ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 75
เจนสันและเซ็ตตี้ได้ยินการทะเลาะกันระหว่างคุณแม่ของพวกเขาและโจเซฟิน พวกเขามองดูผู้ใหญ่ทั้งสองอย่างกังวล
โจเซฟินดูท่าทางเย็นชาบนใบหน้าเล็ก ๆ ของเจนสัน แล้วนึกไปถึงเด็กร่าเริงและกระตือรือร้นที่อยู่กับเจย์ เธอรู้สึกเหมือนถูกมีดแทงที่หัวใจ
เธอกล้ำกลืนความเจ็บปวดในหัวใจแล้วพยายามมีสติ “พี่สะใภ้ ตัวตนของคุณทำให้อารมณ์ของเจนสันไม่มั่นคง พี่ชายของฉันจ้างผู้เชี่ยวชาญระดับสูงสุดของแกรนด์เอเซียเพื่อรักษาอาการของเจนสัน ถ้าการวินิจฉัยของเขาไม่คลาดเคลื่อน เด็กออทิสติกคนนี้มีอาการหลายบุคลิก ฉันหวังว่าคุณจะปล่อยเด็กที่ไม่รู้เรื่องไป ยอมฟังพี่ชายของฉันแล้วไปจากประเทศนี้!”
ความรักของโจเซฟินต่อเจนสันนั้นแสดงออกมาอย่างชัดเจน โรสไม่ได้โกรธ ตรงกันข้าม เธอยิ้ม
เจนสันได้ยินที่โจเซฟินบอกว่าเขาป่วย เขาย่นจมูกจิ๋ว ๆ ของตัวเอง แล้วตวาดอย่างไม่สุภาพใส่โจเซฟิน “บ้า!”
เจนสันรู้ว่าเขาไม่ได้ป่วย แต่วันหนึ่ง น้าโรคจิตของเขาต่างหากที่จะทำเขาตาย
โจเซฟินเครื่องติดจากการตอบสนองที่ใช้ไม่ได้ของเจนสัน เธอกำหมัดแล้วเดินไปหาเจนสัน ขู่เขา “เจนสัน นายเชื่อไหมว่าฉันจะชกนาย?”
เจนสันวิ่งไปหลบหลังโรส เธอรีบอุ้มเขาทันที
โจเซฟินตะลึงทันทีเมื่อเห็นเจนสันพึ่งพาโรสโดยกายกอดรอบคอโรส
โรสกล่าวกับโจเซฟินด้วยความเป็นมิตร “คุณอาเรส คุณเข้าใจฉันผิดแล้ว”
โจเซฟินมองไปที่โรสด้วยท่าทางเคร่งขรึมและจริงจัง
โจเซฟินรีบนำมือถือออกมา เธอกำลังจะโทรหาพี่ชายเธอเพื่อยืนยันว่าเจนสันออกจากโฮไรซอน คอลเลอร์ เพื่อแฉคำโกหกของโรส
มือถือดังขึ้นไม่กี่ครั้งก่อนที่เสียงของชายหนุ่มผู้ร่ำรวยและงดงามอย่างที่สุดจะดังขึ้น “ฮัลโหล…”
“พี่ชาย เจนสันอยู่ไหน?” โจเซฟินเบิกตากว้างเหมือนกระทิงดุ จ้องตรงไปที่โรส
ชายที่ปลายสายหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตามมาด้วยเสียงงุนงงของเจย์ “เจนส์กินข้าวเช้าอยู่กับฉัน ทำไม?”
สายตาเอาเรื่องของโจเซฟินพลันเปลี่ยนเป็นลุกลี้ลุกลนและตกใจ “นายพูดว่าไงนะ?”
โรสกังวลว่าเธอจะพูดอะไรที่ไมาสมควรถูกเผยออกไป เธอจึงรีบหยิบมือถือของโจเซฟินมา แล้วตัดสาย
โจเซฟินนิ่งเหมือรูปปั้นเมื่อมองไปที่โรส หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง วิญญาณเธอก็กลับมา เธอกล่าว “มีเจนสันสองคน?”
ทันใดนั้น หัวของเธอก็เต็มไปด้วยเนื้อเรื่องนิยายแนวสิงร่างที่เธอเคยอ่านมา จินตนาการของเธอวิ่งพล่านไปหมด “จากเด็กออทิสติกสู่อาการหลายบุคลิก ไปสู่การสิงร่างและแยกร่าง เ-ี่ย นี่มันนิยายสิงร่างในชีวิตเหรอเนี่ย?”
เจนสันยื่นมือเล็ก ๆ ของเขาออกไปตบหัวของโจเซฟินเต็มแรง “ไปหายากินเถอะถ้าเธอป่วยน่ะ”
เซ็ตตี้รีบรินน้ำแล้วส่งให้โจเซฟินทันที “คุณน้าคะ ได้เวลาที่คุณต้องกินยาแล้วนะ” เธอส่งเจลลี่บีนให้โจเซฟิน
โจเซฟินรู้สึกเจื่อน ๆ กับการกระทำอันน่ารักของเซ็ตตี้ “ฉันไม่ได้ป่วยนะ” เธออุทานอย่างช่วยไม่ได้
เจนสันกล่าวด้วยความเป็นปรปักษ์ “กรรมตามสนอง!”
โจเซฟินจ้องเจนสัน “เด็กนี่! กล้าดียังไงพูดกับน้าของนายแบบนี้?”
โรสไม่รอที่จะเยาะเย้ยโจเซฟินทันที “คุณอาเรส รู้สึกอย่างไรบ้างเมื่อถูกกระทำเหมือนคุณป่วย ทั้ง ๆ ที่คุณไม่ได้เป็น?”
สมองของโจเซฟินพลันชะงักทันที เสียงของเธอสุภาพขึ้น และพยายามซักถามโรส “พี่สะใภ้ ช่วยบอกฉันทีว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมจู่ ๆ ถึงมีเจนสันสองคน?”
โรสเผยรอยยิ้มอันอ่อนโยนของแม่ เจนสันไม่ได้มีสองคน พวกเขาเป็นลูกแฝดของเธอ
เซ็ตตี้เป็นเด็กจิตใจดี เธอกะพริบตาอันใสซื่อของเธอแล้วอธิบายให้โจเซฟินฟัง “ไม่ใช่เจนสันสองคนค่ะ คนหนึ่งชื่อเจนสัน อีกคนคือร็อบบี้น้อย!”