304 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พูดกับฮีโร่
“มันดูเหมือนฮีโร่ในตำนานของโรเซส-คุง ไม่ได้เปลี่ยนไปมากนะ” (โอลก้า)
โอลก้า-ซัง ที่ชุดเกราะต่อสู้ เปิดเผยผิวมากมาย และดูโตขึ้นกว่าในความทรงจำของผม เข้าหาผม
ครั้งแรกที่ผมเจอเธอ เธอโจมตีเรากระทันหัน ในเมืองหลวงเกรท คีธ แต่ ผมรู้สึกแบบนั้นที่นี่ไม่ได้เลยซักนิด
“มาโกโตะพูดว่ารูปลักษณ์ภายนอกเค้าหยุดแก่” (ลูซี่)
“ไม่ใช่นั่นมันแค่ไม่แฟร์เหรอ โอลก้า-จัง?” (อายะ)
“…เอ๋? ค-เค้าไม่แก่เหรอ? ช-ชั้นเข้าจแล้ว…?” (โอลก้า)
โอลก้า-ซัง ทำรอยยิ้มที่คลุมเครือ กับคำอธิบายของลูซี่และซา-ซัง
เธอต้องคิดว่าพวกเธอล้อเล่นที่นี่แน่
แล้วก็ ผมกลับมาที่ปัจจุบันแล้ว ดังนั้น ผมควรจะสามารถแก่ขึ้นเหมือนปรกติได้แล้ว
…ใช่มั้ยครับ ไอรา-ซามะ?
“เพราะผลของเวทมนตร์ไหลข้ามเวลาของไอรา-ซามมะ ชั้นอยู่ในรูปลักษณ์นี้มาประมาณ 3 ปีแล้ว เห็นว่ามันเป็นผลข้างเคียงของปาฏิหาริย์ของเทพธิดาน่ะ” (มาโกโตะ)
“ผลข้างเคียงของเทพธิดาแห่งโชคชะตา-ซามะ… 3 ปี?! นั่นน่าทึ่ง!” (โอลก้า)
ตาของโอลก้า-ซังเริ่มที่จะเป็นประกาย
“บอกชั้นเกี่ยวกับมัน! นายเจอผู้กอบกู้-ซามะ และเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ใช่มั้ย?” (โอลก้า)
“ตอนนี้ เมื่อชั้นคิิดเกี่ยวกับมันแล้ว ชั้นไม่คิดว่าชั้นได้ยิน รายละเอียดเกี่ยวกับอะไรที่เกิดขึ้นเมื่อ 1,000 ปีก่อนเลย” (ลูซี่)
“เรามีควมสุขมากที่เราได้เจอเค้าอีกครั้ง จนเรายังไม่ได้ยินเกี่ยวกับมันเลย ใช่มั้ย ลู-จัง?” (อายะ)
และดังนั้น มันจบที่ผมบอกพวกเธอ เกี่ยวกับอะไรที่เกิดขึ้น 1,000 ปีก่อนในอดีต
◇◇
ที่หนึ่งในห้องประชุม ที่ไม่ได้ถูกใช้…
“อุว้า…! ราชาอมตะเป็นปัญหา! ชั้นประทับใจที่นายเอาชนะได้นะ” (โอลก้า)
“เข้าใจแล้ว งั้นตาทวดของชั้นเป็นคนแบบนั้น หือห์…” (ลูซี่))
“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซัง เป็นสาวน้อยนั่นเหรอ?!” (อายะ)
“เอ๋…? ดาบศักดิ์สิทธิ์ของชั้นพังเมื่อ 1,000 ปีก่อนด้วย? ไม่มีทางน่า…” (โอลก้า)
“มันวุ่นวายมากกว่าที่ชั้นคิดนะ มาโกโตะ” (ลูซี่)
“ชั้นคิดว่าผู้กอบกู้-ซามะแข็งแกร่งสุดยอดกว่านี้เยอะนะ ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)
โอลก้า-ซัง ลูซี่ และซา-ซัง ตื่นเต้นกับเรื่องราวที่แต่งเพื่อความดราม่าเล็กน้อยของผม
มันทำให้ผมรู้สึกว่า มันมีค่าที่ทำงานหนัก
“ว่าแต่ บอกชั้นได้มั้ย ว่าเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ทำอะไรไม่นานมานี้?” (มาโกโตะ)
ตอนนี้มันเป็นตาผมทีจะถามคำถาม
เมื่อผมทำอย่างนั้น โอลก้า-ซังมองดูลูซี่และซา-ซังในความสงสัย
“พวกเะอสองคนไม่ได้อธิบายกับเค้าเหรอ?” (โอลก้า)
“บอกไปบ้าง แต่…เราไม่รู้มากไปกว่าอะไรที่เกิดขึ้น ก่อนการเดินทางทางเหนือครั้งที่ 3” (ลูซี่)
“ใช่ ใช่ เพราะทั้งหมดต้นทางข้อมูลของเราคือ โซเฟีย-จังและฟู-จัง” (อายะ)
“…ไม่ใช่ว่านั่นเป็นเจ้าหญิง ของประเทศแห่งน้ำ และราชินีของประเทศแห่งความมืดเหรอ? ไม่ใช่ว่านั่นพอแล้วเหรอ?” (โอลก้า)
โอลก้า-ซัง ถอนหายใจ ดั่งงงงันกับเรื่องนี้
“โชคร้าย ที่ชั้นมีข้อมูลที่คล้ายๆกันอย่างเดียวเท่านั้น ชั้นขอโทษที่ชั้นให้ข้อมูลกับฮีโร่ในตำนาน-คุงไม่ได้นะ” (โอลก้า)
เธอพูดอย่างนั้นด้วยหน้าที่ดูขอโทษขอโพยจริงๆ
โอลก้า-ซังดูเหมือนจะแสบน้อยลง
“เข้าใจแล้ว ชั้นคิดซะมั่นใจว่าเธอรู้รายละเอียด เกี่ยวกับการที่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ มีแผนที่จะโจมตีไม่ทันตั้งตัว กับซากุไร-คุง” (มาโกโตะ)
ผมเล็ดข้อมูลที่เทพธิดาแห่งโชคชะตา-ซามะบอกผมเมื่อคืน
“ท-ทำไมนายรู้เรื่องนั้น?!” (โอลก้า)
โอลก้า-ซังยืนขึ้นด้วยกำลังที่มากพอ ที่มันจะทำเก้าอี้ล้ม
“เอ๋? นั่นอะไรน่ะ?” (ลูซี่)
“นั่นจริงเหรอ ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)
มันดูเหมือนนี่เป็นครั้งแรกอย่างสมบูรณ์กับลูซี่และซา-ซัง ที่ได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้ พวกเธอทำสีหน้าที่ตกใจ
“ม-แม้ว่านั่นเป็นข้อมูลลับเฉพาะอย่างสูง ที่รู้กันแค่ในฮีโร่จำนวนหนึ่ง และคนระดับสูงของไฮแลนด์…” (โอลก้า)
โอลก้า-ซังเปิดตาของเธอกว้าง ถึงระดับที่ดูแล้วตกใจ
ดูเหมือนสิ่งที่ผมพูด เป็นข้อมูลที่ลับสุดยอดที่สุด
“ป-ไปได้ข้อมูลนั้นมาจากไหน?! ไม่มีทางที่นายจะบอกชั้น… อืม แต่ชั้นแค่ซัดมันออกมาจากฮีโร่ในตำนานของประเทศแห่งน้ำไม่ได้… ทำยังไงดี…” (โอลก้า)
โอลก้า-ซังลนลานเต็มที่ที่นี่
“นายมีคุยอะไรกันน่าสนใจดีนี่”
ประตูเปิดขึ้นมากระทันหันด้วยเสียง *ปั้ง!*
บางคนเข้ามาที่นี่ ด้วยการเข้ามาที่หยาบคาย
ตาที่คมและเกราะสีทอง
นายพลเกราลท์ วาเลนไทน์; คนตำแหน่งสูงสุดในฐานแนวหน้า
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ การโจมตีเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ และแผนการปราบของเรื่องนั้น เป็นแผนทางการทหาร ที่ลับสุดยอด เพื่อที่จะทำให้จุดยืนของไฮแลนด์มั่นคงขึ้น ได้โปรดบอกเราว่าใครเป็นคนให้ข้อมูลนั้นมา…คือที่ชั้นจะพูด แต่ชั้นค่อนข้างที่จะมีความคิดว่าใครบอกนาย” (เกราลท์)
เกรา-ซัง ทำสีหน้าที่จริงจังที่สุด ที่ผมเห็นมาจนถึงตอนนี้
มันแม้แต่มอบความรู้สึกว่า ‘ถ้านายไม่บอกชั้นตรงๆ ชั้นรับประกันว่าชั้นจะทำอะไรที่นี่ไม่ได้นะ’
…แต่มันไม่เหมือนว่าผมมีเจตนาจะซ่อนมันนะ
“มันเป็นไอรา-ซามะ” (มาโกโตะ)
“……หืม?” (เกราลท์)
เมื่อผมพูดอย่างนี้ เขาทำหน้าดั่งเขาไม่ได้คาด ถึงเรื่องนั้นเลย
“ไม่ใช่เทพธิดาโนอาห์เหรอ?” (เกราลท์)
เกรา-ซังถามผมอย่างสงสัย
อ้า ใช่
เพราะทั้งหมดผมเป็นสาวกของโนอาห์-ซามะ
“โนอาห์-ซามะ ไม่มอบข้อมูลละเอียดๆให้ชั้น ปรกติแล้วมันจะเป็นไอรา-ซามะที่บอกชั้นเรื่องพวกนั้น” (มาโกโตะ)
“เดี๋ยว! นั่นหมายถึงว่า นายพูดกับเทพธิดาได้สององค์เหรอ?! โว่ว นั่นสุดยอดไปเลย!” (ลูซี่)
ลูซี่ทำสีหน้า ‘ว้าว’ กับคำพูดของผม
“ปรกติแล้วเออร์-ซามะอยู่ด้วยกันกับโนอาห์-ซามะ ดังนั้นชั้นจะพูดว่า 3 คนที่ปรกติชั้นจะได้ยินเสียง” (มาโกโตะ)
“”……””
เกรา-ซัง โอลก้า-ซัง และลูซี่ตกอยู่ในความเงียบงัน
“เฮ้ เฮ้ โอลก้า-จัง นั่นน่าประทับใจมั้ยอ่ะ?” (อายะ)
“…ปรกติแล้วมันจะถูกคิดว่าเป็นเรื่องไร้สาระของคนเพ้อเจ้อ” (โอลก้า)
ซา-ซัง ไม่ค่อยเข้าใจมันจริงๆ เธอเลยถามโอลก้า-ซัง
ผมก็ได้เรียนรู้ในวิหารแห่งน้ำ ว่าเสียงของเทพธิดาศักดิ์สิทธิ์แคไหน
ถ้าผมพูดว่า ผมได้ยินเสียงเทพธิดา 3 องค์ ปรกติแล้วผมจะถูกเห็นไปคนเพ้อเจ้อ และถูกส่งไปที่รักษาอาการทางจิต
(แต่ เหล่าเทพธดาปรากฏตัวมาอย่างเมินเฉยในฝันผมเลยยนะ รู้ม้ย…” (มาโกโตะ)
มากกว่านั้น เออร์-ซามะรักการคุยมากๆเลย
ไอรา-ซามะพูดข้อมูลที่สำคัญออกมาแบบนั้นเลย
และโนอาห์-ซามมะ…อิสระเหมือนตลอดมา
“เข้าใจแล้ว ถ้ามันเป็นข้อมูลตรงมาจากเทพธิดาแห่งโชคชะตา นั่นหมายถึงข้อมูลไม่ได้เล็ดจากที่ไหน ใช่มั้ย? …ไม่ มันยังเป็นปัญหาในตัวเอง” (เกราลท์)
เกรา-ซัง วางนิ้วไปที่ขมับดั่งเขาทนอาการปวดหัว
โออ้!
เกรา-ซัง มองดูเหมือนผู้ใหญ่ที่มีปัญหาเลย!
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ…นายคิดบางอย่างที่หยาบคายอยู่ ใช่มั้ย?” (เกราลท์)
“ไม่จริง!” (มาโกโตะ)
นั่นเกือบไป!
แม้แต่เกรา-ซังก็อ่านหน้าผมได้แล้ว!
“ว่าแต่ นายมีแผนจะกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ยังไง? ไอรา-ซามะไม่ได้บอกสถานที่และรายละเอียดของแผนตรงๆ” (มาโกโตะ)
เมื่อผมถามอย่างนี้…
“เราทำไม่ได้! แม้ว่านายเป็นฮีโร่ในตำนาน เราบอกนายไม่ได้!” (โอลก้า)
โอลก้า-ซังทำ X ด้วยแขนของเธอ
งั้นมันก็ไม่ได้จริงๆ หือห์
(ช่วยไม่ได้ ชั้นจะลองถามบางคนที่พูดง่ายๆเหมือนเออร์-ซามะบางทีนะ) (มาโกโตะ)
“เฮ้ย ทากัตซูกิ มาโกโตะ… นายดูเหมือนจะมีทางเรียนรู้เกี่ยวกับมัน หือห์” (เกราลท์)
เกราลท์-ซัง สไลด์มาหาผม
“…ใครจะรู้ล่ะ” (มาโกโตะ)
ผมเลี่ยงสายตา
ทำไมถูกอย่างถูกค้นพบล่ะเนี่ย?
“…นี่เป็นระหว่างเราที่นี่นะ” (เกราลท์)
“เอ๋?! เกรา-ชิ นายจะพูดมันเหรอ?!” (โอลก้า)
“มันไม่มีจุดประสงค์ที่จะซ่อนจากคนที่ได้ยินเสียงเทพธิดา 3 คนหรอก มันจะแย่กว่าถ้าเค้าไปได้ข้อมูลที่คลุมเครือ และทำอะไรกับมัน และไปสร้างสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดกับแผน มันจะปลอดภัยกว่า ที่จะให้ข้อมูลที่แม่นยำกับเค้าไป” (เกราลท์)
และดังนั้น เราได้ข้อมูลที่ละเอียดของแผนจากเกรา-ซัง
◇◇
“…เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะโผล่มา {ในเมืองหลวงของประเทศแห่งแสง} เหรอ?” (มาโกโตะ)
“นั่นใช่แล้ว มันเป็นคำทำนายของเทพธิดาแห่งโชคชะตา” (เกราลท์)
“ดังนั้น เราอยู่ในระหว่างการสร้างบาเรียยักษ์ โดยมีซิมโฟเนียเป็นศูนย์กลาง หรือชั้นพูดอย่างนั้น แต่มันเสร็จไปแล้ว และมันอยู่ระหว่างการเสริมความแข็งแกร่ง มันเป็นเวทมนตร์บาเรียระดับเสมือนพระเจ้า ที่ทำให้ปีศาจทุกคนที่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่นำอ่อนแอลง เมื่อมันเสร็จหมด เห้นว่ามันปกป้องทั้งทวีปทิศตะวันตกได้ หญิงสาวศักดิ์สิทธิ์โนเอล-ซังทำเต็มที่ที่นั่น” (โอลก้า)
รายละเอียดของแผนมันเรียบง่ายจริงๆ
เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะมีเป้าหมายไปที่ฮีโร่แห่งแสง ซากุไร-คุงที่เป็นคนเดียวที่กำจัดเขาได้
เพราะเรื่องนั้น พวกเขาจะไม่เคลื่อนที่ฮีโร่แห่งแสง จากเมืองหลวงของประเทศแห่งแสง ซึ่งเป็นที่ที่ปลอภัยที่สุด
บนเรื่อนั้น ฮีโร่มากมายและนักผจญภัยเพิ่มการป้องกันรอบๆฮีโร่แห่งแสง
มันจริงที่ว่าแม็กซิมิเลียน-ซังและเจ้าชายเลนเนิร์ดอยู่ในซิมโฟเนีย
มากกว่านั้น ราชินีโนเอลใช้พลังของหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์เพื่อสร้างบาเรียยักษ์
เห็นว่า เธอใช้สกิลหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ [เดินทัพสู่ชัยชนะ] เพื่อเสริมกำลังผู้ใช้บาเรีย ของทั้งประเทศแห่งแสง
เหตุผลที่เธอเหนื่อยเมื่อผมเจอเธอ อาจจะเป็นเพราะเรื่องนั้น
ไม่ว่าอย่างไร ผมเข้าใจรายละเอียดของแผนแล้วตอนนี้
มันหมายถึงพวกเขาจะวางกับดักกับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่
“ว่าแต่ เกรา-ซัง ทำไมนายไม่อยู่ในเมืองหลวงล่ะ?” (มาโกโตะ)
ผมคิดอย่างมั่นใจว่าเขาจะอยากสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่
“เกรา-ชิพูดว่าแผนที่แค่รอ ไม่เหมาะกับเค้า แน่นอนว่า นายจะไม่อยากอยู่ใกล้แฟนเก่า ใช่มั้ย?” (โอลก้า)
โอลก้า-ซังตีไหล่ของเกรา-ซังด้วยรอยยิ้ม และสีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นรำคาญอย่างเหลือเชื่อ
“ถ้ามีฮีโร่รวมกันที่เมืองหลวงมากเกินไป มันจะน่าสงสัยว่าเป็นกับดัก เราจำเป็นต้องให้เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่โจมตีฮีโร่แห่งแสง เหมือนที่เทพธิดาแห่งโชคชะตาเห็นล่วงหน้าไว้ ยังไงเราก็ต้องมีพลังการต่อสู้ที่แนวหน้า เพราะทั้งหมดมันมีความจำเป็นที่บางคนต้องคอยดูราชามังกรโบราณ…โนเอลไม่มีอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้” (เกราลท์)
มันดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น
ตอนนี้เมื่อเธอพูดถึงมันแล้ว เกรา-ซังเป็นคู่หมั้นเก่าของเจ้าหญิงโนเอล ใช่มั้ย…?
เข้าใจแล้ว
ดังนั้นเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะมา ถ้าเรารออยู่ในเมืองหลวง…
มันจะดีกว่าที่ผมจะอยู่ที่นั่นด้วยมั้ย
แต่ผมยังมีสัญญาที่จะสู้กันใหม่กับราชามังกรโบราณ
ระหว่างที่ผมครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้…
“ชั้นอยากจะทำคำร้องอย่างเป็นทางการ ในฐานะนายพลของประเทศแห่งแสง ได้โปรดเก็บข้อมูลน้้นไว้ที่ให้บางแห่งข้างในนาย และห้ามไปเล็ดมันไม่ว่าจะที่ไหน นายจะได้รับการตอบแทน นายอยากจะได้อะไรมั้ย? ถ้ามันเป็นบางอย่างที่ชั้นทำมันได้ ชั้นจะให้อะไรก็ได้” (เกราลท์)
เกรา-ซังเสนออย่างนั้น
เกรา-ซัง เป็นฮีโรสายฟ้า และกัปตันอัศวินอากาศทิศเหนือ
แล้วก็ยังเป็นผู้สืบทอดคนต่อไปของตระกูลวานเลนไทน์ จาากขุนนางศักดิ์สิทธิ์
ผมรู้สึกว่าจริงๆแล้วเขาจะมอบอะไรก็ได้….
ผมมองดูลูซี่และซา-ซัง
“ไม่มีอะไรจากชั้น” (ลูซี่)
“นายตัดสินใจเลย ทากัตซูกิ-คุง~” (อายะ)
“ชั้นก็ไม่อยากได้อะไรด้วย แต่ชั้นจะไม่ไปบอกใครทั้งนั้น รู้มั้ย?” (มาโกโตะ)
เมื่อลูซี่ ซา-ซัง และผมตอบอย่างนี้ไป เกรา-ซังและโอลก้ามองหน้ากัน
“พวกเค้าบอกว่ามันโอเคที่จะทำมันฟรีๆ เกรา-ชิ” (โอลก้า)
“ไม่มีทางที่จะปล่อยไปอย่างนั้น! …ชั้นจะไปติดต่อทูตของโรเซส เจ้าหญิงโซเฟีย ทีหลัง ชั้นจะลดราคาของอัศวินทิศเหนือ ที่ให้ประเทศแห่งน้ำยืมไปป้องกันอยู่ นั่นโอเคกับนายมั้ย ทากัตซูกิ มาโกโตะ?” (เกราลท์)
เกรา-ซัง ปฏิเสธโอลก้า-ซัง ที่รับการตอบของเราตรงๆ
เข้าใจแล้ว ดังนั้นมันใช้เจรจาแบบนั้นได้
…แม้ว่า มันแค่เป็นข้อมูลที่ไอรา-ซามะเล็ดออกมา
“โอเค” (มาโกโตะ)
“ขอบคุณ นั่นยอดเยี่ยม ไปกันเถอะโอลก้า มันได้เวลาประชุมประจำแล้ว” (เกราลท์)
“เออ๋~ ชั้นอยากกจะได้ยินเรื่องราวของฮีโร่ในตำนาน-คุง และชั้นอยากจะคุยกับอายะและลูซี่มากกว่านี้อ่ะ~” (โอลก้า)
หลังจากที่เกรา-ซังขอบคุณเรา โอลก้า-ซังถูกดึงออกไป
โอลก้า-ซังว่า ‘เจอกันทีหลัง’ และออกไประหว่างที่ห่อแขนของเธอรอบๆเกรา-ซัง
ลูซี่ ซา-ซัง และผมถูกปล่อยอยู่่ในห้องประชุม
ไม่มีจุดประสงที่เราจะอยู่ที่นี่อีกแล้ว เราเลยกลับไปที่ห้องเราก่อนตอนนี้
◇◇
ผมโยนตัวเองลงไปบนเตียงในห้องของผม
“การโจมตีจากเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ หือห์…” (มาโกโตะ)
ผมจำการพูดของเกรา-ซังเมื่อกี้นี้ได้
แน่นอน ว่ามันไม่เหมือนว่ามีอะไรที่ผมทำได้
ผม ตัวผมเอง จะไปเผชิญหน้ากับลอร์ดปีศาจ ที่แข็งแกร่งที่สุด นั่นก็คือราชามังกรโบราณ ดังนั้นผมควรจะโยนเสียงรบกวนที่อยู่ในใจผมทิ้งไป
แต่ผมยังกังวลเกี่ยวกับคนรู้จักของผม ที่อยู่ในเมืองหลวง
ในทันใดนั้น…
“เฮ้ มาโกโตะ เราจะทำอะไรต่อจากนี้ดี?” (ลูซี่)
“มีแผนอะไรมั้ย ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)
ผมถูกคุยด้วย
ลูซี่และซา-ซัง อยู่ในห้องผมเหมือนเป็นธรรมชาติ
“ไม่มีแผนน่ะ” (มาโกโตะ)
ผมตอบไปสั้นๆ
พูดถึงแล้ว แม้ว่าผมอธิบายมันว่ามันเป็นห้องที่ค่อนข้างใหญ่ มันเป็นห้องธรรมดาที่อยู่ในห้องธุรกิจของโรงแรม ที่มี 2 เตียง และตู้เสื้อผ้า มันเล็กไปสำหรับ 3 คน
แม้อย่างนั้น เตียงมันสำหรับคนเดียว ลูซี่และซา-ซัง นอนอยู่บนมันอย่างมี่ทักษะ
ผมสงสัยว่ามันแออัดที่นี่มั้ย และซา-ซังมองอย่างซุกซนมาทางนี้
“พูดถึงแล้ว ทากัตซูกิ-คุง เกี่ยวกับโอลก้า-จัง…” (อายะ)
เมื่อถึงเวลาที่ผมสังเกต ซา-ซังได้เคลื่อนที่มาบนเตียงของผม
ซา-ซังจำการคุยก่อนหน้าได้ด้วยเหรอ?
“โอลก้า-ซังมีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)
“เธอเลิฟๆกับๆเกราลท์-คุง! อิจฉา ใช่ป่ะ?!” (อายะ)
ผมผิดอย่างสิ้นเชิง
“เลิฟๆ?” (มาโกโตะ)
“มันหมายถึงพวกเธอสองคนเป็นคู่กันไม่รู้เหรอ มาโกโตะ?” (อายะ)
“…ตอนนี้เมื่อเธอมาพูดถึงมันแล้ว ชั้นคิดว่าชั้นได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนั้นมาก่อน” (มาโกโตะ)
ผมมีความจำของมันจางๆ
(หืม?) (มาโกโตะ)
เธอพูดว่า ‘แฟนเก่า’ แม้ว่าโอลก้า-ซังเป็นแฟนของเกรา-ซัง
ผมรู้สึกว่ามันมีความหมายลึกๆข้างหลังมัน และมันน่ากลัว
นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมเกรา-ซังทำสีหน้าที่ซับซ้อนกับเรื่องนั้น
“เห็นว่าโอลก้า-จังนอน {ด้วยกัน} กับเกราลท์-คุงทุกคืนเลย นั่นมันดีจังเลยอ่ะ” (อายะ)
ที่จุดหนึ่ง ซา-ซังขึ้นบนตัวผมเหมือนแมว
“ไม่ใช่นั่นโอเคเหรอ อายะ? ยังไงมันก็เป็นธุระคนอื่น แต่ยังไงซะ คุยเรื่องรักของโอลก้ามันน่ารำคาญนิดหน่อย” (ลูซี่)
ลูซี่วางมือที่กระดุมของเสื้อผม ระหว่างที่พูดอย่างนี้
“อืม…ซา-ซัง? ลูซี่?” (มาโกโตะ)
ซา-ซังนำอิสระในตัวผมไป และลูซี่ถอดเสื้อผ้าผม
ผมนอนอยู่บนเตียง และซา-ซังกับลูซี่มองลงมาเหมือนสัตว์กินเนื้อ
น-นี่คือ…!
(โอ้ เวลาเป็นผู้ชายมาถึงแล้ว มาโกโตะ!) (โนอาห์)
(อ่ะช่าา งั้นลูซี่-จังและอายะ-จังจะกินก่อน หือห์)
เสียงของโนอาห์-ซามะและเออร์-ซามะสะท้อนออกมา
…มันดูเหมือนพวกท่านดูอยู่
(นี่มันค่อนข้างน่าตื่นเต้น ไม่ใช่เหรอ เออร์? พวกเธอในที่สุดก็จะกินเค้าแล้ว) (โนอาห์)
(ชั้นอยู่ฝั่งของโซเฟีย-จัง แต่ความพยายามของลูซี่-จังและอายะ-จัง ทำให้ชั้นอยากจะเชียร์พวกเธอเลยล่ะ) (เออร์)
พวกท่านได้โปรดเงียบได้มั้ยครับ?
ท่านเทพธิดา
“มาโกโตะ ไม่ใช่นายใจเย็นที่นี่เหรอ?” (ลูซี่)
“ชั้นรู้สึกว่าทากัตซูกิ-คุงเย็นชานิดหน่อย ตั้งแต่กลับมาจากอดีต” (อายะ)
“จ-จริงเหรอ…?” (มาโกโตะ)
ขอโทษ มันเพราะเทพธิดาแอบดูอยู่
เมื่อเห็นภาพนั้นของผม ลูซี่ยิ้มเบาๆ
“แต่มันโอเคแล้ว เพราะทั้งหมดมาโกโตะอยู่ที่นี่!” (ลูซี่)
ลูซี่คลานเข้ามาที่เตียงของผม และกอดผม
เสื้อผมได้ถูกถอด และกางเกงในของผมถูกเห็นได้
“ใช่… ตอนนี้ เราอยู่ด้วยกัน ตลอดไป…” (อายะ)
ซา-ซัง มอบความไว้วางใจกายของเธอ
เสื้อผ้าของพวกเธอก็เปิดขึ้น และพวกเธอดูล่อแหลมที่นี่
หัวใจผม เริ่มเต้นรัว อย่างเร็ว และอย่างดัง
มันดูเหมือน พวกเธอสองคนได้ยินเสียงนั้น
“เฮ้ อายะ หัวใจมาโกโตะเต้นแรง…” (ลูซี่)
“ใช่…นั่นโล่งใจนะ” (อายะ)
ผมถอนสายตาออกจากลูซี่และซา-ซัง ไม่ได้เลย ที่พวกเธอมองมาทางนี้ ด้วยรอยยิ้มละลายหัวใจ
สหายคนแรกของผมตั้งแต่มาที่โลกนี้ ลูซี่
เพื่อนของผมตั้งแต่สมัยมัธยมต้น ผู้ที่ผมสามารถจะเจอกันใหม่อีกครั้ง ในโลกคู่ขนานนี้ ซา-ซัง
พวกเธอสองคนได้รอผม มาตลอดเวลานี้…
“เฮ้ มาโกโตะ…” (ลูซี่)
“ทากัตซูกิ-คุง…” (อายะ)
“ลูซี่ ซา-ซัง…” (มาโกโตะ)
ผมกอดพวกเธออย่างอ่อนโยน
ลูซี่และซา-ซัง ตามการนำของผม และห่อแขนของพวกเธอรอบๆผม
อุณหภูมิของลูซี่ สูงเหมอนเคย
อุณภูมิที่ต่ำของซา-ซัง รู้สึกแม้กระทั่งว่ามันสูงขึ้น
“…มันโอเค ใช่มั้ย มาโกโตะ?” (ลูซี่)
“…ทากัตซูกิ-คุง…รับชั้นไป…” (อายะ)
เสียงกระซิบของทั้งสอง ทำให้หัวผมมัว
การต่อต้านับเวทมนตร์เสน่ห์ของผมมันหายไปแล้วเหรอ?
ไม่…นี่ไม่ใช่เสน่ห์ แต่เป็นเวทมนตร์รักแท้
นั่นคือสิ่งโง่ๆ ที่สมองผมคิดไป
แม้ว่าในเวลานั้น ทั้งสอง กำลังจะถอดเสื้อผ้าของผมหมด และทั้งสองนั้นจะ…
……!!
……….!!
……ได้!!
มีเสียงเอะอะจากไกลๆ
ยังมีเสียงของไซเรนผสมอยู่ในมัน
…ฮ่าาาา…ฮ่าาาา…ฮ่าาา…
แต่เสียง ของลมหายใจ ของลูซี่และซา-ซัง ลบพวกมันหมดไป
หรือบางที อาจจะเป็นเสียงของผมเอง
ข้างนอกเสียงดัง แต่มันไม่มีผลกับห้องนี้
มันควรจะเป็นอย่างนั้น
*ปั้ง!*
ประตูเปิดขึ้น
“อายะ! ลูซี่! ยังไงชั้นก็มั่นใจว่าเธออยู่ที่นี่! นี่มันแย่แล้ว! กองทัพลอร์ดปีศาจโจ—” (โอลก้า
“””……”””
…ความเงียบงัน ปกคลุม
โอลก้า-ซังเปิดประตูมา และสบตากับเราที่กึ่งเปลือย
เธอเลี่ยงสายตา ดั่งจะรู้สึกกระอักกระอ่วน
“อา…ขอโทษ ชั้นจะไปบอกเกรา-ชิ ว่าฮีโร่ในตำนาน-คุง อายะและลูซี่ จะช้าไปประมาณ {2 ชั่วโมง}” (โอลก้า)
เธอพูดอย่างนี้และปิดประตู
เธอแสดงความเห็นอกเห็นใจผู้อื่น
ไม่ เดี๋ยว!
เป้าหมายเดือน 8/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1108/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook