303 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พูดกับเหล่าเทพธิดา
เทพธิดาที่สูงและผอมเพรียว อัลเธน่า-ซามะ ที่โดดเด่น โนอาห์-ซามะ และเออร์-ซามะที่คุยกันอยู่
ครั้งแรกที่ผมเจอท่าน สายตาของท่านและแรงกดดันมันท่วมท้นผม
ครั้งที่สองที่ผมเจอท่าน ท่านมอบความประทับใจที่ว่า ท่านมีเวลาที่ลำบากอย่างเหลือเชื่ออยู่
และเวลานี้…
“งั้นนายก็มา ทากัตซูกิ มาโกโตะ!” (อัลเธน่า)
อัลเธน่า-ซัง หันมาทางนี้ด้วยรอยยิ้ม ที่ดุจตะวัน
“อัลเธน่า-ซามะ? ม-มันเป็นซักพักแล้วนะครับ” (มาโกโตะ)
“ไม่จำเป็นต้องเกร็งมากหรอก ทากัตซูกิ มาโกโตะ นายทำได้ดีมาก” (อัลเธน่า)
“มันเป็นเกียรติที่ยิ่งใหญ่ครับ…” (มาโกโตะ)
ผมประหม่านิดหน่อยตรงหน้าอัลเธน่า-ซามะ ที่ผมไม่ได้เจอมาซักพักแล้ว
“อัลเธน่านี้อยากจะขอบคุณนายไม่ว่ายังไง มาโกโตะ” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะกอดอกของท่าน ระหว่างที่พูดว่า ‘ไม่ใช่ว่าเธอเป็นผู้หญิงอิสระดีเหรอ?’ และดูเหมือนท่านจะอยู่ในอารมณ์ดี
“ยาฮู้~ มาโกะ-คุง☆ ทำได้ดีมากข้างนอกนั่น” (เออร์)
เทพธิดาที่มีความสุขอยู่ตลอด ลูบหัวของผม
เออร์-ซามะเป็นประเภทรักษาจริงๆ
(เอ๋…? แล้วไอรา-ซามะล่ะ?) (มาโกโตะ)
ผมคิดซะแน่นอนว่าท่านจะมา แต่ผมไม่เห็นเทพธิดาองค์เล็กๆที่ไหนเลย
“เกี่ยวกับไอรา-จัง ตอนนี้เธอถูกฝังอยู่ในงานน่ะ เธอยุ่ง” (เออร์)
เออร์-ซามะอ่านใจผมและบอกผม
เข้าใจแล้ว ท่านยุ่งอยู่ หือห์
“สาวคนนั้น…เธอควรจะไปเรียนรู้ เกี่ยวกับการปล่อยงานให้ลูกน้องมากกว่านี้้” (อัลเธน่า)
“ใช่มะ อัลเธน่า-ซามะ? เธอพยายามจะทำทุกอย่างด้วยตัวเธอเอง เธอจะตัวแห้งจากงานทั้งหมด” (เออร์)
ดูเหมือน ไอรา-ซามะจะเหมือนเคย
“โอ้ชั้น นายกังวลเกี่ยวกับไอรามากนะ มาโกโตะเป็นไปได้มั้ยว่านายคิดจะเปลี่ยนศาสนาไปเป็นของเทพธิดานั่น?” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะมาที่หลังผมในพริบตา และห่อแขนของท่านรอบๆคอของผม
“ไม่มีทาง ผมไม่มีเจตนาจะทำอย่างนั้น… อืม โนอาห์-ซามะครับ? เล็บของท่านจิกลงไปที่คอผมนะ โอ้ย มันเจ็บนิดหน่อยนะ” (มาโกโตะ)
“ไม่ใช่นายคิดมากเกินไป เกี่ยวกับไอราเท่านั้นเหรอ?” (โนอาห์)
“ไม่ ท่านช่วยผมอย่างเยอะมากเมื่อ 1,000 ปีก่อน ท่านรู้มั้ย… แล้วก็ผมไม่ได้ยินเสียงท่านเลยหลังๆ” (มาโกโตะ)
“เข้าใจแล้ว… นั่นทำไมนายรู้สึกเหงาเหรอ?” (โนอาห์)
“ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น ท่านเป็นเพียงคนเดียวของผม โนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)
เกิดอะไรขึ้นที่นี่?!
โนอาห์-ซามะวันนี้น่ากลัวอ่ะ!
“โฮฮฮฮ่…นั่นหายากนะ พอมาคิดว่าโนอาห์จะผูกพันนกับผู้ศรัทธาน่ะ” (อัลเธน่า)
อัลเธน่า-ซามะส่งเสียงของท่านด้วยความสนใจ
“ไม่ใช่นั่นชัดเจนเหรอ?! ฟังนะนั่น! มาโกโตะเป็นสาวกที่สำคัญคสำคัญของชั้น ที่ชั้นเลี้ยงขึ้นมาอย่างตั้งใจ! เขาน่ะต่างจากผู้ศรัทธาคนอื่นโดยสิ้นเชิง!” (โนอาห์)
“…ท่านเลี้ยงผมมาเหรอ?” (มาโกโตะ)
ถ้าผมต้องอธิบายมัน ผมจะพูดว่ามันเป็นการเลี้ยงแบบไม่รบกวน
“ฟฟฟู่… งั้นนั่นหมายถึงเขาเป็นสาวกที่เธอภาคภูมิใจใช่มั้ย โนอาห์ เพราะทั้งหมดเธอเป็นแบบอย่างจริงๆ” (อัลเธน่า)
“ใช่มะ อัลเธน่า-เน่ซามะ? ถ้าแค่ปล่อยให้มาโกะ-คุงเข้าดินแดนสวรรค์ได้แล้วฟังดูเป็นไง?” (เออร์)
“ฟุมุ ถ้าเขาสามารถที่จะปราบเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ได้ด้วย นั่นอาจจะเป็นความคิดที่ดี” (อัลเธน่า)
“เดี๋ยว เดี๋ยว! พูดอะไรกันโดยไม่ได้รับการยินยอมจากชั้นกันน่ะ?! เข้าดินแดนสวรรค์เหรือ เธอพูด?! ที่นั่นมันถูกปกครองโดยเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ ดังนั้น มาโกโตะจะกลายเป็นลูกน้องของเธอทางเทคนิค!” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะรีบกระโดดเข้าไปในการสนทนาของอัลเธน่า-ซามะและเออร์-ซามะ
ผมสนใจนิดหน่อย ในการสนทนานี่ ที่เกี่ยวกับการเข้าสู่ดินแดนสวรรค์
พวกท่านต้องได้ยินความคิดนั่นของผม ตาของเออร์-ซามะเป็นประกาย
“มาโกะ-คุง~ สนใจในการเข้าดินแดนสวรรค์เหรอ~? ดินแดนสวรรค์เป็นที่ของพวกเรา เหล่าพระเจ้า ดังนั้นมันเป็นดินแดนในฝัน ที่ไม่มีโรค ไม่มีความบาดเจ็บ และ {ไม่มีอายุขัย} รู้มั้ย? มันเป็นเป้าหมายสุดท้าย ของทุกสรรพสิ่ง…” (เออร์)
“อายุขัยด้วยเหรอ?!” (มาโกโตะ)
หมายถึงว่าคุณจะไม่ตายเหรอ?
สวรรค์นั่นมันอะไรกัน?
“ช่าย ช่าย บนโลก มันถูกเรียกว่าสวรรค์ ใช่มั้ย? เฮ้ มาโกโตะ-คุย นายอยากจะไปสวรรค์ ใช่มั้ย~?” (เออร์)
เออร์-ซามะกระซิบในหูของผม
ฟุว้าา~ มันทำให้ผมสั่น
“หยุดมันนะ อย่า มาโกโตะ อย่าถูกล่อลวง” (โนอาห์)
“ไม่ใช่ว่ามันโอเคเหรอ? เธอแค่ต้องเข้ารวมกับเรา เทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ โนอาห์-ซามะ” (อัลเธน่า)
“ไม่อยากอ่ะ! อัลเธน่า เราเป็นศัตรูคู่สาบานกัน รู้มั้ย!” (โนอาห์)
“ไม่จำเป็นต้องดื้อรั้นมากเลย ใช่มั้ย? มาสนิทกันเหมือนเวลาเก่าๆเถอะ” (อัลเธน่า)
“ฮึ่ม!ชั้นไม่มีเจตนาที่จะไปซี้กัยพวกคนของพวกเธอ!” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะยิ้มอย่างสดสัย และโนอาห์-ซามะหันไปทางอื่นและมุ่ยหน้า
พวกท่านสนิทกันต่อหน้าต่อตาผม
ดูเหมือนเทพธิดาแห่งแสง-ซามะพยายามจะนำ โนอาห์-ซามะเข้ามาเป็นพวก
พวกท่านแม้แต่รับรู้ว่าโนอาห์-ซามะเป็นเทพธิดาองค์ที่ 8 ของโบสถ์เทพธิดา ดังนั้น พวกท่านน่าจะจริงจังที่นี่
ในทางกลับกัน โนอาห์-ซามะอาจจะพูดเป็นอย่างอื่นด้วยปากของท่าน แต่ไม่ได้ดูเหมือนจะต่อต้านกับความคิดมากเกินไป
เป็นไปได้มั้ยว่า…จุดจบของการวิวาทระหว่างเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ และเทพเจ้าไททัน?
อัลเธน่า-ซามะและเออร์-ซามะกำลังเกลี้ยกล่อมโนอาห์-ซามะ
พวกท่านทำให้โนอาห์-ซามะเชื่อใจ ที่จะเลือกฮีโร่และออราเคิลก่อน
ดูเหมือนพวกท่าน อยากจะให้ท่านเทียบเคียง กับแนวของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์
ผมฟังโดยไม่ไปแทรกแซง
“โอ้ยังไงซะ ชั้นจะคิดเกี่ยวกับมัน” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะตอบนั่นไปในท้ายที่สุด และเก็บมันไว้วันหลัง
ในทันทีนั้น…
…*ริ๊น ริ๊น ริ๊น ริ๊น ริ๊น ริ๊น*
เสียงที่เหมือนระฆัง สะท้อนออกมา
“มมมุ… การเรียกเกี่ยวกับ {สัญญานสำหรับการทำลายโลก}… อีกแล้ว หือห์” (อัลเธน่า)
สีหน้าของอัลเธน่า-ซามะเปลี่ยนเป็นเหนื่อย
“ปัญหาอีกแล้วในจักรวาลที่ 17 เหรอ อัลเธน่า-เน่ซามะ? เทพเจ้าป่าเถื่อนที่นี่นไม่เรียนรู้เลยจริงๆนะ~” (เออร์)
“ไม่ ครั้งนี้เป็นดินแดนเทพเจ้าภัยพิบัติ ที่จักรวาลที่ 53 เห็นว่าเทพเจ้ามารพยายามจะพฟื้นคืนชีพ” (อัลเธน่า)
“โอ้ชั้น นั่นย่ำแย่” (เออร์)
“พวกเค้าแพ้ให้เรา ดังนั้นพวกเค้าน่าจะแค่อยู่ในฮาเดสอย่างเชื่อฟัง” (อัลเธน่า)
คำที่ไม่คุ้นเคย ถูกคายออกมาเหมือนบ้าไปเลยอย่างกระทันหัน
จักรวาลที่ 17? เทพเจ้าป่าเถื่อน?
“อัลเธน่าบริหารหลายจักรวาล เธอไม่ได้แค่ดูโลกนี้อย่างเดียวเท่านั้น ไม่มีความจำเป็นที่นายต้องสนใจอะไรมัน มาโกโตะ โดยพื้นฐานแล้ว มันคือโลกคู่ขนานหลายโลกข้างนอกนั่น” (โนอาห์)
“หลายจักรวาล… โลกคู่ขนาน…” (มาโกโตะ)
โนอาห์-ซามะบอกผม
ดูเหมือนขอบเขตของอัลเธน่า-ซามะนั้นกว้างใหญ่อย่างโดดเด่น
มันไม่ใช่แค่บนระดับของทั้งจักรวาล
“มันไม่เหมือนว่าชั้นบริหารจัดการ ทุกรายละเอียด โลกนั้นทางเทคนิคแล้ว ถูกสร้างในแบบที่จะอยู่ได้แม้ว่าจะไม่มีเรา ชั้นเพียงแค่ถูกเรียกในตอนฉุกเฉิน เพราะทั้งหมดชั้นเป็นคนที่ดูแลน่ะ” (อัลเธน่า)
อัลเธน่า-ซามะ ทำรอยยิ้มเบี้ยวๆ
“แค่ปล่อยพวกมันไว้ คนที่แข็งแกร่ง จะรอดได้โดยตัวเอง นั่นเป็นกฎของธรรมชาติ” (โนอาห์)
“ทำอย่างนั้นไม่ได้ หน้าที่ของเทพเจ้า คือนำทางมนุษย์ที่อ่อนแออย่างถูกต้อง ถ้าเราไม่แสดงทางที่พวกเค้าควรจะเดินไปข้างหน้า พวกเค้าจะเพียงแค่หลง” (อัลเธน่า)
ความเห็นของโนอาห์-ซามะและอัลเธน่า-ซามะ ปะทะกัน
ระหว่างที่ผมฟังนั่นอยู่ ผมจำสิ่งที่ผมเรียนรู้ในห้องสมุด ห้องสมุดของวิหารแห่งน้ำ
คำพูดของเทพธิดาทั้งสอง เข้าไปอยู่ในความเชื่อ ของทั้งของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ และของเทพเจ้าไททัน
ความเชื่อของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ ในพื้นฐานคือ: ความเป็นระเบียบ และความขยันหมั่นเพียร
คนอ่อนแอควรจะเชื่อฟังกฎ และรอดชีวิต
และจากนั้น ขัดเกลาตัวเองและเติบโต
ความเชื่อของเทพเจ้าไททันคือ: อิสระ และความสามัคคี
ชีวิตของคนในดินแดนมนุษย์นั้นสั้น ดังนั้น ใช้ชีวิตอย่างอิสระ
อย่างไรก็ตาม สนิทกันเองด้วย โอเคมั้ย?
(พวกมมันค่อนข้างต่างกัน…) (มาโกโตะ)
ถ้าโนอาห์-ซามะเข้าร่วมเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ ความเชื่อในบริเวณนั้น น่าจะเปลี่ยนไป
“วิถีชีวิตของมาโกะ-คุง คือคำว่า {ขยันหมั่นเพียร} มากๆเลย ดังนั้นไม่ใช่ว่านั่นโอเคเหรอ?” (เออร์)
เทพธิดาแห่งน้ำ ตอบโต้จากด้านข้าง
“ผมจะตามคำสอนของโนอาห์-ซามะ และเป็น {อิสระ}” (มาโกโตะ)
“นายอิสระมากเกินไปแล้วแหละ มาโกะ-คุง~” (เออร์)
เออร์-ซามะหัวเราะอย่างเบี้ยวๆ
ในททันทีนั้น วงกลมเวทมนตร์สีรุ้งมากมาย ปรากฏอยู่รอบๆอัลเธน่า-ซามะ
“อัลเธน่า เธอจะไปเหรอ?” (โนอาห์)
“ใช่ ถ้าเป็นแบบนี้ โลกนั้นจะพินาศ ชั้นจะไปนำทางพวกเค้า” (อัลเธน่า)
“เสียใจด้วยนะ” (โนอาห์)
“เจอกันทีหลังนะ โนอาห์ ชั้นจะกลับมาใหม่อีกครั้ง ถ้าเธออยากจะเป็นเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ บอกชั้นได้ทุกเวลา” (อัลเธน่า)
“ชั้นบอกเธอไปแล้วนี่ ชั้นจะคิดเกี่ยวกับมัน” (โนอาห์)
“เออร์ ชั้นจะปล่อยที่เหลือให้เธอนะ ชั้นขอโทษที่ไม่สามารถที่จะใช้เวลา และคุยกับนายได้ ทากัตซูกิ มาโกโตะ” (อัลเธน่า)
เมื่อพูดอย่างนี้ อัลเธน่า-ซามะจากไปอย่างยุ่งๆ
ทนเป็นเทพธิดาที่ไม่พักเลย ในความหมายที่ต่างกันจากไอรา-ซามะ
หลังจากนั้น โนอาห์-ซามะ และเออร์-ซามะ มีการสนทนาที่ดุเดือด เกี่ยวกับปัญหาเมื่อ 1,000 ก่อน และเรื่องราว เกี่ยวกับปัจจุบัน
โนอาห์-ซามะ ยิกผมให้รีบ และเดินหน้าความสัมพันธ์ของผมกับลูซี่และซา-ซัง
เออร์-ซามะสั่งผมให้ลงมือกับเจ้าหญิงโซเฟีย
อาา ความรู้สึกนี้…
ผมกลับมาที่ปัจจุบันแล้วจริงๆ…
ภาพที่ผมเห็นมัวขึ้น
นี่เป็นสัญญานของการตื่น
“ยังไงซะ ถ้างั้น ผมจะไปแล้วนะครับ” (มาโกโตะ)
“ระวังตัวนะ มาโกโตะ” (โนอาห์)
“เจอกัน~☆ มาโกะ-คุง” (เออร์)
ภาพของเทพธิดาทั้งสอง ที่โบกมือของท่าน หายไปกับแสง
◇◇
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
ที่ที่ผมตื่นขึ้น คือห้องในป้อมปราการถังดำ…ซะเมื่อไหร่
พรมที่นุ่มและชั้นสูง ยืดออกไปไม่จบไม่สิ้น
ประตูแและชั้นวางหนังสือท่วมที่นั่น
หนังสือหลากหลายขนาด กระจายไปทั่วทั้งหมด
และมี {ตุ๊กตา} น่ารักหลากหลาย ขยับไปทั่วอย่างไม่พักผ่อน
…อาา ที่นี่…
ที่ที่ผมเห็นมา {หลายครั้ง} ถึงจุดที่เหนื่อย
“ไอรา-ซามะ…ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
พื้นที่ของไอรา-ซามะ
“ฮื้นน…ทากัตซูกิ มาโกโตะ…ยินดีต้อนรับ”
ผมได้ยินเสียงที่อ่อนแอ
คนที่มีถุงใต้ตาของท่านและงอตัวอยู่บนโต๊ะของท่าน คือไอรา-ซามะ
“ท่านดูค่อนข้างเหนื่อยนะนั่น ท่านโอเคมั้ย…?” (มาโกโตะ)
“อาา ใช่ ชั้นจะได้นอนบ้างหลังจากเสร็จเอกสารพวกนี้… โอ้? เอกกสารอยู่ที่ไหน?” (ไอรา)
“ท่านเห็นภาพหลอนแล้ว” (มาโกโตะ)
ผมจับมือของไอรา-ซามะ ผู้ที่พยายามจะจับบางสิ่งจากบางแห่ง ที่ไม่มีอะไรเลย
ผมดึงท่านไปที่เตียงแบบนั้นเลย
“ออออุ…ชั้นต้องยังไม่หลับ~ งาน~ ชั้นยังไม่เสร็จงาน~…” (ไอรา)
ผมให้ไอรา-ซามะที่พูดไปเรื่อย นอนลงไปบนเตียง
คำพูดที่คล้ายกับพนักงานเงินเดือน ในบริษัทสีดำ ออกมาจากปากของไอรา-ซามะ ผู้ที่ดูเหมือนอยู่ในมัธยมต้น
เทพธิดาองค์นี้ไม่หลับ จนว่าจะเสร็จงานของท่าน ดังนั้นมันอันตราย
มันแย่มากจนการอดนอน 3 วันของผมนั้นแม้แต่เทียบยังไม่ได้เลย
“ได้โปรดนอน” (มาโกโตะ)
“อา…ไม่…” (ไอรา)
ผมม้วนไอรา-ซามะขึ้นบนเตียง
“ซซซซู่…ซซซซู่…” (ไอรา)
ผมเริ่มได้ยินเสียงหายใจที่มั่นคงไม่นานหลังจากนั้น
หน้าตอนหลับที่สงบสุข
เอ๋? ตอนนี้เมื่อผมมาคิดเกี่ยวกับมันดูแล้ว ไม่ใช่ว่าไอรา-ซามะเรียกผมมาที่นี่เหรอ?
ผมควรจะทำอะไรที่นี่?
สำหรับตอนนี้ ผมควรจะรอให้ท่านตื่น
ผมฝึกเวทมนตร์น้ำและเวทมนตร์โชคชะตา ในพื้นที่ของไอรา-ซามะ {เหมือนที่ผมทำมาตลอด}
◇◇
“ฮ่าา?! กี่โมงแล้ว?!” (ไอรา)
ไอรา-ซามะกระโดดขึ้นมาจากเตียง และมองรอบๆอย่างกระสับกระส่าย
ท่านควบคุมเวลาได้นี่ ใช่มั้ย?
“อรุณสวัสดิ์ ไอรา-ซามะ ท่านทำงานเยอะเกินไปแล้ว” (มาโกโตะ)
“…ขอโทษที่ทำให้นายกังวล” (ไอรา)
ไอรา-ซามะลุกขึ้นจากเตียง ระหว่างที่จัดผมที่เละเทะของท่าน
บางทีท่านยังกึ่งหลับกึ่งตื่น ท่านดูเหม่อลอย
“ว่าแต่ เหตุผลที่ท่านไม่ได้คุยกับผมหลับๆ เพราะท่านยุ่งเหรอ?” (มาโกโตะ)
เมื่อผมถามอย่างนี้ ไอรา-ซามะ ‘อ้า!’ ขึ้นมาและเปิดตาของท่านกว้าง
“ชั้นก็มีปัญหากับเรื่องนั้นด้วย! จู่ๆชั้นก็ใช้สื่อสารทางใจกับนายไม่ได้ ทากัตซูกิ มาโกโตะ! เฮ้ มาตรงนี้” (ไอรา)
“โอเค…” (มาโกโตะ)
ถูกเรียกโดยไอรา-ซามะ ผมนั่งที่ข้างท่าน
ดูเหมือนเหตุผลที่ท่านไม่ได้พูดกับผม ไม่ใช่เพราะท่านยุ่ง แต่เพราะท่านใช้สื่อสารทางจิตใจกับผมไม่ได้
ไอรา-ซามะจับสร้อยคอที่รอบคอผม
“หืมมม… มานาของชั้นยังอยู่ งั้นเหตุผลที่ชั้นสื่อสารทางจิตใจกับนายไม่ได้ ต้องเป็นเพราะอิทธิพลของโนอาห์” (ไอรา)
“อิทธิพลของโนอาห์-ซามะเหรอ?” (มาโกโตะ)
“นายกลับมาที่ปัจจุบัน และกลับไปเป็นสาวกของโนอาห์แล้ว ใช่มั้ย? ชั้นคิดว่าการเชื่อมต่อของเรา ถูกตัดไปในเวลานั้น” (ไอรา)
“แต่โนอาห์-ซามะไม่ได้บอกอะไรเลยนะ?” (มาโกโตะ)
ผมคิดว่าโนอาห์-ซามะ จะบอกผม
“ชั้นบอกนายก่อนหน้าแล้ว ใช่มั้ย? โนอาห์อยู่ระดับเดียวกับอัลเธน่า-โอเน่ซามะ เธอมีความเป็นพระเจ้าที่เทียบระดับไม่ได้กับเทพธิดาหน้าใหม่อย่างชั้น โนอาห์น่าจะไม่ได้รู้ตัวเรื่องมัน แต่มันดูเหมือนความเป็นพระเจ้าของโนอาห์จมการเชื่อมต่อของชั้นไป” (ไอรา)
“โฮ่ห์ โนอาห์-ซามะ น่าประทับใจ” (มาโกโตะ)
“แม่ว่าเมื่อเธอถูกผนึก มันยังอยู่ในระดับนี้เลย หลังจากทั้งหมด เธอน่ากลัวจริงๆ” (ไอรา)
“แต่…นั่นหมายถึงผมจะไม่ได้ยินเสียงท่านจากตอนนี้ไปเหรอ ไอรา-ซามะ?” (มาโกโตะ)
เสียงของไอรา-ซามะ ที่ช่วยผมตลอดเวลาในอดีต
มันจะเสียกำลังใจ ที่เสียงของไอรา-ซามะหายไป
“มันโอเคน่า ทำไมนายคิดว่าชั้นเรียกนายมาที่ห้องของชั้นล่ะ ทากัตซูกิ มาโกโตะ? ตอนนี้ เข้ามาใกล้กว่านี้” (ไอรา)
“อืม…เอ๋? ไอรา-ซามะ?” (มาโกโต)
แม้ว่าผมนั่งอยู่ข้างท่านแล้ว ไอรา-ซามะดืงแขนผมมากขึ้น
กายของไอรา-ซามะ ทีนุ่มเหมือนมาร์ชแมลโลว์ ติดกับผมอย่างสมบูรณ์
“เอ้” (ไอรา)
ไอรา-ซามะ {ห่อทั้งสองแขนของท่าน} รอบกายของผม
พูดอีกอย่าง ท่านกอดผม
เออออออออ๋?!
“อืม…ไอรา-ซามะ? อะไรที่ท่าน…” (มาโกโตะ)
ผมถามด้วยใจที่เต้นรัว
“ชั้นใช้สมาธิอยู่ที่นี่ ดังนั้นเงียบเลย! ชั้นทำการเชื่อมต่อมานาระหว่างนายกับชั้น” (ไอรา)
ผมถูกบอกอย่างนี้ ด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง ผมเลยเคารพ
ไอรา-ซามะกอดผม แน่นขึ้น และแน่นขึ้น
แม้ว่าท่านตัวเล็ก ท่านแข็งแกร่ง
“ความเป็นพระเจ้าของโนอาห์มาขวางทาง…? มันไม่ได้เป็นไปได้ดี เฮ้ ทากัตซูกิ มาโกโตะ นายกอดชั้นกลับด้วย” (ไอรา)
“อ-เออ๋…” (มาโกโตะ)
“เร็ว!” (ไอรา)
“อ-โอเค…ขออภัยครับ” (มาโกโตะ)
ผมห่อแขนของผมรอบๆ ไหล่เล็กๆของไอรา-ซามะ
ผมควรจะใใส่กำลังไปมากเท่าไหร่ที่นี่?
ไม่ใช่มันจะหยาบคาย ถ้าผมทำมันแรงเกินไปที่นี่เหรอ?
“มันโอเค! แน่นกว่านี้!” (ไอรา)
“โอเคครับ” (มาโกโตะ)
มันดูเหมือนการคิดถึงใจผู้อื่นที่ไม่จำเป็น
โอเคถ้างั้น
ผมกอดไอรา-ซามะ แรงเท่าที่ผมถูกบอก
*ตุ้บ!*
ผมรู้สึกดั่งทั้งตัวของผมได้เต้นเมื่อกี้นี้
ผมมีความรู้สึก ดั่งอุณหภูมร่างกายของผมได้เพิ่มขึ้น
“ฟฟฟฟู่…ด้วยนี้ การเชื่อมต่อมานาได้ถูกสร้างกับนายแล้ว เราสื่อสารทางจิตใจได้เหมือนที่เราเคยทำก่อนหน้านี้ได้แล้ว” (ไอรา)
“ขอบคุณมากๆครับ” (มาโกโตะ)
หลังจากพูดอย่างนี้ ผมสร้างระยะตัวของผมจากไอรา-ซามะ
โล่งจิตควรจะทำงานอยู่ แต่…เสียงการเต้นของหัวใจผมนั้นหนวกหู
ผมแก้การหายใจ และรับความใจเย็นกลับมา
“ท่านเรียกผมมาที่พื้นที่ของท่าน ก็เพื่อสิ่งนี้เหรอ ไอรา-ซามะ?” (มาโกโตะ)
“นั่นใช่แล้ว มีปัญหาเรอะ?” (ไอรา)
“ไม่ ไม่ จริงๆแล้วผมซาบซึ้ง แต่อัลเธน่า-ซามะและเออร์-ซามะอยู่ในพื้นที่ของโนอาห์-ซามะแค่เมื่อกี้นี้เอง ดังนั้นผมสงสัยว่าทำไมท่านไม่ได้อยู่ที่นั่นด้วย…” (มาโกโตะ)
หลังจากพูดอย่างนั้น ผมสังเกตว่าคำถามนั้นมันโง่แค่ไหน
ไอรา-ซามะมองดูผมอย่างงงงัน
“นาย…อยากจะทำที่เราทำ เมือกี้นี้ ต่อหน้าโนอาห์เหรอ?” (ไอรา)
“ที่เราทำเมื่อกี้นี้…” (มาโกโตะ)
วัตถุประสงค์ อาจจะเพื่อสร้างการเชื่อมต่อมานา แต่ผมกอดไอรา-ซามะมามากกว่า 5 นาที
ทำอย่างนั้นต่อหน้าโนอาห์-ซามะเหรอ…?
“นั่นมันจะน่ากลัว” (มาโกโตะ)
“มันจะน่ากลัวมากจนมันจะเป็นไปไม่ได้” (ไอรา)
ตัวของผมสั่น
แต่มันไม่เหมือนว่าเราทำอะไรไม่ดีนะ…
“ยังไงซะ ไม่ว่ายังไง นายจะไปสู้ราชามังกรโบราณ ใช่มั้ย? ถ้านายวิ่งเข้าไปในปัญหาอะไร ปรึกษากับชั้น” (ไอรา)
“ขอบคุณครับ ไอรา-ซามะ” (มาโกโตะ)
ผมมอบคำขอบคุณให้ท่าน
แม้อย่างนั้น การสนับสนุนของไอรา-ซามะนั้นมีน้ำใจ แม้ว่าผมเป็นสาวกของเทพเจ้าที่ต่างออกไป
มันโอเคที่จะให้ท่านทำให้ผมมากมายขนาดนี้เหรอ?
ไอรา-ซามะ อ่านความคิดนั้นของผมและพูดออกมา
“มันตรงกันข้าม เทพมาร…ไม่ สาวกที่เคร่งของเทพเจ้าไททันโนอาห์ ทากัตซูกิ มาโกโตะ ถ้าชั้นไม่ทำไกลขนาดนี้เพื่อนาย ตาทิพย์ของชั้นจะไม่แสดงการกระทำของนายเลยซักนิด ปีศาจมีศรัทธาที่ต่ำ ดังนั้นพวกเค้าง่ายที่จะเห็นอนาคตของพวกเค้า แต่…มันเป็นไปไม่ได้ สำหรับผู้ศรัทธาของโนอาห์ นันก็เหมือนกัน ทั้งปัจจุบันและ 1,000 ปีก่อน” (ไอรา)
“เพราะทั้งหมด ความศรัทธาในศาสนาของเคนก็อยู่ที่《สุดขีด》” (มาโกโตะ)
ในเวลาที่เราท้าทายวิหารทะเลลึก เรามีการสนทนาที่มีชีวิตชีวา เกี่ยวกับโนอาห์-ซามะ
“ในสงครามกับปีศาจในเวลานี้ ชั้นเห็นทางสู่ชัยชนะ แต่ถ้านาย -คนที่ไม่ปรากฏขึ้นในตาทิพย์ของชั้น- ไปทำอะไรแปลกๆ แผนของชั้นทั้งหมดจะถูกบิดเบี้ยวไปทั่ว นั่นทำไมมันมีความจำเป็นต้องเชื่อมต่อกับนาย แม้ว่าจะต้องด้วยกำลัง” (ไอรา)
“เข้าใจแล้วครับ…” (มาโกโตะ)
มันไม่ใช่การสนับสนุนที่มีน้ำใจ แต่เหมือนกับติด จีพีเอส กับสัตว์ป่ามากกว่า
จากนั้น ผมสังเกตบางอย่างที่กวนใจผมในคำพูดของไอรา-ซามมมะ
“ท่านเห็นหนทางสู่ชัยชนะ… พูดอีกอย่าง เรากำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ได้ใช่มั้ยครับ?” (มาโกโตะ)
จากที่ผมได้ยินมาก่อนหน้า โอกาสชนะของเรามันแย่กว่า 50% เล็กน้อย
“ใช่ ฮีโร่แห่งแสงคนปัจจุบัน…เพื่อนวัยเด็กของนาย ซากุไร เรียวซูเกะ-คุง จะกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่…หรืออย่างน้อยเค้าสมควรจะทำ” (ไอรา)
“เข้าใจแล้ว นั่นยอดเยี่ยม…” (มาโกโตะ)
ผมวางมือบนหน้าอกของผมในความโล่งใจ
“ว่าแต่ ยังไงเหรอ…?” (มาโกโตะ)
ผมสงสัย
“ชั้นไม่คิดว่านายจะเข้ามาขวางถ้าชั้นบอกนาย แต่นายจะไปแหย่มือใส่มันแน่นอน ใช่มั้ย?” (ไอรา)
“ผมจะแค่ดู” (มาโกโตะ)
“ชั้นเชื่อนั่นไม่ได้” (ไอรา)
“โหดร้ายมาก” (มาโกโตะ)
ท่านพูดออกมาตรงๆ
“แค่คำใบ้… เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่คนปัจจุบันได้ฟืนคืนชีพ แต่ไม่ได้มีพลังเหมือนที่มันเคยมีเหมือนเมื่อ 1,000 ปีก่อน มันดูเหมือนเค้ารีบที่จะพยายามได้พลังของเค้ากลับคืนมา แต่มันไม่ได้อยู่บนระดับเดียวกันที่พวกเค้าสามารถจะกำจัดกองทัพพันธมิตร ของทวีปทิศตะวันตก มีแค่ลอร์ดปีศาจไม่กี่คนเหลืออยู่ และจำนวนของปีศาจที่แข็งแกร่ง ก็ได้ลดลงไป นั่นทำไมเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ในท้ายทีสุดจะทำการโจมตีไม่ทันตั้งตัว กับฮีโร่แห่งแสง” (ไอรา)
“เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ด้วยตัวเองเลยเหรอ?!” (มาโกโตะ)
นั่นค่อนข้าง…เป็นการกระทำทีสุดขีด
แต่ผมรู้สึกว่ามันไม่ใช่บางอย่าง ที่ผู้นำของปีศาจทั้งหมดควรจะทำนะ
“ในท้ายที่สุด พวกเค้าไม่มีไพ่เหลืออยู่แล้ว มันหมายถึงฝั่งปีศาจอยู่ในความด้อยกว่าของจำนวนที่แย่ลงไป จากที่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ได้คาดไว้” (ไอรา)
“แต่แม่มดแห่งภัยพิบัติพูดมาว่า เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะฟื้นคืนชีพได้แข็งแกร่งกว่าตัวเค้าที่อยู่ในอดีตนะ” (มาโกโตะ)
“แม้ว่านายแข็งแกร่งด้วยตัวนายเอง นายเอาชนะความแข็งแกร่งในจำนวนไม่ได้ ฮีโร่ในปัจจุบันทั้งหมดยังมีชีวิตอยู่ และประเทศแห่งความมืด เริ่มมีพลังขึ้นมาอย่างช้าๆ… แต่พวกเค้าดูเหมือนจะอาละวาดไปนิดหน่อยนะ” (ไอรา)
“นั่นใช่แล้ว ไฮแลนด์และลาโฟรเอจเกลียดกันมากเกินไปแล้วครับ เราทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนั้นไม่ได้เหรอ?” (มาโกโตะ)
ผมนึกถึงความเละเทะ ที่เป็นการประชุมในไม่กี่วันก่อน
“นายคิดว่าชั้นพยายามไปมากแค่ไหนกัน เพื่อที่จะปรับทุกสิ่งเพราะเรื่องนั้น…? ทุกประเทศทำตามใจของพวกเค้าเลย…” (ไอรา)
“อ้าา ใช่” (มาโกโตะ)
ดูเหมือนที่กวนใจไอรา-ซามะ ไม่ใช่ความขัดแย้งระหว่างประเทศโดยตรง
“สิ่งที่น่ากลัวที่สุดตอนนี้คือการมีกองกำลังของเราถูกแยกกัน เพราะการโต้เถียงระหว่างประเทศ มันจะมีปัญหาถ้าพวกเค้าไม่ทำตัวเป็นหนึ่งเดียวกัน” (ไอรา)
“ใช่…” (มาโกโตะ)
“นายพูดมันเหมือนเป็นธุระคนอื่น แต่แม้แต่โรเซสก็มีปัญหาของมันเองนะ รู้มั้ย?” (ไอรา)
“ประเทศแห่งน้ำมีเหรอครับ?” (มาโกโตะ)
ทำไม?
แต่เจ้าหญิงโซเฟีย แทบจะไม่พูดในการประชุมกองทัพพันธมิตรเลยนะ
เธอเชื่อฟังในฐานะประเทศที่อ่อนแอ
“ปัญหาคือเธอเชื่อฟังนั่นแหละ! ประเทศแห่งน้ำปัจจุบัน มีฮีโร่ในตำนานใหม่ และประเทศแห่งความมืด และประเทศแห่งไม้ ติดค้างพวกเค้าอย่างยิ่งใหญ่ ดังนั้นพวกเค้าอยู่ในตำแหน่งที่สำคัญ พันธมิตร 7 ประเทศ ชั้นแม้แต่อยากให้พวกเค้าเป็ฯคนบัญชาการ แทนที่จะเป็นประเทศแห่งแสงที่เละเทะ และแม้อย่างนั้น พวกเค้าไม่ทำอะไรเชิงรุกอะไรเลยซักนิด” (ไอรา)
“เจ้าหญิงโซเฟียเป็นอย่างนั้นเหรอ…?” (มาโกโตะ)
แน่นอนว่าบนสุดของประเทศแห่งน้ำ คือราชา แต่เจ้าหญิงโซเฟีย ดูแลเรื่องการทูต
การที่เธอจะดึงทั้งประเทศแห่งความมืดและประเทศแห่งแสง ในฐานะผู้นำ…ผมแม้แต่จินตนาการเรื่องนั้นยังไม่ได้เลย
“มันจะเป็นไปไม่ได้” (มาโกโตะ)
“ฮ่าาา… ชั้นรู้ว่าชั้นขออะไรที่เป็นไปไม่ได้ที่นี่” (ไอรา)
ไอรา-ซามะครวญอย่างสลดใจ
มันน่าเสียดาย แต่ผมททำอะไรเพื่อนำความกังวลของไอรา-ซามะไปไม่ได้
ท่านต้องได้ยินความคิดนั้นของผม ท่านมองขึ้้นมาหาผม
“ยังไงซะ โอเคแล้ว ความกังวลหมายเลขหนึ่งของชั้น คือการไม่สามารถจะติดต่อกับสาวกของโนอาห์ได้ ถูกแก้ไขแล้ว” (ไอรา)
“…นั่นยอดเยี่ยมที่ได้ยินครับ” (มาโกโตะ)
ผมเป็นเหตุผลสำหรับการอดหลับอดนอนของไอรา-ซามะ
“งั้นตอนนี้…ชั้นควรจะกลับไปทำงาน” (ไอรา)
ไอรา-ซามะยืดตัวอย่างหนัก
ดูเหมือนมันจะดีกว่า สำหรับผมที่ะจากไป ก่อนที่ผมจะเข้าไปขวางทาง
ถ้าผมมีปัญหาอะไร ผมจะปรึกษากับท่าน
“เฮ้ ทากัตซูกิ มาโกโตะ” (ไอรา)
“ครับ?” (มาโกโตะ)
ไอรา-ซามะพูดกกับผม ดั่งท่านคุยเรื่องทั่วไปของทุกวัน
“นาย…จะไม่หักหลังชั้น ใช่มั้ย?” (ไอรา)
ผมกำลังจะมอบรอยยิ้มเบี้ยวๆและพูดว่า ‘ท่านพูดอะไรน่ะ?’ แต่สายตาาที่จริงจังของท่าน ทำให้ผมเลือกคำพูด
“แตผมไม่มีแผนอะไรที่จะทรยศท่านนะ ทำไมถามบางอย่างแบบนั้นล่ะ?” (มาโกโตะ)
“{แม้ว่าโนอาห์จะออกคำสั่งนายเหรอ}…?” (ไอรา)
เมื่อถูกบอกอย่างนั้น ผมคิดชั่วครู่
จินตนาการไม่ได้เลยว่าโนอาห์-ซามะ จะเปลี่ยนไปอยู่ฝ่ายเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่
แล้วก็…
“ผมขัดคำพูดของโนอาห์-ซามะ ออกจะบ่อยนะ รู้มั้ยครับ?” (มาโกโตะ)
ผมลังเลที่จะเป็นผู้ศรัทธาของท่านก่อนตอนแรก
หลังจากนั้น มีหลายเวลาเมื่อ แม้ว่าท่านจะบอกผมให้เลี่ยงอันตราย ผมจะแหย่หัวเข้าไปในมัน
ไอรา-ซามะ หัวเราะกับคำพูดของผม
“ชั้นยืนยันมันแค่เผื่อไว้น่ะ ถ้าผู้ใช้สปิริตที่แนวโน้มดี ที้เป็นสาวกของโนอาห์ ทากัตซูกิ มาโกโตะ ทรยศเรา สงครามจะพลิกหัวเป็นหาง หลังจากทั้งหมด” (ไอรา)
“มันโอเคครับ ผมคุยกับโนอาห์-ซามะ แค่ไม่นานเมื่อกี้นี้เอง และท่านดูเหมือนจะสนิทกันดีกับอัลเธน่า-ซามะและเออร์-ซามะด้วย” (มาโกโตะ
ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น อัลเธน่า-โอเน่ซามะแม้แต่พยายามที่จะพาโนอาห์ เข้าไปสู้เทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์และทุกอย่าง” (ไอรา)
ผมนึกถึงการสนทนาเมื่อไม่นานมานี้
อัลเธน่า-ซามะ พยายามที่จะนำโนอาห์-ซามะ เข้าไปสู่ฝั่งของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์
โนอาห์-ซามะ ทำเหมือนท่านไม่ได้ต่อต้านความคิดนั้นอย่างสิ้นเชิง
“แล้งก็ ผมจะไม่ทรยศท่าน ได้โปรดอย่ากังวล” (มาโกโตะ)
ผมพูดคำนี้อย่างมั่นใจ
“อย่างนั้นเหรอ… นั่นโอเคถ้างั้น” (ไอรา)
ไอราา-ซามะหาวเบาๆ และกระเดือกกระป๋องกาแฟที่อยู่ใกล้ๆ
…ท่านควรจะดื่มอะไรที่ดีกว่า…
ในเวลาเดียวกันที่นั่นเกิดขึ้น ภาพที่ผมเห็นมัวขึ้น
ดูเหมือนในที่สุดผมก็ตื่นขึ้นแล้ว
“เก็บงานท่านให้พอดีพอดีนะ ไอรา-ซามะ ได้โปรดนอนให้ถูกต้อง โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)
“กังวลมากขึ้นเกี่ยวกับตัวนายเองแทนที่จะเป็นชั้นเถอะ ทากัตซูกิ มาโกโตะ อย่าไปควบคุมไม่ได้ซะล่ะ” (ไอรา)
ผมตื่นขึ้นระหว่างี่เราคุยกันแบบนั้นอยู่
สิ่งที่แสดงขึ้นมาในตาของผม เป็นเพดานของห้องในป้อมปราการถังดำ
◇◇
หลังจากที่ผมตื่นขึ้น และเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมให้ลูซี่และซา-ซัง นำทางผมไปรอบสถานที่ของป้อมปราการถังดำ
ที่ที่เราไป หลังจากที่กินอาหารธรรมดาๆในห้องทานอาหารคือ…
“มาโกโตะ ที่นี่คือลานฝึก” (ลูซี่)
“มันเหม็นเหงื่อ ชั้นเลยไม่ค่อยชอบที่นี่จริงๆ” (อายะ)
ลานฝึกของทหาร อยู่ที่ใต้ดิน
ต่างจากลานฝึกของอัศวิน ของเมืองหลวงไฮแลนด์ มันมืดและไม่ได้กว้างขนาดนั้น
แต่มันเต็มไปด้วยความร้อนของทหารมากมาย
เหมือนที่ซา-ซังพูด มันมีกลิ่นเหมือนผู้ชายนิดหน่อย
เราวนรอบลานฝึก
ทุกคนดูเหมือนจะมีสมาธิอยู่กับการฝึกของพวกเขา ดังนั้นพวกเข้าไม่ได้คุยกับเราจริงๆ
ต้องเป็นเพราะพวกเค้าได้แนะนำตัวกันเสร็จแล้ว ที่ปาร์ตี้เมื่อวาน
ผมอยากจะฝึกด้วยกันกับพวกเค้าด้วย แต่ โชคร้าย มีสปิริตน้ำอยู่น้อยจริงๆในสถานที่ใต้ดินนี้
การฝึกอย่างมีประสิทธิภาพที่นี่จะไม่ดี
“ลูซี่ ซา-ซัง ไปที่ต่อปะ—” (มาโกโตะ)
“อายะ! ลูซี่! เจอละ!”
บางคนลงพื้นกระทันหันต่อหน้าเรา
ผิวดำและผมดำเงางาม
เกราะต่อสู้ที่เปิดเผยผิวมากมาย
ที่สุดของทั้งหมด ออร่ารอบเธอที่ดั่งมันจะแผดเผา คุ้นเคยสำหรับผม
“โอลก้า-จัง~! ยาฮู้” (อายะ)
“โอลก้า เธอไม่อยู่นี่เมื่อวานนี้” (ลูซี่)
“นั่นใช่แล้ว! ชั้นไปล่ามอนสเตอร์ในทวีปปีศาจเมื่อวานน่พ! และจากนั้น ชั้นได้รู้เมื่อกี้นี้เองว่าพวกเธอมา เห้อ! ถ้าเธอบอกชั้นก่อน ชั้นจะบินกลับมาเลยนะ รู้มั้ย!” (โอลก้า)
ผู้หญิงคนนั้น พูดอย่างคุ้นเคยกับลูซี่และซา-ซัง
สาวในความทรงจำของผม มีอากาศรอบๆเธอที่อันตรายกว่านี้
เธอส่งความประทับใจของสัตว์ป่าที่หิวโหย แต่เธอปัจจุบันเป็นมิตร
“มันเป็นซักพักแล้วนะ ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ-ซัง” (โอลก้า)
เธอหันมาทางผมและยิ้มเบาๆ
ฮีโร่เปลวเพลิงที่ผมยาวขึ้นตอนนี้ และดูโตขึ้น โอลก้า ทาริสก้า-ซัง
■ตอบความคิดเห็น
ไอรา-ซามะอยู่ไหน?! (TT_TT)
→ ท่านมาถึงแล้ว!
ไม่ใช่เกรา-ยังที่เสียงดัง…เกรา-ยังที่น่ารัก… มันทำให้ฉันรู้สึกถึงการผ่านของเวลาเลย…
→ ผมมั่นใจว่าเขาลำบากมาครับ
■ข้อความจากผู้แต่ง:
ผมทำและเขียนมากเกินไปในตอนนี้.. มันจบที่แบบนี้ตลอดเมื่อไอรา-ซามะปรากฏตัวขึ้นมา
ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท
ขอบคุณสำหรับเงิน 60 บาท
เป้าหมายเดือน 8/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1108/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook