300 แม่มดแห่งภัยพิบัติ
แม่มดแห่งภัยพิบัตินีเวีย
ราชินีที่ปีครองประเทศแห่งความมืด ลาโฟรเอจ เมื่อ 1,000 ปีก่อน
คู่ของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อิบลีส
และบอสตัวสุดท้าย ที่ผมไปสู้ด้วยกัน กับแอนนา-ซังและคนอื่น
ไม่ พูดไม่ได้จริงๆว่าเรากำจัดพวกเขา หือห์
“รู้ได้ยังไงว่าเธอกลับมาแล้ว? ตาทิพย์ของไอรา-ซามะเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ไม่ แม่มดแห่งภัยพิบัติ ที่รวมกับเทพเจ้ามาร ที่เป็นเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ อยู่ข้างนอกขอบเขต ที่เทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์มองเห็นได้” (เอสเธอร์)
เอสเธอร์-ซังส่ายหัวของเธอไปข้างๆ
งั้น พวกเธอรู้ได้ยังไงกัน?
“ปีศาจและมอนสเตอร์ ในทวีปปีศาจได้ {เริ่มโดนเสน่ห์}” (โมโมะ)
“…เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
ผมน่าจะเป็นคนเดียวที่เข้าใจมันได้ทันที หลังจากที่โมโมะพูดออกมา
คนอื่น ไม่เข้าใจ ว่าสิ่งนั้นหมายถึงอะไร
“ถ้ามันเป็นเวทมนตร์เสน่ห์ ทุกคนทำอย่างนั้นได้…แม้แต่ชั้นก็ทำมันได้เลย รู้มั้ย?” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังพูด
“ไม่ใช่อย่างนั้น มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเธอหรอก เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)
“ราชินีฟูเรีย เสน่ห์ของแม่มดแห่งภัยพิบัติ มันอยู่คนละระดับกับของเธอนะ” (เอสเธอร์)
เอสเธอร์-ซัง และผม ปฏิเสธที่เธอที่เวลาเดียวกัน และฟูเรีย-ซังมุ่ยหน้ากับสิ่งนี้
“ฟังนี่นะ อัศวินของชั้นและออราเคิลแห่งโชคชะตา! รู้ไว้เลยนะ ชั้นเสน่ห์ใส่คนหลายร้อยได้ในทีเดียว! มันไม่มีคนแม้แต่คนเดียว ในทั้งประเทศแห่งความมืดที่จะใช้เวทมนตร์เสน่ห์ไปได้ดีกว่าชั้น แม้ว่าจะไปหาทั้งหมด” (ฟูเรีย)
เธอพูดอย่างนั้น แต่…ให้ตายซี่
เอสเธอร์-ซังและผม มองหน้ากัน
“มาโกโตะ-ซามะ ได้โปรดบอกเธอที ว่าคนเท่าไหร่ ที่แม่มดแห่งภัยพิบัติเสน่ห์ใส่
เอสเธอร์-ซังพูดอย่างนี้ และมองดูผม
“นีเวีย-ซัง เสน่ห์ใส่ {คนทั้งหมดในประเทศแห่งความมืด และปีศาจและมอนสเตอร์ทั้งหมด ในทวีปปีศาจ}” (มาโกโตะ)
“””………….เอ๋?”””
ทุกคนไร้คำพูด กับอะไรที่ผมพูดให้ฟูเรีย-ซังฟัง
“ไม่มีทางที่บางอย่างแบบนั้นมันจะเป็นปะ—” (ฟูเรีย)
“มันเป็นได้ แม่มดนีเวีย ที่สามารถแม้แต่จะรวมร่างกับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ มีมานาเกือบจะไม่มีขีดจำกัด เธอเป็นแม่มด ที่เชี่ยวชาญในเรื่องเสน่ห์เท่านั้น นั่นทำไม เธอเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าหวาดกลัว” (เอสเธอร์)
เอสเธอร์-ซังพูดมาตรงๆ
แม้แต่ฟูเรีย-ซังก็ยังอ่อนไหวไปกับเรื่องนี้
แต่บางคนแทรกเข้ามา
“เฮ้ ราชินีฟูเรีย มันเป็นเพราะเวทมนตร์เสน่ห์ ที่ทำให้เธอเป็นผู้ต้องสงสัยว่าจะเป็นการเกิดใหม่ ของแม่มดแห่งภัยพิบัติ ดังนั้นชั้นคิดว่ามันจะดีกว่า ที่จะระวังตัว ว่าเธอพูดอะไรออกมา” (ซากิ)
“มันเหมือนที่อัศวินศักดิ์สิทธิ์-ซามะพูดครับ ฟูเรีย-ซามะ ได้โปรดระงับไว้จากการพูดอะไรที่ไม่ได้คิด” (ฮาเวล)
โยโกยามะ-ซัง และฮาเวล ชี้ออกมาอย่างเข้มงวด
“…ร-รู้แล้วน่า!” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังหันหัวของเธอ ดั่งรู้สึกอึดอัด
“และถ้างั้น…แม่มดแห่งภัยพิบัติอยู่ที่ไหน?” (มาโกโตะ)
คำพูดสุดท้าย กวนใจผมอย่างยิ่งใหญ่
อะไรที่เธอพูดเกี่ยวกับตัวที่เกิดใหม่ของเธอเอง ได้มาเคยเจอกับผมแล้ว
เอสเธอร์-ซังยิ้ม เพราะเธอรับรู้ว่าผมรู้สึกยังไง
“อย่ากังวล มาโกโตะ-ซามะ นายกวนใจโดยคำพูดของแม่มดแห่งภัยพิบัติ ที่ว่า ‘ชั้นได้เกิดใหม่เป้นคนรู้จักคนนึงของนาย’ ใช่มั้ย? นั่น ต้องเป็นการโกหกที่จะทำให้นายตกตะลึง ชั้นได้รับคำสั่งจากไอรา-ซามะ และมีข้อมูลส่วนตัวของคนรู้จักนาย {ทั้งหมด} และ {เปลือย} วิถีชีวิตของทุกคนแล้ว แม่มดแห่งภัยพิบัติไม่ได้อยู่ในคนรู้จักของนาย!” (เอสเธอร์)
“””เอ๋?”””
เกือบทุกคนมีสีหน้าที่ตกใจ และหันหน้าหาเอสเธอร์-ซัง
ผม ตัวผมเอง ที่ได้ยินคำพูดเหล่านั้น โล่งใจ
ฮ่าาา…นั่นยอดเยี่ยมที่ได้ยิน
“แม่มดแห่งภัยพิบัติ ควรจะอยู่ในปราสาทของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ อีเด็น เพราะทั้งหมด ปีศาจและมอนสเตอร์ที่ถูกเสน่ห์กระจายตัวออกมาจากวงนั้น ของปราสาทเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่” (เอสเธอร์)
“เข้าใจแล้ว ในยุคนี้ ไม่ใช่แค่ปราสาทเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ชั้นยังไม่ได้ไปที่ทวีปปีศาจเลย ดังนั้นเลยไม่มีทางที่ชั้นจะได้ไปเจอเธอ” (มาโกโตะ)
“นั่นถูกแล้ว โล่งใจรึยัง มาโกโตะ-ซามะ?” (เอสเธอร์)
“ครับ ชั้นโล่งใจ” (มาโกโตะ)
เอสเธอร์และผม หัวเราะด้วยกัน
“เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว!” (ลูซี่)
“ทากัตซูกิ-คุง นี่มันหมายความว่ายังไง?!” (อายะ)
“อัศวินของชั้นและออราเคิลแห่งโชคชะตา! อธิบายว่าเพิ่งหมายถึงอะไรเมื่อกี้นี้ออกมาเลยนะ!” (ฟูเรีย)
ซา-ซัง ลูซี่ และฟูเรีย-ซัง เข้าใส่ผมอย่างดุดัน
โอ้?
“เอสเธอร์-ซัง เธอไม่ได้บอกทุกคน เกี่ยวกับความเป็นไปได้ ที่แม่มดแห่งภัยพิบัติที่จะเกิดใหม่ ว่าจะเป็นหนึ่งในคนรู้จักของชั้นเหรอ?” (มาโกโตะ)
ผมคิดซะมั่นใจ ว่าทุกคนรู้จากไอรา-ซามะหมดแล้ว
หลังจากนั้น โมโมะมาหาผม แล้วกระซิบใส่หูของผม
“เพราะทั้งหมด พื้นฐานน่ะ มันเหมือนไปสงสัยคนในครอบครัวไง เราเลยสืบมันในความลับ” (โมโมะ)
“หนูก็ให้ความร่วมมือด้วยเหรอ โมโมะ” (มาโกโตะ)
“พูดแบบนั้นก็ได้แหละ เพราะทั้งหมด หนูถูกปฏิบัติเป็นผู้นำ ในประเทศแห่งแสงไง” (โมโมะ)
โมโมะพองอกน้อยๆของเธอออกมา ด้วยเสียง ‘ฮึ่ม’
ผมลูบหัวของเธอ
“มันโอเค ทุกคน แม้ว่าชั้นพูดว่าชั้นกางเปิดข้อมูลส่วนตัวของพวกเธอแล้ว เราพูดเกี่ยวกับเทพธิดาแห่งโชคชะตา-ซามะที่นี่ มันไม่เหมือนว่าชั้นเห็นมันด้วยตาตัวเอง เพราะไอรา-ซามะ ยืนยันมันด้วยดวงตาเทพเจ้า จากดินแดนสวรรค์” (เอสเธอร)์
“…อาา อย่างนั้นเหรอ” (ลูซี่)
“ถ้าเป็นอย่างนั้น ชั้นเดาว่ามันช่วยไม่ได้น้า…” (อายะ)
“แต่ชั้นไม่รู้สึกดีกับมันเลยนะ” (ฟูเรี)
เอสเธอร์-ซังอธิบายให้พวกเธอฟังที่นั่น
ดูเหมือนเพราะแม่มดแห่งภัยพิบัติ ได้เกิดใหม่ในทวีปปีศาจ ความสงสัยของทุกคนได้หยไปแล้ว ‘และการค้นหาแม่มดแห่งภัยพิบัติ’ จบลงไปแล้ว
ตอนนี้ความกังวลของผมหายไปหมดแล้ว มาออกเดินทะ—คือที่ผมคิดอยู่ แต่เสื้อของผม ถูกดึง
มันคือโมโมะ
“มาโกโตะ-ซามะ หนูหวังให้หนูผิดนะ แต่เป็นไปได้มั้ย ว่าพี่จะไปคืนนี้?” (มาโกโตะ)
“ใช่ พี่จะไป” (มาโกโตะ)
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะถอนหายใจ ‘ฮ่าาาา’ ครั้งใหญ่ กับคำพูดของผม
“พี่เข้าใจมั้ยเนี่ย ว่าทำไมหนูเอะอะใหญ่ เรื่องที่พี่จะไปที่ทวีปปีศาจคนเดียว?” (โมโมะ)
“อืม…เพื่อรังแก?” (มาโกโตะ)
“ไม่มีทางที่มันจะเป็นอย่างนั้น!” (โมโมะ)
โมโมะ ‘กกกกกี๊’ และแสดงหน้าที่โกรธออกมา
“แค่จากการยิงครั้งเดียวของเวทมนตร์สปิริต พี่สร้างผลที่ไม่น่าเชื่อกับสภาพแวดล้อม มาโกโตะ-ซามะ! เมื่อ 1,000 ปีก่อน พี่จะเปลี่ยนลมฟ้าอากาศเหมือนมันไม่ใช่อะไรเลย หรือไม่ก็เรียกพายุมา ใช่ป่าว?! มากกว่านั้นอีก! เพราะพี่ติดตามเทพธิดาโนอาห์ ผู้ใช้ตาทิพย์ของเทพธิดาแห่งโชคชะตา มองพี่ไม่เห็น! ไม่มีทางที่เราจะปล่อยบุคคลแบบนั้นทำตามใจ ถูกมั้ย?!” (โมโมะ)
“…ครับ” (มาโกโตะ)
เธอสุดยอดจะโกรธ
ดูเหมือนผมแค่ทำตามใจของผมไม่ได้ เพราะผมไม่ใช่ฮีโร่อีกแล้ว
“หลังจากนี้ เอกสารสำหรับการเดินทางทางเหนือครั้งที่ 3 รวมไปถึงการกระทำทั้งหมดของมาโกโตะ-ซามะ จะถูกส่งโดยนายพลอัศวิน ยูเวอิน เจ้าหน้าที่ทำงาน {ทั้งคืน} เพื่อที่จะทำมัน ดังนั้นได้โปรดเดินทางหลังจากที่ได้อ่านเอกสารแล้ว ในพรุ่งนี้เช้า” (โมโมะ)
“…”
ผมเริ่มๆจะรูสึกแย่เกี่ยวกับมันแล้ว
การเคลื่อนไหวของผม มันเป็นเรื่องใหญ่ปานนั้น?
และจากนั้น ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะหัวเราะคิกคักเบา
“พูดจากใจเลย เราได้กังวลอย่างมาก เกี่ยวกับว่าจะทำอะไรกับราชามังกรโบราณดี ดังนั้น ถ้ามาโกโตะ-ซามะจะไป มันไม่มีอะไรที่ทำให้มั่นใจได้เท่าเรื่องนั้นแล้ว” (โมโมะ)
“โมโมะ…” (มาโกโตะ)
“ได้โปรดไปเตะตูดราชามังกรโบราาณได้แล้วนะพี่” (โมโมะ)
ไม่ใช่การกระทำของเธอที่มีต่อผม มันเริ่มส่งเดชเหรอ?
“จะไม่กังวลเกี่ยวกับพี่เหรอ?” (มาโกโตะ)
“มันไม่มีจุดหมายที่จะกังวลหลังจากทั้งหมด! พี่คิดว่าแอนนา-ซังกับหนูกังวลกันอย่างไร้จุดหมายไปมากเท่าไหรกันก่อนหน้านี้น่ะ?!” (โมโมะ)
“…จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)
“พี่ไปทำอะไรอุกอาจๆ ทุกๆครั้งเลย!” (โมโมะ)
ผมคิดถึงการต่อสู้ททั้งหมดเมื่อ 1,000 ปีก่อน มันเป็นการต่อสู้ที่เกือบๆทั้งนั้นจริง
ดูเหมือนโมโมะและผม เห็นมันในสองรูปแบบ
ระหว่างที่การสนทนาของผมกับโมโมะ มีชีวิตชีวาผมรู้สึกถึงสายตาจำนวนหนึ่ง
ลูซี่ ซา-ซัง เจ้าหญิงโซเฟีย ฟูเรีย-ซัง ซากุไร-คุง และราชินีโนเอล จ้องตรงกันมาที่ผม
อุ้ปส์ คนปัจจุบันถูกทิ้งเวิ้งซะแล้วที่นี่
“มาโกโตะ-ซามะ เราได้เตรียมห้องรับแขกไว้ในปราสาทไฮแลนด์ ดังนั้นได้โปรดพักที่นั่น มันมีหลายคน ที่ดูเหมือนจะยังได้พูดกับนายไม่พอ หลังจากทั้งหมด” (โนเอล)
ราชินีโนเอล พูดมันด้วยรอยยิ้มเบี้ยว
ผมปฏิเสธราชินีไม่ได้
เราจบที่การอยู่ในปราสาทไฮแลนด์หนึ่งคืน
◇◇
“อืม…ทุกคนจะมาด้วยเหรอ?” (มาโกโตะ)
ห้องรับแขกปราสาทไฮแลนด์ที่ผมถูกนำมา มันใหญ่
ใหญ่พอที่จะให้ประมาณ 30 คนอยู่ในมัน
เพราะเรื่องนั้น คนที่เราคุยกันก่อนหน้า ได้ย้ายมาที่นี่
และเพราะโอกาสมันแสดงตัวออกมาเอง พวกเธอจัดปาร์ตี้กันด้วย
“ทักกิ-โดโนะ ชั้นได้อุปกรณ์ที่จำเป็น สำหรับการเดินทางมาแล้ว-เดสุ โซ” (ฟูจิ)
“ถ้าอยากเพิ่มเติมอะไรอีกที่ต้องการ ได้โปรดบอกเราทุกเวลานะ โอเคมั้ย?” (นีน่า)
“มันยังไม่ 1 ชั่วโมงเลยนะตั้งแต่ตอนนั้นน่ะ” (มาโกโตะ)
ฟูจิ-ยังและนีน่า-ซังมีทักษะมากเกินไปแล้ว
หัวใจเต้นทีเดียวก็เตรียมการกันเสร็จแล้ว
“ให้ตายสิ ฟูเรีย-ซัง เธอไม่ซื่อสัตย์กับตัวเองจริงๆเลยนะ เธอจะเจอแต่เวลาลำบากๆนะ ถ้าเป็นแบบนั้นต่อไป รู้มั้ย?” (โซเฟีย)
“ฟูริเป็นหญิงที่มีปัญหาจริงเลย ใช่มะ?” (ลูซี่)
“…ใช่ ชั้นสำนึกกับเรื่องนั้น” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซัง เจ้าหญิงโซเฟีย และลูซี่ คุยกันอยู่ตรงโน้น
ดูเหมือนเจ้าหญิงโซเฟียและลูซี่ เทศนาฟูเรีย-ซัง เกี่ยวกับตอนเวลาที่เธอทำตัวแปลกๆ เมื่อเราได้พบกันอีกครั้ง
“ฟูเรีย…ธ-เธอเป็นราชินีนะ รู้มั้ย?” (โนเอล)
ราชินีโนเอลมองดูสถานการณ์ในความช็อก
“ช่วยไม่ได้…ชั้นถูกช่วยมาเยอะๆโดยเจ้าหญิงโซเฟีย ลูซี่-ซัง และอายะ-ซัง…” (ฟูเรีย)
มันดูเหมือนการฟื้นประเทศแห่งความมืด จะเกิดขึ้นไม่ได้เลย ถ้าไม่มี 3 คนนั้นช่วย
ตอนนี้ ประเทศแห่งความมืดเป็นประเทศที่แข็งแกร่ง ที่มีนักเวทย์มากมาย แต่เธอยกหัวใส่เจ้าหญิงของประเทศเล็กๆอย่างโรเซส และนักผจญภัยสองคนตรงนั้นไม่ได้
สมดุลอำนาจ มันเริ่มแปลกประหลาดแล้วสิ
“คุห์…! ชั้นก็อยากจะอยู่ที่นี่ด้วย” (โมโมะ)
“ท่านทำไม่ได้ ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ ท่านยังมีงานต้องทำ…” (เอสเธอร์)
“มาโกโตะ-ซาม้าาาา!!” (โมโมะ)
“โอเค~ ไปกันเถอะ” (เอสเธอร์)
โมโมะถูกลากออกไปโดยเอสเธอร์-ซัง
การเป็นบุคคลสำคัญนั้นงานหนัก
พี่จะทดแทนสำหรับเรื่องนั้นให้นะ โมโมะ
ผมวางมือทั้งของประสานกัน และขอบคุณเธอจากข้างใน
“ทากัตซูกิ-คุง! นี่ นี่” (อายะ)
ซา-ซังดึงผม
ซากุไร-คุง โยโกยามะ-ซัง และฟูจิยัง; กลุ่มเพื่อนร่วมชั้นเก่าของคุณ ได้รวมกันตรงนั้น
มันเป็นซักพักแล้ว ตั้งแต่เราได้มารวมกันแบบนี้
เราได้คุยกันอย่างดุเดือด เกี่ยวกับวันมัธยมปลายของเราซักพัก
หลังจากนั้น มันเป็นเป็นคุยกันเกี่ยวกับมัธยมต้นของเรา
ซากุไร-คุงและซา-ซัง อยู่ในโรงเรียนมัธยมต้นเดียวกันกับผม
“ย-แย่มาก! ทำไมนายลืมเกี่ยวกับชั้น?!” (ซากิ)
โยโกยามะ-ซังโกรธ
“ทักกิ-โดโนะ ไม่มีพื้นที่ไว้จำ สิ่งที่เค้าไม่สนใจเลย เค้าลืมเค-โดโนะด้วย…” (ฟูจิ)
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ ฟูจิ-ยัง! ชั้นจำเธอด้าย! แค่ความประทับใจที่เธอส่งมามันเปลี่ยน ชั้นเลยสับสน” (มาโกโตะ)
มาบอกผมว่าผมลืมภรรยาของเพื่อนสนิท มันเป็นการกล่าวหาที่ย่ำแย่
“แต่นั่นก็ฟังดูเหมือนทากัตซูกิ-คุงเดี๊ยะเลย~” (อายะ)
แม้แต่ซา-ซัง ก็หัวเราะใส่เรื่องนี้
แล้วจากนั้น ซากุไรได้เข้ามาคุยด้วย
“พูดถึงตอนมัธยต้น ทากัตซูกิ-คุง นายจำได้มั้ย? เรื่องที่นายช่วยชั้น เมื่อชั้นไปเจอกับคนแอบตาม” (ซากุไร)
“…หืม?” (มาโกโตะ)
ผมขุดความทรงจำสิ่งที่ซากุไร-คุงพูดถึงที่นี่
ที่โรงเรียนมัธยมต้น ซากุไร-คุง พวกแอบตาม… ขอบคุณคำกุญแจเหล่านั้น ผมสามารถที่จะจำได้ โดยไม่มีปัญหาอะไร
(เดี๋ยว เรื่องนั้นมัน…!) (มาโกโตะ)
ผมสร่างเมาในทันที
เฮ้ย ไม่ใช่ว่านั่นเป็นเรื่องชุด ประวัติที่มืดมนของ 《ผม》 เหรอ?
“เอ๋?! เรื่องอะไรเหรอ?!” (ซากิ)
“อะไร?! นั่นครั้งแรกเลยนะ!” (ฟูจิ)
ฟูจิ-ยังและโยโกยามะ-ซัง กินเหยื่อหัวเรื่องของซากุไร-คุง
ไม่ดีแล้ว!
ไม่ใช่นายสัญญา ว่าเรื่องนั้นจะเป็นความลับเหรอ?
“ชั้นจำได้ ชั้นให้ทากัตซูกิ-คุงยืมเสื้อผ้า ทากัตซูกิ-คุง {ใส่เสื้อคนละเพศ} น่ารักดี” (อายะ)
“ซา-ซัง?!” (มาโกโตะ)
ตอนนี้เมื่อเธอพูดถึงมันแล้ว ซา-ซังก็รู้ด้วย
คุห์! แม้ว่ามันดูเหมือนเธอลืมเกี่ยวกับมันจนถึงตอนนี้
“เออ๋ นั่นมันอะไรเหรอ? นั่นฟังดูน่าสนใน! ชั้นอยากรู้ ชั้นอยากรู้!” (ซากิ)
โยโกยามะ-ซัง ขี่หัวเรื่องอย่างหนัก
“โฮ่ะโฮ่~” (ฟูจิ)
ฟูจิ-ยัง ที่มีสกิลอ่านใจ ยิ้มอยู่ตรงนั้น
คุห์…เขาอ่านมันไปแล้ว?!
“ใช่ มันจริงที่ว่าทากัตซูกิ-คุงน่ารัก—” (ซากุไร)
“เฮ้ย! นายพูดอะไรกัน ซากุไร-คุง…” (มาโกโตะ)
ผมจับคอเสื้อของซากุไร-คุงที่กำลังจะพูดอะไรแปลกๆ และเขาเริ่มคร่อมตัว
หืม?
นี่เป็นไปได้มั้ยว่า…
“ซากุไร-คุง นายกินเหล้าเหรอ?” (มาโกโตะ)
“อ้า! โทษที ชั้นอาจจะพลาดเทเหล้าไปให้เรียวซูเกะน่ะ” (ซากิ)
“…คร่อก…ฟฟฟี้…” (ซากุไร)
ซากุไร-คุงกรนไปแล้ว
นักดื่มรุ่นน้ำหนักเบาเหมือนเคย
แต่นั่นมันช่วยผมไว้
ผมไม่ต้องถูกเผาโดยอดีตที่มืดมดน และมันถูกผนึกไว้
“เฮ้ อายะ เล่าให้ชั้นฟังหน่อยดิ” (ซากิ)
“ไหนดูซิ มันไม่เหมือนว่าชั้นอยู่ที่นั่นเลยนะ แต่…” (อายะ)
“หยุดมันนะ! ซา-ซัง!” (มาโกโตะ)
อย่างไรก็ไม่รู้ ผมสามารถที่จะเบรคกลุ่มนี้ และเก็บสิ่งนั้นไว้ในความมืด
ผมไม่คาดเลยว่าอดีตที่มืดมนของผม จะถูกขุดขึ้นมาที่นี่
“…”
ลูซี่ที่หูคม ต้องสังเกตการสนทนาที่นี่แล้ว เธอมองมาทางนี้ พร้อมรอยยิ้ม
คุห์ เธอจะไปถามมันทีหลังแน่นอนเลย
เมื่อซากุไร-คุงหลับไปแล้วแบบนี้ เราสรุปสิงต่างๆที่นี่
◇◇
ปาร์ตี้ก่อนการเดินทาง ได้ปิดตัวลงไปแล้ว ดังนั้นห้องมันเงียบอยู่ตอนนี้
ลูซี่และซา-ซังก็อยู่นั่นด้วย แต่มันมีที่กั้นในห้อง
ทั้งสองคนเตรียมสัมภาระสำหรับการเดินทาง
มันดูเหมือนพวกเธอซื้อสินค้าหลายอย่างจากนีน่า-ซัง และพวกเธออยู่ในความสนุกที่ได้เลือก
“มาเลือกกับเราด้วยสิ มาโกโตะ” (ลูซี่)
“มาทางนี้ด้วยมา ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)
พวกเธอชวนผมแบบนั้น แต่พวกเธอถามผมว่าจะเอาชั้นในตัวไหนไปดี และผมมีปัญหากับเรื่องนั้น ผมเลยหนีมาจากที่นั่น
มันยังมีเวลาอยู่ก่อนที่จะไปนอน
มาฝึกอีกนิดหนอยก่อนนอนเถอะ
คิดอยู่แบบนี้ ผมออกไปที่สวนในปราสาท และเรียกเดียใกล้กับน้ำพุ
ผมให้เธอระงับมานาของเธอ ดังนั้นไม่ต้องกังวล ว่าเธอจะไปทำให้ใครกลัว
“ราชาของเรา เรียกเหรอ?” (เดีย)
“เดีย เราจะไปรู้กับราชามังกรโบราณ มันเป็นบางคนที่เราเจอมาก่อนก่อนหน้านี้ จำได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
เมื่อผมถามอย่างนี้ เดียวางมือไว้บนคาง และคิดชั่วครู่
“เป็นไปได้มั้ยว่าพูดถึงเรื่องลูกหลาน ของเทพเจ้ามังกร?” (เดีย)
“ใช่ ใช่ คนที่เวทมนตร์โคไซทัสไม่มีผลน่ะ” (มาโกโตะ)
“ชั้นจำได้ ราชาของเรา มันเป็นคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่ง {1,000 ปีก่อน} ใช่มั้ย?” (เดีย)
“ใช่ ชั้นสัญญาไว้ว่าจะสู้กันใหม่ ได้โปรด ให้ชั้นยืมพลังของเธอด้วย เดีย” (มาโกโตะ)
“แน่นอน ได้โปรดสั่งการชั้นตามใจต้องการเลย” (เดีย)
เดียคำนับอย่างงดงาม
ตอนนี้เมื่อผมมาคิดดูแล้ว ผมไม่ได้อยู่ในการต่อสู้ใหญ่เลย ตั้งแต่ที่มาที่ปัจจุบัน
มันควรจะดีกว่าที่จะทดสอบเวทมนตร์สปิริตของผม
แต่ผมรู้สึกว่าโมโมะจะโกรธเอา
ระหว่างที่ผมกำลังคิดอยู่ตอนนั้น…
“อัศวินของชั้น…? ทำอะไรอยู่?”
ผมถูกพูดด้วย
มันไม่มีความจำเป็นต้องหันกลับไป มันมีแค่คนเดียว ที่เรียกผมแบบนั้น
“เจ้าหญิง? มันโอเคที่จะไม่กลับไปเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ผู้หญิง…คนนั้นเป็นใคร…?” (ฟูเรีย)
เธอเมินคำถามผม
มันโอเคที่ราชินีจะเตร่ไปทั่วเหรอ
แต่มันดูเหมือนเธอมีคนคุ้มกัน ที่อยู่ตำแหน่งแยกออกไปจากที่นี่นะ
“ผู้หญิงที่ไม่รู้จักอีกแล้ว ชั้นควรจะสาปนายซะ?” (ฟูริ)
สำหรับตอนนี้ ผมต้องซ่อมความเข้าใจผิดของฟูเรียซัง ที่ทำตัวไม่เหมือนหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์
“เจ้าหญิง เดียเป็นสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ เธอรู้จักเดีย ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
มันเป็นสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ ที่ผมเรียกมาได้แค่ตอนเมื่อผมทำจังหวะเดียวกันกับฟูเรีย-ซัง
ตอนนี้เมื่อผมมมาคิดๆดูแล้ว การใช้งานสปิริตมันดีขึ้นมากเลยตั้งแต่ตอนนั้น
“สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่…? เธอดูเหมือนมนุษย์เลย” (ฟเรีย)
เหมือนที่ฟูเรียพูด สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ ที่โปร่งใสครึ่งหนึ่งและสีฟ้าทั้งตัว ดูเกือบเหมือนมนุษย์เลย
มันช่วยไม่ได้ที่เธอจะดูผิดพลาดว่าเธอเป็นมนุษย์
เดียคนนั้น มองดูฟูเรีย-ซัง และส่งสายตาของความสงสัย
“…ราชาของเรา ไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้ เป็นแม่มดนั่นจากก่อนหน้าเหรอ…?” (เดีย)
เดีย ผู้ที่ไม่กลัวใครหน้าไหนทั้งสิ้น ได้แสดงความระวังตัวที่หายากออกมา
“ไม่ใช่อย่างนั้น เจ้าหญิงเป็นพวกกัน เธอต่างจากออราเคิลแห่งความมืดเมื่อ 1,000 ปีก่อน” (มาโกโตะ)
“อ-อย่างนั้นเหรอ..” (เดีย)
แม้ว่าผมจะพูดอย่างนั้น เธอถอยไปอย่างประหม่า
นี่มันหายากจริงๆ
ดูเหมือนเธอจะมีความไม่ชอบนีเวีย-ซังมาก
“เฮ้ ชั้นดูเหมือนแม่มดแห่งภัยพิบัติของอดีตเหรอ…?” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังดูไม่สบายใจที่นี่
“ใช่…รูปลักษณ์ของเธอค่อนข้างคล้ะ—” (เดีย)
“เจ้าหญิงน่ารักกว่าเยอะ” (มาโกโตะ)
ผมยืนยันไป ดั่งจะไปซ้อนทับกับเดีย
ไม่มีทางที่เธอ จะมีความสุข เมื่อเธอได้บอกว่าพวกเธอดูเหมือนกัน
แล้วก็ จากใจ ผมไม่คิดว่าพวกเธอดูเหมือนกัน
แม่มดแห่งภัยพิบัติ แก่กว่าเล็กน้อยด้วย
เธออยู่ประมาณยี่สิบปลายๆ ในแง่ของหน้าตา
“! จ-จ-จริงเหรอ?!” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังไปอยู่ที่ความแดงสด
“นั่นก็จริง แม่มดนั่นจะไม่หวั่นไหวกับสถานการณ์ใดๆ เธอต่างไปอย่างสิ้นเชิง” (เดีย)
สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ พยักหน้าดั่งอยู่ในความชื่นชม
หลังจากนั้น เดียหายไป และฟูเรีย-ซังและผม เดินกลับไปที่ห้องของผม
เห็นว่าเธอจะไปหลังจากที่ทักทายลูซี่และซา-ซัง
“…”
“…”
ฟูเรีย-ซัง ได้เงียบมาซักพักแล้ว
“เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)
“…อะไร?” (ฟูเเรีย)
“ไม่ มันแค่ เธอไม่พูดอะไรเลย ชั้นเลย…” (มาโกโตะ)
“…ไม่ใช่ว่านั่นโอเคเหรอ?” (ฟูเรีย)
“อื้ม ใช่ มันโอเค” (มาโกโตะ)
ผมไปพูดอะไรที่ทำให้เธอโกรธเหรอ?
แค่เมื่อ เรากำลังจะไปถึงห้อง…
“มาโกโตะ-ซัง”
“ครับ?” (มาโกโตะ)
บางคนเรียกผม
เสียงออกสาวๆของหนุ่มที่ยังไม่โต
เจ้าชายเลนเนิร์ด
“เจ้าชายเลนเนิร์ด มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)
“…อืม…จริงๆแล้ว ผมมีบางอย่างที่ผมอยากคุยด้วย…” (ลีโอ)
“เข้าใจแล้ว งั้นในห้องพี่…” (มาโกโตะ)
“ไม่! ไม่ใช่ในห้อง ที่นี่” (ลีโอ)
“ชั้นควรจะขอตัวมั้ย?” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซัง แสดงการคิดถึงใจผู้อื่น สู่สีหน้าที่จริงจังของเจ้าชายเลนเนิร์ด
“ไม่ ผมอยากให้ราชินีฟูเรีย ได้ยินเรื่องนี้ด้วย” (ลีโอ)
“จริงเหรอ?” (ฟูเรีย)
อะไรกันที่เจ้าชายเลนเนิร์ด จะพูดกับทั้งผมและฟูเรีย?
เลนเนิร์ดดูเหมือนจะมีปัญหาที่จะพูดมัน และไม่พูด
“เจ้าชายเลนเนิร์ด?” (มาโกโตะ)
“น้องอยากจะพูดเกี่ยวกับอะไร?” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังและผมรอคำพูดต่อไปของเขา
“พี่จะ…มุ่งหน้าไปที่ทวีปปีศาจ กับเขี้ยวสีแดงทั้งสองคน ใช่มั้ย มาโกโตะ-ซัง?” (ลีโอ)
“เขี้ยวสีแดง…น้องหมายถึงลูซี่และซา-ซัง ใช่มั้ย? ใช่ นั่นถูกต้อง” (มาโกโตะ)
“อาา ถ้าแค่ชั้นไปด้วยได้” (ฟูเรีย)
“เธอเป็นราชินี ดังนั้นไม่ได้นะเจ้าหญิง” (มาโกโตะ)
“รู้แล้ว แม้ว่าก่อนหน้านี้ ชั้นยังผจญภัยกับนายได้อยู่เลย…” (ฟูเรีย)
“นั่นพาไปนึกอดีตดีจัง… เดี๋ยว ขอโทษทีเจ้าชายเลนเนิร์ด” (มาโกโตะ)
ที่คุยกันตกรางไปแล้วนั่น
“น้องกังวลเกี่ยกับบางอย่างเรื่องทวีปปีศาจเหรอ?” (มาโกโตะ)
มันจะเป็นครั้งแรกในทวีปปีศาจ ของยุคปัจจุบัน
แต่ผมคิดว่ามันจะดีกว่าเมื่อตอน 1,000 ปีก่อนเยอะ
เจ้าชายเลนเนิร์ด ส่ายหัวไปด้านข้าง
“ไม่ มันไม่เกี่ยวกับทวีปปีศาจ…จริงๆแล้ว ผมมีบางอย่างที่จะบอกพี่เกี่ยวกับเขี้ยวสีแดง” (ลีโอ)
“เกี่ยวกับลูซี่และซา-ซังน่ะเหรอ?” (มาโกโตะ)
“สองคนนั้นมีอะไรเหรอ?” (ฟูเรีย)
ฟูเรียและผมเอียงหัวของเรา
ลูซี่และซา-ซังที่เต็มไปด้วยพลังงานตลอด
ตอนนี้พวกเธอเป็นนักผจญภัยระดับสูงสุดของประเทศแห่งนั้น และถูกพึ่งพามากมาย
ผมไม่รู้ว่ามันมีปัญหาบางอย่างมั้ย
หรือบางที จริงๆแล้วพวกเธอบาดเจ็บ และซ่อนมันจากผม?
ถ้ามันเป็นอย่างนั้น ผมไม่ควรจะไปผลักดันพวกเธอ
คือที่ผมคิดอยู่
แต่เจ้าชายเลนเนิร์ดพูดบางอย่างที่ผมไม่เคยจินตนาการเลยซักนิด
“จริงๆแล้ว…มันมีข่าวลือที่ว่า เขี้ยวสีแดงสองคน…{ไม่สนิทกัน}” (ลีโอ)
“”…หือห์?””
ฟูเรีย-ซังและผมเปิดตาของเรากว้างกับเรื่องนี้
■ตอบความคิดเห็น:
ตอนแนวตลกค่อนข้างที่จะเป็นที่นิยมนะครับ
ขอบคุณมากๆสำหรับความคิดเห็นทั้งหมดที่เป็นตันๆ สำหรับทุกๆครั้ง
มันมีหลายคนที่ตอนนี้รู้สึกกวนใจ โดยการเปลี่ยนปรวัติศาสตร์ ดังนั้นตอนนี้ผมคิดว่าจะทำอะไรดี
บางทีจะมีตอนที่อธิบายเรื่องนี้…
ผมอาจจะยัดไว้ซักที่ (น่าจะ)
เป้าหมายเดือน 8/66
ค่าเน็ต 120/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1028/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook