297 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พบกันใหม่อีกครั้งกับออราเคิลแห่งแสง
“โฮ่ห์…นี่มันเป็นแฮมดิบที่ค่อนข้างอร่อย”
แมวดำเคี้ยวแฮม
นั่นคือที่ผมสั่งรูมเซอร์วิสในโรงแรม
โชคร้ายหน่อย มันไม่มีปลา
“ไม่ใช่ว่ามันเค็มเหรอ?” (มาโกโตะ)
ไม่ใช่เกลือที่ใช้ปรุงแต่งอาหารสำหรับมนุษย์ มันสูงไปกับตัวเล็กๆอย่างซุยเหรอ?
แต่ยังไงซะ มันเป็นสัตว์ปีศาจ ผมเลยคิดว่ามันควรจะโอเค
“มันอร่อย ชั้นอิ่มแล้ว” (ซุย)
มันไม่ได้ตอบคำถามของผม และเพียงแต่ลูบท้อง
ท่าทางมันน่ารัก แต่เสียงของมันเป็นชายสำรวยวัยกลางคน ดันนั้นมันรู้สึกว่าผิดไปเยอะเลย
“งั้น? พูดได้ยังไงล่ะ?” (มาโกโตะ)
“เอิ่ม ใครสนเกี่ยวกับเรื่องนั้นกันล่ะ มาสเตอร์ของชั้น?” (ซุย)
“ชั้นสน บอกมาได้แล้ว” (มาโกโตะ)
“มาสเตอร์ชอบขัดใจกับรายละเอียดเล็กๆจริงๆ… เหตุผลที่ชั้นพูดภาษามนุษย์ได้ทั้งหมดมันต้องขอบคุณเจ้าหญิงแห่งประเทศแห่งความมืด-ซามะและ…” (ซุย)
นี่คือที่แมวดำพูด
หลังจากผมไปที่อดีต ฟูเรีย-ซังเป็นคนที่ดูแลซุย
ฟูเรีย-ซัง ที่เป็นหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ ได้สกิลใหม่
สกิลของเธอ เห็นว่าดึงศักยภาพที่เก็บโดยไม่ได้ใช้ในตัวออกมาได้
มันเรียกว่าปาฏิหาริย์ ของหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์
“และดังนั้น ตอนนี้นายพูดได้แล้ว เพราะต้องขอบคุณสกิลของเจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)
“สัตว์ปีศาจที่มีอายุ พูดภาษามนุษย์ได้ ปรกติแล้วมันจะใช้หลายทศวรรษ แต่เพราะต้องขอบคุณเจ้าหญิงแห่งความมืด มันถูกเลื่อนมาให้สั้นลง ช่างเป็นสิ่งที่มีปะโยชน์” (ซุย)
แมวดำเลียขนของมัน ระหว่างที่พูดอย่างนี้
สกิลที่ดึงศักยภาพที่เก็บอยู่ในตัวโดยไม่ได้ใช้ออกมา หือห์
ลาโฟรเอจ; ประเทศที่ได้อำนาจชาติ ที่เทียบได้กับ 6 ประเทศอื่น ในแค่หนึ่งปี
มันดูเหมือนสกิลใหม่ของฟูเรีย-ซัง มีบางอย่างที่เกี่ยวกับเรื่องนี้
เห็นว่าประเทศแห่งความมืดปัจจุบัน เอ่อล้นไปด้วยผู้คนที่มีพรสวรรค์
“งี้ชั้นก็ไม่จำเป็นแล้ว หือห์” (มาโกโตะ)
ผผมไม่คิดว่ามันมีงานใดๆสำหรับผม ในฐานะอัศวินผูคุ้มกัน
ระหว่างที่ผมคิดอย่างนั้น
“ใช่ นั่นคือสิ่งที่มันกวนใจชั้น มาสเตอร์” (ซุย)
แมวดำกระโดด และขึ้นมาบนไหล่ของผม
น้ำหนักมันเบาเหมือนขนนก
มันน่าตกใจนิดหน่อย
“เจ้าหญิงแห่งความมืด-ซามะดูเหมือนจะเสียใจ กับอะไรที่เกิดขึ้นวันนี้อย่างยิ่งใหญ่ แม้ว่า เธอจะอั้นความสุขที่ได้มาเจอนายอีกครั้งอย่างสิ้นหวัง ความสุข ที่มันแรงมากจนเธอเกือบจะสลบไป มันน่าเสียใจที่มาสเตอร์ยังคงเข้าใจผิด” (ซุย)
“…แต่มันไม่ได้ดูเป็นอย่างนั้นเลยนะ? ตั้งแต่ทีแรก ทำไมเธอถึงเย็นชามาก?” (มาโกโตะ)
อธิบายให้ผมฟังที อธิบายอะไรที่ผมเห็นด้วยได้ คือแนวการคุยของผมกับแมวดำ
“ไม่ใช่มันชัดเจนเหรอ? เจ้าหญิงของประเทศแห่งความมืด-ซามะ ไม่อยากให้นายสู้อีกแล้ว” (ซุย)
“งั้น ทำไม่เธอไม่แค่พูดออกมาล่ะ?” (มาโกโตะ)
ทำไมจำเป็นที่จะต้องเย็นชาขนาดนั้นด้วย
“การไม่สามารถซื่อสัตย์กับตัวเองได้ ก็เป็นส่วนที่มีปัญหา ของเจ้าหญิงแห่งความมืด-ซามะที่ซึนเดเระ เธอพยายามที่จะไปขวางไม่ให้นายเป็นฮีโร่ เพราะทั้งหมดถ้านายไม่ใช่ฮีโร่ มันไม่มีหน้าที่ที่ต้องไปสู้กับลอร์ดปีศาจ” (ซุย)
“ไม่ใช่ว่านี่มันอ้อมค้อมมากเกินไปเหรอ?” (มาโกโตะ)
นั่นจริงเหรอ?
ไม่ใช่ว่ามันเพียงเพราะ เธอมีอิทธิพลมากขึ้น ที่ได้เป็นราชินี เธอเลยปลีกตัวออกห่างจากคนรู้จักเก่าๆเหรอ?
และที่สุดของทั้งหมด ผมไม่รู้ว่าคำพูดของแมว มันเชื่อใจได้มากแค่ไหนน
“ฮ่าาา~ มาสเตอร์ที่ทื่อช่างน่าปวดหัวจริง” (ซุย)
(ฮ่าาา~ มาโกโตะช่างน่าปวดหัวจริง)
เสียงของแมวดับและโนอาห์-ซามะ ซ้อนทับกัน
อะไรกัน โนอาห์-ซามะ
หรือเหมือนกับ ไม่ใช่ท่านพูดมาก่อน ว่าจุดยืนของฟูเรีย-ซังมันต่างไปแล้วตอนนี้เหรอ?
(บอกไม่ได้จากท่าทางของฟูเรีย-จังหรือไงกัน~”) (โนอาห์)
“นายอ่านบรรยากาศไม่เป็นจริงๆ มาสเตอร์…” (ซุย)
ไม่เพียงแต่โนอาห์-ซามะ แม้แต่ลูกน้องของผมก็รู้สึกยุ่งเหยิงโดยผม
เอ๋? ผมอ่านบรรยากาศไม่เป็นหนักกว่าแมวอีกเหรอ?
“ฟุฟุ ให้ชั้นช่วยนายเดินก้าวแรกดีมั้ย มาสเตอร์? ด้วยนี้ เวทมนตร์เงา: เงาโดยสาร!” (ซุย)
วงกลมเวทมนตร์มากมายลอยอยู่ในอากาศ
แมวดำร่ายเวทมนตร์ที่ซับซ้อนแบบนี้เหรอ?!
—รูดำกว้างประมาณ 2 เมตร ปรากฏขึ้นกลางอากาศ
“นี่ ไปกันเถอะ มาสเตอร์” (ซุย)
“ฮ-เฮ้ย ซุย” (มาโกโตะ)
แมวดำเข้าไปในรูดำโดยไม่แม้แต่จะมองย้อนกลับมา
ตัวเล็กๆของซุย ถูกกลืนกินโดยความมืดมิด
(ถ้าชั้นจำไม่ผิด เวทมนตร์เงา: เงาโดยสาส มันเป็นเวทย์ระดับสูง ใช่มั้ย…?” (มาโกโตะ)
เวทมนตร์พื้นที่ ที่คล้ายกับเทเลพอร์ต ที่เคลื่อนที่คุณจากรูสู่รูได้
มันต่างจากเทเลพอร์ต ในส่วนที่ว่า คุณไปได้แค่ที่ที่คุณได้มาร์คไว้
แม้อย่างนั้น มันยังเป็นเวทมนตร์ที่ค่อนข้างสะดวก
แมวดำนี้มีแม้แต่เวทมนตร์แบบนั้น…
งั้นไม่ไม่ใช่แแค่ภาษามนุษย์สิ
บางทีจริงๆแล้ว มันเป็นลูกน้องที่พึ่งพาได้ อย่างเหลือเชื่อ?
“ว่าแต่ มันเชื่อมอยู่กับที่ไหน?” (มาโกโตะ)
มันเข้าไปโดยที่ไม่ได้บอกส่วนสำคัญนี้กับผมเลย
ผมมองดูรูดำสนิทตรงหน้าผม
(ไม่ได้ดูเหมือนจะอันตรายนะ) (โนอาห์)
เสียงของโนอาห์-ซามะสะท้อนมา
ยังไงซะ ผมไม่คิดว่าซุยจะพาผมไปที่ไหนแปลกๆด้วยเวทมนตร์ของมัน
ได้เลย มาลองเข้าไปกันเถอะ
ผมลังเลที่จะกระโดดเข้าไปในรูดำที่ลอยอยู่กลางอากาศ
ภาพของผมเปลี่ยนเป็นดำโดยสมบูรณ์ แค่วินาทีเท่านั้น
(…หืม?) (มาโกโตะ)
ไม่นานผมก็สังเกตุว่าผมอยู่ในห้องของบางคน
สิ่งแรกที่เข้าสายตาผมคือชมพูอ่อน
พรมและม่านมีลายดอกไม้ที่น่ารัก มันต้องเป็นรสนิยของเจ้าของห้องนี้
มันคล้ายๆกับพื้นที่ของเทพธิพดาแห่งโชคชะตานิดหน่อย
แต่แน่นอนว่า มันไม่ได้ใหญ่เท่ากัน
“…เอ๋?”
ผมส่งเสียงที่ตกตะลึงออกไป
ที่เข้ามาสู่สายตาผผมคือรูปวาดใหญ่
ภาพคน
ปัญหาคือคนที่ถูกวาด
คนที่อยู่ในภาพคน คือ…{ผม}
ผมมองไปรอบๆห้อง
มีรูปวาดหลายอย่างอยู่ในห้อง
{พวกมันทั้งหมดเป็นผม}
หรือเหมือนกับ ตอนนี้เมื่อผมดูดีๆ มันเน้นแต่ผมจริงๆ
มันใกล้กับการเป็นรูปถ่ายแล้ว
“เฮ้ ซุย…เกี่ยวกับรูปวาดพวกนี้…” (มาโกโตะ)
“โอ้ มาสเตอร์ ไม่รู้เหรอ เห็นว่าพวกนี้ถูกเรียกว่า ‘รูปถ่าย’ พวกมนัสร้างจากบางอย่างที่เรียกว่า ‘กล้อง’ ที่ประธานบริษัทฟูจิวาระคิดค้นขึ้นมา” (ซุย)
พวกมน 《คือ》 รูป
งี้นี่มันก็เพราะฟูจิ-ยังทำ!
แต่พวกมันถูกถ่ายเมื่อไหร?
ผมจำไม่ได้ว่าถูกถ่ายรูป
(นายดูรูปอดีตได้โดยใช้เวทมนตร์โชคชะตา มันดูเหมือนไอราช่วยทำน่ะ) (โนอาห์)
ดังนั้นไอรา-ซามะก็เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย
คุณถ่ายรูปได้โดยไม่มีเจ้าตัวเองเหรอ? ไม่ใช่ว่าคุณไปแอบถ่ายได้มากเท่าที่คุณต้องการเลยเหรอถ้าอย่างนั้น?
มันเป็นอุปกรณ์เวทมนตร์ที่น่ากลัว
ไม่ นั่นไม่ใช่ปัญหาที่นี่
“เฮ้ ซุย ห้องนี่ห้องใคร…?” (มาโกโตะ)
“โอ้? งั้นนายก็ยังไม่รู้?” (ซุย)
แมวดำส่งสายตาตกใจมาให้ผม
ตาที่บอกผมว่า ผมควรจะบอกได้
พูดอีกอย่าง เจ้าของห้องนี้เป็นคนรู้จักกับผม
ผมและก็เป็นคนที่ชิดใกล้กับซุย
มีแค่คนเดียวที่เข้ามาในใจของผม
นี่เเป็นห้องของเธอเหรอ?
อีกครั้ง ผมดูไปรอบๆห้อง
ภาพของผมถูกวางอยู่ไปทั่วทั้งห้อง
มันดูเหมือนห้องของพวกแอบตามหรือโจรลักพาตัวในหนัง ที่ผมดูมาเมื่อนานมาแล้ว
มันน่ากลัวนิดหน่อย
ไม่ ค่อนข้างน่ากลัวเลย
ส่วนใหญ่มาจากความจริง ที่ผมรู้สึกว่าผมไปเห็นอะไรบางอย่าง ที่ไม่ควรจะได้เห็น
ผมได้เหลียวมองหุบเหว…
*คลิ๊ก*
เสียงสะท้อนข้างหลังผม
เสียงลูกบิดประตูเปิดออก
พูดอีกอย่าง เจ้าของห้องได้กลับมาแล้ว
“……เอ๋?”
ผมได้ยินเสียง
เสียงผู้หญิง
เสียงที่ผมได้ยินมาก่อน
ผมเพิ่งคุยกันคนนี้ เมื่อไม่นานมานี้เอง
ผมหันไปอย่างช้าๆ
ที่นั่น มี {ราชินี ฟูเรีย} พร้อมดวงตาที่เบิกกว้างและหน้าแข็ง ดั่งเธอได้เจอสัตว์ประหลาดที่น่ากลัวกลางดึกกลางดื่น
“เอ๋? เอ๋? …อะ ไม่มีทางน่า เอ๋? เอ๋?! …เดี๋ยว… เอ๋? เอ๋?” (ฟูเรีย)
คำพูดที่จับใจความไม่ได้ ออกมาจากปากของฟูเรีย-ซัง ดั่งเธอเป็นวิทยุพัง
ผมจ้องแมวดำ
แกทำอะไรของแก?
อย่างน้อยเธอควรจะพูดถึงเจ้าของห้องก่อน
จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่?
(ทำสำคัญกว่านั้น นายเข้าใจสถานการณ์ที่นายอยู่ตอนนี้มั้ยเนี่ย?) (โนอาห์)
ระหว่างที่ความคิดผมลอยไปตามลม โนอาห์-ซามะตอบโต้ผม
ผมเข้าใจ
ตอนนี้ ผม {บุกรุกห้องส่วนตัวของราชินี ของประเทศแห่งความมืด}
แม้แต่ผมก็เข้าใจ ในฐานะของคนห่างเหินกับกฎหมายของโลกนี้
ผม โดยไม่ต้องสงสัย จะไปติดคุกหัวโต
“เฮ้ยา นั่น เจ้าหญิง มีเหตุผลสำหรับเรื่องนี้…” (มาโกโตะ)
ผมเข้าหาฟุเรีย-ซัง ด้วยรอยยิ้มที่เบี้ยวๆ
ผมคิดซะอย่างแน่นอนว่าเธอจะลงระเบิด และความสับสนของเธอยังไม่หายไป
“เอ๋? …อะ? นี่คือความฝัน? มันเป็นความฝัน ใช่มั้ย? เพราะนี่มันห้องชั้น และ…ไม่มีทางที่อัศวินของชั้นจะอยู่ที่นี่…” (ฟูเรีย)
“เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ
“ม-มันเป็นฝันจริงๆ ใช่มั้ย?! ใช่ หลังๆชั้นเหนื่อย! ใช่ นั่นใช่แล้ว! อาา ช่างโล่งใจที่นี่เป็นความฝัน เห้อ อย่าทำให้ชั้นกลัวสิ~” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซัง หัวเราะแห้งๆ
ดูเหมือนผมกลับกลายเป็นความฝัน
“เห้อ~ อัศวินของชั้น แน่นอนว่าชั้นจะตื่นจากฝัน เหมือนเคยๆ เมื่อชั้นไปจับเค้า ใช่มั้ย? ชั้นรู้เรื่องนี้แล้วน่า” (ฟูเรีย)
เธอพูดอย่างนั้น และสัมผัสแก้มของผม
“อ-โอ้? ทำไมล่ะ…ทำไมชั้นรู้สึกมัน…?” (เจ้าหญิง)
“เจ้าหญิง…นั่นเจ็บนะ” (มาโกโตะ)
ผมให้เธอทั้งดันทั้งดึงแก้มผม ขณะที่ผมพูดกับเธอ
“ม-ไม่มีทางน่า…ขะ…ของจริง…?” (ฟูเรีย)
“ชั้นให้ซุยพาชั้นมาที่นี่” (มาโกโตะ)
“…”
ฟุเรีย-ซังเปิดปากของเธอกว้าง
หน้าที่ความงดงามไม่ควรจะได้ทำ
และจากนั้น เธอมองหน้าผม มองรูปที่อยู่ทั่วห้อง และจากนั้น หันหัวของเธอกลับมาหาผมอย่างแข็งๆ
หน้าที่ซีดของเธอเปลี่ยนเป็นแดงสดในทันที
ปากเธอกระพือ แต่คำพูดไม่ถูกส่งออกมา
ไม่ใช่มันจะดีกว่าสำหรับผม ที่จะพูดอะไรบางอย่างเหรอ?
“ถ่ายได้สวยนะที่ถ่ายๆมาน่ะ” (มาโกโตะ)
(นายมันงี่เง่าเหรอไงกันห้ะ?) (โนอาห์)
ไม่ใช่อย่างนั้น โนอาห์-ซามะ
ผมหาอะไรไปพูด ที่มันพิจารณาถึงอีกฝ่ายไม่ได้เลย
(มันก็น่าจะมีอย่างอื่นที่นายพูดได้หนิ ใช่มั้ย?) (โนอาห์)
แม้ท่านจะบอกผมแบบนั้น รูปมันเข้าสายตาผมอ่ะ แม้ว่าผมจะไม่อยากเห็น
“ม-ไม่ใช่อย่างนั้น…พวกนี้มัน…โดยความผิดพลาดบางอย่าง…” (ฟูเรีย)
“เฮ้ เจ้าหญิง ใจเย็นซักนิดก่อน” (มาโกโตะ)
ผมพยายามที่จะให้ฟูเรีย-ซังที่ตกใจใจเย็นลง
ทันใดนั้น ต้นเหตุของปัญหา -แมวดำ- ในที่สุดก็แทรกเข้ามา
“มาสเตอร์ เจ้าหญิงแห่งความมืด-ซามะ ได้ {จูบ} และเต้นกับรูปนี้ทุกวันเลย ตอนนี้นายเข้าใจได้แล้วใช่มั้ย ว่าเธอรักนายมากขนาดไหน ใช่มั้ย?” (ซุย)
“”?!””
แมวดำพูดบางอย่างทีอุกอาจ
ทีนี้ไม่ต้องสงสัยเลย ว่าแกนั่นแหละอ่านบรรยากาศไม่เป็น
มันดูเหมือฟูเรีย-ซังสามารถที่จะได้ความใจเย็นเล็กน้อยกลับมา หน้าของฟูเรีย-ซัง เปลี่ยนเป็นปีศาจอย่างช้าๆ
ใบหน้าที่โกรธเคืองของความสวยงาม มันมีแรงกระแทกใจแบบนั้นจริงๆ
สำหรับตอนนี้ อยู่ที่นี่นานไปกว่านี้ จะไม่ดี
“ยังไงซะ ชั้นจะไปแล้วสำหรับวันนี้” (มาโกโตะ)
“หืม? จะกลับแล้วเหรอ? แค่ใช่เวลาที่นี่น่า แม้ว่ามาสเตอร์และเจ้าหญิง-ซามะจะเป็นแค่สองคนที่อยู่ในห้องนี้” (ซุย)
“นั่นทำไมมันถึงแย่ไง” (มาโกโตะ)
ถ้าเธอเรียกยาม ผมจะโดนแขวนคอเดี๋ยวนั้นเลย
แค่เมื่อผมพยายามจะกระโดดเข้าไปที่รูดำของเงาโดยสาร… *ก่ะชิ๊* แขนผมถูกจับ
และแน่นอนว่า คนที่จับมัน คือฟูเรีย-ซัง
ซวยแล้ว
ด้วยสแตทที่อ่อนแอของผม ผมสะบัดเธอหลุดไม่ได้
“อ-อัศวินของชั้น…” (ฟูเรีย)
“ม-มีอะไรครับ?” (มาโกโตะ)
“……”
ฟูเรีย-ซังมองขึ้นมาหาผม พร้อมหน้าที่ยังแดงสว่าง
“เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)
“……ที่เกิดก่อนหน้านี้…ชั้นขอโทษ” (ฟูเรีย)
“ที่เกิดก่อนหน้านี้?” (มาโกโตะ)
“ชั้นพูดเรื่อง…ที่มันเกิดขึ้นในสวน!”
“แต่มันไม่ได้กวนใจชั้นเลยนะ?” (มาโกโตะ)
“ถูกกวนใจซักหน่อยเถอะ” (ฟูเรีย)
“เพราะทั้งหมด เธอดูเหมือนจะลำบาก ในฐานะราชินีน่ะนะ” (มาโกโตะ)
“แค่เป็นราชินีมันเฉยๆ… เมื่อเทียบกับความลำบากของนาย” (ฟูเรีย)
“จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)
“……ยินดีต้อนรับกลับมา อัศวินของชั้น” (ฟูเรีย)
“ชั้นกลับมาแล้ว เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)
ในที่สุด ผมก็สามารถได้พูดมัน
ฟูเรีย-ซัง ปล่อยแขนของผม
มันเป็นแรง ที่จะทิ้งร่องรอยไว้
“งั้น ชั้นจะมาเพื่อเจอเธออีกครั้ง วันหลังนะ” (มาโกโตะ)
“ด-เดี๋ยว ลืมเกี่ยวกับห้องนี้นะ!” (ฟูเรีย)
“…ชั้นจะพยายาม” (มาโกโตะ)
“ใช่! ต้องลบความจำของนายด้วยเวทย์คำสาป—” (ฟูเรีย)
“อุ้ปส์ ต้องไปคอยรอลูซี่และซา-ซังกลับแล้ว เจอกัน!” (มาโกโตะ)
“เดี๋ยว! หยุดนะ!” (ฟูเรีย)
ผมหนีออกมาจากฟูเรีย-ซัง ที่พูดอะไรน่ากลัว และกระโดดเข้าไปในรูดำ
ผมออกกลับมาที่ห้องพักที่ผมอยู่ก่อนหน้านี้
เมื่อผมมองกลับไป รูดำหายไปแล้ว
ดูเหมือนแมวดำปิดมันแล้ว
ถ้าเธอตามผมมา ผมจะรู้สึกว่าผมจะกลายเป็นคนที่โดนราชินีลักพาตัว
แต่มันทำให้ผมตกใจ…
หลายสิ่งมันคาดไม่ถึงเลย
แต่ฟูเรีย-ซังยังไม่เปลี่ยนไป
ไม่ จริงๆแล้วเธอเปลี่ยน แต่…
อย่างน้อยๆที่สุด มันไม่ได้ดูเหมือนว่าผมถูกเกลียด
(มันน่าประทับใจนะ ที่นายไปสรุปมันว่า ‘ไม่เกลียด’ รู้มั้ย?) (โนอาห์)
ไม่ใช่ว่านั่นมันโอเคแล้วเหรอ โนอาห์-ซามะ?
เธอแค่ซึนเดเระ
(ชั้นไม่คิดว่ามันแค่นั้น) (โนอาห์)
ผมก็คิดว่ามันไม่แค่นั้น
ไม่ว่ายังไง ความเข้าใจผิดกับฟูเรีย-ซังมลายหายไป
ผมต้องไปบอกลูซี่และซา-ซัง
ผมรอลูซี่และซา-ซังกลับมา ระหว่างที่ผมฝึกนิดหน่อยแต่พวกเธอกลับมาดึกดื่นตอนกลางคืน
ศัตรูที่น่ากลัวแบบไปที่พวกเธอไปเจอมาเนี่ย?! คือที่ผมถามพวกเธอ แต่…
~จากลูซี่และซา-ซัง~
“ลู-จัง! เพิ่มความแม่นเวทย์ของเธอหน่อย!” (อายะ)
“เธอก็ด้วยแหละ อายะ! อย่าใช้แค่อาวุธระยะใกล้ตลอดเวลา และไปเรียนการโจมตีไกลมาด้วย!” (ลูซี่)
“ชั้นเป็นแนวหน้านะ ไม่ใช่ว่านั่นมันงานเธอที่เป็นแนวหลังเหรอไง ลู-จัง?” (อายะ)
“มันเป็นปาร์ตี้สองคน ดังนั้นทำไมเธอไม่ลองทำทั้งสองอย่างล่ะ?!” (ลูซี่)
“เพราะทั้งหมด การโจมตีกายภาพของเธอมันโทรม ลู-จัง” (อายะ)
“การโจมตีไกลของเธอ ทั้งหมดมันแค่โยนหินใหญ่ๆ” (ลูซี่)
“ชั้นไม่รู้ว่าจะทำไรมากกว่านั้นได้!” (อายะ)
“ชั้นบอกเธอเนี่ยไง ให้ไปเรียนวิธีอื่นๆมา!” (ลูซี่)
“เธอมันก็งี่เง่าด้วย ทั้งหมดที่เธอรู้คืออย่างเดียว ทั้งหมดเลย ทั้งหมด มันมีแค่โจมตีด้วยไฟ” (อายะ)
“เรียกใครว่างี่เง่ากันอีผู้หญิงบ้าพลัง?!”
“เอางั้นเหรือ อีควบคุมเท่ากับศูนย์แต่งตัวหน้าไม่อาย!” (อายะ)
“……ฮ๋าา?” (ลูซี่)
“……ฮ๋าอะไรล่ะ?” (อายะ)
“……จะตีกันเหรอ อายะ?” (ลูซี่)
“……ชั้นจะให้ลงไปคลุกฝุ่นจนเข้าตาเลย ลู-จัง” (อายะ)
~จบเรื่องราว~
ดูเหมือนพวกเธอน่ะ กำจัดมอนสเตอร์ได้รวดเร็วแล้ว และอีกครึ่งวัน พวกเธอไปตีกันเอง
นั่น คือเหตุผลที่สภาพพวกเธอเยิน
การต่อสู้นั่น มันเป็นการต่อสู้ที่เข้มข้นแบบไหนกัน
“เห้อ เธอหัวแข็งเกินไป ลู-จัง” (อายะ)
“อายะ เธอมันผู้หญิงดื้อด้าน” (ลูซี่)
ดูเหมือนพวกเธอสองคนดีกันแล้ว พวกเธอไปอาบน้ำด้วยกัน และจบที่การหลับไป ทั้งแบบนั้น
นี่คือที่พวกเขาเรียกกันว่า สนิทพอที่จะสู้เหรอ?
พวกเธอสองคนไปนอนตรงเลยทันทีหลังจากนั้น ผมเลยไม่ได้บอกเกี่ยวกับฟูเรีย-ซังเลย
◇วันต่อมา◇
ผมได้มาถึงห้องหนึงในชั้นบนสุดของปราสาทไฮแลนด์ ด้วยกันกับเจ้าหญิงโซเฟีย
คนที่รออยู่ที่นี่ เป้นคนที่มีอิทธิพลที่สุดในประเทศแห่งแสง
“ชั้นดีใจที่เธอมา โซเฟีย-ซัง มันเป็นซักพักแล้วนะ มาโกโตะ-ซามะ”
“ขอบคุณมากๆที่เชิญมา โนเอล-ซามะ” (โซเฟีย)
“มันเป็นซักพักแล้วนะ พระนางโนเอล” (มาโกโตะ)
ผมเลียนแบบเจ้าหญิงโซเฟีย และคุกเข่า
ผมคิดซะแน่นอนว่าเราจะไปเจอที่โถงเขาเฝ้าของราชา แต่มันดูเหมือนการมาเยือนในรอบนี้ ถูกปฏิบัติเป็นการมาเยือนอย่างไม่เป็นทางการ
มันเป็นหนึ่งในห้องส่วนตัวของราชินีโนเอล
“ได้โปรดอย่าทางการมากเลย มาโกโตะ-ซามะ เพราะทั้งหมด โลกถูกช่วยโดยนาย” (โนเอล)
ถูกบอกอย่างนี้ ผมยกหัวขึ้น
เป็นอีกครั้ง ผมมองราชินีโนเอล
รูปลักษณ์ ที่คล้ายกับแอนนา-ซัง
เสื้อผ้าของเธอ เป็นชุดที่มีตัวตนมากกว่าเดิมขึ้นไปอีก มากกว่าที่เธอเคยใส่
นั่นเป็นเสื้อผ้าของราชินีเหรอ??
พูดถึงแล้ว มีแค่เรา 3 คนอยู่ในห้องนี้
มีอัศวินที่แข็งแรงอยู่ข้างนอกห้อง
ไม่ไร้ความระวัง แต่นี่เป็นข้อพิสูจน์ความเชื่อใจของเธอ
“ชั้นรู้สึกเป็นเกียรติ ชั้นสามารถที่จะกลับมาได้ยังไงก็ไม่รู้” (มาโกโตะ)
“ผู้ปกครองคนแรก แอนนา-ซามะ ได้บอกเราให้บอกอะไรนายบางอย่าง มาโกโตะ-ซามะ; เพื่อให้เราแน่ใจว่าเราบอกขอบคุณกับนาย” (โนเอล)
พูดคำนี้เสร็จ ราชินีโนเอล {คำนับหัวเธออย่างลึก}
“อืม…” (มาโกโตะ)
“โนเอล-ซามะ?!” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียและผมลนลานโดยเรื่องนี้
เราไม่คาดคิดว่าผู้ปกครองของประเทศจะลดหัวของพวกเธอ
งั้นนี่ทำไมไม่มีคนอื่น หือห์
“ศาสนาของโนอาห์-ซามะถูกยอมรับแล้ว ดังนั้นนั้นมันพอแล้วสำหรับชั้น” (มาโกโตะ)
“นั่นใช่แล้ว โนเอล-ซามะ ได้โปรดยกหัวขึ้นเถอะ!” (โซเฟีย)
“ชั้นสามารถที่จะเติมเต็มหน้าที่ของราชวงศ์ของไฮแลนด์” (โนเอล)
ราชินีโนเอล ยิ้มอย่างอ่อนโยน มันเหมือนที่ผมจำได้
แต่มันกวนใจผมที่ว่าเธอดูเหมือนเหนื่อยเล็กน้อย
มันต้องเป็นเรื่องยากที่จะบริหารประเทศขนาดยักษ์แบบประเทศแห่งแสง
แต่ผมคิดว่าเขาควรจะมาสนับสนุนเธอ ในเวลาแบบนี้นะ…
“ซากุไร-คุงไม่อยู่ที่นี่เหรอ?” (มาโกโตะ)
ผมพยายามถามเรื่องที่กวนใจผม
ผมคิดซะอย่างแน่นอนว่าพวกเขาจะอยู่ด้วยกัน
“เพราะทั้งหมด เค้า…ยุ่ง” (โนเอล)
สีหน้าของราชินีโนเอลมืดมนลงโดยเรื่องนี้
บางอย่างเกิดขึ้นเหรอ?
“เขากำจัดลอร์ดปีศาจไป 2 คน ดังนั้นมันจริงที่ว่ามันเป็นการกลับมาของผู้กอบกู้-ซามะ ใช่มั้ย โนเอล-ซามะ?” (โซเฟีย)
จากน้ำเสียงของเจ้าหญิงโซเฟีย ผมได้รู้ว่าประวัติศาสตร์ได้ลับมาเป็นแอนนา-ซังเป็นผู้กอบกู้ได้อย่างปลอดภัย
ฮีโร่แห่งแสงของยุคนี้คือซากุไร-คุง
ชะตาของโลก อยู่ในมือของเขา
(คิดมันแบบนี้ คุณพูดได้ว่าแรงกดดันที่เค้าจะได้รับ มันมากกว่าเจ้าหญิงโนเอลเข้าไปอีก หือห์…” (มาโกโตะ)
มันน่าจะไม่ใช่เวลาที่จะพยายามมาคิดถึงใจคนอื่น
ไม่ว่าจะแบบไหน คู่แต่งงานซากุไรและโนเอลมี่จุดยืนที่ลำบากจริงๆ
ผมดูรูปลักษณ์ของเจ้าหญิงของประเทศแห่งน้ำ-ซามะข้างผม
เจ้าหญิงที่รับผิดชอบสูง ที่คุยกับราชินีโนเอล เกี่ยวกับเรื่องการเมืองหลายๆอย่างด้วยหน้าที่เฉยๆ
เจ้าหญิงเองก็ผลักดันตัวเองเยอะด้วย
“มีอะไรเหรอ ฮีโร่มาโกโตะ?” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซฟีย หันมาหลังจากที่สังเกตสายตาของผม
“อย่าผลักดันตัวเองมากเกินไปด้วยเหมือนกันนะ โซเฟีย” (มาโกโตะ)
“…ชั้นโอเค” (โซเฟีย)
เธอหน้าแดงเล็กน้อย และหันหน้าหนีไป
เมื่อเห็นแบบนี้ ราชินีโนเอลหัวเราะคิกคัก
“นายสองคนสนิทกันดีจัง เหมือนเคยเลย มันทำให้ช้้นอิจฉาเลยล่ะ” (โนเอล)
“น-โนเอล-ซามะ?!”
เจ้าหญิงโซเฟียรีบเปลี่ยนหัวเรื่อง
“ตอนนี้มาคิดเกี่ยวกับมันดูแล้ว เธออยากจะได้ยินเรื่องราวของอดีตจากฮีโร่มาโกโตะ ใช่มั้ย? มาฟังมันกันเถอะ! จริงๆแล้ว ตัวชั้นเองก็ไม่ได้ยินเกี่ยวกับมันอย่างละเอียดด้วย” (โซเฟีย)
“โอ้ นั่นเป็นความคิดที่ดี พอมาคิดว่าชั้นจะสามารถได้ยินเกี่ยวกับบรรพบุรุษจากเจ้าตัวเองที่ช่วยเธอ มาโกโตะ-ซามะ; มันไม่มีอะไรมหัศจรรย์ไปมากกว่านี้แล้ว” (โนเอล)
“…มันเป็นเรื่องยาวนะ รู้มั้ย?” (มาโกโตะ)
เพราะทั้งหมด มันเป็นการเดินทาง 3 ปีี
และการผจญภัยทั้งหมดมันอัดกันอยู่ในนั้น
“ใช่ ชั้นอยากจะได้ยินเกี่ยวกับพวกมัน” (โนเอล)
“ได้โปรดบอกเรา ฮีโร่มาโกโตะ” (โซเฟีย)
“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
ผมไม่รู้ว่ามันโอเคมั้ย ที่จะเอาเวลาที่สำคัญของราชวงศ์ แตผมบอกเรื่องการผจญภัยในอดีตกับพวกเธอ แบบที่ละเอียดที่สุดเท่าที่เป็นไปได้
เจ้าหญิงโซเฟีย ตกใจ ประทับใจ ใจจดใจจ่อ; เธอสดงสีหน้าออกมาหลายอย่างระหว่างที่เธอฟัง
ราชินีโนเอลมีตาที่เป็นประกายตลอดเวลาขณะที่เธอฟังอย่างตั้งใจ
พววกเธอตื่นเต้นเป็นพิเศษโดยเรื่องราวของราชาอมตะ
พวกเธอไม่ได้ยินมันจากโมโมะเหรอ?
ผมถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ทีหลัง แต่มันดูเหมือนโมโมะได้ลืมทุกอย่างเป็นส่วนใหญ่ นอกจากการสนทนาที่น้องเค้ามีกับผม
มันไม่เป็นว่าเธอหลับมา 1,000 ปีแบบผม ดังนั้นมันช่วยไม่ได้
ผมบอกพวกเธอทุกอย่างอย่างที่มันเป็น -นอกจากจุดหนึ่งเท่านั้น
ผมละเว้นการพูดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของผมกับแอนนา-ซัง
มันน่าอายที่จะพูดเรื่องนี้ กับราชินีโนเอล ผู้ที่ดูเหมือนแอนนา-ซัง และที่สุดของทั้งหมด คู่หมั้นของผม เจ้าหญิงโซเฟียอยู่ที่นี่
มันไม่มีทางที่ผมจะพูดมันได้
เพราะเรื่องนั้น ผมบอกพวกเธอเหมือนแอนนา-ซังเป็นสหายร่วมปาร์ตี้
“ฮีโร่มาโกโตะ ความสัมพันธ์ของนายกับหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์แอนนา-ซามะจริงๆแล้ว…มันแค่สหายเหรอ?” (โซเฟีย)
“…แน่นอน มีอะไรบางอย่างที่กวนใจเธอเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ไม่ ไม่มีอะไร” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียถามอย่างเต็มไปด้วยความสงสัย
ท-ทำไมล่ะ?!
(สัญชาติญานของผู้หญิงมันน่ากลัว ใช่ป่ะล่ะ?) (โนอาห์)
น-โนอาห์-ซามะ มันมีอะไรย้อนแย้งอยู่ในเรื่องราวของผมมั้ย?”
(เพราะทั้งหมด โซเฟีย-จังน่ะฉลาดออก) (โนอาห์)
ดูเหมือนผมหลอกเธอไมได้
…ผมจะบอกเธอตรงๆทีหลัง
ผมเล่าย้อนอดีตการผจญภัย ระหว่างที่เหงื่อเย็นไหลออกมา บางครั้งบางครา
◇◇
มากกว่าหนึ่งชั่วโมงได้ผ่านไปหลังจากนั้น
“ตอนนี้เมื่อชั้นมาคิดดูแล้ว โนเอล-ซามะ ไมใช่ว่ามันเวลาสำหรับการประชุมแล้วเหรอ?” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียพูด
“อาา…มันได้เวลานั้นแล้ว หือห์ ชั้นขอโทษนะ มาโกโตะ-ซามะ ได้โปรดเล่าต่อภายในวันหลังให้ได้อย่างแน่นอน… แม้จะว่างั้น ชั้นไม่รู้สึกว่าอยากไปเลยอ่ะ” (โนเอล)
“มันช่วยไม่ได้ ชั้นเข้าใจว่าเธอรู้สึกยังไงโนเอล-ซามะ…” (โซเฟีย)
ราชินีโนเอลและเจ้าหญิงโซเฟียถอนหายใจอย่างหนักหน่วงด้วยกัน
“มีอะไรหลังจากนี้มั้ย?” (มาโกโตะ)
เมื่อผมถาม เจ้าหญิงโนเอลพูด…
“มันเป็นการประชุ่มเกี่ยวกับ {การเดินทางทางเหนือ} ครั้งต่อไป
คือคำตอบที่ผมได้
“เราได้คุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ไปเป็นหลายสิบครั้งแล้ว แต่นโยบายของเราไม่ถูกนำไปปฏิบัติเลยซักนิด… รอยแผลจากความพ่ายแพ้กับราชามังก็โบราณมันใหญ่… สุดท้ายแล้ว ชั้นอาจจะไม่เหมาะที่จะเป็นราชินี…” (โนเอล)
“นั่นไม่จริงเลย เธอทำหน้าที่ของเธอได้อย่างงดงาม โนเอล-ซามะ!” (โซเฟีย)
“ขอบคุณ โซเฟีย-ซัง ชั้นมีความสุขจริงๆที่ถูกบอกแบบนนี้ แต่มันมีขุนนางอยู่มาก ที่บอกว่าพี่ชายั้น เหมาะจะเป็นผู้ปกครองมากกว่าชั้น…” (โนเอล)
เมื่อหัวเรื่องนี้ออกมา สีหน้าของราชินีโนเอลเสียพลังงานไป
แต่ยังไงซะ ไม่มีอะไรที่ผมทำให้ความกังวลของผู้ปกครองของประเทศที่แข็งแกร่งที่สุดได้
ไม่มีอะไรที่ผมพูดได้ แต่…ถ้าผมต้องพูด…
“ชั้นเข้าร่วมประชุมได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
เมื่อเวลาที่ผมสังเกต ผมพูดคำนี้ออกไป
ผมไม่รู้เกี่ยวกับนโยบาย แต่ผมรู้จักกับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ และราชามังกรโบราณ
ผมอาจจะช่วยได้ด้วยไม่วิธีใดก็วิธีหนึ่ง
“ฮีโร่มาโกโตะ นายยังไม่กลับมาเป็นฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศ ดังนั้นมันจะยากที่จะให้นายเข้าร่ะ—” (โซเฟีย)
“ไม่ โซเฟีย-ซัง มันอาจจะเป็นไปได้ถ้ามันแค่เข้าร่วมประชุม” (โนเอล)
เจ้าหญิงโซเฟียพูดอย่างขอโทษขอโพย แต่ราชินีโนเอลหยุดมัน
“อ่ะนี่ มาโกโตะ-ซามะ” (โนเอล)
สิ่งทีโนเอลมอบบให้ผม เป็นป้ายตราาสัญลักษณ์เงิน ที่ออกแบบตามอัลเธน่า-ซามะ
ตราสัญลักษณที่หนักและเป็นงานละเอียด
“นี่มัน…?” (มาโกโตะ)
“ตาสัญลักษณ์ของ อัศวินแห่งราชวงศ์ของชั้น -ผู้ปกครองของไฮแลนด์ ชั้นมีเกินมาอันนึง ชั้นเลยจะเอามันให้นาย” (โนเอล)
“”เอ๋?””
เธอมอบมันให้ผม ดั่งมันไม่มีอะไรเลย แต่ไม่ใช่ว่ามันค่อนข้างจะเป็นของที่มีความหมายเหรอ
อัศวินแห่งราชวงศ์ของราชินี?
พวกเขาเป็นคนเก่งในหมู่คนเก่ง ภายในหมู่อัศวิน
“มาให้นายเข้าประชุมในฐานะคนคุ้มกันของชั้นกันเถอะ” (โนเอล)
หน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มซนๆ มันเป็นโนเอลเดียวกันกับเมื่อก่อน
แต่นั่นค่อนข้างเป็นวิธีที่ออกแนวบังคับๆ
“ถ้านั่นมันโอเคกับเธอ โนเอล-ซามะ” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียยิ้มอย่างเบี้ยวๆ
ผมไม่ถืออะไร ตราบใดที่ผมเข้าร่วมได้
“งั้น ไปกันเถอะการประชุมกลยุทธ์การเดินทางทางเหนือครั้งที่ 3 อยู่ชั้นล่างนี่เอง
และในแบบนี้ ผมได้เข้าประชุม การประชุมกลยุทธ์
——
■ตอบความคิดเห็น
การตอบรับกับฟูเรีย-ซังไม่ดี ดังนั้นผมให้เธอปรากฏอีกครั้งด้วยความรีบภายหลัง
จริงๆแล้วมันจเป็นตอนที่มาโกโตะปรากฏอยู่ในห้องของฟูเรีย-ซังโดยที่เธอไม่อยู่
เรื่องราวไม่ได้เปลี่ยนไปเยอะจากเรื่องนี้ แต่มันเป็นการปรับแต่งเล็กน้อย
ผมไม่รู้ ว่านี่มันดีหรือไม่ดี ผมรอความคิดเห็นของพวกคุณอยู่
■ข้อความจากผู้แต่ง:
มันเป็นสิ้นเดือนกรกฎาคมแล้ว หือห์… ครึ่งปีนี้ได้ผ่านไปแล้ว
ผมคิดว่าผมพูดไปว่าผมจะจบเรื่องราวนี้ในฤดูร้อนหรือฤดูหนาวของปีนี้
ผมควรจะจบมันโดยไม่ต้องสงสัยปีนี้ แต่มันจะโอเคเหรอ…
ผมเริ่มไม่สบายใจที่นี่แล้ว
เป้าหมายเดือน 8/66
ค่าเน็ต 0/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1028/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook