เฟิงหานชวนรู้สึกว่าเฉินฮวนฮวนไม่เชื่อฟังเลย
บอกแล้วว่าอย่าเรียกชื่อเต็ม แต่ยังเรียกชื่อเต็มเขาอีก
ทุกครั้งเอาแต่เรียก”เฟิงหานชวน เฟิงหานชวน” ทำลายอารมณ์เขาจริงๆ
เขาชอบเสียงที่นุ่มนวลของเธอเรียก “อาหาน” หรือว่า “คุณสามี” ก็ได้
แต่เรียกว่าคุณสามี อาจจะใจร้อนเกินไป เพราะฉะนั้นเรียกอาหานเหมาะสมที่สุด
“คุณ……คุณจะทำอะไร?” เฉินฮวนฮวนตกใจมาก อยากดึงมือกลับ แต่ดึงกลับมาไม่ได้สักที
“คุณคิดว่าอะไรล่ะ?” เฟิงหานชวนเอียงหัว แล้วกัดติ่งหูเฉินฮวนฮวนเบาๆ
เฉินฮวนฮวนรู้สึกเหมือนโดนไฟช็อต จนตัวเธอสั่น จากนั้นก็รู้สึกถึงความหวาดกลัว
เพราะเธอหลับตาอยู่ จึงมีแต่ความมืด บวกกับความหวาดกลัว จึงทำให้เธอกลัวมากกว่าเดิม
เธอรีบลืมตาขึ้น พอเห็นภาพตรงหน้า รู้สึกแค่ว่าเหมือนตาโดนทิ่มจนบอด
มือของเธอ จับ……
“รีบเรียกชื่อผม” เสียงของเฟิงหานชวนทุ้มต่ำ
“ฉัน……ฉัน……” เฉินฮวนฮวนจะร้องไห้แล้ว
แววตาที่คลุมเครือของเธอ บวกกับสีหน้าจะร้องไห้ ดูแล้วน่าสงสารมาก เฟิงหานชวนรู้สึกว่าเขาควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว
เขาจับมือเธอไว้ แล้วหยุดลงไม่ได้อีก
……
ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น
เฉินฮวนฮวนยืนอยู่หน้าอ่างล้างหน้า แล้วน้ำก็ไหลลงมาไม่หยุด
แต่เธอกำลังเหม่อมองตัวเองในกระจก มือที่อยู่ในอ่างล้างหน้าหงายขึ้น อุ้มมือเธอแดงมาก
เหตุการณ์เมื่อกี้เอาแต่วนเวียนในหัวเธอ หน้าเธอก็เริ่มแดงมากขึ้นเรื่อยๆ
ทำได้ยังไง เฟิงหานชวนเอามือเธอไปทำ……เรื่องแบบนั้นได้ยังไง
เฉินฮวนฮวนยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด
……
ก็แค่ไปล้างมือ เฟิงหานชวนเห็นเฉินฮวนฮวนไม่ออกมาสักที จึงเริ่มใจร้อน
หรือว่า เธอไม่อยากเจอเขา ก็เลยไม่ยอมออกมา?
ไม่งั้น แค่ล้างมือทำไมต้องนานขนาดนี้ นี่ผ่านไปจะเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว
เฟิงหานชวนอยู่ไม่นิ่ง จึงก้าวเดินไปที่ห้องอาบน้ำ จากนั้นเขาจึงดึงเปิดประตู
เฉินฮวนฮวนกำลังเหม่อ เสียงเปิดประตูอย่างฉับพลันทำให้เธอดึงสติกลับมา เธอหันไป จึงเห็นเฟิงหานชวนเดินมาหาเธอแล้ว
“คุณ……คุณอย่าเข้ามา!” เฉินฮวนฮวนอยากหลบไปข้างหลัง แต่หลบไม่ได้เลย
เพราะเฟิงหานชวนเดินมาตรงหน้าเธอ แล้วตรึงตัวเธอไว้ที่อ่างล้างหน้า
“ทำไมเอาแต่หลบไม่ยอมออกมา?” เสียงของเฟิงหานชวนกลับไปเป็นปกติแล้ว ไม่ได้ทุ้มต่ำเหมือนเมื่อกี้
“คุณไม่รักษาคำพูด!” เฉินฮวนฮวนพูดพรวดออกมา
ทั้งๆที่เฟิงหานชวนพูดว่าจะไม่ทำอะไรเธอ แต่ก็ยัง……เขาไม่ใช่คนแล้ว!
ปีศาจแบบนี้ จะรักษาคำพูดได้ยังไง!
“ผมไม่รักษาคำพูดยังไง?” เฟิงหานชวนก้มลงไปแตะปลายจมูกเธอ แล้วยิ้มมุมปาก
เห็นเขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เฉินฮวนฮวนรู้สึกหวั่นใจมาก เธอเม้มปาก แล้วเอ่ยอย่ากล้าๆกลัวๆ “คุณเคยพูดว่าจะไม่ทำอะไรกับฉัน แต่คุณ……”
“ผมก็ไม่ได้ทำอะไรคุณสักหน่อย แต่คุณต่างหากที่ทำกับผม” เฟิงหานชวนตอบอย่างจริงจัง
“คุณ!” เฉินฮวนฮวนเบิกตากว้าง ไม่รู้จะพูดยังไง
เธอ……เธอเจอคนที่หน้าด้านมาก!
“ผมพูดผิดเหรอ?” เฟิงหานชวนยิ้มมุมปาก ริมฝีปากที่เซ็กซี่กำลังยั่วยวนหูเธอ แล้วเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ “คุณลองคิดดูดีๆสิ ผมรักษาคำพูดหรือเปล่า”
ทันใดนั้น หน้าของเฉินฮวนฮวนแดงมากกว่าเมื่อกี้อีก
แล้วอีกอย่าง แสงไฟนวลๆในห้องอาบน้ำ แล้วผิวเธอก็อมชมพู ดูแล้วน่าดึงดูดมาก
อยู่ๆเฟิงหานชวนก็รู้สึกว่า เขาจะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว
ทั้งๆที่คิดว่าตัวเองตั้งสติได้แล้ว แต่พอมาคุยกับเฉินฮวนฮวน ใจเขาก็เริ่มสั่นอีกครั้ง
ผู้หญิงคนนี้ เป็นจุดอ่อนของเขาจริงๆ เขาโสดมาตั้งนาน ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงคนอื่นเลย
เฉินฮวนฮวนเงยหน้าขึ้น จึงสบตากับสายตาที่ดุดันของเขาพอดี จนเธอสะดุ้งเฮือก
เธอรู้สึกว่าแววตาของเฟิงหานชวนเหมือนอยากจะกลืนกินเธอลงไป เธอจึงรีบพยักหน้า “รักษาคำพูด! รักษาคำพูด!”
เธอไม่กล้าต่อกรกับเฟิงหานชวน
“ฉันล้างมือเสร็จแล้ว คุณจะใช้อ่างล้างหน้าเหรอ? ฉันยกให้คุณ งั้นฉันออกไปก่อน?” เฉินฮวนฮวนแค่อยากให้เฟิงหานชวนปล่อยเธอไป
เฟิงหานชวนรู้สึกว่า ทำไมวันนี้แยกจากกันแล้ว เฉินฮวนฮวนกลับดูอายกว่าเดิม?
เหมือนกำลังกลัวเขา?
แต่ถ้าตัวเองอยากทำอะไรเธอ ก็จะโดนเข่า โดนตบ ไม่เคยราบรื่นเลย
ครั้งที่ราบรื่นที่สุด ก็เป็นตอนเช้าที่เขาช่วยเธอสั่งสอนคนตระกูลเฉิน แล้วจูบเธอที่ร้านกาแฟ เธอไม่ได้ปฏิเสธอะไรมาก
แต่ว่า ฮวนฮวนในตอนนั้น กลับดูเหมือนดื่มด่ำ แต่ไม่ใช่เหมือนตอนนี้ เหมือนเขินอาย แต่ก็แฝงไปด้วยความกลัว?
เธอกลัวว่าเขาจะทำอะไรเธอ? หรือว่ากลัวเรื่องอื่น?
“คุณเป็นอะไรกันแน่?” เฟิงหานชวนจับแขนเธอไว้ แล้วจ้องสบตากับเธอ
“หา? ฉัน……ฉันเปล่า……” เฉินฮวนฮวนรีบส่ายหน้า แกล้งทำเหมือนปกติ
“คุณกำลังกลัวผม?” เฟิงหานชวนพูดออกมาตรงๆ
“กลัวคุณ? ฉัน……ฉันจะกลัวคุณทำไม……” เฉินฮวนฮวนก็ยังส่ายหน้าเหมือนเดิม แต่กลับใจสั่นมาก
เฟิงหานชวนรู้แล้ว เขารู้ว่าเธอกำลังโกหก เพราะเธอพูดติดๆขัดๆ เธอกำลังกลัวเขาจริงๆ
เมื่อก่อนเขาคิดว่าเขาใจร้ายกับเธอ เลยทำให้ฮวนฮวนเป็นแบบนี้ แต่เขานึกได้ว่าเธอไม่ใช่คนที่อ่อนแอขนาดนี้ ถึงเมื่อก่อนตัวเองจะใจร้ายกับเธอยังไง เธอก็ยังให้อภัยเขา
แต่ตอนนี้ ท่าทางเธอที่กลัวเขาจริงๆ แล้วเขาก็ไม่ได้ทำอะไรด้วย พูดง่ายๆคือ ก่อนที่จะเกิดเรื่องเมื่อกี้ เธอก็เริ่มกลัวเขาแล้ว
เหมือนตอนที่เขาเดินเข้ามาที่ห้องรับแขก เธอถอยหลังหนี ตั้งแต่ตอนนั้น เธอก็กลัวเขาแล้ว
เฟิงหานชวนรู้สึกถึงความผิดปกติสักที
“บอกผม เกิดเรื่องอะไรกันแน่” ถึงเขาจะถามแบบนี้ แต่เขาเริ่มสงสัยหลิ่วเยว่เอ่อร์แล้ว
ทางเยี่ยจิ่งเฉิน เฉินฮวนฮวนปฏิเสธแล้ว เพราะฉะนั้นไม่ใช่เพราะชอบเยี่ยจิ่งเฉิน หรือว่าเขาให้คนไปซ้อมเยี่ยจิ่งเฉิน เธอเลยกลัวเขา
เพราะฉะนั้น พอคิดไปคิดมา ตอนบ่ายเฉินฮวนฮวนยังไปเยี่ยมหลิ่วเยว่เอ่อร์ที่เรือนจำสามหนึ่งสามด้วย
“เปล่า ไม่มีอะไร……” เฉินฮวนฮวนก็ยังแกล้งทำเป็นไม่รู้ ยังส่ายหน้าเหมือนเดิม
แต่ว่า ที่เฉินฮวนฮวนไม่รู้คือ ยิ่งเธอแกล้งทำ ก็ยิ่งชัดเจนกว่าเดิม
ตอนนี้เฟิงหานชวนแน่ใจแล้ว ต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่นอน
“เพราะหลิ่วเยว่เอ่อร์หรือเปล่า!?” เขาถามอย่างใจร้อน