ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 82
โจเซฟินมาถึงห้องเช่าของโรสด้วยความกังวล เธอวางถุงช้อปปิ้งและกล่องของขวัญทั้งหมดลงบนโซฟา เธอกุมหน้าอกของเธอเพราะยังคงมีความกลัวที่ยังตกค้างอยู่
เธอกล่าวกับโรส “พี่สะใภ้ ฉันจะทำอย่างไรดี? พี่ชายฉันเริ่มสงสัยฉันแล้ว เขาส่งคนมาตามสืบฉัน ฉันเพิ่งเจอกับเขาข้างล่างก่อนหน้านี้เอง”
ความผ่อนคลายของโรสพลันกลายเป็นซีดเซียวทันที แก้วในมือของเธอสั่นตามร่างกาย “พี่ชายคุณอยู่ข้างล่าง?”
โจเซฟินเห็นโรสที่กลายเป็นคนขี้กลัวในพริบตาก็หัวเราะขึ้น “พี่สะใภ้ ฉันนึกว่าพี่เป็นคนเดียวในโลกที่ไม่กลัวเขาเสียอีก แถมยังกล้าต่อต้านเขาด้วย กลายเป็นว่าพี่เป็นเสือกระดาษเหรอคะเนี่ย?”
โรสกล่าวด้วยความรู้สึกผิด “คุณรู้ว่าพี่ชายคุณโหดร้ายขนาดไหนในตอนที่เขาทำงาน ใครก็ตามที่กล้าต่อต้านเขา เคยจบสวยซะที่ไหน? ถ้าพี่ชายคุณรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่ การบดฉันเป็นชิ้นคงไม่พอที่จะลดความเกลียดชังของเขาต่อฉันแน่”
โจเซฟินจับไหล่เธอ “นั่นก็เกินไป อย่างมากที่สุดเขาก็จะเอาลูกสองคนของคุณไป แล้วก็ทำให้แน่ใจว่าคุณจะไม่มีทางรอดชีวิต ด้วยการกีดกันคุณจากการหางาน คุณจะตายด้วยตัวเอง”
โรสมองโจเซฟินด้วยความอึ้ง “จะบอกว่าให้เขาฆ่าฉันเลยจะดีกว่าเหรอ?”
โจเซฟินมองเธอที่กำลังรู้สึกผิดแล้วกล่าว “เราจะทำอย่างไรต่อได้ล่ะ? ย้ายบ้านอีกรอบรึไง?”
มีบางอย่างคาใจโรส เธอถามโจเซฟิน “ทำไมพี่ชายถึงตามสืบคุณ?”
ท่าทางของโจเซฟินพลันเคร่งเครียด
หลังจากถอนหายใจออกมา เธอก็ดึงซิการ์แท่งยาวออกมาจากกระเป๋ารุ่นลิมิเต็ดอันงดงาม เธอจุดมันแล้วสูบเข้าไปเต็มปอด
แสงสว่างออกมาจากดวงตาเธอ สะท้อนรอยน้ำตาที่เหมือนดังมหาสมุทรกว้างใหญ่ที่เต็มไปด้วยคลื่นซัดกระหน่ำ
โรสหยิบซิการ์ที่ถูกจุดออกจากง่ามนิ้วของโจเซฟิน “นิโคตินและแอลกอฮอล์ไม่ได้ทำให้ความเศร้าหายไป นอกจากนี้ ฉันก็ไม่อยากให้เจนส์กับเซ็ตตี้ต้องสูบบุหรี่มือสองจากคุณ”
โจเซฟินวางซิการ์ลงบนโต๊ะกระจกลงแล้วหัวเราะอย่างขมขื่น “พี่สะใภ้ พี่อยากฟังเรื่องราวของฉันไหม?”
โรสแววตาที่ไร้ซึ่งความรักของโจเซฟิน มันเหมือนกับของโรสเมื่อหลายปีก่อนเลย แบกรับซึ่งความเจ็บปวดไว้มากมาย เธอต้องการให้ความหัวรั้นและการไม่ยินยอมของเธอยอมรับความพ่ายแพ้ต่อโชคชะตาครึ่ง ๆ กลาง ๆ ของตัวเธอเอง
ในท้ายที่สุด เธอก็โยนตัวเองลงตัวเองลงมหาสมุทรกว้างใหญ่เหมือนแหน แต่เธอกลับไม่ได้รับสิ่งตอบแทน ตรงกันข้าม สิ่งที่เธอได้รับกลับมาคือความแค้นไร้ที่สิ้นสุด
“เล่าให้ฉันฟังสิ” โรสกล่าวอย่างอ่อนโยน
หยาดน้ำตาไหลลงจากดวงตาของโจเซฟินก่อนที่เธอจะเอื้อนเอ่ยคำด้วยซ้ำ ความทรงจำดึงเธอกลับไปยังช่วงเวลาอันโหดร้ายของเธอ
“สมัยที่ฉันเด็กกว่านี้ ฉันทำตัวไร้สาระมาก ฉันเคยคิดว่าเพราะฉันเป็นนายหญิงน้อยของตระกูลอาเรส และตัวฉันเองก็น่าดึงดูดพอสมควร ฉันจะสามารถไล่ตามชายที่ฉันรักโดยไม่ต้องสนใจสิ่งใด”
หลังจากที่เธอกล่าวถึงอดีต รอยแผลในหัวใจของโจเซฟินที่เคยฟื้นตัวก็เริ่มเปิดออกอีกครั้ง แผลใหม่นี้มีเลือดไหล ความเจ็บปวดนั้นมากจนใบหน้าเธอบิดเบี้ยว
โรสนั้นเป็นผู้ฟังที่ดี เธอยังคงรักษาความสุขุมไว้ขณะที่ฟังเรื่องราวของโจเซฟินอย่างนิ่งเงียบ
“เขาคือนายน้อยของตระกูลเซเวียร์ในเมืองนางแอ่น เซย์น เซเวียร์ เขาเป็นชายที่หล่อเหลามาก ทั้งมีอารมณ์ขันและเฉลียวฉลาดเช่นกัน ฉันหลงรักเขาแบบโงหัวไม่ขึ้นตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันมองเขา
“ตอนนั้น ฉันยังไร้เดียงสานัก ฉันรอไม่ไหวที่จะประกาศบอกทั้งโลกว่าฉันชอบเขา ฉันทำเรื่องโง่เง่ามากมายเพื่อตามติดเขาไป โชคไม่ดีนัก ความรักนั้นเป็นสิ่งที่ลี้ลับ มันไม่ใช่อะไรที่จะครอบครองได้โดยความพยายามเพียงอย่างเดียว แต่ยิ่งมันครอบครองยากแค่ไหน ฉันก็ยิ่งหมกมุ่นกับมันเท่านั้น ฉันไปไกลถึงขนาดวางยาเขาเพื่อให้ได้เขามา…”
เมื่อโจเซฟินบรรยายถึงเรื่องราวในส่วนนี้ อารมณ์ของเธอก็เริ่มสั่นไหว ลมหายใจของเธอเริ่มติดขัด ผิวของเธอเริ่มซีดลง
แม้แต่โรสเองก็ไม่ได้สุขุมอย่างเช่นเคย ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตกตะลึงและเป็นห่วง