ่-” (มาโกโตะ)
ผมมองไปที่เขต 9 อย่างไม่พัก
นี่มันสำเร็จได้โดยฟูเรีย-ซัง
อย่างที่คาดกับออราเคิลแห่งความมืด…ไม่นี่ เธอเป็งสาวศักดิ์สิทธิ์แล้วตอนนี้
“เฮ้ ลูซี่ ทำไมเจ้าหญิงไม่ได้อยู่ในลาโฟรเอจ แต่เป็นไฮแลนด์ล่ะ?” (มาโกโตะ)
ผมคิดอย่างแน่นอนเลย ว่าเธอจะไปทำให้บ้านเกิดของเธอฟื้นฟู
“อืม เกี่ยวกับเรื่องนั้น…” (ลูซี่)
แค่เมื่อลูซี่กำลงจะพูดบางอย่าง…
“อ้า! ลูซี่-ซัง!”
“มันคืออายะ-จัง!”
“เขี้ยวสีแดง เท่สุดๆ-!”
“ใครเป็นคนที่อยู่กับพวกเธอกันน่ะ?”
“ต้องเป็นเด็กขนของแน่เลย”
“แต่เขาผอมนะ มันไม่ดูเหมือนว่าเค้าจะขนอะไรได้เลย-”
เด็กๆมารวมกันรอบๆลูซี่และซา-ซัง
และดูถูกผมอย่างเป็นธรรมชาติ
“เฮ้ อย่าเรียกแฟนชั้นว่าเด็กขนของได้มั้ยน้องๆ?” (ลูซี่)
“เพราะทั้งหมด ทากัตซูกิ-คุงเป็นสามีพี่นะ” (อายะ)
พวกเธอสองคนพูดแทนผม
คำนั้นทำให้เด็กๆพูด ‘เอ๋?’
“แฟนของลูซี่และอายะ-จังต้องเหลือเชื่อแน่เลย ใช่ป่ะพี่?”
“แต่ชั้นได้ยินมาว่าเค้าเป็นฮีโร่ที่เก่งมากๆไปเลยนะ?”
“แต่คนนี้ไม่มีมานาเลยอ่ะ”
“พี่เค้าเก่งจริงๆเหรอ-?
สายตาแห่งความสงสัยร่ายลงมา
“มุ่ห์ มาโดโตะ แสดงพลังให้เด็กๆดูหน่อยสิ” (ลูซี่)
“ทากัตซูกิ-คุง ใช้เวทย์มนตร์น้ำที่ใช้บ่อยๆ ที่มันสุดยอดจะฉูดฉาดนั่นเลย!” (อายะ)
ลูซี่และซา-ซังกระพือไฟผม
แต่…
“ถ้าชั้นใช้เวทมนตร์สปิริตในเมืองมันจะวุ่นวายนะ” (มาโกโตะ)
ตอนนี้ ผมควระทำอะไรดี
ระหว่างที่ผมครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้…
“ราชาของเรา มีปัญหาเหรอ?”
*ตั้ม!*
มานาเข้ม เติมเต็มอากาศ
มันจนถึงขั้นหายใจไม่ออก เหมือนถูกโยนเข้าไปในน้ำกลางเมือง
เด็กๆกึ่งปีศาจปิดปากสนิท และผู้คนที่ผ่านไปผ่านมาตกใจและมองมาทางนี้
แม้แต่ลูซี่และซา-ซัง ก็ททำหน้าที่จริงจัง
หนึ่งในเด็กเปิดปาก ดั่งในที่สุดก็สามารถพูดได้
“น-นี่-จัง…ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร…?”
“สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ อันไดน์” (มาโกโตะ)
“””?!”””
น้องๆทำหน้าตกใน เหมือนโดนน้ำสาดหน้า
น่ารัก
“ฟุฟุฟุ ชั้นฟังทุกอย่างที่ราชาพูด ชั้นแม้แต่จมเมืองนี้ในน้ำได้ในนาที เข้าใจความยิ่งใหญ่ของราชาของเรารึยังตอนนี้?” (เดีย)
น้ำเสียงของอันไดน์ดูมีเมตตา แต่เด็กๆเหม่อลอยดั่งลืมว่าจะหายใจยังไง จากมานาที่อุกอาจของอันไดน์
แล้วก็ อย่าพูดอะไรบางอย่างที่อันตรายมากแบบนั้นสิ
เด็กๆซีดแล้วนะ
“เดีย ระงับมานาหน่อย” (มาโกโตะ)
“ได้ ราชาของเรา” (เดีย)
สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ทำให้มานาของเธอเบาบางลง กับคำสั่งของผม
ในที่สุดน้องๆก็ถูกปล่อยออกมาจากความตึงเครียด และสีหน้าผ่อนคลาย
“โว่ว นี่-ขัง”
“สหายของลูซี่-ซังและอายะ-จังมันอยู่อีกระดับนึงไปเลยจริงๆแหละ”
“ทำไมผิวพี่สี่ฟ้าล่ะ โอเน่-ซัง?”
“ทำให้สปิริตน้ำผู้ยิ่งใญ่เป็นสหายได้ยังไงอ่ะ?!”
และผลของมัน ผมถูกถามคำถามลงมาเป็นฝน
ดูเหมือนผมจะสามารถรักษาเกียรติของลูซี่และซา-ซังได้
“…เฮ้ มาโกโตะ?” (ลูซี่)
“ทากัตซูกิ-คุง-?” (อายะ)
หืม?
ผมรู้สึกเย็นวาบที่หลังผม
เมื่อผมมองสังสัยกลับไปว่ามีอะไร…
“”ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร””
ลูซี่และซา-ซังถามผมในเวลาเดียวกัน
เอ๋? สองคนนี้…ไม่ได้สนิทกกับเดีย ใช่แล้ว
“เธอเป็นอันไดน์ที่เป็นสหายชั้นเมื่อ 1,000 ปีก่อน…” (มาโกโตะ)
“มาโกโตะมีผู้หญิงอื่นอีกแล้ว!” (ลูซี่)
“ทากันซูกิคุง นายมันงี่เง่าาาาาาา!!” (อายะ)
“เดียว ไม่ใช่อย่าง—!” (มาโกโตะ)
“ราชาของเรา การรอมันไม่เจ็บปวดสำหรับชั้น แต่ตอนนี้ที่นายได้เรียกชั้นออกมา ชั้นจะอยากให้นายใช้เวลากับชั้น” (เดีย)
ผมไม่รู้ว่าเธอไม่อ่านบรรยากาศ หรือเธอจงใจ แต่เธอ กอดผม
ไม่เลย เธอออกมาของเธอเองนะ
ผมใช้เวลานิดหน่อยเพื่อที่จะอธิบายกับลูซี่และซา-ซัง
◇◇
เราเดินหน้าในเขต 9 และมาถึงคฤหาสน์ใหญ่
เห็นว่ามันเป็นอาคารทูตของลาโฟรเอจ
มันดูเหมือนฟูเรีย-ซังอยู่ที่นี่
“โออ้! ลูซี่-ซามะและอายะ-ซามะ! ผมดีใจที่เห็นท่านมมาเยี่ยมเยือนเรา
นายประตูกึ่งปีศาจแสดงสีหน้าที่มีความสุข ทันทีเมื่อพวกเขาเห็นลูซี่และซา-ซัง
ดูเหมือนพวกเขาจะรู้จักกัน
“ฮัลโหล” (ลูซี่)
“เรามาเพื่อเจอกับฟู-จังน่ะ” (อายะ)
“เอาเลยครับ เอาเลย…โอ? แล้วชายคนนั้นเป็นใครครับ?”
ลูซี่และซา-ซัง ผ่านไปแบบนั้นได้ แต่มันดูเหมือนมันจะไม่เหมือนกันสำหรับผม ที่เป็นคนแปลกหน้า
“ฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของโรเซส มาโกโตะ” (มาโกโตะ)
“?! ท่านคือ!!”
ทันทีที่ได้ยินชื่อของผม สีของหน้านายประตูเปลี่ยนไป
“รอซักครู่นะครับได้โปรด! ผมต้องเรียกคนตำแหน่งสูง!”
พวกเขาหายไปข้างในอาคาร ในพริบตา
มันมีนายประตูสองคน และคนที่เหลือมองดูผม ด้วยความสนใจที่ยิ่งใหญ่
“มีอะไรเหรอครับ?” (มาโกโตะ)
ผมรู้สึกว่าเขาอยากจะพูดบางอย่าง ผมเลยพูดก่อน
“ขออภัยครับ …! ผมไม่คาดว่าจะได้พบทากัตซูกิ มาโกโตะ-ซามะตัวจริง”
‘ตัวจริง’ พวกเขาพูด
พวกเขามีความประทับใจที่มากเกินไปเกี่ยวกับผม
“ได้ยินเรื่องนั้นมาจากใครเหรอ?” (มาโกโตะ)
ผมมั่นใจอย่างแน่นอนว่ามันเป็นลูซี่หรือซา-ซัง ที่ชอบพูดเรื่องเกินจริงเกี่ยวกับผม
“แน่นอนครับว่า จากพระนาง!”
หืม?
ความคิดผมหยุดไปชั่วขณะแหน่ะนั้่น
ราชินีของประเทศแห่งความมืด
หน้าของแม่มดแห่งภัยพิบัต ขึ้นมาในใจของผม
แต่ไม่มีทางที่จะเป็นอย่างนั้น
ไม่มีราชวงศ์ในประเทศแห่งความมืด
ตั้งแต่ทีแรก มันไม่ได้เป็นตัวตนที่ว่าเป็นประเทศ
พูดอีกอย่าง คนที่นำพวกเขาคือ…
“อาา เค้ารู้แล้ว” (ลูซี่)
“เมื่อเราคิดว่าจะทำให้เค้าตกใจ เมื่อพวกเค้าเจอกันซะอีก” (อายะ)
ลูซี่และซา-ซังทำหน้ามุ่ย ผมเลยสรุปได้
“เป็นไปได้มั้ยว่าเจ้าหญิงโซเฟย-ซัง เป็นราชินีของประเทศแห่งความมืด?” (มาโกโตะ)
“นั่นใช่แล้ว ตกใจป่ะล่ะ?” (ลูซี่)
“ฟู-จังเป็นผู้ปกครองของประเทศแห่งความมืดเลยน้า!” (อายะ)
“โออ้…” (มาโกโตะ)
นั่นน่าตกใจ
เข้าใจแล้ว
ฟูเรีย-ซังเป็นราชินี หือห์…
มันเหมาะสมกับเธอ
“แต่เราไปเจอราชินีโดยไม่นัดได้เหรอ แล้วเรื่องพวกการทักทาย…” (มาโกโตะ)
“นายมาพูดอะไรของนาย? เราเป็นสหายในปาร์ตี้กันนะ ถูกมั้ย?” (ลูซี่)
“ฟู-จังไม่ถือเรื่องเล็กๆหรอกน่า” (อายะ)
ลูซี่และซา-ซังหัวเราะกับความกังวลของผม
ใช่ ว่าแล้ว
ก่อนอื่น ผมจะรายงานว่าผมกลับมาอย่างปลอดภัยได้ยังไง และผมจะให้ฟูเรีย-ซังบอกผมเกี่ยวกับสถานะปัจจุบันของสิ่งต่างๆจากปากเธอเอง
—ไม่กี่นาทีถัดมา
ชายที่ใส่เสื้อผ้าที่ดูแพง มาทางนี้ด้วยก้าวเท้าที่รีบๆด้วยกันกับคนคุ้มกันสองคนอยู่ที่สองข้าง
ผมไม่เห็นฟูเรีย-ซัง
“ขออภัยที่ให้รอครับ ผมได้ยินมาว่าฮีโร่กิติมศักดิ์ของโรเซสได้มาเพื่อเยี่ยมเยียน”
น้ำเสียงแข็งและสายตาคม
มันไม่ใช่ท่าทีที่เป็นมิตร
“มันเป็นซักพักแล้วนะฮาเวล ฟูริสบายดีมั้ย?” (ลูซี่)
“ฮาเวล-คุง ฟู-จังไม่อยู่เหรอ?” (อายะ)
ลูซี่และซา-ซังต้องรู้จักกับเขา พวกเธอคุยกับเขาตรงๆ
ฮาเวล…
ผมรู้สึกว่าผได้ยินชื่อนั้นมาก่อน
ผมคิดว่ามันเป็นเพื่อนของฟูเรีย-ซัง ในซากประเทศแห่งความมืด
อย่างไรก็ตามเสื้อผ้าของเขาต่างจากในเวลานั้นอย่างสิ้นเชิง และความประทับใจที่เขามอบออกมา มันเหมือนกลางวันและกลางคืน
“ลูซี่-ซามะ อายะ-ซามะ มันเป็นซักพักแล้วนะครับ มันเป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่ทีท่านใช้เวลาเพื่อมาเยี่ยมเยียนเราในวันนี้” (ฮาเวล)
น้ำเสียงเขาอ่อนโยนกับพวกเธอสองคน
มันดูเหมือนเรื่องนี้ไม่ใช่การแสดง เขาเคารพลูซี่และซา-ซัง จากก้นบึ้งของหัวใจเขา
เพราะเรื่องนั้น ท่าทีกับผมมันดูดิบๆไปเลย เพราะมันตรงกันข้ามกันเลย
ตาที่เขาใช้มองมาทางผม…มันยิ่งกว่าเย็นชา
“คุณคือฮีโร่กิติมศักดิ์-โดโนะ ของประเทศแห่งน้ำ?” (ฮาเวล)
เราเจอกันครั้งหนึ่งแล้ว แต่น้ำเสียงของเขาดั่งเขาจำผมไม่ได้เลยซักนิด
ลูซี่และซา-ซังทำหน้าที่สงสัย
มันดูเหมือนว่าพวกเธอพบว่ามันแปลก ที่ท่าทางต่างไปแค่กับผม
ผมก็ว่ามันแปลก
“ใช่ ชั้นทากัตซูกิ มาโกโตะ” (มาโกโตะ)
“และถ้าอย่างนั้น อะไรพาคุณมาที่นี่วันนี้?” (ฮาเวล)
“ชั้นมาเพื่อมาเจอเจ้าหญิง—ชั้นหมายถึง ฟูเรีย-ซัง” (มาโกโตะ)
เมื่อผมบอกเขาถึงวัตถุประสงค์ของผม ชายขมวดคิ้วของขา
“โปรดอย่าเรียกพระนางง่ายๆแบบนั้นได้มั้ย แล้ว วัตถุประสงค์อะไรที่มาเจอท่าน?” (ฮาเวล)
ดูเป็นธุระเท่าที่เขาทำได้
วัตถุประสงค์ของผมสำหรับการได้มาเจอเธอ หือห์
มันยากที่ผมจะอธิบาย
มันมีเพียงคนจำนวนหนึ่งที่รู้ว่าผมไปที่อดีต
มันมีโอกาสเขาไม่ได้ถูกบอกเกี่ยวกับเรื่องนี้โดยฟูเรีย-ซัง
“จริงๆแล้ว ชั้นไปเดินทางที่อันตรายมาโดยคำทำนายน่ะ และชั้นสามารถที่จะกลับมาได้ ชั้นเลยมาบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้” (มาโกโตะ)
นั่นไม่ผิด
“รับทราบ ถ้าเป็นอย่างนั้น ผมจะบอกพระนางฟูเรียถึงการกลับมาของท่าน ถ้ามันมีแค่นั้น โปรดกลับไปได้แล้ว” (ฮาเวล)
การเยี่ยมเยียนถูกปฏิเสธ
ดูเหมือนเขาไม่อยากให้ผมไปเจอฟูเรีย-ซัง
“…แต่ชั้นอยากจะไปเจอเธอและบอกกับเธอด้วยตัวเองนะ?” (มาโกโตะ)
“ฟูเรีย-ซามะยุ่งอยู่ เธอจะไม่มีเวลามาเสียกับเรื่องนี้” (ฮาเวล)
การสนทนาไม่ไปที่ไหนเลย
หลังจากนั้น ลูซี่และซา-ซังเข้าไปคุยและอธิบายสถานการณ์
เราเถียงกันอยู่ซักพัก แต่สุดท้าย เราไม่ถูกอนุญาตให้เขาไปในอาคารทูต และจบที่การถอย
◇◇
“นี่มันหมายความว่ายังไงกัน?! เจ้าคนนั้น…!” (ลูซี่)
“แต่ฮาเวล-คุงวันนี้แปลกๆนะ ใช่ป่ะ ลู-จัง?!” (อายะ)
“แม้ว่าเค้าจะคำนับเราอย่างนอบน้อมตลอด!” (ลูซี่)
“แม้ว่าเราช่วยเค้า เมื่อมังกรโจมตีประเทศแห่งความมืด!” (อายะ)
“ชั้นช่วยสหายของเค้าเมื่อเค้ากำลังจะถูกกินโดยไคเมร่า และเค้ายังขอยคุณชั้นเลย!” (ลูซี่)
“ช่างเป็นขอทานที่ไม่ซาบซึ้งเอาซะเลย ไม่ใช่เหรอ ลู-จัง?!” (อายะ)
“อายะ! จากนี้ต่อไป เราจะไม่รับคำร้องมาจากเค้าอีกแล้ว!” (ลูซี่)
“ใช่ เห็นด้วยที่สุด! ชั้นจะไม่รับแล้วแม้ว่าเค้าจะขอ!” (อายะ)
ลูซี่และซา-ซังแผดเผาด้วยความโกรธเคือง
ขอบคุณเรื่องนั้น ผมพลาดโอเกาสที่จะได้โกรธไป
พูดถึงแล้ว ฮาเวลอยู่นำตำแหน่งสูงในประเทศแห่งความมืดใหม่
แต่มันดูเหมือนนักผจญภัยแรงค์สูง ลูซี่และซา-ซังได้ช่วยเขาอย่างมากมา และเขายกหัวของเขากับพวกเธอไม่ได้
นั่นทำไม่ท่าทางของเขาวันนี้มันแปลก
“ฮึ่ม โอเค มาโกโตะ แผนต่อไป!” (ลูซี่)
“ใช่ พูดจากใจ เพราะทั้งหมดเราไปเจอฟู-จังตอนไหนก็ได้ที่เราอยากจะทำ” (อายะ)
ดูเหมือนลูซี่และซา-ซังได้พูดทุกอย่างที่พวกเธออยากพูดแล้ว ความโกรธของพวกเธอลดลงไป
“หมายความว่ายังไงเรื่องนั้นน่ะ?” (มาโกโตะ)
เมื่อผมถาม หน้าของลูซี่และซา-ซัง เปลี่ยนเป็นสีหน้าแอบร้าย
“เมื่อมันต้องตัดสินใจ แค่เทเลพอร์ตไปที่ห้องของฟูริเอาเลย!” (ลูซี่)
“ตัดสินใจกัน! ลู-จัง เท่มาก!” (อายะ)
ลูซีทำสีหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง และซา-ซังกระพือไฟมัน
“…”
นั่นมันจะโอเคจริงๆเหรอ?
รูปแบบความคิดของลูซี่ได้เกือบเหมือนแม่ของเธอ โรซาลี-ซัง
และมันดูเหมือนกับมันไม่มีตัวไว้เบรคสำหรับลูซี่
พวกเธอทั้งสองโหมไฟ
(แต่ยังไงซะ นั่นโอเค มั้ง) (มาโกโตะ)
มันจริงที่ว่ามันจะได้ผล ถ้ามันแค่ไปเจอฟูเรีย-ซัง
—————————————————————
■ตอบความคิดเห็น
โนอาห์-ซามะ! ฟูเรีย! โนเอล-ซามะ!
ยังยืดเรื่องอยู่เหรอ หือห์
→ ขอโทษครับที่พวกเธอยังไม่ปรากฏ แค่รอก่อนนะครับ
มาโกโตะกลับมาที่ปัจจุบันให้หลัง แต่เขาใช้เวลาไปในอดีตนานมากเท่าไหร่กัน
พวกเขากำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ซ่อมดาบศักดิ์สิทธิ์ และปราบลอร์ดปีศาจที่เหลือ… เมื่อคิดเกี่ยวกับมันปรกติ ที่มันควรจะเป็นประมาณ 3-5 ปี…
→เกี่ยวกับเรื่องนี้ จะมีการอธิบายในตอนต่อไป พวกคุณฉลาดมากเลยครับ!
เป้าหมายเดือน 7/66
เป้าค่าเน็ต 200/200
รับยา ยาหมด 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 928/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook