296 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พบกันใหม่อีกครั้งกับออราเคิลแห่งความมืด
“เอ๋?”
ฟูเรีย-ซังทำหน้าดั่งเธอได้เจอผี กลางวันแสกๆ
มันเป็น 1,000 ปีแล้ว
แม้อย่างนั้น เธอยังดูสวยงามอยู่ในสายตาผม แต่ตอนนี้ เธอเปิดปากของเธอกว้าง และทำสีหน้าตกตะลึง
“เฮ้ยา นั่น มันเป็นซักพักแล้วนะ” (มาโกโตะ)
ผมยกมือผมและทักทายฟูเรีย-ซัง และเธอ ‘ฮ่าห์!’
และจากนั้น สายตาของเธอเวียนว่ายชั่วครู่
……ซซซซุ
และสีหน้าของเธอ เปลี่ยนไปเป็นความไร้สีหน้า
“เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)
“…นายพูดอยู่กับใคร?” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังหันหน้าไป และพูดคำนี้อย่างเย็นชา
เอ๋?
มันต่างจากที่ผมคิดนะ
(โอชั้น โอ้ชั้น ตอนนี้ราชินีของลาโฟรเอจ เย็นชากับมาโกโตะแล้ว~) (โนอาห์)
ผมได้ยินเสียงแหย่ๆ มาจากโนอาห์-ซามะ
กิริยาท่าทางนี้ มันหมายถึงแบบนั้นเหรอ?
(ตอนนี้ ฟูเรีย-จังเป็นผู้ปกครองประเทศนะ รู้ป่าว? จุดยืนของเธอ มันต่างจากชนชั้นกลางอย่างนายมากเกินไปมาก มาโกโตะ) (โนอาห์)
(เข้าใจแล้วครั้บ… มันจะเป็นแบบนั้นเหรอ?) (มาโกโตะ)
อดีตเธอเคยเป็นพวกพ้องร่วมเดินทางของผม แต่ตอนนี้เธอเป็นราชินี
เทียบกันนั่น ผมเป็นอดีตฮีโร่ชนชั้นกลาง
มันมีช่องว่างระหว่างเราที่ใหญ่
มันน่าจะช่วยไม่ได้
“ชั้นดีใจที่ได้เห็นเธอสบายดี เจอกัน” (มาโกโตะ)
ผมสามรถที่จะเติมเต็ม การมาพบกันใหม่ด้วยกันกับฟูเรีย-ซัง และทักทายเธอ
มันรู้สึกเศร้าโศกอย่างบางเบา แต่ผมคิด ว่าผมไม่ควรจะอยู่ไปนานกว่านี้
ผมหันกลับ และตัดสินใจที่จะจากไป
เพราะผมโดดมาที่นี่ด้วยเทเลพอร์ต ผมไม่รู้ตำแหน่งปัจจุบันของผม แต่ผมควรที่จะมุ่งหน้าไปที่โรงแรมตอนนี้
แค่ เมื่อผมคิดเช่นนั้น…
“อ้า…ไม่ใช่อย่างนั้น เดี๋ยว…” (ฟูเรีย)
ผมได้ยินเสียง จากข้างหลัง
เมื่อผมหันกลับไป ตาผมสบกับฟูเรีย-ซัง ที่ยืดมือออกมาทางนี้
ผมคิดว่าเธอบอกให้ผมรอ ผมเลยหยุดเท้าของผม
“…”
“…”
เรามองกันแค่แบบนั้น ไปซักพัก
ผมรอ รอคอยคำต่อไปของเธอ แต่พวกมันไม่ออกมา
ความเงียบงันดำเนินต่อไป
“จ-จ้องชั้นมากขนาดนี้เพื่ออะไรของนาย! ลามก!” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังปิดกายของเธอด้วยสองมือ ดั่งจะซ่อนมัน
…ผู้หญิงคนนี้อะไรของเธอนี่?
แค่เมื่อผม รู้สึกมีปัญหา ว่าจะตอบสนองกับทั้งหมดนี่อย่างไร เงา มาปกคลุมผมกระทันหัน
แค่ก่อนที่ผมจะบอกได้ว่ามันคืออะไร…
“ว้าาา! ถอยไปอย่ามาอยู่บนทาง มาโกโตะ!”
“อ้า ฟู-จัง!”
ผมได้ยินเสียงจากข้างบน
“กุเอ่ะ” (มาโกโตะ)
ผมส่งเสียงนั้นออกไป ขณะที่ผมจบที่การถูกขยี้ ภายใต้พวกเธอ
“…เฮ้ย ลูซี่” (มาโกโตะ)
“ท-โทษที มาโกโตะ!” (ลูซี่)
ผมถุยทรายที่เข้าไปในปากของผม และจากนั้นผมมองลูซี่ ด้วยสายตาว่ากล่าวตักเตีอน
ดูเหมือนพวกเธอมาที่นี่ด้วยเทเลพอร์ต
บนผมเลย
“ฟูเรีย-ซามะ! โอเคมั้ยครับ?!”
“ไอ้เวรตะไล แกมาจากไหนกันวะ?!”
“พวกมิจฉาชีพ! จับพวกมัน!”
มันต้องเป็นเพราะเราตะโกน
อัศวินมากมาย มากันเป็นฝูง
เมื่อผมมองใกล้ มีคนสนิทของฟูเรีย-ซังด้วย ฮาเวล ที่เราไปเจอเมื่อมันก่อน
ไม่ใช่ว่าเขาไม่สมควรจะอยู่ที่นี่เหรอ?
“ทำอะไรน่ะ?! จัดการพวกอันธพาลพวกนั้น!”
“ได้ครับ ปล่อยมันหะ—เดี๋ยว ไม่ใช่ว่านั่น…”
“สองคนของเขี้ยวสีแดงนี่?”
“…จับ…ลูซี่-ซามะและอายาะ-ซามะ…? เรานะเหรอ?”
“เราทำไม่ได้ครับ”
“เราต่างหากที่จะเป็นคนที่ถูกจัดการ”
ดูเหมือนคนคุ้มกันของฟูเรีย-ซัง จะตัดสินใจไม่ได้ หลังจากที่ได้เห็นอีกฝ่าย ว่าเป็นลูซี่และซา-ซัง
อย่างที่คาดกับคนมีชื่อเสียง
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ! พอมาคิดว่าคุณจะแอบผ่านตาขอคนคุ้มกัน และเข้าหาฟูเรีย-ซามะ ปรกติแล้ว มันจะต้องถูกลงโทษอย่างหัก แต่ผมจะปล่อยไปครั้งหนึ่งตอนนี้เท่านั้น! กลับไปเดี๋ยวนี้นะครับ!” (ฮาเวล)
คนสนิทใกล้ชิดฮาเวล พูดคำเหล่านี้ออกมาอย่างข่มขู่
พูดให้ผมจากไปทันที
(…ผมไปเข้าหาราชินีของประเทศแห่งความมืด โดยที่ไม่ได้รับอนุญาติ ดังนั้นมันโอเคที่จะไล่ผมไปจริงๆเหรอ?) (มาโกโตะ)
มันรู้สึกแปลกนิดหน่อย แต่มันจะมีปัญหา ถ้าเรามาใช้เวลาที่หวานฉ่ำที่นี่ และจากนั้น พวกเขาจะ ‘เปลี่ยนใจแล้ว จงหัวหลุดไปซะ!’
‘ขอโทษที่รบกวน ชั้นจะไปเดี๋ยวนี้’ คือสิ่งที่ผมกำลังจะพูด แต่ มันมีบางคนที่อยากพูดอะไรออกมา
ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องยืนยันมันเลย มันคือลูซี่ และซา-ซัง
“เฮ้ ฟูริ! มาโกโตะมาเพื่อเจอเธอนะ รู้มั้ย?!” (ลูซี่)
“ใช่ ใช่ เธออยากเจอเค้าขนาดนั้นนี่!” (อายะ)
“…”
ฟูเรีย-ซังเงียบ กับคำพูดของทั้งสองคน
“เดี๋ยว! ตอนนี้ฟูเรีย-ซามะเหนื่อย และ…” (ฮาเวล)
“หุบปากไปเลยฮาเวล! อยากจะแดกลูกบอลไฟเหรอ?!” (ลูซี่)
“ชั้นจะซัดหน้านายเอานะ ฮาเวล-คุง” (อายะ)
“……ครับ” (ฮาเวล)
ฮาเวล-คุงกำลังจะหยุดเรื่องนี้ แต่ท่าทางที่ข่มขู่ของลูซี่ และแรงกดดันจากซา-ซัง ทำให้เขาถอย ในกำลังใจที่น้อยนิด
เขาเป้นผู้นำของประเทศแห่งความมืดจริงๆเหรอ?
“ฟูริ! ทำไม่ไม่พูดอะไรเลย?!” (ลูซี่)
“เกิดอะไรขึ้นกับเธอ ฟู-จัง?!” (อายะ)
แม้ว่าด้วยทั้งหมดนั้น ฟูเรีย-ซังเงียบงัน
“เราสร้างปัญหาเยอะมากเกินไปมากแล้วที่นี่ กลับเหอะ” (มาโกโตะ)
ผมตัดสินใจที่จะดึงสองคนนี้ ที่บ่น ออกไป
เมื่อเห็นเช่นนี้ ฮาเวลทำสีหน้าโล่งใจ
“มันมีหลายอย่างที่เราต้องทำใน {การเดินทางทางเหนือครั้งที่ 3} ต่อไป เราไม่มีเวลาจะมาเสีย กับฮีโร่ที่เกษียณไปแล้ว! แค่กลับไปที่โรเซส และไปผ่อนคลายในน้ำพุร้อนหรืออะไรบางอย่างนะครับ อดีตฮีโร่!” (ฮาเวล)
แม้ว่าน้ำเสียงจะค่อนข้างที่จะออกมาด้านลบ คำพูดที่มันออกมามันมีความใจดีกับผมอยู่
แล้วก็ มันมีรายละเอียดนึงที่กวนใจผมในอะไรที่เขาพูด
การเดินทางทางเหนือครั้งที่ 3 หือห์…
ผมควรถามรายละเอียด จากเจ้าหญิงโซเฟีย หรือซากุไร-คุง
“ฮึ่ม! อีกไม่นาน มาโกโตะก็จะได้กลับไปเป็นฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศแล้ว!” (ลูซี่)
“นั่นใช่แล้ว เรื่องเรื่องนั้นเกิดขึ้นมา เค้าจะเป็นคนที่เกี่ยวข้องกับการเดินทางทางเหนือ เพราะเค้าจะเป็นฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ!” (อายะ)
คนที่ตอบสนองลูซี่และซา-ซัง คือฟูเรีย-ซัง ที่เงียบมาในตลอดเวลานี้
“พูดอะไรนะ?!” (ฟูเรีย)
หน้าที่ไร้สีหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นความตกใจ ขณะที่เธอหันมาทางนี้
ตาเราสบกัน
“เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)
“ม-ไม่ใช่อย่างนั้น!” (ฟูเรีย)
เธอ ‘ฮ่าห์!’ อีกครั้งและหันหน้าหนี
เธอพึมพำบางอย่างที่เสียงเบาจริงๆ
ฮาเวลชี้สายตามาที่ผม
“…ทากัตซูกิ มาโกโตะ…คุณจะกลับไปเป็นฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเธอหรอ?” (ฮาเวล)
ท่าทางที่ข่มขู่ จากก่อนหน้านี้ เจือจางลงหลังจากที่เขาพูดอย่างนี้
ผมไม่มีข้อผู้มัดที่จะต้องตอบ
ผมสงสัยว่าผมควรจะทำอะไรดีเกี่ยวกับเรื่องนี้ และ…
“นั่นใช่แล้ว! เจ้าหญิงโซเฟียเริ่มทำขั้นตอนแล้ว!” (ลูซี่)
“เพราะทั้งหมด ทากัตซูกิ-คุงมีเจตนาเต็มที่ที่จะสู้กัยเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่!~” (อายะ)
ลูซี่และซา-ซัง ดูเหมือนจะตอบแทนผม ผมเลยแค่ตัดสินใจที่จะปล่อยมันให้พวกเธอ
ฮาเวลไม่ได้ตอบสนองมากกับการตอบนั้น
แต่ฟูเรีย-ซัง ผู้ที่มองกลับมา สั่น
“งั้นมันเป็นอย่างนั้นครับ ฟูเรีย-ซามะ” (ฮาเวล)
“…”
ฮาเวลพูดกับฟูเรีย-ซัง
เสียงของฟูเรีย-ซัง เบามาก ผมไม่ได้ยินมันเลย
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ คุณได้กำจัดลอร์ดปีศาจในสปริง ล็อก ช่วยฮีโร่แห่งแสงกำจัดราชาสัตว์ซากัน และเติมเต็มคำทำนายของเทพธิดาแห่งแสงอัลเธน่า คุณเป็นตำนานในโรเซส ผู้ที่สำเร็จมามากเพียงพอแล้ว มันไม่มีความจำเป็น ที่จะต้องสู้ต่อไปอีกแล้ว ทำไมคุณโหยหาการต่อสู้มากขึ้นล่ะครับ?” (ฮาเวล)
นั่นเป็นการพูดที่ยาวนะที่เขามอบออกมาน่ะ
“แม้ว่านายจะถามชั้นว่าทำไม…” (มาโกโตะ)
‘เพราะมันมีลอร์ดปีศาจ’ ผมตัดสินใจที่จะไม่อธิบายโง่ๆและยุ่งเหยิงแบบนั้น
“ถ้ามันมีลอร์ดปีศาจ ทากัตซูกิ-คุงจะไป!” (อายะ)
หยุดเถอะ ซา-ซัง
พวกเขาจะคิดว่าผมงี่เง่า
แม้แต่ลูซี่ก็ยังทำสายตาที่ชะงักไป
“ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น ฟูเรีย-ซามะ” (ฮาเวล)
“……เจ้า……งี่เง่าเอ้ย!” (ฟูเรีย)
น้ำเสียงของฮาเวลมันไม่แยแส และไหล่ของฟูเรีย-ซังสั่น
หรือเหมือนกับ ฮาเวลส่งเกมข้อความที่นี่ในแต่ละการสื่อ มันต้องลำบาแน่เลย
“ท่านพูดด้วยตัวเองได้แล้วมั้ยครับ?” (ฮาเวล)
ฮาเวลพูดสิ่งที่ผมคิดอยู่
ในเวลานั้น ฟูเรีย-ซังหันมาทางนี้อย่างคมกริบ
ผมยาวของเธอสร้างโค้งใหญ่
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ!” (ฟูเรีย)
เธอชี้
ตรงมาที่ผม
“ค-ครับ?” (มาโกโตะ)
เธอจ้องตรงมาที่ผม และผมจบที่การยืนหลังตรงกับเรื่องนี้
“ชั้นจะไม่อนุญาตให้นายกลับไปทำงานเป็นฮีโร่! ชั้นจะเข้าไปขวางทางที่นายจะกลับไปเป็นฮีโร่ ด้วยชื่อของชั้น ที่เป็นราชินีของลาโฟรเอจ!” (ฟูเรีย)
“ฮ๋าา?” (มาโกโตะ)
ผมไม่เข้าใจ
“ฟูเรีย-ซามะ มันนอกเหนืออำนาจเรา ที่จะเข้าไปข้องเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของประเทศอื่นนะครับ” (ฮาเวล)
“เงียบเลย! เราจะกลับแล้ว ฮาเวล!” (ฟูเรีย)
ฟูดอย่างนี้เสร็จ ฟูเรีย-ซังวิ่งไป
นั่นมันอะไรกัน…?
ลูซี่ ซา-ซัง และผม มองหน้ากัน ในความสับสน
“ขอโทษ ทากัตซูกิ มาโกโตะ-โดโนะ ขออภัยอย่างสุดซึ้งครับ ลูซี่-ซามะ อายะ-ซามะ” (ฮาเวล)
ฮาเวลคุยกับเราด้วยมารยาทที่ถูกต้อง ทำให้ผมตั้งคำถามกับ แค่ว่าท่าทางหยิ่งๆวันก่อนนั่นมันอะไรกัน
จากนั้น เขาตามฟูเรีย-ซังไป
◇◇
เรากลับไปที่โรงแรม ระหว่างที่ยังสับสนอยู่
เรากลับมาด้วยเทเลพอร์ตของลูซี่
เมื่อปาร์ตี้ของเรา กำลังจะคุยเกี่ยวกับท่าทีที่ลึกลับของฟูเรีย-ซังเมื่อกี้นี้…
“คำร้องฉุกเฉินจากสมาคมนักผจญภัย สู่ทั้งสองท่านของเขี้ยวสีแดง!!”
นกสีแดงสว่าง จู่ๆ ก็บินมาที่หน้าต่าง
มันดูเหมือนมันเป็นนก ที่สร้างจากเวทมนตร์ และพูดอย่างคล่องแคแคล่ว
มันมีกระดาษเล็กๆ ผูกอยู่กับขาของมัน
ซา-ซังแกะมัน ดั่งเธอคุ้นชินกับเรื่องนี้ และอ่านมัน
“อีกแล้วหรอ? ขอผ่าน” (ลูซี่)
“ไม่ได้นะ ลู-จัง เห็นว่ากลุ่มฝูงไวเวิร์นโจมตีหมู่บ้านในประเทศแห่งน้ำ” (อายะ)
“อ้าก เห้อ! ไม่ใช่นั่นมันบางอย่างที่เราต้องไปเหรอ?! อายะ เราจะทำเรื่องนี้ให้เสร็จก่อนข้าวเย็น!” (ลูซี่)
“โอเค ลู-จัง! ทากัตซูกิ-คุง รอเราแป้ปนึงนะ โอเคมั้ย?” (อายะ)
เมื่อพูดอย่างนี้เสร็จ ทั้งสองคนรีบจากไป ด้วยเทเลพอร์ต
(ชั้นแค่อยากให้พวกเธอพาชั้นไปที่นั่นด้วย…) (มาโกโตะ)
ผมถามพวกเธอ แต่มันดูเหมือนลูซี่ยังไม่ชินกับการเทเลพอร์ต 3 คน
เพราะเรื่องนั้น ผมจบที่การเทเลพอร์ตไปลงใกล้กับฟูเรีย-ซัง เหมือนเมื่อกี้นี้
เพราะในครั้งนี้ พวกเธอจะไปช่วยผู้คน การไปสาย จะไม่ถูกอนุญาต
และดังนั้น ผมรออยู่ข้างหลัง
ผมถูกทิ้งไว้ในห้องคนเดียว
ผมไปเจอโมโมะดีมั้ยน้า?
แต่บ้านของโมโมะมันอยู่ในพื้นที่ของปราสาทไฮแลนด์
ผมไปข้างในปราสาทไฮแลนด์ด้วยตัวเองไม่ได้
เพราะทั้งหมด ผมไม่ใช่ฮีโร่อีกแล้ว
…*ก๊อก ก๊อก*
บางคนเคาะประตู
“เข้ามาครับ” (มาโกโตะ)
เมื่อผมตอบไปอย่างนี้…
“โอ้ชั้น อยู่คนเดียวเหรือ?”
เจ้าหญิงโซเฟียเข้าห้องมา ดั่งจะพบว่ามันแปลก
“เสร็จงานวันนี้แล้วเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ไม่ ชั้นยังมีงานต้องทำ แต่ชั้นมาที่นี่เพราะชั้นอยากเจอนาย” (โซเฟีย)
“…พักหน่อยดีมั้ย?” (มาโกโตะ)
เจ้าหญิงโซเฟีย ทำงานหนักเกินไปแล้ว
“มันโอเค เพราะทั้งหมด มันมีบางคนที่มีเวลาที่ยากลำบากกว่าชั้น… แล้วก็ การเข้าพบโนเอล-ซามะ ถูกตัดสินแล้ว มันดูเหมือนเธอจะมีเวลา พรุ่งนี้น่ะ” (โซเฟีย)
“นั่นกระทันหันนะ” (มาโกโตะ)
ผมคิดว่ามันจะใช้เวลาหลายวัน
“ดูเหมือนโนเอล-ซามะ อยากจะขอบคุณนายอย่างรวดเร็ว เทพธิดาแห่งแสง-ซามะเป็นคนที่ขออะไรที่ไร้เหตุผลกับนาย ที่ให้กลับไปเมื่อ 1,000 ปีในอดีต ดังนั้นเธอต้องรู้สึกติดค้าง เธอบังคับตัวให้เองหาเวลามาน่ะ” (โซเฟีย)
“แต่ชั้นสามารถจะกลับมาได้อย่างปลอดภัย มันเลยโอเคนะ” (มาโกโตะ)
เมื่อผมพูดอย่างนี้ เจ้าหญิงโซเฟีย หัวเราะคิกคัก
“ชั้นรู้ว่านายจะพูดอย่างนั้น แต่ดูเหมือนโนเอล-ซามะยังไม่พอใจในแบบนี้” (โซเฟีย)
“อย่างนั้นเหรอ” (มาโกโตะ)
เป็นคนเข้มงวดจัง
อย่างที่คาดกับลูกหลานของแอนนา-ซัง
หลังจากนั้น เราแลกเปลี่ยนข้อมูล
เห็นว่าการเดินทางทางเหนือครั้งที่ 3 จะเกิดขึ้นในไม่นาน
แต่มันมีข้ออพิพาทกันว่า ใคร จะรับตำแหน่งผู้นำ
ประเทศแห่งแสง และประเทศแห่งความมืดไม่สนิทกัน
เมื่อพิจารณาการกดขี่ที่ไฮแลนด์ทำสู่กึ่งปีศาจ มันจะกลายเป็นความคิดที่เป็นธรรมชาติ
ขอบคุณเรื่องนี้ การเดินทาง มันยังไม่สรุปเลยซักนิด
“มันพูดกันว่า ประเทศที่กำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ จะการเป็นผู้ปกครองสูงสุดของทวีป ถ้ามันเรื่องนั้นอย่างเดียว มันจะยังโอเค แต่มันมีข่าวลือ ว่าจะมันมีสงครามเกิดขึ้น สำหรับการแย่งกันเป็นผู้นำ… แต่มันไม่มีทาง ที่โนเอล-ซามะและฟูเรียจะเริ่มสงคราม…” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียพึงพำอย่างเศร้าใจ
มันมีแม้กระทั่งข่าวลือแบบนั้นเหรอ หือห์
ฟังดูเหมือนมันเรื่องน่าปวดหัวไปเยอะเลย
ผมบอกเธอเกี่ยวกับการพบเจอกับฟูเรีย-ซัง
เมื่อผมบอกเธอ เกี่ยวกับที่เราเคลื่อนไหวด้วยลูซี่เทเลพอร์ต เธอรู้สึกงงงันเกี่ยวกับมัน
พูดถึงแล้ว เห็นว่าฟูเรีย-ซังยกหัวของเธอใส่เจ้าหญิงโซเฟียไม่ได้
เพราะทั้งหมดประเทศแห่งน้ำ คือคนที่สนับสนุนให้ประเทศความมืด ยืนขึ้น
มันดูเหมือนเจ้าหญิงโซเฟีย คิดเหตุผลที่ทำไมฟูเรีย-ซัง เย็นชากับผมไม่ได้เลย และเอียงหัวของเธอ
◇◇
“ยังไงซะ ถ้างั้น เจอกันใหม่พรุ่งนี้นะ” (โซเฟีย)
หลังจากคุยกันซักพัก เจ้าหญิงโซเฟียออกจากห้องไป
ช่างเป็นคนที่ยุ่ง
ผมกลับไปที่การอยู่คนเดียว
ผมเหม่อลอย มองเพดาน และสิ่งที่กวนใจผม คือท่าทีของฟูเรีย-ซัง
ดูเหมือน เธอไม่อยากให้ผม กลับไปเป็นฮีโร่
“เธอคิดอะไรอยู่…เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)
ผมพึมพำคำนี้ ในห้องที่ว่างเปล่า และกลิ้งตัวบนเตียง
นี่เป็นแค่ผมคุยกับตัวเอง ผมไม่ได้คาดหวังถึงคำตอบ
นั่นทำไมคำถาม ควรจะแค่หายไป ในอากาศ…
“ชั้นจะเป็นคนตอบ มาสเตอร์ของชั้น”
เสียงที่ชัดเจน เบาๆ ตอบผมกลับมา
“?!”
ผมดีดออกมาจากเตียง และมองไปรอบๆอย่างระมัดระวัง
แต่ ไม่มีอะไรอยู่รอบๆเลย
“ใครกัน…?” (มาโกโตะ)
ผมตั้งท่ายืนด้วยมีด และถามไปสั้นๆ
“ทำไมประหม่าจังเลย *มาสเตอร์ ของชั้น*”
TLN: aruji-sama นายท่าน เหมือนเจ้านาย
“…หือห์?” (มาโกโตะ)
และจากนั้น สิ่งมีชีวิตสีดำ ขยุกขยิกออกมาจากข้างในเงา
มันเป็นแมวดำที่คุ้นเคย
“เธอคือ…ซุย?” (มาโกโตะ)
แมวปีศาจที่เป็นลูกน้องของผมในประเทศแห่งน้ำ มักกาเรน
แต่มันเป็นแมวดำ ที่เชื่องกับฟูเรีย-ซัง มากกว่าผม
“ถูกต้อง พอมาคิดว่านายจะลืมชั้น… ช่างน่าเศร้า” (ซุย)
“…”
ผมถอนหายใจอย่างหนัก และเลียตัวเอง
ผมพูดอะไรไม่ได้
“มีอะไร มาสเตอร์ของชั้น? พูดถึงแล้ว ชั้นหิว ชั้นต้องการปลา” (ซุย)
“ทำไมเธอคุยปรกติล่ะ?!!” (มาโกโตะ)
ผมเก็บมันไว้ในใจไม่ได้ และจบที่การตอบโต้ไป
ดูเหมือนคนที่เปลี่ยนมากที่สุด หลังจากที่มาที่ปัจจุบัน คือแมวดำ
——
■ตอบความคิดเห็น
ไม่ใช่มันสมควร ที่จะเป็นเรื่องที่เจอบ่อยในการ์ตูน ที่เทเลพอร์ตพลาด และเขาจบที่การเทเพอร์ตไปหาฟูเรีย-ซังเปลือยอยู่ในระหว่างการอาบน้ำเหรอ?!
→ ผู้แต่ง: “นั่นไม่ได้เข้ามาในใจเลยครับ!”
(ถ้าไลท์โนเวลมาถึงจุดนี้ ผมจะเอาความคิดนี้เป็นแหล่งอ้างอิง)
เป้าหมายเดือน 7/66
ค่าเน็ต 200/200
รับยา ยาหมด 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1028/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook