299 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ถูกดุ
“อืม~….” (มาโกโตะ)
“มีอะไร?” (โซเฟีย)
“โกรธเหรอ โซเฟีย?” (มาโกโตะ)
“ไม่ค่อย ฮีโร่มาโกโตะ” (โซเฟีย)
ตอนนี้ผมอยู่ในห้องกับเจ้าหญิงโซเฟียตามลำพัง ที่ปราสาทไฮแลนด์
และตอนนี้ผม {ถูกทำให้นั่ง *เซสะ* อยู่บนพิ้น}
TNL: คุกเข่า
เจ้าหญิงโซเฟียมองลงมาหาผม ด้วยตาที่เย็นชา
ไม่ นี่มันสีหน้าโกรธ
“นาย ควรจะดูอย่างเดียววันนี้ ใช่มั้ย?” (โซเฟีย)
“นั่นเป็นเจตนาของชั้น” (มาโกโตะ)
จนถึงกลางทาง
แล้วก็ นั่นมันก็ความผิดของโมโมะ
“นโยบายพื้นฐานของประเทศแห่งน้ำ ต่อประเทศอื่น คือให้ความร่วมมือ” (โซเฟีย)
“ชั้นจะให้ความร่วมมือ” (มาโกโตะ)
“ไม่ว่านายจะดูมันยังไง คนอื่นจะเห็นว่าเราจะขึ้นนำประเทศอื่น ยังไงซะ นายค่อนข้างที่จะสนิทกับกัปตันอัศวินแห่งแสง ดังนั้นไม่ควรจะมีปัญหาใหญ่ ถ้านายให้ความร่วมมือกับพวกเค้า…” (โซเฟีย)
เธออธิบายลงละเอียด เกี่ยวกับจุดที่ต้องเตือน เมื่อเวลาที่ผมไปที่ฐานหน้าทิศเหนือ
ผมให้หัวใจพร้อมฟัง เพื่อที่จะไม่ลืมมัน
ผมไปสร้างปัญหากกับเจ้าหญิงโซเฟียไม่ได้
และในทันทีนั้น ประตูเปิดมาด้วยเสียง *ปั้ง* ใหญ่
“มาโกโตะ~! ชั้นมาแล้ว! …เดี่ยว ทำไมนายนั่งอยู่บนเข่า?”
“อ้าา ทากัตซูกิ-คุงถูกโซเฟีย-จังดุอยู่~”
“ลูซี่และซา-ซังเหรอ?” (มาโกโตะ)
ทำไมทั้งสองคนอยู่ที่นี่?
“ชั้นเรียกพวกเธอมาที่นี่ นายต้องอธิบายมันให้พวกเธอสองคน ใช่มั้ย?” (โซเฟีย)
“…ครับ” (มาโกโตะ)
ผมจะไปที่ทวีปทิศเหนือ
นั่นหมายถึง การร่วมมือของลูซี่และซา-ซัง จะจำเป็น
อย่างที่คาดกันเจ้าหญิงโซเฟีย เธอไม่พลาดอะไรเลยจริงๆ
“หืม? มีอะไร มาโกโตะ? ไปทำอะไรอีกแล้วเหรอ?” (ลูซี่)
“อ้าา เข้าใจแล้ว นายถูกดุโดยโซเฟีย-จัง เพราะนายไปสนิทกับสาวคนใหม่ ใช่มั้ย?” (อายะ)
“เออ๋ อีกแล้วเหรอ?” (ลูซี่)
“ทากัตซูกิ-คุงเป็นเด็กมีปัญหาจริงๆ…ต้องลงโทษเค้าแล้ว” (อายะ)
“อายะ…ตาของเธอน่ากลัวอ่ะ” (ลูซี่)
“เธอก็เหมือนกันเหอะ ลู-จัง เธอรวมมานาในไม้เท้านะ รู้มั้ย?” (อายะ)
“ไม่จำเป็นต้องกังวล ทั้งสองคน ครั้งนี้น่ะ มันไม่ได้มีอะไรเกี่ยวกับผู้หญิง” (โซเฟีย)
ลูซี่ และซา-ซัง เข้าใจผิดอย่างน่ากลัว และเจ้าหญิงโซเฟียพูดแก้ให้พวกเธอ
…’ครั้งนี้’?
“งั้นมันก็ไม่ใช่เหรอ? ชั้นเชื่อในตัวนายนะ มาโกโตะ!” (ลูซี่)
“เห้อ ลู-จัง เธอไม่ควรจะไปสงสัยเค้าเลยนะ” (อายะ)
“ทั้งสองคน…” (มาโกโตะ)
ผมยืนขึ้นและตอบโต้สองคน ที่เล่นตลกกันอยู่ตอนนี้ และอธิบายสถานการณ์
ผมอธิบายกับพวกเธอ ว่าผมจะไปท้าทายราชามังกรโบราณ แอสทารอธ ที่อยู่ในทวีปทิศเเหนือ
“เข้าใจแล้ว นั่นหมายถึงเราจะไปที่ทวีปทิศเหนือ” (ลูซี่)
“ราชามังกรโบราณ หือห์…ฟังดูเก่งนี่” (อายะ)
“ขอโทษที่ตัดสินใจเองคนเดียวนะ” (มาโกโตะ)
เมื่อผมขอโทษ ลูซี่และซา-ซัง มีที่สีหน้าที่ตกใจ
“นายจะขอโทษเรื่องอะไรกัน?” (ลูซี่)
“เยย้! มันนานมาก ตั้งแต่ผจญภัยครั้งสุดท้ายกับทากัตซูกิ-คุง!” (อายะ)
“ลูซี่ ซา-ซัง…” (มาโกโตะ)
แม้ว่า ผมจะตัดสินใจเรื่องนี้ด้วยตัวเอง ทั้งสองคนโอเคกับผมอย่างร่าเริง
“เราจะต้องเตรียมตัวถ้าอย่างนั้น! ชั้นพูดว่าอย่างนั้น แต่อายะและชั้น มีชุดผจญภัยประจำของเรา ดังนั้นมีแค่มาโกโตะ ที่จะต้องเตรียมการสำหรับการเดินทาง ชั้นว่า” (ลูซี่)
“เออ๋ แต่เราใช้ชุดนั่นมากจนมันโทรมหมดแล้วนะ แล้วเต็นท์มันนอนได้สองคนเอง” (อายะ)
“ตอนนี้เมื่อเธอพูดถึง นั่นก็จริง เต็นท์มันไหม้ไปหน่อยจากการพ่นไฟ ของมังกรไฟเมื่อตอนโน้น ใช่มะ? แล้วก็ เต็นท์นั่นจะแน่นไปสำหรับเรา 3 คน” (ลูซี่)
“แล้วก็ เราได้ซื้อกางเกงในใหม่ให้นายแล้ว ลู-จัง เธอชอบนอนเปลือยตลอด เธอมีแผนจะทำอย่างเดียวกัน เมื่อทากัตซูกิ-คุงอยู่มั้ย?” (อายะ)
“ชั้นไม่ถือจริงๆนะ” (ลูซี่)
“เอ๋?”
“ยังไงเราก็จะถอดมันทั้งหมดออกอยู่ดี งั้นมะ?” (ลูซี่)
“…จริง” (อายะ)
“อืม…เธอสองคน?” (มาโกโตะ)
การคุยกันของลูซี่และ-ซาซัง เลี้ยวไปในทิศทางที่แปลกๆ
แล้วก็ ตาของเจ้าหญิงโซเฟียเย็นชา
ทันทีนั้น ประตูเปิดด้วยเสียง *ปั้ง!*
“ทักกิ-โดโนะ! ชั้นได้ยินมาว่านายจะมุ่งหน้าไปที่ทวีปทิศเหนือเหรอ?”
“ปล่อยการเตรียมการ ไว้สำหรับการเดินทางของนาย ให้ร้านฟูจิวาระนะ!”
ฟูจิ-ยังและนีน่า-ซัง
ดูเหมือนเจ้าหญิงโซเฟียเรียกพวกเขาด้วย
“ทักกิ-โดโนะ! นั่นมันกระทันหัน-เดสุ โซ มันทำให้ชั้นตกใจเลยนะรู้มั้ย?” (ฟูจิ)
“มันไหลไปตามลมน่ะ” (มาโกโตะ)
ชั้นตกใจที่นายบอกว่านั่นมันตามลมนะ” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียตอบโต้ที่ผมคุยกับฟูจิ-ยัง
เมื่อผมบอกฟูจิ-ยัง เกี่ยวกับที่ผมไปพลิกการประชุดแผนการ ฟูจิ-ยัง ยิ้มเบี้ยวๆ
“นายเหมือนเคยเลยนะ” (ฟูจิ)
“จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)
“มันไม่เปลี่ยนเลยซักนิดเดียว” (โซเฟีย)
จากฟูจิ-ยังและเจ้าหญิงโซเฟีย ผมไม่ได้เปลี่ยนไป
“ลูซี่-ซามะ อายะ-ซามะ นี่เป็นแคตตาลอกร้านฟูจิวาระ” (นีน่า)
“อ้า กระท่อมเวทมนตร์นี้ดีจัง มันดูกว้างและสบาย” (ลูซี่)
“ที่สำคัญมากกว่านั้น เธอต้องซื้อเสื้อผ้า ลู-จัง” (อายะ)
“หืมม งั้น นี่เหรอ?” (ลูซี่)
“นั่นมันเชือก! ลามกมาก!” (อายะ)
“ไม่ไหวเหรอ?” (ลูซี่)
“เลือกที่น่ารักๆกันเถอะ” (อายะ)
“คิดว่ามันจะดีมั้ยย อายะ?” (ลูซี่)
“นี่แหละ! มันจะใส่คู่กับของชั้นได้เลย!” (อายะ)
“ไม่ใช่มันจีบและน่ารักมากไปเหรอ? มันไม่เหมาะกับชั้นหรอก” (ลูซี่)
“เธอเปิดเนื้อมากเกินไป ลู-จัง” (อายะ)
“มากขนาดนี้ไหวอยู่หรอก ยังไงมาโกตะก็จะไม่ทำอะไรอยู่ดี
“ไม่จริงหระ—อื้ออาจจะจริง ทากัตซูกิ-คุงเป็นแกะในคราบแกะ” (อายะ)
“ช่างเป็นชายที่ร้อนอบอ้าว” (ลูซี่)
“อืม…จะซื้ออะไรดี?” (นีน่า)
การสนทนาที่หยาบคายมันคลี่คลาย
ใครกันที่เธอเรียกแกะในหมู่แกะ?
ประตูเปิดด้วยเสีย *ปั้ง* อีกครั้ง
“อัศวินของชั้น!”
คนที่มาคือราชินีของลาโฟเอจ ฟูเรีย-ซัง
เธอดูกระสับกระส่าย
“เจ้าหญิง? ีมีอะไรกัน?” (มาโกโตะ)
“โอ้ชั้น ไม่ใช่นั่นฟูริเหรอ?” (ลูซี่)
“ฟู-จังคนเดิมนี่” (อายะ)
เมื่อลูซี่ ซา-ซัง และผมถอนสายตามาจากฟูเรีย-ซัง เธอลดสายตา ดั่งรู้สึกกระอักกระอ่วนที่นี่
“…ชั้นขอโทษนะเกี่ยวกับเมื่อวาน ชั้นนึกว่าเธอจะถูกลากใส่ปัญหา ถ้าเธอมาเกี่ยวข้องกับชั้น เพราะ ชั้นเป็นราชินี นั่นทำไม ชั้นอยากให้อัศวินของชั้นใช้ชีวิตในที่ที่ปลอดภัยและสงบสุข” (ฟูเรีย)
“มาโกโตะ เข้าไปเกี่ยวกับปัญหาแล้วนะ รู้มั้ย?” (ลูซี่)
“เค้าไปกระโจนตรงใส่ด้วยตัวเองเลย” (อายะ)
“ทำไม?!” (ฟูเรีย)
“เพราะเค้าคือมาโกโตะ” (ลูี่)
“เพราะทั้งหมด มันเป็นทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)
“ทำไม?!” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังจับหัวของเธอในความเจ็บ
ดูเหมือนเธอกลับมา เป็นฟูเรีย-ซังที่ผมรู้จักก่อนหน้า
ผมมองภาพด้วยความลำลึกความหลัง
“ว่าแต่ มาโกโตะ เมื่อไหร่เหรอที่นายจะมุ่หน้าไปทวีปปีศาจ?” (ลูซี่)
ลูซี่ถามผม
หืม? ใช่…
มันไม่มีเหตุจริงที่ต้องรีบไปที่สุดเท่าที่เป็นไปได้
“คืนนี้ฟังดูเป็นไง?” (มาโกโตะ)
“นั่นเร็วจัง แต่ชั้นไม่ถือนะ” (ลูซี่)
“งี้ เราจะต้องรีบเตรียมการด้วย นีน่า-ซัง มีอันไหนที่มีอยู่ตอนนี้เลยบ้าง?”
“อืม…นอกจากของที่ต้องสั่ง มันจะเป็นอันนี้…” (นีน่า)
ดูเหมือนลูซี่และซา-ซังไม่ได้มีการคัดค้านอะไรจริงๆ
“เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว! คืนนี้?! ล้อเล่นใช่มั้ย ใช่มั้ย?!” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังโบกแขนของเธอและลนลาน
“ฟูเรีย-ซามะ ผมไม่คิดว่าพฤติกรรมของท่านเหมาะสำหรับราชินีนะ” (ฮาเวล)
ฮาเวล-ซังข้างหลังชี้ออกมาตรงๆ
หรือเหมือนกับ เขาอยู่นี่ด้วย หือห์
“อัศวินของชั้น! นายเพิ่งตื่นขึ้นมา ใช่มั้ย?!” (ฟูเรีย)
“ชั้นตื่นมามะรืนวาน” (มาโกโตะ)
“ดูแลร่างกายมากกว่านี้ซี่!” (ฟูเรีย)
“นั่นทำไมชั้นคิดจะไปรอบๆเพื่อฟื้นฟูสมรรถภาพ” (มาโกโตะ)
“นายไม่ได้ว่าต้องไปทวีปปีศาจซะหน่อย จากทั้งหมดอ้ะ! มากกว่านั้น ไปสู้กับราชามังกรโบราณอีก!” (ฟูเรีย)
ดูเหมือนฟูเรีย-ซังจะไม่เห็นด้วย ที่ผมจะไปทวีปปีศาจ
ในทันทีนั้นเอง…
…*ก๊อก ก๊อก*
บางคนเคาะประตู และมันเปิดออกอย่างช้าๆ
“ทากัตซูกิ-คุง นั่นโล่งใจที่นายยังอยู่ที่นี่” (ซากุไร)
“นายกังวลมากเกินไปเรียวซูเกะ ไม่มีทางหรอกที่เค้าจะไปเร็วขนาดนั้น” (ซากิ)
คนที่เข้ามาคือซากุไร-คุง และโยโกยามะ-ซัง
ฟูเรีย-ซังพูดด้วยเสียงที่เย็นชา สู่ซากุไร-คุงที่ยิ้ม
“อัศวินของชั้นมีแผนที่จะออกเดินทางคืนนี้เลย” (ฟูเรีย)
“…ว่าแล้ว” (ซากุไร)
“นายล้อเล่น ใช่มั้ย ทากัตซูกิ-คุง?!” (ซากิ)
“เพราะทั้งหมดการเดินทางมันจะใช้เวลาด้วย แล้วก็ ชั้นอยากจะยืนยันสภาพของยุคนี้น่ะ” (มาโกโตะ)
ผมได้สังเกตความต่างที่นั่นที่นี่จากประวัติศาสตร์ หลังจากที่กลับมาที่ปัจจุบัน
เพราะผมมีโอกาสที่นี่ ผมยอากจะยืนยันว่าอะไรเปลี่ยน
ซากุไร-คุงและโยโกยามะ-ซังทำหน้าที่งงงันใส่ผม
“นั่นแค่เหมือนกับทากัตซูกิ-คุงเลย” (ซากุไร)
“ไม่เห็นจำเป็นต้องรีบขนาดนั้นเลยนี่…อายะจะไปด้วยกันกับนาย ใช่มั้ย” (ซากิ)
“ตอนนี้ชั้นเตรียมตัวสำหรับการเดินทาง~ ซากิ-จัง” (อายะ)
“เสียงเธอเหมือนสนุกอยู่นะ” (ซากิ)
“เพราะ เธอรู้มั้ย มันเป็นซักพักแล้ว ตั้งแต่ชั้นไปเที่ยวกันกับมาโกโตะ-คุงน่ะ” (อายะ)
“เที่ยว?! …เธอจะมุ่งหน้าไปเพื่อสู้กับลอร์ดปีศาจ ใช่มั้ย?” (ซากิ)
“อ้า ใช่ ใช่ มันเป็นการผจญภัย” (อายะ)
ผมถูกบอกหลายครั้งแล้วว่าความรู้สึกเรื่องอันตรายของผมมันเจ๊ง แต่ดูเหมือนซา-ซังก็ไม่ได้ดีกว่ากัน
“ลูซี่-ซัง เธอไม่หยุดพวกเค้าเหรอ?” (โซเฟีย)
“มาโกโตะจะไปคนเดียว ถ้าทำอย่างอื่นน่ะ” (ลูซี่)
“ไม่ใช่ว่าเค้าจะฟังเธอ เราะเธออยู่ด้วยกันกับเค้านานที่สุดเหรอ…?” (โซเฟีย)
“ไม่เลย ไม่เลย แลวก็ ความรักที่ชั้นมีต่อเค้า มันทำให้ชั้นปฏิเสธเค้าไม่ได้” (ลูซี่)
“…ฮ่าาา” (โซเฟีย)
ผมได้ยินการสนทนาของลูซี่และเจ้าหญิงโซเฟีย
ผมรู้สึกเหมือนผมถูกปฏิบัติเป็นตัวสร้างปัญหา
“เรียวซูเกะ หยุดอัศวินของชั้นที! นายเป็นเพื่อนวัยเด็ก ใช่มั้ย?!” (ฟูเรีย)
“ไม่หรอก ชั้นรู้สึกมั่นใจกว่าเมื่อสู้ด้วยกัน กับทากัตซูิ-คุง” (ซากุไร)
“เจ้างี่เง่า งี่เง่า งี่เง่า! นายกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ได้ง่ายๆ ใช่มั้ย?!” (ฟูเรีย)
“โอ้ย โอ้ย” (ซากุไร)
ฟูเรีย-ซังตีอกของซากุไร-คุงรัวๆ
พวกเธอสนิทกันดี
ในทันทีนั้น โยโกยามะ-ซังกระซิบมาสู่ผม
“เฮ้ เฮ้ เรียวซูเกะและฟูเรีย ดูเหมือนจะมีบรรยากาศที่ดีอยู่นะนั่นน่ะ นั่นมันโอเคกับนายเหรอ ทากัตซูกิ-คุง?” (ซากิ)
“หืม? ชั้นไม่ได้ถือมากนะ” (มาโกโตะ)
เมื่อดูว่าเธอทำตัวยังไง ผมไม่คิดว่าเธอเป็นแม่มดแห่งภัยพิบัติ นีเวีย เกิดใหม่
เพราะทั้งหมดเธอจะไม่สนิทกับฮีโร่แห่งแสง ที่ฆ่าเธอเมื่อ 1,000 ปีก่อน
“นายเป็นคนลึกลับจริงๆ ทากัตซูกิิ-คุง” (ซากิ)
“จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)
โยโกยามะ-ซังมองดูผมในความสงสัย
แต่ผมก็มีความคิดเห็นเดียวกันเลย
“แล้วเธอล่ะ? มันโอเคที่ซากุไร-คุงไปสนิทกับสาวอื่นเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ยัยไงเค้าก็มี {ภรรยา 30 คน} เข้าไปแล้ว แล้วก็การที่เรียวซูเกะถูกนิยม มันไม่ใช่อะไรใหม่” (ซากิ)
เดี๋ยว…ภรรยาของซากุไร-คุงเพิ่มขึ้นเหรอ…?
ไม่ใช่มัน 20 เหรอ?
นั่นมันโอเคเหรอ?
โยโกยามะและผมมองดูกัน ดั่งมองสัตว์ประหลาดที่แปลกๆ
“ขอโทษที่ให้รอ โซเฟีย-ซัง มาโกโตะ-ซังเค้า—”
คนที่มาตอนนี้คือราชินีโนเอล
และจากนั้น เธอเห็นฟูเรีย-ซังตีซากุไร-คุง และหน้าของเธอกลายเป็นไร้สีหน้า
ฟูเรีย-ซังย้ายมาที่หลังของผม และทำให้ตัวของเธอเล็กลง ดั่งเธอซ่อน
“เธอทำอะไร เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)
“ผู้หญิงน่ากลัวมาแล้ว ปกป้องชั้น อัศวินของชั้น” (ฟูเรีย)
“เรียกใครว่าน่ากลัวกัน? แล้วก็ เธอควรจะทำตัวเหมือนราชินีมากกว่านี้นะ อะไรของเธอที่การประชุมก่อนหน้าหน่ะ? เธอไม่ได้ให้ความสนใจเลยซักนิด…” (โนเอล)
“มันน่าเบื่อ แล้วก็ ความเกลียดของประเทศแห่งความมืด ที่มีต่อประเทศแห่งแสง มันซึมลึกไปถึงกกระดูกของพวกเค้าเลย เค้าเลยจะไม่สนหรอกว่าชั้นจะพูดอะไร” (ฟูเรีย)
“แม้ว่าจะด้วยอย่างนั้น! การทำบางอย่าง มันเป็นงานของราชินีนี่ ใช่มั้ย?!” (โนเอล)
“แต่มันจะง่ายกว่า ถ้าชั้นแค่เสน่ห์ทุกคนนะ” (ฟูเรีย)
“…ฟูเรีย-ซามะ ได้โปรดระงับจากคำพูดแบบนั้นด้วยครับ” (ฮาเวล)
“ชั้นรู้ ฮาเวล มันล้อเล่นน่ะ” (ฟูเรีย)
“โนเอล ปล่อยมันไว้ตรงนั้นเถอะ” (ซากุไร)
“ถ้าเรียวซูเกะ-ซังพูดอย่างนั้น…” (โนเอล)
ผมฟันการสนทนาของราชินีโนเอล และฟูเรีย-ซัง ระหว่างที่รู้สึกถึงความรู้สึกสบายใจที่แปลกๆ
มันไม่ได้เป็นมิตรกันเลย แต่มันไม่ใช่ความรู้สึกเป็นขวากหนาม เหมือนการประชุมแผนการก่อนหน้า
ผมส่งสายตาไปที่โยโกยามะ-ซังข้างผม เพื่อขอความช่วยเหลือจากเธอ
“ประเทศแห่งแสงและประเทศแห่งความมืด มีความสัมพันธ์ที่ย้ำแย่ระหว่างพลเมืองของพวกเค้า ใช่มั้ย? การประชุมก่อนหน้ามันก็ย่ำแย่ด้วย นั่นทำไมราชินีมีการประชุมส่วนตัว แต่ชั้นเพียงแค่ได้ยินมาจากเรียวซูเกะนะ เป็นอย่างนั้นมั้ย เรียวซูเกะ?” (ซากิ)
“ใช่ พวกเธอเจอกันเดือนละ 1 ครั้งน่ะ” (เรียวซูเกะ)
“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)
ในการประชุมแผนการก่อนหน้า ผมได้มีความกลัว ว่าทั้งสองประเทศ จะไปเริ่มสงครามระหว่าพวกเขา หรือบางอย่าง แต่คนอยู่บนสุด ยังมีจุดยืนที่มั่นคงอยู่ หือห์
นั่นโล่งใจ
ระหว่างที่ผมคิดอย่างนั้ ราชินีโนเอลเข้าหาผม
“มาโกโตะ-ซามะ เกี่ยวกับที่นายพุดก่อนหน้าในที่ประจชุม นายจะไปที่ทวีปปีศาจจริงๆน่ะเหรอ แม้ว่าน่าเพิ่งจะตื่นได้ยังไม่นานเลย… ชั้นว่าโซเฟีย-ซังก็กังวลด้วยนะ รู้มั้ย…” (โนเอล)
เธอพูดด้วยสีหน้าที่กังวล
“ใช่…” (มาโกโตะ)
ผมส่งสายตาไปที่เจ้าหญิงโซเฟีย
สายตาของเธอค่อนข้างกังวล
“กังวลเหรอ?” (มาโกโตะ)
“…”
คิ้วของโซเฟียกระตุก
อา สัญญานนี้ มันบอกว่าเธอโกรธ
เธอเดินมาใกล้ผม และ หยิ~ก แก้มผม
โอ้ย
“อืม…โซเพีย-ซัง?” (มาโกโตะ)
“นายคิดว่าชั้นไม่กังวลเหรอไง นั่นมันน่าโมโหนะ ฮีโร่มาโกโตะ” (โซเฟีย)
“ขออภัยที่หยาบคายแบบนั้น” (มาโกโตะ)
“ออกเดินทางระวังตัวด้วยนะ ฟังที่ลูซี่-ซังและอายะ-ซังบอกนายนะ โอเคมั้ย?” (โซเฟีย)
เธอหยุดหยิกแก้มของผม และมุ่ยหน้าหันหนีไป
“นายสนิทกันดีจริงๆนะ อ้า ตอนนี้เมื่อชั้นมาคิดดูแล้ว นายใส่ตราของอัศวินแห่งราชวงศ์อยู่ มันดูดีบนนายนะ… คือบางอย่าง ที่ชั้นไม่รู้ว่า มันโอเคที่จะบอกนายมั้ย” (โนเอล)
“เดี๋ยวก่อนนะ! หมายความว่ายังไง ที่อัศวินของชั้นเป็นอัศวินแห่งราชวงศ์น่ะ?!” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังตัดเข้ามา
“ใช่ ชั้นได้มาจากราชินีโนเอลน่ะ มันเพื่อที่จะเข้าร่วมการประชุมแผนการก่อนหน้านี้” (มาโกโตะ)
“นายพูดอะไรกัน?! เฮ้ โนเอล อย่ามาวางมือกับอัศวินของชั้นนะ!” (ฟูเรีย)
“…ช่ายเป็นการกล่าวหาที่ย่ำแย่ ถ้าไม่ชอบแบบนั้น มันโอเคสำหรับเธอที่จะให้เค้าซักอันนี่ ใช่มั้ย?” (โนเอล)
“จ-จริง! ฮาเวล! ทำตราอัศวินราชวงศ์มา สำหรับการใช้ส่วนตัวเดี๋ยวนี้เลย!” (ฟูเรีย)
“ฟูเรีย-ซามะ มันมีแค่นักเวทย์ที่ประเทศแห่งความมืดนะครับ ดังนั้นมันไม่มีระบบอัศวิน” (ฮาเวล)
“คุห์ …มันเป็นอย่างนี้ได้ยังไงกัน?” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังจ้องตราอัศวินแห่งราชวงศ์ ในความคับแค้นใจอย่างบริสุทธิ์
ถ้าเธอมามองผมด้วยสายตาแบบนั้น…
“มันช่วยไม่ได้นี่ ใช่มั้ย? ชั้นเป็นชนชั้นกลาง ชั้นเลยเข้าร่วมการประชุมโดยไม่มีตราไม่ได้” (มาโกโตะ)
การตอบสบายๆของผม ทำให้เจ้าหญิงโซเฟีย ฟูเรีย-ซัง ซากุไร-คุง โยโกยามะ-ซัง และราชินีโนเอลทำสีหน้าที่ตกใจ
ไม่เพียงแค่พวกเขา แม้แต่ลูซี่ ซา-ซัง ฟูจิ-ยัง และนีน่า-ซังก็มองมาทางนี้
จู่ๆที่นั่นก็เงียบลงไป
บรรยากาศที่อึดอัดนี้มันอะไรกัน?
คนแรกที่พูด คือเจ้าหญิงโนเอล
“เป็นไปได้มั้ย ว่านายคิดกับตัวนายเอง ว่าเป็นชนชั้นกลาง ฮีโร่มาโกโตะ?” (โนเอล)
“ชั้นไม่ใช่เหรอ?” (มาโกโตะ)
ผมเป็นอดีตฮีโร่ที่เกษียณ
พูดอีกอย่าง ชนชั้นกลาง ใช่มั้ยล่ะ?
“มาโกโตะ…นายไปเข้าใจผิดแย่ๆอีกแล้วนะเนี่ย” (ลูซี่)
“ชั้นก็ว่าเค้าพูดแปลกๆ~” (อายะ)
ลูซี่และซา-ซัง มาทางนี้
นี่หมายความว่ายังไงกัน
ฟูจิ-ยังตอบอย่างสรุปให้ น่าจะเพราะเขาอ่านใจผม
“ทักกิ-โดโนะ นั้นน่ะ ถูกปฏิบัติเป็น {ฮีโร่ในตำนาน} นะ ดังนั้น นายต่างจากชนชั้นกลางโดยสิ้นเชิงเลย-เดสุ โซ” (ฟูจิ)
“ฮีโร่ในตำนาน?” (มาโกโตะ)
“เหมือนกันกับแม่มดสีแดง-ซามะ และปราชญ์ผู้ยิงใหญ่-ซามะ มันหมายถึงบุคคลที่สร้างความสำเร็จที่โดดเด่น” (โซเฟีย)
“นั่นหมายถึง…?” (มาโกโตะ)
ผมไม่เข้าใจว่าจุดยืนนั้นคืออะไรกัน
“ฮีโร่ในตำนานไม่มีหน้าที่ ขึ้นอยู่กับความจำเป็น ตัวแทนของประเทศต่างๆ จะส่ง ‘คำขอ’ มา นายเป็นฮีโร่ในตำนานของประเทศแห่งน้ำ ทากัตซูกิ มาโกโตะ ดังนั้น จุดยืนของนายน่ะ สูงกว่าชั้น” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียบอกความจริงที่น่าตกใจกับผม
ธ-เธอเพิ่งพูดว่าอะไรนะ?!
“งั้นทำไมชั้นต้องโดนเซสะ แม้ว่าจุดยืนชั้นสูงกกว่าเจ้าหญิงโซเฟียล่ะ…?” (มาโกโตะ)
“ได้โปรดอย่าไปขุดเรื่องนั้นกลับขึ้นมา!” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียหยิกแขนของผมพร้อมหน้าที่แดง
“นายน่ะ เป็นฮีโร่ในตำนานในการประชุมแผนการก่อนหน้า และมันจบที่นายน่ะ ไปหาความสำเร็จมากขึ้นไปอีก โดยการจะไปสู้กับราชามังกรโบราณ ดังนั้นทุกคนเลยสับสน” (โนเอล)
ราชินีโนเอลอธิบาย
“คนใหญ่คนโตของประเทศแห่งแสง ต้องวุ่นวายไปทั่วแล้วตอนนี้ -เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้ว่าฮีโร่ในตำนานของประเทศแห่งน้ำ จะชิงความรุ่งโรจน์ทั้งหมดไป” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซัง พูดมันกับราชินีโนเอล ด้วยน้ำเสียงที่ยั่วยุ
“แต่คนของประเทศแห่งความมืด ก็ดูลนลานด้วยนะ?” (โนเอล)
ราชินีโนเอล พูดมันด้วยการขมวดคิ้ว
“ทุกคนในประเทศแห่งความมืด แสดงความต่อต้านที่เปิดเผยกับอัศวินของชั้น และมันมีปัญหา…” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังพูดมัน ด้วยสีหน้าที่กังวลใจ
ดูเหมือนผมยังเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของเธอคนเดียวอยู่ และนั่น เป็นบางอย่างที่พวกเขาไม่ชอบใจ
แต่แม้ว่าจะบอกผมอย่างนั้น…
ไม่ว่ามันจะเป็นกรณีไหน มันดูเหมือน ผมเป็นฮีโร่ในตำนาน
จุดยืนที่อนุญาติ การจะทำอะไรก็ได้ระดับหนึ่ง
อย่างไรก็ตาม เพราะเรื่องนั้น ประเทศต่างๆระวังผม
มันจะดีกว่ามั้ยถ้าผมระวัง เกี่ยวกับสิ่งที่ผมพูดมากกว่านี้
เมื่อผมคิดเรื่องนั้นอยู่…
“โอ้ งั้นนายก็มารวมกันที่นี่”
“คนที่เกี่ยวข้องรวมตตัวกันเยอะดีที่นี่นะ”
ทันใดนั้น ตรงที่ที่ไม่มีใครอยู่ คนปรากฏขึ้นมา
เทเลพอร์ต
สาวคนหนึ่งในผ้าคลุมสีขาว
อีกคนคือออราเคิลตัวเล็กๆ
โมโมะและออราเคิลแห่งโชคชะตา เอสเธอร์-ซัง
“มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)
ผมบอกได้ว่าสองคน มีอะไรบางอย่างที่สำคัญจะพูด เมื่อตัดสินมันจากหน้าของพวกเธอ
“ชั้นมีบางอย่างที่จะพูด เกี่ยวกับเรื่อง {แม่มดแห่งภัยพิบัติ}” (เอสเธอร์)
สีหน้าของฟูเรีย-ซังแข็งไป กับคำพูดของเอสเธอร์-ซัง
“ดูเหมือนหลังจากเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ แม่มดแห่งภัยพิบัติ {กลับมาด้วย}” (โมโมะ)
โมโมะพูดออกมาเรียบๆ
— {“คนที่ชั้นจะไปเกิดใหม่ในอนาคต นายรู้จักพวกเค้าแล้ว”}
รอยยิ้ม และเสียง ของแม่มดแห่งภัยพิบัตินีเวีย-ซัง ได้กลับขึ้นมาในใจของผม
งั้นเธอก็ทำการเกิดใหม่สำเร็จ…
โชคร้าย มันดูเหมือนชะตาของเราจาก 1,000 ปีก่อน ยังไม่ถูกตัดขาดไป
■ตอบความคิดเห็น:
จุดยืนของคนต่ำแหน่งสูงที่มีกับมาโกโตะ มันแปลก เมื่อพิจารณาว่าพวกเขาควรจะได้ยินคำทำนายของอัลเธน่า
-> เกี่ยวกับเรื่องนี้ มีแค่คนจำนวนหนึ่ง ที่อัดเข้าไปในโบสถ์ที่ยิ่งใหญ่ของประเทศแห่งแสง ที่อยู่ตอนนั้นในเวลานั้น เมื่อเวลาที่มาโกโตะไปที่อดีต
จำนวนของผู้คนที่อยู่กันตอนนั้น น้อยกว่าการประชุมในตอน 298 อย่างมาก คนเข้าร่วมการประชุมแผนการ มันหลายร้อยน่ะครับ
แล้วก็ มันมีคำสั่งห้ามเปิดเผย เรื่องมาโกโตะไปที่อดีต
และดังนั้น ผู้คนส่วนใหญ่ แค่ถูกบอกว่ามาโกโตะได้รับการบาดเจ็บหนัก ในการต่อสู้กับลอร์ดปีศาจ และทำการฟื้นตัวอยู่
■ข้อความจากผู้แต่ง:
นิยายที่ชื่นชอบปี 2021 ครึ่งแรกกำลังดำเนินไปอยู่! เทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์เล่ม 7 รับการโหวตอยู่นะครับ!
ผมรอคอยผลการโหวตอยู่นะครับ
TLN: การแข่งจบไปแล้วครับ
ขอบคุณสำหรับเงิน 20 บาท
เป้าหมายเดือน 8/66
ค่าเน็ต 120/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1028/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook