305 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ป้องกันป้อมปราการ
“โอ้? เสร็จแล้วเหรอ?”
เมื่อเราออกจากป้อมปราการ มีโอลก้าซัง ขณะนี้คือที่เมื่อเธอตัดลมหายใจของมังกร
มังกรหลายตัว บินวนรอบท้องฟ้าของป้ออมปราการ ดั่งจะล้อมมัน
อัศวินไวเวิร์นและอัศวินเพกาซัสนับไม่ถ้วนเผชิญหน้ากับพวกมันอยู่
นี่เป็นกองทัพของราชามังกรโบราณ แอสทารอธ
เมื่อผมพร้อมตัวเองที่นี่…
“มีน้อยกว่าที่คิดนะ” (ลูซี่)
“อะไรกัน แม้ว่าเรารีบออกมาและทั้งหมดนั่น” (อายะ)
ผมได้ยินเสียงสนทนาที่ไร้ความตึงเครียดของลูซี่และซา-ซัง
อย่างที่คาดกับนักผจญภัยที่เชี่ยวชาญ…
“เฮ้ เฮ้ มันยังไม่ถึง 15 นาทีเลยนะ รู้มั้ย? ไม่ใช่นาย {เป็นพวกยิงเร็วเกินไปมาก} เหรอ ฮีโร่ในตำนาน-คุง?” (โอลก้า)
“……หมายความว่ายังไง?” (มาโกโตะ)
ผมรู้สึกว่าเธอพูดบางอย่างที่หยาบคายอย่างเหลือเชื่อที่นี่
“ไม่มีทางที่จะเป็นอย่างนั้น! กองทัพลอร์ดปีศาจโจมตี เราเลยมาเข้าร่วมการป้องกัน!” (ลูซี่)
“นั่นใช่แล้ว โอลก้า-จัง! ทากัตซูกิ-คุงไม่เร็ว! …น่าจะ” (อายะ)
“หืมม? ยังไงซะ เหมือนที่เห็น มันเป็นการลาดตระเวณด้วยกำลัง ส่วนใหญ่เป็นมังกรเด็กๆ แต่มีมังกรโบราณผสมอยู่ ดังนั้นระวังด้วย เดี๋ยว ชั้นไม่ได้จำเป็นต้องบอกสองคนของเขี้ยวสีแดง” (โอลก้า)
จากการสนทนาของ 3 คนผมได้เรียนรู้ว่ากองทัพลอร์ดปีศาจที่นี่ไม่ใช่กองกำลังหลัก
มีมังกรประมาณร้อยตัว
เมืองปรกติจะพินาศ จากการโดนโจมตีด้วยฝูงมังกรที่ขนาดนั้น
แต่ อย่างที่คาดกับฐานแนวหน้าที่ไว้สู้กับกองทัพลอร์ดปีศาจ มันทนทาน
“เฮ้ ลูซี่” (มาโกโตะ)
“อะไรเหรอ มาโกโตะ?” (ลูซี่)
“แยกมังกรโบราณยังไงเหรอ?” (มาโกโตะ)
จากที่โอลก้าพูด มีตัวมังกรโบราณ ผสมอยู่ในเหล่ามังกร
“โอ้ นายควรจะเก่งกว่าเรื่องนั้น ใช่มั้ย มาโกโตะ? นายใช้ตรวจจับมานาได้ ตัวที่มีมานาเยอะกว่าจะเป็นตัวนั้นแหละ” (ลูซี่)
“เข้าใจแล้ว… ชั้นทำอย่างนั้น แต่…” (มาโกโตะ)
ผมดูไปทั่วเหล่ามังกรที่บินอยู่ในท้องฟ้า แต่ผมรู้สึกว่า {ทุกตัวอยู่ในระดับเดียวกัน}
ตัวไหนเป็นมังกรโบราณกัน?
“บอกไม่ได้เหรอ?” (ลูซี่)
“…เสียใจที่ต้องว่างั้น” (มาโกโตะ)
“งั้น ชั้นจะสอนนายวิธีแยกพวกมัน ทากัตซูกิ-คุง!” (อายะ)
ลูซี่ทำสีหน้ากังวล และซา-ซังกระโดดมาจากข้างๆ
“เมื่อคิดดูแล้ว ซา-ซังไม่ใช่นักเวทย์นี่ ดังนั้นใช้ตรวจจับมานาไม่ได้ ใช่มั้ย? มันมีวิธีอื่นที่จะแยกมันเหรอ?” (ลูซี่)
“ใช่ ฟังนะ ฟังนะ” (อายะ)
“ซา-ซังบอกผมโดยเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“ก่อนอื่น จ้องตามมังกร! ถ้ามันหลบตา มังเป็นมังกรธรรมดา; ถ้ามันจ้องกลับหานาย มันเป็นมังกรโบราณ!” (อายะ)
ซา-ซังดันหน้าอกของเธอออกมาดั่งจะพูดว่า ‘เป็นไงล่ะ?!’
“…ไม่ นั่น…” (มาโกฏโตะ
“”มีแต่เธอคนเดียวที่บอกได้แบบนั้น อายะ””
ก่อนผมจะตอบโต้ เสียงของลูซี่และโอลก้า-ซังซ้อนทับกัน
ซา-ซังใช้สัญชาตญาณเหมือนเคย
หรือเหมือนกับ มังกรธรรมดาหลบตากับซา-ซังเลยเหรอ?
พยายามมากกว่านี้ซี่ มังกร!
ณ ตอนนั้น
“อุว้าาาา!”
หนังในอัศวินเพกาซัสที่เผชิญหน้ากับมังกรกลางอากาศ กำลังจะโดนโจมตี
“นี่มันแย่แล้ว เทเลพอ—” (ลูซี่)
ลูซี่พยายามจะใช้เวทมนตร์ของเธอ
แต่มันอาจจะช้าไปเล็กน้อย
“เวทย์น้ำ; [บาเรียแช่แข็ง]” (มาโกโตะ)
เวทมนตร์ของผมเข้าไปอยู่ระหว่างมังกรและนักรบ
มังกรชนกับบาเรียน้ำแข็ง
อัศวินเพกาซัส กลับมายืนได้ในเวลานั้น
“…ไม่ใช่นั่นมันเร็วไปเหรอ? เวทมนตร์ของมาโกโตะน่ะ” (ลูซี่)
“โทษที ชั้นไปขวางทางเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ไม่ ไม่เลยซักนิด” (ลูซี่)
ลูซี่ ที่กำลังจะใช้เวทมนตร์ ถูกขโมยความเด่นไป และแข็งอยู่ระหว่างท่าที่ดูง้องๆพร้อมกับไม้เท้าของเธอยังอยู่ในตำแหน่ง
“ลู-จัง! เราควรจะไปด้วย!” (อายะ)
“ใช่! …แต่ มาโกโตะ…” (ลูซี่)
“ชั้นจะสนับบสนุนทุกคนจากที่นี่” (มาโกโตะ)
ดูเหมือนสองคน จะเข้าร่วมการต่อสู้ทางอากาศ
ผมบอกไม่ได้ว่าตัวไหนเป็นมังกรโบราณที่อันตราย ดังนั้นผมจะเน้นไปที่การสนับสนุนพวกเธอ
“ชั้นจะไปก่อนนะ!” (โอลก้า)
โอลก้า-ซัง ใช้เวทมนตร์บินเพิ่อมุ่งหน้าออกไป
“งั้นชั้นด้วย [เทเลพอร์ต]!” (ลูซี่)
วงกลมเวทมนตร์เล็กๆ ปรากฏขึ้นรอบตัวลูซี่ และเธอหายไปกับแสงสว่างพริบตา
นั่นน่าประทับใจ เธอแม้แต่เชี่ยวชาญเทเลพอร์ตระยะใกล้แล้วเหรอ?
“เธอบินในท้องฟ้าได้เหรอ ซา-ซัง?” (มาโกโตะ)
“ฮึ่ม ฮึ่ม ดูนี่! เพื่อนาย! [กระโดดสองครั้ง]!” (อายะ)
พูดสิ่งนี้เสร็จ เธอ {กระโดดกลางอากาศ}
(นั่นมันสองทีตรงไหนกัน…) (มาโกโตะ)
ผมตอบโต้ในใจ
มันต้องเป็นหนึ่งในสกิลของผู้เล่นเกมแอ็คชั่น
มันเป็นสกิลทที่เหมาะกับซา-ซัง ที่มีความสามารถทางกายภาพจริงๆ
“คย้าา!”
ผมได้ยินเสียงกรีดร้อง
อุ้ปส์ ต้องสู้ด้วย
“เวทย์น้ำ: [บาเรียน้ำแข็ง]” (มาโกโตะ)
อัศวินผู้หญิงบางแห่ง ดูเหมือนกำลังจถูกโจมตีโดยมังกร ผมเลยร่ายบาเรียระหว่างมังกรและอัศวินหญิง
“กุกย้า!”
มังกรที่ชนกับบาเรียน้ำแข็ง ร่วงลงไปโดยตาหมุนเป็นวงกลม
“…ข-ขอบคุณ!!”
อัศวินหญิง-ซังโบกมือของเธอมาทางนี้
ผมโบกมือกลับไปหาเธอ
(งั้นตอนนี้ ใครดูมีปัญหาอีกมั้ย…?) (มาโกโตะ)
ผมใช้ทั้ง [มองไกล] และ [ผู้เล่นอาร์พีจี] เพื่อที่จะมอง 360° รอบสนามรบ
เมื่อผมเห็นบางคนตกอยู่ในปัญหา ผมจะใช้บาเรียน้ำเพื่อสนับสนุน
“นี่ต้องการสมาธิค่อนข้างมาก…
“ราชาของเรา มาปล่อยให้ชั้นดีมั้ย? ชั้นเป่าพวกมันหมดได้นะ” (เดีย)
เมื่อเวลาที่ผมสังเกต เดียอยู่ที่หลังผม
มันจริงที่ว่า มันจะสรุปได้เร็วกว่า โดยการยืมมานาของสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ แต่…
“ทำไม่ได้ เราจะลากทุกคนรอบๆไปด้วย” (มาโกโตะ)
“…เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้น เรียกชั้นเมื่อนายมีความต้องการตัวชั้น” (เดีย)
หลังจากที่พูดแบบนี้ ดั่งมันน่าเสียดาย เธอกลายเป็นหมอกและหายไป
หลังจากนั้น ผมสนับสนุนด้วยเวทมนตร์น้ำต่อ จากไกลๆ
“นั่นไม่คาดเลยนะ ชั้นคิดซะมั่นใจว่านายจะอาละวาดด้วยเวทมนตร์สปิริต”
ผมถูกคุยด้วยจากข้างหลังอีกครั้ง
มันนายพลเกราลท์
“ชั้นแยกมังกรกับมังกรโบราณไม่ออก ชั้นเลยเน้นไปที่การสนับสนุนไกลๆ โดยคิดถึงความปลอดภัย” (มาโกโตะ)
“…เข้าใจแล้ว” (เกราลท์)
เกราลท์-ซัง ดูเหมือนดั่งเขาอยากจะพูดบางอย่าง แต่เขากลืนคำพูดกลับไป
“แล้วนายละ เกราลท์-ซัง นายจะไม่ร่วมการต่อสู้เเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ชั้นเป็นคนตำแหน่งสูงสุดของที่นี่ ชั้นแค่พุ่งเข้าไปไม่ได้ ชั้นต้องปล่อยการสั่งการตรงนี้ให้โอลก้าก่อน” (เกราลท์)
“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)
มันเหมือนอดีตนักรบหมูป่าของเขามันเป็นเรื่องโกหก
ผมพูดอย่างนั้น แต่มันดูเหมือนเขากระดิกเท้าอย่างมาก และหน้าของเขาดูรำคาญนิดหน่อย เขาน่าจะอยากไปต่อสู้ด้วย
“เฮ้! อย่าเสียขบวนแถว! ถอยถ้ามันอันตราย! อย่ามาตายในที่แบบนี้” (โอลก้า)
มันจริง ที่โอลก้า-ซังยุ่งอยู่กับการสั่งการ ขณะที่เธอไปรอบๆหน่วยที่สู้อยู่ และถูกมังกรดันถอยไป
ผมถามเรื่องนี้ตอนหลัง แต่มันดูเหมือน เธอก็ทำหน้าที่เป็นกัปตัน ของหน่วยกองทัพต่อต้านลอร์ดปีศาจ
“แม้อย่างนั้น มันช่วยได้จริง ที่เขี้ยวสีแดงมาอยู่ที่นี่ตอนนี้” (เกราลท์)
เกราลท์-ซังพึมพำอย่างนี้
“ลูซี่และซา-ซังน่ะเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ใช่ ดูนั่น” (เกราลท์)
ที่ที่เกราลท์-ซังมองอยู่…
“อ่ะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!” (ลูซี่)
ลูซี่ ที่ทั้งต้วของเธอ {ลุกไหม้เป็นสีแดง} และมีระเบิดเกิดขึ้นรอบๆเธอ และแม้แต่มังกร ก็ยังเข้าใกล้เธอไม่ได้
นั่น…หุ้มสปิริตไฟ เหมือนกันกับโรซาลี-ซังเหรอ
แล้วก็ ความสนุกของลูซี่สูงอย่างแปลกประหลาด
เชื้อสายเดียวกับแม่ของเธอ หือห์…
“[เทเลพอร์ต]!” (ลูซี่)
และจากนั้น เธอพุ่งเข้ากระแทกมังกร เหมือนเธอเป็นอุกกาบาตที่ลุกไหม้
…กว้าาาา…
มังกรที่น่าสงสาร ที่ปีกไหม้ ส่งเสียงเสียใจและตกไป
งั้นลูซี่…ได้ตัดสินไปว่า แทนที่จะเพิ่มการควบคุม มันจะดีกว่าที่จะพุ่งเข้าทำลายทุกอย่างด้วยตัวเอง
งั้นตอนนี้ มีอีกคนในเขี้ยวสีแดง…
“เออร์ย่า!”
เสียงตะโกนทที่น่ารักดังออกมา พร้อมไปด้วยเสี่ยง *ปึ้ง!* ที่ไม่ค่อยน่ารัก ดั่งรถบรรทุกได้ไปชนกับอะไรบางอย่าง
ซา-ซังได้กระโดดเตะขวานโดนมังกรกลางอากาศ
มังกรแม้แต่ร้องออกมายังไม่ได้ ขณะที่มันตกไป
และจากนั้น เธอกระโดดไปกลางอากาศและเล็งไปที่มังกรตัวต่อไป
…มันกรวิ่งหนีจากเธอ
“นี่มันบ้าไปแล้ว” (เกราลท์)
“มันบ้าไปแล้ว” (มาโกโตะ)
“แต่พวกเธอทั้สองคนเป็นผู้หญิงของนายนะ” (เกราลท์)
“พวกเธอไม่ได้อยู่ระดับนั้นเลยนะ ก่อนหน้านี้น่ะ” (มาโกโตะ)
“ถ้าเป็นอย่างนั้นต่อไป มังกรจะถอย…หืม? ตัวนั้นมัน…” (เกราลท์)
เกรา-ซัง ผู้ที่ดูเหมือนจะหน้ายังสบายอยู่ ขมวดคิ้วของเขา
ที่ที่เขาดูอยู่ มันมีมังกรที่สองสีดำม่วง
“เกรา-ซัง นั่นอะไร?” (มาโกโตะ)
“มังกรพิษโบราณ เจ้านั่นกวาดล้างหน่วยมานับครั้งไม่ถ้วน นายจะตายทันที ถ้านายโดนลมหายใจพิษจากเจ้านั่น ดังนั้นมันซ่อนตัวจนถึงตอนนี้” (เกราลท์)
ระหว่างเขาพูดอย่างนั้น มังกรพิษโบราณเปิดปากของมันกว้าง
“จึ! คาลิเบิร์น!” (เกราลท์)
เกราลท์-ซัง ชักดาบที่เอวของเขา
ในเวลาเดียวกัน ใบมีดส่องสว่างเหมือนไฟฟ้าวิ่งผ่านมัน
และจากนั้น เขาตั้งท่าต่อสู้
ดาบศักดิ์สิทธิ์ของไฮแลนด์ และดาบที่ฮีโร่สายฟ้าครอบครองคาลิเบิร์น
การฟันนั่น พูดกันว่าก้าวข้ามความเร็วเสียง แต่…
(ลมหายใจมังกร จะออกมาเร็วกว่าเล็กน้อย หือห์…) (มาโกโตะ)
ผมตัดสินใจว่าจะเป็นอย่านั้น ด้วยเวทมนตร์โชคชะตา; [เร่งจิต]
จานั้น สิ่งที่ผมต้องทำคือ…
“เดีย” (มาโกโตะ)
“ค่ะ ราชาของเรา” (เดีย)
แม้ว่าเมื่อเธอไม่ถูกพบเห็น สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่อยู่ข้างผมตลอดเวลา และตอบการเรียกของผม
ผมจับแขนที่เย็นและสวยงามของเธอ
ไม่มีแม้แต่ความจำเป็นต้องพยายามทำจังหวะเดียวกัน
ผมทำจังหวะเดียวกันกับเธอแล้ว ใน 0 วินาที
และจากนั้น ผมพูดชื่อของเวทมนตร์นั้นออกไป
“เวทย์น้ำและโชคชะตา: [แช่แข็งเวลา]” (มาโกโตะ)
คลื่นของมานา แพร่ออกไปดัง ‘วู้ม’
และจากนั้น มังกร อัศวินมังกรที่สู้อยู่ ความวุ่นวาย ลม…พวกเขาหยุด
ในความเป็นจริง ผมแค่ทำให้เวลาช้าลงถึงสุดขีด
เวทมนตร์ที่หยุดเวลาได้จริงๆ อยู่ในอาณาเขตของพระเจ้า
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ…นายทำอะไร?” (เกราลท์)
“คำอธิบายไว้สำหรับทีหลัง เกรา-ซัง โจมตีมังกรโบราณ” (มาโกโตะ)
“…เข้าใจแแล้ว” (เกราลท์)
เขาพยักหน้ากับคำพูดผมทันที และเกราลท์ วาเลนไทน์ เหวี่ยงดาบของเขา
“[ดาบสายฟ้า]!!!” (เกราลท์)
การฟันของแสงที่เกรา-ซังยิงไป แยกมังกรขาวและม่วงออกเป็นสอง หลังจาก 1 วินาที
“ฟฟฟฟู่…” (มาโกโตะ)
ในเวลาเดียวกันที่เรื่องนี้เกิดขึ้น ผมหยุดเวทมนตร์น้ำและโชคชะตา
ผมดีใจที่มันไปได้สวย
“ดูเหมือนมังกรถอยแล้ว” (เกราลท์)
“มังกรพิษโบราณเมื่อกี้ต้องเป็นไพ่ตายของพวกมันแล้ว” (มาโกโตะ)
มังกร หันกลับไปทีละตัวและจากไป
“ว่าแต่ ทากัตซูกิ มาโกโตะ…เวทมนตร์เมื่อกี้นี้…” (เกราลท์)
“เฮ้!! ไม่ใช่นั่นน่าประทับใจเหรอ เกรา-ชิ มังกรพิษโบราณเป็นตัวที่สร้างปัญหาให้เราตลอดเวลาใช่มั้ย?!” (โอลก้า)
“เดี๋ยวก่อน โอลก้า ชั้นมีบางอย่างจะพูดกับเจ้านี่—” (เกราลท์)
“ไม่มีผู้เสียชีวิตวันนี้! เย้! ชมชั้นสิ!” (โอลก้า)
โอลก้า-ซังลงมาจากท้องฟ้า และกอดเกรา-ซัง
“มาโกโตะ! นายใช้เวทมนตร์เมื่อกี้ใช่มั้ย?” (ลูซี่)
“อยู่ดีๆตัวเราก็หนัก ใช่มะ ลู-จัง?” (อายะ)
“เอ๋? จ-จริงเหรอ แต่ชั้นรู้สึกว่าวินาทีนึงชั้นโดนห่อด้วยมานาที่ไม่เข้าใจนะ” (ลูซี่)
“หืมม ชั้นไม่เขาใจมานา แต่การเคลื่อนไหวของมังกรอยู่ดีๆก็หยุด ชั้นเลยคิด ‘โอกาสชั้นมาแล้ว!’ แต่ตัวของชั้นหนักไปทั้งตัวเลย และมันลำบากอ่ะ~” (อายะ)
ลูซี่และซา-ซังมา
(ซา-ซัง…เธอขยับได้ปรกติ แม้แต่ภายในแช่แข็งเวลาเหรอ…?) (มาโกโตะ)
นี่เป็นเวทมนตร์ ที่ผมคิดมาใช้กับลอร์ดปีศาจ แต่มันไม่ได้ดูเหมือนว่า มันจะได้ผลกับศัตรูปีศาจที่เป็นระดับลอร์ด
แต่มันมีโอกาส ที่ซา-ซังนั้นจะเก่งกว่าลอร์ดปีศาจ
“มันมีมังกรพิษโบราณ และชั้นใช้เวทมนตร์เพื่อหยุดมัน เกรา-ซังกำจัดมันเมื่อกี้” (มาโกโตะ)
“เข้าใจแล้ว บอกชั้นหน่อยสิว่าเวทมนตร์อะไร” (ลูซี่)
“โอเค” (มาโกโตะ)
“ที่สำคัญกว่านั้น กลับไปที่ห้องของเราเถอะ ทากัตซูกิ-คุง ข้างนอกมันหนาวนี้ดหน่อย” (อายะ)
“พูดอย่างนั้น แหละ แต่อยากจะไปทำอะไรที่ทำอยู่ต่อใช่มั้ยล่ะ อายะ?” (ลูซี่)
“ช-ชั้นไม่รู้ว่าเธอพูดอะไร” (อายะ)
“ฮ่าฮ่า…” (มาโกโตะ)
เราคุยกันอย่างไร้พิษภัย
พูดจากใจ ผมประหม่าเพราะมันเป็นกองทัพลอร์ดปีศาจ แต่มันจบง่ายๆ
มันเป็นหน่วยสอดแนม ดังนั้นมันต้องเป็นอย่างนั้น
ในทันทีนั้น…
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ” (เกราลท์)
เกรา-ซังเรียกผมให้หยุด
“มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)
เมื่อผมมองกลับไปคนที่ระดับสูงสุดในป้อมปราการถังดำ มองผมด้วยสีหน้าที่น่ากลัว
“ที่สู้กันเมื่อกี้… นาย {ออมมือ} ใช่มั้ย?” (เกราลท์)
“หือห์?! พูดอะไรน่ะ?!” (ลูซี่)
“ทากัตซูกิ-คุงจะไม่ทำอะไรแบบนั้น!” (อายะ)
ลูซี่และซา-ซัง ตอบสนองกับคำพูดของเกรา-ซังได้เร็วกว่าผม
“ด-เดี๋ยว เกรา-ชิ ชั้นดูอยู่นะ และฮีโร่ในตำนาน-คุง ช่วยอัศวินเมื่อมันอันตรายนะ รู้มั้ย?” (โอลก่า)
โอลก้า-ซัง ลนลานอยู่ที่นั่น
“แล้ว? เอ้า นายว่าไง?” (เกราลท์)
แต่ตาของเกรา-ซังทิ่มแแทงผมอย่างจริงจัง
“ยังไงซะ ชั้นจะพูด…มันยากที่จะทำเต็มที่” (มาโกโตะ)
ผมตอบไปตรงๆ
“นั่นจริงเหรอ มาโกโตะ?” (ลูซี่)
“เพราะทั้งหมด ชั้นจะลากทุกคนไปด้วย ถ้าชั้นใช้เวทมนตร์สปิริต” (มาโกโตะ)
เดียคุยกับผม แต่ผมปฏิเสธเธอไป
ถ้าผมยืมพลังของเธอ ผมจะกำจัดมังกรเมื่อกี้นี้ได้ แต่อัศวินที่สู้อยู่จะไปโดนร่างแหด้วยอย่างแน่นอน
นั่นทำไมผมไม่ได้ใช่เวทมนตร์โจมตี
“นายพูดว่านายแยกมังกรกับมังกรโบราณไม่อออก ใช่มั้ย? พูดอีกอย่าง ไม่มีความจำเป็นต้องแยกมัน มันหมายถึง พวกมันทุกๆตัว แต่ลูกกระจ๊อกกระจอกๆ” (เกราลท์)
“””เอ๋?”””
ลูซี่ ซา-ซัง และโอลก้า-ซัง ส่งเสียงตกใจกับสิ่งที่เกรา-ซังพูดออกมา
นั่น…พูดตรงๆ มันไม่ได้เหมือนว่าผมไม่รู้เรื่องนั้น แต่มันจริง ที่ว่าไม่ว่ามังกรอะไรทีผมเห็น ความต่างของมานา มันก็ไม่ได้มากไปกว่ากันเลย
แม้แต่มังกรพิษโบราณที่เกรา-ซัง ฟันในท้ายที่สุด
ผมรู้สึกว่า ‘มังกรตัวนั้นไม่ได้ต่างจากตัวอื่นเลย’
“ชั้นมีบางอย่างจะถามนาย ชั้นอยากให้นายสู้กองทัพของราชามังกรโบราณเมื่อนายไปที่ทวีปทิศเหนือ ปรกติแล้ว เราควรจะสู้ด้วยกันกับนาย แต่เราจะแค่เข้าไปขวาง” (เกราลท์)
เกรา-ซัง หัวเราในการเยาะเย้ยตัวเอง
“ทากัตซูกิ-ซัง นายจะทำอะไร?” (อายะ)
ซา-ซังถามผม ด้วยสายตาที่มองขึ้นมา
เธอ ควรจะรู้คำตอบของผมแล้ว
“โอเค ชั้นจะไป” (มาโกโตะ)
ผมตอบ
“ขอบคุณ ถ้าอย่นั้น ชั้นจะให้อัศวินอากาศทิศเหนือ หาที่อยู่ของราชามังกรโบราณ พวกมันย้ายที่อยู่เป็นจังหวะสุ่ม เราเลยไม่รู้ตำแหน่ง แต่เพื่อจะส่งมันให้นาย เราต้องรู้ตำแหน่งที่แน่นอน ชั้นจะเจอที่นั่นอย่างแน่นอนในไม่กี่วันนนี้—” (เกราลท์)
“ไม่ {ชั้นจะไปตอนนี้}” (มาโกโตะ)
ผมเสนอนี่ไป
“อะ?” (เกราลท์)
“ไม่ มันเป็นไปไม่ได้ ฮีโร่ในตำนาน-คุง นายไม่รู้ตำแหน่งของอีกฝ่าย…” (โอลก้า)
เกรา-ซัง ทำสีหน้าสงสัย และโอลก้า-ซังยิ้มเบี้ยวๆ คิดว่ามันเป็นเรื่องตลก
(ฟฟฟู่! ผมมีพวกที่แข็งแกร่ง) (มาโกโตะ)
“ไอรา-ซามะ~ ดูอยู่มั้ยครับ?” (มาโกโตะ)
ผมมใส่มานาเข้าไปที่สร้อยที่คอของผม และมองท้องฟ้า
—”{มีอะไรเหรอ ทากัตซูกิ มาโกโตะ?}”
ผมได้ยินเสียงที่อารมณ์ไม่ดี
“เอ๋?” (ลูซี่)
“ว้าว้า! ชั้นได้ยินเสียงจากท้องฟ้า!” (อายะ)
ลูซี่และซา-ซังตะโกน
เอ๋?
ทำไมคนอื่นได้ยินเสียงของไอรา-ซามะได้ด้วย?
— “โอ้ ชั้น…บางทีมันเสริมกำลังในเชื่อมต่อมานามากไปก่อนหน้า? มันดูเหมือนเสียงของชั้นไปได้อย่างดีมากเกินไป” (ไอรา)
นั่นโอเคเหรอครับ?
— “แค่บอกที่นายต้องการมาได้แล้ว” (ไอรา)
“ผมอยากจะรู้ตำแหน่งของราชามังกรโบราณ! ท่านควรจะรู้ ใช่มั้ย ไอรา-ซามะ?” (มาโกโตะ)
ผมรีบถามไอรา-ซามะ ที่ดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ดี
— “อ้าา เข้าใจแล้ว ที่อยู่ของราชามังกรโบราณ ใช่มั้ย…? มีแผนที่กับปากกามั้ย?” (ไอรา)
“เกรา-ซัง มีมั้ย?” (มาโกโตะ)
“มีใครมีมั้ย?!” (เกราลท์)
เกรา-ซังตะโกน และทหารรีบเอาแผนที่และปากกามา
— “ทากกัตซูกิ มาโกโตะ ชั้นจะควบคุมตัวนายระยะไกลแป้ปนึง อยู่นิ่งๆซักพักนึง” (ไอรา)
“คระ—ฮฮฮฮิ้!” (มาโกโตะ)
ทั้งตัวของผมสั่น
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
มือขวาของผมเริ่มขยับโดยไม่ใช่ความตั้งใจของผม
และจากนั้น ผมวาด X ในส่วนหนึ่งของทวีปทิศเหนือในแผนที่
— “นั่นเป็นที่อยู่ปัจจุบันของราชามังกรโบราณ ชั้นคิดว่าพวกเค้าจะเคลื่อนที่หลังจาก 1 อาทิตย์ ดังนั้น มุ่งหน้าไปที่นั่นก่อนหน้านั้น” (ไอรา)
“มันโอเค เพราะทั้งหมด ผมจะไปตอนนี้เลย” (มาโกโตะ)
— “นายมัน… ยังไงซะ โอเค ไปที่นั่นโดยเตรียมตัวให้พร้อมนะ โอเคมั้ย? มันโอเคที่จะเอาไอเท็มรักษาและอาหารไปเกิน ถ้ามันอันตราย ให้มั่นใจว่าหนีทันที” (ไอรา)
“เห้อ รู้แล้วครับ” (มาโกโตะ)
— “ฮ่าาา งั้นระวังตัวด้วย ชั้นจะกลับไปทำงะ—” (ไอรา)
“อ-อืม ไอรา-ซามะคะ!” (โอลก้า
โอลก้า-ซังเรียกไอรา-ซามะที่เสียงเบาลง
— “มีอะไร ฮีโร่เปลวเพลิงโอลก้า?” (ไอรา)
“ถ้าท่านบอกตำแหน่งของราชามังกรโบราณได้ง่ายๆขนาดนั้้น ท่านบอกเราก่อนเร็วกว่านี้ก็ได้นี่…” (โอลก้า)
เสียงของโอลก้า-ซังไม่พอใจเล็กน้อย แต่เธอพูดมีประเด็น
ทำไมท่าไม่บอกพวกเขา?
— “นั่นเพราะทากัตซูกิมาโกโตะ ที่เชื่อมต่อกับความเป็นพระเจ้าของชั้น อยู่ตำแหน่งที่ใกล้กับทวีปทิศเหนือ บนเรื่องนั้น พวกเธอสู้อยู่กับฝูงของมังกร ใช่มั้ย? ชะตาของเธอกับกองทัพมังกรโบราณมันเข้มขึ้นตอนนี้ ดังนั้น ชั้นสามารถที่จะยืมสายตาของทากัตซูกิมาโกโตะ เพื่อมองดูอนาคต ด้วยตาของออราเคิลเอสเตอร์ ที่อยู่ในเมืองหลวงของประเทศแห่งแสง ชั้นจะไม่เคยได้ตาทิพย์ที่ละเอียดเท่าตอนนี้” (ไอรา)
“ข-เข้าใจแล้ว…” (โอลก้า)
โอลก้า-ซังพยักหน้าเหมือนมั่นใจแล้วตอนนี้
เข้าใจแล้ว งั้นจังหวะเวลาที่ผมถามไอรา-ซามะมันดีพอดี
“มาโกโตะและ…ไอรา-ซามะเชื่อมต่อกันเหรอ?” (ลูซี่)
“ทากัตซูกิ-คุง…นายสนิทกันดี กับเทพธิดาแห่งโชคชะตา-ซามะเหรอ?” (อายะ)
ตอนนี้ มันเป็นลูซี่และซา-ซัง ส่งสายตาสงสัยในตัวผม มาที่ผม
“ไม่ แทนที่จะเรียกว่าสนิทกันดี…มันเหมือนกับท่านช่วยชั้นมากกว่า” (มาโกโตะ)
ผมสงสัยว่าทำไม แม้ว่าไม่มีซักอย่างที่จะรู้สึกว่าผิดที่นี่เลย
— “เจอกัน ทากัตซูกิ มาโกโตะ มาเจอกันใหม่อีกครั้งนะ” (ไอรา)
เสียงของไอรา-ซามะไม่สามารถได้ยินอีกแล้ว
“ทีหลังเหรอ?!” (ลูซี่)
“นั่นอะไรน่ะ?!” (อายะ)
ลูซี่และซา-ซัง วาดเข้ามาใกล้ขึ้น
“ท-เทพธิดาปรากฏตัวในฝันของชั้นน่ะ ชั้นอธิบายกับเธอมาก่อนนี่ ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
ผมมั่นใจว่าผมอธิบายกับสองคนนี้ เกี่ยวกับที่โนอาห์-ซามะปรากฏตัวในฝันของผม
ผมอธิบายอีกครั้ง แต่มันยากสำหรับพวกเธอ ที่จะยอมรับเรื่องนี้
หลังจากที่หายใจให้ทัน ผมมองแผนที่
ภูมิภาคด้านหลัง ของทวีปทิศเหนือ
ควรจะมีเทือกเขาสูงยืดไปยู่ที่นั่น
มันจริง ที่มันจะหายาก ถ้าคุณไม่รู้ตำแหน่งก่อนหน้า
“ลูซี่ โดดไปที่นั่นด้วยเทเลพอร์ตได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“…ชั้นทำได้ แต่ชั้นจะให้นายบอกเรา เกี่ยวกับรายละเอียดเรื่องความสัมพันธ์ของนายกับ เทพธิดาแห่งโชคชะตา-ซามะ โอเคมั้ย?!” (ลูซี่)
ดูเหมือนพวกเธอจะถามผมทีหลัง หลังจากนี้
“เฮ้ โอลก้า-จัง ทวีปทิศเหนือมันเย็น ใช่มั้ย? มี่เสื้อโค้ทมั้ย?” (อายะ)
“รอเดี๋ยวนะ อายะ ชั้นจะเตรียมให้ แล้วก็ เอาอีลิกเซอร์ไปบ้างด้วย” (โอลก้า)
“โอเค~! ขอบคุณ!!” (อายะ)
ซา-ซังยืนยันอุปกรณ์และสัมภาระกับโอลก้า-ซัง
ดูเหมือนเราจะเดินทางได้ในประมาณ 30 นาที
และจากนั้น ผมพูดกับเกรา-ซัง ที่เงียบมาซักพักแล้วตอนนี้
“และ งั้น เราจะไปล่ะนะ” (มาโกโตะ)
“……”
“……เกรา-ซัง?” (มาโกโตะ)
เกรา-ซัง ไม่ได้ตอบผม และมองผมเหมือนมองสิ่งมีชีวิตประหลาด
และจากนั้น เขาเปิดปากของเขาอย่างช้าๆ
“ชั้นพูดมฃมาก่อนว่าเขี้ยวสีแดงบ้าไปแล้ว ใช่มั้ย? ให้ชั้นพูดให้ถูก นายน่ะ เป็นคนที่บ้าที่สุดในหมู่พวกนายทั้งหมด” (เกราลท์)
เขาถอนหายใจอย่างหนัก
ขอบคุณสำหรับเงิน 100.48 บาท
เป้าหมายเดือน 8/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook