เฉินฮวนฮวนรู้สึกงง ตู้เสื้อผ้าก็แค่นั้น ทำไมถึงหาชุดนอนไม่เจอสักที?
“เฟิงหานชวน ถ้าหาในตู้เสื้อผ้าไม่เจอ คุณก็ลองไปดูที่ระเบียง ฉันตากชุดสายเดี่ยวไว้ที่นั่น น่าจะแห้งแล้ว” เฉินฮวนฮวนพูดอย่างใจร้อน
ตอนนี้เธอแค่อยากรีบใส่เสื้อผ้าสะอาดๆ
“หาชุดนอนเจอแล้ว” เสียงของเฟิงหานชวนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
จากนั้น เฉินฮวนฮวนก็เห็นหน้าประตูห้องน้ำมีเงา เฟิงหานชวนเดินมาแล้ว
“เปิดประตูสิ ไม่งั้นผมจะเอาให้คุณยังไง?” เฟิงหานชวนชูของในมือขึ้น
เฉินฮวนฮวนเห็นว่าเขาถือเสื้อไว้จริงๆ แต่เธอก็ยังเกร็งจนเม้มปาก จากนั้นจึงยื่นมือไปปลดล็อกประตู แล้วค่อยเปิดช่องเล็กๆอย่างระมัดระวัง
จากนั้น จึงยื่นมือออกไป
“เอาชุดนอนให้ฉัน” เธอโบกมือ แล้วรีบเอ่ย
เฟิงหานชวนเห็นแขนเรียวยาวแกว่งไปมาต่อหน้า แววตาก็เริ่ม ลึกลับ มองชุดสีม่วงอ่อนในมือแล้วเริ่มเหม่อ
อีกครู่เดียว ก็จะเห็นเฉินฮวนฮวนใส่ชุดนอนกระโปรงออกมาแล้ว
ต้องสวยมากแน่ๆ
“เฟิงหานชวน เอาชุดนอนให้ฉัน” เฉินฮวนฮวนยังไม่ได้รับชุดนอน จึงเริ่มร้อนใจ
เฟิงหานชวนดึงสติกลับมา แล้วเอาชุดในมือวางลงบนมือเธอ แล้วเอ่ยว่า “เอาเข้าไปเถอะ”
พอเฉินฮวนฮวนสัมผัสโดนเนื้อผ้า เธอค่อยโล่งอกไปหน่อย
เฟิงหานชวนก็แค่ยื่นชุดนอนให้เธอ ไม่ได้ทำอะไรตุกติก
แต่ว่า พอเธอดึงมือกลับไปแล้ว กลับเห็นว่าในมือเป็นสีชุดนอนที่เธอไม่เคยเห็น
ชุดนอนของเธอ รวมกับของที่นายท่านเฟิงให้ ไม่มีสีม่วงอ่อน
อีกอย่าง เนื้อผ้านี้ดีมาก เป็นเนื้อผ้าสองชั้น แต่กลับดูเบาสบาย เธอรีบเปิดดู จึงเห็นว่าเป็นชุดนอนกระโปรงที่สวยมาก
ชุดนี้มาจากไหน?
ทันใดนั้น มีป้ายหล่นลงมา เธอรีบหยิบขึ้นมาดู จึงเห็นว่าเป็นชุดนอนของแบรนด์วีวี่
ที่แท้เฟิงหานชวนบอกว่าหาชุดนอน คือกำลังหาชุดนอนในถุงช้อปปิ้งพวกนั้น
ตอนนี้ไม่ว่ายังไง เธอรู้สึกสบายใจแล้ว ยังดีที่เธอไม่เปลือยกาย ได้ใส่ชุดนอนแล้ว
แต่ว่า พอเธอใส่ชุดนอนกระโปรงแล้วยืนหน้ากระจกล้างหน้า หน้ากลับแดงทันที
ซับในสีขาวของชุดสั้นมาก แล้วแนบตัวด้วย แถมยังบางอีก ข้างนอกเป็นแค่เนื้อผ้าตาข่ายสีม่วงอ่อนบางๆ เหมือนมองทะลุได้
ทีแรกคิดว่าเป็นชุดนอนที่สวยมาก แต่พอลองใส่แล้ว เหมือนรู้สึกเปลี่ยนไปทันที
สีหน้าเฉินฮวนฮวนลังเลมาก ถ้าเธอใส่แบบนี้ออกไป อาจจะอันตรายกว่าเปลือยกายหรือเปล่า?
แต่ว่า เสื้อคลุมเธออยู่ในตู้เสื้อผ้า เดี๋ยวเธอรีบวิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้าก่อน แล้วเอาเสื้อคลุมมาใส่
ถ้าแบบนี้ ก็จะไม่โป๊แล้ว แถมยังไม่ให้โอกาสเฟิงหานชวนเห็นเธอใส่ชุดนอนนี้ด้วย
พอคิดแผนไว้แล้ว เฉินฮวนฮวนใช้มือข้างหนึ่งบังตัวไว้ อีกข้างก็จับด้ามประตู เอาขาถอยหลังไปหนึ่งข้าง ทำท่าเตรียมพร้อมจะวิ่ง
สาม สอง หนึ่ง……
รอเธอเปิดประตูแล้ว เธอจึงรีบวิ่งไปทางตู้เสื้อผ้า
แต่ว่า อาจจะเพราะเร็วเกินไป ระหว่างทางที่เป็นตู้เสื้อผ้า เธอกลับลื่นล้มสักก่อน
“โอ๊ย……” เฉินฮวนฮวนหกล้มหน้าทิ่ม
ภาพเหตุการณ์ หยุดชะงักไปชั่วขณะ
แล้วเฉินฮวนฮวนก็เหมือนหยุดนิ่งอยู่ที่พื้น
จนกระทั่งเฟิงหานชวนเดินมา แล้วพยุงตัวเธอขึ้น เฉินฮวนฮวนก็อยากวิ่งพุ่งชนอีกครั้ง แต่กลับโดนเฟิงหานชวนดึงมือไว้ก่อน
“นี่คุณกำลังทำอะไร?” เฟิงหานชวนขมวดคิ้วถาม
เมื่อกี้เขาเห็นเธอวิ่งออกมาจากห้องอาบน้ำ แล้วเธอก็ลื่นล้ม รู้สึกว่าเธอเหมือนผีเข้า
“ฉัน……ฉัน……” เฉินฮวนฮวนบิดตัวไปมา มืออีกข้างที่ไม่โดนดึงไว้ก็พยายามปกปิดร่างกายตัวเอง
การกระทำของเธอแบบนี้ ทำให้เฟิงหานชวนเข้าใจ เธอไม่อยากให้เขาเห็นเธอใส่ชุดนอนกระโปรงนี้
“มองผม!” เฟิงหานชวนพูดเสียงเข้ม
เฉินฮวนฮวนสยบกับความเกรงขามของเขา จึงยอมมองสบตาเฟิงหานชวน ดวงตาที่ไร้เดียงสาคู่นั้นเหมือนกำลังเขียนไว้ “คุณอยากทำอะไร?”
“ผมเป็นใครสำหรับคุณ?” เขาเอ่ยถาม
เฉินฮวนฮวนอึ้งไปชั่วขณะ กำลังจะตอบคำถามเฟิงหานชวน แต่กลับรู้สึกว่านั่นไม่ใช่คำตอบ
เพราะ เฟิงหานชวนถามว่า เขาเป็นใครสำหรับเธอ
ใครงั้นเหรอ?
“คุณเป็น……สามีทดลองของฉัน?” เฉินฮวนฮวนตอบอย่างกำกวม ไม่แน่ใจว่าเฟิงหานชวนอยากได้คำตอบนี้หรือเปล่า
“ในเมื่อเป็นสามีคุณ งั้นคุณก็แค่ใส่ชุดนอนต่อหน้าผม ทำไมต้องปิดบังด้วย?” เฟิงหานชวนรู้สึกว่าเธออาย เขาเข้าใจ แต่ปฏิกิริยาของเธอเมื่อกี้ กลับเหมือนโจรอย่างนั้น
เพราะฉะนั้น เขาจึงไม่ค่อยสบอารมณ์
“ฉัน……ฉัน……” เฉินฮวนฮวนโดนเขาดักทางจนไม่รู้จะพูดยังไง
เธออยากพูดกับเขาว่า คุณเป็นปีศาจ ฉันกลัวว่าคุณจะทำอะไรฉัน ก็เลยไม่กล้าใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นต่อหน้าคุณ
แต่ว่า เธอพูดไม่ได้ ทำได้แค่พึมพำกับตัวเอง
“ในเมื่อผมสัญญากับคุณแล้ว ถ้าคุณไม่อนุญาต ผมก็จะไม่ทำอะไรคุณ งั้นผมก็ต้องรักษาคำพูดแน่นอน คุณไม่เชื่อใจผมเลยเหรอ?”
เฟิงหานชวนถามอย่างโมโห แล้วปล่อยมือเฉินฮวนฮวน หันเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า จากนั้นจึงเปิดประตูตู้เสื้อผ้า ในนั้นนอกจากชุดสูทของเขา ก็เหลือแค่ชุดนอนขาดๆกับเสื้อคลุมขาดๆของเธอ
เหมือนที่เฉินฮวนฮวนทำ เธออยากวิ่งพุ่งมาที่ตู้เสื้อผ้า แล้วเอาเสื้อคลุมมาใส่ทับชุดนอนกระโปรงไว้
ความคิดของเธอ เขาเดาออกด้วยซ้ำ
เฟิงหานชวนเอาเสื้อคลุมออกมา แล้วโยนไปให้เฉินฮวนฮวน จากนั้นค่อยก้าวเดินไปที่เธอ ในแววตามีความโมโหเล็กน้อย
“คุณ……คุณจะไม่ทำอะไรฉันจริงๆใช่ไหม?” เฉินฮวนฮวนเห็นว่าตัวเองเชื่อคำพูดของเฟิงหานชวน จนรู้สึกว่าเขาไม่ได้โกหกเธอ
ถ้าเขาพูดจริง เพราะว่าเธออยู่ตระกูลเฟิง เขาเลยไม่กล้าทำอะไร?
“คุณจะให้ผมยืนยันอีกกี่ครั้ง?” เฟิงหานชวนโมโหจริงๆ แต่เขาพยายามควบคุมอารมณ์ไว้
“ไม่ใช่ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น เมื่อกี้ฉันแค่กังวล ก็เลย……งั้นฉันเชื่อคุณ ฉันขอตัวไปนอนก่อนแล้วกัน” เฉินฮวนฮวนเม้มปาก พูดอย่างติดๆขัดๆจนจบ จากนั้นจึงเอาเสื้อคลุมไปที่ตู้เสื้อผ้า
เธอแขวนเสื้อคลุมกลับไปที่เดิม แล้วปิดประตูตู้เสื้อผ้า พอหันกลับมา จึงเผชิญหน้ากับเฟิงหานชวน แล้วสบตากับเขาพอดี
อยู่ๆเขาก็เริ่มเสียใจที่พูดไปอย่างนั้น
เขาพูดว่า ถ้าฮวนฮวนไม่อนุญาต ก็จะไม่ทำอะไรเธอ แต่ตอนนี้……
เฟิงหานชวนเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งของเธอ แล้วบวกกับผ้าตาข่ายสีม่วงอ่อนนี้ ให้ความรู้สึกคลุมเครือที่เหมือนมองทะลุได้ สะกิดต่อมอารมณ์เขามาก
เขารู้สึกคอแห้งมาก